Deelschema | Vrijwilligers onder druk
© Gemeente Voorst
Mensen willen niet structureel
vrijwilligerswerk doen
De
beschikbaarheid voor het doen van
vrijwilligerswerk neemt af
De tijdsgeest, dat is mijn oordeel. Ik ben zelf geen graadmeter, ik doe veel vrijwilligerswerk en ben ook in de positie dat ik dat kan doen, omdat mijn man een goede baan heeft. Mensen willen zich niet vastleggen en willen hun vrijheid bewaren.
Er zijn teveel mensen die denken dat ze het wel alleen kunnen, het is
individualistisch.
Het gaat
bergafwaarts met het
vrijwilligerswerk
Organisaties gaan met elkaar
concurreren om vrijwilligers aan
zich te binden
Vrijwilligerswerk interesseert mensen niet en is
niet aantrekkelijk
Wat we ook merken is dat het voor veel mensen moeilijk is om verantwoordelijkheid te nemen. De Kerk schoonmaken of de wc’s van de Kerk schoonmaken dat vinden ze prima als het op het rooster staat dat ze dat een of twee keer per jaar moeten doen.
Wat wel een probleem is, is dat verenigingen geen geld hebben. Je hebt vrijwilligers nodig om te kunnen blijven bestaan. Besturen van verenigingen hebben vaak wel een visie, maar hebben ook
organisaties als de gemeente nodig. Het bestuur van de
tennisvereniging is heel druk met al haar taken, door een gebrek aan vrijwilligers loop je het gevaar dat je alles erbij gaat doen voor de vereniging. Daarom heeft het bestuur 200 mensen persoonlijk gebeld, alle gegevens verzameld. Uiteindelijk hebben 5 van de 200 mensen aangegeven wel structureel iets te willen doen, 100 mensen hebben aangegeven wel eenmalig met iets te willen helpen. De commissieleden zijn nu dus veel meer bezig met coördineren. Dit is een verandering in de instelling van vrijwilligers.
Mensen willen zich niet vastleggen. Als er geen vrijwilligers meer zijn, bloedt de vereniging dood.
Tweeverdieners zijn ook een oorzaak van het teruglopen van het aantal vrijwilligers. Mensen zijn druk en lossen elkaar af in de opvoeding en het werk. Er blijft geen tijd en energie meer over voor vrijwilligerswerk. Ik denk niet dat deze groep straks als ze ouder zijn nog
vrijwilligerswerk gaan doen, dat zijn ze dan helemaal niet meer gewend.
Informatievoorziening naar bedrijven toe is ook een oorzaak. Bedrijven willen soms de werknemers niet afstaan om tijdens het werk voor de vrijwillige brandweer op pad te gaan. Je merkt dat hier steeds wat meer weerstand vanaf komt. Nu is het zo dat de vrijwilliger het bij zijn werk meldt dat hij bij de brandweer wil. Wanneer een bedrijf tegenstribbelt wordt vaak door de vrijwilliger gezegd dat het bedrijf toch ook wilt, wanneer het in brand staat, dat er vrijwilligers zijn die de brand blussen?
Dat is vaak wel een argument wat werkt. Maar voor de rest zijn er geen folders of iets dergelijks wat naar de bedrijven toe wordt gestuurd. Hier zou nog wel wat meer in kunnen gebeuren.
Er zijn mensen die nu vrijwilliger zijn maar niet standaard meer diensten draaien doordeweeks maar dan wel helpen met de festivals. En eerder was het dat je diensten moest draaien en dan was je er ook.
Maar dat is wel nodig om daar flexibeler mee om te gaan. Ik weet niet of dat verantwoordelijkheidsgevoel is want er zitten er ook bij die dat wel zijn. Misschien is het een andere opvoeding. En we zijn nu ook in hele andere wereld terecht gekomen, het is online.
En als je iets niet kan vinden dan zoek je het even op.
En het gevaar is dan dat het sociale, hoe ontmoet je mensen, hoe gaat dat.
Mensen zijn veel tijd kwijt aan familie, werk en gezin
Als er geen vrijwilligers meer zijn, bloedt de vereniging dood, zonder barbezetting hebben we geen inkomsten meer uit de bar. Dit is wel een aardige inkomstenbron voor ons. Als we het hebben over parkonderhoud: zonder vrijwilligers zal er sprake zijn van verloedering, geen
onderhoud, geen vernieuwingen. Werk dat voor een deel op vrijwilligers draait,
bijvoorbeeld in welzijn en zorg, valt weg Organisaties die sterk afhankelijk zijn van
vrijwilligers komen in het nauw
Individuele personen en organisaties die afhankelijk zijn van
de inzet van
vrijwilligers komen in grote problemen
Wat ik zelf als maatschappelijk probleem ervaar is dat er bij mensen geen bereidheid meer is voor
vrijwilligerswerk. Daardoor kan je als vereniging niet meer zoveel aanbieden
Wat je merkt op oudere leeftijd, mensen hebben heel veel te doen tegenwoordig. Dat maakt het wel lastig om dingen te vragen en bereiken. Het is steeds lastiger om mensen te krijgen. Want ook oudere mensen hebben hun camper en juist in de periode dat wij ze vragen de tijd om er op uit te trekken. Dat maakt dat je bestand van mensen waar je een beroep op kunt doen, steeds wat kleiner wordt.
Bestaande vrijwilligers blijven uit loyaliteit hangen, maar zo krijg je geen nieuwe ideeën.
Uitvoeren kernactiviteiten sportvereniging wordt onmogelijk, beleid uitvoeren in nog bredere zin wordt dan nauwelijks of niet meer haalbaar.
Mogelijk zelfs zal club ophouden te bestaan vanwege gebrek levensvatbaarheid en moet men naar de grotere kernen
De jongeren hebben door school, sport, baantje, uitgaan geen tijd voor
vrijwilligerswerk. Er zijn wel sport gerelateerde stagiaires, maar die wonen niet hier. Wij krijgen wel eens mensen met een uitkering, maar als zij niet gemotiveerd zijn, lukt het niet.
Maar mensen krijgen een andere instelling, waarom zou ik vrijwilligerswerk gaan doen? Dus dat is wel een wisselwerking. Het wordt
moeilijker om te werven. Eerder was het makkelijker om ze te vinden. Dus daar moeten we ook op anticiperen, bezig met andere taken.
De roosters aanpassen.
Het meest knellende hieraan is dat de mensen die wel betrokken zijn gefrustreerd raken. Voor vrijwilligers is geen waardering meer. Aan de vrijwilligers worden eisen aan gesteld. Dat is zorgelijk. Kans bestaat dan dat de vrijwilligers afhaken, omdat ze veel kritiek krijgen.
Mijn organisatie doet heel veel met vrijwilligers en dat houdt ergens een keer op, de belastbaarheid bedoel ik dan. Bijna ieder project draait tegenwoordig op
vrijwilligers. Te weinig vrijwilligers zijn er vooral, te veel vraag, te weinig aanbod. Daardoor draaien de projecten niet zoals je zou willen dat ze draaien. Er is dus te veel vraag naar vrijwilligers, maar er zijn er, om logische redenen, gewoon te weinig.
Ik heb het gevoel dat wanneer er geen financiele vergoeding tegenover staat, men moeilijker te mobiliseren is. Zodra er een financiele vergoeding tegenover staat, dan wordt het gemakkelijker
Er is een tekort aan vrijwilligers. Dit is een breder probleem; bijvoorbeeld in de ouderenzorg, maar ook bij de brandweer. Dat is een risico voor de gemeente Voorst
De overheid zal enorm schrikken als de brandweer straks geen men- sen meer heeft, op vrijwillige basis, en alle brandweer-mannen betaald moeten worden. Dit gaat enorm veel kosten.
De dagbesteding voor ouderen komt in de knel.
Bijvoor-beeld geen chauf-feurs meer. Dat moet elke week, maar er zijn er steeds minder
Allemaal druk, druk druk, ik, ik, ik.
Het is een beetje een maatschappij geworden van ‘ik doe liever 50 euro extra contributie en ik ga niet vrijwillig werken’
En wat ik denk dat het grote probleem is dat heel veel mensen dat niet meer willen en dat je daardoor een klein clubje overhoudt die dan dus heel veel aan de beurt is waar je eigenlijk te vaak een beroep op hen doet, merk ik zelf. Dat zijn mensen die op een of andere manier wel heel erg gemotiveerd zijn of moeilijk nee kunnen zeggen, die overvraag je dan.
Mensen zijn druk in de maatschappij en het werk en dat maakt het telkens lastiger om voldoende tijd voor vrijwilligerswerk te vinden. De bestaande en bekende vrijwilligers worden langzamerhand overvraagd. Ze zeggen niet snel “nee”.
Het voortbestaan van bestaande activiteiten zoals de voetbalclub en de zonnebloem komt onder druk te staan. Omdat het moeilijk wordt om nieuwe vrijwilligers te werven of aan te trekken wordt de druk op de vrijwilligers die er wel zijn steeds groter. Zij doen misschien meer dan ze eigenlijk willen of vaker. Voelen zich erg verantwoordelijk en staan onder druk
Gedeeltelijk is het een generiek landelijk probleem. De samenleving is geïndividualiseerder geworden. Dat is volgens mij het grootste probleem. Iedereen is erg op zichzelf en voor zichzelf
Een oorzaak voor het probleem van het vinden van vrijwilligers is ook dat we moeten concurreren met bijvoorbeeld de
voetbalvereniging voor het werven van vrijwilligers. Mensen kunnen zoveel doen en er zijn zoveel initiatieven dat het lastig is om ze naar ons toe te trekken
Om voldoende vrijwilligers te krijgen wordt een steeds grotere opgave en uitdaging.
Ook het gevoerde drankbeleid vergt steeds meer van vrijwilligers, er moeten horeca- cursussen en dergelijke worden gevolgd. Er wordt steeds meer georganiseerd ´ieder weekend is er wat te doen´. Hierdoor wordt de spoeling dunner
Heel veel organisaties gaan steeds meer met vrijwilligers werken maar vinden het moeilijk om hen te vinden. En die vraag neemt echt toe. En ik denk dat dit komt door de veranderingen. We moeten veel doen in korte tijd. De bezuinigingen, waar vroeger meerdere personen op gezet werden, wordt nu maar een persoon op gezet met
vrijwilligers. Wat alleen kan je dat niet aan.
Dus dat beroep op vrijwilligers wordt steeds groter en des te meer dat vrijwilligers denken, ja... moet wel leuk blijven. Het knellende daaraan is als je op een gegeven moment iedereen vanuit verschillende organisaties vrijwilligers zoekt en daaraan trekt misschien dan is het ook wel ja.
De AOW en pensioen leeftijd is verhoogd van 65 naar 67 jaar. Hierdoor komen er steeds minder vrijwilligers. Mensen hikken tegen deze leeftijd aan. Slepen zich er door en ik zie veel burn-out bij mensen die die laatste jaren niet meer trekken. Als zij dan met pensioen gaan is de fut eruit en melden zich niet meer aan voor
vrijwilligerswerk. Ik ben bij drie organisaties betrokken (voetbal, sportief evenwicht en de zonnebloem) en het wordt steeds lastiger om vrijwilligers te krijgen. Vrijwilligers zijn de crux van de economie.
Weet je wat ook een probleem is. Vrijwilligers. Alle verenigingen. Dat hoor ik zoveel. Die hebben alleen maar oudjes. Ze worden steeds ouder. 70/
80 jaar. Die maken de kantine schoon. De jongeren willen niks meer. De betrokkenheid is er niet meer. Dat mis je ook. Dat komt ook, omdat veel jongeren weg trekken
Als je geen jongelui meer hebt, dan stopt het verhaal maatschappelijk gezien in de kleine kernen. Hoe dat tij te keren is lastig, je hebt wel mensen nodig om dit soort dingen op te pakken.
Je kunt wel allerlei verenigingen hebben, maar als je geen mensen meer hebt, dan houdt het op
Ook ontzuiling is een oorzaak. Vroeger had je de kerk en je familie. Nu wonen families ver uit elkaar. Mensen zijn tijd kwijt aan vrienden, familie, werk en gezin. Ze hebben geen tijd meer voor andere zaken en daardoor hebben wij een gebrek aan vrijwilligers
Als de vrijwilligers wegvallen, vallen activiteiten voor mensen met een beperking weg. Zij komen dan thuis te zitten en soms in een isolement. Bij het organiseren van het klompenfeest speelt hetzelfde. Te weinig vrijwilligers. Zij doen dan weer een beroep op de vrijwilligers van sportief evenwicht. Het lukt allemaal maar kantje boord.
Het meest knellende is dat er te weinig geschikte vrijwilligers zijn
Ik zie een toename van drukke levens van veel mensen door economie en reisafstanden, en daarmee afnemen van aantal en inzet vrijwilligers voor verenigingen als CCW. Het meest knellende is dat CCW’16 een
meerjarenplan heeft geschreven met een rol voor maatschappelijke inzet voor alle inwoners gericht op verbinding van jong en oud, gehuwd en alleenstaand. Uitvoeren kernactiviteiten sportvereniging wordt daarmee onmogelijk, beleid uitvoeren in nog bredere zin wordt dan nauwelijks of niet meer haalbaar. Mogelijk zelfs zal club ophouden te bestaan vanwege gebrek levensvatbaarheid en moet men naar de grotere kernen Een oorzaak hiervan is de toenemende druk op mensen om 24/7 ingezet te worden voor werk en familietaken; toename volle agenda’s en toename afstanden tussen mensen (werk, oppassen kinderen en mantelzorg).
Professionals heb je nodig als smeerolie om evenwicht te vinden in de samenleving, zij zijn de ogen en oren in de samenleving. Aan de andere kant zie je dat er steeds meer beroep wordt gedaan op vrijwilligers, terwijl de
sportverengingen hard nodig zijn voor het saamhorigheidsgevoel, dat mensen voelen dat ze erbij horen.
Wat ik constateer, mij zeer aan het hart gaat en mij heel erg raakt, is dat het niet meevalt om inwoners van de gemeenschap te betrekken bij tal van activiteiten. Zeker als het om hand- en spandiensten gaat. Ik vind, dat er niet zoveel mensen zijn die zich vrijwillig voor het algemeen belang actief willen inzetten. Bij festiviteiten valt het niet mee om mensen bij elkaar te krijgen. Ik heb het gevoel dat wanneer er geen financiële vergoeding tegenover staat, men moeilijker te mobiliseren is. Men wil er al heel gauw een financiële bijdrage voor hebben. Zodra er een financiële vergoeding tegenover staat, dan wordt het gemakkelijker.
Er is een tekort aan vrijwilligers. Dit is een breder probleem; bijvoorbeeld in de ouderenzorg, maar ook bij de brandweer. Dat is een risico voor de gemeente Voorst. Ouderen stoppen, nieuwe aanwas is moeilijk te verkrijgen. Mensen willen niet meer langere termijn energie steken in de brandweer. Over enkele jaren zal dit voor problemen zorgen. Onder andere dat de wettelijke norm betreffende brandweer zorg niet meer behaald zal worden. Dit is een landelijk probleem. Het heet vrijwillige brandweer, dit is het formeel ook. Echter wordt er veel van de brandweermannen gevraagd. Onder andere een 2,5 jarige basis opleiding, veel tijd en behoorlijk veel toewijding. En dat alles om de burgers van jouw gemeente te beschermen. De overheid zal enorm schrikken als de brandweer straks geen mensen meer heeft, op vrijwillige basis, en alle brandweermannen betaald moeten worden. Dit gaat enorm veel kosten.
Vanuit de sport merk ik dat het veelal dezelfde ouders zijn, die betrokken zijn bij activiteiten, maar het wordt wel steeds moeilijker om ze erbij te betrekken. Voor een klusje wil het nog wel, maar voor taken niet meer.
Mensen hebben het te druk Door
individualisering is er minder oog voor het belang
van
vrijwilligerswerk
Het is een overheidsprobleem (landelijk) dat er te weinig brandweermensen zijn, de oorzaak kan zijn te weinig financiële middelen, weinig maatschappelijke betrokkenheid van de burger. Ik denk dat dit [red: tekort aan vrijwilligers]
komt door individualisering. Het gezinsleven is veranderd met tweeverdieners, er moet gesport worden en er zijn vele hobby’s. Men is drukker en maakt zich drukker. Er is veel meer afleiding en te doen.
Nou als ik het insteek vanuit mijn bestuursfunctie bij de sportvereniging dan gaat het eigenlijk wel om wat geëigende onderwerpen. Het zal niet heel nieuw zijn maar een van de uitdagingen die we hebben is het vrijwilligersbeleid in z’n
algemeenheid. De beheersbaarheid binnen een vereniging, om het ook betaalbaar te houden, de taken te verdelen onder de vele mensen en dat is lastig geworden de afgelopen jaren door allerlei oorzaken. Volwassenen in een gezin die allebei werken en er minder tijd is, verschuiving van werktijden naar weekenden toe, naar avonduren toe.
Vroeger ging je elkaar helpen, met de buren, met oudere mensen. Dat is een stuk minder. Iedereen is met zichzelf bezig. Ik denk zelf ook dat je drukker bent. Als ik nu kijk, we werken met z’n tweeën en dan heb je een extraatje. Vroeger was de vrouw thuis, de man kostwinnaar. De hele
maatschappij is daarin veranderd. Iedereen is druk, druk, druk.
De tijdsgeest, dat is mijn oordeel. Ik ben zelf geen graadmeter, ik doe veel vrijwilligerswerk en ben ook in de positie dat ik dat kan doen, omdat mijn man een goede baan heeft. Mensen willen zich niet vastleggen en willen hun vrijheid bewaren. Er zijn teveel mensen die denken dat ze het wel alleen kunnen, het is individualistisch.
Wat wel een probleem is, is dat verenigingen geen geld hebben. Je hebt vrijwilligers nodig om te kunnen blijven bestaan. Besturen van verenigingen hebben vaak wel een visie, maar hebben ook
organisaties als de gemeente nodig. Het bestuur van de
tennisvereniging is heel druk met al haar taken, door een gebrek aan vrijwilligers loop je het gevaar dat je alles erbij gaat doen voor de vereniging. Daarom heeft het bestuur 200 mensen persoonlijk gebeld, alle gegevens verzameld. Uiteindelijk hebben 5 van de 200 mensen aangegeven wel structureel iets te willen doen, 100 mensen hebben aangegeven wel eenmalig met iets te willen helpen. De
commissieleden zijn nu dus veel meer bezig met coördineren. Dit is een verandering in de instelling van vrijwilligers. Mensen willen zich niet vastleggen. Als er geen vrijwilligers meer zijn, bloedt de vereniging dood.
Veel gezinnen die hulp nodig hebben, maar te weinig geschikte vrijwilligers. Een geschikte vrijwilliger moet onder andere een goede match hebben met probleemgezin. Het meest knellende is dat er te weinig geschikte vrijwilligers zijn. Er is in de maatschappij steeds minder animo om als vrijwilliger op te treden. Een mogelijke oorzaak kan zijn dat men de verantwoordelijkheid liever uit de weg gaat.
Veel individualisering, mensen kijken naar eigen straatje, willen geen vrijwilliger meer zijn, is anders dan 20 jaar geleden. We zitten nog in een dorp, hier hebben we nog vrijwilligers, maar steeds minder en dezelfde mensen. Dat je niet meer (tijd) voor elkaar over hebt en voor een ander wat wilt doen. Men vindt dat overheid alles moet doen, geen vrije tijd besteden aan een ander, hoogstens afgeronde opdracht, het is niet vanzelfsprekend om iets voor een vereniging te doen.
Mensen worden steeds ouder en moeten langer
door werken
Weet je wat ook een probleem is. Vrijwilligers.
Alle verenigingen. Dat hoor ik zoveel. Die hebben alleen maar oudjes. Ze worden steeds ouder. 70/80 jaar. Die maken de kantine schoon.
De jongeren willen niks meer. De betrokkenheid is er niet meer. Dat mis je ook. Dat komt ook, omdat veel jongeren weg trekken.
Het probleem van vergrijzing en individualisering is ook dat er geen vrijwilligers meer zijn voor verenigingen.
Buurtinitiatieven die wel genomen worden bloeden dood. Voorbeeld een buurtapp waar uiteindelijk 3 mensen zich voor aanmelden. Doorbreken is hartstikke lastig. Als ik de oplossing had dan had ik die al aan de gemeente voorgesteld. Terwijl er vanuit de gemeente van alles aan wordt gedaan om het op te lossen. We kennen het fenomeen buurtsportcoaches. In sommige kernen zijn zij succesvoller dan in andere kernen. In sommige kernen zeggen ze dat ze er geen een nodig hebben. Dat is in Terwolde zo, daar was het initiatief wat dood gebloed. Een buurtcoach had er wellicht wat enthousiaster achteraan gelopen. Hoe je het ook keert of wendt vrijwilligers moet je ook nog een beetje enthousiasmeren anders raakt de spirit eruit dan is het snel gebeurd. Individualisering: daar doe je niet zoveel aan. Daar zal nog wel een generatie overheen gaan.
We moeten maar weer eens meedoen aan een groot voetbal toernooi hebben dan is er wel saamhorigheid.
We moeten iets verzinnen wat bindt.
De ontwikkeling die ik zie is de individualisering van de mensen, dit speelt landelijk. Mensen zijn meer op zichzelf, maar stellen meer eisen. Denken ook recht te hebben op van alles. Maar zijn niet bereid om hier zelf wat aan te doen. Wel contributie betalen, zodat hun kinderen goed begeleid worden. Maar willen zelf niet iets voor de vereniging doen, hier geen tijd insteken. Wel eisen stellen maar zelf geen inzet tonen.
Er zijn mensen die nu vrijwilliger zijn maar niet standaard meer diensten draaien doordeweeks maar dan wel helpen met de festivals. En eerder was het dat je diensten moest draaien en dan was je er ook.
Maar dat is wel nodig om daar flexibeler mee om te gaan. Ik weet niet of dat verantwoordelijkheidsgevoel is want er zitten er ook bij die dat wel zijn. Misschien is het een andere opvoeding. En we zijn nu ook in hele andere wereld terecht gekomen, het is online. En als je iets niet kan vinden dan zoek je het even op. En het gevaar is dan dat het sociale, hoe ontmoet je mensen, hoe gaat dat.
Vrijwilligersgebeuren. Er zijn geen vutters. Ze werken tot 66 jaar of langer. Ik mis 10 jaar mensen om een dagdeel of dag te doen.
Jongeren zijn niet beschikbaar om vrijwilligerswerk te
doen
Door te bezuinigen zoals hierboven denken ze iets te winnen maar op de termijn verlies je aan de andere kant. Want je ziet dat veel vrijwilligers boven de 70 zijn. Het lukt niet om jongeren te krijgen.
Wat ik zie als hier iets wordt georganiseerd is dat voornamelijk jeugd is niet meer betrokken bij het sociale gebeuren, meldt zich niet aan als vrijwilliger bij bijvoorbeeld verenigingen en evenementen. De vrijwilligers zijn vaak van onze leeftijd.
Er is eigenlijk ook een tekort aan vrijwilligers. Het zou geweldig zijn als er meer maatjes ingezet zouden kunnen worden als aanvulling op de aanwezige zorg.
Ook ontzuiling is een oorzaak. Vroeger had je de kerk en je familie. Nu wonen families ver uit elkaar. Mensen zijn tijd kwijt aan vrienden, familie, werk en gezin. Ze hebben geen tijd meer voor andere zaken en daardoor hebben wij een gebrek aan vrijwilligers.
Een gevolg is dat bestaande vrijwilligers uit loyaliteit lang blijven hangen. Zo krijg je geen nieuwe ideeën, aanwas.
De jongeren hebben door school, sport, baantje, uitgaan geen tijd voor vrijwilligerswerk. Er zijn wel sport gerelateerde stagiaires, maar die wonen niet hier. Wij krijgen wel eens mensen met een uitkering, maar als zij niet gemotiveerd zijn, lukt het niet.
De druk op de kleine groep
vrijwilligers die nog beschikbaar
is neemt toe: ze worden
overvraagd
Mensen willen dat niet. Ze willen best een projectje meedraaien of 6 concerten gastvrouw zijn, maar echt duurzaam verbinden om tijdelijk verantwoordelijkheid te dragen.
En wij hebben een tekort aan vrijwilligers. Mensen zijn meer gericht op kortdurende dingen. Ze willen best wel eens een keer wat doen maar niet op structurele basis. Dat merken wij op de dagbesteding voor ouderen, bijvoorbeeld de chauffeurs. Dat is niet vrijblijvend dat moet elke week. En je doet dan best wel een groot beroep op mensen. Mensen moeten ook langer blijven werken. Dus als ze dan net klaar zijn met werken, denken zo nu is het even tijd voor mezelf.
En dat zie ik bij mijn eigen moeder ook, die past nu op haar
kleinkinderen, dus die is daar dan mee gevuld. En dan heeft zij ook geen zin of tijd meer om daarnaast nog wat op te pakken. Maar ons beroep op vrijwilligers wordt wel steeds groter. Niet alleen vanuit onze organisatie maar ook uit anderen.
En dan is de screening van vrijwilligers een aandachtspunt, zeker in deze tijd als je het hebt over verklaringen omtrent gedrag (VOG), het omgaan met mensen en de veiligheid van kinderen. Daar zijn richtlijnen voor maar het is lastig. Hoe kun je dat makkelijker maken. Bij Voorwaarts heb je het over zo’n 400 vrijwilligers.
Moet je die nu allemaal een VOG laten aanvragen of alleen bij nieuwe mensen die je aanstelt, en dat is lastig. Ik wil het niet als knellende problemen benoemen, zie het als uitdagingen.
Vrijwilligers moeten aan eisen
voldoen
Waar ik al een paar jaar voortdurend op hamer, is het belang van het vergroten van
deskundigheid bij sportverenigingen en andere vrijwilligersorganisaties. Er wordt veel gevraagd van deze vrijwilligers, op het gebied van
optreden tegen alcoholmisbruik, omgaan met mensen met een beperking, en handelend optreden bij ongewenst gedrag. Er zou een goede back-up moeten zijn door experts op dat gebied, zoals door organisaties als MEE, maatschappelijk werk, de GGZ en huisartsen. Ik ken zelf situaties waarin vrijwilligers ronduit in de kou zijn blijven staan, omdat de
privacywetgeving hulpverleners in de weg stond om adequate ondersteuning te bieden.
Bescherming van het individu is een groot goed, maar het is even belangrijk om te zorgen voor de veiligheid van andere burgers. Kijk niet alleen naar de doelgroep, maar ook naar hun
omgeving, zeg ik dan.
Wel zie ik weinig jongeren in de kerk. Voor de kerk is dat een probleem. Er is nu een kleine groep jongeren in de kerk. Hoe benader je de jongeren, hoe motiveer je ze om wel bij de kerk te horen. Meer praktisch, meer activiteiten dat stimuleert.
Het werven van nieuwe vrijwilligers
is erg lastig
Of dat men probeert vrijwilligers te werven, dat schiet me nu opeens binnen. Dan worden ernaar bepaalde verengingen een mail uit gedaan van ‘dan en dan en dan is er een avond om vrijwilligers te werven’.
Nou, en het is al twee keer niet door gegaan. Want mensen bereik je niet met een mail als zodanig. Hetzelfde geldt voor het zoeken naar vrijwilligers. Er is een paar keer binnen de gemeente een avond opgezet. Een of twee keren heeft dat plaats gevonden en daar krijg je eigenlijk alleen maar mensen die al actief willen zijn. Dus je krijgt mensen niet uit een hokje want die gaan daar niet naar toe en daar gaat het eigenlijk om er lopen veel meer mensen rond die best wel iets zouden willen doen.
En dan kom ik terug op de sportvereniging. Je kunt een heleboel verwachten van de sportvereniging maar ik zie heel veel mensen die niet in staat zijn met alle goede bedoelingen om op die manier juist dat te bereiken wat wij preventief willen bereiken. We moeten bereiken dat men oog heeft voor.
Ik merk dat bij de scouting, meer dan
gevoelsmatig, dat er kinderen aankloppen die een rugzakje hebben. Gevoelsmatig zijn het er meer dan in het verleden. Of dat zo is dat we meer bekend zijn in Voorst en dat men dan zo iets heeft van misschien is dat wel wat. Het wordt allemaal door vrijwilligers gerund. Stel je hebt een groep welpen. Dan zitten er max 20 kinderen in. Je kunt niet 20 rugzakjes hebben.
Dan is de balans compleet weg. Je bent niet in staat om een goed programma te draaien. Het is voor de leiding niet te doen. Het is
vrijwilligerswerk.
