Vlaamse kermis

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Wikken en Weven

Proberen we even te volgen. Yves Leterme - in deze kolommen ook wel bekend als Yves de la Tourette - wil geen staatshervorming, want dat past niet bij een crisis- tijd. Kris Peeters, de Burgemeester van Vlaanderen, durft zijn nek niet uitsteken voor een staatshervorming, omdat hij dan zogoed als zeker opnieuw op een Franstalig veto botst en nog verder zijn gezicht verliest. Maar ook Bart de Wever is geen voorstander van een staatshervorming voor 2011, omdat hij niet gelooft dat de Vlaamse minder- heid in de federale regering een goed akkoord kan afsluiten, in welk dossier dan ook.

Hij verwijst naar de kaduke begroting, het immobilisme rond de pensioenen en justi- tie, en de chaos inzake asiel en regularisaties. De N-VA is dus geen vragende partij om supersnel te handelen.

Volgens het Vlaams Belang erkent De Wever daarmee in feite de totale mislukking van zijn strategie tot nu toe en is het hoog tijd om de hype van de N-VA te ontmaske- ren. ‘Wie Vlaamse standvastigheid wil, die moet bij het Vlaams Belang zijn’, aldus Gerolf Annemans in een recent interview met Gazet van Antwerpen. Het Belang stelde afge- lopen weekeinde in het Vlaams Parlement een nieuw draaiboek voor over de splitsing van België oftewel de Ordelijke Opdeling. En die zou wél op korte termijn moeten worden doorgevoerd, want volgens La Libre Belgique werkt de Koninklijke Ordonnans Dehaene aan een zoveelste scenario waarin Vlaanderen compleet bij de bok wordt gezet. Het pakket borrelnootjes uit het voorjaar van 2008 zou nog maar eens worden opgewarmd om Brussel-Halle-Vilvoorde des te dieper in de koelkast te steken. Tot na de volgende verkiezingen, om dan zogezegd een breed pakket ingrepen op de onder- handelingstafel te leggen over de arbeidsmarkt, het gezinsbeleid, de gezondheidszorg en justitie. En het Vlaams Belang meent te weten dat daarbij ook de grenzen van Brus- sel met vier faciliteitengemeenten zullen worden uitgebreid.

Creationisme

Dit gezegd zijnde herinneren we ons niet dat De Wever bij de Vlaamse regerings- onderhandelingen de grote revolutie heeft beloofd, maar er was toch een behoor- lijk stoere stellingname rond de Maddens-doctrine: de eigen bevoegdheden maximaal interpreteren, belangenconflicten inroepen als de federale staat op Vlaams terrein zou komen, en geen euro extra naar de federale schatkist. Maar eerlijk gezegd hebben we nog niet veel vuurwerk gezien, en Bart Maddens zelf is de mening toegedaan dat de Vlaamse assertiviteit stevig aan het verwateren is. Tegenover het pragmatisme van de beleidspartij die de N-VA op Vlaams niveau wil zijn (er is pas financiële ruimte voor een Vlaamse kinderbijslag of hospitalisatieverzekering vanaf 2011), plaatst De Wever op federaal vlak dan maar een stevige dosis creationisme: de Vlaamse kiezer zal vol- gend jaar - naar hij hoopt - een duidelijk signaal geven dat er een staatshervorming moet komen. Recente peilingen lijken te bevestigen dat de N-VA goed blijft scoren, en er is natuurlijk de fameuze TNS/Dimarso-enquête die onlangs naar buiten is gekomen en die de N-VA nog een stevig groeipotentieel toekent. Een vergiftigd geschenk, want alle andere partijen zullen De Wever en co. de komende tijd maar al te graag kopje-onder duwen. De N-VA zal die kiezers dus dag na dag moeten verdienen, zoals in die super- marktslogan destijds toen Carrefour nog de GB was en erop hamerde dat van één mil- joen klanten elke dag werk moest worden gemaakt.

CD(&V) - dat de Vlaamse eisenbundel schaamteloos misbruikt heeft en opnieuw is overgegaan tot de Belgische orde van de dag - probeert het immobilisme en de pro- blemen te verdoezelen onder de perceptie dat Yves de la Tourette het land en de cri- sis nog anderhalf jaar goed gaat managen en besturen. Het tsjevendom zet uiteraard ook maximaal in op het komende Europese voorzitterschap en de figuur van papa Van Rompuy, die als een soort van nationale Mozes het manna uit de hemel zal doen neer- dalen. Met die knechtfederalisten zit de N-VA in de Vlaamse regering, tegen die knecht- federalisten voert de partij oppositie op federaal niveau. De N-VA is anno 2007-2008 bewust en terecht niet mee in de federale regering gestapt, maar dat maakt de spreid- stand er niet gemakkelijker op.

B-HV

Heeft de N-VA tot nu in de Vlaamse regering een parcours afgelegd dat tot de ver- beelding spreekt? Geert Bourgeois heeft voldoende bestuurservaring, maar is nog maar weinig in beeld geweest. “Superminister” Philippe Muyters moet de verwachtingen nog inlossen: een aantal mediagaffels achtervolgen hem, en het dossier van het - uiteinde- lijk afgeblazen - belangenconflict met Milquet blijft niet echt hangen: we hebben eer- der al geschreven dat het bereikte compromis te technisch van aard was en bovendien met een federaal wafelijzer werd afgekocht (opgezet spel van CD(&V), maar dat ver- andert niets aan de zaak). Jan Peumans brengt als parlementsvoorzitter op zijn manier leven in de brouwerij, maar of dat opnieuw een sterk rapport oplevert in de media, valt af te wachten.

Op federaal niveau levert de N-VA degelijk oppositiewerk, met Kamerleden die gegroeid zijn in hun rol. Maar de partij zal ongetwijfeld toch als geheel beoordeeld wor- den, als zich volgend jaar de federale stembusgang voltrekt. Lees verder blz. 2

Vlaamse kermis

De Nederlanden één

“België barst”, klonk het geregeld tijdens onze alweer te lang achter ons liggende studentenja- ren, met een overtuiging die dat mensensoort kenmerkt. Daarna volgde “de Nederlanden één”.

Obligaat. Het niet roepen was ontrouw aan...

ja, aan wat? We wisten het amper. Gewoon meeroepen en dan een pint pakken zonder vra- gen te stellen. Voor je het wist zat je in een discussie over Groot- of Heel-Nederlands. De toverformule “Laten we eerst België doen bar- sten” maakte steevast een einde aan het debat dat niemand wilde voeren. Maar we riepen het wel.Het bestaan van de Nederlandse Volksbewe- ging is bekend, de verdiensten worden erkend, maar grote brokken hebben ze daar nooit gemaakt. De Wies Moenskring bereikt geen massa, zelfs niet naar Vlaamse bewegingsmaat- staven. Wel leverancier van een partijvoorzitter, maar verder eerder vasthoudend dan invloed- rijk.

“Eén met Nederland? Graag, maar dan zon- der de Hollanders.” De flamingant die zijn zin voor compromis op die manier verwoordde aan een toog, kreeg weinig tegenwind. De meest naar Vlaams-Noord-Nederlandse eenheid stre- vende politicus moet aan de andere zijde van de staatsgrens gezocht worden en heet Geert Wilders.

We worden gescheiden door de taal, wordt wel eens beweerd. Steeds meer, als we de tele- visie mogen geloven. Baantjer met ondertitels, alsof hij uit Bavikhove komt. Mindertigers blij- ken die ook echt nodig te hebben. Urenlang naar Berend Boudewijn of Mies Bouman kij- ken, maakte ons tot lagelandenpolyglot. Maar

na VTM viel het gordijn tussen Essen en Roos- daal. Gps-toestellen kunnen worden ingesteld op Nederlands of Vlaams.

Dichtbij en ver weg

We wisten het allemaal wel, maar hoe erg het echt gesteld is met die twee-eenheid, verna- men we vorige week. Erik van Looy gaat de kas- kraker Loft opnieuw draaien. Niet in het Engels, maar in het (Noord-)Nederlands. De versie die hier de massa’s naar de bioscoop zoog, wordt niet passend geacht boven de Moerdijk. Die Moerdijk ligt vandaag overigens aan de grens- paal in Meer.

Van Looys film Alzheimer, nog een topper in Vlaanderen, kon in Nederland zegge en schrijve 7.000 filmliefhebbers aanzetten tot de aankoop van een ticket. Toen we in Antwerpen ‘Ja zuster nee zuster’ zagen, een film die in Nederland een ware jaren 50-hype veroorzaakte, bekroop ons een gevoel van pleinvrees. We hadden de aan- wezigen net zo goed in onze woonkamer kun- nen uitnodigen.

En blijkbaar kennen zelfs de slimste Vlaamse mensen ter wereld koningin Juliana en prins Bernhard niet meer. Terwijl De Strangers in de jaren 70 Bernarreke een kleedje pasten. Dat deden die jongens van het Kiel en omgeving niet met ten onzent nobele onbekenden.

Vreemd allemaal toch. Terwijl we op de weke- lijkse markt zowat de hele wereld tegenkomen, op ons eigen Dorpsplein, ligt Breda voorbij onze horizon.

eenmanscollectief D^en B^looten K^oonincK

Deze week :

• Nieuwjaarke zoete 2

• Hoe doen we België barsten? 3

• Kerk en Vlaamse beweging 4

• Anderlecht 6

• Een plezante godsdienst 10

• Jongeren 12

• “Ga hier weg!” 14

Plankzeil naar www.pallieterke.info

Marcus Thesaurus

Domme blondjes

65

jaargang • nummer 5 • woensdag 3 februari 2010 1,85 euro

De dingen dezer dagen 2

Achterhoedegevechten

Hoe het met Renault afliep, i s bekend. Het zal, een regelrecht mirakel buiten beschou- wing gelaten, niet anders zijn voor Opel. In de diverse praatbarakken die H(et) E(del) L(and) rijk is, hebben regeringen en opposi- tie, elk vanuit eigen standpunt en onder het oog van de camera’s, alweer het beste van zichzelf voor zichzelf kunnen geven. Want, volgend jaar komt de volgende bollekens- kermis er aan. En dus trok er aan het oog van de ietwat verbouwereerde televisiekij- ker en krantenlezer een stoet beleidsmakers voorbij waarvan het ene gedeelte Europa en vakbondssolidariteit voor zich uitschoof als reddingsboei voor Opel Antwerpen, terwijl het andere gedeelte een plan B wou zien met “visie” voor de Belgische industrie zodat nieuwe drama’s als Renault en Opel, inclu- sief toeleveringsbedrijven, onmogelijk zou- den worden “naar de toekomst toe”. Uiter- aard lieten ook provincies en steden zich in deze niet onbetuigd.

Wat daadkracht voor “plan B” betreft:

wanneer ook de verbale Opelstorm van windkracht tien tot die van een eerste len- tebriesje afgezwakt zal zijn, zou het koffiedik kijken zijn voor wie (nog) niet weet dat, één, de Belgische constructie zichzelf al veel lan- ger dan sinds gisteren langs alle kanten hope- loos heeft vastgereden en geblokkeerd. En twee, dat een dwergstaat als België met zijn onwaarschijnlijke structuren geen partij is voor wie in “Europa”, voor zover dat dan al bestaat, de lakens uitdeelt als eigen nationale belangen op het spel staan. Ik geef toe dat de

“Europese strategie” van Vlaams minister- president Kris Peeters min of meer nieuw is in verbale bestrijding van sociale bloed- baden, maar veel meer dan dat zal het in de praktische nasleep van het jongste bloed- bad niet zijn.

Waarheden

Terwijl nationale premier Leterme en Europees commissaris De Gucht vertrok- ken waren naar het mondaine Zwitserse Davos om daar in wintervakantiestijl met andere groten der aarde - zoals godbetert ook ACV-bons Luc Cortebeeck! - over de wereldeconomie te gaan “discussiëren” op de jaarlijkse show van het “World Econo- mic Forum”, produceerde het VVO (Vlaams Verbond van Overheidspersoneel) een com- muniqué waarin enkele harde waarheden te lezen stonden die niet echt aan bod gekomen zijn in de hogervermelde diverse praatba- rakken. Als Kris Peeters de “unfaire” Duitse overheidssubsidies voor eigen vestigingen aankloeg, vergat hij er wel bij te zeggen dat het uurloon in Antwerpen drie euro hoger lag dan het Duitse. Waardoor meteen de vinger op de open wonde gelegd is, samen te vatten in die ene zin van het VVO dat de ganse Belgische industrie in gevaar is door een delocalisatie naar lagelonenlanden. En daar alleen nog aan verholpen kan worden, maar dan wel hoogdringend, door toewij- zing van àlle sociaaleconomische hefbomen

aan één enkel niveau, nl. dat van het Vlaamse gewest. Als men tenminste wil beletten dat ook Vlaanderen afglijdt naar het statuut van sociaaleconomisch kerkhof.

Te vrezen valt dat die conclusie geen gespreksstof zal zijn voor de Belgische afvaardiging in het decor van de Zwitserse Alpen rond Davos. Zoals dat evenmin het geval zal zijn voor dat ene uit een pakket van vele lezersbrieven weggeplukt exemplaar van de hand van een Leuvense werknemer op de luchthaven van Zaventem. En ik citeer:

“Soms heb ik de indruk daar in een kleine spookstad rond te rijden. Vele bedrijven zijn België ontvlucht of staan op het punt dat te doen. Met veel leegstand als gevolg. Hier over hoor ik geen enkele politicus.”

Gemakkelijkheidsprincipe

Waar evenmin geen enkele beleidvoe- rende politicus/a over te horen viel, waren de rellen met “jongeren” die een heel week- einde lang Anderlecht in een wurggreep hielden. Ze kwamen er naar aanleiding van het doodschieten door de politie van de 25-jarige Hassan Bouaïnine. Dat was de gangster die eind vorig jaar uit de gevange- nis van Namen was ontsnapt, nu een waren- huis in Molenbeek had overvallen en tijdens zijn vlucht op de hem achtervolgende politie- mensen had geschoten. Toen die terugscho- ten, legde hij het loodje. Waarna “de jonge- ren” in Anderlecht op straat kwamen en het geweld begon. Winkelruiten, autoruiten en bushokjes moesten eraan geloven. Een auto werd in de fik gestoken. Een “jongere” werd opgepakt toen hij een molotovcocktail fabri- ceerde, andere “jongeren” zeulden jerry- cans met benzine aan en één buitenbeentje richtte warempel een onvervalste kalasjni- kov op de politie waarna hij kon wegvluch- ten. Volgens de media was het niet duidelijk wat de “jongeren” met de jerrycans benzine wilden doen. Volgens mij hoeft er niet echt een tekeningetje bij.

Zuiver theoretisch heeft het probleem van straatgeweld niks met dat van sociale bloedbaden te maken. Maar het te veel en te dikwijls gehuldigde gemakkelijkheidsprin- cipe van “afwachten tot het te laat is”, geldt voor alle problemen die dringend om sterke signalen van de overheid vragen. Dat is niet anders voor de tijdbom die Brussel geleide- lijk aan wordt voor allochtone oproerkraai- ers die alsmaar driester worden en er zelfs niet meer voor terugdeinzen zich, schiet- wapens in de hand, op het “strijdtoneel” te begeven. Als het zo nog even verdergaat, of liever mag gaan, dan zal, valt te vrezen, de dag dat de bom ontploft en er bij de ordehandha- vers een paar doden vallen, het “beleid” zich andermaal moeten beperken tot het leveren van achterhoedegevechten. Met de volgende verkiezingscampagne in het achterhoofd.

D.Mol

De sluiting van Renault Vilvoorde mag dan al van vorige eeuw dateren, de enige zal ik de voorbije dagen niet geweest zijn die bij de pot politiek spierballen rol- len in de achterhoedegevechten rond en over de sluiting van Opel Antwerpen opgescheept zat met een “déjà vu” om U tegen te zeggen. Ik herinner me nog levendig de “verbijstering” en de “verstomming” die collectief bij de politieke kopstukken des lands was ingeslagen toen op 27 februari 1997 in Vilvoorde de hakbijl viel. En ze, ook collectief, met toenmalige premier Jean-Luc Dehaene op kop, er prompt zouden aan beginnen een “onaanvaardbare” beslissing terug te laten schroeven. Al was de loodgieter al ruim een maand eerder - op 13 januari om precies te zijn - op de hoogte van dat “onaanvaardbare”.

VERVOLG VAN BLZ. 1

Ze kan er al wel op wijzen dat er tot 2012 geen extra inspanningen aan de deelgebieden zullen worden gevraagd om het gat in de federale begroting sneller dicht te rijden, maar dat lijkt meer met verzet daartegen vanuit Wallonië en Brussel te maken te hebben dan met de principiële opstelling van de Vlaamse minister-president. En de gezondmaking van de Vlaamse begroting is ook geen gemakkelijke klus.

Daarom zal bijzonder veel afhangen van de verdere evolutie van het dossier-B-HV. Bur- gemeester Peeters heeft al proberen aan te brengen dat zulks een federaal dossier is, maar een “oplossing” die uit de koker van Dehaene komt en waarin op zijn minst sprake zal zijn van overgangsperioden en tussenfasen (en dus niet noodzakelijk van een splitsing, wat de Franstalige pers ook scherp is opgevallen in het nieuwe discours van Yves Leterme), kan onmogelijk de goedkeuring wegdragen van een partij als de N-VA die zich onvoorwaar- delijk voor de opsplitsing van BVH heeft geëngageerd. En die de stemming daarover in de Kamer onverwijld geagendeerd wou zien. De komende tijd zal pas echt blijken welke standvastigheid De Wever en c° in en via de Vlaamse regering aan de dag leggen, dan wel of ze na enig verbaal protest gewoon overgaan tot de orde van de dag op de Vlaamse ministerraad. Met andere woorden: de houding van de N-VA inzake B-HV zal meer tot de verbeelding moeten spreken dan het doorknippen van het lint van Miss België op de voorpagina van een mannenblad.

Gelukkig politiek Nieuwjaar

Als dit nummer in uw bus valt of bij de krantenboer ligt, schrijven we februari.

De tijd van de nieuwjaarsrecepties is dus helemaal achter de rug. Ook bij de poli- tieke partijen. We overlopen even de bijeenkomsten die 2010 politiek van start moesten laten gaan.

Bij Groen! werd het feest serieus ver- stoord door Jef Tavernier. Deze oude getrouwe van de groene gedachte mocht een tijdlang minister spelen, maar verzeilde sedertdien naar de reservebank van de par- tij. Net bij de nieuwjaarsreceptie maakte hij bekend af te haken. De partij is niet demo- cratisch en de samenwerking met de SLP van Geert Lambert werd in de achterzaal- tjes bekokstoofd, verantwoordde hij zijn afscheid. Spijtige zaak voor Groen!, want Tavernier ging met evenveel persaandacht lopen dan de partij zelf. Voor Geert Lambert verliep het eerste publieke optreden bij de nieuwe politieke vrienden dan weer wel uit- stekend. Hij mocht een korte toespraak hou- den en kreeg een beleefd applaus.

CD(&V) mocht op een ruime opkomst rekenen. Veel volk en veel veiligheidsmen- sen, want receptieganger Herman van Rom- puy is tussendoor ook vaste voorzitter van de Raad van staatshoofden en regeringslei- ders en zo’n figuren worden nauwlettend in het oog gehouden. Niet nauwlettend genoeg om alle TAK’ers buiten te houden, want die Uilenspiegels van de Vlaamse beweging kon- den zich onder het publiek mengen en ten gepaste tijde hun afschuw uitschreeuwen voor de spectaculaire communautaire bocht van de partij. Marianne Thyssen maakte van haar hart geen moordkuil. CD(&V) heeft de bocht nu ook officieel gamaakt. Thyssen vindt het economische herstel de belang- rijkste uitdaging en tot daar kan het publiek haar wellicht volgen. Maar ooit, in een niet zo ver verleden, hing dat samen met een gron- dige hervorming van de Belgische staat. Maar nu heet het dat ze bij de CD(&V) “niet te beroerd” zijn om “toe te geven dat we een andere aanpak hebben gekozen”. Daarom is CD(&V) volgens de voorzitster bij uitstek geschikt om het land te besturen. Wie Bel- gië echt wil besturen, moet dus bereid zijn

verkiezingsbeloften in te slikken. ‘t Is maar dat de kiezer het weet.

Lijst Dedecker doet z’n uiterste best in de aandacht te komen, maar lukt daar nog amper in. De commentaren op de nieuw- jaarsreceptie waren weinig opbeurend.

Oude wijn in oude zakken, klonk het deni- grerend. Dat de partij nu ook een tweemaan- delijks ledentijdschrift uitgeeft, Aha!, onder het hoofdredacteurschap van Anne de Baet- zelier, werd terloops vermeld, maar daarmee kan het brede publiek wellicht niet overtuigd worden dat LDD inhoudelijk sterk bezig is.

De discussie over een nieuwe naam, los van het merkteken Dedecker, die na de recep- tie volgde, geeft vooral aan dat de partij met zichzelf bezig is. Nooit een goed teken.

De spa blijft zich graag presenteren als hippe partij, die Nieuwjaar viert aan de boor- den van de Schelde. Dat de klemtoon lag op de sociale strijd en de pensioenen, was voorspelbaar.

Vlaams Belangvoorzitter Valkeniers nodigde N-VA uit om de strijd voor een zelf- standig Vlaanderen samen te voeren. Het antwoord van De Wever was even voor- spelbaar als de zet van Valkeniers. De Wever bedankte, niet eens beleefd. Daarmee scoort VB punten, want die partij stelt zich verzoe- nend op naar de concurrent.

Ook de N-VA-voorzitter gaf de aanhan- gers wat ze wilden horen: wij zijn nuttig bezig in tegenstelling tot VB. De toon bij het Vlaams Belang was in elk geval milder dan in vroegere jaren. Valkeniers werkt rus- tig aan het nieuwe imago.

De jonge De Croo mocht zijn maiden- speech houden. “Van rustige vastheid word ik onrustig”, noteerde de pers gretig. Mooie oneliner, maar Open VLD zit wel in dezelfde regering als CD(&V) dat van die rustige vast- heid een kwaliteitskenmerk probeert te maken. Het klinkt wel goed, maar De Croo zal toch eens moeten beslissen of hij in de federale regering zit of niet. Kritiek op het nietsdoen van Leterme klinkt echt wel hol als je zelf deel uitmaakt van die regering.

N-VA sloot de rij af, op de voorlaatste dag van de maand. Met minister Muyters als dj van de fuif, herhaalde de partij een oud nummer. Eerder zorgden De Wever en Bourgeois al voor een verrassing door zich te presenteren als platendraaiers. Blijkbaar beschikken ze bij N-VA over een onuitput- telijke voorraad politici met een imago dat lijnrecht ingaat tegen dat van een vlotte dj, om dit nummer nog een hele tijd voort te zetten. De Wever bleef voorspelbaar nieuwe bevoegdheden eisen voor Vlaanderen en liet concurrent Vlaams Belang verder links lig- gen.

Veel drank op de Vlaamse nieuwjaarsre- cepties, maar weinig spectaculair nieuws.

Overal klonken wel grappen op minister Daerden, maar ook die waren voorspelbaar.

Dat CD(&V) nu ook echt afscheid neemt van haar Vlaamse opstelling is voor nauw- lettende waarnemers amper nieuws te noe- men, maar dat voorzitster Thyssen daar nu ook zo nadrukkelijk voor uit komt, is wellicht het meest noemenswaardige dat de reeks recepties heeft opgeleverd. J.K.

3

De dingen dezer dagen

Vlaams-NatioNale Debatclu

b

donderdag 11 februari 2010 om 20.30u in “Hotel de Basiliek”, te Edegem

groot debat:

-volksvertegenwoordiger BART DE WEVER.

-volksvertegenwoordiger FILIP DE WINTER.

-senator HUGO COVELIERS.

Aan de heren Ondernemers Alles Voor Vlaanderen

Vlaanderen Voor Kapitalisme

Gij Uitzuigers,

Brief aan ...

Braakneigingen en darmstoornissen zon- der weerga overvielen ons toen we u verle- den week op het televisiescherm parman- tig op één rij zagen zitten om de schuld van de crisis van u af te schuiven, de vakbonden te belasteren, de regering te bezwadderen en een nieuw tijdperk van slavernij aan te kondigen voor de kleine man en vrouw in de Dorpsstraat. Het was alsof een schil- derij van Jeroen Bosch tot leven kwam: de Boerenbond naast de Middenstand naast de bonzen van Kleine, Grotere en Grote Ondernemingen. De noordelijke, zuide- lijke, centrale en oostelijke kantons van dit land schouder aan schouder rond de figuur van Opperkapitalist Thomas Leysen, zoon van zijn vader, damals nationaalsoci- alist, een falanx van meedogenloosheid en onderdrukking, het verstand op nul en de blik op oneindig. Angstaanjagende bezwe- ringen om de volksmassa’s de daver op het lijf te jagen: als er geen nieuwe tienden worden opgelegd ten bate van de bedrij- ven, dan wordt dit land binnenkort het Griekenland aan de Noordzee! Heksen- jacht op de werklozen, want het kan vol- gens uw vreemde redenering niet door de beugel dat werkzoekenden die niet echt op zoek gaan naar werk, zonder beper- king in de tijd een uitkering krijgen. Pak ze bij de lurven! Vat hen bij de kraag! Boven- dien wilt gij respect en tegelijk een nieuw pensioenpact om werknemers nog langer aan uw bedrijven te binden en hen uit te persen tot hun laatste ademtocht. En gij hadt voorts nog het lef om te klagen dat de vakbonden gingen betogen tijdens een werkdag, wat heel wat ondernemingen in moeilijkheden kon brengen. En dan zijt gij nog verbaasd ook dat gij door de trojka der syndicaten op staande voet ter ver- antwoording geroepen werdt!

Schande over u en uw nageslacht. En over uw voorgeslacht ook. Tot in de zeven- tiende graad, tot in de eeuwen der eeu- wen, amen. Gij zult uw leven beteren. Gij zult boven de ingang van uw neringdoenerij voortaan een reuzengroot portret hangen van Rooie Rudy, de leeuw van het ABVV.

Gij zult uw werknemers elke dag laten reciteren uit het rode boekje. Dat van voorzitter Mao of van den Bond Moyson, het maakt niet uit. Gij zult de vijftiende en de zestiende maand invoeren, het vakan- tiegeld verdriedubbelen, en die flauwe dis- cussie over het statuut van arbeiders en bedienden eens en voorgoed uit de wereld helpen. Gedaan met dat gezever over te korte of te lange opzegtermijnen, voort- aan wordt er niemand meer ontslagen, en zelfs als er iemand ontslagen wordt, wordt hij gewoon doorbetaald. Gij zult stoppen met zagen en klagen zoals Cortebeeck dat eist, en een flinke aflaat betalen aan het ACV. Gij zult voortaan een vakbondsafge- vaardigde toelaten per twee werknemers en uw boekhouding onder supervisie stel- len van het syndicaat. Gij zult de Heilige Index aanbidden, en feestcheques invoe- ren ter gelegenheid van Rerum Novarum en 1 mei. Gij zult zonder morren minstens drie vierde van uw personeel samenstellen uit jongeren, gehandicapten, vrouwen en allochtonen, en tolken inhuren die komaf maken met het gebruik van het Neder- lands op de werkvloer. Gij zult ook nauw- keurig nagaan wie van uw werknemers nog durft stemmen op het Vlaams Belang en die zonder pardon overleveren aan het schervengerecht van het Centrum voor de Bestrijding van Gelijke Kansen voor Eigen Volk. Gij zult zelf nooit van uw leven nog voor iemand anders stemmen dat voor de ACW-tsjeef Leterme, die net voor Kerst- mis gezworen heeft de crisis aan te pakken door het bedrijfsleven een speciale hef- fing op te leggen als er toch werknemers door economische moeilijkheden moeten afvloeien. Daarmee voerde hij het bevel uit van Milquet, Onkelinx en Di Rupo, dat zijn de ware bazen in dit land, zeker niet de Vlamingen, en zeker niet gij ondernemers, de tirannen van de plutocratie!

Driewerf awoert!

Colloquium ordelijke opdeling

Hoe doen we België barsten?

Geen probleem met het roepen van “Bel- gië barst!”, zei VB-voorzitter Bruno Valke- niers, maar na dertig jaar ter zake de toon te hebben gezet, gaan we nu ook eens zeg- gen HOE België kan barsten. En daar ging zaterdag dus het druk bijgewoonde collo- quium in De Schelp van het Vlaams Parle- ment over. Voorwaar niks te vroeg om met doorslaande en steekhoudende argumen- ten de ordelijke boedelscheiding van de van meet af aan mislukte mariage de raison tus- sen Moeder Vlaanderen en Père Wallon voor te bereiden.

Al was de (degelijke) organisatie in han- den van initiatiefnemer Vlaams Belang, het siert de partij dat ze van deze “preconsti- tuante” van de Staat Vlaanderen geen eng partijonderonsje heeft gemaakt, maar ook verstandige kleppers van buiten de mestke- verschutkring aan het behartsenswaardige woord heeft gelaten.

Nadat drie boeiende discussiegroepen over Vlaanderens onafhankelijkheid hun best hadden gedaan om de droom van generaties flaminganten dichterbij te brengen, werd de problematiek grondig uitgediept door Julien Borremans (N-VA), die het publiek werd voorgesteld als Vlaamse en sociale activist (iets beperkter en iets helderder had zijn betoog gesierd), filosoof Johan Sanctorum en “enfant terrible” Frans Crols.

De samenspraak werd voorgezeten door Gerolf Annemans, die zei dat Vlaande- ren met dit colloquium “een momentum”

beleefde. De Vlamingen, echter, hebben geen boodschap aan een N-VA die in een hangmat op de verkiezingen van 2011 ligt te wach- ten. Gedaan met afwachten, gaf hij als bood- schap mee: Vlaanderen heeft genoeg geduld gehad. N-VA’er Borremans sprak hem niet tegen, maar bezwoer de Vlamingen afstand te nemen van alle persoonlijke grieven en ambities, omdat wij ons niet langer kunnen permitteren de Vlaamse krachten te ver- snipperen.

Nog duidelijker taal sprak Johan Sanc- torum, die van de splitsing van België een kroegthema zou willen maken, maar dan moet het gedaan zijn met het belgicistisch gehannes van de media en de cultuurmakers:

“Elke kunstenaar, schrijver, intellectueel zou tot in zijn laatste vezel een separatist moe- ten zijn.” Lang applaus.

Een nog langer applaus had tevoren al Frans Crols overdonderd na zijn spitsvon- dig betoog over de “Zwarte Zwanen” van de geschiedenis, waarmee hij door niemand voorspelde en dus totaal onverwachte momentums in die geschiedenis bedoelde.

Ook hij nam straffe woorden in de mond - of wat had je gedacht? - zoals de “pro-Bel- gische Stasi” van Vlaanderen bij de grote media, het Centrum van De Witte, de vak- bonden en de “politiek correcte” kringen, die met hun tien procent negen tiende van de Vlamingen beletten de onafhankelijkheid waar te maken.

Vlaanderen moet zijn onafhankelijkheids- streven ook veel beter bekendmaken in het buitenland. Bruno Valkeniers kreeg de dui- delijke wenk in de twee weken vóór het belze EU-voorzitterschap in juli in de Hil- tons van Den Haag, Parijs, Berlijn en Lon- den een persconferentie te houden, staande voor het doek van de jongste VB-nieuwjaars- receptie waarop Nederland en Vlaanderen gekoppeld en Wallonië bij Frankrijk of waar ook al staan afgebeeld. Ook hij deed een krachtige oproep tot frontvorming van de V-partijen en het handvol flamingantische CD&V’ers. Over dit op zijn minst merkwaar- dige momentum van Vlaanderen verschijnt ook nog een boek.

Scenario’s

Maar hoe gaat dat in zijn werking, een

“ordelijke opdeling”?

De VB-studiedienst heeft netjes een scenario voor de opdeling van België uitge- tekend. Er werd een inventaris opgesteld van alle federale activa en passiva. Voor elk beleidsdomein werd een voorstel tot opde- ling uitgeschreven, zowel van de bezittingen als van het personeel en de gebouwen. Voor de diensten waarbij een belangrijk deel uit- rusting komt kijken, zoals defensie en per- soneel, werd de verdeling ook toegepast op het materiaal.

Maar wat met de federale schuld? Vol- gens het Agentschap van de Schuld bedroeg eind november 2009 de nettoschuld 318,5 miljard euro. Er zijn verschillende scenario’s mogelijk: een opdeling op basis van de ver- antwoordelijkheid voor de schuld, van de bevolking of van het bruto regionaal product.

Het Vlaams Belang kiest voor een gecombi- neerde verdeelsleutel. Vandaag worden de dotaties aan de gewesten reeds verdeeld op basis van het aandeel in de personen- belasting, de bevolking en de economische groei.

Voor Brussel ziet men twee scenario’s.

Ofwel wordt Brussel een Vlaams tweetalig hoofdstedelijk stadsgewest - de voorkeur van het Vlaams Belang - ofwel, indien deze optie onmogelijk blijkt, een confederatie van een Brusselse stadstaat en Vlaanderen.

hvo

De loodgieter aan de knoei

Echo’s uit de Koepelzaal

Identieke problemen

•

Dat de opvangcentra in dit land overvol zitten met echte en minder echte asielzoe- kers mag als algemeen bekend verondersteld worden. (En daarmee zijn we dan onbedreigd winnaar van ‘het eufemisme van de week’!) Na de Antwerpse OCMW-moeder-over- ste Monica de Coninck trekken nu ook de Brusselaars, bij monde van voorzitter May- eur (PS) aan de alarmbel.

Ongeveer gelijktijdig (d.w.z. vorige dins- dag) werd ook in het Vlaams Parlement gede- batteerd over de huidige verdeling, die Vlaan- deren een onevenredig aantal dossiers zou toewijzen. Daarbij citeerde Vlaams minis- ter van Inburgering Geert Bourgeois (N-VA) uit een antwoord van premier Yves Leterme dat wanneer er nog moet worden doorver- wezen, er een nieuw spreidingsplan moet worden opgemaakt. Vlaanderen en Brussel:

soms toch nog één fornt?

Onmacht over Opel

•

Zwijgen over Opel in het Vlaams Parle-

ment was natuurlijk ook geen optie. Maar tegelijk beseften zowel de fluweelzitters als de regionale regering dat Vlaanderen tegenover beslissingen die ergens in een verre directiekamer worden genomen, vol- strekt onmachtig staat. LDD-parlements- lid Ivan Sabbe verwoordde dat nogal expli- ciet: ‘Wat komt u hier eigenlijk doen?’, wilde hij in volle debat weten van minister-presi- dent Kris Peeters en zijn ministers. ‘Opel zal niet gered worden in het Vlaams Parle- ment.’ Voor ‘De Morgen’ een reden om hem een sneer te geven. Wat zouden die loftso- cialisten geschreven hebben als er over deze problematiek gezwegen was? Denk maar eens twee seconden na over het vakbonde- rig gewauwel ter zake!

Onmacht over Opel (2)

•

Filip Dewinter had in dat Opeldebat een mooie gevonden: ‘De stralende A van Ant- werpen heeft plaats moeten maken voor de doffe O, de O van Opel, van onbegrip, van ontzetting, van onmacht, van onvermogen.’

Om dan te eindigen met: ‘De O van O’Reilly, een naam die in Antwerpen als een scheld- woord klinkt.’

Bijna struikelend van haat en nijd haastte voornoemde gazet zich te oreren dat de doodgraver van Opel niet O’Reilly heet, maar gewoon Reilly. Sp.a-foorwijf Caroline Gennez wees de VB-fractieleider op zijn fout, die zich daar niks van aantrok en het bleef hebben over O’Reilly. En waarom ook niet? Zijn het niet dezelfde vuurrode praat- jesmakers en hun slippendragers die voort-

durend en met grote hardnekkigheid ‘Philip’

Dewinter schrijven?

Niet naar Le Palais

•

Het Paleis

Parlementsvoorzitter Peumans had het vooraf urbi et orbi meegedeeld en in onder- linge overeenstemming met alle betrokken partijen de zaak geregeld: hij zou als republi- kein niet naar de nieuwjaarsreceptie van het paleis gaan, maar zich laten vervangen door ondervoorzitter Carl Decaluwé. Dat was evenwel buiten de chef-protocol van Bin- nenlandse Zaken - een federale ambtenaar die zich dus ver verheven waant boven de voorzitter van het Vlaams Parlement - gere- kend. Die oordeelde (op eigen initiatief of op

instigatie van ‘anderen’?) dat een vervanger niet zomaar de plaats van een hoogwaardig- heidsbekleder kon innemen. Foei, wat een grof volkje zijn die Vlamingen toch...

Het kot was dus weer eens (een beetje) te klein: het zal wel niemand verbazen dat volgens Groen! en VLD Peumans zijn per- soonlijke overtuiging moet inslikken en zijn functie als voorzitter laten primeren. Maar ook uit de meerderheid kwam kritiek: ‘We kunnen ons niet permitteren om als Vlaams pParlement afwezig te blijven. Dat is een fout signaal’, zo zei sp.a-fractieleider Peter Van- velthoven. ‘Het is misschien best dat u in de toekomst toch zelf gaat’, aldus CD&V’er Carl Decaluwé.

Mogen we voor één keer aan u zelf de commentaar laten? Lees verder blz. 14

De dingen dezer dagen 4

Roddels uit de Wetstraat

Uiteraard is de Kerk van hoog tot laag Bel- gischgezind in 1830. De bisschoppen en de oudere priesters herinneren zich nog de gou- den tijd in hun jeugd toen alleen het roomse geloof toegestaan was. De vervolgingen door de Franse bezetters, de permanente con- trole van de grote bemoeial Bonaparte, de vele breidels van koning Willem slaan diepe wonden. Die zalige alleenheerschappij komt waarschijnlijk nooit meer terug, maar gelei- delijk vindt een nieuw idee ingang: de Kerk is gebaat bij de moderne vrijheden; vooral van vereniging. Gedaan met een overheid die seminaries controleert, de oprichting van katholieke scholen weigert en de open- bare liefdadigheid verkiest boven de kerke- lijke werken. Dankzij die nieuwe ideeën vin- den de katholieken, burgers en geestelijken, bondgenoten bij de jonge liberalen die overi- gens nog bijna allemaal ‘s zondags braaf naar de mis gaan, al hebben ze dan wel een hekel aan de invloed van priesters op de politiek.

Dit ‘unionisme’ resulteert in de, zoals we nu weten, vrij goed georganiseerde rebel- lie van 1830 die heel wat minder spontaan is dan ooit gedacht. De liberalen krijgen hun moderne staat en de Kerk krijgt haar vrij- heid. Een zeer Vlaamsgezinde priester als Leo de Foere (lid van de vijfkoppige delegatie die Leopold de troon aanbiedt) is een harts- tochtelijke verdediger van die moderne vrij- heden. En kardinaal Engelbert Sterckx wei- gert zelfs de pauselijke veroordeling van die vrijheden te publiceren. Met reden. Tot ver- bazing en ontsteltenis van nogal wat naïeve

liberalen groeit de kerk alsof er nooit een hiaat van vijftig jaar toezicht geweest is. De roepingen stijgen exponentieel. De kloosters bloeien en vooral de vrouwelijke congrega- ties hebben een enorm succes. Dat is het onvrijwillige gevolg van de Franse bezetting die vrouwen gelijk stelt met minderjarige kin- deren. Non worden is de enige manier voor veel vrouwen om een verantwoordelijk en zinvol beroep uit te oefenen (onderwijs, ver- pleging). Op een generatie tijd heeft de Kerk ongeveer al haar verloren bezittingen terug via schenkingen en erfenissen.

Aanvankelijk laten de liberalen die suc- cesrijke Kerk met rust, want ze is een waar- borg voor sociale rust. “Un curé de cam- pagne vaut 100 gendarmes”, zegt Charles Rogier. De Kerk is daarenboven een con- stante in de geschiedenis van de zogenaamde nieuwe staat (die in werkelijkheid al zo’n 400 jaar bestaat). Natuurlijk weten de nieuwe heersers dat er grote verschillen zijn tus- sen het noorden met zijn vele Nederlands- talige dialecten en het zuiden waar het Frans de Waalse dialecten verdringt en veel vlug- ger tot de volksmassa’s doordringt. Maar het land bezit ook één verenigende eigenschap;

een cement dat de taal- en mentaliteitsver- schillen overbrugt: het geloof. België is een door en door katholiek land in de ogen van heel Europa. Leopold I, Leopold II en Albert I profiteren van die reputatie om hun jonge dynastie een respectabel tintje te geven. Zij zijn de eigenaars van een stal van op de markt vrij zeldzame koninklijke katholieke prinses-

sen die ze uithuwelijken aan eerbiedwaardi- ger vorstenhuizen.

Begrip

In de eerste jaren na 1830 is er nog geen tegenstelling tussen de officiële Kerk en de paar Vlamingen die begrijpen hoezeer de nieuwe orde hen discrimineert. Integen- deel. De meeste priesters gebruiken uiter- aard het lokale dialect in Vlaanderen, want geloof en traditie zijn één en het Frans is toch ergens besmet door die Franse bezet- ting en de voortdurende onrust in Frank- rijk. De meeste bisschoppen hebben geen probleem met die jonge Vlaamse Beweging.

Kardinaal Sterckx is jarenlang parochiepries- ter geweest in Antwerpen. De kardinaal pre- dikt geregeld in de Sint-Romboutskathedraal in zijn “schoon Brabants” dat hij verkiest boven het algemeen Nederlands. Hij steunt de directeur van het aartsbisschoppelijke Sint-Romboutscollege, Jan-Baptist David, die zoveel keurige Nederlandstalige schoolboe- ken schrijft en die in tegenstelling tot De Foere (en later Gezelle) de taaleenheid met het Noorden verdedigt. Ook de bisschop- pen van Brugge en Luik (waartoe Limburg behoort) hebben begrip voor de Vlaamse eisen. Alleen in Gent zijn de bisschoppen geharde franskiljons.

De Vlaamse beweging begint officieel met het Petitionnement van 1840 dat door zo’n 13.000 notabelen gesteund wordt. Het valt op hoeveel priesters en katholieke onderwij- zers de eisenbundel ondertekenen en het is direct duidelijk dat “rechts” meer bezorgd is over de asociale verfransing dan “links”.

Het valt overigens ook op dat er direct een kloof bestaat tussen de radicale Antwerpe- naars, de gematigder Gentenaars en de zo voorzichtige traditionele Leuvense tak. Links (de toenmalige liberalen) is veel minder geïn- teresseerd of staat zelfs vijandig tegenover die Vlaamse eisen; een nog altijd bestaande erfzonde.

Links wil de maatschappij seculariseren en dat kan alleen als de invloed van de Kerk in Vlaanderen teruggeschroefd wordt door niet-kerkelijk onderwijs aan te bieden. Links heeft dan misschien wel wat flaminganten, maar als puntje bij paaltje komt, kiezen ze toch voor de Vlaamse franskiljons en voor de Walen want het antiklerikalisme weegt zwaarder dan de discriminatie.

Davidsfonds

Die eerste Vlaamse eisen worden in tegen-

stelling tot wat men meestal denkt niet vol- ledig van de tafel geveegd. Mededelingen aan het publiek die aanvankelijk alleen in het Frans gebeuren, verschijnen nu tweetalig.

In de provincieraden wordt weer geregeld Nederlands gebruikt en de ambtenaren in Brussel en in de provinciehoofdsteden schrij- ven meer en meer in het Nederlands als ze een Vlaamse gemeente contacteren. “La pro- vince d’Anvers” houdt in 1850 een enquête naar de taal die de gemeentes verkiezen. 130 van de 150 gemeentebesturen verklaren dat ze alleen Nederlands willen gebruiken. Maar zelfs in de gemeenten waar de verfransing het grootst is, blijkt nergens dat de inwo- ners verplicht zijn het Frans in plaats van het Nederlands te gebruiken aan het loket.

Bij het leger, het gerecht en soms bij Finan- ciën blijft wel een hatelijke anti-Nederlandse mentaliteit bestaan. De verfransingsgolf van Vlaanderen via een groot deel van de over- heid duurt dus globaal genomen maar één generatie en wordt dan teruggedrongen.

Op het taalfront worden tussen 1840 en 1884 de eerste drie wetten over taalgebruik bij het gerecht, in bestuurszaken en offici- eel onderwijs goedgekeurd. Dan regeren katholieke regeringen dertig jaar lang onaf- gebroken het land en hier gaat het af en toe schuren tussen de kerkelijke hiërarchie en de bewegers. De bisschoppen zijn natuurlijk supporters van die katholieke regeringen.

Tezelfdertijd wordt de Vlaamse beweging steeds sterker en de belangrijkste drukkings- groep is het katholieke Davidsfonds. Een vierde van de bestuursleden zijn priesters en zo’n 80 % van alle soutanedragers in Vlaan- deren is lid en niet alleen “les petits vicaires”, maar ook dekens, kanunniken en zelfs ver- scheidene bisschoppen. Het Davidsfonds en de opkomende Vlaamse studentenbeweging eisen dat de bestaande discriminaties wegge- werkt worden, niet vrijwillig maar onder de druk van een verplichte wetgeving. Ze zetten dus een katholieke regering onder druk en dreigen ermee de heilige koe van de hiërar- chie, de eenheid van alle Belgische katholie- ken, te slachten. De bisschoppen zijn doods- benauwd voor wetgeving die hun vrijheid om bijvoorbeeld het eigen onderwijs te orga- niseren zou beperken. Ze beginnen dus te schipperen. In de praktijk laten ze hun col- leges vernederlandsen tot het niveau van de officiële scholen en tezelfdertijd treden ze op tegen flamingantische studenten.

Jan neckers

Waalse fraude

•

Uit een interne nota van de Sociale Zeker- heid bleek dat door tal van Waalse overhe- den met maaltijdcheques wordt gefraudeerd.

Gemeenten, OCMW’s en provincies zou- den de eindejaarspremie in maaltijdcheques uitbetalen wat voor een gigantische ontdui- king van belastingen en sociale lasten zorgt.

Trommelknaap Koen Bultinck van de Bozen trok de lange rij van vragenstellers aan tante Laurette O. aan en vroeg zich af of zij hier iets van wist. Hij meende overigens te weten dat het enkel een probleem in Wallonië zou zijn, want in Vlaanderen zijn daarover de nodige collectieve arbeidsovereenkomsten gesloten.

Met een uitgestreken gezicht kwam zij doodleuk vertellen dat zij pas recent op de hoogte werd gebracht van een praktijk die blijkbaar reeds sinds de jaren negentig wordt toegepast. Er zouden bovendien controles zijn uitgevoerd, maar die hebben de gemeen- ten gewoon aan hun laarzen gelapt.

En zeggen dat wij een speciale staatssecre- taris voor Fraudebestrijding hebben. Maar dat is een Vlaming en die zal wellicht niet in de Waalse stinkende potjes mogen komen kijken. Het Belzjiekske alweer op zijn best.

Is heel dat zaakje ook geen verdoken trans- fer?!

Niks meer lezen

•

Nu er in de pers geruchten waren dat Zean-Luc Dehaene al wat pistes klaar had in het communautaire en het B-HV-dossier, spoedden Boze Bart Laeremans en niveaan Jan Jambon zich om de eerste minister daar- over aan de tand te voelen. De knechtfedera- listische Grote Woordbreker zei doodleuk:

“Ik zal niet reageren, vandaag niet, morgen niet en overmorgen niet, op artikels in de kranten. Ik heb het bewuste artikel niet zelf

gelezen, maar men heeft me gesignaleerd dat er een was. Voor de rest wacht ik het moment af wanneer de koninklijke opdracht- houder zijn opdracht vervuld heeft en zijn voorstel indient.”

Verontruste Bart en Lange Jan stonden erbij en keken ernaar en waren wellicht nog het meest verbaasd over het feit dat hij nu zelfs geen gazetten meer leest. Wat doet die man eigenlijk nog wél?

Geen volk

•

In de commissie Familierecht is het armoe troef. Ook al staan er talrijke wetsvoorstel- len aop de agenda, er komt geen hond meer op af. Vorige woensdag was er naast de voor-

zitster, de brave Waalse humaniste - van de cdH dus - slechts één praatbarakker aan- wezig. Clotilleke Nyssens kon dan ook niet anders dan met een zuur pruimengezicht de tent sluiten. Zelfs haar partijgenoot, staats- secretaris Wathelet, was helemaal voor niks gekomen. Triestig. En tijdverlies.

Status

•

Oud-voorzitter van de Kamer, Herman de Croo, wordt stilaan een levende mummie.

De oude krokodil heeft niet alleen genoten van zijn ambt als Kamervoorzitter toen hij dat nog effectief was, ook vandaag schrijdt hij nog door de wandelgangen alsof hij omhan- gen is van een parlementair aureool. Hij is zichtbaar gelukkig als hij nog aangesproken wordt en men tegelijk refereert naar zijn ver- leden. Heel geregeld passeert hij ook met

een knipoog langs het grote schilderij van hemzelf dat ter nagedachtenis van hemzelf op een speciaal voor hem gemaakte muur is opgehangen. Eén ding is zeker: hij was, is en blijft zeer tevreden over zichzelf en is dat nog meer als anderen dat ook vinden, of ten- minste doen alsof.

Kleurloos

•

De meest kleurloze Kamervoorzitter sinds vele jaren is zonder meer Patje Brillan- tine Dewael. Hij bakt er niet veel van en weet geen allure aan zijn job te geven. Bovendien heeft hij niet het minste moreel gezag. Waar sommigen bij wijze van spreken soms bijna een buiging maakten voor Herman de Croo, loopt men Patje gewoon voorbij alsof hij de eerste de beste Kamerbode was. Het is hem aan te zien dat hij dat voelt en weet. Hij is immers geen staatsman, maar een ordinaire partijpoliticus die dat maar niet kan verber- gen. Ja, geef ons dan toch maar weer het zelf- tevreden Orakel van Brakel. Dan konden we tenminste nog eens lachen.

Geen goesting, of te lui?

•

Wat gebeurt er als een bediende of een arbeider gewoonweg niet op zijn werk ver- schijnt? In het beste geval krijgen ze een uit- brander en in het slechtste geval worden ze ontslagen. En dat is niet meer dan juist.

Deze week waren er 6 (zes) praatbarakkers gewoonweg zonder geldige kennisgeving afwe- zig in de plenaire vergadering. Waar zaten ze?

Geen mens die het weet. Worden ze nu op het matje geroepen of moeten ze loon inle- veren? Helemaal niet. Kan en mag allemaal.

Het gebeurt quasi nooit dat de Kamer vol- tallig is bij de stemmingen. En dan hebben we het nog niet over de commissievergaderingen, waar sommigen zich ook haast nooit laten zien. Het enige dat zeker is, is dat “ze” op het einde van de maand feilloos op de rekening staan. En daar is het voor sommigen uitein- delijk alleen maar om te doen. Tot op de foto bij de volgende verkiezingen!

AVV-VVK

1. Kerk en Vlaamse beweging

“Alles voor Vlaanderen, Vlaanderen voor Kristus” is een slogan uit de pen van de nu vergeten priester Frans Drijvers (1858 - 1914). Met Drijvers staan de ver- houdingen tussen Kerk en Vlaamse beweging op scherp. Hij koppelt de Vlaamse beweging aan een sociaal katholicisme, want Vlaamse strijd is ook een sociale strijd.

“Verheffen” is nog geen belachelijk ideaal of een oubollig werkwoord. En als de Vlamingen gelovig blijven, hebben de aankomende socialisten geen kans. Drij- vers schrijft zijn slogan neer in 1881 op het ogenblik dat de liberale logeregering van Frère aan de macht is. En hij is ook een van de eerste priesters die een con- flict krijgt met een kardinaal (Goossens in 1892) over de Vlaamse zaak. Niet dat Drijvers zich de mond laat snoeren, maar zijn voorbeeld versterkt de perceptie van Vlaamse bewegers, zoals je nogal eens in de brievenrubriek van dit blad leest, dat de Kerk in Vlaanderen altijd twee gezichten heeft: dat van de Vlaamsgezinde onderpastoors contra de belgicistische smoel van de bisschoppen. In werkelijk- heid zijn de zaken genuanceerder.

‘t Pallieterke BRILJANT

5

Ook praatbarakvoorzitter Frans van Cauwelaert (1880-1961) mocht zich in De Winters schimpscheuten “verheugen”. Van die edelachtbare vooraanstaande kreeg zijn blad trouwens de minachtende bij- naam “rioolgazetje”, die De winter als een eretitel afdrukte naast de mededeling dat het gazetje gesleten werd tegen de “voor- lopige woekerprijs” van... 3 frank. Frans van Cauwelaert, geboren op 10 januari 1880 en dus 65 bij de stichting van ‘t Pallie- terke, werd ooit door niet weinig Vlaams- gezinden beschouwd als dé leider die alles had wat nodig was om de Vlaamse bewe- ging tot een goed einde te brengen. Ook Bruno de Winter heeft ooit, in zijn voor- oorlogs Handelsbladverleden, nog tot de bewonderaars van de gebaarde staats- man behoord, maar schrijft nà de oorlog:

“Door halsstarrig te weigeren het belang van de CVP hoger dan zijn persoonlijke point d’honneur te stellen, heeft de man die ik destijds in mijn kinderlijke onnozel- heid (God en de Handelsbladlezers verge- ven het mij) wel eens ‘de grote Vlaamse voorman’ noemde, met één slag àl de ver- diensten stukgeslagen die hij in de loop zij- ner politieke carrière verworven had.” In datzelfde hoofdartikel, geschreven n.a.v.

nakende verkiezingen (17 februari 1946), krijgt de 66-jarige CVP-lijsttrekker voor de Kamer nog op zijn brood dat hij lijdt aan een mateloze verwaandheid en een weer- galoze zelfaanbidding. In een latere uitgave wordt in een “zuurtje” gemeld dat “Van Kamerbaard” met ontslag als voorzitter van de Kamer gedreigd heeft, als zijn praat- barakkers zich niet braver zouden gaan gedragen. Schrijft de zuurtjesfabrikant:

“Deze slechte advocaat is dus ook een slechte president, na een mislukte burge- meester (van Antwerpen) te zijn geweest (om van de financies te zwijgen). Als hij

‘t eens met een patatfrietkraamke pro- beerde? ‘t Is waar dat zijn baard dan in de vetketel zou hangen.” Zoals hij dat ook de socialist Huysmans onder de neus wreef, raadde Bruno de Winter Van Cauwelaert aan ermee op te houden. Hij deed dat o.a.

in dit gedichtje, waarvan de kwaliteit niet overschat hoeft te worden:

“Van Cauwelaert, o mooie prater, Met groot talent.

Houd nu toch uw tater.

Er is een tijd van komen, Er is een tijd van gaan.

Het eerste hebt gij wel vernomen,

Maar ‘t tweede niet verstaan.”

De Pallieteriaanse bijnamen Van Flau- wenbaert en Van Susseghem zeggen overi- gens genoeg over de getaande bewondering van De Winter voor het politiekkatho- lieke boegbeeld van die dagen. Met Kamiel Huysmans deelt Van Cauwelaert de min- achting van het door beiden verwenste rioolkrantje, omdat ook hij in 1940 tot de “hardlopers” behoorde, collega’s in de

“vluchtologie”. Niet voor niets geraakt, als wij De Winter mogen geloven, 85% van zijn wekelijkse oplage niet in de krantenwin- kels omdat die bij verschijnen onmiddellijk wordt opgekocht door “Van Kamerbaard, Kamiel en Kop Van Eynde, om te belet- ten dat wat over hen verschijnt, onder al te veel ogen zou komen”. Van Cauwe- laert heeft drie keer “chance” gehad, klinkt het bij Van Cauwelaerts 70ste verjaardag, waarvoor hij door allerlei vooraanstaan- den uitbundig gevierd was. Eerste meeval:

hij was niet gemobiliseerd en kon de plaat poetsen. Ge hebt ze gepoetst, richt het blad zich rechtstreeks tot de gevierde, “en hebt dat kunnen doen met de auto’s en de centen van het lieve vaderland en wie zou er in 1940 die chance niet gehad willen heb- ben?”. Tweede meeval: hij had niet alleen de kans en de middelen om het gevaar te ontvluchten, hij had ook nog àl wat nodig was om te weten waarheen en hoe daar aan de kost te geraken, dankzij het geld en de

vrienden in het buitenland. Weer chance, boort de schrijvelaar door, en daar is dan nog een derde chance uit geboren: “Gij hebt niet het bewijs van uw burgerdeugd moeten leveren. Gij zijt teruggekeerd, hebt dadelijk weer een groot bakhuis openge- zet, samen met àl de andere gevluchte laf- aards en ge hebt u zo maar dadelijk mét de civieken tégen de incivieken gerangschikt.”

Hij had zich beter wat neutraler opgesteld en nóg beter was hij hier gebleven, vindt

“meesterke” De Winter, “om uw Vlaamse volk, waar ge uw grote muil vol van hebt, bij te staan in dié uren toen het nu eens werkelijk bijstand nodig had”. Meteen noemt het blad Van Cauwelaerts vierde chance sinds 1940: “dat Vlaanderen, dat de Vlaamse pers, dat een heleboel Vlaamse mensen dat wederom vergeten en u vie- ren als een held”. Verder krijgt de staats- man de goede raad zich toch maar geen illusies te maken over de aanwezigheid van monseigneurs, ministers en soortgelijke grote omes op zijn feestmaal en over de oprechtheid van de toegestuurde woor- den. Dat noemt Bruno de Winter alle- maal een uiting van die onderlinge bewie- roking die het cement is van de politieke uitbuiterij waarvan ons arme volk sinds jaren slachtoffer is. Op datzelfde feestmaal, besluit het hoofdartikel, heeft Ernest Claes Van Cauwelaerts veroordeling uitgespro- ken. Met deze woorden: “Maar lach dan toch eens, Meneer Van Cauwelaert.” De Winter: “En uw gezicht vertrok toen tot een nog zuurdere grijns. Want gij kunt niet lachen. Omdat uw geweten u dat schone voorrecht der goede mensen ontzegt.”

‘t Pallieterke striemt: “En gij, Frans Van Cauwelaert, exploiteur van Vlaanderen en van de ziel van het kind, gij mondheld der barricaden, laffe vluchteling van 1940 en nog laffere vluchteling van 1944, hoeveel meetings hebt gij gegeven doorheen het Vlaamse land, om te getuigen voor Claes en voor al wie gedaan hadden wat Claes gedaan heeft?”

Dat de ster van de ooit veelbelovende Van Cauwelaert in het naoorlogse Vlaan- deren veel aan glans had ingeboet, wordt geïllustreerd met een “zuurtje” in zijn

“geliefd” rioolkrantje. In april 1952 werd in Antwerpen de landing van Jan van Rie- beeck (6 april 1652) aan de Kaap herdacht.

Toen de Kamervoorzitter daar de leider van de Vlaamse beweging werd genoemd, steeg spontaan uit het zeer grote publiek gefluit en awoertgeroep op. Dat protest was, doet ‘t Pallieterke langs zijn neus weg opmerken, de reporter van de “Frut”

(volkse spotnaam voor Gazet van Ant- werpen) niet opgevallen. Ja, er was (is) een rioolkrantje nodig om Vlaanderen te vertellen wat de “serieuze gazetten” ver- zwijgen en daarmee de groten een (kran- ten)kopje kleiner te maken, tot nijd en spijt van die groten en tot groot jolijt van de kleinen.

HvO

(wOrdtvervOlgd) 1945 - 2010: van “rioolgazetje” tot “Moniteur”.

4. Klein Meesterke bespot de Grote Meesters

De Gentse vriendenrepubliek

Fundamenteel wantrouwen

De benoeming van Peter de Wolf, de omstreden Gentse politiechef, zorgde voor structurele problemen bij de Gentse poli- tie. De vrienden uit hun republiek maakten allen deel uit van de jury om de opvolger van oud-commissaris Freddy Carlier te selecte- ren tot de nieuwe korpschef van de Gentse politie. De keuze viel op vriend Peter de Wolf. Omdat hij volgens het benoemingsbe- sluit “een assertieve leiderschapsstijl heeft, open en eerlijk is, van een evenwichtige aan- pak getuigt, helder en open communiceert en daardoor een wederzijdse betrokken- heid en vertrouwen creëert”. In het vonnis van de Gentse Correctionele Rechtbank die oordeelde over de feiten van 7 februari 2009 over het beruchte ‘verkeersongeval’ van De Wolf sprak voorzitter Tack zich als volgt uit: “De Wolf hield de touwtjes in handen gedu- rende de hele affaire en zette Corryn en Speec- kaert onder druk. In plaats van op een correcte manier verantwoordelijkheid te nemen voor de verkeersinbreuken, heeft de hoofdcommissa- ris van de politie samen met zijn naaste mede- werkers gekozen voor een politiek van bedrog en manipulatie. (...) Daarnaast draagt hun han- delen bij tot het ontstaan van een fundamen- teel wantrouwen ten overstaan van het politie- apparaat.”

Nochtans waren de juryleden bij de selectieproef op de hoogte van de kwets- baarheid van “hun” kandidaat. Jurylid Audenaert zei: “Peter is iemand met uit- zonderlijke kwaliteiten en met uitzonder- lijke zwakten.” Oud-commissaris Freddy Carlier verzette zich nog het langst tegen de benoeming van De Wolf. Burgemees- ter Termont nam hem voor de benoe- ming zelfs even apart en drukte hem op het hart dat hij voorzichtig moest zijn en zich goed moest omringen.

Terugschroeven

De ons-kent-ons-benoeming van Peter de Wolf heeft niet enkel de bijna voorspelbare feiten van 7 februari 2009 veroorzaakt. De onverantwoordelijke benoeming heeft bij het Gentse politiekorps tot structurele pro- blemen geleid. De Wolf nam al heel snel ini- tiatieven die sterk ingrepen in de structuur van het korps. Zodra hij op non-actief was gezet, werden zijn ingrepen teruggeschroefd:

de Directie Operaties kwam opnieuw boven de Interventiedienst, de Wijkdienst en de Lokale Recherche te staan. De herstructu- rering van de Lokale Recherchedienst werd teruggeschroefd. De mutaties bleven.

Er kwamen twee taakgroepen: de groep communicatie moest zowel de interne als de externe communicatie voeren. Zo ver- meed men dat fictie als feiten werd voor- gesteld, probeerde men de slagvaardigheid van het korps onder het licht te plaatsen en trachtte men het personeel meer zeker- heid te geven. De taakgroep “interne wer- king” had de opdracht om de bedrijfsproces- sen en lopende initiatieven verder te zetten en moest de beleidsmatige en operationele haalbaarheid opnieuw bekijken. Deze taak- groep nam het korps grondig onder de loep en adviseerde aan de hand van haar analy- ses het managementteam over haalbaarheid, proriteiten en inbedrijfstelling.

De burgemeester kondigde aan dat hij sinds het incident van 7 februari driemaal per dag met de top van de politie vergaderde.

En wat heeft het opgeleverd? De onrust bij het korps is alleen maar toegenomen. Bij de Nationaal-solidaristische-actie-fakkeltocht en linkse actie van 10 november 2009 rijzen vragen bij de voorbereiding van de politieac- tie. Was het verantwoord dat de top van het politiekorps niet aanwezig was bij de voorbe- reiding? Hoe is het lek van het rapport van het politioneel onderzoek te verklaren? Een prangende vraag in het licht van de geweld- daden en de brandstichtingen van 1 oktober 2009, de raid op het kantoor van Besix, de

Eind januari deed de politie een inval in het barakkenkamp aan de Wondel- gemse Meersen. Er werden Romazigeuners aangehouden onder verdenking van bendevorming en van een hele reeks inbraken en diefstallen in het Waasland en de Denderstreek. De politieagenten die op Gents grondgebied optraden, waren niet de Gentse pakkemannen, maar de Lokerse collega’s. De Lokerse politie viel er binnen met vijftig man, met honden en met veel machtsvertoon. Ze namen alle mobieltjes en identiteitspapieren van de Roma mee. Op de barakken wer- den stickers geplakt en volgens getuigen werden alle inboedels doorzocht. De Lokerse politie was op bevel van het Dendermondse parket in het Romakamp op zoek naar zes mannen die “hun” buit in valuta naar Roemenië zouden door- sluizen. Hoewel Gent ruim duizend agenten telt en over meer materieel voor zo’n machtsontplooiing beschikt, gaf het parket de opdracht niet aan het Gentse korps. Waarom?

brandstichting aan het postkantoor in Maria- kerke en recent opnieuw brandstichtingen van voertuigen. Als tijdens de manifestatie van 10 november 2009 politiemensen wer- den geviseerd die ook al slachtoffer werden van anarchistische acties een maand eerder, zouden er wel verbanden kunnen zijn.

De burgemeester is verantwoordelijk

Naar aanleiding van een incident op de ijs- piste zei de burgemeester in een interview over de imagoschade bij de politie: “Ik kan toch niet zelf het commando leiden?” De burgemeester vergeet dat hij dit probleem zelf mee heeft veroorzaakt. De rechtsonze- kerheid na het ontslag van Peter De Wolf is een rechtstreeks gevolg van de lichtzinnige beslissing De Wolf te benoemen. Bovendien staat de politieleiding onder het bestuur- lijke gezag van de burgemeester die politiek verantwoordelijk is. Als er vandaag sprake is van een interne machtsstrijd aan de top van de politie, is dit zonder meer het gevolg van de politieke blunder bij de keuze van de opvolger van de vroegere commissaris Freddy Carlier. Deze ons-kent-ons-benoe- ming komt de Gentenaars en het korps duur te staan. Of tot wat de onverantwoorde- lijkheid bij de benoeming van Peter de Wolf heeft geleid. De “vrienden” van Peter de Wolf, tot wie Termont als zijn examinator zeker behoort, zijn verantwoordelijk voor de structurele problemen bij het Gentse politiekorps. Termont moet orde op zaken stellen en vraagt opnieuw om externe hulp, wat bewijst dat hij het politiedossier zelf niet meer onder controle heeft.

De CD&V heeft heel wat studiewerk besteed aan het naar boven brengen van al deze feiten. Het meeste onderzoek is door gemeenteraadslid Matthieu Dierckx gevoerd.

“Wordt hij de nieuwe burgemeester?”, vra- gen sommige van zijn collega’s. Maar nee, Dierckx is belastingsambtenaar: van ons kent ons is daar statutair geen sprake. In elk geval is het tijd voor de Gentse socialisten en libe- ralen om zich te bezinnen en hun arrogan- tie te laten varen. Het misprijzen voor de kiezer, waarvan blijk tijdens de gemeente- raadszittingen, waar Verhofstadt zat te lezen en Freya, dochter van Luc, zat te sms’en en computerspelletjes te spelen, zou VLD en sp.a zuur kunnen opbreken...

Jan Borluut Bruno de Winter