1 Hoofdstuk 14 Waarvoor zoeken we compensatie en hoe doen we dat?
Dit is het veertiende hoofdstuk dat ik schrijf in het kader van een boek over Loslaten.
Het doel van het boek is een integraal kader te schetsen van alles wat met loslaten te maken heeft: patronen van een emotioneel ongezonde opvoeding, gevoelens versus emoties,
herinneringen, rollen die we aannemen, de functie van pijn/verdriet/onrust, gevolgen voor je partnerkeuze en voor je relatie(s), gevolgen voor je gespreksvoering en je communicatie, gevolgen voor de omgang met je kinderen, wat je er zelf aan kunt doen om alsnog jezelf emotioneel op te voeden en hoe een emotioneel gezonde opvoeding eruit zou kunnen zien.
Zodra een hoofdstuk af is plaats ik het op mijn website, zodat je het gratis en vrijblijvend kunt downloaden.
Zodra ik alle hoofdstukken af heb, zal ik alle hoofdstukken alsnog aanpassen en redigeren en in een boek uitbrengen.
Dit boek Loslaten.Nu zal dan tevens voor een normale prijs beschikbaar komen.
Je kunt daarom kiezen: of je downloadt een enkel hoofdstuk, of een paar of alle hoofdstukken gratis, en/of je wacht tot het in een geredigeerde en aangepaste vorm in een boek
beschikbaar komt.
Tweewekelijks schrijf ik op mijn blog een artikel over een relevant onderwerp met betrekking tot loslaten.
Als je geabonneerd bent op mijn tweewekelijkse eZine Loslaten, word je vanzelf geïnformeerd wanneer een volgend hoofdstuk af is en door jou gratis gedownload kan worden. Ook hoor je wanneer het boek klaar is en hoe en voor welk bedrag dat kan worden aangeschaft.
Je kunt je gratis en geheel vrijblijvend abonneren op mijn wekelijkse eZine Loslaten. Je kunt dan ook een gratis mini-eBook over loslaten downloaden. Aanmelden doe je door op mijn website www.loslaten.nu (rechts bovenin in het kader dat je op de Homepage ziet) je voornaam en je e-mailadres in te vullen. Jouw privacy wordt gewaarborgd en afmelding is eenvoudig.
Hoofdstuk 14.
Waarvoor zoeken we compensatie en hoe doen we dat?
1. Waarvoor zoeken we compensatie? blz 2
2. Hoe komt het dat een volgende partner weer niet de juiste blijkt te zijn?
blz 7
2
3. Wat kunnen de overgangen tussen relaties over jou en jouw partner zeggen? blz 11
4. Wat is de reden dat de kans niet groot is dat jouw partner naar diens eigen compensatiebehoefte zal kijken? blz 13
5. Wat maakt dat het zoeken naar compensatie een verslaving kan worden?
blz 14
6. Hoe weet je voor welke vroeger onvervulde emotionele behoeften je compensatie zoekt? blz 16
7. Waarom wordt de emotionele behoeftigheid in de loop van je leven groter? blz 18
8. Hoe komt het dat emotionele pijn en onrust toenemen? blz 19
© copyright Ammy van Bedaf, Loslaten.Nu 2014. Alle rechten voorbehouden.
Wil je dit artikel gebruiken in een tijdschrift, nieuwsbrief of op een website? Dat kan, zolang je de hierna gegeven “ informatieregels “ overneemt, met een werkende link naar mijn website: “ Door Ammy van Bedaf. Ga naar http://www.loslaten.nu/ voor het aanvragen van het gratis mini-eBook over loslaten ‘8 Manieren om te stoppen met piekeren en malen en om weer rust in je hoofd te krijgen’. “
1.
Waarvoor zoeken we compensatie?
Compensatie zoeken houdt in dat we bij anderen datgene willen en proberen te halen wat we vroeger tekort zijn gekomen. Als je bijvoorbeeld als kind vroeger aandacht, waardering, erkenning, bevestiging en dergelijke te kort bent gekomen, doe je er in je latere leven, onbewust, alles aan om dat alsnog bij anderen te krijgen. Of als je bijvoorbeeld vroeger als kind in een
onvoorspelbare en bedreigende omgeving hebt verkeerd, zul je later controle zoeken, om zo je leven wat minder onvoorspelbaar en minder onveilig te maken. De manier waarop we dan bijvoorbeeld controle zoeken, kan enorm variëren. De uitingsvormen van dergelijke patronen van vroeger zijn talrijk en oneindig. Het ziet er allemaal weer net even anders uit.
3
Wanneer we vroeger wel de affectie, liefde, aandacht, waardering, erkenning, bevestiging, serieus genomen worden, jezelf mogen zijn en troost en dergelijke van onze ouders hebben ontvangen, zullen we ons eerder op ons gemak voelen bij mensen bij wie we gevoelens merken van geborgenheid en warmte en die ons een positieve kijk op onszelf geven. Dat kennen we, komt ons daardoor bekend voor en vinden we daardoor ook normaal.
We zullen ons dan ook niet aangetrokken voelen tot mensen die minder
positieve gevoelens over onszelf bij ons teweegbrengen door bijvoorbeeld hun kritiek of door de manier waarop ze ons behandelen. Hun gedrag zal ons dan afstoten en we mijden hen dan vanzelf, omdat we zo niet behandeld willen worden.
Wanneer de houding van onze ouders tegenover ons echter kritisch, bazig, te afhankelijk, wreed, manipulatief of op een andere manier niet positief is geweest, zullen we het als ‘goed’ ervaren als we iemand ontmoeten die, misschien subtiel, aspecten van een dergelijke houding en gedrag naar ons uitzendt. Dat is namelijk wat we herkennen en wat ons als vertrouwd en bekend voorkomt.
We zullen ons in onze volwassenheid namelijk thuis voelen bij mensen bij wie we onze vroegere relatiepatronen met onze ouders kunnen herhalen.
Daardoor zul je mogelijk in het gedrag van je partner bepaalde aspecten herkennen van een van je ouders.
Als er in onze jeugd onvoldoende invulling is gegeven aan bovengenoemde emotionele behoeften, zullen we ons thuis voelen bij mensen die we onbewust associëren met vroeger en zullen we ons onbeholpen en niet op ons gemak voelen bij vriendelijke, zachtaardige of anderszins emotioneel gezondere personen.
Onbewust kiezen we partners bij wie we onze patronen van vroeger kunnen herhalen.
We doen dat op twee manieren, die tegelijkertijd een rol spelen in je relatie.
Aan de ene kant zoeken we compensatie voor de emotionele behoeften die we in onze eigen jeugd ontbeerd hebben: affectie, liefde, aandacht, waardering, erkenning, bevestiging, serieus genomen worden, jezelf mogen zijn en troost en dergelijke. Dit betreft het Wat.
4
Tegelijkertijd doen we dat op een manier die we hebben meegekregen van vroeger. Dit betreft het Hoe. Dit is vaak datgene wat we beslist anders wilden doen dan onze ouders. Het Hoe omvat vele uitingsvormen, zoals bijvoorbeeld het de ander naar de zin willen maken, controlebehoefte, perfectionisme, veeleisendheid, boosheid en frustraties, en dergelijke.
Als het je al lukt om het ten aanzien van die aspecten anders te doen dan je ouders, is de kans groot dat je slechts een andere uitingsvorm van het zelfde onderliggende patroon ervoor in de plaats hebt aangeleerd zonder dat je het door hebt.
Ook veelvoorkomend is dat juist doorgeschoten wordt in het
tegenovergestelde. Daar kan sprake van zijn als men bijvoorbeeld een alcoholische ouder had en zich later enorm ergert aan het Bourgondische gedrag van de partner.
Deze twee aspecten: het Wat (de aspecten waar we compensatie voor zoeken) en het Hoe (de manier waarop we in onze jeugd werden behandeld), spelen tegelijkertijd en dus ook op elkaar in.
Dat gebeurt bij een partner die ook vanuit diens jeugd compensatie zoekt voor de vroeger onvervulde emotionele behoeften, en die ook beïnvloed is door de manier waarop hij of zij in de eigen jeugd is bejegend.
Onbewust kiezen we dus partners bij wie we alsnog invulling hopen te krijgen voor onze vroeger onvervulde emotionele behoeften, maar we treffen iedere keer een partner die een verleden met zich draagt, zonder dat we door hebben dat we zelf net zo’n verleden met ons dragen.
‘Mijn probleem is mijn emotionele pijn die steeds weer de kop opsteekt in mijn relatie. Hoewel ik me realiseer dat het mijn pijn is, reageer ik toch mijn
boosheid af op mijn partner, omdat hij hetzelfde doet met de zijne. Ik ben me ervan bewust, maar daarmee is het niet opgelost.’ Het is logisch dat jullie beiden jullie boosheid op elkaar afreageren. Het zijn reacties gebaseerd op het onvermogen van ieder van jullie als kind tegenover je ouders. Als een van beide partners uit dit rollenpatroon stapt, verandert de situatie ten goede voor
beiden. Zolang je hier niet aan werkt, zal het steeds weer de kop op steken.
Daarom heeft het aangaan van andere relaties geen zin, omdat iemand zijn
5
eigen onverwerkte verleden meeneemt. We selecteren er zelfs onbewust onze partners op uit.
“Een paar jaar later viel ik op narcist E. Dat hij zich van niemand iets aantrok, vond ik stoer. Hij had maling aan iedereen. Ik kende hem al want hij was een van de beruchte figuren.”
Dat hij op een gegeven moment ook maling aan jou zou hebben, had je waarschijnlijk nooit gedacht.
“Ondanks dat hij niet de knapste was, vond ik hem geweldig.”
Hij had ook tatoeages, net zoals je vader.
“Hij zag er ook asociaal uit.”
Je bedoelt hiermee dat hij niet goed in een groep kon verkeren en dat hij nooit lang met iemand samen is want dan valt hij uit zijn rol; hij kan niet lang normaal doen. Na een paar uur wordt hij egoïstisch, wil hij zijn zin hebben en wil hij op de voorgrond staan. Dat E iedere dag bij je wilde zijn, was om je in de gaten te houden. Je moest laten weten waar je was, wat je deed, met wie, hoe lang. Het liefst liet hij jou geen dingen alleen doen, terwijl hij wel dingen alleen wilde doen en als jullie met zijn tweeën waren, zaten jullie op de bank. Hij wilde niet op stap met jou, maar zelf ging hij wél alleen naar het café. Nu ben je verbaasd dat je hem zo geweldig vond.
“Het is vier maanden leuk geweest, de rest was diepe ellende en ik had niets dan gezeik.”
‘Ik snap niet precies wat u bedoelt met dat zij compensatie biedt voor iets wat ik vroeger heb ontbeerd. In welk opzicht bood zij compensatie? En voor wat?
Wat heb ik in mijn jeugd ontbeerd?‘
Je hebt dingen ontbeerd waar je als kind recht op en behoefte aan had, zoals aandacht, waardering, erkenning en bevestiging. Je bent affectief verwaarloosd en daarvoor zoek je, onbewust en onbedoeld, compensatie bij je partner.
‘Ik vraag me ook af waarom ik het bij mijn ex blijf zoeken terwijl het mijn vader is die mij in mijn jeugd beschadigd heeft.’
Dat je het bij je ex blijft zoeken wat je in je jeugd bij zowel je vader als je moeder ontbeerd hebt, komt door jouw zogenaamde partner-blauwdruk in je hersenen, die er voor zorgt dat je een partner zoekt bij wie je je patronen van
6
vroeger kunt herhalen, omdat die patronen jou bekend voorkomen, waardoor je onbewust denkt dat dat het juiste is.
‘Moet ik dan niet bij mijn vader zijn?’
Ja en nee. Ja, de oorzaak ligt in jouw opvoeding, maar jouw opvoeding is al lang achter de rug. Bovendien heeft jouw moeder een even grote rol in jouw
opvoeding gehad als jouw vader; jouw vader was echter nadrukkelijk aanwezig, in tegenstelling tot jouw moeder die zich terugtrok. Ze zijn beiden even
verantwoordelijk voor jouw opvoeding.
En nee, omdat ook jouw vader te maken had met patronen vanuit zijn jeugd, net zoals jouw moeder. Dat ze deze patronen logischerwijs weer op hun kinderen hebben doorgegeven, wordt door ene Nagy ‘roulerende rekeningen’
genoemd: dergelijke patronen worden van generatie op generatie
doorgegeven. Jouw ouders zijn wel beiden verantwoordelijk, en mogelijk zijn een aantal dingen verwijtbaar, maar hen de schuld geven lost jouw probleem niet op.
‘Wat blijft mij trekken in mijn ex behalve dat zij onweerstaanbaar aantrekkelijk is? En wat maakt dat zij zo met mij omgegaan is en zich tot mij aangetrokken voelde? Komt dat uit haar jeugd en kopieert zij dan? En anderzijds wat
compenseer ik bij haar wat zij dan gemist heeft door zich zo te gedragen?’
Wat jou blijft trekken is niet alleen haar onweerstaanbare aantrekkelijkheid, maar dat zijn nog vele andere aspecten.
‘Mijn compensatie is o.a. het niet gewaardeerd voelen in mijn jeugd.’
Er heeft ongetwijfeld meer compensatie plaatsgevonden dan het je niet gewaardeerd voelen. Het zijn dingen die je zelf niet kunt zien en die jouw blinde vlek vormen.
‘Enerzijds snap ik dat ik mijn ex als vertrouwd heb gezien, anderzijds begrijp ik niet waarom ik me dan tot haar aangetrokken voelde in de wetenschap dat zij juist de persoon er niet naar is om mij te waarderen?’
Je had niet de wetenschap dat zij jou niet zou waarderen. Daarnaast is het exact het subtiel misleidende dat datgene wat je onbewust en onbedoeld bij de ander zoekt (zoals onder andere waardering) je dat niet bij betrokkene zult vinden, omdat de ander dat jou, en dat weer vanuit haar eigen jeugd, niet kan geven.
7
2.
Hoe komt het dat een volgende partner weer niet de juiste blijkt te zijn?
Elke keer opnieuw denken we nu wel de juiste partner te hebben ontmoet, om er dan op enig moment achter te komen dat dit hem ook niet gaat worden.
Onbewust hebben we wel van de vorige relatie geleerd en de kans is daardoor groot dat we ons aangetrokken voelen tot iemand die juist het
tegenovergestelde gedrag vertoont van de vorige partner. We denken dat we ons nu geen buil kunnen vallen. Was de vorige een workaholic, de huidige is dan bijvoorbeeld iemand die aan mindfullness doet of gepensioneerd is. Ging de vorige te zuinig om met zijn geld, de huidige is iemand die geld laat rollen.
Was de vorige te serieus, de huidige is een grappenmaker.
Wat we niet door hebben is dat we vervolgens, onbewust en onbedoeld, weer compensatie voor een van de andere vroeger onvervulde behoeften op het grote (oneindige?) spectrum van onvervulde behoeften hebben gevonden. En die aap komt dan vervolgens weer uit de mouw als het te laat is, want je bent mede door je impulsieve behoeftigheid snel de relatie ingedoken, omdat deze het wel moest zijn. Dacht je.
Dit kan zich op twee manieren uiten: diegene die aan mindfullness doet blijkt ook een heel zweverig type te zijn en de gepensioneerde heeft nergens zin in.
Of die partner die nu wel het geld lekker kan laten rollen, blijkt ook wel heel veel onnodige aankopen te doen en geld over de balk te gooien. Die
grappenmaker blijkt ook onderbroekenlol te hebben en doet dat nota bene ook nog eens naar andere vrouwen, nog wel waar jij bij bent. Dit is de ene
uitingsvorm: dat dit nieuwe gedrag er ook weer net even anders uitziet dan je aanvankelijk dacht.
Daarnaast, en dat is de tweede uitingsvorm, krijg je naast dat andere gedrag weer te maken met nog weer ander onhebbelijk gedrag. Blijkt hij (naast zijn mindfullness, of naast het geld laten rollen, of naast het zijn van
grappenmaker) gokschulden te hebben en niet met geld om te kunnen gaan, of vreemd te gaan, of maar heel weinig tijd voor jou te hebben, of…., afijn, vul maar in.
We stappen nooit twee keer in dezelfde valkuil.
8
De valkuil ziet er elke keer net weer eventjes anders uit.
Op deze manier, werken we, zonder dat we het door hebben, gedurende ons leven en in de verschillende opeenvolgende relaties, ons spectrum aan
onvervulde behoeften af.
Dit doen we tot we ten einde raad/radeloos zijn of tot we er aan onderdoor gaan of tot we burn-out of depressief zijn of tot het moment dat we aan onszelf gaan werken en ons eigen aandeel uit deze relaties willen inzien.
Dit doen we overigens ook in onze werkrelaties.
Het is niet die partner die ‘fout’ is of die ‘de verkeerde’ is; het is onze eigen partnerkeuze op grond van ons eigen spectrum aan onvervulde emotionele behoeften die ons elke keer weer fopt. We hebben als het ware een niet goed functionerende keuzeknop, een niet goed functionerende zoekopdracht,
omdat die is gebaseerd op onze patronen van vroeger, patronen uit onze eigen jeugd die niet emotioneel gezond waren.
Op deze manier zoeken we zowel binnen een relatie als tussen de verschillende relaties compensatie voor vroeger onvervulde emotionele behoeften.
Zolang je je compensatiebehoefte niet hebt aangepakt, zul je je elke keer tot voor jou niet gezonde partners aangetrokken voelen.
Het zullen voor jouw gevoel totaal verschillende types zijn, soms zelfs tegenovergestelde types op het aspect waar je bij de vorige zo veel last van ondervond
Wat je niet door hebt is dat ze allemaal een onverwerkt gedeelte uit jouw hele spectrum van onverwerkt verleden zijn.
Je werkt al die verschillende compensatiebehoeften successievelijk af in de volgorde waarin je ze in partners tegenkomt. Zo is de volgende partner weer compensatie voor je vorige partner.
Dat gaat je leven lang door, totdat je aan de slag gaat met je onverwerkte verleden, en dus met de bron van je huidige onvervulde behoeften. Hierdoor zoek je de compensatie van je onvervulde emotionele behoeften niet meer bij anderen maar bij jezelf. En van daaruit zul je je tot emotioneel gezondere partners aangetrokken voelen.
9
‘Ik ben al heel lang aan het worstelen waarom ik zo in relaties blijf hangen, niet kan loskomen als ze zijn verbroken en meteen op zoek ga naar een andere leuke man waar ik misschien wel mijn leven mee kan delen. Ik kom ze ook overal tegen, maar steeds loopt het na een paar weken of na jaren op hetzelfde uit. Hoe moet ik mijn compensatiedrang (op anderen) veranderen. Hoe moet ik mezelf geven wat ik bij anderen zoek en niet vind?’
Je zoekt je compensatie bínnen een relatie én je zoekt compensatie tússen je relaties voor vroeger onvervulde behoeften. Het is logisch dat je je eigen
blokkade niet kent. Die kún je ook niet kennen, omdat die is opgebouwd tijdens en vanuit jouw jeugd. Je was toen klein, kwetsbaar en afhankelijk van je
ouders. Bovendien beschikte je nog niet over de woorden om de dingen om je heen te benoemen. Daarnaast speelt een rol dat je niet anders wist en dat jouw omgeving zo was, waardoor je geen ander referentiekader of
vergelijkingsmateriaal had dan je ouders. Je noemt zelf als oorzaken een vader die jouw moeder kleineerde, maar ik weet zeker dat er nog meer oorzaken zijn.
Het is logisch dat je de antenne mist (de antenne is jouw intuïtie; in
tegenstelling tot jouw impulsieve compensatiegedrag) om goed voor jezelf te zorgen en om als het ware aan te voelen of mensen goed voor jou zijn en het beste met jou voor hebben. Je hebt die antenne nooit kunnen ontwikkelen; hij is zelfs als het ware ingetrokken. Je kunt deze patronen alleen doorbreken door alsnog jezelf emotioneel op te voeden en datgene bij je zelf te ontwikkelen en door jezelf aan te leren wat je niet in je jeugd hebt meegekregen.
‘Hoe komt het toch dat ik elke keer op foute mannen val?’
We zoeken compensatie voor vroeger onvervulde emotionele behoeften zowel binnen onze relatie als in opeenvolgende relaties. Waar de laatste partner het tegenovergestelde lijkt van de vorige, is dat inderdaad waar voor een enkel aspect waar je je bij de vorige zo aan ergerde. Na een pijnlijke periode blijkt dat ook de volgende partner weer niet aan je wensen voldoet, om weer een andere reden. De volgende zal weer het tegenovergestelde zijn van de laatste. Zo
denken we dat we elke keer de oplossing en de ware hebben gevonden, komen er achter dat ze allemaal wel iets ‘mankeren’ en hebben niet door dat we bezig zijn ons hele leven lang compensatie te zoeken voor het hele spectrum aan eigen onvervulde emotionele behoeften van vroeger.
10
“R was lekker relaxet en had helemaal geen stress. Precies het tegenover gestelde van A. R kon easy zijn bedrijf runnen en een dagje vrij nemen. Hij was juist helemaal niet chaotisch, hij was heel rustig. Ik irriteerde me daar aan, want ik kon hem hierin niet overtreffen.”
Je hebt bij R compensatie gezocht voor datgene waar je eerder bij A tegenaan was gelopen.
“Ik wissel types af. N was gemenig, E was superlief.”
Het is inderdaad zo dat we onbewust de vervelende ervaringen met eerdere partners hanteren bij de keuze van een volgende partner. Vandaar dat we een volgende keer denken de juiste te hebben, maar elke keer blijven we
(onbewust) zoeken binnen het spectrum van onvervulde emotionele behoeften van vroeger. Dit is tevergeefs, omdat we vallen op partners die even behoeftig zijn als wij. Zij kunnen jou dus niet geven waar je zo’n behoefte aan hebt en jij kunt hen evenmin geven waar zij zo’n behoefte aan hebben.
“Ik heb eigenlijk best wel veel vriendjes gehad.”
”Toch ben ik met hem gelukkiger geweest dan met alle anderen.”
Je was met hem niet zo ongelukkig als met alle anderen.
“Hij speelt geen spelletjes met mijn angst. B wel.”
“Ik kende J al toen ik ging scheiden van P. Anders was ik niet zo snel van P weggegaan.”
Klopt. Het is ook zeer goed mogelijk dat je zelfs niet bij P weg had gekund. Dat je J al kende, maakte waarschijnlijk de scheiding van P mogelijk. Je kon niet anders dan van de ene relatie in de andere, anders was het wel anders geweest.
“Stom hèh?”
Ja en nee. Het was niet verstandig maar vanuit jouw jeugd te begrijpen.
“Hij is heel consciëntieus en houdt zich aan afspraken.”
Hierin is hij dus het tegenovergestelde van S. We zoeken niet alleen
compensatie voor onze vroeger onvervulde emotionele behoeften bínnen onze relatie, maar ook tússen onze relaties. Je had je les geleerd met S en viel daarna
11
op iemand die daarin het tegenovergestelde gedrag vertoonde. Zonder dat je kon weten dat je nu weer tegen andere aspecten aan zou lopen.
“Hij is plichtsgetrouw.”
Hierin is hij ook het tegenovergestelde van S. Je noemt nu zijn positieve gedragskenmerken op, en dat zijn dan ook niet de redenen dat je emotioneel van hem wilt loskomen.
3.
Wat kunnen de overgangen tussen relaties over jou en jouw partner zeggen?
De overgangen tussen relaties kunnen op verschillende manieren informatie geven.
Behalve de duur van je relaties en het aantal opeenvolgende relaties dat je hebt gehad, is de tijdspanne tussen de relaties veelzeggend. Die kan variëren van een tot meerdere jaren, tot enkele weken of enkele dagen.
Het komt ook voor dat iemand pas een relatie uitmaakt niet eerder dan nadat er een nieuwe relatie is aangegaan.
Verder kunnen er patronen zitten in wie het (elke keer) uitmaakt en wie het weer aanmaakt: wie neemt elke keer het initiatief tot het uitmaken en wie tot het weer doorgaan in geval van een knipperlichtrelatie? Dit biedt veel
informatie over zowel de behoeftigheid als over de angsten van iemand. De angst van iemand die het uitmaakt kunnen bijvoorbeeld angst voor
controleverlies zijn, of bindingsangst. De angst van iemand die het (opnieuw) weer aanmaakt, kan angst voor eenzaamheid zijn.
Mensen hebben dit niet altijd zelf door, omdat ze juist door het weer uitmaken of het weer aanmaken deze angsten proberen te voorkomen.
Zo kan het zijn dat iemand die de ene na de andere relatie heeft, aangeeft absoluut geen last van eenzaamheid te hebben. Dat klopt, maar ze heeft dan niet door dat haar gedrag juist wordt ingegeven door het vluchten voor die eenzaamheid.
Als er van een knipperlichtrelatie sprake is, wordt niet teruggekeken op wat de oorzaak is geweest van de vorige relatiebreuk. Dit lijkt wel een onbewust
12
proces te zijn, ook weer ingegeven door de eigen angsten om iemand weer kwijt te raken. Het lijkt wel of er een stilzwijgend pact wordt gesloten om het nu anders en beter te doen, daar waar dat ervoor ook niet gelukt was.
Ook de manier waarop een relatie weer wordt aangegaan of weer wordt uitgemaakt geeft informatie. Daar kunnen ook patronen inzitten.
De momenten waarop het wordt uitgemaakt; er is doorgaans iets aan voorafgegaan.
De manier waarop het vervolgens, ingegeven door het voorafgegane incident, wordt uitgemaakt is veelzeggend, waarbij het opvallend is dat er vaak sprake is van twee uitersten: of het wordt kort via een sms-je of whats-apje of mailtje uitgemaakt, of het wordt in een dramatisch en lang durend gesprek
uitgemaakt.
Daar waar iemand aangeeft het niet te hebben zien aankomen, zijn altijd signalen gemist en zijn andere signalen wel gesignaleerd maar niet serieus genomen.
Het missen van bepaalde signalen vloeit voort uit de blinde vlekken vanuit de eigen jeugd, waardoor die signalen gewoonweg niet als zodanig worden herkend.
Het niet serieus nemen van bepaalde signalen, daarvan verschillen de
onderliggende motieven en drijfveren per persoon en per situatie. Ze vloeien voort uit patronen uit de jeugd en zijn terug te brengen op bijvoorbeeld de angst in de steek te worden gelaten, de angst om niet serieus genomen te worden, of de angst voor afwijzing en dergelijke.
Het betreffen signalen die iemand die een emotioneel gezonde opvoeding heeft gehad, als een signaal zou herkennen en zou weten wat hij of zij er mee zou moeten doen.
13
4.
Wat is de reden dat de kans niet groot is dat jouw partner naar diens eigen compensatiebehoefte zal kijken?
‘Hoort mijn partner zelf ook niet naar zijn eigen compensatiebehoefte te kijken?’
Dat zou mooi zijn, toch gebeurt dit zelden of nooit.
En het lost bovendien jouw eigen compensatiebehoefte van vroeger niet op. Je zult zelf naar compensatie blijven zoeken, in je huidige relatie of in een
volgende relatie.
Dat de partner van degene die emotionele pijn en onrust heeft, zelden of nooit naar diens eigen compensatiebehoefte kijkt, komt omdat een van de partners doorgaans de meeste emotionele pijn en onrust heeft. Jouw partner heeft er dan geen of in ieder geval minder last van of is helemaal niet van plan om zich daarmee bezig te houden, laat staan naar een oplossing ervoor of hulp te zoeken. Die behoefte verschilt per persoon.
Ook als jouw partner niet naar zijn eigen compensatiebehoefte wil kijken, heb je veel beïnvloedingsmogelijkheden. Jij kunt inzien waar jouw gedrag vandaan komt, waardoor jij er anders mee kunt leren omgaan. Hierdoor gaat de ander zich op een gegeven moment ook anders gedragen.
Dit kan alleen als je jouw gedragsverandering doet voor jezelf. Zoals je het nu doet is jouw gedrag er op gericht geweest om de ander te veranderen. Zoals je gemerkt hebt lukt dat niet. Het is onmogelijk om een ander te veranderen.
Omdat jullie beider gedrag de huidige situatie niet alleen veroorzaakt hebben, maar deze ook in stand houdt, is het voldoende dat één van beiden diens gedrag verandert. Dat verandert de situatie.
Degene die inzicht heeft in de eigen compensatiebehoefte, boekt duurzame resultaten, of dat nou in de huidige of in een volgende relatie is.
Voor het aan de slag gaan met je eigen compensatiebehoefte maakt het niet uit of je je relatie wilt continueren of juist wilt beëindigen. Er komt uit waar jij vrede mee hebt.
14
5.
Wat maakt dat het zoeken naar compensatie een verslaving kan worden?
De informatie uit deze paragraaf komt vrijwel geheel uit het boek van Robin Norwood: ‘Als hij maar gelukkig is’.
Als je veel emotionele onrust of pijn hebt en je eigenlijk niet anders weet, kan het de vorm van een verslaving aannemen.
Je emotionele afhankelijkheid heeft op een gegeven moment de vorm van een verslaving aangenomen: je kunt niet meer zonder de ander en je kunt niet meer loskomen als je dat zou willen.
Een verslaving is een ervaring die iemands bewustzijn absorbeert en die, net zoals een pijnstiller, het gevoel van onrust en pijn tijdelijk wegneemt.
Tijdelijk, want de pijn en onrust zullen terugkomen zolang we daarvoor compensatie bij anderen zullen zoeken.
Er is misschien niets zo uitermate geschikt om ons bewustzijn te absorberen als een bepaald soort liefdesrelatie. Dit bewustzijn wordt tijdelijk geabsorbeerd en om die pijnstiller te laten werken, heb je steeds een nieuwe relatie nodig.
Een relatie die gebaseerd is op verslaving wordt gekenmerkt door het verlangen naar de rustgevende aanwezigheid van iemand anders.
Dit soort relatie doet afbreuk aan je vermogen om aandacht te schenken aan en om te gaan met andere aspecten in je leven. Je verwaarloost je vrienden- en kennissenkring en je besteedt nauwelijks of geen aandacht meer aan je hobby’s en interesses. Alles om je maar helemaal aan je relaties te wijden en om
continu beschikbaar te zijn, bang om een kruimeltje aandacht of bang om een mogelijkheid om te kunnen zorgen te missen. Je raakt jezelf kwijt, weet niet meer wie je bent en herkent jezelf niet meer. Je zegt: “Ik ben niet zo, dit ben ik niet.” De kans bestaat dat je jezelf futloos voelt en dat je depressieve gevoelens ontwikkelt.
Bij onze betrokkenheid op de partners die we liefhebben, gebruiken we onze obsessie om onze pijn, innerlijke leegte, eenzaamheid, angst en woede niet te hoeven voelen.
15
We gebruiken naar mijn (AvB) mening onze relatie als drugs, om niet te hoeven voelen wat we dénken dat we zouden voelen als we ons meer op onszelf
zouden richten. Ik benadruk ‘denken’, omdat het juist je huidige onbewuste verzet is waardoor jouw emotionele pijn en angst niet alleen in stand wordt gehouden, maar ook groter wordt.
Als je inzicht hebt in je eigen onvervulde emotionele behoeften en weet hoe jij daar zelf invulling aan kunt geven, lossen jouw emotionele pijn en angst,
eenzaamheid en innerlijke leegte, woede en futloosheid in de loop van de tijd op.
Hoe pijnlijker je omgang met je partner, des te meer je jezelf door je relatie laat afleiden. Je kunt niet met en je kunt niet zonder de ander. Een pijnlijke relatie heeft dan dezelfde functie als een sterke drug. Als je geen partner hebt op wie je je aandacht kunt concentreren, krijg je onthoudingsverschijnselen, die vaak gepaard gaan met dezelfde emotionele symptomen die optreden bij het afkicken van echte drugs: feitelijke en emotionele onrust, geobsedeerd piekeren, depressieve gevoelens, slapeloosheid, paniek, angst.
Het jezelf alsnog emotioneel opvoeden bestaat er uit dat je op andere
manieren dan je tot nu toe deed met deze onthoudingsverschijnselen om leert te gaan. Het is juist je verzet tegen deze onthoudingsverschijnselen die ze zowel veroorzaken als erger maken. Doordat je vanuit je oude patronen van vroeger handelt en reageert, ontwikkel je en bevestig en verstevig je juist die onthoudingsverschijnselen.
Mede door je gevoelens van eenzaamheid of door de angst voor eenzaamheid ga je, in een poging bovengenoemde symptomen kwijt te raken, terug naar je laatste partner of zoek je een nieuwe. Omdat je niet aan je eigen emotionele behoeften hebt gewerkt, zul je weer en dit maal nog hardnekkiger,
compensatie zoeken voor je eigen onvervulde emotionele behoeften. Omdat het een progressief proces is, zal je emotionele pijn en onrust en de kans op een depressie toenemen.
Het kan ook zijn dat je emotioneel, en vaak ook biochemisch, voorbestemd (gepredispositioneerd) bent tot een overmatig gebruik van drugs, alcohol en/of een bepaald voedsel. Dit heeft met name betrekking op die mensen die pijn in relaties hebben en die een aan alcohol, drugs of voedsel verslaafde ouder hebben. Kinderen van verslaafde ouders hebben namelijk vaak een erfelijke
16
predispositie (aanleg, voorbeschiktheid) om zelf een bepaalde verslaving te ontwikkelen. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat er een genetische vatbaarheid bestaat voor verslaving, een zogenaamde verslavingsgen.
Dan nog is het naar mijn (AvB) mening zo dat er triggers moeten zijn om die aanleg te activeren. Iemand die in verband met verslaafde ouders aanleg heeft om zelf ook een bepaalde verslaving te ontwikkelen, heeft een grotere kans om in een omgeving te verkeren waarin die triggers aanwezig zijn.
Verslavingen hebben, volgens de laatste stand van zaken in het
wetenschappelijk onderzoek, met het beloningssysteem in onze hersenen te maken, zo ook bijvoorbeeld seksverslaving, relatieverslaving, gokverslaving, internetverslaving of drugsverslaving.
Het schijnt dat mensen die vatbaar zijn voor een verslaving, een ander
dopaminesysteem hebben, waardoor zij meer beloning (in de vorm van seks of drugs, of beloning binnen de relatie) nodig hebben voor dezelfde hoeveelheid dopamine in de hersenen. Er is bij hen vervolgens steeds meer dopamine nodig om bevrediging te geven. Zo ontstaat de verslaving.
6.
‘Hoe weet ik voor welke vroeger onvervulde emotionele behoeften ik compensatie zoek?’
Dat weet je zelf niet, omdat dit zich in jouw jeugd heeft ontwikkeld, waardoor het je blinde vlek is.
Het is je blinde vlek omdat je geen ander voorbeeld en daardoor geen ander referentiekader en vergelijkingsmateriaal had dan je ouders. Pas als je iets ouder wordt en bij andere mensen over de vloer komt (bijvoorbeeld bij vriendjes en vriendinnetjes), zie je dat bepaalde dingen daar anders gaan. Je weet niet wat er nog allemaal anders kan of zou horen te gaan.
Een andere reden dat het je blinde vlek is, is omdat je als kind nog niet de woordenschat had om gebeurtenissen om je heen te kunnen benoemen.
Daarnaast heb je gelukkig als kind bepaalde beschermingsmaatregelen genomen en overlevingsmechanismen ontwikkeld, zoals bijvoorbeeld
17
Dit is logisch gedrag vanuit je jeugd omdat het toen functioneel en nuttig was.
Nu loop je daar echter tegenaan en vormt datgene wat als kind functioneel was nu je grootste belemmering.
Je weet waar je nu last van hebt. Dat zijn een aantal aspecten uit de lange opsomming die op bladzijde 11 tot en met 18 staan aangegeven in hoofdstuk 1 van de Gratis Downloads.
De aspecten waar je last van hebt, zijn terug te brengen tot motieven en drijfveren en beweegreden, die hun ontstaansbron hebben in jouw jeugd. Een jeugd met patronen van affectieve verwaarlozing, emotioneel misbruik en/of geestelijke mishandeling. Alleen iemand die deze patronen heeft doorleefd, kan deze bij andere mensen herkennen en aangeven hoe je die patronen kunt veranderen in emotioneel gezond gedrag.
Deze patronen van vroeger, die tot op heden nog niet uitgebreid beschreven zijn, zal ik in een van de komende hoofdstukken beschrijven, om inzicht te geven in hoe ze er uit kunnen zien, wat ze kunnen veroorzaken en wat de gevolgen kunnen zijn in iemands leven.
Ook zal ik inzicht geven in verschillende onbewuste overlevingsmechanismen en beschermingsmaatregelen die mensen in hun jeugd ontwikkelen om met de patronen van vroeger te kunnen omgaan.
“Mijn grootste pijn nu ten aanzien van E is het gemis van E om me heen, de dingen samen doen en het intieme. De dingen die ik niet met normale vrienden doe.”
Ja en nee. Tussen de activiteiten die je opnoemt zitten veel activiteiten die je ook met normale vriend(inn)en had kunnen doen en had moeten doen. Je hebt jouw hele ziel en zaligheid in je relatie met E gestort en tegelijkertijd jouw vriendenkring verwaarloosd, waardoor je nu helemaal met lege handen staat.
Als je, voordat je met E het bed had gedeeld, eerst gewoon afspraakjes zou hebben gemaakt, zoals je die met vriend(inn)en ook kunt doen (bioscoop, wandelingen maken of wat jullie ook maar leuk vinden), dan leer je iemand kennen, dan leer je zijn familie kennen en leer je zijn vriendenkring kennen. Dat voorkomt dat je naderhand, zoals je gedaan hebt, een hele reconstructie hoeft te maken van waar het allemaal bij hem aan ligt dat hij de relatie zo
18
“onverwachts” heeft uitgemaakt. Je hebt nu grotendeels gelijk met je reconstructie, maar wat heb je daarmee gewonnen?
7.
Waarom wordt de emotionele behoeftigheid in de loop van je leven groter?
Dat de emotionele behoeftigheid groter wordt in de loop van je leven, komt omdat je niet anders kunt dan handelen vanuit je patronen van vroeger: je hebt nooit anders geleerd.
Van meer van het zelfde krijg je: meer van hetzelfde. Dat verklaart de toename:
juist omdat je vanuit je patronen van vroeger handelt en reageert en nalaat, versterk je jouw patronen van vroeger en veranker je die als het ware nog meer. Als je de ander iets blijft aangeven (‘Ik heb hem dit ook vaak
aangegeven.’) op dezelfde manier, zal er niets veranderen en zal de reactie van de ander doorgaans ook hetzelfde blijven. Beiden bevestigen dan de eigen patronen van vroeger.
Vandaar ook dat een verslaving een progressief proces is: je hebt steeds meer nodig van de ‘aandachts-stofjes’ in je hersenen als dopaminen, endorfinen en dergelijke. Vandaar dat je onbewust en onbedoeld bezig bent om je patronen vanuit je jeugd te bevestigen. Daarom is het zo belangrijk om alsnog jezelf emotioneel op te voeden en om alsnog de weggestopte emoties van vroeger toe te laten en om alsnog invulling te leren geven aan je vroeger onvervulde emotionele behoeften.
Het is niet makkelijk, omdat het allemaal nieuw gedrag is, maar het is gelukkig nog wel degelijk mogelijk om nieuw gedrag te leren.
Daar waar het vasthouden aan oude patronen zwaar is en emotionele onrust en pijn veroorzaakt, is het juist het aanleren van nieuw en emotioneel gezond gedrag wat de angel uit je pijn en onrust en gepieker haalt. Nieuw gedrag aanleren is moeilijk, omdat het nieuw gedrag is, maar het is lang niet zo zwaar als het vasthouden aan oude en emotioneel ongezonde patronen van vroeger.
Bovendien werkt het aanleren van nieuw gedrag bevrijdend en lost het je huidige problemen op en verlost het je juist van je dilemma’s.
19
Aangezien de vele uitingsvormen van de patronen van vroeger per persoon en per situatie verschillen, is het inzicht geven in iemands patronen en in de uitingsvormen daarvan maatwerk. Alleen op grond van iemands verhaal over zowel nu als over vroeger, kunnen patronen van vroeger inzichtelijk worden gemaakt en kan worden aangegeven hoe die patronen van vroeger nu nog, onbewust en onbedoeld, zelf in stand worden gehouden.
Hersenonderzoek heeft aangetoond dat je nieuwe hersenverbindingen aanmaakt door nieuw gedrag en dat je door oud gedrag af te leren die
hersenverbindingen verschrompelen, ineenkrimpen en uiteindelijk verdwijnen.
Op een gegeven moment is het zo dat je je oude ongewenste gedrag niet eens meer zou kúnnen vertonen, omdat die eronder liggende motieven en drijfveren en beweegreden er niet meer zijn. Daar heb je dan andere en gezonde
motieven, drijfveren en beweegreden voor in de plaats ontwikkeld. Dat heb je gedaan door ander gedrag aan te leren en door ongezond gedrag af te leren.
Het aanleren van nieuw gedrag en het afleren van ongezond en oud gedrag gaan hand in hand: ze zijn beide nodig en vergemakkelijken elkaar.
Je kunt door het aanleren van nieuw gedrag je eigen gemoedstoestand beïnvloeden. Sterker nog: er is nieuw gedrag nodig om je gemoedstoestand positief te beïnvloeden. Het moment dat je serieus aan de slag gaat met je patronen uit je verleden is enorm lonend. Het omvat een integraal pakket aan gedragsveranderingen, die zowel neerkomen op het afleren van bepaald gedrag als het aanleren van nieuw gedrag. Hoe dit hele integrale pakket er uitziet, verschilt natuurlijk per persoon. Er zijn veel algemeenheden aan te geven en dat zal ik in latere hoofdstukken uitgebreid doen. Je zult er jammer genoeg niet je eigen blinde vlekken mee kunnen ontdekken.
8.
Hoe komt het dat je emotionele pijn en onrust toenemen?
Emotionele pijn neemt in de loop van de jaren progressief toe, zowel binnen een relatie als tussen verschillende relaties.
20
“Het voelde aan als het einde van de wereld, alsof ik dood ging.”
Dat de emotionele pijn toeneemt, is logisch wanneer je steeds meer en vaker wordt geconfronteerd met een herhaling van de patronen vanuit je jeugd. Het zijn dezelfde patronen uit jouw jeugd waar je vroeger ook onder had geleden.
Je denkt dat het door je partner komt, zonder dat je door hebt dat je,
onbewust en onbedoeld, op een partner valt bij wie je je patronen van vroeger kunt herhalen.
Je emotionele pijn en onrust en gepieker nemen toe, omdat je nog niet anders weet en kunt handelen dan vanuit je patronen van vroeger. Je veroorzaakt zelf je eigen emotionele pijn en onrust en gepieker. Ik weet dat het heel gek klinkt, maar dit is heel goed nieuws…. Dat je het zelf veroorzaakt, maakt namelijk dat je het ook zelf kunt veranderen.
Tot nu toe heb je misschien de ander de schuld gegeven. Als je hierin gelijk zou hebben, zou je jouw situatie niet kunnen veranderen, omdat het in essentie onmogelijk is iemand anders te veranderen. Iemand anders beïnvloeden kan wel, maar daarvoor moet je eerst jezelf veranderen.
Vanuit je oude patronen van vroeger heb je onder andere de oorzaak en schuld van je situatie en je pijn en onrust bij de ander gelegd.
Dat wat je vroeger niet met je ouders kon bevechten, doe je nu met je partner, of met je personeel, of met je collega’s of klanten, of andere weggebruikers, of….. (vul maar in).
Iedere verslaving is progressief, dus relatieverslaving is ook progressief.
Vandaar dat jouw emotionele pijn in de loop van de tijd toenam en zal
toenemen. Het is mijn theorie dat verslaving (en dus ook verliefdheid) heeft te maken met het steeds weer triggeren van ons beloningsgedeelte in de
hersenen. Als dat beloningsgedeelte in de hersenen tijdens onze jeugd normaal getriggerd/geactiveerd is door aandacht, waardering, erkenning en bevestiging, is er niets aan de hand en ontwikkel je een normaal functionerend
beloningsgedeelte en ben je in de rest van je leven in staat om je eigen erkenning en bevestiging te ontwikkelen en te organiseren, omdat je de voldoening uit je zelf en uit je eigen activiteiten en bezigheden kunt halen.
Bovendien ben je dan ook niet bang gekwetst of in de steek gelaten te worden.
21
Wat iedere verslaving progressief maakt, is dat je steeds meer triggers nodig hebt om het beloningssysteem in je hersenen te activeren en te triggeren. Die triggers zijn voor jou drama en spanning in je relatie en voor een
drugsverslaafde drugs en voor een alcoholverslaafde is dat alcohol.
Daarom zul je in de loop van je leven steeds meer drama en spanning op je pad krijgen, wat weer even zovele pijn en onrust en gepieker veroorzaakt.
Dat is en blijft zo omdat je in een dergelijke omgeving verkeert en het anders wel zult opzoeken, bijvoorbeeld door het aangaan van relaties met voor jou ongezonde partners.
Deze spannings- en drama-verslaving en de emotionele pijn en onrust die er inherent aan is, duurt zolang je het aankunt of tot je het niet meer aankunt (opname, depressiviteit, suïcidaliteit).
Het eindigt in het gunstigste geval met enorme emotionele pijn, onrust en gepieker. Als je dan aan jezelf gaat werken, blijft het hierbij. Als je pech hebt word je depressief en dan ben je verder van huis. En er zijn relatieverslaafden die, net zoals bijvoorbeeld drugsverslaafden, zelfmoord plegen. Als verslaafde heb je dus twee opties: doorgaan of afkicken. Een andere optie is er niet. Het doorgaan kan vergaande consequenties hebben voor jouw feitelijke en
emotionele gezondheid en daardoor voor jouw rol als partner en mogelijk als ouder van je kinderen.
Daar waar een relatieverslaafde altijd vooral of alleen met de partner bezig is, zowel om hem of haar te veranderen (onder de noemer van helpen of
verzorgen) of door de ander de schuld te geven en door de oorzaak van de huidige situatie bij de ander te leggen, zal het voor een doorbraak nodig zijn dat de relatieverslaafde met zichzelf aan de slag gaat en zijn of haar eigen aandeel in de situatie bekijkt.
Je kunt alleen datgene veranderen wat je voor jezelf erkent.
Herstellen van datgene waar je last van hebt is alleen mogelijk als je met je eigen aandeel aan de slag gaat.
Andersom is dan ook het geval: het met de ander bezig zijn, lost jouw probleem niet op en vergroot jouw probleem zelfs, doordat je daarmee jouw patronen van vroeger aan het bevestigen bent. Vandaar in de loop van de tijd de toename van je emotionele pijn, onrust en gepieker.
22
Dat herstellen kun je alleen door alsnog aan je eigen emotionele opvoeding te gaan werken: je zult alsnog jezelf moeten opvoeden en het weggestopte verdriet van vroeger moeten leren toe te laten. Daaronder zit nog veel weggestopte boosheid naar jouw ouders.
Door het actief toelaten met het besef dat het jouw weggestopte verdriet en boosheid van vroeger is, omzeil je als het ware je angst en pijn van vroeger. Dit is een vaardigheid die heel goed aan te leren is.
“Als je verslaafd bent aan het lijden en je wil van die pijn af, maar tegelijkertijd ben je verslaafd aan die pijn, hoe kom je er dan vanaf?”
Je bent niet zo zeer verslaafd aan het lijden, want je wilt je emotionele pijn niet. Het is andersom: je bent zo verslaafd aan drama en spanning, dat je heel ver gaat in het zoeken daarnaar. De pijn en het lijden neem je op de koop toe, te meer omdat het je bekend voorkomt vanuit je jeugd. Met dat drama en die spanning kun je, onbewust en onbedoeld, jouw patronen van vroeger herhalen:
datgene wat jou, ook weer onbewust, bekend voorkomt.
Daarnaast heb je je emotionele pijngrens ook waarschijnlijk een stukje opgeschoven.
Pas als de emotionele pijn ondraaglijke vormen begint aan te nemen, gaan mensen hulp zoeken.
Je bent dus niet zo zeer verslaafd aan het lijden, als wel aan drama en spanning; zelfs zo zeer, dat je aanvankelijk de emotionele pijn op de koop toeneemt.
“Wat is mijn emotionele pijn?”
De emotionele pijn die je nu hebt is zowel het afkicken van drama en spanning als het verlies van je illusie dat je van je partner compensatie voor je vroeger onvervulde emotionele behoeften zou kunnen krijgen. Het voelt nu alsof je dat nu ontbeert, maar de illusie is dat je die nooit van hem zou kunnen krijgen. Je kreeg kruimeltjes aandacht, en voor een heel ‘hongerig’ en ‘dorstig’ iemand (door jouw jeugd van affectieve verwaarlozing) is dat al heel veel.
“Ik geef een droom op: dat het een fantastische man is die voor mij zorgt, waarmee het altijd zo speciaal is, waarbij ik het gevoel krijg dat ik hem niet meer kwijt wil.” Exact, daarom geven veel boeken en films invulling aan deze
23
illusie: dan kunnen we ons daaraan laven. In feite is de droom een projectie van datgene wat we als kind, tevergeefs, van onze ouders verlangden: dat zij
fantastisch voor ons zouden zorgen, dat we altijd speciaal waren voor onze ouders, waarbij we het gevoel kregen dat ze ons nooit meer kwijt zouden willen. Als dát jouw realiteit zou zijn geweest, zou je je emotioneel hebben kunnen onthechten van je ouders.
Je voelt je speciaal als je je best doet om er zo perfect mogelijk uit te zien,
“want dan vindt hij mij fantastisch.” Als volwassene hunkeren we bij onze partners naar de complimenten en de aandacht en de waardering, erkenning en bevestiging die we niet van onze ouders hebben gekregen.
Ik help mensen die piekeren en malen om weer rust in hun hoofd te krijgen.
Ik doe dat middels een Eendaagse Coaching: een eenmalig gesprek van zes uur.
Op grond van jouw verhaal over zowel nu als over vroeger, kan ik zien welke patronen van vroeger je nu nog, onbewust en onbedoeld, zelf in stand houdt.
Binnen een week na ons gesprek krijg je een zeer uitgebreide maatwerk
rapportage met daarin mijn bevindingen, met antwoord op al jouw vragen en me de concrete handvatten hoe jij jouw patronen van vroeger kunt doorbreken en hoe jij de nieuw opgedane inzichten in jouw gedrag kunt integreren.
De nazorg is levenslang: je kunt mij je leven lang vragen stellen.
Ga voor meer informatie naar mijn website www.loslaten.nu
Het volgende hoofdstuk gaat over:
Welke 4 besluiten zijn mogelijk als het om je relatie gaat?
Welke 4 besluiten zijn er mogelijk ten aanzien van je relatie?
Wat kun je doen als je je relatie wilt continueren?
Wat als je gelijk hebt over je partner?
Waarom zoekt jouw vriend(in) geen hulp?
24
Als je werkt aan je emotionele pijn, kun je dan met je huidige partner doorgaan?
Als je juist emotioneel wilt loskomen van je partner?
Wat kan een goede manier zijn om je relatie uit te maken?
Wat als je ondanks alles wilt doorgaan met je relatie?
24 april 2014
Ammy van Bedaf
