Vogels rond ons huis

Vogels ran

d

ons

hu

is

Oris tuintj

e, 16 meter diep, 5 meter

breed, is gelegen aan de rand van een

modere nieuwbouww ij k in Hollands

oudste stad Geertruidenberg. Modem

en eigentijds is dus bet type "Eigen

huis en tuin" -

mensen en hun tuintjes.

Veel steen,

vee l

grind, in

allerle i

kIeu­

ren, elke heester tot bolvorm verheven

en als tuingereedschap dient de won­

dersteel met honderd en een opzet­

harkjes, -cultivatortjes, -schopjes en ­

krabbertjes. Toch merkwaardig als je

van deze mensen een compliment

krijg t

als de voortuin in volle

bl

oei

staat. Onze wat nettere 'veurtuin' is na­

tuurlijk

'vur

het oog van

't volk' . De

achtertuin is

een

wat

ander

verhaal .

Met afgrijzen loopt menigeen achter

door de brandgang, zich

afvrage nd

of

dit nu wei de tuin is van de

hovenier.

Ik

mag ze feliciteren met hun conclu­

sie: het is een zooitje. De hoedanigheid

van de achtertuin verraadt op vele ma­

nieren onze omgang mel de natuur.

Permanente ga

sten

en bezoe­

ker

s

Een

zoo itj e;

veroorzaakt door 'kinder­

e

rosie'

en 'achterstallig onderhoud'.

Terras mel stookplek, doorgeschoten

meidooms in de 'kuilhoek', knotwilgen

in een te kJ

eine tuin, opslag van brand­

hout en bestratingsrnateriaal en onder

en in een uit de kluiten gewassen mis­

pel de hut van de kinders. Maar al met

al koesteren wij onze pennanente gas­

ten, de slakken, de egel en het wat

kleinere gespuis zoals de insecten.

Vogels moeten we rekenen tot onze

bezoekers

.

We hebben nog nooit een

broedgeval in ons tuintje gehad, on­

clanks de nestkasten en de mussenpot­

len.

Onze omgang met vogels is er niet een

van 'waarom doet hij dit of

da t',

wij

A

nkie

en Arjen St

oop

doen louter en alleen waamemingen in

onze tuin en we proberen

bet

de

vogels

naar de zin te maken,

zodat

zij door

een bezoek aan onze tuin

ons kunnen

vermaken.

Door bet veelvuldig voeren van vogels

in de winter

wordt

het voor ons een

ge­

zellige drukte. Niet

voeren

op

een

plek, maar we geven de bus strooivoer

met de kinderen mee en laten ze naar

hartelust strooien en

gooien.

De mees­

te vinkensoorten gedragen zich als

scharrelkippen en ze

komen

tot aan de

d

eurmat

om hun

kostje op te

s

charr

e­

len.

Mee

spelen!

Ais

rwee

natuurgekke ouders wil

je

graag

ie

ts

meegeven

aan

de kinderen

Huub, Loes en Gu us Stoop in hun boornhut

v

an de

schoonheden die de natuur

j

e

kan

bieden. Maar hoe

houd

je de

&'111­

dacht vast van zulke speelse kinderen?

Heel simpel, meespelen. Met

elkaar

vogeltjes vangen in de

tuin. Een val,

een houtje met een lang

ko ord

via een

klepraam naar de

huiskamer

en de pret

is compleet. Je oefent ze even geduld

te hebben en dan is her

prijs,

gedrieen

een ruk aan het touw en

raak,

een echte

vogel gevangen, om weer los te laten.

De vooral in de wintermaanden penna ­

nent opgestelde telescoop in de huiska­

mer houd je scherp. Zodra er beweging

in de tuin is probeer je te traceren wat

er zit en wat er eventueel gaande is.

Onrust in de tuin

beteken t

bij ons een

kat die de tuin bezoekt of een sperwer.

Het is machtig mooi te zien met wat

een fanatisme een sperwer vogels tot

diep in een doomige meidoom achter­

volgt. Omdat

de sperwer regelmatig te­

rugkeert

korn t

het dus

voor dar

je op

een

zondagoc htendvroeg

door de

kin-Foro: A. SlOOp

der s uit bed getromm eld wordt omda t een sperwer boven op hun hut zit uit te puffen van zij n vermoeie nde aehtervo lging.

Omgaan met le

ven

en dood

Kinderen leren omg aan met le ven en dood in de natuu r, een zijspoor, maar het is nu eenmaal zo dat veel vogels onze tuin leven d dan wei dood verlaten.Als steunpuntvanbet Vogelrevalidatiece ntrumZundert wordt van ons verw aeht dat we het vangen, de eerste hulp en het vervoer naar Zunder t verzo rgen. Van merels tot buizerds en uilen -allen passe­

ren onze voordeur.Omda t de kinde ren vaak bij de vangstbetrokke nzij n le ren zij de angst een vogel vast te pakk en overw innen. Nog voorda t pa in overleg met het Revalida tieeentrum een oordee l velt over de Ievens­ vatbaar heid van het slaeh toffer overlegge n de kinderen onderling, even­ tueel aangevuld met buurtkinderen of het slaehtoffer weggebracht wordt danwel 'geeu tani seerd'. Vol begrip , doeh ook met enige stoerdoenerij praten ze over 'de nek omdraaien ', 'een geval voor de kliko' of 'de kop

afhakk en', wetende dat nodeloo s lij den verkort wordt. Liever gaan ze

naar Zunder t, een vrijbrief voor laat naar bed gaan en rond te seharrelen

in de behan del- en quaran taineruimte waar allerlei zeldzaam hede nopge ­ kalefa terd worden.

KJissen en putters

Aehterstalli g onderhoud van de tuin is de oorzaak van een zekere verrui­ ging. Deklisheeftkans gezien zich teintrodueerenen juistdan kzij deze nieuwkoiner krijgen we in dit winterseizoen ('99-'00) dagelijk s bezoek van een zevental putters . De twee uit de kluiten gewassen planten moe ­

ten een enorme hoeveelh eid zaden herbergen , omda t de putter tjes stee­

vast teru gkomen. Ondan ks het voor ons 'norm aal ' geworden bezoek

word t toeh nog regelm ati g de teleseoop gerieht op onze felgek leurde

vrienden voora l om anderen erop te wijze n hoe mooi deze vogeltjes zij n. Dus ons advies : hoekje over, klissen kweken .

Insectenliefde - vogelplezier

Begaan met de natuur prob eer je herelk beest naar zij n zin te maken. In

onze tuinhan gen zoals bij velenbegaan metdemetselbijtj es e.d.ook in­ sectenflars: blokken hout vo l met geboo rde gaten en bij elkaar gebonde n bundel tjes riet, her en der weggehange n op een zonni ge plek in de tuin

om insec ten o.a. huisvesting te biede n. Maar al die insectenli efde van ons men sen blijft niet onopgemerkt. De bundeltjes riet zij n door de me­ zen volled igaan t1arden gehakt opzoek naar iets eetbaar s. Daarnaas t had een gekraag de roodstaart op de trek naar het widen heel snel door dat in de blokken hout iets te halen viel, In ruim een week tijd heeft hij

elk blok hou t geplunderd.

Dewinter is bijna voorbij; we wach ten op de eers te tji ftj af en het ge­

kwetter van de eerste gierzwalu wen boven het oude stadshar t van Geer­ truiden berg. Daarn a de zomer met hordes spreeuwen, meeu wen, zwalu­ wen en een paar slechtvalk en boven onze tuin zich volvretend met vlie­ gende mieren. Een klein tuintje, zeker niet te netjes, een paar opgaande bornen als aanvliegplek en doom struiken als schuilplaats: ons recept voor vogels in de tuin. :::J

A

nkie

e

n

A

rjen Stoop

en

h

un kind

eren

Lo

es,

Guu

s e

n

Huub

ze

tten

\'0

1

e

nthous

i

asme

d

e tra

diti

e

van

h

un

(groot-t ouders

G

erda e

n Bas

Stoop

voort

:

l

iefde voor d

e na

tuur

(die o

.a. result

eerd

e

ill

Nat

uurpark

D

e

L

ini

eli

of in

Made) wordt b

i

j

h

e

n

z

org

vuld ig, maar

oo

k

vo

lslagen

natu

urlijk

v

a

n

de e

ne naar d

e volg

e

nd

e

ge

neratie d

oorg

e

ge

ven.

Hun

adr

es: A. A

ertsroo

nstraat

6.4

93

1

R

Z Gee

rtruidenberg

.

!VIe

t

de

z

ach te

G

Kn

arievogel

Toe

n ik in een n

awin te r ee

n week

of zes

in Spanje was, vie

l het me

op

hoeveel ko

oiv ogeltjes daa

r

overal aa

n d

e hu

izen ha

nge n .

Het twette rt

en

zingt

overa

l.

Spa nje is ee n mu

zikaal

land .

Het zijn vooral veel gek

weekte

ka­

naries, m

aa r

ook rode

patri jzen

(in zu

lke kleine koo

ik

e

s d

at

ze

maa

r twee klein

e pas jes k

u n nen

make

n) en allerl

ei

'wild zan g'.

Zel fs die aa rd ige

gr

a

uwgroe ne

wilde

ka

na r ies

d

ie

n

aar

de Cana­

risc

he

eila nde n

zij

n

genoemd

(of

an

derso m

)

maar ook e

lders in Eu­

ropa voorko me n

en

i

n

Spa nje

zelfs

ta lrijk zijn . Och,

aa

n

ee

n

boo

m zo

volgela d e n mist men vijf

zes

pr ui m p je s niet;

maar dat

h

eeft

niks

met v

oetballe n

te make

n .

Ik moest daa

rgi nds toen e

n

ook

hie r

nu wee

r d

en ken aa

n d

e kna ­

rievogel vroeger bij ons

t

hu is aan

de Bakelsen Oijk. Piet

je

. H

ij

woon­

de in

zo' n kope

r en vogelkooik e aan

de

z

old e ring in her mid de n

va n de

war donkere hui

ska rner neven

de

lam

p

bov e n d

e eettafel. Oat was

ee

n

he

n dige p

lek, want alles wat

Pietje

morst e viel

ke

urig o

p h

et

tafelk lee d.

Pietje zo

ng ni

et veel. Hij deed

het

eige nlijk aile en in

coprod uctie

met on s moeder als ze - vooral op

was

dag - zong van mi

n ne in

't

her­

te en

de tranen van ee

n

knaa p je

lief en teer aa

n

de kerkhofmu ur.

Ook zong Pietj e wei ee

ns d

uetjes

met

s

tofz

uiger e

n

naaimasie n .

Op een dag merkte iema

nd

va

n

ons

op dat Pietje

h

ele maal niet m

eer

z

ong e

n zelfs geen piej t?

riep , niet

meer morste en

ook niet meer van

stokje

naar ander sto kje wipte.

Pietje hi

ng d

ood aan een va

n

zij

n

s

tokjes

, stokstijf

en onde

rste

bo ­

ve

n . AI d

a gen

mis

s

ch ien. Er

was

verzuimd

he m de nage

l

s

te knip­

pe

n en

di

e waren zo la

ng

gewo

rd e n

dat ze niet ver ge

noeg meer vaneen

kon de n om nog van dat sto kje te

kun ne n .

Wi

lle m 1

v

en