December 2021 Thema:
Hoe overleven we de winterblues?
INLEIDING
Tja, we naderen alweer het einde van dit jaar….. een jaar met veel corona ellende. Gelukkig hebben we weinig tot geen zieken gehad naar aanleiding van de corona….. alleen helaas is er onlangs iemand overleden aan de gevolgen hiervan, iemand uit de groep van het eetcafé van Emmeloord. Corrie was al flink op leeftijd, had een heel goed leven gehad en had er eigenlijk wel vrede mee. Gelukkig hebben haar eetcafé genoten haar goed kunnen ondersteunen in de laatste periode. Corrie rust zacht….
Er is dit jaar weer veel gebeurd en we gaan ons weer opmaken voor een nieuw jaar… een jaar waarin er mogelijk nog meer gaat gebeuren….. er zijn weer allerlei nieuwe projecten gepland waar we druk mee kunnen en ook zullen zijn …. om er een paar te noemen, door omstandigheden zullen we na ruim 12,5 jaar onze vaste plek in Almere, de Draaikolk in de Waterwijk, verlaten en vanaf half januari zullen we een nieuw pand in de Danswijk gaan betrekken…. U zult daar uiteraard meer van horen….. verder zal ondergetekende in de loop van het jaar zich uit het CLIP leven terugtrekken en zal een nieuwe directeur worden gezocht en uiteraard gevonden….. maar ook bij de STIP’s zullen er, gelukkig weinig personele, veranderingen optreden….. door de groei van het aantal bezoekers en activiteiten (als corona dit toestaat, hetgeen we wel hopen natuurlijk), zullen er noodzakelijke aanpassingen moeten worden getroffen….
kortom 2022 zal mogelijk een nieuw begin met, gelukkig, dezelfde uitgangspunten en ideeën inluiden.
We zijn benieuwd….
Maar eerst dit jaar nog even afsluiten…. Ik heb begrepen dat de STIP’s hier het een en ander aan hebben voorbereid, let dus op onze mails…..
In dit magazine zult u weer vele verhalen aantreffen over wat er is gebeurd…. Verhalen over hoe mensen denken de winterdip te overleven….. wat op zich natuurlijk al een heel fenomeen is, zo’n winterdip… ik moet zeggen, voor mij is het vaak echt een overleving…. Ik haat die kou…. Zou het liefst een winterslaap doen of heerlijk overwinteren in een mooi warm land….. maar deze laatste keus zit er voorlopig even niet in…. corona dus…. Jammer, maar we moeten echt door weer…. Overleven deze winter…. zijn weer een paar mooie verhalen over geschreven…
Daarnaast is er een interview van onze (Amersfoortse) coördinator in Almere en is er ook een gesprek met degene die onze website bezig is te verbeteren. Gelukkig zijn er ook weer wat dichters in ons midden en hulde weer aan onze tekenaar Francisco, hij heeft het hem weer gelapt om een fraaie tekening over het onderwerp te maken die het voorblad siert…
Kortom, veel weer om van te genieten in de tijd dat eenieder probeert een nieuw begin van het volgend jaar te starten, een nieuwe start in het duistere januari van volgend jaar… wat meteen het thema van ons nieuwe magazine inluidt, namelijk “een nieuw begin … ?! wat betekent dat…?!”
In de tussentijd wens ik eenieder een mooie jaarwisseling toe met veel mooie en nieuwe ideeën voor het volgende jaar….. hopelijk tot ziens…
Ruud
INHOUDSOPGAVE
Hoe overleven we de winterblues?... 4 Even voorstellen... 5
STIP Almere gaat verhuizen! ….6 Empowerment…. 6
Een dag uit het leven van... 7 De winterblues... 8
Kookcafé Lelystad ….9 Interview Tonny Koster...10
Hallo... 13 Thuiskomen...14
The continuing story of en door ex bezoeker A, nu te B… 15 Even voorstellen… 15
Interview Jo Seaton… 16 Aan tafel! ...17
Voorstellen... 18 Waar een begin is….. 18
Hoe kom ik de winterblues door… 19 Herinneringen uit de oude doos... 20
Even voorstellen... 21 De jongens van Almere... 22
Voorstellen …23 Uitje Schokland ...24
Christiaans moppentrommel...25 Winterblues... 26
Tips hoe om te gaan met een winterdepressie... 27 Voorstellen ...28
Hoe overleven we de winterblues?... 28 Stokbrood huisgemaakte kip-kerrie salade...29
Chocoladekoekjes recept...30 STIPPIE en FLIPPIE vraagbaak...31
Colofon...32
Hoe overleven we de winterblues?
Als de bladeren gaan verkleuren in de herfst van groen naar bruin, oranje en geel en uiteindelijk van de boom vallen, worden ook de dagen korter. Dit betekent ook dat het kouder gaat worden, en de winterjas uiteindelijk weer uit de kast gehaald moet worden. Eind oktober gaat dan ook de klok een uur achteruit. Met als gevolg nog vroeger donker.
Helaas hebben wij mensen geen winterslaap, zoals sommige dieren. Althans zo zie ik het. Ok het is niet altijd alleen maar ellende en toegegeven als het vroeger donker wordt breng ik meestal wat extra sfeer in huis. Dit doe ik door mijn kerstverlichting aan te doen, alleen hangen ze bij mij niet in de boom. Ik heb ze aan de muur hangen om een schilderij heen, met allemaal gekleurde lichtjes erin.
Ook steek ik hier en daar wat kaarsen aan en wat waxinelichtjes. Dus zo maak ik het toch nog een beetje gezellig in huis.
Als de winter zich dan aankondigt, helaas in Nederland vaak niet meer met een dik pak sneeuw zoals vroeger wel vaker gebeurde. Dan komt er vaak alleen wat natte sneeuw of regen met vorst erbij en dan is het oppassen geblazen buiten voor gladheid.
Buiten is het dan koud en onbehaaglijk, binnen daarentegen, warm en behaaglijk met de verwarming aan. En als je dan ook nog de
sfeerverlichting meerekent in huis waar ik net over schreef, ach dan valt het misschien toch wel mee de winterblues, mits die natuurlijk niet te lang duurt.
Toch kijk ik altijd wel weer uit naar de lente, als die zich aankondigt krijg ik weer een glimlach op mijn gezicht, met de daarbij behorende geboortes van nieuw leven, zoals lammetjes en kalfjes.
Zo kom ik ieder jaar weer de winter door, de ene keer wat makkelijker als de andere keer. Het vooruitzicht dat het niet altijd duurt en op een gegeven moment de lente weer in zicht komt, maakt dat ik over het algemeen de winter toch wel goed doorkom.
Dus waar ik in het begin over schreef, dat ik het jammer vind dat wij mensen geen winterslaap kennen, valt uiteindelijk toch ook wel weer mee.
Eveline
Wist je dat we door omstandigheden per half januari in het nieuwe jaar in Almere zullen verhuizen naar een andere plek? Te weten gebouw de
"DOP" Danswijklaan 66.
Even voorstellen
Hallo mooie mensen,
Dit jaar loop ik stage bij STIP/CLIP in Almere. Daarom wil ik mij even voorstellen zodat jullie weten wie ik ben.
Ik ben Maaike en ben 20 jaartjes oud. Ik doe de opleiding sociaal werk en zit in mijn laatste jaar. Hierna wil ik een hbo studie gaan doen ( toegepaste psychologie) in Groningen :)
Mijn grootste droom, of naja dromen is dat ik ga rondreizen over de wereld en verschillende culturen leer kennen en mijn vaardigheden hier in kan toepassen. Ook wil ik graag mijn eigen bedrijf op starten. Ik wil met mensen met een rugzakje op stap naar het buitenland om daar in een onveilige omgeving hun zelf weer terug te laten vinden door middel van opdrachten. Gelukkig kan ik dit dan mooi combineren met elkaar ;)
Ik hoop een leuke en mooie tijd met jullie te beleven hier in Almere.
STIP Almere gaat verhuizen!
Na 12,5 jaar in buurthuis De Draaikolk te hebben gezeten gaat ons STIP in Almere verhuizen naar een grotere ruimte. De verhuizing zal plaatsvinden in de eerste helft van januari 2022.
Ons nieuwe adres zal zijn in de Danswijk, gebouw De DOP, Danslaan 66 te Almere. Ook nu weer vlakbij een grote supermarkt, dit keer de AH.
De laatste tijd hebben wij het er al regelmatig over gehad een grotere en meer zelfstandige locatie te zoeken omdat, net als de andere activiteiten in de Draaikolk, wij uit ons jasje groeiden met als resultaat dat we elkaar in de weg gingen lopen. En nu is het na enig zoeken dus gelukt een geschikte locatie te vinden waar wij kantoor en inloop kunnen houden maar waar wij ook permanent een lokaal huren waar wij activiteiten, lotgenotengroepen en vergaderingen kunnen laten plaatsvinden.
Wij kijken er erg naar uit om samen met onze vrijwilligers, bezoekers en stagiaires te gaan verhuizen en de nieuwe locatie in te richten.
Zodra wij ingericht zijn, gaan wij natuurlijk een housewarming houden maar gezien de nog steeds geldende maatregelen weten wij nog niet precies hoe die zal plaatsvinden. De planning is om de inloop vanaf 17 januari 2022 op de nieuwe loca- tie te houden. U bent natuurlijk van harte welkom een bezoek aan ons te brengen!
Tot 17 januari zal onze inloop in de Draaikolk open blijven, weliswaar in een verhuis-sfeer, maar we proberen alles wat we normaal al deden gewoon doorgang te laten vinden.
Empowerment Alleen jij
Kan beslissen over jezelf En eigen keuzes maken.
Alleen jij
Hebt de regie over accepteren, Kwetsbaarheid, beperkingen die je raken.
Alleen jij
Kan de knop omzetten,
Jouw regie, kracht, zelfverzekerdheid Laat niets je beletten.
Alleen jij
Kan groeien en ontdekken wat je capaciteiten, talenten zijn.
Alleen jij
Kan loslaten al voel je pijn.
Alleen jij
Geloof in jezelf, wordt niet normaal.
Wees jezelf, Liefs aan mij.
Petra Vis
Een dag uit het leven van….
Ik word wakker van de wekker van mijn vriend, het is 5:00u in de ochtend.
Ik geef hem een zoen, draai me nog een keer om en probeer weer in slaap te komen. Helaas lukt het niet. Ik besluit om wel nog even te blijven liggen, het nieuws te lezen en een spelletje op mijn mobiel te doen.
Rond 7:30u word ik weer wakker, ik ben toch nog even in slaap gevallen.
Het is nog steeds niet licht en ik voel me moe. Ik merk dat ik me weer minder goed ga voelen omdat de dagen korter worden. Ik sleep mezelf uit bed, ik weet dat ik me beter voel wanneer ik me wel houd aan een dagritme. Ook moet ik eruit omdat ik straks school heb, (ik doe de opleiding tot
Ervaringsdeskundige op de Hogeschool van Amsterdam) geen stage bij CLIP dus vandaag.
Ik maak mijn vogel (Kyra) wakker en geef haar eten en vers water. Daarna ga ik zelf ontbijten en mijn lunch en tussendoortjes klaar maken. Ondertussen ben ik lekker aan het kletsen met Kyra, die steeds meer woordjes begint te leren.
Om half negen loop ik nog even naar boven om een sjaal te halen, het is altijd zo koud in de klaslokalen op school. Ik zie een plas water liggen onder het
dakraam, weer lekkage daar. Ik zie nergens anders natte plekken, dus ik haal een handdoek en emmer en besluit dat mijn vriend er maar naar moet gaan kijken, ik moet nu weg.
Ik spring op de fiets en pak de trein naar Amsterdam Zuid. Ik heb nog net een zitplekje, het wordt weer steeds drukker in de trein. In Almere staat de trein naar Amsterdam Centraal aan de overkant, deze is nog bijna leeg, dus ik besluit over te stappen. Op Amsterdam Centraal pak ik de metro, waar ik al een aantal klasgenootjes ont- moet. Gezamenlijk lopen we naar school en gaan de les in.
Eerste studieloopbaanbegeleiding. We hebben het even kort over de vrije keuze module die in november van start gaat. We hebben het over welke ervaringskennis we in kunnen zetten bij onze plannen. Ik weet het nog niet zo goed, omdat ik niet weet wat ik op Curaçao aan ga treffen. Vervolgens doen we een luisteroefening: We vertellen aan de ander een situatie waarin we ons machteloos hebben gevoeld, vervolgens krijg je dit van de ander terug wat hem of haar geraakt heeft in je verhaal, waar jij vervolgens weer een reactie op geeft. Best een pittige oefening, vooral door het gespreksonderwerp.
Na de pauze hebben we les over het begeleiden (faciliteren) van lotgenoten/herstelgroepen. We doen hier een paar rollenspellen. Heel erg leuk om te doen, maar ook spannend en vermoeiend. Ik breng een casus in waarbij ik en mijn mede begeleider in discussie kwamen met drie deelnemers van de groep. Bij het naspelen heb ik toegekeken en kreeg veel inzichten in wat ik volgende keer anders zou kunnen doen om het niet zo ver te laten komen, of op te lossen.
Aan het eind van de les krijg ik een berichtje. Ik heb geluk; mijn vriend is in de buurt en komt me ophalen, dus ik hoef niet met het openbaar vervoer naar huis. In de auto spreken we de dag na en thuis hangen we even voor de tv. Ik besluit even een half uurtje mijn ogen dicht te doen. Ik word weer wakker van de wekker, ik weet dat te lang slapen overdag niet goed voor me is. Daarna maak ik het eten, de boodschappen had ik gelukkig al in huis gehaald. Tijdens het eten bespreken we onze dag.
Na het eten kijk ik nog even tv, knuffel nog even met Kyra en dan is het alweer tijd om naar orkest te gaan. Ook al ben ik heel moe en heb ik geen zin, ik ga toch. Ik weet dat ik er ook weer energie van krijg, het een stukje ontspanning is en het ook altijd wel erg gezellig is. Tijdens het spelen merk ik echter dat ik eigenlijk wel te moe ben; ik zie de noten op papier, maar mijn hoofd kan niet altijd registreren wat er staat en mijn vingers leiden af en toe ook hun eigen leven. Na een kop koffie in de pauze worstel ik me door de laatste drie kwartier heen.
Na de repetitie blijf ik buiten nog heel even kletsen met een aantal orkestleden en ga daarna naar huis, waar ik me zachtjes uitkleed en naar bed ga. Het duurt even door de koffie die ik gedronken heb (niet slim, ik weet het), maar uiteindelijk val ik in slaap.
Marije
De winterblues…
De winterblues….Of begint hij al in de herfst… Het wordt zo langzamerhand vroeger donker en later licht. Vaak regent het ook nog. Ik denk dat ik niet zozeer last heb van een winterblues maar meer van een slecht weer en donkere dagen blues.
Ik moet zeggen dat ik zelf nooit veel met herfst en winter heb gehad. Koud en nat. En dan ging het ook nog vriezen. Dan moest je schaatsen op van die houten dingen die je om jouw regenlaarzen moest vaststrikken met die oranje banden. Ze gingen altijd los. Je had bevroren handen en voeten. Ik wilde veel liever terug naar huis en gewoon met een boekje voor de kachel naar verre oorden afreizen. Maar ja, moeders wil was wet! Schaatsen moest je.
Maar genoeg geklaagd over het verleden. Het is nu, het heden. Het schaatsen heb ik afgeschaft. Ik blijf nu gewoon binnen met een goed boek.
Wat doe ik nog meer om die winterblues, die voor mij dus al in de herfst begint, te lijf te gaan.
Ik probeer zodra de zon toch even schijnt er van te genieten. Elk straaltje is er een. Hoe meer hoe beter. Vakantie naar een warm land tijdens de winterperiode is ook een heel goed idee om de blues te verdrijven. Het idee alleen al maakt alles een beetje zonniger.
Zit vakantie er niet in dan zet ik een vrolijk muziekje op. Iets Cubaans, Frans, Ierse drankliederen. In elk geval iets wat je vrolijk maakt. Vermijd diep trieste nummers. Deze kunnen heel mooi zijn, maar als je al iets van een Winterblues hebt, draai ze niet. Je wordt er niet vrolijker van. Tenminste ik niet.
En wat kan je nog meer doen om van die Blues af te komen. Ik denk dat het helpt als je zo nu en dan gewoon heel erg kan lachen. Vooral over super flauwe zaken. Het liefst met mensen die soms net zo flauw en raar kunnen denken als jijzelf.
Lachen helpt altijd goed.
Verder, ach…het wordt vanzelf weer lente en zomer. Met zon, vrolijkheid, lange lichte dagen. Dus ik ga echt niet vreselijk mijn best doen om de winterblues te bestrijden.
Het gaat zoals het gaat.
Zoals de Dijk (Nederlandse band) al zingt.: “Je kan de blues wel willen verlaten, maar de blues verlaat jou nooit”.
Cobie
Kookcafé Lelystad
Sinds 27 september 2021 zijn we begonnen met het kookcafé aan de Grutterswal in Lelystad.
Het kookcafé is verzonnen vanuit de gedachte eenzame mensen op een laagdrempelige manier bij elkaar te brengen.
We zijn een gevarieerde groep van 8 personen die eenmaal in de twee weken bij elkaar komen om te koken en gezellig met elkaar te eten. Het is de bedoeling dat we altijd met verse en gezonde producten werken. Het mooie van onze groep is dat we allemaal ons eigen rugzakje hebben, maar op een of andere manier elkaar goed aanvullen en steunen. Alle activiteiten in het kookcafé doen wij gezamenlijk. Het mooie hiervan is dat er eigenlijk geen taken hoeven worden toegewezen maar alles vanzelf gaat, van het boodschappen doen tot het opruimen.
Iedere deelnemer betaald drie euro per keer en daarvan halen we de ingrediënten. Op het einde van iedere maaltijd overleggen we wat het recept voor de keer erna gaat worden. De recepten zijn niet te moeilijk en komen vanuit de hele wereld. Uiteindelijk is het de bedoeling dat iedereen de recepten ook mee naar huis krijgt zodat ze dit thuis ook kunnen maken.
Ondanks alle verschillende persoonlijkheden hebben we een goede klik met elkaar en is de sfeer geweldig. Iedereen staat voor elkaar klaar met raad en daad en doordat we samen moeten werken leren we elkaar op een hele ander manier nog beter kennen. Waardoor we iedere keer na het einde van het kookcafé alweer uitkijken naar de volgende keer.
Mirjam en Jennifer
Interview Tonny Koster
”Je bent veel meer dan het etiketje dat op je geplakt is”
Tonny: Niet het probleem centraal zetten maar de persoon.
Tonny Koster is sinds juni 2012 coördinator van het STIP in Almere. Zij zorgt ervoor dat alles op het STIP goed verloopt, het contact met de buitenwereld en het begeleiden van de vrijwilligers en ontvangen van bezoekers. Dat laatste is eigenlijk een taak van de vrijwilligers, maar ze is dan wel op de achtergrond aanwezig. Ze hoort niet alles letterlijk, maar wel de toon waarop gesproken wordt. Tonny geeft aan dat haar opleiding als psychosociaal therapeut haar daarin helpt.
Wat Tonny erg aanspreekt bij de werkwijze van het STIP is de manier hoe je met elkaar omgaat: Niet het probleem centraal zetten, maar de persoon.
Eén keer in de maand is er vrijwilligersoverleg en Tonny is daar de voorzitter van. Samen wordt er dan gekeken naar wat we kunnen en willen doen.
Als iemand behoefte heeft aan een bepaalde thema- bijeenkomst of activiteit dan kijken we samen hoe dat te realiseren is.
Het werk bij STIP bevalt Tonny, de ene keer is het wel leuker als de andere keer. Dat heeft dan meer te maken met het knokken wat ze vaak moeten doen als organisatie zijnde om gezien te worden.
Als CLIP/STIP zijnde willen ze dat de cliënt zichtbaar is, dat het draait om de persoon die de hulp nodig heeft:
Cliënt in de hoofdrol.
Bezoekers:
Wij noemen de mensen die langskomen bezoeker en geen cliënt. We mogen hen geen cliënten noemen omdat we geen behandelaars zijn, we behandelen hen niet. Dat is echt anders. Je komt bij ons op bezoek, in de huiskamer, vandaar de naam bezoeker.
Je ziet soms dat mensen die binnenkomen op de bank in een hoekje gaan zitten, in hun schulp. Dat ze na verloop van tijd uit hun schulp komen en zichzelf gaan ontwikkelen en deel gaan nemen. Bezoekers ervaren dat ze mogen zijn wie ze zijn, in hun eigen tempo.
Het is natuurlijk heel moeilijk om zomaar een vreemde kamer binnen te lopen, wij realiseren ons dat maar al te goed. En waar het eigenlijk om gaat is dat het etiketje wat er ooit opgeplakt is er dan af gaat, je bent veel meer dan dat. Je bent niet het etiketje, dat moet niet op de voorgrond staan. Het gaat hier niet over je beperking of kwetsbaarheid, het gaat om wie jij bent.
Wie is Tonny Koster?
Tonny is 64 jaar en heeft 3 broers, geen zussen. Ze heeft twee broers die ouder zijn en een jonger broertje van 61 jaar.
Haar ouders zijn overleden. Ze heeft een gezin met twee kinderen, een zoon (38) en een dochter (35). Ook heeft Tonny kleinkinderen. Drie kleinzonen van 15, 11 en 5 jaar en een
kleindochter van 1 jaar.
Haar hobby’s zijn: Glas in lood maken.
Dit heeft ze twee jaar geleden ontdekt, maar toen corona kwam is het stil komen te liggen. Dit gaat ze wel weer oppakken zodra het kan. Verder gaat ze regelmatig naar concerten en vind ze het leuk om dingen in huis te doen.
Tonny is van jongs af aan eigenlijk altijd zoekende geweest naar wat ze wilde worden. Ze heeft verschillende opleidingen doorlopen en ook verschillende banen gehad voordat ze haar definitieve plek gevonden had van een eigen kleine praktijk als
psychosociaal therapeut en nu dus als hoofdbaan coördinator bij STIP.
(vervolg interview)
Belang van STIP:
Het belang van STIP is, dat wij er zijn voor iedereen die (dreigen te) vallen tussen wal en schip. Dit pro- beren we zichtbaar te maken met wat we eigenlijk doen met ons project “Cliënt in de Hoofdrol” en het symposium dat we één keer per jaar houden. Maar eigenlijk doen we dat het hele jaar door: er wordt met werkgroepen gekeken naar wat is belangrijk? Welke thema’s komen er naar voren?
Bijvoorbeeld een thema over ervaringsdeskundigheid, wachtlijsten, mantelzorg voor mensen met ggz pro- blematiek en verslaving.
Vraaggericht werken:
In tegenstelling tot veel andere organisaties werkt het STIP niet aanbodgericht, maar vraaggericht. STIP werkt op aanvraag van de bezoekers en vrijwilligers. Doordat je zo het contact hebt met elkaar komen er ook meer ideeën naar boven. Dan blijf je niet in je eigen cirkeltje ronddraaien waardoor je geen nieuwe dingen ontdekt. In contact met de ander gebeurt dat juist wel.
Reguliere GGz en STIP:
Een groot verschil tussen de reguliere GGz en STIP vindt Tonny dat STIP vraaggericht werkt en de reguliere GGz vaak aanbodgericht. Mensen willen weer deelnemen aan de maatschappij en dat kan hier geoefend worden.
Een voorbeeld hiervan is iemand die na een moeilijke periode in zijn eigen tempo weer kon deelnemen aan de dingen die bij STIP gebeuren. Hij kon zich dus in zijn eigen tempo ontwikkelen en ontplooien. Dit had als resultaat dat hij na 11 maanden weer werk had en op een voor hem veilige betaalde
werkplek terecht kon komen. Dat was voor hem heel belangrijk. Af en toe komt de begeleider of behandelaar ook mee om te bespreken wat diegene nodig heeft.
Vaak horen we van bezoekers dat zij zich bij de reguliere GGz niet gehoord voelen. Bij het STIP
werken we met mensen die zelf ervaring hebben binnen de GGz als cliënt, dat zijn onze vrijwilligers. Als bezoeker voel je je dan ook gehoord.
Tonny ziet vaak dat bezoekers een directe vraag accepteren van een vrijwilliger omdat het van iemand komt die ook die ervaring heeft. Dat het veiliger is om te antwoorden dan aan iemand die dat gevoel niet kent.
Een probleem op dit moment is dat je bij de reguliere GGz eerst naar de huisarts moet en voordat je dan bij de GGz bent, ben je al heel wat maanden verder. Bij het STIP is dat niet nodig, je hebt geen
indicatie nodig en je kan zomaar binnenlopen.
Op het moment dat je je bij de huisarts aanmeld dan gaat het al heel slecht met je. Dan is het probleem al erg groot en als je dan nog een half jaar moet wachten is het fijn dat je gedurende de wachttijd bij een or- ganisatie als ons terecht kan.
Als er maar een plek is waar iemand terecht kan waar hij onder de mensen kan zijn en niet alleen thuis zit, onder zijn dekentje gaat liggen waardoor de problemen alleen maar nog groter worden.
(vervolg interview volgende blz)
(vervolg interview)
Thema Gestippeld: “Hoe overleven we de winterblues”:
Tonny heeft niet zo’n last van de winterblues en vind het zelfs fijn als de wintertijd weer in gaat dat is voor haar de gewone tijd. Ze heeft geen speciale tijd in het jaar waarin ze zich niet happy voelt.
Ze houdt veel van bluesmuziek en gaat veel naar bluesconcerten, niet vanwege de somberte maar vanwege het verhaal van het leven.
Daar gaat het om, vindt Tonny en dat hoort bij elk jaargetijde. Er komen en gaan allerlei dingen in je leven. Zo ziet ze dat ook met de jaargetijden, ze zou niet willen dat het altijd zomer of voorjaar is. De verandering van de verschillende jaargetijden maakt juist dat het meer in balans is.
Toekomst van STIP?
Tonny hoopt dat het STIP in de toekomst een mooie nieuwe plek heeft die toegankelijk is voor de mensen en waar we meer mogelijkheden hebben om mensen te ontvangen.
Dat de mensen de weg naar het STIP weten te vinden, omdat ze dit graag wil voor de mensen die de steun nodig hebben. Niet omdat Tonny wil dat STIP groot wordt of dat ze dan meer werk heeft.
Dat we ooit een heel groot pand krijgen, niet alleen voor onszelf maar ook voor andere organisaties die ook dit soort dingen doen.
Tot slot geeft Tonny aan dat ze het superleuk vindt dat het aantal vrijwilligers blijft groeien en ook dat sommige vrijwilligers weer weggaan en weer een andere plek gevonden hebben. Ze hebben hier iets gehaald en gebracht. Dit is namelijk niet per definitie de eindhalte voor vrijwilligers. Als iemand doorstroomt naar voor hem of haar fijn ander werk, betaald of vrijwillig, dan hebben we samen wat bereikt en dat geeft heel veel voldoening. Het is heel fijn dat je onderdeel uitmaakt van het proces, dat je mag zijn wie je bent.
Eveline
Hallo
Mijn naam is Daphne en ik ben 35. Sinds mei 2021 woon ik weer in Lelystad. Ik heb 10 jaar in Amsterdam gewoond en had mijn leven daar opgebouwd, maar helaas kwam daar een einde aan. Ik ging door een turbulente en zware tijd met mijn huisbaas. Ik heb mij 2 jaar lang dag en nacht angstig gevoeld, mijn thuis was geen thuis meer. Ik ben zelfs op de vlucht geslagen, ik logeerde bij kennissen en familie tot ik uiteindelijk op de stoep belandde bij mijn ouders in Lelystad in mei 2021. Dat was even slikken, maar ik besloot er het beste van te maken. Dat ging ook niet meteen en duurde lang.
Ik moest wat doen !
En daar zat ik dan met mijn handen in mijn haren. Ik voelde mij heel eenzaam, ik kende eigenlijk niemand in Lelystad en Almere. Ik had heimwee naar de stad. Het reizen naar Amsterdam zag ik ook niet zitten en vond Almere een mooie tussenweg. Na wat speurwerk op internet kwam ik STIP tegen ik dacht meteen ‘’dit is iets voor mij !! ’’
Ik ging als eerste op bezoek bij STIP Almere. Intuïtief wist ik vanaf het eerste moment dat dit goed voelde. Inmiddels kom ik nu iedere dinsdag en donderdag. STIP voelt als een nieuwe familie, ik heb hele leuke en lieve mensen ontmoet die de wereld een stukje mooier maken. Lotgenoten, we huilen en lachen samen, we gaan vaak de diepte in maar het contact is ECHT, we helpen elkaar, door er gewoon te zijn. Een diepere dimensie van communiceren, een bepaalde warmte en begrip die ik heel lang niet gevoeld heb in mijn
leven. Niets is te gek. Sinds kort ben ik ook actief op de vrijdag op het STIP in Lelystad waar ik eens in de 14 dagen mee doe met het kook café en ik ben actief bij vluchtelingenwerk Almere als klassen assistent waar ik ook echt heel blij van word.
Langzamerhand ben ik Amsterdam steeds minder aan het missen. Het gaat mij immers niet om de kwantiteit van bezigheden en contacten maar om de kwaliteit.
Wie ben ik en wat vind ik leuk.
Ik ben heel gevoelig en heb vaak de ‘’gewone’’ wereld nooit zo goed begrepen. Mijn hele leven worstel ik met diepe dalen, soms periodes van weken dat het niet goed ging en het ergste geval maanden. Ik heb 12 jaar lang moeten zoeken naar de juiste therapie. En die heb ik gekregen!! Ik heb groepstherapie gehad voor mensen met persoonlijkheidsproblematiek en nu volg ik de VERS-training, daar leer ik hoe ik mijn emoties beter kan reguleren. Ik kan soms te lange periodes ervaren van extreem hoge spanning en uitputting dat het zowel fysiek en emotioneel te veel pijn doet en dat wil ik niet meer en gelukkig gaat het ook steeds beter. Ik ben zeer gedreven en heb ook een vurig temperament. Ik kan slecht tegen onrecht en vind het belangrijk om mensen te helpen, situaties onderzoeken en te analyseren. Ik hou van creatieve dingen doen. Knutselen, dan- sen, natuur opzoeken, yoga. Ik hoop in de toekomst mij nog meer in te kunnen gaan zetten voor cliënten van STIP. En ik wil kunnen bijdragen aan juiste zorg en hulp die mensen nodig hebben. Daarom is STIP onmisbaar.
Wist je dat we bij ons nieuwe verblijf ook een grote supermarkt hebben? Dit keer een grote Albert Hein.
Thuiskomen
The continuing story of en door ex bezoeker A, nu te B…….
Het thema is deze keer: Hoe ga ik de winterblues overleven? Nou, dat is voor mij een makkelijke vraag, ik ga gewoon door op de door mij geplaveide weg na mijn eerdere
opname in de kliniek in 2011. Zonder drank kan het ook gezellig zijn. Is net hoe je jezelf openstelt op de ge- beurtenissen die je tegen komt.
Het begint gelijk morgen al leuk (21 september) dan komt mijn bewindvoerster op vriendschappelijke basis ff bakkie doen, is benieuwd hoe mijn woninkje er uit ziet na de opknapbeurt in mei/juni. Ze vond het een hele ver- betering t.o.v. eerdere bezoeken.
Op 13 oktober ga ik eindelijk weer wat doen in de Blauwe Tram, dan komt de
activiteiten middag weer in zijn oude glorie terug na lange tijd. Ga weer voor gastheer spelen. Veel zin in, thuis- zitten begon toch wel te vervelen, ging af en toe wel naar de
koffie inloop op de woensdagochtend, maar dan als bezoeker is toch anders. Helaas blijft de balie nog wel dicht, veel oud vrijwilligers hebben geen zin meer of hebben
ondertussen iets anders gevonden. Na de 13de komt er dan toch weer stukje structuur
terug. Dan weet ik gewoon dat ik op die middagen geen andere afspraken moet maken. Maar eerst nog (na één jaar afwezigheid door Corona) op 24 september het fooienfeest van mijn werk. Ff hapje en drankje in onge- dwongen sfeer met je mede vrijwilligers en het bedienende beroeps personeel. Alleen nog dit jaar verdeeld in twee groepen wegens Corona. Het werd een gezellig anderhalf uurtje, genoeg te eten en drinken. Toch weer stapje vooruit. De volgende dag nog ff naar burendag geweest ook bij Pluspunt, heel
gesprek gehad met oud klasgenoot van de lagere school nu wethouder. En zo rommel ik lekker door de winter- blues heen.
Dit jaar ook nog keertje naar Almere (wacht tot mondkapje niet meer nodig is in taxi) ff naar “mijn" kapper, oudste zoon en als er dan nog tijd is naar STIP.
Groetjes, tot de volgende keer…
Hallo allemaal
Mijn naam is Lyenna van Ommeren en ben 18 jaar oud. Ik woon samen met mijn moeder in Almere en ga hier ook naar school. Ik volg nu de opleiding sociaal werker en vind het dus ook erg leuk dat ik hier een stageplek heb kunnen vinden.
In mijn vrije tijd ben ik graag met vrienden en familie, maar vind het ook niet erg om een keer een rustige dag voor mijzelf te hebben en een film te kijken.
Verder krijg ik altijd te horen dat ik erg sociaal ben en sta er dus altijd voor open om in gesprek te gaan met iemand.
Ik hoop hier veel te leren en een gezellige tijd met jullie te hebben!
Lyenna
Interview Jo Seaton
Door Frans.
Wie is Jo, die momenteel de website van de CLIP ggz vernieuwd?
Woensdagochtend zit ik op het terras waar ik heb afgesproken met Jo, een vrolijke
“Lady” die mij komt vertellen wie zij is en wat zij allemaal doet.
Jo is in 1969 geboren in Hongkong waar haar ouders werkten, Pa (nationaliteit Brits) als piloot en Ma (nationaliteit Welsh) als stewardess.
Zij trouwden voor zij naar Hongkong vertrokken om daar te gaan werken bij een nieuwe vliegtuigmaatschappij met oude collega’s.
Dit was allemaal uiteraard voor dat Jo geboren is.
Op negen jarige leeftijd ging Jo naar England om daar op een school verder te leren.
Een aantal jaren later gaat haar jongere broer ook naar school in Engeland.
In vakanties en lange weekends gaan zij vaak naar huis (Hongkong).
Dat kon relatief gemakkelijk omdat zoals gezegd haar vader piloot was.
In 1989 gaat Jo terug naar Hongkong en gaat daar werken als edelsteenkundige bij een dame die een “eenmanszaakje” heeft.
Jo daar gaat werken als bedrijfsleidster zodat die dame op reis kon om haar handel te verkopen.
Als de recessie toeslaat raakt Jo haar baantje kwijt.
Later beland ze via een tussenstop op Cyprus in (1992) in Lelystad.
Hier gaat zij werken in een pottery fabriek.
Van 1995 tot 1998 gaat zij naar Amerika om daar een studie computer technologie te vol- gen op hbo-niveau.
Jo komt in 1998 naar Lelystad waar zij aan het werk gaat als technical writer (iemand die technische documenten schrijft).
Zij maakt vanaf 2005 websites en een van haar doelen is om mensen met een klein budget te helpen met het maken van hun websites voor hun bedrijf(je) en met hun branding (ofwel merknaam en logo).
In onze huidige tijd is een goede site erg belangrijk.
Dus als u over een tijdje naar onze site gaat kijken dan hoop ik dat we met trots kunnen zeggen die heeft Jo gemaakt.
Aan Tafel!
Heerlijk het is dinsdagmiddag! En dat betekent, lekker eten bij oma. Wit brood met een dikke laag pure Hagelslag, opgerold als een burrito. En vergeet de thee niet, lekker gezoet met suiker. Oh en een koekje erbij,
die kon ik in mijn thee dopen. En ik hoef enkel maar te vragen, en ik krijg een tweede.
Wat een heerlijke tijden, eten wanneer je honger hebt, eten wat je lekker vindt, puur genieten als je meer mag opscheppen. Wanneer werd het zo ingewikkeld? Waarom maakte mijn hagelslag plaats voor...een hap lucht?
Het leek zo onschuldig, ik voelde mij gewoonweg ellendig. Een brok in de keel en een knoop in de maag, er was geen ruimte meer voor een extra hap. Hoe het zo uit de hand heeft kunnen lopen, dat weet ik niet. Het voel-
de als controle, dus hoe kon ik mijzelf hierin verliezen?
‘Eetstoornis Niet Anderszins Omschreven’ (NAO), dat was de diagnose. Dat klopte niet in mijn hoofd: Ik heb geen ‘eetstoornis’, ik kan prima eten wanneer ik wil. Bovendien let Iedereen tegenwoordig op zijn eten..toch?
Nou, dat ‘opletten’ resulteerde binnen enkele maanden in een leeg omhulsel. En ondanks dat ik geen vlees meer had om op te zitten, ondanks de ondragelijk kou, de starende blikken, ik kon niet meer stoppen. De ene eetlijst na de anderen, maar na elke piek, kwam altijd een dal. Het ging immers nooit om het eten zelf. Dit gedrag was
slechts een symptoom van een veel
groter probleem, maar daar ging geringe aandacht naar. Veel interessanter voor mijn omgeving was dat heilige getal op de weegschaal: des te hoger die is, des te beter het met je gaat...toch?
Het heeft mij jaren gekost om weer grip te krijgen op mijn leven. En ik weet dat ik niet de enige ben. Mijn ver- haal is slechts een enkele zandkorrel in een zandbak aan verhalen, en elke korrel is weer anders dan de andere.
Minimaal 9% van de gehele wereldbevolking zal te kampen krijgen met een eetstoornis, en om de 52 minuten, kost het iemand zijn leven. Een van de meest dodelijke mentale ziektes, dus dan verwacht je aardig wat hulp-
verlening. Niet dus. Ben jij 18+? dan mag je hulp gaan zoeken buiten Almere, want kennelijk zit er een leef- tijdsgrens aan een eetstoornis..
Nou, daar ben ik het niet mee eens. Juist binnen de groep 18+, waarvan wordt verwacht op eigen benen te gaan staan, die de nodige druk voelt van buitenaf, is vatbaar voor de ontwikkeling van een eetstoornis. Of misschien loop je er al jaren mee rond. En hoe zit het met de ouders, de vrienden, de familie, die ook worden geraakt door deze ziekte? Dit is ook nog eens een groep, waarvoor hulp vragen minder vanzelfsprekend is. Niet alleen wordt totale onafhankelijkheid verwacht, maar naast studeren, werken, en je leven op orde houden, blijft er weinig
energie over voor huisartsbezoeken, intakegesprekken en intensieve behandelingen.
Maar hulp vragen hoort geen grenzen te kennen, iedereen zou aan de bel moeten kunnen trekken. Daarom bied ik in het nieuwe jaar een veilige plek aan waar je terecht kan voor hulp, advies, en een luisterend oor. Voor ie-
dereen die te maken heeft met een eetstoornis, welke vorm dan ook, hetzij direct of indirect. Een spreekuur waar je naartoe kan komen zonder afspraak of verwijzing, geheel kosteloos, en zonder verplichtingen.
Daar komt bovenop, dat ik workshops en thema-avonden zal organiseren, waar ik wederom iedereen welkom heet die kampt met een eetstoornis, of hier meer over zou willen weten.
Heb jij behoefte aan deze hulp? Dan hoop ik jou in het nieuwe jaar terug te zien aan mijn bureau, en/of in een van mijn workshops! Om welke dagen/tijden het precies gaat, en hoe de workshops worden ingevuld, dat staat
nog open. Zodra dit bekend is, zal het op de website van STIP GGZ worden aangekondigd!
Heb je nog vragen of behoefte aan extra informatie? Dan kan je contact met mij opnemen via het STIP met het e-mailadres: almere@stip-flevoland.nl
Voor nu wil ik iedereen in ieder geval alvast een fijne afronding van het jaar wensen. En voor diegenen die nu kampen met een eetstoornis, en die dus niet zo staan te springen nu de feestdagen eraan komen, je staat er niet
alleen voor. Ook hiervoor ben ik bereikbaar via het bovenstaande emailadres.
Veel liefs, en tot snel!
Luanna
Waar een begin is, is een eind….
Zo’n 16 jaar geleden was ik bij de notaris en heb daar de oprichtingsstatuten van de Stichting ClientenPerspectief getekend…. dat was een hele stap, ingegeven door het feit dat er nogal wat moest gebeuren om de positie van mensen met een psychisch rugzakje te
verbeteren…. want jazeker, dat was hard nodig… en eigenlijk zijn we er nog steeds niet klaar mee, er is nog zoveel dat kan worden verbeterd…. vandaar uiteraard ook de items van ons project “Client in de Hoofdrol” die nog steeds adequaat zijn…. Er valt nog heel veel te verbeteren, zoals we nog steeds merken aan de verhalen van de mensen die bij ons komen en de verhalen die via anderen ons bereiken….. het statement dat ik wel eens maak, dat in verhouding met 50 jaar terug het enige dat is veranderd dat er minder ge- electroshockt wordt, maar dat alles nu met medicatie wordt uitgeprobeerd.
Afgelopen periode merkte ik echter dat ik moe werd van al die keren dat we steeds weer opnieuw hebben geprobeerd om de situatie te verbeteren….. en dat is niet gek na bijna 17 jaar hiermee bezig te zijn. Mijn idee is het dat er nieuw elan en nieuwe energie moet worden gestoken in dat wat we proberen te realiseren. Ik ben nu 71 jaar en wordt in augustus 2022 72 jaar.
Ik ben ook van mening dat ik nu, samen met Cobie mijn vrouw die mij vanaf het begin heeft gesteund in wat ik doe (zonder haar had het niet gekund…), onze rust mogen ne- men en genieten van de dingen die we ook leuk vinden, reizen, kunst en cultuur, mooie dingen doen en beleven en alles wat het leven nog mooi kan maken.
Dat betekent dat ik in het nieuwe jaar zal gaan proberen de dingen goed achter te laten voor een opvolger en de organisatie die we samen hebben opgebouwd, en met name het daarbij behorende gedachtegoed, zal
proberen te behouden voor de toekomst.
We zijn hier al mee bezig en zoals het zich laat aanzien, zal het gaan lukken.
Dus mocht u iemand weten die mijn plaats met hoge motivatie in zal willen nemen vanaf augustus 2022, dan hoor ik dat graag.
Ruud
Hoi leuke lezer!
Mijn naam is Brain Kanhai, 24 jaar oud. Ik woon in Lelystad samen met mijn vriendin sinds half 2020. Wil heel graag terug naar Almere, omdat me ouders en vrienden daar wonen, dus dat maakt alles daar ook weer wat leuker. Mijn hobby’s zijn voetballen, af en toe gamen en vooral chillen met vrienden. Koken vind ik ook leuk maar ben veel te lui voor de afwas waardoor ik liever eten afhaal.
Ik ben stagiaire bij CLIP in Lelystad sinds midden november. Ik volg de opleiding Sociaal werker op het ROC in Almere-Buiten. Ik hoop veel te leren van mijn collega’s en de mensen die ik zal ontmoeten.
Ieder leven is kostbaar en ieder mens is speciaal.
Iedereen draagt zo z’n eigen rugzakje en ik wil graag een luisterend oor bieden.
Misschien tot snel!
Groetjes, Brain
Hoe kom ik de winterblues door?
De winterblues doorkomen…, nou, da’s soms best lastig in deze tijd, en de winter moet nog beginnen….
Normaal heb ik echt geen last van de wisseling van de jaargetijden maar als ik niet zo goed in mijn vel zit is dat lastiger.
Het is nou eenmaal soms zo dat alles niet zo loopt als ik zou willen en dat is lastig, hier heb ik dus iets in te doen. Normaal ga ik voor de afleiding dan gezellig met vrienden uit, genieten van muziek, goede gesprekken, samen eten en genieten van elkaar.
Maar nu is dat allemaal wat anders, een aantal dingen kunnen nu niet vanwege de maatregelen die nog steeds gelden. De dingen gaan nu anders, de goede gesprekken zijn er nog wel en de muziek draai ik thuis, maar toch het eten en genieten van elkaar gaat een beetje anders. Ik hoop maar dat dit snel veilig weer kan.
In de tussentijd, tot de betere tijden, heb ik wel een aantal andere dingen opgepakt.
Ik ben weer begonnen met het ontwerpen van een glas in lood project en ik ben een prachtige Lamborghini aan het bouwen met 3700 legostukjes.
Ik probeer altijd uit te gaan de mogelijkheden die wij hebben en van het positieve, daarom vertrouw ik erop dat mijn velletje ook wel weer lekker zal gaan zitten.
Tonny
Wist je dat veel mensen die last hebben van een winterdepressie baat hebben bij lichttherapie?
Herinneringen uit de oude doos door Eveline
Ik heb hier, denk ik, ruim acht jaar geleden voor het eerst een voet over de drempel gezet bij het STIP. In het begin als bezoeker, inmiddels ben ik alweer bijna 6 jaar vrijwilliger bij het STIP.
Ruim acht jaar geleden, dan kan je denk ik wel spreken van een stukje uit de oude doos. Ik kende bij binnenkomst het STIP nog niet zo goed zoals ik het nu ken.
Er waren wat zaken binnen de GGz waar ik tegen aan liep en had het er met een goede vriendin over die mij vertelde over STIP. Zodoende ben ik bij het STIP terecht gekomen.
Ik ervaarde toen al dat er echt naar mij geluisterd werd en dat het om mij ging en niet om het etiketje (diagnose) wat op mij was geplakt door de GGz. Er werd niet eens gevraagd naar mijn diagnose, mijn diagnose stond (en staat) niet centraal bij STIP, zoals vaak wel het geval is bij de reguliere GGz, maar ikzelf als mens en dat was een eye-opener. Had ik maar eerder van het STIP gehoord.
Ook in de periode dat ik op zoek was naar vrijwilligerswerk heb ik mijn tijd mogen nemen wanneer en of ik zou starten, daar is totaal
geen druk achter gezet. Ik heb zelf mogen aangeven wat ik graag wil doen dan zouden ze kijken naar wat er mogelijk was.
Zo ben ik in het begin gestart in de redactie van het bulletin Gestippeld (toen nog bulletin geheten, nu magazine). Toen nog met Tonny, later heeft Ruud deze taak van Tonny overgenomen.
Daar heb ik in de loop der jaren een groei meegemaakt, in het begin in de redactie, later de eindredactie en inmiddels doe ik ook de vormgeving. Dat was wel een heel proces van enkele jaren en een vrijwilliger heeft me de weg gewezen daarin.
Ik mocht (en mag nog steeds) zijn wie ik ben en zo ben ik in de loop van de tijd van de rol van bezoeker naar vrijwilliger enorm gegroeid. Ik ben uit mijn schulp vandaan gekomen en dat heb ik mogen doen in mijn eigen tempo.
Dat is nu nog steeds zo en dat is waar het STIP ook voor staat, voor de cliënt. De cliënt staat centraal, of- tewel de client in de hoofdrol.
Eveline
Even voorstellen
Ik ben Dorien en wil me even voorstellen. Ik kom uit Dronten en in de weekenden ben ik bij mijn vriend in Lemmer. Daar waar we ook veel samen genieten o.a. van de mooie Friese meren, waar we zomers lekker kunnen varen/zeilen. Verder zit ik in een wandelclub, want ik hou heel veel van mooie wandelingen maken door heel Nederland. Ik ga heel graag naar buiten lekker de natuur in!
Ik ben met STIP in aanraking gekomen, omdat ik vorig jaar september in Almere, de cursus Crisiskaart consulent heb gedaan. Dit was een hele mooie en interessante cursus.
Hier ben ik op dit moment mee gestopt omdat dit werk geen regelmaat voor mij geeft, wat ik nu zelf wel heel hard nodig heb. (Maar uiteraard blijf ik de crisiskaart wel promoten, omdat dit een goed eigen regie middel is, voor mensen met een psychische kwetsbaarheid.)
Daarna heb ik de cursus gedaan Werken met Eigen Ervaring in Almere. Ook dit was weer een hele mooie en vooral leerzame cursus en van beide cursussen heb ik veel geleerd.
Met het mooie uitje wat we van de zomer hadden naar Pampus kwam ik in contact met Brigitte en zij gaf aan dat er in Lelystad voor mij ook mooi vrijwilligerswerk zou zijn. Toen ben ik een paar keer op bezoek geweest in Lelystad om van de sfeer te proeven en te kijken wat er mogelijk is.
Sinds een aantal weken ben ik op de vrijdag vrijwilliger bij STIP, ik ben daar nu voornamelijk bezig met het administratief ondersteunen van de coördinator.
Ik begin mijn draai hierin steeds meer te krijgen en hoop op deze manier een steentje bij te kunnen dragen en zelf weer wat meer vertrouwen te krijgen, want mijn grootste wens is uiteindelijk weer in het “normale arbeidsproces”
terug te komen. Het mooist zou ik dan ook vinden om iets te kunnen doen met mijn eigen ervaringen. Dit is dan ook een mooie manier om te ondervinden of ik dit kan en of dit bij mij past!
Verder heb ik veel zin om deze nieuwe uitdaging aan te gaan.
Dorien
De jongens van Almere
Brr….brr..brr. mijn ogen en neus worden gelikt. Uit een diep gat word ik onwillig langzaam wakker, en doe voorzichtig mijn ogen open. Ik kijk recht in de amberkleurige ogen van Momo. Schaduwen bewegen op de muur, in huis is het doodstil. Ik draai mij om, om verder te slapen…dit wordt mij niet in dank afgenomen.
Momo, mijn rode puber kat kruipt onder de dekens, en begint mij zachtjes te bijten… zodat ik wakker
word….Momo !!! ik wil slapen. Geen kans…ik moet eruit van hem. Nog is Momo een kater en gedraagd zich ook zo…vanaf volgende week is het een ” je weet wel” kater… nou vooruit, zoals je wilt. Ik vind het erg licht.
Heb ik me verslapen? Momo maakt mij altijd om 5.30 uur wakker. Langzaam daagt mij het, het is zondag en de wintertijd is ingegaan…oh ja de jongens zijn er….daarmee bedoel ik mijn kleinkinderen. Zachtjes zet ik koffie, dat is bij mij een must…zo beginnen mijn hersenen wakker te worden.
Net nog dwaalde ik als een geest door mijn huis, nu ik koffie heb begin ik mij op de dag te verheugen. Ik vraag mij af, wie eerder komt Lucas of Ruben, ze zijn gisteren hartstikke laat naar bed gegaan. Lucas is een 5 jarige opdonder en Ruben een verstandige 12-jarige beginnende puber. Ik gok op Lucas, maar vergis mij, Ruben komt…ik dek de ontbijt tafel en we kwebbelen gezellig over
alles en nog wat. Lekker in de pyjama (net als vroeger met mijn kinderen) en wachten stiekem op Lucas, die dan ook 2 uur later aan komt zetten. “Slaapkop” met zijn drieën ontbijten we verder en bedenken wat wij vandaag, op zondag willen doen. De een wil voetballen de ander wil skaten, dat wordt een compromis. Douchen, aankleden en proviand voor onderweg pakken. Oh, ja voetbal en skateboard niet
vergeten… bepakt en bezakt verlaten we uren later het huis.
Almere slaapt nog, de mist hangt in de lucht. Op naar de skate baan. Ik ben benieuwd waar de tocht mij naar toe brengt. Tussen het stadhuis en het ziekenhuis ligt de skate baan. Vochtige bladeren liggen op de grond. Ruben maakt dat niets uit. Vrolijk begint hij te skaten. Lucas pakt zijn bal en voetbalt. Ik sta er te kleumen. Opeens komen er een paar studenten in reclame shirts van een drank naar ons en vragen hoe oud Ruben is. Uiteindelijk besluiten ze van Ruben foto’s te maken…Zo kom je nog in de krant…wij lachen en besluiten vrolijk verder naar het park te gaan. Lucas met zijn korte beentjes kan Ruben nauwelijks bijhouden en jammert dat hij wil
voetballen. “Even wachten tot wij in het park zijn, anders rolt je bal onder de auto”. In Lucas zijn tempo zijn wij pas 20 min later in het park. Zooo!….Ajax tegen Benfica ,voetballen maar!….De bal schiet alle kanten op, met Lucas erachter, Ruben speelt mee, en als een verdwaalde bal aankomt wil ik ook wel schieten .Wij komen bij een trimbaan, schommel en glijbaan. De bal is vergeten. Net als jonge honden dollen de kinderen, schommelen, glijden en joelen van geluk. Ruben glijd met de skateboard de glijbaan af. Het gedol maakt hongerig, en rennend komen de kinderen naar me toe en kijken vol verwachting wat ik allemaal in mijn rugzak heb. Drinken en lekkere dingen, er wordt gesmuld.
Langzaam lopen wij verder naar de brug. Stiekem hoopt Ruben dat hij daar skaten kan. Ik vertel hem, dat ik als kind ook een skateboard had, het was zelfgemaakt en ik denderde elke heuvel die ik kon vinden ermee af. Het middagzonnetje probeert tevoorschijn te komen. Af en toe komen we wandelaars tegen, die dan glimlachend naar de kinderen kijken. Opnieuw jaagt Lucas de bal achterna. Ruben probeert te skaten. De natte bladeren glinsteren in de zon, maar remmen het skateboard. Ik ruik de herfstlucht en geniet van het tafereel. Rustig lopen wij naar de brug. Architectonisch mooi, zo zien wij haar naar de volgende bocht. Helaas is deze niet geschikt om te skaten. Ze reikt ver over het water en strekt zich slingerend wel een ½ km ver uit. Verbaasd kijken de
kinderen. In de verte zie je de skyline van Almere. Nieuwsgierig lopen wij verder, het uitzicht is overdonderend.
Stiekem denk ik aan München en de rivier de Isaar waar ik altijd gespeeld heb. Boven aangekomen, zijn er banken en we besluiten te rusten. Rugzakken op de banken en genieten van het uitzicht. De zon, intussen hoog aan de hemel schijnt ons lekker in het gezicht, Lucas voetbalt. Dit vraagt om een tweede lunch, in het zonnetje, de wind om onze neus en het water dat klotst. We kunnen aan de oever een amfitheater zien en in de verte de gondel.
(vervolg volgende blz)
(vervolg ‘De jongens van Almere’)
Het is tijd om terug te gaan, de terugweg duurt niet zo lang. Lucas wil skateboarden, en jammert. Ruben geeft uitein- delijk toe en houd hem vast. Ik sjok achter die twee aan, in gedachten ben ik in München. Met 5 jaar was ik het
“Münchener Kindel” ik wuif de gedachten van mij af en hou de jongens in de gaten. Om 16 uur zijn we thuis. Snel alle dingen uitpakken en de rugzakken van de jongens pakken. Ze worden zo door hun vader opgehaald. Momo is blij, en probeert Lucas te verleiden om met hem te spelen. De bel gaat en de kinderen worden opgehaald. Momo krijgt van Lucas een dikke kus. Knuffel knuffel en de woning blijkt opeens verdacht leeg. Ik ruim op en mijn avond ritueel begint. Eten koken, computeren en uiteindelijk tv kijken. Om 21uur verdwijn ik naar bed. Momo ligt bij mij en ik denk aan de geslaagde dag terug.
Tatjana
Even voorstellen
Mijn naam is Sohaib, ik ben 20 jaar en woon in Emmeloord. Momenteel zit ik in het 2de leerjaar van sociale werk, ik ben hier stagiair bij het STIP in Almere ben hier 12 november begonnen en zal hier zijn tot begin zomer. Ik werk in de horeca als ober heb daarnaast verschillende banen van fabriek tot supermarkten gehad, in mijn vrije zit ik op voetbal en kickboksen. Naast werken, sport en school heb ik familie wel hoog zitten, daar besteed ik veel tijd mee we zien elkaar ook regelmatig. wat mijn verwachtingen zijn bij het STIP is dat ik ervaring rijker uit mijn stage kom, wat ik tot nu toe heb gezien vind ik persoonlijk interessant en ook mooi hoe het hier te werk gaat, verder hoop ik op een mooie tijd met jullie!
Sohaib
Uitje naar Schokland
Op 8 oktober 2021 hadden wij in plaats van het symposium een Stipuitje.
Medewerkers en vrijwilligers, zowel uit Almere als Lelystad, vertrokken ’s ochtends in een stille, mistige wereld richting Schokland. We reden langs mistige velden overdekt met rijp, wat een prachtig en sprookjesachtig beeld opleverde. En ergens, door de mist heen, piepte er een straaltje zon naar buiten. Zou het dan toch een mooie dag gaan worden?
Op weg naar Schokland passeerden we de “Gesteente Tuin” Degene met wie ik in de auto zat en ikzelf ook vroegen ons af wat dat nou zou kunnen zijn. Later die dag zou de oplossing van dit raadsel onthuld worden. Om ongeveer 11 uur arriveerden wij bij het museum Schokland, wat sinds 1995 Unesco erfgoed is. Het was nog wat mistig. Er werden foto’s gemaakt van diverse kunstobjecten die daar in de ruimte stonden. En ja, daar kwam onze rond- en reisleider van de dag, Jan Rodenburg, al aan.
Na het kopen van de kaartjes mochten wij naar binnen. De zon ging schijnen. Het werd dus echt mooi weer. We luisterden naar Jan die gepassioneerd vertelde over het voormalig eiland Schokland en wat we zoal in en om het museum konden zien.
Aangezien het museum niet heel erg groot is, werden we in twee groepen gesplitst. Eén groep ging de film over de historie van Schokland bekijken en de andere groep werd door Jan in het museum rondgeleid. En daarna werd er natuurlijk gewisseld.
Ik hoorde bij de groep die eerst de film ging bekijken. Heerlijk relaxed zat ik in een echte ouderwetse strandstoel naar de film te kijken. De documentaire was interessant en ik leerde al het een en ander over het ontstaan van Schokland en de polder. Er werden mooie oude beelden bij vertoond. Na de film was er nog tijd om naar buiten te gaan, de kerk te bekijken en lekker in het zonnetje rond te lopen. De combinatie van het oude gebied, met zijn oude kerk en de moderne kunst was echt de moeite waard.
Maar daar riep Jan ons weer bij elkaar. Wij konden nu het museum in en luisteren naar de prachtige verhalen die Jan vertelde over alles wat er zich in dit gebied had afgespeeld. Jan bleek echt, wat Schokland en omstreken betreft een lopende encyclo- pedie te zijn.
Na al dat moois ging onze maag enigszins knorren en was het tijd voor de lunch. We reden achter Jan aan en kwamen bij de al eerder genoemde ”Gesteente Tuin”. Dit bleek een bezoekerscentrum van het Flevolandschap te zijn. In deze Gesteentetuin is een aantal zwerfkeien te zien, die door gletsjers van de voorlaatste ijstijd in de Noordoostpolder zijn achtergelaten. Jan had geregeld dat wij daar zowel binnen als buiten konden gaan zitten om te lunchen. Ook had hij er samen met zijn vrouw voor gezorgd dat er een grote pan overheerlijke pompoensoep was. Samen met de door Tonny meegenomen broodjes, kaas, vleeswaar, fruit, melk en sappen mocht het een zeer uitgebreide lunch heten. We hebben heerlijk gegeten en ondertussen leuk kunnen kletsen met elkaar. De sfeer was prima.
Nadat het eten was verplaatst van het bord naar onze magen, was het tijd voor een wandeling naar de oude haven van Emmeloord, wat nu een haven op het droge is. Onderweg vertelde Jan over terpen, verdeling van het land, paalwormen en nog heel veel meer.
Terug bij de auto’s besloten we dat het mooi was geweest voor vandaag. Ie- dereen was best wel een beetje moe van alle indrukken. Een bezoek aan Urk blijft dus nog even op het lijstje staan.
Al met al was het een geweldige gezellige en leerzame dag die zeker vanwege de bezielende rondleiding van Jan super geslaagd was.
En de zon bleef de hele dag schijnen. Dat kan geen toeval zijn, dat hadden we verdiend!
Cobie
Mop 1:
Wat is het toppunt van positiviteit?
Antwoord: in de gevangenis zingen: “We gaan nog niet naar huis...”
Mop 2:
Een boogschutter komt thuis en zegt tegen zijn vrouw: “Ik heb je gemist.”
Mop 3:
Ken je die mop van de timmerman? Die slaat nergens op!
Mop 4:
Voor hoeveel kocht de dokter haar eigen praktijk? Voor een prikkie.
Mop 5:
Waarom zijn vissen zo slim? Omdat ze in een school zwemmen.
Mop 6:
Er zijn 2 paraplu's op straat.
Komt er een wandelstok aan en zeggen de 2 paraplu's tegelijk ieieieiilke een naaktloper.
Mop 7:
Waarom gaat een ooievaar in de herfst naar het zuiden?
Antwoord : omdat Afrikanen ook kinderen willen krijgen.
Mop 8:
Wat doet een dom blondje als ze in een boom zit en niet meer naar beneden durft?
Antwoord: Aan een blaadje hangen en wachten tot het herfst wordt.
Winterblues
Het is winter, de ingetreden donkere dagen, Het zoeken naar kracht om deze te verdragen,
Gevangen door kou en kilte, Het kruipt mijn ziel in, in alle stilte, Duistere gedachten dwalen door mijn hoofd, Houd mij vast, zodat de eenzaamheid dooft.
Brandende kaarsjes en een warme deken, Om de winterblues een beetje te doorbreken.
Ik sluit mijn ogen om te vluchten naar het warme licht, Naar de liefde van mensen die mijn ziel verlicht.
Willy
Tips om om te gaan met een winterdepressie
Ik vind de herfst het leukste seizoen voor boswandelingen en dat heeft natuurlijk alles te maken met de bladeren die zo mooi verkleuren. In de winter ga ik meestal met minder enthousiasme de kou in, maar december is natuurlijk wel de maand waarin menigeen helemaal losgaat met kerstversiering in om en op
het huis en dat vind ik eigenlijk wel grappig. Reken maar dat ik in december bij iedereen naar binnen gluur om te zien hoe de boom erbij staat. Wat mij betreft: hoe kitscherig hoe beter. Warme chocolademelk smaakt het lekkerst als het buiten vriest en kaarsen zijn vooral knus als het buiten guur en
donker is.
Toch denk ik ook vaak: wat zou het fijn zijn om de komende maanden gewoon even over te slaan. Want ik heb ook elk jaar last van een winterdepressie. Je kunt de klok erop gelijkzetten: zodra het donkerder en
kouder begint te worden ga ik mij slechter voelen, het maakt niet uit hoeveel prachtige herfstbladeren, warme drankjes, vrolijke lichtjes en sfeervolle kaarsjes ik er tegenaan smijt. Maar dat betekent niet dat het allemaal helemaal niet helpt, juist als alles heel erg hopeloos lijkt, zijn dat soort momenten waarde-
vol.
Ik bedenk elk jaar een nieuwe ‘winterhobby’, dit is voor mij ook een soort meditatie. Ik kan mezelf gerust een aantal uur verliezen in een of andere creatieve activiteit, dan ben ik even niet bezig met alles wat fout gaat en alles wat nog moet. Dit jaar is het houtsnijden, vorig jaar was het
waterverven en volgend jaar is het misschien breien, brood bakken of origami.
De laatste jaren investeer ik ook in goede winterkleding: een jas die echt warm is, schoenen die lekker zitten en waterdicht zijn, wollen sokken, thermo ondergoed, een fijne sjaal. Omdat ik het niet de hele dag stervenskoud heb ga ik ook wat sneller toch nog even naar buiten, en als ik ergens naartoe moet pak ik sneller mijn fiets in plaats
van de bus. Het lijkt misschien een open deur, maar ik heb mezelf toch heel wat jaren rillend en met tintelende vingers en tenen afgevraagd waarom ik niet gewoon in bed ben blijven liggen terwijl ik op het station aan het wachten was op een trein die
misschien helemaal niet komt omdat er blaadjes op het spoor liggen. Die blaadjes zullen misschien altijd een probleem blijven, maar de kou kan ik iets
dragelijker maken.
Ik vind de bioscoop een fijne plek als ik me k*t voel. In mijn chilltrui, met de capuchon diep over mijn hoofd getrokken, weggekropen in zo’n zachte rode stoel en kijkend naar een of andere bombastische actiefilm waarin zoveel gebeurt dat ik helemaal geen tijd heb om na te denken over hoe ellendig ik me
voel (niet als ik de plot ook nog een beetje wil volgen). Dus in de winter doe ik mezelf vaak een abonnement op de bioscoop cadeau.
De truc is dat je de leuke en goede en gezonde dingen af en toe een beetje moet forceren. De gezelligheid als het ware bij jezelf de strot door duwen. Ik gruwel een beetje van de term zelf-care omdat ik dan ook meteen denk aan vijf keer per week fitness en detoxen met bleekselderij sap, maar misschien is het wel het juiste woord. Mijn self-care bestaat uit wandelen, hersenloze actiefilms kijken en mensen beoordelen
op hun kerstversiering en die van jou waarschijnlijk uit heel andere dingen. Het maakt niet uit wat het is zolang je het maar doet. En dan kom ik ook aan bij mijn laatste tip: schrijf af en toe op wat er nog wel goed gaat en leuk is. Want het is niet altijd allemaal alleen maar ellendig en het is goed om jezelf daar af
en toe aan te herinneren.
Hoe overleven we de winterblues?
De dagen worden korter, ook mijn energie wordt minder.
Hoe ga ik om met mijn energie? Ik probeer mijn energie te verdelen over de dag.
Hoe ga ik daarmee om?
In de ochtend als ik wakker word ben ik moe, toch even naar beneden, koffie aanzetten die ik de dag ervoor heb klaar gezet. Zodat ik dat niet in de ochtend hoef te doen.
Als ik de koffie heb aangezet, effen een sigaretje. Dan ga ik mijn ochtend ritueel doen. In de badkamer kijk ik in de spiegel, ga dan glimlachen in de spiegel tegen mijzelf. Dan ga ik mij scheren en een dou- che nemen. Voor mijn gevoel als ik ga douchen laad ik mij positief op en begin ik mijn dag positief.
Daarna ga ik naar beneden en is de koffie klaar. Een lekker bammetje en dan mijn tablet aan om het nieuws te kijken van de afgelopen dag.
En dan ga ik kijken hoe ik mijn dag indeel. Soms zit ik te denken hoe mijn vorige dag was ge- gaan. Maar elke dag is een nieuwe dag.
Als je je dag positief begint heb je daar baat bij. Je weet dan soms ook niet hoe je nieuwe dag er gaat uitzien. Als er soms iets niet goed gaat, kun je altijd kijken naar oplossingen.
En overal is tenslotte een oplossing voor.
Ook helpt het soms om naar je intuïtie te luisteren. Maar ook om te luisteren naar anderen in je omge- ving. Uiteindelijk moet je op deze planeet alles met elkaar delen.
En als je goed doet krijg je iets goed terug. Er zit verschil in mensen maar met elkaar kun je iets berei- ken.
Vooral naar elkaar luisteren en niet te gauw oordelen.
Zo kom ik de herfst en de winterdip wel door.
Christiaan.
Hallo allemaal,
Ik ben Stefan. Ik ben 23 jaar en loop stage bij de STIP's in Lelystad, hier ben ik eerder dit schooljaar begonnen en ik blijf hier stage lopen tot het einde van het schooljaar 2021-2022. Tot nu toe vind ik het erg interessant en ben ik onder de indruk van de impact die de STIP's hebben om het leven van de bezoekers. Ik doe de opleiding maatschappelijke zorg (agogisch medewerker GGZ) en zit in het tweede leerjaar.
De opleiding volg ik ook in Lelystad maar zelf woon ik in Almere. Ik ben erg benieuwd hoe de rest van het jaar zal verlopen en ik hoop veel van jullie nog tegen te komen.
Met vriendelijke groet, Stefan Slemmer.
Stokbrood huisgemaakte kip-kerriesalade
Lunchgerecht: 10 minuten (+/- 30 minuten afkoelen) 4 personen.
Ingrediënten:
-1 schaal scharrelkipfilet (ca 400 gram) -2 theelepels kerrie
-1 eetlepel olijfolie -3 eetlepels mayonaise
-3 eetlepels yoghurt griekse stijl 10%
-2 theelepels mosterd
-1 wit rustiek stokbrood (afbak)
Werkwijze:
-Wrijf de kipfilet in met de helft van de kerrie.
-Verhit de olie in een kleine koekenpan en bak de kip in ca 10 minuten gaar.
-Keer regelmatig
-Meng de mayonaise, yoghurt en mosterd met de rest van de kerrie.
-Laat de kipfilet 30 minuten afkoelen op een bord.
-Bak intussen het stokbrood af volgens de aanwijzingen op de verpakkingen.
-Snijd de kipfilet in stukjes en meng met de mayonaise.
-Breng het op smaak.
-Snijd het stokbrood in 4 stukken en halveer dwars.
-Beleg met de kip-kerrie salade.
Tip: Voeg voor een friszoet accent stukjes ananas toe.
Chocolate Chip Cookies van Bon Appëtit (16 stuks)
Ingrediënten:
• 200 gram bloem
• 1¼ tl (4 g) zoutvlokken
• ¾ tl (4 g) baking soda
• 170 gram boter
• 200 gram donkerbruine basterdsuiker
• 50 gram kristalsuiker
• 1 ei
• 2 eigeel
• 2 tl vanille extract
• 170 gram chocolade (60%–70% cacao), grof gehakt
Bereiding:
Stap 1:
Verwarm de oven voor op 190 graden. Klop bloem, zout en baking soda samen in een kleine kom. Zet opzij.
Stap 2:
Bruin 115 gram boter in een pan op middelhoog vuur, onder constant roeren, tot de boter (eerst) schuimt en daarna bruin wordt (+/- 4 min). Schenk boter in een grote kom en laat 1 minuut afkoelen.
Snijd de rest van de boter in stukjes en voeg toe aan de bruine boter, het moet smelten maar niet schuimen en sissen, test eerst één stukje voor je de rest toevoegt.
Stap 3:
Voeg de twee soorten suiker aan de boter toe zodra deze is gesmolten, tot de suiker is opgenomen door de boter en er geen klonten meer zijn. Voeg ei en eigeel toe en klop het mengsel glad is
(+/- 30 seconden). Voeg de vanille toe en klop dit ook door het mengsel heen. Voeg droge ingrediënten toe en vouw voorzichtig door het mengsel met een spatel, tot er geen droge plekken meer zijn, vouw daarna ook de chocolade voorzichtig door het beslag.
Stap 4:
Gebruik een lepel om 16 balletjes te maken (als het mengsel zijn vorm verliest kun je het eerst even in de koelkast zetten). Bak de koekjes (op bakpapier) tot ze goudbruin zijn en stevig aan de randen, 8-10 minuten. Laat de koekjes afkoelen voordat je ze verplaatst.
Je kunt de balletjes ook bewaren in de vriezer en later afbakken.
