e 2,20
71
stejaargang • nummer 47 • donderdag 19 november 2015 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
70 JAAR
‘T PALLIETERKE
1945-2015
Progressief Vlaanderen ging na de aanval op de cartoonisten meteen uit de bol. Yves Desmet en met hem vele anderen leken zich meer op te winden over het inzetten van para’s, aftappen van telefoon en internet, het dienst- wapen dat mee naar huis mocht… dan over het drama zelf.
Zijn collega’s waren zo mogelijk nog wolliger:
“Alleen de angst zelf moeten we vrezen” (Koen Vidal). Er werden bedenkelijke vergelijkingen gemaakt, zoals de verwijzing naar de Noorse reactie op de moordpartij van Anders Brei- vik... De rotzooi van één gek verontrust blijk- baar meer dan de onophoudelijke ellende die jihadi’s aanrichten. En die zijn wel met meer:
11.000 in Frankrijk, 296 bij ons (2013) en 440 vorig jaar.
Hulpeloos is de sussende vergelijking met de wandaden van de inquisitie. Als we goed zijn ingelicht, is dat enkele eeuwen geleden toch? Of de analyse dat de radicalisering “niet in Syrië, maar in onze cellen” zou gebeuren (Douglas de Coninck). “Islamconsultenten kun- nen radicalisme uitroeien in cel”, gelooft Sofie Mulders…
Helemaal zonder bewijsvoering zoekt links zich te pletter naar “sociaal-economische” dui- ding van de terreur. Het is de schuld van de uit- zichtloze banlieues” (Maarten Rabaey). “Een cocktail van armoede en kleine criminaliteit, meer hebben ronselaars en extremisten niet nodig” (Filip Michiels).
Nuchterder?
De tegenspraak kwam in de voor rechts nogal gesloten media vooral van de moslims zelf. “Dit gaat niet om een schreeuw om aan- dacht van een gediscrimineerde groep, maar om het overplanten van het gewelddadig sala- fisme naar onze contreien (politicoloog Bilal Benyaich).
“Het zal alleen maar erger worden... In ons land leven honderden potentiële jihadisten...
De moslimgemeenschap haast zich om te zeg- gen dat dit geen moslims zijn... Onzin natuur- lijk” (islamoloog Montasser AlDe’emeh).
En nu?
Je zou verwachten dat de progressieve com- mentatoren met het toenemen van het geweld (Verviers, Egypte, Libanon, Parijs…) vandaag wat omzichtiger zouden zijn. Maar neen…
Een mooi voorbeeld van wereldvreemdheid werd ons opgediend door de schrijver en orga- nisator van een grandioos geflopte burgertop G1000 David Van Reybrouck in een open brief aan de Franse president Hollande, die IS de oorlog verklaarde. “Een griezelig discours”…
Tot op heden weten we niet “of de daders teruggekeerde dan wel uitgezonden Syriëstrij- ders zijn…”, of de aanslagen “in het kalifaat dan wel in de banlieue beraamd werden”. Nog zo’n scherpe vondst: “Het persbericht van IS kwam erg laat… Net zo goed gaat het om acht vol- strekt losgeslagen individuen, van “een roe- del lone wolves”. We weten ondertussen wel beter… An Goovaerts en Lisbeth Imbo schre- ven in De Morgen fel over het verband tus- sen torenhoge werkloosheid en criminaliteit.
Dat is grotendeels statistische nonsens, een hersenspinsel van marxistische historiografie.
Voorts pleiten ze tegen kritiek op de islam, tegen kritiek op het Europees vluchtelingenbe- leid. En dan hun absurdste geloofspunt: “hon- derd procent van de vluchtelingen ontvlucht dit geweld…” Zijn die lezers van de linkse pers nu echt idioten?
Kot van God
In hun eigen krant worden de dames – dan toch een zeldzame keer - wel flink tegenge- sproken door Lode Delputte, in zijn artikel “God moet weer in zijn kot”. “De sluipende erosie van de publieke ruimte door het dictaat Gods (laïcité) moet als probleem worden benoemd.
Etnisch-religieuze geslotenheid schept geen diversiteit… Toegevingen blijven doen aan een denkwereld die in het beste geval aartscon- servatief en in het slechtste obscurantistisch is, en aan een ideologie ook die verderf zaait, die tijd is voorbij. “Voor compromissen met het islamisme is geen plaats meer. Niet op
school, niet aan de universiteiten, niet in het publieke leven. Wiens God het ook is, hij moet weer in zijn kot”.
Nog ter attentie van terreurrelativisten een woordje van Benyaich: “Het grote probleem is dat het aantal mensen dat in dit radicale dis- cours van zogenaamde islamitische suprema- tie gelooft, echt heel hoog ligt. In sommige wijken misschien wel de helft van de inwo- ners. Slechts een zeer klein deel grijpt naar de wapens, maar het potentieel is enorm.”
En nu?
Er zijn er die bang worden. “Verdere polari- satie zal leiden tot het einde van een samen- leving die naam waardig, waarbij op termijn nog meer islamitische aanslagen maar ook extreemrechts geweld te verwachten valt”, aldus Benyaich.
Ook Carl Devos (U Gent) waarschuwt:
“Onmachtige woede, de gevaarlijkste van alle, gaat alle kanten uit, ook de verkeerde… Aan de overkant, verscholen in politiek correcte nuance, dreigt gezwollen relativisme…”. Het gevaar voor polarisering komt van twee kanten.
We schreven hier ook al dat de kans op poli- tieke spasmen in Europa met de dag groeit.
Ook de extreem-rechtse reacties op asiel, migratie en terrorisme zijn niet zelden onrust- wekkend. De grofheden op de sociale media, helaas de enige uitlaatklep voor zoveel veront- ruste burgers, nemen toe en manen aan tot omzichtigheid. Het kan utopisch lijken, maar mogen we oproepen tot ernst, hoffelijkheid, en wikken en wegen in het debat?
Linkse partijen en media – veel andere zijn er niet – zouden meer ruimte moeten creë- ren voor afwijkende meningen. Langs beide zeiden mag de tegenstander worden aange- pakt, maar evengoed langs beide zijden zou het extremisme in eigen rangen moeten wor- den aangepakt. Niet zelden ligt de waarheid in het beschaafde midden.
Het is merkwaardig hoe De Wever zijn con- servatieve gedachtegoed een plaats wist te geven in de politiek. Links viel jarenlang zowel zijn flamingante als zijn maatschappelijke ideeën aan. Precies dat droeg bij tot zijn succes.
Hij staat er ook met zijn opvattingen over asiel, migratie en terrorisme. Op het collo- quium Toekomstverkenningen van vorige
zaterdag, georganiseerd door de Beweging Vlaanderen-Europa, heeft Vlaams minister-pre- sident Bourgeois over dat thema verbazend slappe praat verkocht. Hij zei er over migratie heel andere dingen dan De Wever. Zijn vaag optimisme doet denken aan Merkels strapat- sen. “Wir schaffen das”…
Kloof
Groeit er binnen de partij een kloof tussen de strekking De Wever en de “regenten” van de partij, die focussen op het slappe centrum? De oproep van Bourgeois om nieuwkomers “snel in te schakelen in onze economie en te integre- ren in onze samenleving” mag humaan klinken, de realiteit is helaas dat we hier in dit land zelf al met zo’n half miljoen werklozen en leeflo- ners zitten. En dat integratie een pak geld kost en immigratie dus best ook vanuit die hoek wordt benaderd. Bourgeois’ boodschap klonk bij momenten vooral progressief.
Dan zit De Wever toch een stuk dichter bij zijn conservatieve collega’s in Europa.
Ondertussen blijft Vlaams Belang twijfel- achtig ageren tussen het scherpe radicalisme van Dewinter en de schuchtere pogingen van Tom Van Grieken om van onder die wappe- rende vleugels vandaan te komen. En groeit de voedingsbodem waarop de partij garen kan spinnen. Een bericht op de facebookpagina van het Vlaams Belang met de tekst “Sluit de grenzen”, werd op enkele dagen tijd meer dan 66.000 keer gedeeld. Daar waar andere berich- ten gemiddeld maar 100 keer gedeeld werden.
Wie de reacties leest op facebook, merkt dat het ongenoegen bij de man in de straat pijl- snel toeneemt.
De kritiek richt zich niet enkel naar de islam, de moslims en de islamterroristen. De kritiek richt zich vooral naar de overheid en regering waarbij vooral Jambon, Geens, Francken en Homans een falend beleid verweten wordt. Het Vlaams Belang speelt handig in op dit buikge- voel door het ontslag te eisen van de ministers Jambon en Geens.
Islamkritiek moet kunnen, en met enige nuance zou het VB-verhaal wel eens terug heel wervend kunnen worden.
Na Charlie Hebdo (januari) kreeg Parijs nog maar eens de waanzin van de terreur over zich heen. Hierover is al veel gezegd en geschreven. Verstandige dingen, maar nog veel meer politiek gespin. Weinig commentatoren klinken anders dan in januari. Daar is nochtans reden toe, aan beide zijden.
Migratie- en terrorismedebat kan maar beter niet ontsporen
Actueel
19 november 2015
2
Het mislukte socialistische experiment in Molenbeek Geen pretje om lid te zijn van een interventiedienst
Allerlei politici en experten hebben vorige week flink de media afgestruind om hun opi- nie kenbaar te maken over de interventie van het Snelle Respons Team (SRT) van de Ant- werpse politie waarbij een veertienjarig Syrisch meisje werd ‘neergeschoten’, in feite licht werd gewond door een verfkogel. Politieagenten, en in het bijzonder de interventiedien- sten, komen daarmee andermaal zelf in de vuurlijn. Het Comité P startte inmiddels een onderzoek naar het incident. Bij de politie is het geen pretje om nog lid te zijn van een interventiedienst.
Wie toegang heeft tot Astrid, het digitale communicatienetwerk van de Belgische hulp- diensten, weet maar al te goed dat de interven- tiediensten van de politie het drukst worden bevraagd. Eén enkele ploeg kan tijdens één shift achtereenvolgens worden geconfronteerd met een loslopende agressieve hond, vaststel- ling van een poging tot inbraak, een dodelijk verkeersongeval, partnergeweld, een overval, ruziënde asielzoekers… Telkens wordt van de betrokken inspecteurs - meestal zijn ze met twee, hoogstens met drie - gevraagd dat zij op gepaste wijze tussenkomen, de procedu- res volgen, het leed lenigen en nadien proces- verbaal opstellen van hun tussenkomst. Voor de verdere afhandeling bestaan het parket en gespecialiseerde diensten.
Uitschuivers
Vrij regelmatig worden tussenkomende poli- tiemensen of ondersteunende diensten gecon- fronteerd met geweld. Meestal zijn zij daarbij zelf het doelwit. Het gaat van verbaal geweld tot levensbedreigende situaties. Zo keren vech- tersbazen zich nogal vaak gezamenlijk tegen politiemensen. Vorige week reed in Beernem, in West-Vlaanderen, een autodief in op agen- ten die zijn identiteit wilden controleren. Eén ervan raakte zwaargewond en werd overge- bracht naar het ziekenhuis. Behoudens een koele melding besteedt de pers meestal weinig aandacht aan dergelijke incidenten en wordt de inkt en het gelal van experts vooral gere- serveerd voor die keren dat het fout gaat. Zo liep het mis met Sémira Adamu, de Nigeri- aanse asielzoekster die in 1998 overleed bij haar zesde uitzettingspoging, en de zaak-Jona- than Jacob, die onhandelbaar was ingevolge een ‘excited dilirium syndroom’ en in 2010 overleed in een politiecel in Mortsel, na een interventie van het bijzondere bijstandsteam van de Antwerpse politie. Beide zaken werden terecht (!) grondig onderzocht door het gerecht
en uitvoerig behandeld in de media. Het verve- lende in deze zaken is dat de betrokken politie- agenten gehouden zijn aan het beroepsgeheim en de zwijgplicht. Behoudens in een rechtszaal hebben zij geen kans om zich te verdedigen tegen opiniemakers en beweerde experten.
Interventieteams en ondersteunende dien- sten, ook wel de eerstelijnspolitie genoemd, begeven zich bij iedere tussenkomst duidelijk op glad ijs, waar zij per definitie de eerste klap- pen opvangen. Zeker in crisissituaties zijn uit- schuivers mogelijk, want veelal verwacht men van hen onmiddellijke actie en is er weinig ruimte voor nadenken of overleg. Dit houdt risi-
co’s in. Meer en meer worden politiediensten geconfronteerd met de mondige burger in het algemeen en de alomtegenwoordige mobiel- tjes, waarvan de opnames in geen tijd via de sociale media worden verspreid. Het Comité P, de politiewaakhond bij uitstek, wordt over- spoeld met al dan niet terechte klachten die voor de betrokken politiemensen kunnen uit- draaien op sanctionering en gerechtelijke ver- volging. Recentelijk besliste ook de familie van Soufiane Amghar, één van de twee vermoede- lijke terroristen die in januari 2015 in Verviers werd doodgeschoten, om klacht met burger- lijke partijstelling in te dienen wegens dood- slag. Zij wensen meer duidelijkheid over de omstandigheden waarin de interventie werd uitgevoerd. Over de stand van dit onderzoek is nog niets gekend.
Wiegelied
Het incident in Antwerpen heeft opnieuw aangetoond dat interventieteams bij delicate
tussenkomsten uiterst kwetsbaar zijn. Daarbij wordt voorbijgegaan aan het feit dat de poli- tiemensen, die doorgaans goed zijn opgeleid, niet in alles experten kunnen zijn. Er wordt hen geleerd dat ze gevaarlijke of complexe situaties uiterst omzichtig dienen te benaderen. Gebruik van geweld wordt absoluut voorafgegaan door waarschuwingen en wordt, indien echt onaf- wendbaar, proportioneel opgebouwd.
Die principes behoren tot de basisopleiding van alle politiemensen en die worden regelma- tig herhaald en getraind in de sessies geweld- beheersing en de schietoefeningen die alle operationele personeelsleden in hun loop- baan verplicht dienen te volgen. Vooral die procedures zullen ter sprake komen bij het ver- hoor door de meestal strak in het pak zittende inspecteurs van het Comité P. Werd het boekje wel gevolgd? Waarom deed je dit? En waarom deed je dat niet?
Maar hoe handelen tegenover een onhan- delbaar persoon, ook al is dat een meisje van veertien, die een onmiddellijke bedreiging is voor zichzelf en haar omgeving, en de taal niet of nauwelijks verstaat? Hoeveel ruimte voor overleg is er op het moment dat iemand die niet benaderbaar is zichzelf verminkt? Wat zou Vlaams kinderrechtencommissaris Bruno Van- obbergen zelf hebben gedaan? Of dienden de interventiediensten eerst de hulp in te roepen van kinderpsychiater Eva Kestens om een wie- gelied te zingen om het meisje in een rusttoe- stand te brengen (opiniebladzijden De Stan- daard 13 november)? Neen, in deze tijden van kommer en kwel is het geen pretje om lid te zijn van een interventieteam.
Zoals gemeld uit het Antwerpse stadhuis hebben de betrokken politiemensen wel- licht gereageerd zoals het hoort. Wij kunnen aannemen dat de eerste ploeg ter plaatse de ernst van de toestand juist heeft ingeschat en onmiddellijk beroep heeft gedaan op bijstand en het SRT, dat met één projectiel misschien veel erger heeft voorkomen.
Mogelijk waren er alternatieven, zoals het zingen van een wiegeliedje, maar dit zal onge- twijfeld vermeld staan als aanbeveling in het verslag van het Comité P, eens het onderzoek naar het handelen van hun collega’s zal afge- rond zijn.
RIRO
Dat een aantal verantwoordelijken van de aanslagen in Parijs afkomstig zijn uit Sint-Jans- Molenbeek verwondert niemand. Zeker niet de mensen die de gemeente goed kennen. De sterke aanwezigheid radicale islamisten in die Brusselse gemeente verklaart veel. In Molen- beek is een parallelle samenleving ontstaan die we gerust monocultureel radicaalislami- tisch kunnen noemen.
Zelfverklaarde experts als Rik Coolsaet, David van Reybrouck en De Morgen-commen- tator Bart Eeckhout trekken in verband met Molenbeek vaak de klassieke conclusie: de gemeente is zeer arm en dat duwt de zoge- naamde ‘jongeren’ in de armen van het mos- limfundamentalisme.
De cijfers geven hen op het eerste gezicht gelijk. We herhalen, in 1993 bedroeg het gemiddelde inkomen van de inwoner van Molenbeek 80 procent van het Belgisch gemiddelde, maar ondertussen is dat gedaald tot minder dan 60 procent. Van de 19 Brus- selse gemeenten ligt enkel het gemiddelde inkomen van Sint-Joost-ten-Node (onder de 50 procent van het gemiddelde) lager. Is het dan niet normaal dat ‘jongeren’ die ‘zich uit- gesloten voelen’ de stap zetten naar de radi- cale islam? Een simplistische marxistische analyse. De huidige situatie is het gevolg van een socialistisch experiment dat Philippe Mou- reaux, burgemeester tussen 1993 en 2012, in gang heeft gezet. Een socialistisch experiment dat - zoals alle andere - grandioos mislukt en ontspoord is. Moureaux zag in de allochtone
gemeenschap van Molenbeek een nieuw pro- letariaat dat tegelijk ook het nieuwe kiesvee van de PS zou vormen. Want de blanke arbeid werd steeds welvarender en keerde zich - in de ogen van de socialisten - in ondankbaarheid af van zijn vroegere rode weldoeners door voor bijvoorbeeld de liberalen te stemmen.
Het is een vergissing te denken dat de PS dit nieuwe proletariaat aan zich ging binden door het arm te houden. Neen, de nieuwe rode kiezers moesten ervan overtuigd worden dat
ze een degelijke levensstandaard konden ver- werven dankzij de PS. Dat gebeurde in eerste instantie door een stroom van uitkeringen:
werkloosheid, kinderbijslag, inschakelingsuit- kering (het vroegere wachtgeld).
Daarnaast wist Moureaux ook buitenpro- portioneel veel subsidies naar Molenbeek te lokken. Er zijn de zogenaamde subsidies voor de ‘kwetsbare wijken’. Van de 19 Brusselse gemeenten genieten er slechts 10 van de 408 miljoen euro die sinds 1994 worden vrijge- maakt. 84 miljoen gaat naar Brussel-stad. Op twee komt Molenbeek, met 72 miljoen. 18 pro- cent van het budget ging naar Molenbeek, ter- wijl de gemeente met haar 95.000 inwoners slechts 8 procent van de Brusselse bevolking uitmaakt. Geld dat uiteraard gebruikt werd voor een intensief pamperbeleid – onder meer
goedkope maaltijden -, maar die extra midde- len ziet men niet terug in de officiële statistie- ken van de inkomens. Ook de middelen voor sociale woningen vloeiden buitenproportio- neel naar de gemeente van ex-burgemeester Moureaux. Dit socialistisch beleid werd geflan- keerd door een laissez-passer op het vlak van veiligheid en een grote tolerantie ten opzichte van de radicale islam. Op die manier is er in Molenbeek een parallelle samenleving ont- staan, met een parallelle zwarte en criminele economie. In verhouding tot de inkomens zijn er in de gemeente buitenproportioneel veel luxewagens van het type BMW en Audi. Onder andere drugshandel voedde de parallelle eco- nomie. En ook wapenhandel. Moureaux heeft zich lange tijd verzet tegen een harde aanpak van de criminaliteit in zijn gemeente.
Die laksheid en het perfide sociaalecono- mische beleid in Molenbeek maakt dat de gemeente een ‘hub’ is voor de radicale islam, vooral dan de salafistische die gefinancierd wordt door Saudi-Arabische zeloten. Niet enkel via de moskeeën. Ook kleine boekhandels met opruiende lectuur worden gefinancierd.
De economische ‘sector’ van de wapen- handel mag niet onderschat worden; Molen- beek is een draaischijf voor die lucratieve han- del. De Franstalige socialisten hebben daar - gezien de belangen van het Waalse staats- bedrijf FN Herstal - altijd zeer hypocriet over gedaan. Officieel is de PS tegen de verkoop en de verspreiding van oorlogswapens, maar in de praktijk wordt dit gedoogd. Zowel voor de levering aan het buitenland (onder meer Libië) als wat de binnenlandse handel betreft.
FN Herstal boekte vorig jaar een winst van 49 miljoen euro en de Waalse regering kreeg mil- joenen aan dividenden binnen. Dan knijp je als PS’er wel eens een oogje dicht.
Angélique VAnderstrAeten
In 1993 bedroeg het gemiddelde inkomen van de bewoners van Sint-Jans-Molen- beek 80 procent van het Belgisch gemiddelde. Ondertussen is dat gedaald tot 60 pro- cent. PS-kopstuk Philippe Moureaux zag zijn gemeente als pleisterplek voor het nieuwe proletariaat van de 21ste eeuw: allochtonen. Een pamperbeleid, massale subsidies en een parallelle zwarte economie zorgen voor de rest. Dat verklaart waarom Molenbeek een voorpost van het salafisme in België en Europa is geworden.
Actueel 19 november 2015 3
Geboycot
Gij teringlijder,
Gij weet het of gij weet het niet, maar Dimitri Verhulst heeft een nieuw boek geschreven: “Het bloedboek”. Verhulst heeft de Bijbel herschreven, en dat is een boek geworden vol moord en seks. Het boek was nog maar net van de persen gerold, of Verhulst was te gast bij de VRT, in het pro- gramma “Van Gils en Gasten”, waar hij de ene stoute uitspraak na de andere mocht doen. Ik citeer er eentje: “Mein Kampf en de Bijbel dragen genocide heel hoog in het vaandel.” In feite beweert hij dat de Bijbel even gewelddadig is als de Koran, en dat het verkeerd is om met twee maten en twee gewichten te spreken als het erop aankomt om het christendom met de islam te verge- lijken.
Dat gesprek in de VRT-studio’s had plaats op 4 november, een week voor de aansla- gen van Parijs. Over de inhoud van zijn boek wil ik het hier niet hebben, ik wil u enkel wij- zen op de snelheid waarmee Dimitri Ver- hulst welkom werd geheten in de studio’s van de VRT.
Een paar weken eerder zagen we in die- zelfde studio’s, betaald met uw en ons belas- tinggeld, ene Younes Delefortrie opduiken, een teruggekeerde Syriëstrijder. Ook die Delefortrie, veroordeeld in het grote terro-
rismeproces, mocht vrijuit komen babbelen over zijn heroïsche daden in Syrië. Intervie- wer Bart Schols stelde weinig kritische vra- gen, en liet de Syriëstrijder het vrije woord over bijvoorbeeld “het enthousiasme en de vrijgekomen energie” die Younes voelde toen hij van dichtbij een zelfmoordaanval mee- maakte. “Het enthousiasme dat ik beschrijf gaat erom dat één broeder zich opgeofferd heeft voor 200 à 300 strijders, en ook inwo- ners van dat gebied, want dat gebied lag op dat moment onder aanval van het Vrije Syri- sche Leger.” Over de inhoud van het boek wil ik het niet hebben, noch over de com- motie die na de uitzending ontstond. Ik wil u enkel wijzen op de snelheid waarmee You- nes Delefortrie welkom werd geheten in de studio’s van de VRT. Dat brengt me naadloos bij u, meneer Van Rooy. Want ook gij hebt een boek geschreven. Het is een dik boek en zeker geen gemakkelijke lectuur.
Op 3 november werd uw boek onder zeer ruime belangstelling voorgesteld in het Elzenveld in Antwerpen. Opgemerkte gas- ten in de zaal: professor Etienne Vermeersch, Mia Doornaert, Benno Barnard en Paul Cli- teur. Het kruim van extreemrechts? Hele- maal niet, deze vier vrienden kwamen u hun steun betuigen. Onder vrijdenkers en vrije denkers moet dat kunnen. Over de inhoud
van uw boek wil ik het hier niet verder heb- ben, dat kwam reeds eerder in dit weekblad aan bod. Ik wil het hebben over de snel- heid waarmee gij door de VRT werd uitge- nodigd om over uw boek te komen babbe- len. Ik bedoel, om vooral níét over uw boek te komen spreken. Geen “Zevende dag”, geen
“Van Gils en Gasten”, geen “Terzake”, geen
“De Afspraak”. Nougatbollen. En dat geldt ook voor de collega’s van VTM. Wat een ver- schil met Nederland, waar ge wel al op radio en televisie in debat zijt mogen gaan met andersdenkenden.
Maar bij de VRT en VTM wordt gij weg- gezet als een onnozelaar, een bietekwiet en een teringlijder met ebola. We zijn wel allemaal “Charlie” en oh oh, we moe- ten de vrije meningsuiting koesteren.
Maar als puntje bij paaltje komt, dan ken- nen de broeders van de Reyerslaan en Medialaan maar één waarheid.
Met de gebeurtenissen in Parijs in het ach- terhoofd zoudt gij nochtans een geknipte studiogast zijn om de kijkers te duiden over islam en terreur. Maar ja, laat dat nu net een thema zijn... “Waarover men niet spreekt” bij VRT en VTM. Hadt ge soms anders verwacht?
Briefje aan Wim van Rooy
“We zijn het slachtoffer van onze centrale ligging en onze open economie en we moeten ons de vraag stellen of de wapenexport niet weer federaal moet worden.”, stelde Bonte. De wapenwetgeving die bepaalt wie een wapen mag bezitten, is tot op heden nog altijd fede- rale materie. De bevoegdheid om vergunnin- gen voor wapenexport af te leveren niet meer, en dat heeft zo zijn redenen.
Regionalisering wapenexport
Tot 2003 was het uitvoeren van wapens een bevoegdheid die op het Belgische niveau zat. Het jaar voordien, in 2002, ontstond er een zware discussie over wapenleveringen aan Nepal, dat op dat moment in een burger- oorlog verzeild was. Volgens Wallonië, dat de belangen van staatsbedrijf en wapenprodu- cent FN Herstal, waarvan het honderd procent eigenaar is, veilig wilde stellen, was er echter geen sprake van een burgeroorlog, maar van een prille democratie. Er was immers een grote bestelling geplaatst en die wilde de Waalse politiek koste wat het kost laten doorgaan.
Daarvoor werd, zoals we dat van onze zuider- buren gewoon zijn, alles uit de kast gehaald. Er werden onderzoeksmissies opgezet en er werd vooral veel mist gespuid. Die mist moest die- nen om, ondanks het breed gedragen Vlaamse
Waalse regering is immorele wapenhandelaar én rechter
Hans Bonte, de burgemeester van Vilvoorde en Vlaams parlementslid voor de sp.a, vroeg op vrijdag 16 oktober op Radio 1 dat er maatregelen zouden worden genomen tegen illegaal wapenbezit. Ook de wapenwet die legaal wapenbezit regelt, mag voor hem onder de loep worden genomen. Bonte stelt samen met ons vast dat zowat in elk terreurdossier België of Brussel opduiken als plaats waar de gebruikte wapens ofwel werden aangekocht ofwel een doortocht kenden. Een maand na het interview zijn met de aanslagen van 13/11 zowel de vraag als de vaststellingen alleen maar actueler geworden.
België als draaischijf voor wapenhandel
parlementaire verzet, in het geheim verder te gaan met de wapenleveringen.
De facto werd op die manier in 2002 de bevoegdheid over wapenuitvoer geregionali- seerd. Een knap staaltje van hoe de Walen met de federale wetten omgaan, wanneer deze hen niet goed uitkomen. In 2003 legden de Vlamin- gen zich officieel bij de feiten neer en werden de drie gewesten - Vlaanderen, Wallonië en Brussel - bevoegd voor wapenexport.
Klokkenluider Nepalleveringen geslachtofferd
De man die aan de basis lag van de hele heisa en zo verantwoordelijk is voor de snelle regionalisering van de wapenexport, is Roel van der Stichelen uit Londerzeel. In 2002 was hij als jurist werkzaam bij Delcredere, de open- bare kredietverzekeraar die moest instaan voor de exportverzekering van de wapentransactie.
Van der Stichelen had al langer moeite met de manier waarop Delcredere zonder zich vragen te stellen immorele wapenhandel faciliteerde.
De wapenleveringen aan Nepal waren voor hem de druppel.
Toen Van der Stichelen weet kreeg van de geplande wapenleveringen, besloot hij Ben Weyts in te lichten. Weyts was in die tijd woord- voerder van de pas opgerichte N-VA. De partij
gebruikte de informatie vervolgens om er actie mee te voeren tegen de paars-groene regering onder de slogan “Anders Gaan Leveren”, een verwijzing naar het toenmalige Agalev. Het ver- volg kent u intussen.
Voor Van der Stichelen was de kous daarmee niet af. Bij Delcredere had men snel door dat hij “de mol” was en hij werd op een zijspoor gezet en gemeden als de pest. Men dwong hem op die manier ontslag te nemen en wei- gerde hem op de koop toe zijn C4 te geven.
Pas na vele jaren procederen tegen de RVA, kreeg hij erkenning voor het feit dat het om een gedwongen ontslag ging. Van der Stiche- len is nu twee jaar met pensioen. De tien laat- ste jaren van zijn carrière heeft hij geen werk meer kunnen vinden. In een reactie laat hij weten dat hij ondanks alles vandaag exact het- zelfde zou handelen. Het siert hem.
Regionale verschillen op vlak van ethiek
Dat België vandaag als draaischijf voor wapenhandel dienst doet, hoeft gezien deze voorgeschiedenis niet te verwonderen. Frans- talig België heeft nooit last gehad van grote ethische principes. Onderzoek van de jaarver- slagen van de Waalse en Vlaamse wapenhan- del leert dat de verschillen in ethiek tussen Vlaanderen en Wallonië dan ook erg groot zijn, ook nu nog.
Zo heeft de Europese Unie een lijst opgesteld van landen waartegen een embargo geldt. Over een aantal landen, waaronder Libië, wordt nog wat discussie gevoerd in de “Groep export van conventionele wapens” (sic), afgekort COARM.
In 2013 levert Wallonië een exportvergunning naar Libië af voor 335.000 euro, vermoedelijk voor gepantserde voertuigen. Net als in 2002 steekt het zo nauw niet voor de Waalse rege- ring, die sinds 1997 volledig eigenaar is van FN Herstal. Wapenhandelaar, partij én rechter dus.
De verschillen met Vlaanderen blijken ook elders. In het jaarrapport van 2014 van Vlaan- deren is te lezen dat geen vergunningen wor- den toegekend voor Egypte, Bahrein, Jemen en Syrië. Ten aanzien van Saudi-Arabië worden verscherpte eindgebruikersgaranties geëist.
Saudi-Arabië en al-Qaida delen dezelfde vijan- den waardoor het meer dan aannemelijk is dat bijvoorbeeld al-Nusra op Saudische wapens kan rekenen. Al-Nusra is een tak van al-Qaida die in Syrië tegen IS en Assad strijdt en zelf een afsplitsing is van ISI, Islamitische Staat in Irak, de voorloper van ISIS.
In de Vlaamse cijfers is inderdaad te zien dat voor de eerste vier landen geen vergunningen
meer werden afgeleverd. Voor Saudi-Arabië daalt de totaal vergunde export van 2,044 mil- joen in 2013 naar één vergunning van 600.000 euro in 2014.
De Waalse humanisten en socialisten lever- den in 2013 volgende vergunningen af:
- Egypte: 1 licentie voor 2,995 miljoen euro.
- Libië: 1 licentie voor 335.000 euro.
- Saudi-Arabië: 27 licenties voor in totaal maar liefst 97,821 miljoen euro.
- Bahrein: 2 licenties voor in totaal 8,798 miljoen euro.
De kans dat ons leger in de toekomst onder vuur genomen wordt met Waalse wapens, wordt ten gevolge van deze leveringen en de gespannen situatie met de dag groter. Evenals de kans dat de FN-wapens via een omweg naar België en Europa terugkeren om voor aansla- gen gebruikt te worden.
In het laatste wapenexportrapport dat Wal- lonië ter beschikking stelt, dat van 2013, leren we dat in 2012 de totale Belgische wapenex- port een klein miljard euro bedroeg, waarvan 87 procent Waalse licenties. Uiteraard heeft Wallonië dus, met FN Herstal en een hogere werkloosheidsgraad, veel meer belang bij wapenleveringen aan twijfelachtige regimes dan Vlaanderen. Dat is in het verleden echter nooit een geldig excuus geweest voor mede- werking aan totalitaire of criminele regimes.
Wartvan Schel
PRiORitEitEn
“Politie zet alle middelen in voor vierde flitsmarathon”, schreef Het Nieuwsblad op 16 november. Dat had een routineberichtje kunnen zijn. Maar dat was twee dagen na de aanslagen in Parijs, en daardoor werd het ronduit hallucinant. Men zou verwach- ten dat de politie op zo’n moment “alle middelen zou inzetten” voor het opsporen van terroristen, Syriëstrijders en hun fun- damentalistische achterban. Maar de Bel- gische politiek heeft nu eenmaal andere prioriteiten….
Dossier
19 november 2015
4
De Qing onder druk
Naties met een geschiedenis van duizen- den jaren hebben een olifantengeheugen.
170 jaar is maar een klein stapje terug in de tijd; zeker als de communistische machtheb- bers het niet moe worden om de (Han-)Chi- nezen te herinneren aan de vernederingen die het Westen het land hebben toegebracht.
In de eerste helft van de 19de eeuw takelde de Chinese staat geleidelijk af. De Manchu- dynastie (ook de Qing genaamd) had de teu- gels niet meer stevig in handen. Deze afstam- melingen van de veroveraars uit Mantsjoerije steunden 200 jaar later bij zowel het leger als in de administratie nog altijd op de clans die China onderwierpen in 1644.
De Chinezen vormden wel een groot deel van hun dienaren en generaals, maar toch vertrouwden de Qing hun onderdanen niet helemaal. Altijd stonden er Chinezen klaar om in opstand te komen met als voorwendsel dat ze de verdreven autochtone Ming-dynas- tie weer in het zadel zouden helpen. De Qing- troon wankelde ook door de economische problemen. De bevolking groeide veel snel- ler dan de landbouweconomie en de erosie begon China te teisteren.
Er waren te weinig overheidsbanen voor een talrijke hooggeschoolde elite die neer- keek op handel. Corruptie was - net als van- daag - een epidemie. Ook was er de druk van de Europese staten, die met hun kolonise- ringsavontuur begonnen. Feitelijk waren de verhoudingen al honderden jaren erg moei- lijk. Eerst de Portugezen, dan de Hollanders en de Zeeuwen van de VOC, en tenslotte de Britten en de Fransen kochten grote hoeveel- heden Chinese producten. In Europa was veel vraag naar porselein en zijde. Die behoeftes werden nog veel groter toen het Verenigd Koninkrijk de thee ontdekte en de Britten er hun lievelingsdrank van maakten. Het pro- bleem voor de Europeanen was de eenzijdige handel. De Chinezen hoefden de Europese spiegeltjes en kralen niet en andere produc- ten produceerden ze even goed zo niet beter.
China eiste betaling in zilver en weigerde iedere vorm van ruilhandel. Diplomatieke betrekkingen weigerden de Chinezen ook, want ze beschouwden de Europese barba- ren als aan hen onderworpen onbelangrijke volkeren. Europeanen mochten niet in China reizen en Europese schepen konden alleen in Macao en Canton aanleggen en moesten alle handel met een klein clubje Chinezen drijven.
Opium voor de Chinezen
De Britse East India Company (die in Indië heerste, want het subcontinent werd eerst in 1857 Brits bezit) vond eindelijk een product dat de Indiërs in de kolonies teelden en dat de Chinezen lustten: opium.
De Chinese overheid verbood de invoer, maar er waren veel smokkelmogelijkheden.
Na de definitieve nederlaag van Bonaparte kon de East India Company probleemloos haar vloot handelsschepen naar China zen- den. Tenslotte vonden jaarlijks 40.000 kis- ten (80 kilogram per kist) opium de weg naar China en deze keer moesten de Chinese han- delaars betalen met zilver, dat op die manier het land verliet en de prijs van het zilver deed stijgen.
Minstens 1 miljoen Chinezen was al in 1820 verslaafd. Ze rookten liggend de drug, met een pijp met een lange steel (mooi gete- kend in “De blauwe lotus” van Kuifje en “De witte uil” van Suske en Wiske). De Chine- zen discussieerden inmiddels al jaren intern over de drug, want opium kon ook als medi- cijn gebruikt worden. Een deel van de admi- nistratie wou de legalisering en de teelt van eigen opium, die volgens de voorstanders alleen maar beter zou zijn. Uiteindelijk won- nen de tegenstanders het en in 1838 verbood de keizer alle invoer.
Een keizerlijk gevolmachtigde trok naar Canton en arresteerde gebruikers, nam pij- pen in beslag en eiste dat de Britse sche- pen hun kisten opium ter vernietiging aan- boden. Een Britse diplomaat ging akkoord,
maar de Britse drugsverkopers vonden dat de Britse regering hen maar moest vergoe- den. De keizerlijke gevolmachtigde bleef al bij al nog voorzichtig; hij probeerde de Euro- peanen te isoleren en de Chinezen tegen hen op te zetten.
Hij gebruikte geen rechtstreeks geweld, want hij had inmiddels de Britse schepen eens bekeken en vergeleken met de veel kwetsbaardere Chinese jonken.
De Chinese vernedering
De opiumhandelaars trokken naar huis, kochten Britse kranten om en zetten het par- lement onder druk. Een formele oorlogsver- klaring kregen ze niet, maar de regering zond wel een Britse vloot om de Chinese ijver te stoppen.
Het regende kleine en vervolgens grote incidenten tussen Chinezen en Britten waar- bij de veel slechter bewapende Chinezen altijd aan het kortste eind trokken. De Brit- ten verloren hun geduld. In 1842 namen ze de havensteden Canton en Shangai in en ze bedreigden even Peking. De Chinezen kon- den niet op tegen de Britse stoomschepen, die niet afhankelijk van de wind waren, en 10.000 Britse gedisciplineerde beroepssolda- ten versloegen met hun geweren gemakkelijk 100.000 met verouderde musketten bewa- pende Chinezen. De Qing-keizer, die op het thuisfront al zoveel problemen had, gaf toe.
Buiten Canton werden nog andere havens geopend en de Chinezen betaalden een ver- goeding voor de in beslag genomen opium.
Voor de rest werd met geen woord over de drug gerept maar de handel ging voortaan zijn gangetje.
De Britten kregen ook voor de eeuwigheid een rotsig eilandje: Hongkong. Ook Frank- rijk en de Verenigde Staten sloten gunstige verdragen met het zwakke China. De Chine- zen probeerden vervolgens zo goed en zo kwaad mogelijk de toepassing van de verdra- gen op de lange baan te schuiven of te sabo- teren, tot de Britten het beu werden. Met hun vloot veroverden ze in 1856 Canton en bedreigden opnieuw Peking. Weer gingen de Chinezen door de knieën en deze keer was er geen redden meer aan. China moest een Britse ambassadeur aanvaarden en voort- aan moest alle officiële communicatie in het Engels gebeuren. Westerlingen kregen de toestemming om in grote delen van China te reizen en de taal grondig te leren (tot dan toe verboden). Nieuwe havens moesten met opium volgeladen westerse schepen toela- ten. China verkreeg alleen dat de doorvoer en de verkoop in het binnenland door Chinezen zou gebeuren. Vernederend was de bepaling dat China voortaan criminele westerlingen niet meer mocht straffen en ze aan westerse vertegenwoordigers moest overdragen.
Weer probeerden de Chinezen de uitvoe- ring op de lange baan te schuiven, maar na zware gevechten vielen de Britten (met Ame- rikaanse steun) Peking binnen. Ze plunder- den en verwoestten het Zomerpaleis, één van de mooiste architectonische parels van China. Ze dachten er zelfs een ogenblik aan het regeringscentrum (de Verboden Stad) in puin te leggen, maar dat zou de ondergang van de dynastie betekend hebben en dat wil- den de Britten niet. De keizer was inmiddels naar Mantsjoerije gevlucht en zijn broer kreeg het bevel de westerlingen hun zin te geven.
De Chinese heerser kon niet anders. Op dat ogenblik was het land verscheurd door de bloedigste opstand en burgeroorlog uit de hele wereldgeschiedenis, de Tai Ping- revolte, die 20 miljoen mensen het leven kostte. Maar ook vandaag - zeker vandaag - zijn de Chinese leiders, als ze met buiten- landers onderhandelen, die vernederende verdragen niet vergeten. Tezelfdertijd hou- den ze de Tai Ping-opstand altijd in het ach- terhoofd, dus regeren de communisten met ijzeren hand hun immense land.
Volgende week meer over de Tai Ping- revolte.
Jan neckers
De opiumoorlogen
Een trouwe lezer is geobsedeerd door China, al zette hij er nooit een voet, wegens het taalprobleem. En zin in een voorgekookte reis heeft ie ook niet. “Ooit China aan de VUB bestudeerd?”, vraagt hij. Ja, maar de Chinese geschiedenis is zo rijk dat ik de lezers alleen maar een paar deelaspecten kan vertellen.
Klacht tegen federale ministers
Het Vlaams Belang heeft klacht ingediend tegen Jan Jambon, Theo Francken en Ste- ven Vandeput, alle drie Vlaamse ministers in de federale regering, wegens schending van een aantal artikelen van het Belgisch strafwetboek. Gelijkaardige klachten werden al eerder ingediend in het buitenland. Meer bepaald in Nederland door ex-strafpleiter Bram Moszcowicz tegen het huidig kabinet. In Duitsland ook door de politieke beweging Alternative für Deutschland (AfD) tegen Duits bondskanselier Angela Merkel.
De klachten komen telkens min of meer op hetzelfde neer. Men klaagt bewindvoerders uit de zittende regering aan omdat zij hun burgers niet, of in ieder geval onvoldoende, bescher- men tegen een acute externe bedreiging, in dit geval in de vorm van een enorme toevloed van migranten. Het veiligheidsrisico bestaat erin dat islamterroristen mee binnenkomen. Bij- komend probleem daarbij, en volgens sommi- gen zelfs het grootste probleem, is dat het over- grote deel van deze migranten dragers zijn van, of in ieder geval beïnvloed zijn door een mar- tiale, supremacistische veroveringsideologie die de afgelopen decennia al tal van integra- tieproblemen heeft veroorzaakt in het Westen.
Veiligheid in
gevaar brengen is strafbaar
Hebben de klachtindieners een kapstok waar zij hun klacht aan kunnen ophangen? Ja, het is inderdaad zo dat tot op heden alle wes- terse landen in hun strafwetboek handelingen of gedragingen strafbaar stellen die de externe of interne veiligheid van het land en zijn bewo- ners in gevaar brengen.
Burgers zijn kwaad als hun politieke bewind- voerders corrupt of onbekwaam zijn en mil- joenen aan belastinggeld verspillen, maar nog erger wordt het als de bewindvoerder de veilig- heid van de burger niet meer kan of wil garan- deren, of de burgers althans die indruk krijgen.
Kwaadheid slaat dan snel om in razernij, atavis- tische reflexen (van verre voorouders) borrelen naar boven en de burgers zijn bereid tot fysiek handelen, ook tégen hun eigen bewindslui.
De Engelsman Thomas Hobbes (1588-1679) had het bij het rechte eind: veiligheid is de essentiële functie van een staat en bekleedt een centrale plaats in het sociaal contract tus- sen de burgers en hun bewindslui.
Helaas lijkt dit inzicht voor een groot deel verdwenen te zijn bij de huidige generatie poli- tici en hun directe voorgangers. Deze zien en zagen politiek vooral als een persoonlijke car- rière en beheer en herverdeling van financiële middelen, van transfereren van geld en vermo- gen van de ene groep naar de andere. Ze heb- ben lijfelijk geen noemenswaardige interne of externe bedreiging meer gekend en groeiden op in een tijdperk van ongeziene welvaart. Zij kunnen zich nog moeilijk voorstellen wat zulk een interne of externe bedreiging zou kunnen betekenen. Mainstream westerse politici heb- ben weinig of geen relevante ervaring meer in omgang met externe of interne bedreigingen en daarom maken ze zichzelf graag wijs dat er in feite geen bedreigingen (meer) zijn. Laat de roes van welvaart en overvloed nog zo lang mogelijk duren! Après nous le déluge!
Anders in de “Visegradlanden”
Dit verklaart ook de opmerkelijke en afwij- kende houding in de huidige migrantencrisis van de zogenaamde Visegradlanden (Honga- rije, Polen, Tsjechië en Slowakije). De nazi- overheersing was in die landen in de regel veel harder en wreder dan in West-Europa.
Bovendien werd het nazibewind er gevolgd door een communistische tirannie die gedu- rende decennia nieuwe vormen van onder- drukking met zich meebracht. In een toestand
van nood en ontbering wordt men vanzelf rea- listisch en voorzichtig. Voor deze landen dus geen nieuwe politieke avonturen met grote aantallen migranten met een foute ideologi- sche achtergrond.
Vragen bij strafklacht
Dat nu een aantal verontruste burgers in verschillende West-Europese landen straf- klacht indienen tegen hun bewindslui in ver- band met de huidige migratiecrisis, is niet zo verwonderlijk. Waarbij ik in het midden laat of de beklaagden in de klacht van Vlaams Belang wel zo’n gelukkige keuze vormen. Het gaat om personen die nooit eerder minister waren in de federale regering, bovendien behorend tot een politieke partij die nooit eerder federale ver- antwoordelijkheid heeft gedragen. De huidige toestand van de multiculturele maatschappij in België is hun verdienste noch hun schuld.
Zij erfden deze toestand van hun voorgangers en het is nog te vroeg om hun beleid te evalu- eren. Of het ten gevolge van de klachten in de genoemde Europese landen ook tot een daad- werkelijk vervolging, laat staan een veroorde- ling zal komen, is een ander paar mouwen.
Vooreerst is het al lang geleden dat de in de verschillende klachten ingeroepen strafartike- len, die (in België althans) straffen voorzien tot levenslange hechtenis, nog toegepast zijn.
Na de repressieperiode na de laatste wereld- oorlog hebben deze artikelen vooral stof zitten vergaren in de strafwetboeken van de staten in kwestie en bestaat er niet echt een actu- ele, jurisprudentiële traditie waarop men kan terugvallen. Verder is het zo dat de potentieel schadelijke gevolgen van de huidige migratie- politiek zich pas in de verdere toekomst in hun volheid zullen manifesteren.
Band tussen
magistratuur en politici
Een ander voordeel voor de beklaagden is dat de magistraten die zich bezighouden met vervolging tot dezelfde elite of sociale groep behoren als de beklaagden zelf (de magistra- ten worden trouwens nog altijd benoemd door de politici). De kans is dus groot is dat zij inzake migratiepolitiek en islamideologie er dezelfde ideeën op nahouden als de beklaagde bewindslui, gedeelde ideeën die dagelijks bevestigd en bekrachtigd worden in de mas- samedia. Dit wil zeggen dat de kans groot is dat ook volgens deze magistraten er eigenlijk geen probleem is, of dat het risico slechts mini- maal is. Verder kan, zoals algemeen geweten, elke magistraat creatief omspringen met de met hem voorgelegde feiten, dit wil zeggen, hij kan er selectief mee omgaan. Hij kan bepaalde feiten negeren, andere minimaliseren en nog andere dan weer overwaarderen. We herinne- ren ons allemaal nog de veroordeling van het Vlaams Blok voor racisme in 2004.
Besluit
Er is weinig kans dat het tot een effectieve vervolging, laat staan een veroordeling komt.
Maar daar zijn de klachtindieners zich allicht van bewust en gaat het hen er in de eerste plaats om een politiek signaal te geven.
Dirk Hoebeek
Intussen in Vlaanderen: Liesbeth Homans (N-VA) erkent 50 nieuwe moskeeën
Actueel 19 november 2015 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Lala-land
Wat doet Vlaanderen tegen dan wel aan de
“radicalisering” van “jongeren”? U weet wel, die lieve kapoentjes die zo moeilijk aan de roep uit het Oosten kunnen weerstaan. De min of meer repressieve aanpak van die veel- belovende jongelui is aan het federale niveau toebedeeld. De bepoedering en bepampe- ring derzelfde jongelui wordt dan weer door onze Vlaamse overheid ter harte genomen.
De excellenties Homans (algemeen toezicht- houderin), Vandeurzen (Welzijn) en Crevits (Onderwijs) mochten voor de commissie radi- calisering tekst en uitleg geven. Met name de rode en groene volksvertegenwoordigers zijn gebrand op een snellere en ruimer gefinan- cierde “uitrolling” van het beleid ter zake. Wat met de aanbevelingen van de fameuze resolu- tie van het Vlaams Parlement en de duizend- voudige voorgenomen projecten, waarmee Vlaanderen trouwens een voorbeeld voor de wereld is? Welnu, er is het “Vlaams Platform Radicalisering”, er zijn heel veel “overlegmo- menten”, er zijn “projectsubsidies” voor de lokale overheden, er schijnt heel veel jobcrea- tie in de sector gaande te zijn en – heilige Graal – er is de infolijn en helpdesk voor bezorgde ouders en jongeren met vragen over “help, mijn kind radicaliseert”, of, “help, ik radicali- seer zelf en heb vragen over islam”. In dat laat- ste verband schijnt het “islamexpertentegen- discours” wonderen te doen. Van zeer groot belang is ook – uiteraard – de “interlevensbe- schouwelijke dialoog”, die ons ongetwijfeld op de goede weg naar Lala-land zal zetten. Een obstakel blijkt helaas te zijn dat nog “manie- ren moeten worden gezocht om de mensen voor wie het allemaal is bedoeld te bereiken”.
Allah-lievedeugd nog aan toe. De radicalise- ringscommissie kan niet worden verweten dat ze “Parijs” niet zag aankomen, wel dat ze zich als een kaduke teletijdmachine geheel en al in jaren-1970-geneuzel heeft verplaatst. Rea- liteit bijt.
Gerommel
Het wekelijkse persoverzicht, oftewel de actuavraagjes in de plenaire, waren zoals steeds volmaakt voorspelbaar. Het gedoe over de politie-interventie met een plastic kogel in een jeugdinstelling stelde Freya van den Bossche in staat om een beetje drama op te voeren. Minister Vandeurzen kondigde ver- der onderzoek van de zaak aan. Een gevolg van de zesde staatshervorming is dat de con- trole op werkzoekenden van de federale RVA overkomt naar de gewestelijke diensten, met name de VDAB. Helemaal in kannen en krui- ken lijkt dat nog niet te zijn. Jan Hofkens (N-VA) wist te melden dat aan regelgeving en prakti- sche organisatie nog een en ander schort. In ieder geval is Vlaanderen nog niet helemaal klaar. Chris Janssens (VB) verwoordde het wat scherper. Hij zag het zoveelste gerommel tus- sen “federaal” en “Vlaams”. Volgens minister Muyters wordt hard aan de zaak gewerkt en zal men nu toch, heus, klaar zijn voor 1 januari.
Woonzekerheid
An Moerenhout (Groen) wist verheugd te melden dat de vluchtelingen eraan komen.
Natuurlijk moeten die mensen worden gehuis- vest, maar vreemd genoeg is het huuraanbod onvoldoende en te duur. Het opvangprobleem van Francken wordt nu het woonprobleem van Homans, aldus Moerenhout.
Homans gaf meteen lik op stuk, als – zoals Groen beweert – al die vluchtelingen toch hoogopgeleiden zijn die hier meteen aan de slag zullen gaan, dan zullen zij zich wel op de private huurmarkt kunnen beredderen, en als sociale woningen nodig zijn dan zullen ze de procedure moeten doorlopen, zoals iedereen.
Hoewel ze het loochende, is Moerenhout de facto gewonnen voor vluchtelingenverwenne- rij, woonzekerheid dient te worden geboden.
Provincialisme
Een ontwerpdecreet met wat maatregelen inzake Economie, Wetenschap en Innovatie ligt voor. Niet naar de zin van de sp.a, en nog min- der naar die van Ingrid Lieten. De plannen in verband met het Fonds voor Wetenschappe- lijk Onderzoek (FWO) vond ze onverteerbaar, want “een staatsgreep van Leuven en Gent”
tegen de kleinere universiteiten, met andere woorden die van Hasselt. Vanop de N-VA-ban- ken werd Lieten weggezet met haar “bekrom- pen provincialisme”. De kritiek uit groene hoek was wat serieuzer, ook al was “miss onderwijs”
Meuleman er niet. Men had vragen bij de “ver- markting” en het internationale gehalte van een en ander. Uiteraard bleef het standpunt van de meerderheid dat, alweer, een prachtig en evenwichtig werkstuk is afgeleverd.
Toekomstverkenningen migratie: een gemiste kans
De editie van vorige zaterdag, die ander- maal plaatsvond in de aula van de Universiteit Antwerpen, stond in het teken van ‘migratie en integratie’. Voorwaar een boeiend onder- werp, zeker daags na de verschrikkelijke aan- slagen in Parijs. Terwijl de drie vorige edities vrij verdienstelijk en leerrijk waren, werden we ditmaal jammer genoeg vergast op een gebeuren dat uitmuntte in politieke correct- heid en ons weinig anders leerde dan wat gemeenplaatsen.
Dit was eigenlijk voorspelbaar, gezien de weinig ‘diverse’ sprekerslijst. Wanneer men het nodig vindt om professor Walter Nonne- man te vragen van het “Centrum voor Migra- tie en Economische Studies” van de UA, dan weet men toch vooraf dat men een ongenu- anceerde en zelfs extreme visie pro migra- tie te horen zal krijgen? Men hoeft zijn naam maar even te googelen en men komt uit bij krantenkoppen zoals “Verzet tegen immigra- tie is zinloos”.
Het was zaterdag niet anders: we krijgen volgens Nonneman nog veel meer immigra- tie en dat is maar goed ook, want de West- Europeanen hebben te weinig kinderen, de bevolking veroudert en bijgevolg zijn er extra werkkrachten nodig. Om die meteen aan het werk te krijgen, moet onze arbeidsmarkt veel flexibeler worden. Dat de bevolking daardoor razendsnel toeneemt, is voor die man aller- minst een probleem, want het land is hele- maal niet ‘vol’ en bovendien is het erg voor- delig voor de economie. Er zijn weliswaar wat culturele problemen en bijgevolg moeten we ons extra inspannen om de kloof met vooral de niet-Europese gemeenschappen te dich- ten.
Ivorentorengeleerde
We hadden van een wetenschapper enige nuance en kritische reflectie verwacht. We hadden gedacht en gehoopt dat een dergelijke eenzijdige, zuiver economische benadering tot het verleden zou behoren, zeker na alle ervaringen inzake mislukte immigratie (get- tovorming!) in onze steden, maar neen hoor, dergelijke ivorentorengeleerden zwaaien dus nog altijd de plak op onze universiteiten. Als het van deze wereldvreemde liberaal zou afhangen, zouden we de grenzen nog ruimer moeten openstellen, want alle verzet tegen immigratie is toch zinloos.
Helaas zorgde de twee spreker, professor
Godfried Engbersen van de Erasmus Univer- siteit Rotterdam, niet voor enig tegengewicht.
De man is wetenschappelijk begeleider van het regeringsbeleid in Nederland, maar ook hij bleef zwaar onder de verwachtingen. Zijn cijfergegevens waren weliswaar wat recenter en boeiender (zeker over de bevolkingsevolu- tie in Antwerpen), maar over de band tussen onveiligheid en immigratie ging hij echt wel de mist in. Misschien kan hij eens te rade gaan bij de Nederlandse onderzoekster Marion van San, die over dit thema heel wat verstandige, wettenschappelijk onderbouwde zaken op papier heeft gezet.
Na het erg eenzijdige verhaal van de beide hoogleraren was het tijd voor een paneldis- cussie met enkele jonge Vlamingen met een migratieachtergrond. Dit werd geleid door Rik van Cauwelaert, maar helaas slaagde deze nochtans ervaren journalist er niet in enkele kernachtige vragen te stellen, laat staan dat hij enig debat kon losweken. De ‘discussie’
was daarvoor veel te kort, te disparaat en te oppervlakkig.
Verlichte islam
Graag vermelden we het charmante optre- den van de 20-jarig Nozizwe Dube, een ver- standig meisje dat amper zes jaar geleden met haar moeder vanuit Zimbabwe naar Vlaande- ren vluchtte en het vandaag al gebracht heeft tot de voorzitster van de Vlaamse Jeugdraad.
Aan haar vloeiend en vlekkeloos Nederlands zouden vele Franstalige inwijkelingen in Vlaan- deren een puntje kunnen zuigen. We onthou- den dat ze ‘integratie’ verkiest boven ‘assimi- latie’, maar ze kreeg niet de kans om daarop in te gaan. De vraagstelling bleef wederom beperkt tot wat gemeenplaatsen.
Een andere spreker was Brahim Laytouss, een 44-jarige wetenschappelijke onderzoe- ker en imam in Gent. De man wordt naar voor geschoven als een beloftevol religieus den- ker en hij stelde zich voor als een vernieu- wer die werkt aan een Europese, verlichte islam. De tijd ontbrak om daar enige duiding bij te geven. Over de terroristen in Parijs had hij weinig meer te zeggen dan dat het losge- slagen individuen waren. Dergelijk fanatisme kan volgens de imam voorkomen worden met goed islamonderricht omdat de islam een erg
‘humane’ godsdienst zou zijn.
We hadden de man graag eens gecon- fronteerd met enkele van de erg talrijke zeer
inhumane passages uit de Koran én met het gewelddadig leven van de grote profeet Mohammed zelf. Is men in zijn kringen bereid voorgoed afstand te nemen van dit geweld en dus van belangrijke delen van de Koran, of zijn het slechts kosmetische veranderingen die hij bepleit? We willen Laytouss graag het voordeel van de twijfel gunnen en hopen ten zeerste dat hij kan bijdragen tot een verlichte islam, maar voorlopig hebben we daarvan dus nog niet veel concreets kunnen vernemen.
Bourgeois
Het slotwoord van deze (korte) namiddag- zitting ging naar Vlaams minister-president Geert Bourgeois, die enkele interessante cij- fers gaf bij de vluchtelingencrisis. In tegen- stelling tot de lage percentages vroeger wordt vandaag ruim 60 procent van de vluchtelin- gen erkend of beschermd. Het gros van deze vluchtelingen is ouder dan 18 en (veel) jon- ger dan 60 en kan dus nuttig zijn voor de eco- nomie. Anderzijds is voor 15 procent van hen een alfabetiseringsprogramma noodzakelijk.
De werkzaamheidsgraad ligt bij de buiten- landers op minder dan 45 procent, terwijl dit elders in Europa boven de 56 procent ligt.
Dat heeft onder meer te maken met de grote achterstand op school bij grote groepen leer- lingen, een fenomeen dat zich doorzet bij de tweede en derde generatie.
Bourgeois was anderzijds wel lovend voor de grote inspanningen die vooral kleuterjuf- frouwen leveren in Brussel, iets wat hij vast- stelt bij zijn eigen kleinkinderen. Deze hard- werkende leerkrachten zorgen ervoor dat ontelbare anderstalige kinderen tegen het begin van de lagere school vrij vlot Neder- lands spreken. De minister-president bena- drukte het belang van een gemeenschap- pelijke, publieke cultuur in Vlaanderen, met waarden en normen gebaseerd op de ver- lichting. Hij riep de Vlamingen op om nieuw- komers niet links te laten liggen en te wer- ken aan de emancipatie van alle Vlamingen.
De Vlaamse Beweging zou zich te weinig op deze doelgroep richten. In tegenstelling tot de Schotse en de Catalaanse nationalisten, die zich meer open zouden stellen.
Zo zou twee derde van de Schotse moslims de onafhankelijkheidsidee steunen. Hier zou Geert Bourgeois toch wel de hand in eigen boezem kunnen steken. De onafhankelijk- heidsidee werd door zijn partij naar de marge verbannen, waardoor de Vlaamse Beweging vandaag absoluut niet wervend is, bij geen enkele bevolkingsgroep. Het is tijd dat zijn par- tij opnieuw zelf een wervend project uitwerkt
voor Vlaanderen. P.
Erenotaris en gewezen ANZ-voorzitter Richard Celis is een verdienstelijk man met het Vlaamse hart op de juiste plaats. Hij is een man die vooruit wil kijken en verleent daarom graag zijn naam aan de ‘Toekomstverkenningen’ die enkele Vlaamse verenigingen al voor de vierde keer op rij organiseerden.
MoskEEëN
Verleden dinsdag kondigde Lisbeth Homans aan dat ze een vijftigtal bestaande moskeeën gaat erkennen. Nu zijn er nog maar 28 mos- keeën officieel erkend. Niet dat er maar zoveel moskeeën zijn. Op internet is gemakkelijk een lijst te vinden op de webstek van de Executief van de Moslims van België: daar worden 151 moskeeën opgesomd, alleen al in Vlaanderen.
In Wallonië zijn er 76 moskeeën, waar- van een 43-tal officieel erkend zijn. Op het Brusselse grondgebied zijn er 68 moskeeën.
Daarvan zijn er 21 gevestigd in de zone met postcode 1080 (zijnde Sint-Jans-Molenbeek, Ganshoren en Koekelberg). Van de 68 mos- keeën op Brussels grondgebied zijn er echter maar vijf officieel erkend. Slechts één mos- kee in Sint-Jans-Molenbeek is erkend door het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Anders gezegd: 20 moskeeën in dezelfde buurt zijn nog niet erkend.
Mogen we Lisbeth Homans wijzen op het rapport van het “Vlaams Comité voor Ex-mos- lims”, dat handelt over moslimextremisme in Antwerpen. Dat rapport is gemakkelijk te vin- den op internet en dateert van augustus 2009.
In het rapport staat haarfijn uitgelegd waar- mee sommige moskeeën zich zoal bezighou- den.
WiR HAbEN Es NiCHT gEWussT
In islamitische milieus is zelfs terrorisme dik- wijls een familiekwestie. Dat was ook zo in de familie Abdeslam uit Molenbeek. Twee van de drie broers hebben deelgenomen aan de aanslagen in Parijs. Ibrahim blies zich op met
een bomgordel. Salah kon ontsnappen en is voortvluchtig. Mohamed beweert dat hij er niets mee te maken had. Hij is intussen vrij- gelaten omdat iemand hem een alibi heeft bezorgd. Deze Mohammed werkte tot voor kort op de dienst vreemdelingenzaken van de gemeente Molenbeek. Daar hield hij zich onder andere bezig met regularisatiedossiers.
Vanuit het oogpunt van een terreurgroep is dat een strategische functie. Tevoren werkte hij ook al voor het gemeentebestuur en zelfs op het kabinet van burgemeester Moureaux, een kopstuk van het islamosocialisme. Moham-
med Abdeslam beweert dat hij niets wist van de fundamentalistische activiteiten van zijn broers. Zijn ouders hadden zogezegd nooit iets verdachts opgemerkt. In de twintig jaar dat hij burgemeester was van Molenbeek heeft Mou- reaux de gemeente laten uitgroeien tot een broeihaard van fundamentalisme. Hij werd daarvoor niet alleen beloond met duizenden islamitische stemmen, maar ook in natura: op 71-jarige leeftijd trad hij in het huwelijk met een 35-jarige Marokkaanse. Uit pure, onbaat- zuchtige liefde natuurlijk. Moureaux beweert dat hij zich niet tot de islam heeft bekeerd.
