Interne strubbelingen bij Vivaldi-partijen

(1)

€ 3,00

76ste jaargang • nummer 40 • donderdag 15 oktober 2020 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Een regering valt zelden of nooit door de aanvallen van de oppositie. Wel door interne verdeeldheid, eventueel een gevolg van spanningen binnen politieke partijen. Er zijn in het verleden verschillende voorbeelden te vinden. Denken we maar aan de val van de regering-Martens VIII in 1991 rond de wapenleveringen aan het Mid- den-Oosten. De Volksunie deed de regering vallen omdat men intern ook aanvoelde dat de partij onvol- doende woog op het beleid. De VU haalde daar geen voordeel uit bij de verkiezingen van 24 november. Re- den was dat de VU er zelf de trekker uittrok, en dat werd gepercipieerd als een bende ruziemakers, ook al omdat de interne regeringscrisis gewoon op TV aan het volgen was.

Er was het beeld van vicepremier Jean-Luc Dehaene die de pers voor de Wetstraat 16 te woord stond terwijl VU-minister Hugo Schiltz stond te luistervinken. Het wantrouwen in beeld.

De regering-De Croo mag dan wel een bont gezelschap zijn, momenteel is er van interne spanningen geen sprake. De coronacrisis doet de regeringspartijen samen- klitten. Elke dag verandert het wel en nieuwe cijfers over het stijgend aantal besmettingen doen de druk toenemen, maar het lijkt erop dat de federale regering de regels niet om de haverklap zal wijzigen. Ook de relatie tussen de federale ploeg en de Vlaamse regering waar N-VA wel in zetelt, lijkt zich te normaliseren.

Het gedrag van Vlaams minister van Onderwijs Ben Weyts (N-VA) ver- oorzaakt voorlopig weinig ergernis bij excellenties elders.

Groen likt de wonden

Corona lijkt de regering-De Croo niet onder druk te zetten en ondanks de vage en irrealistische be- loftes van het regeerakkoord hangt de ploeg nog aan elkaar. Het enige gevaar lijkt momenteel van interne partijstrubbelingen te komen. Te beginnen bij Groen. Daar likt men nog altijd de wonden na de pijnlij-

ke vaudeville rond de aanduiding van de ministers. Kristof Calvo werd

‘kaltgestellt’ door Meyrem Almaci én door de machtige Gentse groenen. De Mechelaar werd in de pers als een soort slachtoffer opgevoerd, maar wie de partij een beetje kent, weet dat hij een intrigant eerste klas is.

De voorbije weken heeft Groen in elk geval aangetoond dat het een partij is als alle andere. De partij mag zich dan wel als moraliserende opvolger van de CD&V/CVP-profileren, het opgeheven groene vin- gertje komt nu echt belachelijk over.

Groen is ook het electorale mo- mentum kwijt. 10 procent halen was in 2019 een minimum en sindsdien is de partij in elke peiling aan het verzwakken. Het klimaatdebat is naar de achtergrond verschoven en wanneer een Anuna De Wever of Greta Thunberg op TV komen, haalt iedereen de schouders op. Idem voor de groene ayatollah onder de Europese Commissarissen, Frans Timmermans. In deze economisch moeilijke tijden waarin de welvaart door corona wordt aangetast, heeft niemand een boodschap aan de groene pleidooien die de burger vooral veel geld zullen kosten.

Indien de peilingen in de toekomst verder neerwaarts gaan voor Groen – een beweging richting kiesdrempel is niet uitgesloten -, zullen de interne spanningen toenemen. En vroeg of laat vertaalt zich dat in de werking van de federale regering.

Geen rust bij de MR

Nu Georges-Louis Bouchez wordt begeleid door 10 politieke schoon- moeders, lijkt de rust bij de Frans- talige liberalen van de MR terug- gekeerd. Maar dat is slechts schijn.

Er zijn nog altijd veel kritische stemmen te horen over de koers van de partij. Recent nog door Luiks kopstuk Christine Defraigne. Het wantrouwen overheerst en het ziet ernaar uit dat de electorale bonus die Bouchez door zijn rechts-belgi-

Ruzie bij de MR, ontevredenheid bij Groen, een Vincent Van Quickenborne die te vroeg uit de biecht klapt: het is niet corona die Vivaldi-partijen onder druk zet, wel spanningen binnen de partijen zelf.

cistische koers vaart zich nu tegen de partij aan het keren is. De MR wil de PS naar de kroon steken, maar dat lukt niet. Ondanks de opkomst van de PTB/PVDA blijft de PS de Waalse nummer één en de partij van Paul Magnette heeft met Werk, Pensioenen en Relance belangrijke sociaaleconomische departemen- ten binnen gehaald.

De MR heeft, afgezien van KMO’s, geen echt departement waarmee ze bij de achterban kan uitpakken.

Buitenlandse Zaken betekent voor ex-premier Sophie Wilmès vooral een minister die afwezig is. Bij de MR had men gehoopt op het zicht- bare Binnenlandse Zaken of Justitie.

Niet dus. Dat kan ertoe leiden dat MR-politici druk zetten op de regering en dossiers zoeken waarmee ze zich kunnen profileren. Met ge- steggel als resultaat.

Open Vld-minister klapt uit de biecht

Bij de Vlaamse liberalen is het een stuk rustiger. Daar overheerst de eu- forie, zeker bij de jongerenafdeling.

Nieuwkomers kunnen volop postjes op de kabinetten vullen. Maar de Open Vld wordt nu wel al geconfronteerd met contradicties. Net na het afsluiten van het regeerakkoord verkondigde Open Vld-voorzitter Egbert Lachaert ‘urbi et orbi’ dat er geen vermogensbelasting ging komen. Maar op De Afspraak op Vrijdag zei een euforische Vincent Van Quickenborne het tegendeel.

Hij spreekt van een belasting op vermogens met het klassieke rie- deltje dat enkel de superrijken dit zullen betalen. Iedereen weet dat dit onzin is. Nu zijn we het gewoon dat de Vlaamse liberalen hun be- loftes snel inslikken, maar bijvoorbeeld een nieuwe effectentaks die wellicht de vermogens van net ge- pensioneerde zelfstandigen aantast, zal bij de krimpende achterban van de Vlaamse liberalen meer dan tan- dengeknars veroorzaken.

Er werd wel een onderzoek naar Thorsen ingesteld wegens

‘hate speech’ en hij werd effec- tief veroordeeld tot een maand gevangenisstraf. Een jaar eerder kwam Lars Thorsen al in het nieuws toen hij in het openbaar een Koran in brand stak. Ook toen werd hij door een groep tegenbetogers, moslims en antifascisten, bedreigd. Twee tegenbetogers konden net op tijd door de politie tegengehouden worden toen ze wild naar Thorsen liepen die net de Koran in brand had gestoken.

Maar dat was nog niet het ergste. Verleden week werd de 48-jarige Dan-Eivind Lid, één

van de kopstukken van SIAN in zijn appartement in Kristiansand vermoord. De politie beweert dat zij geen idee heeft over het motief van de moordenaar. Na- tuurlijk, het kan puur toeval zijn, of misschien een afrekening binnen SIAN. Enkele jaren geleden was de man ook al het slachtoffer van een inbraak. Afwachten dus wat het politie-onderzoek gaat opleveren. Maar dat een kopstuk van anti-islambeweging wordt vermoord, liet nauwelijks een rimpeling in het medialandschap na. Zoek zelf maar eens naar de schamele berichtjes in onze me- dia.

Mediastilte over moord

Interne strubbelingen bij Vivaldi-partijen

In augustus 2020 werd Lars Thorsen, de leider van de radikale Noorse anti-islambeweging SIAN, tijdens een demonstratie te- gen de islamisering aan het hoofd gewond. Iemand had een steen naar Thorsen gegooid en was daarna bovenop hem gesprongen, maar de politie kon de dader zogezegd niet identificeren.

Lees het interview met Jean-Marie Dedecker op blz. 15

“De gemeenschappelijke ideologie is de angst

voor de kiezer”

Jean-Marie Dedecker (68) is allerminst onder de indruk van de regering en van de te- rugkeer van de socialistische

‘Professor Zonnebloem’. Die bezorgt hem koude rillingen en doet hem terugdenken aan de paars-groene regeringen van Guy Verhofstadt.

We spraken hem in het

gemeentehuis van

zijn Middelkerke,

enkele dagen nadat

in de Kamer het

regeerakkoord

van de nieuwe

Vivaldi-regering

werd voorgesteld.

(2)

Actueel 15 OKTOBER 2020

2

Vandenput: “In 2011 bleek dat 20 procent van de tien meest voorko- mende vormen van criminaliteit, met uitzondering van inbreuken op de vreemdelingenwetgeving, in België werden gepleegd door vreemdelingen. Er bestonden wel regionale verschillen: 30 procent in Brussel, 14 procent in Vlaanderen en 16 procent in Wallonië.” Vanden- put wilde weten wat het huidige aandeel van de vreemdelingen is.

“Zijn er nog steeds regionale verschillen? Kunnen we een evolutie waarnemen in dat percentage de jongste vijf jaar?”

Toenmalig minister van Binnen-

Interessante vraag van volksvertegenwoordiger Tim Vandenput (Open Vld) onlangs in de Kamer over de mis- daadcijfers in Brussel. Vandenput is ook burgemeester in Hoeilaart, dat grenst aan het Brussels gewest. Vandaar zijn interesse.

landse Zaken De Crem (CD&V):

“Op basis van de Algemene Nati- onale Gegevensbank (ANG) kan er gerapporteerd worden over de criminele feiten gepleegd op het Belgische grondgebied en de ver- dachten die in de databank aan deze feiten gekoppeld zijn (aan de hand van vol-gende persoonsge- gevens: leeftijd, geslacht en nationaliteit).”

“Op basis van de informatie in de ANG kan ik u meedelen dat aan ongeveer 75 procent van de criminele feiten, waaraan een verdachte is gekoppeld, deze de Belgische nationaliteit heeft. Aan ongeveer

25 pro-cent van de criminele feiten is een verdachte gekoppeld met een niet-Belgische nationaliteit.

Het Vlaams en het Waals Gewest hebben vrij gelijkaardige cijfers met 75 à 80 procent van de feiten waaraan een verdachte met Belgi- sche nationaliteit is gekoppeld. In het Brussels Hoofdstedelijk Gewest staan 55 à 60 procent van de criminele feiten met een Belgische verdachte geregistreerd. Deze cijfers zijn de laatste vijf jaren vrij stabiel.”

Anders geformuleerd: in Brus- sel staan 40 tot 45 procent van de criminele feiten met een niet-Bel- gische verdachte geregistreerd.

Dat is veel en ook veel meer dan in 2011. Bovendien is de “niet-Belgi- sche verdachte” hiermee uiteraard oververtegenwoordigd. Dat betekent dat ze per persoon veel meer criminele feiten plegen dan een Belg. THIERRY DEBELS

Criminaliteit bij vreemdelingen in Brussel nog erger dan gedacht

De economische impact van de eerste coronagolf voor de economie was dramatisch, maar minder erg dan ver- wacht. De gevolgen van een tweede golf blijven onduide- lijk, maar de schade zou op langere termijn wel eens gro- ter kunnen zijn.

Af en toe worden wel eens vragen gesteld bij de rol van de Nationale Bank van België in tijden dat we met een ECB zitten en lid zijn van de Europese muntu- nie. Het is een discussie op zich waard, maar een van de redenen waarom de Nationale Bank zin heeft, is de rol die de instelling vervult als leverancier van door- wrochte economische analyses.

Of het nu in het jaarverslag is of via de artikels in het Economisch Tijdschrift. Recent werden nog interessante inzichten gepubliceerd over de economische rol van onze havens. Uit een eerste raming blijkt dat de toegevoegde waarde in de Belgische havens in 2019 bijvoorbeeld toenam met 4,3 procent, wat zich vertaalde in extra werkgelegenheid (+1,4

%). De verspreiding van het Co- vid-19 virus in 2020 resulteerde in enorme economische ver- storingen, ook in het maritieme goederenvervoer. Zo daalde in de eerste acht maanden van 2020 de maritieme goederenoverslag in de Vlaamse zeehavens en bin- nenhaven van Brussel met ruim 4 procent.

Economisch Dashboard

Dat zijn natuurlijk maar deel- analyses. Veel belangrijker in deze omwille van corona onze- kere tijden is het zogenaamde

‘economisch dashboard’ dat de Nationale Bank op haar webstek publiceert en regelmatig aanvult.

Dat geeft een stand van zaken over de economie in deze coro- natijden. Interessant, nu we volop in de tweede golf zitten en er meer en meer sprake is van een nieuwe soort lockdown.

Het ‘dashboard’ levert heel wat informatie over de impact van de verschillende coronagolven.

Zo was de economische schok in het tweede kwartaal van dit jaar (april-juni, de lockdown en de uitlopers ervan) minder groot dan verwacht. Het Belgische bbp (wat we met z’n allen produceren aan goederen en diensten) viel terug tot een niveau dat 80 procent van dat uit de pre-covid-pe- riode. Welnu, in juni dacht men dat dit ging terugvallen tot een

goede 75 procent. In september trok het ondernemersvertrou- wen aan, voor de vierde maand op rij. Het consumentenvertrou- wen herstelde ook, maar slechts deels en blijft op een laag niveau. Na een daling van het ver- trouwen in april met 26 punten, ligt dat nu nog 16 punten onder het pre-coronaniveau. De consu- menten hielden de vinger op de knip, dat is duidelijk. Uit de cijfers van de Nationale Bank blijkt trouwens dat 20 procent van de gezinnen een inkomensverlies van minstens 10 procent moesten incasseren. Het feit dat de uitzen- darbeid opnieuw aantrekt, is dan weer goed nieuws.

Werklozen

Uit de cijfers van de Nationale Bank blijkt ook dat de stijging van de werkloosheid voorlopig beperkt blijft. Daar waar in 2009, in volle financiële crisis, een toe- name van het aantal werklozen de kaap van de 60.000 op één maand overschreed, blijft het record nu beperkt tot 38.300 in mei als piek en een stijging met 26.000 werklozen in augustus.

Uiteraard een gevolg van het ro- yale gebruik van tijdelijke werkloosheid. In april oversteeg het

aantal tijdelijk werklozen op een bepaald moment vlotjes de kaap van de 1 miljoen; nu zitten we aan 250-300.000.

Vierkantswortel

Hoe zal het nu verder gaan met de economie? De Nationale Bank ziet de economie voor 2022 in elk geval niet meer op het pre-corona-niveau terugkomen.

Het is natuurlijk koffiedik kijken wat de economische impact van de tweede golf en een mogelijke lockdown bis zal zijn. Er is een consensus dat het platleggen van de economie zoals tijdens het voorjaar geen optie meer is.

Maar dat er extra economische schade zal zijn, staat buiten kijf en die zou op langere termijn wel eens groter kunnen zijn dan gedacht. Men spreekt onder eco- nomen niet meer van een W-herstel of vierkantswortel-herstel.

Concreet betekent dit dat er na de eerste golf nog een tweede negatieve schok komt en we zeer langzaam een economisch herstel zien. Nu heeft men het eerder over een K-herstel. Een deel van de economie (en dat is vaak het hoogtechnologische en innovatie-segment) komt er weer bovenop. De sectoren als horeca, evenementen – waar vooral veel lager geschoolden werken - zitten in een langdurige dip. Een herstel met twee kanten dus, twee gezichten.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Windmolens, en nog maar eens windmolens. En ook nog wat zon- nepanelen als het kan. Ik begrijp de groene jongens en meisjes langs geen kanten. Mooi zijn die windmolens niet. Het is pure landschapsbe- zoedeling. Ja, ze worden zo ver mogelijk van huizen geplaatst, wat maakt dat nogal wat van die mastodonten in landbouwzones en industriezones komen te staan.

Dan maar naar volle zee trekken om daar windmolens te plaatsen.

Sommige staan ver genoeg in zee om niet op te vallen, maar in België maakt men graag gebruik van zandbanken voor de kust. Wie recente- lijk nog gewandeld heeft op de dijk van Knokke naar Zeebrugge, kan niet naast de windmolens op zee kijken. Mooi is anders.

Windenergie is goed voor 12 procent in het totale aandeel van energieverbruik in België, 4,5 procent gaat naar de opbrengst van zon- ne-energie en 32 procent gaat naar fossiele brandstof (voornamelijk gas). De rest van onze energie, 51,5 procent, wordt opgewekt in onze kerncentrales.

Eind 2016 lanceerde de Vlaamse regering het plan “Windkracht 2020”. De opzet van dat plan was om minstens 280 nieuwe windmolens te bouwen tegen eind 2020. Het zou goed zijn dat er eens een onverlaat een parlementaire vraag zou stellen om te weten te komen hoever we vandaag staan. Maar los daarvan was het dus de ambitie om gemiddeld elk jaar een 70-tal windmolens te bouwen in Vlaanderen. Er staan er nu ongeveer 545 op Vlaamse grond en een 300-tal op zee. In Wallonië staan zo’n 400 windturbines. De cijfers dateren van een goed jaar geleden.

Dus laten we even rekenen: opgeteld en afgerond zorgen zo’n 1250 windturbines voor 12 procent van onze energie. Als Tinne nog maar de helft van de kernenergie wil vervangen door windenergie, dan moeten er zo’n 2500 windmolens bijkomen. Dat aantal is trouwens maar een vlugge theoretische berekening die geen rekening houdt met energie-opslag bij windstille dagen. Anders gezegd: je hebt gemakkelijk 3750 windmolens nodig voor het energieverbruik op het moment zelf, maar daarbovenop ook nog minstens eenzelfde

aantal voor de productie van energie die wordt opgeslagen voor de dagen zonder wind. Zo kom ik op een extra van 6250 nieuwe wind-

molens die nodig zijn om de helft van onze huidige kernenergie te vervangen. Daar hebben we, aan het huidige tempo, geen 4 jaar voor nodig maar 40 jaar…

Samengevat: wat Tinne beweert, is onmo- gelijk te realiseren. Maar geen paniek, we kunnen nog altijd (dure) energie aankopen in het buitenland, in Frankrijk bijvoorbeeld… dat in Europa de grootste producent van kernener-

gie is.

Onze nieuwe minister van Energie, Tinne van der Strae- ten, is er zeker van: in 2025 zullen de kerncentrales slui- ten. We zullen intussen op zoek moeten gaan naar alter- natieve energiebronnen, zoals windmolens, maar dat zal de eindgebruiker geen euro extra kosten. O ja?

En bibberen zullen we

ECONOMISCHE ZAKEN

Over de economische impact van coronagolven

Redactie & beheer:

Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,

2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

3 maanden: 39 euro 6 maanden: 78 euro 1 jaar: 156 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:

BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Wart Van Schel

Abonnement buitenland:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

(3)

Actueel

15 OKTOBER 2020 3

Alweer verhuizend

Mijnheer de ambitieuze,

Uw voorzitter wilde absoluut de Vivaldi-trein niet missen, ook al had een behoorlijk deel van uw partij het daar erg moeilijk mee. Maar zoals altijd wisten de tsjeven een bocht te nemen na stoere uitspraken in de zin van “Hou me vast of ik doe een ongeluk”. We zijn dat gewoon. Het is zoals altijd. Wij weten natuurlijk dat er altijd veel meespeelt in de keuze om al dan niet deel te nemen aan een regering. Mooie principes zijn daarin evenwel vaak ondergeschikt.

Een regeringspartij als de uwe weet natuur- lijk dat daar ook reële macht bij komt kijken:

ministers, kabinetten, invloeden in bedrijven en parastatalen, afgeleide mandaten, topfunc- ties en dies meer. Toen paars-groen in 1999 en paars in 2003 het zonder uw partij ging doen, wisten jullie meteen hoe laat het was. En Ver- hofstadt hield dat zo tot in 2007. Acht jaar aan de zijlijn in een ongemakkelijke oppositierol die jullie nooit hadden gekend en die jullie uit- eindelijk nooit goed is af gegaan. En toen zwoe- ren jullie dat nooit meer te zullen ondergaan.

Hoewel de verkiezingen in 2019 desastreus waren en uw partij lieten verschrompelen tot een historische dieptepunt, leek het dan ook zaak om er alles aan te doen om bij welke for- mule dan ook aansluiting te vinden, zelfs als jul- lie mathematisch niet nodig waren. Want in de oppositie geklemd zitten tussen Vlaams Belang en N-VA zou het einde van de eens zo mach- tige en alles bepalende christendemocratie in Vlaanderen betekenen. Het was alle hens aan dek. En dat is dus gelukt.

Op de kabinetten halen de tientallen cabi- nettards opgelucht adem en in de parlemen- ten wordt opnieuw naar wat evenwicht gezocht.

En natuurlijk… ook de politieke benoemingen in allerhande functies en jobs kunnen verder- gaan. Zo viel de voorstelling door de nieuwe regering van uzelf als vicevoorzitter van de Eu- ropese Investeringsbank als eerste prijs in de schoot van de partij. En het zal zeker niet de laatste zijn, want ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat bijvoorbeeld een quasi letterlijk afgedankte minister als Nathalie Muylle zich zomaar in de hoek laat zetten alsof er niets ge- beurd is.

Laat ons een kat een kat noemen. Gij zijt in 2019 verkast naar het Europees parlement om- dat gij na uw doortocht als Vlaams minister, Vlaams minister-president en federaal vice- premier in de regering-Michel hopeloos uit- gedoofd waart. Op veel te jonge leeftijd waart gij al een oude regimekrokodil geworden. Uw poging om in Antwerpen in 2018 Bart De We- ver een hak te zetten als burgemeester heeft de boel helemaal om zeep geholpen, want uw hila- rische verhuis - heel Vlaanderen lachte ermee -, het niet kennen van de Antwerpse politieke en sociale wereld, en de stuntelige wijze waar- op gij uw lijst daar vormde, waren voldoende signalen om na dat debacle uw mandaat als gemeenteraadslid zelfs niet op te nemen en uit te wijken naar elders. En dat werd dan Eu- ropa, waar gij ondertussen overigens ook nog geen al te straffe dingen hebt gedaan en u het goede leven stressvrij laat welgevallen. Wie uw karakter en uw ambities wat kent, weet immers dat gij met de rol van ‘gewoon’ Europees par- lementslid geen genoegen zoudt nemen, tenzij tijdelijk als stap naar meer. Bovendien waart gij nog niet vergeten hoe de keuze voor Marianne

BRIEFJE AAN KRIS PEETERS

Ik heb zondag om een fles champagne gewed met Jan Van Malderen. Hij denkt dat Trump zal winnen, ik niet. Jan is ouder en wijzer dan ik, besefte ik op de terugrit, en het was misschien onverstandig die wed- denschap aan te gaan. Als ik verlies zal ik mijn schuld evenwel met plezier vereffenen.

De waarheid is dat er zelden zoveel onze- kerheid heeft bestaan over de verkiezing van een Amerikaanse president, niet alleen over de winnaar, maar ook over de marge van de overwinning.

“Volatiel”

Een aantal Vlaamse kranten bracht maan- dag het bericht dat Republikeinse mede- standers van Trump openlijk hun vrees uit- drukken over een verkiezingsdebacle voor hun partij. Zo halen ze senator Cruz aan, die zegt dat een electorale aardverschui- ving van Biden best mogelijk is. Het bewijst weer dat buitenlandjournalistiek in Vlaan- deren bestaat uit het lezen en kopiëren van The New York Times en The Guardian (waar precies hetzelfde bericht stond). Helaas was de kopie onvolledig. Men vergat de nuan- ce weer te geven (die wel in The Guardian stond) dat Cruz in werkelijkheid ook heeft gezegd het evengoed een grote overwinning van Trump kan worden omdat de electorale situatie “zeer volatiel” is.

“Zeer volatiel” – zeer wisselend - is een goede omschrijving van de situatie. De opiniepeilers die vier jaar geleden een gemakkelijk overwinning van Hillary Clinton hadden voorspeld, blijven nu zeer voorzichtig.

In alle peilingen ligt Biden ongeveer 10 procent voor op Trump. Normaal is dat genoeg voor een vaststaande overwinning. Maar Clinton had in 2016 dezelfde voorsprong, dus blijft het Trump-kamp optimistisch. Zij wijzen er ook op dat, na maanden van door Democratische burgemeesters en gouver- neurs getolereerde chaos in de Amerikaan- se straten door de acties van Antifa en Black Lives Matter, “law and order” momenteel de prioriteit van de Amerikaanse kiezer is.

Het zou inderdaad kunnen dat een ‘stil- le meerderheid’ haar afkeer voor de chaos niet durft uiten en in daarom Trump zal steu- nen. Mogelijk durven sommigen die over- tuiging zelfs niet met de opiniepeilers de- len. Ook bij ons is al gebleken dat mensen hun sympathie voor iets dat in het publieke debat als zeer controversieel wordt behan- deld niet altijd aan de peilers bekennen.

Denk maar aan de vele onverwachte ver- kiezingsoverwinningen van het Vlaams Blok en het Vlaams Belang. Het zegt veel over het politieke angstklimaat in de VS dat je als ei- genaar van een restaurant in New York nu al het voorwerp kan worden van boycotacties gewoon omdat je enige sympathie voor de zetelende president hebt uitgesproken.

Ik vermoed evenwel dat Trump zal verliezen. De peilers gaan omzichtiger te werk dan in 2016. Het verschil in de “swing states”

is groter dan toen. Vooral belangrijk is het gegeven dat het in 2016 de onbesliste kiezers waren die op het laatste moment de kant van Trump hebben gekozen. Vandaag is de positie voor of tegen al lang ingeno- men. Degenen die Trump toch zien winnen, lijken dat vooral te doen op basis van het enthousiasme van zijn achterban. Het is waar dat Biden nog niet op een tiende van die geestdrift kan rekenen bij zijn kiezers, maar ik vrees dat een enthousiaste stem maar evenveel waard is als een apathische stem voor een zwakke kandidaat. De mensen stemmen niet voor Biden, maar voor of tegen Trump.

Het gevaar van een nipte overwinning

Wie er ook wint zal dat best met een duidelijke meerderheid doen. Het Ameri- kaanse kiessysteem, met zijn lappendeken van verschillende statelijke kiesstelsels, het tussenniveau van kiesmannen en zijn verou- derde stemmethodes bieden vele mogelijk- heden voor verwarring en betwisting. Zeker het stemmen per brief dat omwille van coro- nazorgen deze keer veel meer zal gebeuren, kan voor problemen zorgen. Trump vreest voor fraude met de poststemmen. De kans dat hij de resultaten ervan zal aanvechten is reëel. Los van mogelijke fraude is het moge-

lijk dat de telling van die poststemmen pas dagen na de verkiezingen zal kunnen afge- sloten worden.

Beide politieke partijen hebben al een le- ger advocaten klaar staan om de resultaten aan te vechten. De Amerikaanse grondwet is echter duidelijk: op 20 januari eindigt het mandaat van Trump en moet een andere (of dezelfde) president aangesteld worden. Een jaartje verder klungelen, zoals Wilmès bij ons, is daar niet aan de orde.

In de Vlaamse pers wordt er veel gewag gemaakt van de mogelijkheid dat Trump een nederlaag niet zou aanvaarden. Trumps waarschuwing voor fraude is voor sommigen een signaal dat hij klaar staat om het verkiezingsresultaat naast zich neer te leggen. Ook zijn aanhangers zouden een overwinning van Biden wel eens kunnen zien als het resultaat van bedrog, zegt men. Ine Roox van De Standaard ziet al gewapende rechtse milities (“het straatleger van Trump”) in actie komen tegen een ongewenste verkie- zingsuitslag.

Typisch voor de Vlaamse pers kon je ner- gens lezen dat de andere kant precies hetzelfde discours voert. “Biden mag in geen geval de nederlaag toegeven”, raadt Hil- lary Clinton haar opvolger aan. Joe Biden zei deze week tot zijn militanten: “De enige manier waarop we de verkiezingen kunnen verliezen is door bedrog in de stemkanto- ren.” En als op het fanatieke milities aan- komt die een overwinning van de andere kant met geweld kunnen aanvechten, zijn de Democraten met Antifa en BLM beter geplaatst dan de Republikeinen. Het zijn geen rechtse milities die nu al maanden de straten van Amerika terroriseren.

Wie heeft er het meest moeite met de democratie?

Een vriend van mij is van plan om “short”

te gaan op zijn aandelen (speculeren op verlies) omdat hij vermoedt dat de Amerikaan- se verkiezingen zullen ontaarden in chaos.

Ik heb het hem afgeraden. Niet omdat ik iets van de beurs ken (zoals ook duidelijk blijkt uit de koers van de aandelen die ik ooit op Bolero heb gekocht), maar omdat ik denk dat de democratie van de VS stabieler is dan velen schijnen te denken. Het land is de bakermat van de moderne democratie en heeft in het verleden bijvoorbeeld veel minder geflirt met totalitaire en ondemocrati- sche opvattingen en praktijken dan Europa.

Extremisten met wapens kunnen altijd voor geïsoleerd geweld zorgen, maar Trumps aanhangers in de instellingen zijn overtuigde aanhangers van de grondwet en het Amerikaanse politieke model, meer zelfs dan hun tegenstanders. Trump zelf is dan wel een politieke straatvechter, maar ook hij heeft nooit gesproken of gehandeld tegen de constitutionele orde van zijn land.

Dat kunnen we moeilijker zeggen van de Democraten en links Amerika, zoals bleek uit de pogingen om hem af te zetten (im- peachment) op basis van dossiers die op niets gebaseerd bleken. Denk ook maar aan de bijzonder lage manier waarop men zijn benoeming van Kavanaugh tot opperrechter wou beletten.

De Democraten hebben nu ook al con- crete plannen om de gevolgen van Trumps volstrekt legitieme benoemingen in het Hooggerechtshof ongedaan te maken. Biden weigert uit te sluiten dat hij na een overwinning aan “court packing” zal doen, waar je gerust uit mag afleiden dat hij het wel de- gelijk van plan is. “Court packing” is een idee van de uiterste linkse vleugel van de Democratische Partij om het Hooggerechts- hof - dat momenteel 9 leden telt, met een meerderheid aan Republikeinse benoemingen - uit te breiden. De nieuw leden zullen uiteraard allemaal tot het linkse kamp behoren. Als Trump dat zou doen, zouden Björn Soenens en Greet De Keyser over niets anders meer praten.

Degenen die nu zeggen dat Trump het resultaat van de verkiezing van 2020 niet zal aanvaarden, zijn dezelfden die eigenlijk nooit het resultaat van de verkiezing van 2016 hebben aanvaard.

JURGEN CEDER

Chaos en geweld na Amerikaanse presidentsverkiezingen?

“Wie gaat er winnen?” is niet meer de enige vraag bij de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Daar komt nu bij: “Gaat de winnaar ook presi- dent kunnen worden?” Onze pers schijnt er van overtuigd dat Trump wel eens tegen de wil van de kiezer in aan de macht zou proberen te blijven.

Thyssen om Eurocommissaris te worden u de ultieme top van het premierschap heeft gekost in 2014. Er stonden dus nog rekeningen open.

Gij vertrekt derhalve naar een lucratieve job in het internationale bankwezen en… gij moogt nog eens verhuizen, nu naar Luxemburg. Als uitloop- of uitgroeibaan kan dat tellen. Hoewel, zegt gij in Gazet van Antwerpen waar gij werdt gevraagd naar een mogelijke terugkeer, “zeg nooit nooit. Kijk maar naar Frank Vandenbrouc- ke”. Komaan, Kris, ge kunt het niet menen. Ten eerste zal uw partij tegen 2024 nóg kleiner zijn dan nu, ten tweede gaat Vlaanderen u verge- ten zijn en ten derde gaat het nog resterende jonge geweld in uw partij zich niet langer de kaas van het brood laten eten door ambitieuze oude rakkers.

Tom Vandekendelaere kan ervan meespre- ken. Deze jonge talentvolle man moest immers in 2019 in het Europees Parlement plaats rui- men voor u. Hij kan nu terugkeren als eerste opvolger. Ook op lokaal vlak had de man pech, want hij mocht in Roeselare… Nathalie Muylle opvolgen als schepen toen die minister werd, maar mag nu weer gewoon gemeenteraadslid zijn. Ook zo’n verhaal speelt mee in de benoe- mingscarrousels. Gij weet dat als geen ander.

“Tutto dipende da tutto”, zeggen de Italianen zo mooi. De traditionele partijen bewijzen het elke keer weer opnieuw. “Het is wat het is”, om het met de gevleugelde woorden van uw oud-collega De Block te zeggen.

À propos, gaat gij zoals in Antwerpen destijds ook in Luxemburg in kostuum de vuilbakken buiten zetten voor uw wellicht heel bescheiden stulpje?

“Het VNZ ijvert voor de overdracht van de ziekte- en invaliditeitsverzekering naar Vlaanderen. Indien je daaraan

met de daad wil meewerken, word dan lid van het Vlaams &

Neutraal Ziekenfonds.”

Eric Ponette, bestuurslid van het Vlaams Artsenverbond (VAV) en het

Aktiekomitee voor een Vlaamse Sociale Zekerheid (AK-VSZ)

Hoofdzetel:

Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Voor een Vlaamse

sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Bel 015 28 90 90 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be

(4)

Tweetalig?

Vorige donderdag was er dan de eerste weer

‘normale’ zitting van de Kamer in het eigen, ver- trouwde halfrond. Nieuw waren ook de ‘verse’

regeringsleden, die nog wat onwennig op hun ministerbanken zaten. Een van die nieuwe mi- nisters is Karin Lalieux, kopstuk van de Brusselse PS, die van 2000 tot 2019 al in de Kamer zetelde, maar niet meer herkozen werd. Ondertussen was haar broodje gebakken als OCMW voor- zitter (sinds 2018) in Brussel. En nu is ze terug, maar als minister. Ze is geen vriend(in) van de Vlamingen, want ze vertikte het vaak als com- missievoorzitster Nederlands te spreken, tenzij het echt moest. En dan deed ze dat meestal als- of ze het eruit moest wringen, om dan weer zo snel mogelijk over te schakelen naar het Frans.

Neen, behoorlijk tweetalig kon je dat echt niet noemen. Donderdag antwoordde ze niettemin aan een Vlaams PVDA-Kamerlid in het Neder- lands, weliswaar door een voorgeschreven tekst af te lezen. We zijn benieuwd of ze ook in een spontaan debat het Nederlands zal gebruiken of dat überhaupt zal kunnen… Nochtans… als OCMW-voorzitter van de tweetalige stad Brus- sel zou dat wel mogen… Maar ja, we weten hoe dat gaat in die PS-baronie. Naar verluidt zou de nieuwe Kamervoorzitster Tillieux op hetzelfde

‘niveau’ het Nederlands beheersen. Dat belooft en hopelijk nemen de Vlamingen dat niet van

‘de eerste burger van het land’.

Toneelstukje

Het lijkt altijd wel een hoogtepunt in de de- mocratie als parlementsleden de ministers mogen ondervragen in het zogenaamde ‘vra- genuurtje’ in de Kamer. Meestal lijkt het erop dat de vragen over door de vraagsteller door- wrochte actuele onderwerpen gaan en komt het over alsof de minister begaan is met de vraag die hem wordt voorgelegd. Het gebeurt zo wel eens een keer, maar lang niet altijd. Rik Van Cauwelaert vatte het donderdags vragen- uurtje in de Kamer onlangs in die zin toch wel treffend samen: “Een toneelstukje waarin vra- gen worden gesteld waarvan het antwoord al in de kranten staat.” In de praktijk gaat het zo: er zijn twee soorten parlementsleden, zij die hun dossiers opvolgen en beheersen en dan ook ten gronde willen ingaan op een en ander, en zij die vinden dat ze om hun ‘scorelijst’ op te smukken geregeld vragen ‘moeten’ stellen. Deze laatsten geven hun medewerkers – een enkeling doet het zelf – de opdracht om daags voor het vra- genuurtje snel de pers door te struinen op zoek

‘naar iets om de minister eens over te bevra- gen’. En ja, zoals Rik zegt, is dat vaak het her- kauwen van een zaak die men al in de pers kon lezen. Eigenlijk zou men kunnen stellen dat een vraag uit het vragenuurtje in veel gevallen het uitvergroten van een krantenartikel is en waar- bij men het antwoord van de minister eigenlijk al kent. Op uitzonderingen na is het dus praat voor de vaak. Het enige voordeel is dat het som- mige zaken eens opnieuw en wat breder onder de aandacht brengt, zeker als Villa Politica in de buurt is.

‘Anders aan politiek doen’

Het staat letterlijk in het regeerakkoord. Met de Vivaldisten ging men de bakens verzetten.

Niets leek echter minder waar. Een opvallen- de intocht van compleet onbekende mensen – zelfs mensen die niet verkozen zijn en dus enkel zichzelf vertegenwoordigen - die plots minister werden, zette de toon. Algauw bleek dat men in het oude bedje ziek bleef. Er kwamen maar liefst zeven vice-eersteministers die naast hun vak-kabinet er nog een extra mogen organise- ren, met flink wat benoemingen tot gevolg. De kabinetten worden ook niet afgeslankt. Men zou de politieke instellingen gaan herbekijken, maar de Senaat blijft nutteloos overeind en zo’n

Actueel 15 OKTOBER 2020

4

45 miljoen per jaar kosten. Ook al was ieder- een tegen, behalve de MR – die veel postjes moet inleveren met zoveel minder ministers -, toch blijft de oude gewoonte dat ex-ministers gedurende de legislatuur nog twee medewer- kers in dienst mogen houden. Waarvoor? Ook het nepotisme is overduidelijk aanwezig in de broer van Charles Michel en de zoon van Louis, die niemand kent en die plots staatssecretaris wordt. En als klap op de vuurpijl worden er leuke top-jobs uitgedeeld, denken we maar aan Kris Peeters die ondervoorzitter van de Eu- ropese Investeringsbank wordt en 23.000 euro per maand mag incasseren. En het staat in de sterren geschreven dat er ‘nog van dat’ staat aan te komen. Vivaldi is politieke vernieuwing? Laat ons daar eens goed mee lachen. Een ordinaire Belgische regering, ja, zonder meer.

Geen woorden, maar…

Donderdag kondigde Peter De Roover in de plenaire vergadering aan dat N-VA Valerie Van Peel zal voordragen als kandidaat-Kamervoor- zitter. Hij erkende dat alle partijen - de zijne in- cluis - die in het verleden al deelnamen aan re- geringen dat voorzitterschap altijd als een post bij de onderhandelingen zagen. Hij wees op de nieuwe wind die de regering op het vlak van

‘nieuwe politieke cultuur’ zegt te willen laten waaien en zei daarom “haar de opportuniteit te bieden om open te staan voor een kandidaat van de oppositie”. Hij verwees daarbij naar Ne- derland, waar dat overigens uitstekend werkt.

Peter houdt er altijd van wat stekelige prikjes te geven en daar is niks mis mee. Alleen… waar- om heeft zijn partij twee weken geleden in het Vlaams Parlement niet het goede voorbeeld ge- geven - zoals in Nederland - bij de aanduiding van de voorzitter? Het zou zijn argumentatie in de Kamer beenhard hebben kunnen maken.

Kluif

Het ziet er naar uit dat premier De Croo en minister van Justitie Van Quickenborne – beide Open Vld – een sterke tandem zullen moeten vormen tegen het gewicht dat de nieuwe mi- nister van Volksgezondheid Frank Vandenbrou- cke in de schaal werpt. Hij is een oude rot in het vak met bergen ervaring en dossierkennis.

Ook al volgde hij een grillig parcours, zeker in zijn beginjaren met de schandalen in zijn partij toen hij de geschiedenis inging als de potenti- ele geldverbrander -, toch kon hij zich nadien handhaven in de federale en de Vlaamse rege- ring tot op het moment dat hij daar wegging en professor ging spelen. En nu is hij terug en men zal het geweten hebben, want hij manifesteerde zich al vanaf dag 1 als de éminence grise waar- naar geluisterd moet worden. Ook de kritische leden van de oppositie zullen er een hele kluif aan hebben om hem in een hoek te drijven. Men zal wat dat betreft nog heimwee krijgen naar Maggie die geen geld, maar mondmaskers liet verbranden.

Lol en leute

De fractievoorzitter van Groen is weer onder zijn steen gekropen en heeft een tijdje verlof genomen. Kristof Calvo is zich aan het bezinnen over zijn toekomst, want wat Almaci hem geflikt heeft ligt zeer zwaar op zijn maag. Toen hij er in De Zevende Dag over kwam vertellen, stond het janken hem nader dan het lachen. Het laatste woord zal daar intern nog niet over gezegd zijn.

Ook Almaci is stilletjes en in geen velden meer te bespeuren. Ja, de grote ‘verbindster’ heeft wel wat steken laten vallen. Wij hopen alvast dat Calvo zich niet laat verleiden tot een (weg)pro- motie naar een lucratieve job, want wij kunnen hem echt niet missen. Voor ons is hij een bron van lol en leute. Alhoewel… Nu hij geen oppo- sitie meer mag voeren in de Kamer, zal het veel stiller worden in de groene hoek.

Om het tij te keren, worden nieuwe eindtermen in stelling gebracht. Vori- ge week werden de eindtermen van de tweede en derde graad secundair door de Vlaamse regering principieel goed- gekeurd. De nadruk komt te liggen op meer kennisverwerving. Er wordt meer aandacht besteed aan financiële ge- letterdheid, burgerschap en statistiek.

In het BSO zal kunst en cultuur worden aangeboden. Ook wil men de leerlingen beter voorbereiden op het hoger onderwijs. Geschiedenis wordt een stuk minder eurocentrisch. Meerdere perspectieven moeten worden aangeboden. Tijdens de les geschiedenis zal de leerkracht niet meer om kolonialisme en genocides heen kunnen. Zal het over het kolonialisme in Congo gaan?

Zeker. Maar waarom zou er geen les kunnen worden besteed aan het Japan- se kolonialisme in Oost-Azië?

Adviezen van de SERV en de Vlor

Intussen schrijven de koepels de eindtermen in leerplannen uit. Het re- gent intussen adviezen. Zo ijvert de SERV (de Sociaal-Economische Raad van Vlaanderen) voor een evenwichtig, ambitieus en haalbaar pakket aan eindtermen voor alle leerlingen. Daarnaast vraagt de organisatie om meer nadruk te leggen op STEM, burgerschap, sociale relaties, loopbaancompetenties en ondernemingszin.

De nieuwe eindtermen vragen een ernstige uitbreiding, verdieping en verbreding van de vorming van de leerlingen. Zowel de Vlor (Vlaamse On- derwijsraad) als de SERV maken zich ernstig zorgen over de haalbaarheid, de doorstroming naar de arbeidsmarkt en/of het hoger onderwijs en de ver- houding tussen basisvorming en door- stroomgericht onderwijs. Zullen we met de nieuwe eindtermen alle jongeren kunnen bereiken, of enkel de sterkeren onder hen? Danny Van Assche – voorzitter van de SERV – maakt zich zorgen:

“Of een jongere nu talen, economie of schrijnwerkerij volgt, allemaal moeten ze een aantal 21-eeuwse competen- ties meekrijgen in hun basisvorming.

Nu dreigen o.a. digitale vaardigheden, burgerschap en ondernemerszin uit de boot te vallen.”

De kritiek van de SERV en de Vlor wordt ook door de leerkrachten ge- deeld. Ambities aanscherpen in het secundair onderwijs om tot betere resultaten te komen op de arbeidsmarkt en het hoger onderwijs is prima. Maar hoe wil minister van Onderwijs Ben Weyts dat realiseren zonder de planlast verder te verhogen? Hoe wordt de draag- kracht van de leerkrachten vergroot?

Het aantal zorgbehoevende leerlingen dat extra ondersteuning nodig heeft, zal nog toenemen. Heeft Weyts daarvoor een plan klaarliggen?

Het fiasco van de onderwijs- hervormingen

De kans dat we de komende jaren in een rollercoaster aan permanente hervormingen belanden is heel groot.

Net als in Nederland zal de volgende hervorming de tekorten van de vorige moeten wegwerken. Volgens de Neder- landse historicus Bastiaan Bommeljé zijn de grote onderwijsvernieuwingen in Nederland uitgedraaid op een fiasco.

Interessanter is dat de symptomen van het dalende onderwijsniveau ondertus-

sen al behoorlijk zichtbaar worden in het openbare leven. Voor wie weleens kijkt naar de Nederlandse televisie of in een krant, begrijpt onmiddellijk wat de Onderwijsinspectie bedoelt met

‘neergang ’en ‘afglijden’ en ‘gebrek aan intellectuele inhoud’. “Onze jongeren zijn de minst belezen, minst algemeen ontwikkelde en meest goedgelovige generatie sinds de Tweede Wereldoor- log.” Op hun vierde verjaardag krijgen kinderen doorgaans een smartphone, op hun vijfde hebben ze al een vlieg- tuigreis gemaakt, op hun zestiende ont- moeten ze voor het eerst hun relatiethe- rapeut, op hun achttiende rijden ze met de wagen en op hun vierentwintigste merken ze dat ze nog nooit een boeken- winkel zijn binnengestapt.

Bastiaan Bommeljé wijdt de gestage achteruitgang aan de verdwazing van de bovenlaag in het onderwijs. Bestuur- ders, experten, onderwijskundigen, di- recteurs worden gekozen op basis van de juiste ideologische inslag, gemari- neerd in een rousseauiaanse pedago- giek, met nadruk op de gelijke kansen, de hyperdiversiteit, zelfverwerping en het welbevinden van de leerlingen op school. De school moet ‘tof’ zijn. Bom- meljé omschrijft deze bestuurslaag als een “parasitaire laag die zich met een fatale vermenging van ideologie en belangen in het onderwijsveld kon ingra- ven, dankzij de overheid”. De parallel- len met het Vlaamse onderwijs liggen voor de hand.

Wat opvalt is dat de bovenlaag heel snel en makkelijk over de analyse van de degradatie van het onderwijs heen walst en onbekwaam is om de vinger exact in de wonde te leggen. Het ver- woestende effect van de ideologische verdwazing en onkunde laten zich voe- len in het hoger onderwijs en de univer- siteiten, waar de helft van de studenten amper in staat is om een behoorlijke Nederlandse zin te schrijven. De maat- schappelijke bovenlaag ‘ontlettert’

zienderogen.

Toenemende segregatie in het onderwijs

Een ander heikel punt is de toenemende segregatie in het onderwijs. Er ontstaan bubbels van gelijkgestemden waar leerlingen nauwelijks uitkomen.

De scheiding tussen autochtonen en allochtonen verloopt steeds meer volgens opleidingsniveau. Hoogopgelei- de ouders sturen hun kinderen naar scholen met bijzondere onderwijscon- cepten. Segregatie is ook zichtbaar op schoolniveau en zelfs in profielkeuze.

Leerlingen met een niet-westerse mi- gratieachtergrond zitten vaker in het beroeps-secundair onderwijs. De etni- sche en sociale breuklijnen zijn meer dan ooit zichtbaar en worden steeds dieper. De inspectie waarschuwt voor de groeiende sociaaleconomische segregatie die de kansenongelijkheid versterkt. De school als integratiema- chine sputtert.

De toekomst van het onderwijs mag dan al hoog op de politieke agenda staan, het echte debat moet nog worden gevoerd. De erosie van het intellectuele klimaat, de ideologische ‘Gleichschal- tung’ en de segregatie in het onderwijs zijn duchtige problemen die eveneens de nodige aandacht verdienen.

JULIEN BORREMANS

Ons onderwijs heeft meer nodig dan

nieuwe eindtermen

Het niveau van het onderwijs erodeert zienderogen. De helft van de vijftienjarigen heeft tijdens zijn schoolloopbaan op zijn minst één jaartje overgedaan. Niet alleen in Vlaanderen en Wallonië, maar ook in Nederland woedt de discussie over de staat van het onderwijs. Naast de ‘klassieke’ analyse over de kwaliteit en het management, komen in Nederland ook het ideologisch en het sociologisch aspect aan de oppervlakte. In Vlaanderen blijft de segregatie in het onderwijs een taboeonderwerp.

UIT DE WETSTRAAT

(5)

Actueel

15 OKTOBER 2020 5

VLAAMS PARLEMENT

Mensonterend

Enigszins ondergesneeuwd door de fede- rale evoluties en het onzalige Vivaldi-gebeu- ren valt het Vlaams Parlement in zijn gebrui- kelijke plooi. Voldoende aandacht is besteed in onze kolommen aan de Septemberverkla- ring, zodat we deze verder terzijde kunnen la- ten. Een onrustwekkende evolutie sinds enige jaren is het steeds toenemende eindeloos- heidsdebiet van de parlementaire werkzaam- heden dat wel evenredig lijkt te zijn aan de evenzeer toenemende lichtheid van de parle- mentsbewoners. De door Het Virus beperkte bezetting der banken schijnt daaraan weinig te veranderen.

Ook voldoende aandacht is besteed aan de affaire Petra De Sutter (een nochtans voor- naam en geleerd persoon die helaas een illustratie is van het aloude gezegde “Neun- undneunzig Professoren, O Vaterland du bist verloren’’), de nieuwbakken minister, die in haar hoedanigheid van Groene Khmer en cultuurmarxiste werd aangepakt door VB’er Bart Claes die wellicht wat grammaticaal on- voorzichtig is geweest (je moet tegenwoordig op eieren lopen) en daardoor van de waan- zinnigste banbliksems mocht genieten. Met name Björn Rzoska (behorend tot het schaar- se segment van met rede begiftigde en enigs- zins aanspreekbare Groenen) vond het toch nodig om een soort parlementair drama op te voeren over “ontmenselijking”, “mensont- erend” en meer van dergelijke fraaiheden.

Beter had men zich van dergelijke onzin ont- houden.

Solidariteit

Al even mensonterend waren klaarblijke- lijk de uitlatingen van Aalsters burgemees- ter Christoph D’Haese (N-VA) die het had bestaan om vraagtekens te plaatsen bij de toestroom van Brusselse covid-patiënten in de lokale ziekenhuizen. Hij had daarbij niet eens benoemd wat voor iedereen stilaan over enige bevolkingssegmenten duidelijk wordt en overigens te allen prijze dient te worden verzwegen. Genoeg voor Stijn Bex (Groen) om te komen toeteren in de Vlaamse

assemblée. Uiteraard een leuke gelegenheid ook voor minister Bart Somers om de hem zo kenmerkende pseudo-sentimentele ver- haaltjes te komen afsteken en zijn afgrijzen over dergelijke blijken van onsolidariteit uit te spreken. Niet onder de indruk was Kristof Slagmulder (VB) die min of meer de Brussel- se Groen/Ecolo-artiesten verantwoordelijk hield voor de grote covid-miserie in onze ge- liefde hoofdstad.

De Lijn (aflevering 1000)

Eens te meer moest uitgebreid gebabbeld worden over de grote heilige koe, genaamd De Lijn. Het schijnt dat in Antwerpen Calcut- ta-achtige toestanden heersen met bussen die met spuug en touw aan elkaar hangen.

Wat voor Groen, sp.a en PVDA een gedroom- de reden was om nog eens te komen huilen over de schandalige kapotbezuiniging van de Vlaamse vervoersmaatschappij en het slech- te Vlaamse beleid inzake openbaar vervoer in het algemeen. Nu is het wel duidelijk dat er aan de top van De Lijn een en ander niet ge- heel koosjer is, maar de linkse obsessie met bussen en trams is daarom niet minder bizar.

Minister Lydia Peeters kwam een en ander minimaliseren wat echter de oppositie niet zeer kon bevredigen, met onder andere een Jos D’Haese (PVDA) die wat rollen plakband (duct tape in het Nederlands) uit zijn rugzakje viste bij wijze van krachtige stellingname.

Een tweede reden voor geweeklaag was de staking bij De Lijn (op dat ogenblik aan- gekondigd en intussen alweer achter de rug) die werd gevoerd naar aanleiding van enig ongelukkig personeelsbeleid waarbij men- sen zouden worden verschoven naar een nog op te richten mobiliteitscentrum dat De Lijn via een nogal bijzondere constructie hoopt in te lijven voordat enige concurrenten er- mee aan de haal zouden gaan. Ook hier het luidste getier van Jos D’Haese die poogde om de minister haar achterbakse privatiserings- plannen te doen toegeven. We moesten in ieder geval het nieuwe zittingsjaar niet lang afwachten om in dit onderwerp te worden gegooid.

Vivaldi-partijen krijgen klappen

Zondagavond werden ze dan toch – eindelijk – gepubliceerd: de resultaten van een nieuwe peiling van Ipsos. In principe laten Het Laatste Nieuws, VTM, Le Soir en RTL TVi Ipsos om de drie maanden een peiling uitvoeren naar de kiesintenties in Vlaanderen, Brussel en Wallonië. Maar de vorige peiling is ondertussen al vier maanden oud, en dat roept natuurlijk vragen op.

Het gerucht wil dat de peiling, die oorspronkelijk voor september gepland was, uitgesteld werd om de regerings- vorming niet te doorkruisen – lees: niet te doen mislukken. Uit de resultaten blijkt dat dat voor de aanhangers van paars-groen of Vivaldi ook het juiste be- sluit was, want CD&V en Open Vld krijgen in deze peiling klappen.

Voor de zeven Vivaldi-partijen moeten de resultaten van deze peiling als een koude douche overgekomen zijn, al moet gezegd dat er niet bepaald een grote verrassing in verscholen zat.

Slechts twee van hen kunnen aanspraak maken op winst, maar zelfs voor die twee is er slecht nieuws in deze peiling: hun respectievelijke tegenhangers in de andere taalgroep staan ofwel op een even groot verlies, of zelfs nog een groter verlies. Slechts twee partijen kunnen echt tevreden zijn met deze peiling: Vlaams Belang en PTB/PVDA. En ironisch genoeg ook eerste minister Alexander de Croo, want welke Vivaldi-partij zou het vandaag in haar hoofd halen zijn regering te doen vallen om naar de kiezer te trekken?

Socialisten: winst voor sp.a, even groot verlies voor PS

In sommige Vlaamse kranten was er enige vreugde over het goede resultaat van de sp.a. In Vlaanderen zou de partij erop vooruitgaan naar 13,7 procent, een winst van meer dan drie procent. Sommigen denken dat het aan de figuur van Conner Rousseau ligt, anderen aan de terugkeer van Frank Vandenbroucke. Mogen wij hier een alternatieve stelling poneren? Door de interne ruzie bij Groen zijn een aantal linkse kiezers naar de sp.a-stal terug- gekeerd omdat ze bij het extreem-linkse PVDA hun gading niet kunnen vinden.

En het zal wel zijn dat een aantal kiezers van de linkerflank van de CD&V sympathie hebben voor Conner Rousseau en/of Frank Vandenbroucke, maar of dat effect dan werkelijk zo groot zal zijn? De winst van de sp.a is in grote mate het verlies van de andere linkse partijen, maar dat is natuurlijk een boodschap waar links Vlaan- deren liever niet mee geconfronteerd wordt.

Er is nog een ander probleem voor de sp.a: de winst in Vlaanderen wordt op federaal vlak gecompenseerd door het verlies van de PS in Wallonië. Daar heeft de PS sedert de verkiezingen al vijf procent van de kiezers verloren. In relatieve cijfers is dat een verlies van een op vijf PS-kiezers.

Gevolg is dat als we een projectie maken voor de zetelverdeling in de federale Ka- mer, de socialistische familie opnieuw op 29 zetels zou uitkomen, een status quo dus.

Of kom, een zetel winst, want voormalig PS’er Emir Kir zetelt tegenwoordig als on- afhankelijke in de Kamer.

Liberalen: verlies, en verlies

Voor de liberalen ziet het er slechter uit. In Vlaanderen verliest de Open Vld een kleine twee procent van de kiezers en in Wallonië doet de MR precies hetzelfde. In Brussel kijkt de MR zelfs tegen een verlies van 3,5 procent van de kiezers aan. Volgens onze projectie zouden beide partijen in de federale Kamer ieder twee zetels verliezen, wat de liberale familie re- duceert van 26 zetels naar 22. Als Egbert Lachaert en Alexander de Croo in Vlaan- deren het tij niet kunnen keren, zullen zij de geschiedenis ingaan als de partijvoor- zitter en de eerste minister die de Vlaam- se liberalen onder de psychologische drempel van de tien procent brachten.

In Wallonië zakt de MR nu al verder weg onder de drempel van de twintig procent, terwijl Georges-Louis Bouchez eigenlijk zijn zinnen gezet had op de dertig procent.

Groenen: Ecolo wint, maar Groen verliest meer

Bij Ecolo mogen ze op het eerste gezicht tevreden zijn. In Brussel evenaart de partij haar score van mei verleden jaar, terwijl ze er in Wallonië meer dan drie procent op vooruitgaat. Wel sneu voor de partij is dat ze, ondanks die winst, de derde plaats in Wallonië toch moet afstaan aan concurrent PTB die in deze peiling een nog grotere winst maakt. Maar als ze het menen met hun unitaire fractie in de Kamer, moet het toch ook pijn doen dat de winst van Ecolo in Wallonië kleiner is dan het verlies van Groen in Vlaanderen. Die laatste zakt weg naar amper nog 7,6 procent van de stemmen, waardoor de kiesdrempel stilaan in zicht begint te komen. Gevolg: volgens onze projectie verliest de groene fractie in de federale Kamer één zetel, van 21 zetels naar 20.

Christen-democraten: verlies

Bij de christen-democraten wordt er zowel boven als onder de taalgrens verlies geleden. In Vlaanderen zit CD&V nu al een tijdje aan de elf procent en zakt in deze peiling zelfs verder naar 10,6 procent. Daarmee is de partij bijna een derde van haar kiezers van verleden jaar kwijt.

In Wallonië zakt cdH van net boven de tien procent naar net onder de tien procent, terwijl er in Brussel twee procent afgaan.

Federaal zou CD&V volgens onze projectie twee zetels verliezen, van 12 naar 10, terwijl cdH één zetel verliest, van 5 naar 4.

Communisten: winst

De PTB/PVDA doet het goed in deze peiling, al zullen ze in Vlaanderen onge- twijfeld ambitie gehad hebben om sterker te groeien. Van iets meer dan vijf procent

bij de verkiezingen naar nu zes procent kan je niet echt een doorbraak noemen.

In Brussel trappelen de communisten ter plaatse vergeleken met de laatste verkiezingen, maar in Wallonië gaat er vlotjes vijf procent bij. Daarmee wordt de partij virtueel de derde in het Waalse politieke landschap, waarbij ze praktisch even groot wordt als de MR en amper twee procent achterligt op de PS. Statistisch gezien zouden de communisten zelfs nu al de grootste partij in Wallonië kunnen zijn. Uit- gedrukt in zetels maakt de partij zowel in Vlaanderen als in Wallonië winst, en stijgt daarmee van 12 naar 16 zetels.

Vlaams-nationalisten: winst Vlaams Belang groter dan verlies N-VA

Grootste winnaar in deze peiling is on- getwijfeld het Vlaams Belang. De partij is opnieuw afgetekend de allergrootste in Vlaanderen, met een winst van een kleine negen procent van de kiezers. De N-VA tekent vergeleken met de laatste verkiezingen een verlies op, maar opvallend: dat verlies van drie procent van de kiezers is veel kleiner dan de winst van Vlaams Be- lang. In procenten uitgedrukt zou net niet de helft van de Vlamingen voor een van de twee partijen stemmen.

In de federale Kamer zouden de Vlaams-nationalisten samen 47 van de 150 zetels bezetten, bijna een derde dus.

Vlaams Belang zou er zeven zetels bijdoen, van 18 naar 25, terwijl N-VA drie zetels zou verliezen, van 25 naar 22. Maar misschien interessanter is wat dit in het Vlaams Par- lement zou opleveren. 36 zetels voor het Vlaams Belang (+13) plus 29 zetels voor de N-VA (-7) levert 65 zetels op en dat is een goed werkbare meerderheid.

Regering-De Croo behoudt meer- derheid, regering–Jambon niet

Voor de huidige Vlaamse Regering van Jan Jambon ziet het er echter niet goed uit in het Vlaams Parlement. Met drie partijen die op verlies staan, zakt de coalitie van N-VA, CD&V en Open Vld weg van 70 zetels naar amper nog 55. CD&V of Open Vld vervangen door sp.a zal niet eens volstaan om dit probleem te repareren. Komt er in 2024 een uitslag als deze uit de stembus, dan zal de volgende Vlaamse regering uit vier partijen moeten bestaan als men Vlaams Belang van de macht wil houden.

De pas samengestelde federale regering van Alexander de Croo weet (voorlopig?) wel haar meerderheid te behouden, al gaat ze er ook flink op achteruit. Van 88 zetels bij de jongste verkiezingen zou “Vi- valdi” er nog slechts 81 overhouden. Daar- mee komt de meerderheid voorlopig niet in het gedrang, maar de magische grens van de 76 zetels komt toch stilaan in zicht.

FILIP VAN LAENEN

Frank doet het licht

branden bij de sp.a

(6)

Hopen op

dadenkracht

Brussel doet het niet goed op de corona-barometer, dat weten we on- dertussen wel. En ja: er zijn objectieve factoren die dit verklaren, maar er is ook die onwennige waarheid dat een zwak/slecht bestuur de situatie niet echt helpt. Het is op crisismomenten als deze dat men de sterkte van een bestuur kan meten, zowel politiek als institutio- neel. De balans valt erg zwak uit.

Men zou toch eens een bescheiden deeltje van de karige Brusselse begroting moeten reserveren voor een tegemoet- koming voor de échte ambassadeurs van deze stad. Mensen die gedreven door een positieve ingesteldheid het positieve van deze stad benadrukken. Veelal vertaalt zich dat in hoop, eerder dan in het pronken met verwezenlijkingen die wellicht wat te schaars bezaaid zijn. Historica Sophie De Schaepdrijver is zo iemand.

‘Uiterst-rechts’

Ondanks haar omzwervingen naar de VS koesterde ze toch één droom: in Brus- sel wonen. En dat lukte haar ook, meer bepaald in Anderlecht, zo blijkt. Een van de troeven van deze stad is dat - en dit verklaarde ze tijdens een praatprogram- ma op BRUZZ - “uiterst-rechts er nooit voet aan de grond heeft gekregen”. Abstrac- tie makend van het feit dat het VB er ooit de grootste Nederlandstalige partij was, valt daar wat voor te zeggen. En daar zijn zo wel wat verklaringen over, maar dat is stof voor een andere discussie. Na een kwartiertje geklets volgde de apotheose:

“Hoop voor Brussel is hoop voor de mensheid.” Mochten wij de Brusselse regering leiden, we stuurden haar stante pede een mooie cadeaubon.

Rode zone

Maar goed, als we de hogere sferen van de mensheid even laten voor wat ze zijn, worden we met iets heel anders geconfronteerd: corona. Gelukkig heeft de Brusselse politiek een kort geheugen. Nog niet zo lang geleden werd vingerwijzend - smalend zelfs - de Antwerpse toestand gehekeld. Die onvoorzichtige Sinjoren toch, door hun eigen gedrag vallen ze ten prooi aan corona, helemaal anders dan in Brussel. Maar aan de Schelde werd de koe bij de horens gevat, terwijl Brussel liet begaan. Het heeft geen zin veel cijfers tevoorschijn te toveren, de situatie is bekend. Enkele weken geleden al raakte bekend dat 10 procent van de nieuwe co- ronabesmettingen in dit Belgenland zich situeerden in Molenbeek, Brussel-stad, Schaarbeek en Anderlecht, de gemeente van Professor De Schaepdrijver.

En als er ergens een symbool gevonden kan worden voor de laksheid van over- heidswege - vooral het gewestelijk niveau krijgt bakken kritiek te slikken - en de verspreiding van het virus in het derde gewest, dan zijn het wel de besmettingen in de Brusselse regering. Minister-president Vervoort, Sven Gatz (liep die niet op de schandelijke BLM-betoging rond een tijdje geleden?), Elke Van den Brande, en misschien zien we er nog enkele over het hoofd.

‘Bepaalde gemeenschappen’

Deze nieuwe fase brengt enkele pijn- punten van deze stad aan het licht. De moeilijkheid om bepaalde gemeenschappen te bereiken, zoals dat dan eufemistisch heet. Het is geen toeval dat net bij die gemeenschappen de besmettingsgraad het hoogst ligt. Wie deze gemeenschappen nu precies zijn, vertelt men er niet bij, maar een goed verstaander heeft slechts een half woord rond. Men kan opperen dat het samenwonen met velen en meerdere ge- neraties niet helpt, maar als we rondkijken in Brussel menen we een andere oorzaak te zien. Nonchalance tot niet-naleven van de voorschriften en een handhaving die te wensen overlaat, voor zover ze niet helemaal afwezig is.

Ander probleem: bestuurlijke daadkracht, of het ontbreken ervan. De klassie- ker is gekend: elke kritiek op Brussel als Brussel-bashen afdoen, maar de waarheid heeft zo haar rechten. “We gaan Brussel niet straffen voor onze bevolkingsdicht- heid”, verklaarde minister-president Rudi Vervoort. Dat was, voor alle duidelijkheid, voor de cafés dichtgingen. Of nog een goede in het genre: Vlaams Parlementslid voor Open Vld Khadija Zamouri, die in De Afspraak met tal van verklaringen voor de dag kwam, maar zweeg over de beleidsas- pecten. “Waarom zijn de cijfers zo hoog?”, vroeg presentator Schols. Antwoord:

“Omdat we een grootstad zijn.” Voilà, en daar moet je het dan mee doen. Hopen op daadkracht in Brussel is hoop voor de mensheid, zouden we zo zeggen.

KNIN.

Binnenland 15 OKTOBER 2020

6 BRUSSEL

“Politieke vernieuwing”

De leden van de nieuwe Vivaldi-regering pakten de afgelopen we- ken herhaaldelijk uit met de mantra van ‘politieke vernieuwing’. Wie achter die flinterdunne vernislaag van politieke marketing kijkt, ziet vooralsnog weinig indicaties dat er sprake is van een nieuwe politie- ke cultuur, integendeel.

Indien men met ‘politieke vernieuwing’

op meer vrouwen, transgenders en mensen met een kleurtje in de regering doelt, dan is de Vivaldi-missie natuurlijk ge- slaagd. Wie een breuk met de ‘oude politieke cultuur’ verwacht, komt echter van een kale reis thuis. Zo telt de Vivaldi-coalitie van CD&V, Open Vld, sp.a, Groen, PS, MR en Ecolo zeven vicepremiers, voor elke partij één. Meer nog: de regering telt met 15 ministers het grondwettelijk maximaal toegestane aantal. Van afge- slankte kabinetten is evenmin sprake.

Waar de regering-Michel nog maximaal 760 kabinetsmedewerkers telde, zijn er dat onder De Croo 838.

CD&V werd beloond voor de machts- deelname met de voordracht van ex- Vlaams minister-president, ex-minister van Werk en ex-kandidaat-burgemeester van Antwerpen Kris Peeters als vicevoorzitter van de Europese Investeringsbank.

Van de kritiek van partijen die in het verleden herhaaldelijk pleitten voor een afschaffing van de Senaat, zoals Open Vld, was niets meer te horen zodra Step- hanie D’Hose voorzitter kon worden van het sterfhuis. Al moet opgemerkt worden dat ze er afgelopen weekend in een interview met Vlaamsparlement.tv voor pleit- te om de Senaat te kunnen afschaffen of hervormen. Het is de vraag in welke mate die demarche voortvloeit uit de aanhou- dende kritiek van de jongste dagen.

Woord en daad

Van een afschaffing van de regeling

waarbij ontslagnemende ministers recht hebben op twee voltijdse, door de staat betaalde medewerkers in de daaropvol- gende legislatuur kwam evenmin iets in huis. Alle partijen – uitgezonderd MR - waren nochtans gewonnen voor een afschaffing.

De discrepantie tussen woord en daad was N-VA’er Joy Donné niet ontgaan. Hij kaartte de kwestie aan in de Kamer van Volksvertegenwoordigers. “U heeft gekozen voor een stevig uit de kluiten gewas- sen regering met 20 regeringsleden”, zei Donné. “Met 15 ministers zit u aan het maximumaantal ministers dat grondwettelijk toegelaten is. Dat was zo niet onder Michel I, ook niet onder Di Rupo I. Waar- om daarnaast ook nog eens zeven vicepremiers en zeven extra kabinetten?”

“Uw collega Guy Verhofstadt had geen Vld-collega in de kern nodig, toen hij zijn paars-groene regering vormde. Ik vind het allemaal heel moeilijk te begrij- pen. Zeker in crisistijd waarin velen het moeilijk hebben en er van iedereen in- spanningen gevraagd worden. De sterke schouders binnen de regering zijn klaar- blijkelijk niet de sterke schouders buiten de regering. Meer regeringsleden, dat is dus ook meer kabinetsmedewerkers en meer gebouwen om die te huisvesten”, aldus het N-VA-Kamerlid.

PIETER VAN BERKEL

Van hetzelfde laken een broek in de Rand

Jan Laeremans, Vlaams Parlementslid voor het VB en vanuit zijn familie gepokt en gemazeld in de Vlaamse strijd in Vlaams-Brabant, wilde van minister Ben Weyts, N-VA’er en ook militant Vlaams-Brabander, weten hoe het nu precies zit met de subsidiëring van het Franstalig onderwijs in de Vlaamse faciliteitengemeenten en de controle op de eindtermen al- daar.

Dat onderwijs - 10 scholen - wordt immers gefinancierd door Vlaanderen. En de Franstaligen bekomen al vele jaren automatisch een uitzondering om niet de Vlaamse maar de Frantalige eindtermen te volgen, die gecontroleerd worden door de Franstalige onderwijsinspectie. Weyts maakte zich nu sterk dat hij middels een speciale commissie wil nagaan of de ge- bruikte eindtermen gelijkwaardig zijn met de Vlaamse eindtermen, want “ik wil ook garanties op een Vlaamse onderwijskwali- teit”. De minister wil nu de jaarlijkse vraag om een uitzondering toe te staan niet zomaar beantwoorden, maar een “contro- letoets” doen alvorens een beslissing te nemen. Laeremans hoopt dat de minister genoeg haar op zijn tanden zal hebben bij een negatief resultaat en dat die commissie haar werk naar behoren zal doen. Voor hem is het duidelijk dat die subsidiëring

eigenlijk best wordt stopgezet, onder het motto “Wie betaalt, bepaalt”. Weyts wil echter de discussie ‘objectiveren’ en tegen het einde van het jaar een beslissing nemen.Stel dat de discussie op dat moment op het scherp van de snee gevoerd zou worden (en die kans is groot), misschien kan Jan Laeremans daartegen eens verwijzen naar de Vlaamse school in Komen (Vlaams faciliteitenonderwijs in Wallonië) die door Vlaanderen gesubsidieerd wordt, gewoon omdat de Franstaligen telkens hun mid- denvinger opstaken als de Vlamingen vol- komen wettelijk vroegen om hun school daar te subsidiëren. Van hetzelfde laken een broek, zouden wij zeggen. Mogen we van Ben Weyts een principiële Vlaamse re- flex verwachten als het zover komt? Daar- voor heeft hij toch lang genoeg mee op de barricaden gestaan, niet?

Nagorno-Karabach in de Kamer

België kan er zelden van verdacht worden een begeesterende of assertie- ve rol te spelen op het vlak van buitenlands beleid. De reactie van voorma- lig premier en kersvers minister van Buitenlandse Zaken Sophie Wilmès (MR) op een vraag van Kamerlid Ellen Samyn (Vlaams Belang) over het conflict tussen Armenië en Azerbeidzjan sprak ook ditmaal boekdelen.

Het conflict tussen Azerbeidzjan en Ar- menië kon de laatste dagen opmerkelijk weinig politieke aandacht in ‘primetime’

genieten, los van enkele politieke verschij- ningen op betogingen die georganiseerd werden door de Armeense gemeenschap.

Een van de politici die zich liet horen op die betogingen, was Ellen Samyn (Vlaams Belang), die de kwestie daarna aankaartte in de Kamer van Volksvertegenwoordigers.

“Vandaag is er nog amper een geostra- tegische ruimte te noemen waarin Turkije en het Westen gemeenschappelijke belangen vertegenwoordigen. Wel integendeel.

Onder Erdogan zijn de belangen van Tur- kije niet meer verenigbaar met die van het Westen en zijn we de facto tegenstanders geworden”, zei Samyn. Zij hekelde daarbij de “waanzinnige interventiepolitiek” die Erdogan de laatste jaren hanteert, met het

uitsturen van “jihadi’s die niet moeten on- derdoen voor IS”. “Erdogan dreigt heel de regio in brand te steken en op de koop toe nieuwe vluchtelingenstromen te creëren die hij dan ook nog eens zal inzetten als wapen om de Europeanen te chanteren”, zei de Vlaams Belangster.

Op de vraag of de huidige regering wil pleiten voor het stopzetten van de toetre- dingsonderhandelingen tussen Turkije en de EU en de bijbehorende financiële steun, dan wel werk wil maken van economische sancties, kwam minister van Buitenlandse Zaken Sophie Wilmès (MR) met een weinig begeesterend antwoord: “Het opflak- kerend geweld tussen Azerbeidzjan en Armenië baart ons zorgen. In zo’n situatie is er maar één manier om vooruitgang te boeken: staakt-het-vuren en dialoog.”

PIETER VAN BERKEL