De A van... Allochtoon

e 1,95

69

jaargang • nummer 33 • woensdag 14 augustus 2013 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Deze week

De grootste

hanDelsoorlog 2

Briefje aan

johnny thijs 3

DeDecker zal zijn

rol spelen, hoe Dan ook 3

henegouws

Mr-wapen 7

een waar

geBeurD verhaal 11

ziMBaBwe:

verkiezingen voor niets? 8

De A van...

Allochtoon

Het Vlaams Belang maakte van de komkommertijd gebruik om een pers- bericht de wereld in te sturen over wat de partij ‘de ontvlaamsing’ van Antwer- pen noemt. Komkommertijd of niet, veel persweerklank zal de mededeling niet uitlokken. Nochtans deed het Vlaams Belang niets meer dan de ‘Gemeente- lijke kindrapporten’ van Kind&Gezin stevig uitvlooien. Kind&Gezin is een Vlaamse openbare instelling, dus kan van de statistische gegevens van die organisatie niet vermoed worden dat ze werden opgesteld om het Vlaams Belang ter wille te zijn.

Iedereen die in Antwerpen wel eens op een tram stapt of rondloopt in een stuk Scheldestad weg van de klassieke toeris- tische trekpleisters ziet het met de ogen dicht (en ook bij de trekpleisters, trou- wens): de hele wereld loopt rond in Vlaan- derens grootste stad. Er wonen mensen van maar liefst 175 verschillende nationalitei- ten. Enfin, uit meer landen dan een mens ooit had vermoed dat er bestonden.

De cijfers van Kind&Gezin bevestigen dat vermoeden alleen maar. Amper 43,7 pro- cent van de kinderen die in 2012 in Ant- werpen werden geboren, heeft een moe- der met de Belgische nationaliteit. Houd er wel rekening mee, zoals het Vlaams Belang terecht opmerkt, dat de helft van de Ant- werpenaren van vreemde afkomst intus- sen wel de Belgische nationaliteit heeft en bij die 43,7 procent zit.

Vlaamse eigenheid

Tellen we de Maghreblanden op met Tur- kije, dan zijn die nationaliteiten samen goed voor 22 procent van de geboorten. De EU- landen komen aan 10,6 procent, zwart-Afrika en Azië elk aan ruim 8 procent.

Van de moeders van pasgeboren kinde- ren in Antwerpen spreekt 41,4 procent thuis Nederlands. De tijd dat de franskiljons de Vlaamse eigenheid van Antwerpen bedreig- den, is lang voorbij, met 3,5 procent Ant- werpse kinderen die het levenslicht zien in een Franstalig gezin. De bundel Turks/Ara- bisch/Berbers komt aan 26,1 procent.

Het Vlaams Belang vergeleek de Ant- werpse situatie met die in de andere Vlaamse centrumsteden. In Brussel liggen de cijfers nog scherper, maar verder staat Antwerpen eenzaam aan de ‘top’ van de lijst.

Gent, Turnhout, Mechelen en Genk tellen zo’n 60 procent moeders met de Belgische nationaliteit en dan komt Antwerpen met de genoemde 43,7 procent. Brugge en Roese- lare zitten aan de andere kant van de statis- tiek, boven de tachtig ten honderd.

Niet puur Antwerps

Maar dat betekent natuurlijk niet dat het fenomeen van vervreemding puur Antwerps is. In Antwerpen gaat het sneller en verder.

De rest van het verstedelijkte Vlaanderen zal volgen, de ene gemeente wat vroeger, de andere wat minder intensief.

Maar de ‘witte’ vlekken worden eilanden, dat staat in de sterren geschreven. Eigenlijk

leren we dat zelfs uit het communiqué van het Vlaams Belang. Filip Dewinter noemt de cijfers ‘verontrustend’ en hij besluit: ‘Deze noodlottige evolutie kan alleen gestopt wor- den met een immigratiestop en een kordaat terugkeerbeleid ten aanzien van illegalen, asielzoekers en onaangepaste vreemde- lingen.’ Een immigratiestop kennen we al decennia, maar die blijkt lek als een zeef.

Maggie de Block zet wat stappen vooruit in het verstrengen van het terugkeerbeleid, maar dat kan niet meer zijn dan een druppel op een hete plaat. Een terugkeerbeleid van

‘onaangepaste vreemdelingen’ zoals Filip Dewinter voorstaat, stoot tot nader order op een politieke realiteit die daar absoluut niet ontvankelijk voor is. Alleen al de termen

‘onaangepast’ en ‘vreemdelingen’ hebben voor zowat iedereen een andere betekenis.

Verkleuring

Of men die verkleuring van Antwerpen (en heel Vlaanderen, en grote delen van Europa, om niet te zeggen heel Europa) toejuicht of niet, de maatschappelijke kost ervan is immens. Vreemd dat daar geen studies over gemaakt worden.

Er wordt zowat van alles bestudeerd en in kaart gebracht, maar niet dat. De oefening zou niet gemakkelijk zijn, dat geven we toe.

Dat Nederlandsonkundige nieuwkomers vrij- wel kansloos zijn op de arbeidsmarkt en bij- gevolg aanschuiven bij het OCMW, dat moet makkelijk te becijferen zijn.

Maar welk cijfer kleef je op de realiteit dat steeds meer formulieren niet of slecht wor- den ingevuld en dus onbruikbaar zijn? Amb- tenaren die controles moeten uitvoeren, schudden na enkele zinloze pogingen om zelfs maar enig contact te kunnen opnemen ontmoedigd het hoofd en plaatsen dan maar een stempel om van het gezever af te zijn.

Agenten die moeten nagaan of mensen ergens daadwerkelijk wonen, en zo ja met hoeveel, zetten na herhaalde pogingen ten einde raad hun krabbel onder het gevraagde papiertje. Weigeren ze dat toch consequent, dan doen de stedelijke ambtenaar of de par- ketmedewerker dat in een volgende fase wel. Hoe becijfer je die kost? Welke schade ontstaat er als de officiële statistieken steeds onjuister worden omdat de bewuste én onbewuste (wegens gebrek aan communi- catie) zwarte zones steeds groter worden?

Problemen met een kostprijs

Als zoveel mensen geen Nederlands spre- ken of verstaan, zorgt dat in het onderwijs voor zware problemen. Wie kleeft daar een cijfer op? In feite zorgt de massale inwijking ervoor dat dit land weer een groeiend aan- tal feitelijke analfabeten telt. Er zijn weinig studies bekend die leren dat zoiets de maat- schappelijke ontwikkeling bevordert.

Al degenen die de oplossingen van het Vlaams Belang te radicaal of onhaal- baar noemen, zijn het tenminste aan zich- zelf verplicht een antwoord te geven op de vraag hoe we die zware kostprijs gaan blijven torsen, waarmee die zal betaald worden en hoe daar iets aan kan gedaan worden.

Meeuwen aan vlaamse kust agressiever dan ooit

BHV: de Vlaming betaalt

Verleden week bracht de krant De Tijd de resultaten van de werklastmeting in het gerechtelijk arrondissement Halle-Vilvoorde. Niet echt een primeur, want de resulta- ten waren eind juni al uitgelekt. Uit het KPMG-rapport blijkt echter wat iedereen allang wist, namelijk dat de gehanteerde 80F/20N-verdeling voor de benoeming van de rech- ters langs geen kanten klopt. Iedereen, behalve de institutionele partijen, natuurlijk.

Die gaven deze keer eerst niet thuis, om vervolgens doodleuk te verklaren dat er eigen- lijk geen probleem is.

Het is een beetje merkwaardig dat die insti- tutionele partijen de Franstaligen niet met de cijfers van het bewuste rapport willen con- fronteren, om hen niet te “bruuskeren”. Als echter één ding zeker is, dan wel dat de Vla- ming alweer zal mogen betalen. Bij het kabi- net van staatssecretaris Servais Verherstraeten was men er in ieder geval als de kippen bij om onmiddellijk al tegemoetkomingen... voor de Franstaligen klaar te stomen.

Bij de “splitsing” (een ontdubbeling zoals de Franstaligen eisten en geen splitsing zoals de Vlamingen vroegen) van het gerechtelijke arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde werd overeengekomen dat de rechters in Brussel voortaan in een verhouding 80F/20N benoemd zouden worden. Voormalig minister van Jus- titie Stefaan de Clerck zou voor de foute ver- deelsleutel verantwoordelijk zijn, maar het feit alleen al dat aan Vlaamse zijde niemand voor die verdeelsleutel openlijk verantwoordelijk wil tekenen, zegt genoeg. Veel verder dan “dit is nu eenmaal het resultaat” en “meer zat er niet in”

geraakt men daar niet, dus berust men maar in de feiten. Voldongen feiten kan men stilaan zeggen, want de Nederlandstalige uitloop bij de Brusselse rechtbanken kwam onmiddellijk na het akkoord al meteen op gang.

In het akkoord werd een klein veiligheids- ventieltje ingebouwd: de cijfers zouden later aan de resultaten van een werklastmeting aan- gepast worden, dus was er voor de Vlaamse beleidspartijen geen vuiltje aan de lucht. De Franstalige partijen noteerden vooral dat de verdeelsleutel 80F/20N binnen was, en dat het daar dan zou bij blijven.

Methode van de schuif

Het zal de lezer niet verwonderen dat de bestelling van de werklastmeting nogal wat voeten in de aarde had. Maar wonder boven wonder, ze kwam er uiteindelijk toch, en wat een unicum in de Belgische geschiedenis moet zijn: de Vlamingen hoefden er niet eens extra voor te betalen.

Lees verder blz. 5

Actueel

14 augustus 2013

2

Uit de smalle beursstraat

De grootste handelsoorlog

De schermutseling over handel die recent tussen China en Europa plaatsvond, is in historisch perspec- tief verwaarloosbaar. Europees handelscommissaris Karel de Gucht en zijn fans bij de Vlaamse dagbladpers zouden beter moeten weten.

Gelukkig dat er gezaghebbende internationale zakenkranten zijn, zoals Financial Times, en kritische Vlaamse persorganen als het ’t Pal- lieterke, en Doorbraak.be.

Anders was iedereen hier ten lande ervan overtuigd geweest dat Europa in het handelsgeschil met China een grote overwinning had behaald. En dat dankzij Europees handelscommissaris Karel de Gucht.

De euforie was groot toen de burgervader van Berlare kwam verklaren dat de Chinezen hun zonnepanelen in Europa enkel zouden kunnen verpatsen na het betalen van hoge invoerheffingen. Applaus vanop de banken van De Morgen (meer en meer een Open Vld-krant) voor de commissaris.

Maar in realiteit beet De Gucht in het zand. De opgelegde invoer- heffing maakt de Chinese producten nog altijd spotgoedkoop, kon u vorige week in de buitenlandrubriek van ‘t Pallieterke lezen. Wat is er gebeurd?

Duitsland, dat jaarlijks voor 67 miljard euro naar China exporteert, wou de Aziaten niet voor het hoofd stoten. Dus moest de Commissie niet te hoog van stapel lopen, en vooral De Gucht niet. De man van Berlare mag dan beweren dat handel een Europese bevoegdheid is en dat de lidstaten er niets op te zeggen hebben, het zijn wel dege- lijk de EU-landen (en vooral de grote) die de eindbeslissing nemen.

Dat leerde deze ‘handelsoorlog’.

De Chinezen zijn De Gucht door zijn strakke houding meer dan beu.

Ze noemen hem ‘die gekke Belg’. En voor de Duitsers is het duidelijk:

de Open Vld’er wordt na 2014 geen Europees Commissaris meer, in elk geval toch niet van handel.

Niettemin was bij de Vlaamse dagbladjournalisten de euforie zo groot dat ze De Gucht tot winnaar van de grootste handelsoorlog ooit uitriepen. Hallo? Grootste handelsoorlog? Weten ze niet dat er in de jaren 90 tussen Europa, de VS, Afrika, de Caraïben en Latijns-Amerika jarenlang over meer vrijhandel gepalaverd werd? Dat de toetreding

van Rusland en China tot de Wereldhandelsorganisatie pas een feit werd na een lang diplomatiek gevecht? Weten ze niet dat de grootste handelsoorlog ooit bijna tweehonderd jaar geleden tussen Europa (en dan vooral de Britten) en China heeft plaatsgevonden. Er waren er zelfs twee: we hebben het over de opiumoorlogen.

Halverwege de 18de eeuw waren de Chinese steden voor wes- terse handelaars gesloten, Kanton uitgezonderd. Vanuit die haven- stad verscheepten Zweden, Britten, Nederlanders en Fransen mas- saal thee, porselein en zijde naar Europa. Dat zorgde tussen Europa en China voor grote handelsonevenwichten. Als compensatie zoch- ten de Europeanen een importproduct voor China. Ze vonden het in Bengalen, in de vorm van opium.

De Chinezen – van alle sociale klassen – waren dol op die drug.

Vanaf 1835 kwam er per jaar 2.000 ton opium het land binnen.

Maar toen die opium de Chinese samenleving begon te ontwrichten, besloot de keizer een einde te stellen aan de import en de handel van dat product. Er werd opdracht gegeven alle stocks in Kanton te ver- nielen. De eerste grote handelsoorlog was een feit.

En het werd een echte oorlog. In 1840 verklaarde de Britse minis- ter van Buitenlandse Zaken, Lord Palmerston, de oorlog aan China.

Britse schepen vertrokken uit Indië en versloegen de technisch infe- rieure Chinese vloot. Er volgde het verdrag van Nanking en de Britten kregen hun zin. Hong Kong werd Brits en de toegang tot vijf andere havens werd verzekerd. De oorlog was voor de Britten ook een alibi om eindelijk toegang tot de gigantische Chinese markt te krijgen. Ein- delijk, want voor 1840 mochten de Engelse handelaren zelfs niet naar het binnenland trekken.

De balorige Chinezen werden tijdens de Tweede Opiumoorlog (1856-1860) nogmaals op hun plaats gezet. Dat was het begin van de Europese dominantie in Azië, die tot het einde van de 20ste eeuw zou duren. De recente handelsoorlog met China was, in vergelijking met wat er in de 19de eeuw is gebeurd, een schermutseling.

Toen was heel Europa de duidelijke winnaar, nu zijn dat China en Duitsland, twee met elkaar vervlochten handelspartners. De Gucht, meer dan ooit een politieke ‘has been’, stond erbij en hij keek ernaar.

A

V

Delta - EM

bvba

Ingenieursbureau

Detailstudies voor de omzetting van industrieel

afval in energie

nvandendriessche@delta-em.eu tel 0477 723 085 Ik draag geen oogkleppen en ik wil de laat-

ste zijn om het intensief bestrijden van wegpi- raten te bekritiseren. Laat het duidelijk zijn dat je geen 140 km/uur moet rijden waar 120 nog net mag. Ook geen 110 waar de bordjes maxi- maal 90 toelaten. Evenmin 90 waar 70 geldt.

En geen 65 in zones 50, of 50 in zones 30. Wie daarop betrapt wordt en een geldboete aange- smeerd krijgt, zoekt het zelf, punt. Tot daar een volkomen logisch verhaal waarin iedereen met wat burgerzin zich moeiteloos kan vinden. Dat wordt anders als aan politiekorpsen door over- heden verbaal verstrekte “onderrichtingen”, dus niet te bewijzen, bestaansrecht krijgen.

Flitsen anders bekeken

Jubelkreten in alle media en bij “het beleid”: het aantal verkeersdoden is gedaald, van 861 in 2011 naar 767 vorig jaar. Dat is drastisch, luidt het. Hoe dat komt? Door steeds hogere boe- tes worden het voor hardrijders steeds duurdere tijden. Dat verhoogt in één moeite de ver- keersveiligheid. De mediacampagne pro-flitspalen klonk euforisch: “Na 4.692 pv’s in amper 27 uren wordt het “gecombineerd flitsen” langs snelwegen wegens enorm succes verlengd tot eind dit jaar.” En: “Elke seconde wordt op onze snelwegen een buitenlander geflitst. Ze krijgen hun pv onmiddellijk in de bus.”

Wie in een Vlaamse dorpskern of het centrum van een gemeente of stad volkomen terecht meer op de weg dan op de snelheidsmeter let en zich op een fikse boete mag verheugen omdat hij drie kilometer sneller reed dan de toegelaten 30, zal niet overtuigd zijn dat zijn betaling voor “meer” verkeersveiligheid zorgt.

Te vrezen valt dat hij er, volkomen terecht, van overtuigd is mee gezorgd te hebben voor het aanvullen van de eeuwige geldnood, eigen aan overheidskassen. Over dat opvallende

“neveneffect” van het drastische terugdringen van verkeerslachtoffers zwijgen de media col- lectief als vermoord, een lezersbrief in een

krant uitgezonderd. De “gelijkheid” van aantal en de vorm van flitsen in Vlaanderen en Wal- lonië laat ik nog onbesproken. Zoals verkeers- slachtoffers opgeëist door een wegennet die naam nauwelijks waard. Het aantal verkeers- doden in Nederland ligt beduidend lager dan het “drastisch teruggeschroefde” aantal in de Belgische modelstaat. Het zou kunnen dat het voortreffelijke wegennet van onze noorderbu- ren daar voor iets tussen zit.

Merkwaardig

Politici zouden zichzelf niet zijn, mochten ze er niet in slagen de in stand gehouden hype over steeds hogere boetes om enkel en alleen maar verkeersveiligheid te waarborgen, niet zelf te torpederen met een voorstel dat daar volledig haaks op staat. In het West-Vlaamse Jabbeke haalden ijverige politiemensen een fietser van zijn vehikel, omdat hij stomdronken rondreed. Ze namen hem zijn rijbewijs af. Die in de kranten “nogal straf” genoemde maatre- gel deed “wenkbrauwen fronsen”, luidde het.

Waarom? Er is geen sluitende verklaring voor, tenzij voor fietsers en voor autobestuurders met een pintje te veel op een andere wetge- ving geldt.

Het bleek geen alleenstaand geval. Nader onderzoek wijst uit dat jaarlijks honderden dronken fietsers een boete krijgen en dat hun rijbewijs wordt ingetrokken. Prompt kwam Open Vld aandraven met een wetsvoorstel om op dronkenschap betrapte fietsers niet langer hun rijbewijs af te nemen en hen enkel een geldboete op te leggen. Een zeer merkwaardig voorstel, als men bedenkt dat een dronkenlap zichzelf en anderen in gevaar brengt, mocht de recidivist met een rijbewijs op zak op een fiets blijven laveren. Ik zou als beleidsman eerder denken aan een gebeurlijke boete bovenop het intrekken van het rijbewijs. Enkel een boete opleggen, doet afbreuk aan de aan de goege- meente ingepompte “logische” gedachte dat boetes enkel en alleen meer verkeersveilig- heid beogen. Ik kan het niet helpen dat ik bij dat voorstel eerder aan “kassa, kassa” denk.

Hypocrisie

Ik durf zelfs denken aan verregaande hypo- crisie als ik akte neem van de blijde mare dat de Gentse kamer van inbeschuldigingstelling er niet beter op gevonden heeft dan, “in afwach- ting van zijn proces”, de wegpiraat vrij te laten die in juli 2011 met zijn pick-up door de sta- tionsbuurt van Torhout scheurde en willekeu- rig voorbijgangers met een mes neerstak. Eén slachtoffer van de gangster haalde het niet.

Twee slachtoffers werden zwaargewond. De raadkamer van Brugge had al drie keer beslist de van moord en dubbele moord verdachte vrij te laten, maar het parket ging telkens in beroep.

De vierde keer was de “goede” keer. Uiteraard bestaat, zoals iedereen weet, in de Belgische democratie scheiding der machten. Politici zijn als uitvoerende macht niet verantwoordelijk voor wat de rechterlijke macht beslist, al is het makkelijker in een hooiberg een naald te vin- den dan die ene magistraat te vinden die niet politiek benoemd is.

Wat de Gentse kamer van inbeschuldiging- stelling heeft beslist, is gans andere koek dan in een dorpskom twee, drie kilometer te snel rijden. Wie dat doet, krijgt een boete in functie van meer verkeersveiligheid. Wie het bestaat een van moord verdachte wegpiraat in vrij- heid te stellen, gaat vrijuit, al zou voor derge- lijke blunder een monsterboete en een schor- sing gepast zijn. Over die manier om voor meer verkeersveiligheid en voor meer veiligheid voor have, goed en leven te zorgen, repten de media met geen woord. Het kritiekloze bericht over de vrijlating volstond, blijkbaar. Men mag hopen van niet, maar de kans bestaat dat die weg- piraat met zijn herwonnen vrijheid dingen van plan kan zijn waar een normaal mens van

gruwt.

d.M

KunnEn En willEn

Het blijkt dat wat voor de zesde staats- hervorming doorgaat, de bestaande aloude Vlaamse provinciebesturen kan afschaffen en vervangen door een bestuursvorm die beter past bij de noden van de 21ste eeuw.

Dat is de theorie. Het probleem om één en ander in praktijk om te zetten, is het aantal postjes dat bij in een toegepaste

“kracht van verandering” op de helling zou komen te staan. Al zijn de Vlaamse par- tijen, op CD&V na, koele minnaars van de provincies, om de stap “weg ermee” te zet- ten en zo reële besparingen te realiseren, is er politieke moed nodig.

Laat het net dat zijn waaraan het in het politieke circus veelal ontbreekt. Als niet eens de uit de tijd van Napoleon daterende arrondissementscommissarissen zijn opge- doekt, waarom zou dan een goedbetaald tijdverdrijf voor vrienden van elke politieke partij in provincieraden en/of bestendige deputaties op de korrel genomen worden?

Iets kunnen, is niet hetzelfde als iets willen.

Helaas ook in Vlaanderen.

“AlGEmEEn”

op prijs GEstElD

Men zou ervan moeten schrikken, maar wie beseft dat televisiecamera’s voor een fors deel de samenleving sturen, driewerf helaas, wekken toestanden zoals door do- zijnen bestuurders vorige week op de E40 proefondervindelijk ondervonden, uren- lang gegijzeld, nog nauwelijks verbazing.

In het Journaal en het Nieuws werd enthou- siast getoeterd over een weliswaar laat- tijdig op gang gebrachte maar wel “alge- meen” op prijs gestelde bedeling van water.

De nieuwslezers van dienst vergaten wel te zeggen dat alleen die “gelukkigen”

bediend werden die zich binnen bereik van de cameralens bevonden. Wie buiten dat bereik op water zat te wachten, moest het stellen met het zien voorbijsnellen van bevoorradingswagens aan de kant van de snelweg. Pech.

Iemand een “excellentie” gehoord die zich daarover “zorgen” heeft gemaakt?

Wij evenmin! Zelfs de alomtegenwoordige camerafreak Kris Peeters bleef voor een keer uit het gezichtsveld.

Actueel 14 augustus 2013 3

Bemoedigd

Mijnheer de superfacteur,

Gij zijt tevreden, blijkt, want de cijfers van Bpost – de Belgische postdiensten – zijn bemoedigend. Uit het halfjaarlijks rap- port blijkt dat de bedrijfswinst uitkwam op 282,4 miljoen euro, met een nettowinst van 181,5 miljoen euro, 5,5 miljoen euro meer dan eind juni 2012. Naar verluidt daalde het volume aan post wel met 4,7 procent, mede door de internetcommunicatie, maar werd één en ander behoorlijk gecompen- seerd met de binnen- en buitenlandse pak- jesdienst. Gij kondigde aan grote plannen te hebben, door het werkpakket van de postbodes uit te breiden. Gij wilt de post- bodes bijvoorbeeld observaties laten doen bij klanten voor verzekeringsmaatschap- pijen, of meteropnames laten doen voor water- en energiegroepen. Dat allemaal om het volumeverlies van de klassieke post te compenseren.

Het is de jongste tijd een trend aan het worden dat postbodes meer aan huis bren- gen dan alleen maar brieven, pensioenen en ansichtkaarten. Er lopen al verschil- lende proefprojecten. Postmensen leveren bijvoorbeeld maaltijden aan huis. Ook zijn er plannen om de postbodes uitleenboeken van bibliotheken aan huis te laten bestel- len. Tevens experimenteert men al met het thuisbestellen van autonummerplaten en identiteitskaarten en denkt men na over de levering van boodschappen, snel en effi- ciënt.

Toch kleeft er aan dat hele gebeuren een aantal schaduwzijden, waarover ik u bijna niets hoorde zeggen. Eén daarvan is de dienstverlening. In tal van gemeenten verdwijnen tal van oude, vertrouwde post- kantoren en kunnen klanten voor bepaalde producten enkel nog in postpunten terecht.

In de weinige echte kantoren die overblij- ven worden de mensen haast letterlijk een nummer, want zij moeten er één trekken om dan op een schermpje in de gaten te houden wanneer zij aan de beurt zijn. Als het dan zover is, komt men aan het loket bij een klassieke ambtenaar die erg zakelijk en kurkdroog een vaak heel technische uitleg

geeft en mensen wel eens durft overstel- pen met omslachtige formulieren die men best eerst thuis eens gaat lezen als men het op het moment zelf niet begrijpt. De wacht- rij groeit ondertussen aan en de ambte- naar wordt lichtjes zenuwachtig, want hij wil op de klokslag van het einde van zijn werktijd naar huis. Het moet vooruitgaan.

De postbode die voorheen een erg sociale rol speelde, bij vooral oudere of vereen- zaamde mensen en die hen geregeld met raad en daad bijstond, behoort tot het ver- leden. Helaas.

Zullen we ons boekje over de postbede- ling eens opendoen? Wekelijks ontvangen we op onze redactie klachten van lezers die hun post niet of laattijdig ontvangen. Dat gaat niet enkel over de bedeling van ’t Pal- lieterke, maar ook over brieven en pakket- ten. Wie wenst te reclameren, kan telefo- nisch niet meer bij zijn lokale postkantoor terecht. Men kan enkel nog een centraal nummer bellen, in “Brussel”, waar alle klachten zowat onmiddellijk in de papier- versnipperaar terechtkomen. En neen, we praten niet over één lezer die ontevreden is.

Tientallen lezers, uit heel het land, komen bij ons over uw “dienstverlening” klagen.

Terecht, want ’t Pallieterke met een week vertraging ontvangen, dat is niet normaal.

Dat gij uw postbodes wilt inschakelen voor andere jobs, voor ons niet gelaten.

Alhoewel... Horen we nu niet al een tijdje dat gij geen postbodes meer vindt? Dat gij zelfs in Nederland aan het ronselen zijt om daar postbodes te vinden die in de grensstreek voor Bpost aan de slag kunnen?

Grootse winsten en grootse plannen, maar onvoldoende postbodes “on the field”.

We zijn benieuwd hoe die postbodes op hun bijkomend takenpakket gaan reageren.

Nochtans is het simpel: uw kernopdracht is en blijft post stipt bezorgen. Houd dat aspect van de dienstverlening toch maar eens onder de loep. De grote winstsom- men die gij realiseert, zullen bij de gewone man in de straat die op zijn post wacht dan een heel pak min-

der zuur smaken.

Brief aan Johnny Thijs

Dedecker zal zijn rol spelen, hoe dan ook

Laat ons eens een open deur intrappen, op weg naar een raadseltje. De gloed van de verkiezingen van 25 mei 2014 is nu al voelbaar. Het wordt erop of eronder voor de N-VA, maar nog meer voor de federale staat België. De N-VA zal enkel de lijnen uitzetten als de partij tegenover 2010 nog fors wint.

Een aartsmoeilijke opdracht, waarin de score van Vlaams Belang niet onbe- langrijk zal zijn. En waarin die duivelse Jean-Marie Dedecker ook een rol opeist. En nu het raadseltje: doet hij dat alleen met zijn LDD, of als kleine hulpmotor van de partij van De Wever, in een Vlaamse vlucht vooruit.

Toen minister Koen Geens (CD&V) met veel boekhoudkundige mist het Dexia-verlies door kredietverlening aan de failliete stad Detroit weg relativeerde tot “slechts 59 miljoen euro”

of “véél minder dan 100 miljoen euro”, noemde Dedecker hem meteen “de nieuwe Comical Ali van Dexia”. Een verwijzing naar de Iraakse minister van Informatie die voor de camera’s volhield dat Saddam Hoessein de oorlog aan het winnen was, terwijl Amerikaanse Abram- tanks Bagdad binnenreden.

Niet mis. Vinnige beeldspraak bekoort pers en publiek. Nu Steve Stevaert en Louis Tobback uit beeld zijn verdwenen, lijken alleen nog Bart De Wever en Jean-Marie Dedecker het genre onder de knie te hebben. Die snelle scherpte is altijd goed voor een electorale bonus.

Dat weet Dedecker sinds zijn weliswaar korte succes in de federale verkiezingen van 2007 (6,5 procent en 5 zetels). In 2009 werd zijn partij her en der gepeild op circa 12 procent (meer dan N-VA), maar LDD strandde uiteinde- lijk op 7,6 procent (8 zetels), terwijl de N-VA, die andere nieuwkomer, meteen van start ging met 13,1 procent (16 zetels).

Nekslag

Het parcours van Dedecker was “politiek kleurrijk”: ruzie in zijn VLD, toch populair met zijn felle standpunten (“Rechts voor de raap”, 2006), binnen en onder druk van het ACW snel weer buiten bij de N-VA, toen nog in kartel met CD&V. Vervolgens zwoegend op weg met een eigen partij (2007), knabbelend aan het succes van Vlaams Belang en van de liberalen.

De N-VA kon met betrouwbare sympathi- santen werken en voortbouwen op de nog bestaande VU-structuren, wat de partij toeliet behoedzaam uit te bouwen. Dedecker moest vooruit met een basis waarin ook kakkewie- ten konden gedijen. De affaire met de privé- detective die Karel de Gucht moest volgen en het circus rond LDD’er Dirk Vynck haalden zijn geloofwaardigheid onderuit. Zelfoverschatting deed de rest.

Een jaar later, bij de federale verkiezingen van 2010, was de schade na de nekslag van de kiezer niet te overzien: nog 3,8 procent en één zetel, die van Dedecker zelf. In de peilin- gen van 2011 tot 2013 zakte LDD naar scores onder 1 procent.

LDD bleef worstelen met een mislukte voor- zitterswissel (zes maanden Lode Vereeck), met de partijnaam Libertair, Direct en Democra- tisch (afdelingen bleven zich Lijst Dededecker noemen), met het vertrek en de uitdrijving van weerbarstige partijleden (Marc vanden Bus- sche, Jurgen Verstrepen).

Vandaag wordt de partij in de peilingen van de Franstaligen zelfs niet meer vermeld. Is het lied van LDD uitgezongen? Heeft Dedecker nog een rol te spelen? Heeft hij argumenten om zichzelf en zijn mandatarissen te overtuigen?

Er zijn er enkele...

De stimuli

Eén: de grote peiling. Dedecker is geen onnozelaar. Hij liet zijn kansen meten via een grote peiling (internetbevraging met 2.000 deelnemers). Dat viel blijkbaar erg goed mee, al geeft hij voorlopig geen details. De peiling beperkte zich tot zijn eigen provincie.

Twee: er is nog geld in kas. Met 1,12 mil- joen euro valt best nog een campagne te orga- niseren.

Drie: Dedecker “leeft” nog in de recentste poppolls van net voor de zomer. Volgens die van VRT en De Standaard kan 11 procent van de Vlamingen zich nog voorstellen voor Dedecker te stemmen. Volgens die van VTM en De Mor- gen ziet een kwart van de Vlamingen Dedec- ker nog “een belangrijke rol spelen in de bin- nenlandse politiek”.

Vier: bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 haalde LDD in Middelkerke 25 procent, het dubbele van de N-VA.

Vijf: als de grootste vijanden je hard probe- ren te treffen, ben je niet uitgeteld. Dat Hugo

Camps (De Morgen, 6 augustus) Dedecker uit- kaffert, is misschien wel een pluspunt. “Deze man bestaat uit oorlog... Briesend en blaffend naar de maan, altijd in overdrive... Boosaar- dig in de rancune... Een intellectuele oplichter die thuishoort in de partij van Berlusconi.” Dat Camps zo tekeergaat, sterkt het vermoeden dat Dedecker Open Vld en paars nog schade kan toebrengen. Weet hij meer?

Zes: de acht overgebleven mandatarissen werkten de jongste jaren in alle turbulentie naarstig verder, verdienstelijk zelfs.

De strategie

Dedecker zal in West-Vlaanderen zeker zijn rol spelen. Met een eigen lijst, of in één of andere formule met N-VA. Onmogelijk? Zeg nooit “nooit” in de politiek.

In West-Vlaanderen wordt volgend jaar een politieke veldslag geleverd. Vooral daar kan CD&V de N-VA pijn doen. Leep als hij is, plukt Dedecker nog één geheimpje uit zijn enquête:

Hilde Crevits (CD&V) zou in West-Vlaanderen afstevenen op een monsterscore. Volgens Het Nieuwsblad, geïnformeerd door LDD’ers, zou de N-VA in de peiling van Dedecker “zeer zware klappen krijgen, ten voordele van vooral de CD&V, en ook een beetje de LDD”.

Dedecker weet dat hij kiezers – 7 à 8 pro- cent? – afsnoept van de partij van Bourgeois.

“Doe ik niet mee, dan gaan die allemaal naar hen en dat kan goed zijn voor drie zetels”, simu- leert hij in De Morgen. Om de N-VA helemaal te kittelen, formuleert hij “de kans om de staat nog fundamenteler te hervormen” als één van zijn doelstellingen.

Dedecker kent die zwakke plek van de N-VA.

In West-Vlaanderen is Geert Bourgeois, zelf ooit een eenzame doordouwer, het enige boegbeeld. Haalt de partij voor de Kamer de toch wel omstreden Pol van den Driessche opnieuw uit de kast? Het zou een enorm risico zijn. “De West-Vlaamse achterban zou daar allerminst gelukkig mee zijn”, schrijft een krant.

Alternatieven zijn er nauwelijks. Gooi je onbekende parlementsleden als Brecht Ver- meulen van Roeselare of Daphné Dumery van Blankenberge in een uitzichtloze strijd tegen Leterme of staatssecretaris Hendrik Bogaert?

En dat in een strijdperk waar ook Vincent van Quickenborne (Open Vld) en Johan vande Lanotte (sp.a) wellicht aanwezig zullen zijn.

Kan in die strijd Dedecker van pas komen? Of heeft men hem liever als concurrent?

Hand

Lepe Jean-Marie legt de bal in het kamp van de partij van De Wever: “Mijn hand naar N-VA blijft uitgestoken.” De N-VA’ers reageren voor- lopig nauwelijks.

Het klopt dat De Wever dit scenario niet onzinnig zou vinden. De voorzitter herkent in Dedecker wellicht zijn eigen rebelsheid, en is niet vergeten dat hij de ex-judoka in 2006 onrecht aandeed, door hem eerst binnen te halen om hem kort nadien onder druk van CD&V op straat te zetten om het kartel te red- den. “Ik zal dat toch ooit eens moeten goed- maken op de één of andere manier”, hoorden we hem onlangs zeggen.

Geert Bourgeois is voldoende pragmaticus om alle mogelijkheden open te houden. Ben Weyts zou “niet enthousiast” zijn. Voor Jan Jam- bon is “geen enkele deur definitief dicht”, weet dan weer een andere bron.

De N-VA zal moeten kiezen tussen het prag- matisme van de toppers en de belangen van de West-Vlaamse subtoppers of van wat lokale afdelingen. N-VA Middelkerke kon Dedecker vorig jaar van de gemeenteraadslijst houden.

Een moeilijke keuze voor De Wever? Kiest de N-VA tijdig voor de bonus van Dedecker in West-Vlaanderen en een paar van zijn gene- raals in andere provincies? In dat geval wordt 1+1 hier en daar misschien 3. Of treuzelt N-VA onder druk van de basis lang genoeg tot Dedec- ker zelf de knoop doorhakt? In dat geval dreigt 2-1 al eens 0 te worden.

Dilemma

De ex-judocoach staat voor een gelijkaar- dig dilemma. Wat doen de andere LDD-parle- mentsleden? Zien die “generaals zonder troe- pen” (dixit Boudewijn Bouckaert in Knack) het zelf nog zitten?

Ook zij weten dat ze het deksel boven de krabbenmanden van de N-VA en Open Vld niet makkelijk zullen openkrijgen. Ivan Sabbe (West-Vlaanderen) en Peter Reeckmans (Vlaams-Brabant) zouden daarom het liefst als LDD doorgaan. In de schaduw van Dedec- ker kunnen zij alleen in de beste der werelden een Vlaamse zetel binnenhalen. Dat ligt al veel moeilijker voor Lode Vereeck (Limburg), Bouc- kaert (Oost-Vlaanderen) en Ulla Werbrouck (West-Vlaanderen). Voor Europa en in Antwer- pen zal Dedecker geen lijsten meer indienen.

Maanden geleden al polsten de Vlaamse parlementsleden van LDD naar de mogelijk- heden bij de N-VA. Toen bleef de deur dicht.

Over Lode Vereeck wordt verteld dat hij wel- kom is bij CD&V.

Vreemd

Als de N-VA in dit land prioritair “grenzen” wil verleggen, moet ze dat in 2014 kunnen waar- maken. Dan denken we onvermijdelijk terug aan uitspraken van Hugo Schiltz en Robert Senelle. Alleen het Vlaams Parlement kan de Vlaamse autonomie realiseren. In de federale brij gaan de Franstaligen nooit uit de weg; daar wordt elke strijd zinloos. Met of zonder Dedec- ker. Alleen al om die reden is het vreemd dat hij niet voor het Vlaamse niveau gaat.

A

P

Dossier

14 augustus 2013

4

Brabander

Verlooy is één van de interessantste perso- nages uit de 18de eeuw, de tijd van de Konink- lijke Nederlanden zoals de toenmalige confe- deratie officieel heette. Hij is nog altijd bekend voor zijn “Verhandeling op d’Onacht der Moe- derlyke Tael in de Nederlanden”.

Hij wordt geboren in 1746 in Houtvenne (nu deel van Hulshout), een vlek waar op dat ogenblik geen 400 mensen wonen en dat in de schaduw ligt van Averbode en Tongerlo. Ver- looy is een Brabander en heeft ook die nationa- liteit. Tezelfdertijd heeft hij nog een supranatio- naliteit: die van Nederlander, want iedereen is zich sterk bewust van die tweede nationaliteit.

Zelfs arbeiders spreken over “ons Nederland” , blijkt uit de herinneringen van de Leuvense pruikenmaker Jan Haus. Jan Baptist Verlooy studeert rechten aan de universiteit van Leuven waar nog in het Latijn gedoceerd wordt. Op zijn 28ste trekt hij naar Brussel waar hij meer toe- komst ziet. Hij wordt advocaat bij de Raad van Brabant. Dat betekent niet dat hij een ambte- naar is, wel dat hij geschillen bij de Raad aan- hankelijk kan maken en pleiten.

De Soevereine Raad van Brabant

De Soevereine Raad van Brabant is de hoog- ste gerechtelijke instantie van Brabant, eeu- wenoud, en tevens bevoegd voor het gebied over de Maas dat nog bij de Zuidelijke Neder- landen hoort. De Soevereine Raad vertegen- woordigt de vorst op juridisch terrein. Op het moment dat Verlooy als advocaat begint, is keizerin Maria Theresia hier hertogin van Bra- bant. De Raad oordeelt daarom over gevallen van majesteitsschennis, machtsmisbruik, fis- cale gedingen met vorstelijke domeinen en processen waarbij edelen en prelaten betrok- ken zijn. De Raad is tevens het beroepshof voor gewone burgerlijke zaken, maar kijkt ook

Jan Baptist Verlooy

Een mens is nooit te oud om te leren. Aan de VUB kwam Jan Baptist Verlooy ooit ter sprake als een flamingant die zijn kar keerde en als burgemeester van Brussel met de Franse bezetter collaboreerde. Met twaalf jaar vertraging heb ik eindelijk het beknopte maar wetenswaardige boekje gelezen van historicus (en Brussels volksvertegenwoor- diger voor de N-VA) Paul de Ridder, dat één en ander rechtzet.

toe op de goede werking van de politie en de ordehandhaving. En de Raad geeft geregeld advies aan de vorst over politieke onderwer- pen. Kortom, de Raad is een organisatie uit het ancien régime, waarbij de scheiding tussen uit- voerende en rechterlijke macht niet bestaat. In Mechelen zetelt de Grote Raad, theoretisch het hoogste gerechtshof der Nederlanden, maar dat pakt niet in Brabant. Al in 1530 laten de Brabanders aan hun geliefde hertog (Karel V) weten dat als die Mechelse pottenkijkers nog langer de vonnissen van de eigen rechtbanken beoordelen en verbreken ze geen cent belas- ting meer betalen. Karel V moet zich er tegen heug en meug bij neerleggen. Vandaar de Soe- vereine Raad.

Het Nederlands is de taal van het land

In 1781 publiceert de jonge advocaat een

“Codex Brabanticus”, een boek over alle wet- ten die in Brabant rechtsgeldig zijn. Hij ont- vangt hiervoor een subsidie van de Staten van Brabant (het rudimentair parlement). Som- mige wetten hebben zowel een Nederlands- talige als een Franstalige rechtsgeldige versie.

Verlooy gebruikt alleen de Nederlandstalige.

Dat is geen toeval. Hij heeft in 1780 een ver- handeling geschreven over de verwaarlozing van het Nederlands, in de kern een verloren oerversie van zijn bekendere latere tekst. Hij heeft zelfs spellingsregels ontworpen om het geschreven Nederlands te stroomlijnen. Die oertekst is nooit gedrukt, bij gebrek aan geld.

Verlooy is niet alleen in wetenschap maar ook in politiek geïnteresseerd, want hij is een vrij- metselaar en een democraat. De burgers moe- ten mee het beleid vorm geven, op voorwaarde dat ze voldoende geschoold zijn en dat kan alleen maar als alles gebeurt in hun moeder- taal. Het gebruik van het Nederlands is voor Verlooy niet zuiver een waarde op zich maar

heeft ook een doel, dat we ouderwets “volks- verheffing” noemen. Korte tijd stelt Verlooy zijn hoop op de nieuwe hertog, Jozef II. De advo- caat maakt de Blijde Intrede en de eedafleg- ging mee van de nieuwe landvoogden die de vorst vertegenwoordigen. Een veeg teken, want Jozef II is zogenaamd anoniem op inspectie- reis in zijn Nederlanden maar vertikt het zelf de eed af te leggen.

Met de maatregelen die de vorst neemt om de macht van de Katholieke Kerk in te per- ken, kan Verlooy best akkoord gaan. De her- vorming van de middeleeuwse ambachtelijke organisaties en de hervorming van de produc- tiemethodes op een rationelere basis zijn ook geen probleem. In 1785 richt Verlooy zich tot Jozef II met een lange brief. Hij betuigt zijn steun aan de vorstelijke hervormingen maar hij wijst op het bestaan van een conservatieve elite van edelen, geestelijken en hoge ambte- naren die zoveel mogelijk saboteren. Een ratio- neel staatsbestuur voor Brabant is maar moge- lijk met medewerking van de burgers en in de taal van die burgers. Omdat men naast het Latijn nog een tweede vreemde taal gebruikt, het Frans, die men feitelijk niet goed kent, leidt dat tot half werk, slordigheden en irrationeel handelen; het tegengestelde van wat de vorst wil. Overigens, Verlooy schrijft zijn brief in het Frans, want hij kent geen Duits. Hij gebruikt niet het woord “néerlandais” maar het popu- lairdere “flamand” en hij noemt zijn landgeno- ten “nous autres Belges” (het prinsbisdom Luik is geen deel van de Nederlanden, dus is het aantal Franstaligen of Waalse dialectsprekers in de confederatie verhoudingsgewijs klein).

Verlooy zwijgt over de rol van de Bourgondiërs en later de Habsburgers in de verfransing van de centrale administratie en de hogere stan- den, want dan raakt hij aan de familiebanden van de vorst. Hij bewijst wel dat Brussel een Nederlandstalige stad is. Een reactie van Jozef II is niet gekend, wel de minachting van een deel van de Brabantse elite.

De mislukte politicus

Lang duurt die poging tot vrijage met de vorst niet. In 1787 schaft Jozef II zonder boe of ba de oude gerechtelijke organisaties af, de Raad van Brabant inbegrepen. Hij probeert van de Nederlanden een unitaire staat te maken.

Dat verlicht despotisme van “alles voor het

volk maar niets door het volk” is niet aan Ver- looy besteed. Hij is een medestander van Jan Frans Vonck, die aanstuurt op inspraak van ver- kozen bestuurders, via het cijnskiesrecht. Een jaar later verschijnt dan de beroemde verhan- deling van honderd bladzijden, zonder naam van de auteur, en zogenaamd gedrukt in Maas- tricht, want Verlooy heeft nogal wat kritiek op de vorst. In werkelijkheid is het werk in Brussel gedrukt met hulp van “eenige goede vaderlan- ders”. Verlooy herneemt in krachtiger woorden zijn stellingen van 1780 en 1785 en wijst erop dat de oude Brabantse wetten die de macht van de vorst aan banden leggen altijd in het Nederlands zijn opgesteld. Hij raadt een the- rapie aan waarmee iedere Vlaming vandaag nog zijn nut kan doen. Naast de toenmalige lingua franca (het Latijn van de wetenschap- pen) moet men alleen de eigen taal goed ken- nen. Vertaald naar 2013: schop het Frans bui- ten en leer perfect Engels voor de contacten met de buitenwereld. Verlooy beklemtoont de taalkundige en culturele eenheid van de Neder- landen, tussen Noord en Zuid. Hij begroet met vreugde de Brabantse Omwenteling, maar hij merkt vlug dat de oude conservatieve elites alle macht naar zich toe trekken. Hij is één van de vele ballingen die naar Frankrijk vluchten om al na een tijdje naar Brussel terug te keren. Eind 1792 denkt hij naïef dat zijn uur gekomen is.

De Fransen veroveren de Nederlanden en Ver- looy wordt één van de “voorlopige represen- tanten” van de stad Brussel. Hij publiceert de tekst “Zijn geloof, vryheid en eygendommen in gevaer?”, waarin hij onnozel beweert dat de Fransen een Belgische, democratische repu- bliek zullen oprichten. Hij weet dat de bezet- ters zich als roofgieren gedragen. Hij manipu- leert een vergadering in Sint-Goedele die de aanhechting bij Frankrijk pleit om de plunde- ringen te doen stoppen. De Fransen worden verdreven, maar ze keren in september 1794 al rovend terug. In januari 1795 wordt Verlooy

“maire” van Brussel, de typische burgemees- ter in oorlogstijd die geconfronteerd wordt met opeisingen, inkwartieringen, diefstallen en de haat van de eigen landgenoten. Zijn ogen gaan open. Na vier maand neemt hij ontslag wegens gezondheidsproblemen. De eerste flamingant maar ook Groot-Nederlander sterft twee jaar later, vijftig jaar oud.

J

n

EEN BEEtJE gEdUld

De werkloosheidsgraad in Wallonië steeg in juli naar 14,7%. Tijdelijk probleem, wellicht?

Een beetje geduld, dus? Een mooie score toch, in vergelijking met Brussel, waar de werkloos- heidsgraad nog steeg naar 20,7 procent? Vol- gens de Brusselse arbeidsbemiddelaar Actiris is de stijging een gevolg van “demografische evoluties waarbij de Brusselse arbeidsmarkt met een aanzienlijke stijging van het aan- tal nieuwkomers wordt geconfronteerd”. Ooit zal toch wel eens één Brusselaar op het idee komen om dit oorzakelijk verband vooraan op de politieke agenda te plaatsen? Ter vergelij- king: Vlaanderen telt nu een werkloosheids- graad van 7,9 procent. Mooi, maar ook hier toch een stijging, om dezelfde reden als die in Brussel, nemen we aan. Volgens minister Phi- lippe Muyters blijft het Vlaamse cijfer in inter- nationale context nog altijd een relatief goede score. Een blik op de Europese tabellen leert dat Wallonië enkel moet onderdoen voor Let- land en Litouwen (ca 17%) en Spanje (20%).

Ondertussen vernemen we van Eurostat dat het minimumsalaris in België het hoogste is

van alle EU-landen, op het groothertogdom na (1.502 euro bruto), terwijl de OESO dan weer becijferde dat België en Nederland de minste werkuren maken van 28 onderzochte landen.

Op weg naar de ijsberg!

liEgENdE oPVolgER?

Nu Mieke van Hecke eindelijk op pensi- oen gaat, wordt voormalig minister Steven van Ackere getipt als toekomstig opper- hoofd van het katholiek onderwijs. Heeft die man wel het nodige morele gezag na zijn flagrante leugens over Belfius-bestuur- der Wouter Devriendt? Van Ackere had met klem ontkend dat Devriendt nog altijd op zijn kabinet werkte, maar dat bleek een leugen te zijn. Na de betrokkenheid van Van Ackere in het financiële kluwen tus- sen Dexia en het ACW was dat de druppel die de emmer deed overlopen. Van Ackere moest ontslag nemen. Vindt men zo’n lie- gende politicus dan geschikt om het katho- liek onderwijs te leiden? Wéét Van Ackere trouwens iets van onderwijs? Of is dat niet nodig?

Obama en het gezeur over terreur

IJs en weer dienende, is het er: het ver- hoogde terreuralarm. Om de zoveel tijd laten belangrijke politieke actoren, meestal de Ver- enigde Staten van Amerika, weten dat de wereld weer eens kans loopt op een groot- schalige terreuraanslag. Volgens het klassieke stramien worden vervolgens tal van kenners uit de inlichtingendiensten erbij gesleurd, in de media, om het geheel wat geloofwaardi- ger over te laten komen. Zo ging het ook de afgelopen twee weken met de demarche van president Barack Obama. Even het relaas: Een Amerikaanse antiterreurcel zou weken terug telefoongesprekken van Al Qaeda-kopstuk Al Zawahiri onderschept hebben. Daaruit moest blijken dat de opvolger van Osama Bin Laden aanslagen beraamt, of op zijn minst zijn zegen geeft. Reden te over, aldus de VSA, om tal van diplomatieke posten te sluiten, ambas- sadeurs terug te roepen en staatsburgers aan te manen om toch maar uiterst waakzaam te zijn.

Die toegenomen terreurdreiging komt voor de democratische president op een bijzon- der gelegen moment. Obama raakte de afge- lopen tijd in erg nauwe schoentjes door het tumult rond buitensporige afluisterpraktijken uitgevoerd door het Amerikaans Nationaal Veiligheidsagentschap, de NSA. We snappen uiteraard dat u zelf niet in staat was dit te ver- zinnen, maar het is toevallig precies de NSA dat de berichten van Al Qaeda wist te onder- scheppen. Zeer knap gedaan van die jon- gens, of niet soms? Een mooiere reclame- campagne kon het Witte Huis niet op poten zetten. Obama ziet dan ook zijn kans schoon om duidelijk te maken hoe noodzakelijk en bovenal hoe nuttig het NSA wel is. Veiligheid voor alles, ook wanneer de privacy van bur- gers eraan moet geloven. Dat begrijpt u toch?

De Amerikaanse afluisterpraktijken kwa- men drie maanden geleden aan het licht

dankzij Edward Snowden (door Obama ook wel Edward Snoodaard genoemd). Die voor- malige CIA-medewerker toonde aan de bui- tenwereld hoe NSA de internetcommunicatie van zowat iedereen in de ganse wereld con- troleert. Obama verklaarde Snowden daarop persona non grata en de klokkenluider kreeg een arrestatiebevel wegens spionage aan zijn broek. In de voormalige DDR zouden ze vast en zeker fier geweest zijn op de manmoedige manier waarop Obama en co met klokkenlui- ders omgaan. Het probleem voor de presi- dent is echter dat er de afgelopen maanden in de opinie van de modale Amerikaan iets wezenlijks is veranderd. Niet enkel de klas- sieke libertaire bewegingen nemen het op voor Snowden, Jan Modaal ziet de klokken- luider meer als een held die de vrijheid van de burgers wil beschermen dan als iemand die de staatsveiligheid in gevaar brengt.

De Obama-administratie wint niets met dit terreuropzetje. Al gauw werd namelijk dui- delijk dat de aanslagen in kwestie helemaal niet in Amerika, maar ergens godbetert in Jemen zouden plaatsvinden. Een storm in een glas water. In dit geval hoogstens een ver verwijderd zandstormpje. Ondertussen drukt de Amerikaanse president het gaspe- daal nog verder in. CIA-medewerker Snow- den kreeg diplomatiek asiel in Rusland. Van- daar dat Obama dit weekeinde weigerde de Russische president te ontmoeten. In plaats van zich druk te maken over een klokkenlui- der zou Obama beter eens met Poetin babbe- len over de belabberde toestand van de Rus- sische opslagplaatsen voor kernwapens (in het jargon ‘loose nukes’). De afgelopen twin- tig jaar werd meerdere malen getracht nucle- aire wapens uit die slecht bewaakte depots te smokkelen. Als via de zwarte markt ooit kern- wapens in verkeerde handen vallen, dàn heb- ben we pas een terreuralarm.

Actueel 14 augustus 2013 5

BHV: de Vlaming betaalt

Vervolg van blz. 1

Meer zelfs, eens de studie bij KPMG besteld, werd ze nog uitgevoerd ook, en de resultaten werden samengevat in een rapport, om ver- volgens in de schuif van staatssecretaris Ser- vais Verherstraeten te belanden, en daar te blijven liggen.

Waarom bleef dat beruchte KPMG-rapport zo lang in de schuif van Servais Verherstrae- ten liggen? Volgens geruchten omdat men de Franstalige partijen niet wou «bruuske- ren» met de resultaten. En dat is op z’n minst een merkwaardige gang van zaken. Als er één zijde is die zich door de cijfers in dat rapport gebruuskeerd zou moeten voelen, dan toch de Vlaamse. Het is nu voor iedereen duide- lijk dat de oorspronkelijke 80F/20N-verdeel- sleutel niets anders dan platte oplichterij was.

In een normale wereld zouden het de Vlamin- gen moeten zijn die verontwaardigd reageren, en de Franstaligen die vervolgens met tege- moetkomingen op de proppen zouden moeten komen. Morele schadevergoeding heet zoiets in juridisch jargon.

Belgische meerwaarde

Niet zo in België, anno 2013, dat volgens de institutionele partijen nog steeds een meer- waarde betekent voor Vlaanderen. Het zijn de Franstaligen die op de resultaten van het rapport verontwaardigd reageren, en de Vla- mingen die al onmiddellijk de portefeuille bovenhalen om nog eens te mogen betalen.

Vooral straf is dat de Franstaligen niet alleen de resultaten van het rapport van de hand wij- zen maar tevens de gebruikte methode, en dat ze bovendien uitschreeuwen dat de ver- taling van het rapport een belediging voor de Franse taal zou zijn. Maar goed dat de Belgi- sche staat nooit een rapport, wettekst of mede- deling heeft afgeleverd die als een belediging voor de Nederlandse taal opgevat kon worden!

We vragen ons af wat dat precies wil zeggen:

een te Vlaamse methode om de werklast te meten. Is het soms zo dat Vlaamse dossiers in Franstalige ogen fundamenteel minder wegen?

Of hebben Franstalige rechters voor hetzelfde werk een beetje meer denkwerk nodig, kwes- tie van hun nobele Franstalige hersenen niet te zeer te pijnigen? Dat geen enkele Vlaamse krant bij die Franstalige politici wilde infor- meren hoe dat precies in mekaar zat, is sterk!

«Trotse» Wouter Beke niet thuis

De reactie van de Vlaamse institutionele par- tijen was bijzonder treffend: men gaf gewoon- weg niet thuis. We kunnen de lezer overigens aanraden eens in het archief van DeRedactie.

be te duiken en er de zoekterm «BHV» in te tikken. De lijst met hoera-interviews, en dan in het bijzonder van de «trotse» Wouter Beke, zijn om van te smullen. De titel van de 11 juli- boodschap van Wouter Beke in 2012, vlak voor de goedkeuring van het akkoord, kon tellen:

«Voortaan moeten de speeches niet meer gaan over BHV.»

Ons viel vooral op hoe de media op hun beurt reageerden op de afwezigheid van enige reactie bij de institutionele partijen: niet. Het illustreerde nog maar eens het probleem met de «Vlaamse» media: op cruciale momenten, wanneer blijkt dat een communautair akkoord op een ronduit criminele manier nadelig is

voor de Vlamingen en de institutionele par- tijen met de broek op hun enkels gesnapt wor- den, pleegt wat de vierde macht zou moeten zijn weer eens schuldig verzuim.

Geen enkel medium met een beetje plichts- besef tegenover de eigen gemeenschap zou toelaten dat één van die vier institutionele par- tijen de ene dag niet thuis zou kunnen geven, om vervolgens een dag later al doodleuk over een ander thema geïnterviewd te worden zon- der ook maar één lastige vraag. Zo láát men die vier institutionele partijen met hun crimineel bedrog wegkomen, en die institutionele par- tijen weten dat maar al te goed.

Franstalig geheugenverlies

Het opmerkelijke feit dat men de eerste dag niet wou te reageren, om zich vervolgens de tweede dag dan toch plots te herinneren dat er helemaal niet opnieuw onderhandeld dient te worden, werd nergens in de media wat meer belicht. Zou de stelling dat de resultaten van de werklastmeting automatisch de 80F/20N-

verdeelsleutel teniet doen werkelijk kloppen?

Merkwaardig dat de Franstaligen zich zoiets uit- drukkelijk niet kunnen herinneren.

De lezer zal wel weten wat dat betekent: de Vlamingen zullen betalen. Het is best moge- lijk dat zowel de letter als de geest van de wet de Vlaamse partijen gelijk geeft, het zal uitein- delijk toch de Franstalige interpretatie zijn die uitgevoerd wordt. Vraag het maar eens na in de faciliteitengemeenten…

Minister van Justitie Annemie Turtelboom schijnt zich geen automatisch mechanisme in het akkoord te kunnen herinneren. Zoals ‘t Pallieterke op 10 juli al schreef, stelde Vlaams Belanger Bart Laeremans haar immers op 4 juli al een kritische vraag over de eerste lekken van het KPMG-rapport.

Haar antwoord, en let op de voorwaarde- lijke wijs wat de beslissing betreft, luidde: «Het monitoringcomité, dat is samengesteld uit de premier, de twee staatssecretarissen bevoegd voor institutionele hervormingen en de acht partijvoorzitters, zal op basis van die defini-

De chronologie van een rapport

- op 26 juni geraken de eerste resultaten bekend van het rapport van KPMG. De resulta- ten worden meegedeeld aan de lokale projectgroepen, die zijn samenge steld uit magi- straten en gerechtspersoneel. Die lokale projectgroepen hebben tot 1 juli de tijd om even- tuele opmerkingen te formuleren.

- op 1 juli verschijnt een eerste artikel in La Libre Belgique. De titel “Juges francophones en colère”, maakt al onmiddellijk duidelijk dat aan Franstalige kant de resultaten van de werk- lastmeting door KPMG niet in goede aarde vallen.

- op 3 juli verspreidt VB-senator Bart Laeremans een persmededeling: “Vlamingen lieten zich bedriegen met 20/80-verhouding Brussels gerecht”. Bij de serieuze Vlaamse pers ver- dwijnt de persmededeling in de papierversnipperaar.

- op 4 juli stelt Bart Laeremans over het rapport een mondelinge vraag in de Senaat aan de minister van Justitie, Annemie Turtelboom.

- in de Vlaamse pers is nog geen lettter verschenen over het KPMG-rapport. Geen enkel medium heeft aandacht voor het werk van Laeremans (VB) en Vanlouwe (N-VA).

- 5 juli: een stuurgroep bestaande uit verschillende korpschefs en vertegenwoordigers van de FOD Justitie bespreekt het rapport.

- 9 juli: na lang onderhandelen bereiken de acht institutionele partijen een akkoord over een nieuwe financieringswet.

- 10 juli: in ’t Pallieterke van die week staat een klein berichtje: het VB krijgt gelijk.

- in de Vlaamse pers verschijnen enkel euforische artikels over de zesde staatshervorming.

Geen woord over het KPMG-dossier. Servais Verherstraeten en Annemie Turtelboom mof- felen dat dossier stilletjes in een schuif zodat het verdwijnt.

- Mie Turtelboom heeft het druk met de voorbereidingen van de eedaflegging van Phillippe.

- 27 juli: parlementair reces. De ministers gaan met vakantie.

- 6 augustus: journalist Lars Bove van De Tijd brengt een uitgebreid artikel met als titel:

“Bom onder gerechtelijk BHV-akkoord”.

’s Avonds mag Lars Bove het in Terzake gaan uitleggen.

- 6 augustus: de N-VA verstuurt een persmededeling. Kamerlid Kristien van Vaerenbergh wil zo snel mogelijk de Kamercommissie Justitie laten bijeenkomen. Francis Delpérée (cdH) laat dezelfde dag weten dat er geen sprake kan zijn van aanpassingen of nieuwe onderhandelingen.

- 7 augustus: zowel aan Franstalige als aan Nederlandstalige kant gaan de kranten dieper in op het KPMG-rapport en de (politieke) gevolgen ervan. De Vlaamse gazetten ontdek- ken dat ze daar sinds 2011, toen de negatieve verdeelsleutel van 20/80 door zowel Vlaams Belang als N-VA werd aangeklaagd, nauwelijks of niet over geschreven hebben.

- 8 augustus: er komt geen enkele reactie van de regering of van één van de acht onder- handelende partijen, uitgezonderd Francis Delpérée van cdH. Noch Mie Turtelboom noch Servaiske geeft thuis. Omdat alle acht partijen eerst rond de tafel moeten gaan zitten, ver- wacht men geen officiële reactie voor eind augustus.

tieve en gevalideerde resultaten beslissen of de kaders moeten worden aangepast.»

Vrij vertaald: één Franstalige partijvoorzitter die dwars ligt, en de kaders worden helemaal niet aangepast.

Zijn Vlamingen mensen?

Maar ten gronde: wat voor onzinnig akkoord was dat eigenlijk? Hoe is het mogelijk dat het aantal benoemingen van rechters afhankelijk is van één of andere onderhandelde verdeel- sleutel, en niet van de reële werklast zonder meer? Dat daarvoor een werklastmeting in het akkoord ingeschreven diende te worden, is op zich al een straf verhaal, maar het strafst van al is toch dat de Franstaligen dit blijkbaar als een punt zagen waarop zij zoveel mogelijk buit moesten binnenhalen.

Dat zegt veel over hun fundamenteel gebrek aan respect voor de Vlamingen, die zij nog steeds niet voor vol aanzien.

Want van twee dingen één. Ofwel ziet men België als een soort betalingswerktuig waar- mee men Franstaligen aan een goedbetaalde baan als rechter kan helpen, behoefte of geen behoefte. Het enige wat dan telt, is dat men in Brussel vier keer meer Franstalige dan Neder- landstalige rechters heeft, desnoods om tij- dens de uren maar een potje te kaarten als alle dossiers afgehandeld zijn.

Ofwel vindt men gewoon dat de Vlamingen in Brussel geen recht hebben op voldoende rechtsbedeling, en is het enige wat telt dat men in Brussel vier keer minder Nederlands- talige dan Franstalige rechters heeft. De Vla- mingen moeten voldoende opbrengen, een beetje als koeien en ander vee, en voor de rest niet te veel last verkopen. Een paar rechtertjes kunnen er dus wel af, maar niet zoveel dat ze zouden beginnen denken gelijkwaardig aan de Franstaligen te zijn.

Laten we eerlijk zijn: met 20 procent Neder- landstalige rechters waren de Franstaligen dan al zeer breeddenkend, of moeten we soms koeienrechters gaan benoemen, quoi?

Franstalige eisen tegen Vlaamse beden

Zou er trouwens ook maar één enkele Vlaamse politicus gevonden kunnen worden die in Brussel iets anders zou durven eisen dan dat de rechters er benoemd zouden worden in verhouding tot de reële werklast? Was daar ver- leden week bijvoorbeeld Karel de Gucht niet, die bij de N-VA allerlei vreselijk bloedlijnen wist te ontwaren, die nog net niet rechtstreeks naar Auschwitz leidden? Het moet voor hem toch een koud kunstje zijn met zijn arendsblik ergens een N-VA’er (of, horresco referens, een Vlaams Belanger!) op te dissen die in Brussel een verdeelsleutel zou willen eisen om er zelfs nog maar een half procentje te veel Vlaamse rechters te benoemen?

Ter vergelijking: zelfs de meest welwillende Belgischgezinde Franstalige politicus zou het nog niet invallen de Vlamingen in Brussel toe te staan wat de normaalste zaak van de wereld zou moeten zijn: een eerlijke verdeling.

Misschien moet mensenrechtenspecialiste Eva Brems zich daar maar eens op toeleggen, in plaats van zich te gedragen als een moslima- en holebirechtenactiviste.

F

L

Leterme adviseert van Looy

Klein berichtje in de kranten: Yves Leterme zou Erik van Looy adviseren in verband met zijn volgende film, «De Pre- mier». Maar wat dat advies concreet zou inhouden, daar had de lezer het raden naar. Onderzoeksjournalisten als we zijn konden we dat niet over ons heen laten gaan, en doken we under cover in de Vlaamse filmwereld.

Zo wisten we op te vangen dat Yves Leterme al een ondertitel voor de film klaar had. «Is Henry with you now?»

zou de kijkers al vanaf de eerste minuut in de juiste stemming moeten brengen, want seks hoort nu eenmaal bij een job in de Wetstraat. Of zo denkt Yves Leterme er toch over.

Verder zou hij Erik van Looy aangera- den hebben de film onverwijld in roulatie te laten brengen.

Veel meer dan vijf minuten cinemato- grafische moed zou dat toch niet vergen.

De première is dus nu al vastgelegd voor ergens in 2053, maar het kan ook een paar jaar later zijn.

«men is Bart de Wever Beu in de Wetstraat»

In een zomerreeks blikte Knack dit weekend even vooruit op de verkiezin- gen van 2014. Het weekblad vroeg enkele

«Vlaamse» politieke journalisten wat de inzet van die verkiezingen zou worden.

Wie de in Noord-België verschijnende Nederlandstalige pers een beetje kent zal er wel niet verwonderd over zijn dat de gevraagde politieke journalisten maar met een klein hartje een eventueel nieuw suc- ces van de N-VA afwachten. Hoofdvogel werd echter afgeschoten door Yves Des- met, die liet optekenen dat men Bart de Wever «beu in de Wetstraat» zou zijn.

Wat Iefje een beetje uit het oog verloor is dat de verkiezingsuitslag niet in de Wet- straat, maar in de Dorpsstraat gemaakt wordt. En het is helemaal niet zeker dat de bewoners van die Dorpsstraat Bart de Wever even beu zijn als de bewoners van de Wetstraat dat zijn.

Wat meer is, iets zegt ons dat als men in die Dorpsstraat iemand beu is, dan nog eerder Yves Desmet en soortgenoten.