64s,e jaargang nummer 52 woensdag 23 december 2009

64s,e jaargang nummer 52 woensdag 23 december 2009

Eens tsjeef, altijd tsjeef

‘t Kanverkeren, zei Bredero. Wij speculeerden inonsvorig hoofdartikel driftig op een belangenconflict tussen de federaleen de Vlaamse regering in het algemeen, en Mil- foisnon en Muyters in het bijzonder.Maar toen ‘t PalIieterkeinuw bus viel, was de storm allanggaan liggen,meer nog, bleeker veelgeblaat te zijn geweest,maar weinig wol.

Onder het wakende oog van Leterme Deux werder zowaareen compromis gesmeed waarover beidepartijenluidop‘hoera! ’ konden roepenen overgaantot de ordevan de dag. Watveelbelovend begon, eindigde op een sisser. Waarwe een copieuzemaaltijd hadden verwacht, bleken we nauwelijks aan het voorgerecht toegekomen te zijn.

In tegenstelling totvorige week moeten we nu welwat technischer worden om de vorige paragraafte verduidelijken. Op maandagmorgen voorzagen de plannen van Mil­

quet nog in een premie van 1.000euro voor elkejongere tot 26 jaardie zes maanden werkloos was (premie voor alleduidelijkheid toe te kennen aande werkgever bij aan­ werving van zo’njongere). VanVlaamse zijde werd aangedrongenop eenonderscheid tussen jongeren met enzonder diploma secundaironderwijs.Wie een diploma had, zou pas naeen jaar voordieactiveringspremie in aanmerking mogenkomen,omdat er voor die categorie sowieso tochmeer mogelijkheden zijn op dearbeidsmarkt.Er zou danmeer geldzijn om premiestoe te kennenvoor andere categorieëndiein deze cri­ sis voorgoedindewerkloosheid dreigente belanden, niet alleen voorjongeren.Wij besparen u verdere details,het is al ingewikkeld genoeg.

En wat kwamer opmaandagmiddag uit debus? N-VA-minister Muyterskreeg zijn onderscheid of‘differentiatie’ tussen 26-jarigen metofzonderdiploma secundair,maar de termijnen bleken veranderd: drie maanden voorde laaggeschoolden, zes maan­ den voor de ietwat hooggeschoolden. Ener kwameen premie voor de met langdurige werkloosheid bedreigde jongeren, echter nietvan 1.000, maar van 750 of 500 euro.

Als u nu luidop "pfffff” zegt, dan kunnen we ubegrijpen, want zelfliggen we ook niet bepaaldwakker vandithele cijfer-en termijnengedoe.Toch weerklonken zoalsgezegd de hoerakreten inbeide kampen:de N-VA stuurde een mededelingdewereld in om Muyters tefeliciteren, want hij haddoormet een belangenconflict te dreigen de fede­

rale regering opde knieën gekregen,een onderscheid kunnen afdwingen in het voor­

deel vande Vlaamse arbeidsmarkt en een toekomstige evaluatiemet mogelijke bijstu­

ringen per regioindewachtgesleept:

Milquetdanweer:‘Al mijn maatregelen zijn intactgebleven. Meer nog, de termijnen voor jongeren zijn nog aangescherpt. Dit is eenterugkeer naar de redelijkheid.’

Wie minder hard juichte,was de federale schatkist, wantdie zal 13miljoeneuro extra moetenophoesten, en terecht hebben commentatoren opgemerktdat hetfede­

rale wafelijzer opnieuw ten toneleis verschenen.De vrede tussen de deelgebieden is afgekocht met federaalgeld, maaraan zijn brede grijnslach te zien en aan zijnwoorden te horen, hadminister van BegrotingVanhengel er dat eigenlijk bestvoorover ‘omdat op die manierbewezen kon wordendat wein dit land nog altijdkunnen samenwer­

ken’. Of zoals zijn partijgenootVan Quickenbornehet eerder had gezegd: ‘We moe­ ten in elk geval een compromis vinden om een opbod te vermijden dat deN-VA goed zou uitkomen.’Dat laatste hadden ze bij CD&V natuurlijk ook goed begrepen,omdat een belangenconflict een wig had kunnen drijven tussenVlaams minister-president Kris Peeters enfederaal premier Yves Leterme.Weschreven vorige week aldathet hele pakket maatregelen van Milquet dat ter discussie stond, in oktober bijdebegrotings- opmaak,dooralle meerderheidspartijen werd goedgekeurd, dus ook door CD&V en VLD.Bijgevolg moesten detsjeven zich in allerlei bochten gaan wringen, enondanks het feit dat Peeters met veel bombarie in de Zevende Dag verklaarde dat Milqueten Muyters het maar onderlingmoesten oplossen,heeftde CD&V-top het hele week­ eindevoordie bewuste maandagmorgen naar een uitweg gezocht. EenuitwegdieMil­ quet bovendien zelfsde kansbood in de Vlaamse pers haarimago teverbeteren: van dat van Milfoisnon naar iemand die eigenlijk tochwel besttot een compromis bereid is. Men leze er het interview met de cdH-kenau in De Morgen vanafgelopenzaterdag maar eensopna.Wepikken er terillustratie een leuke alinea uit: ‘Eigenlijk interesseert heel dat communautairegedoe me totaalniet. Hetmaakt geen deel uit van mijn poli­

tieke project; laatstaan dathet ercentraalin staat. Een beleidsniveau mag nooiteen doel op zichzijn, het moeteenmiddel zijn om demensen beter tedienen.'

Moestenwe de ware aardende echte doelstellingen van Milfoisnon niet beter ken­ nen(de Belgische federatieversterken ten koste vande deelstaten en zeker ten koste vanVlaanderen), we zouden zowaar nog vertederd gerakendoorhaar altruïstische inborst. En al heeft deN-VA voor een deel haar slag thuisgehaald, het is zekerniet de grote doorbraakdie haar achterban en de rest van het Vlaamse heir van haar verwacht.

Participeren aan de machtbetekentonvermijdelijk compromissen sluiten,maar intus­

senblijven we welop onze honger zitten. En de tsjeven zijn ongetwijfeld al drukbezig een volgend belangenconflictover50-plussers te ontmijnen.WantvolgensKris Pee­

ters mogen zulke conflicten ‘zekergeen schering en inslagworden’.Dat mag blijkbaar alleen aan Franstalige kant (dat moet zelfs van CD&V!) als het om de splitsing van Brus- ïel-Halle-Vilvoordegaat.

LEOKC ze&T-

DeCöRriDDR

VAN rr_

WSSELSf VültiGÜElD

Eenmanscollectief DenBlootenKoonick

■ ■■ "DOOR

Zelfislamisering

Deze week :

• Brusselse vuiligheid 2

• Vlaamse enclave 6

• Schaatspraat 7

• Opwarming, zegt u? 8

• Milquet vertelt nonsens 14

De min-één-miljard-campagne

De natuur houdt van sarcasme. In de week van de opwarmingstop trakteert die ons op een ijzig winteroffensief. Kwestie van de geesten wat af te koelen. Werd Kopen­

hagen daarom een flop? Teleurstelling alom, want de planeet staat op springen. Maar de politici blijven fluiten in het donker. Die poli­

tici toch...

Hoewel, blijkbaar zijn zij niet de enigen die niet wakker liggen van het aanstaande einde der tijden. Bij Studio Brussel blijken ze zich van die hele klimaatheisa ook niet echt bewust te zijn. Niet gespeend van enig gevoel voor ironie begonnen die net in de Kopenha­

genweek met de actie ‘stop malaria, laat de wereld niet in de steek’. Volgens Wikipedia eist malaria jaarlijks het leven aan één mil­

joen mensen, dus lijkt zo’n actie van de VRT wel erg menslievend. Maar dan vergeten we wel voor het gemak dat mensen de grootste oorzaak zijn van de CO_-uitstoot. Als die campagne tegen malaria lukt, krijgen we er jaarlijks één miljoen vervuilers bij.

Net wanneer wakkere geesten ons inpepe­

ren dat het kwaad een naam draagt: "mens”.

In De Morgen van 9 december doet Jean Paul Van Bendegem, wetenschapsfilosoof, drie stevige klimaatvoorstellen. Het eerste: “Een drastische reductie van de wereldbevolking met, ik zeg maar wat, één miljard, te plannen over een aantal generaties.” Bij Phara beves­

tigt Etienne Vermeersch ‘s anderendaags dat de overbevolking de grootste bedreiging van al inhoudt. "Het fundamentele ecologische probleem is de overbevolking van de aarde”, weet ook ene Hilde Fauconnier in De Stan­

daard van 18 december.

En dan gaat Studio Brussel nog wat men-

sen redden? Hallo, waar is het gevoel voor verantwoordelijkheidszin! Antiaidscampag- nes zijn nog zoiets, dat haaks staat op alle klimaatinspanningen. Waarom de Mexi­

caanse griep in toom houden? En wat gezegd van die domme antirookinitiatieven? Wil je echt een steentje bijdragen aan het oplossen van het klimaatprobleem? Steek een sigaret op, liefst een zware michel zonder filter. Zo help je het streefdoel van min-één-miljard meteen een klein beetje dichterbij. Gelukkig zorgen een aantal frisse oorlogen nog voor wat respijt.

In ‘Het diner' van Herman Koch wordt een leraar zwaar op de vingers getikt omdat hij in de klas de vraag opwerpt (ongeveer, we zoeken de juiste formulering niet op): "Hoe­

veel smeerlappen zouden er meer zijn op de wereld als er geen Tweede Wereldoor­

log was geweest?" Nochtans een pertinente vraag, die we kunnen uitbreiden met: "Hoe­

veel erger was het gesteld met de opwar­

ming van de aarde als Hitler/Stalin/Mao er niet waren geweest?”

Choquerend, wat we hierboven schreven?

Juist, maar ecologische gevoeligheid verzeilt snel in mensenvijandigheid, zoals de voorbeel­

den hierboven aantonen. "Wat zou de wereld mooi zijn als er geen mensen waren."

Er steekt geen storm van verontwaardiging op als Van Bendegem voorstelt één miljard mensen de toegang tot de wereld te ontzeg­

gen in de toekomst.

Dat zijn duizend miljoen mensen minder die vervuilen. Ook duizend miljoen mensen minder die liefhebben, uitvinden, schoon­

heid scheppen.

Plankzeil als de bliksem naar www.pallieterke.info

Marcus Thesaurus

2

De dingen dezer dagen

Hoe de gemeente Lint haar zonen eert

CD&V, N-VA en Open Vld vormen de bestuurlijke coalitie van de gemeente Lint. CD&V’er Stanny Tuyteleers draagt er de burgemeesterssjerp. En in de oppo­

sitie zitten Vlaams Belang en de linkse coalitie van sp.a, Groen! en SLP. Voor ver­

dere lectuur van dit verhaal is die info vooraf allicht nuttig.

Zeker in de kerstperiode waarin begrippen als “vrede”en “verdraagzaamheid”

ooit centraal stonden.

Begin november vroeg het Lintse Davids- fonds aan het gemeentebestuur principiële toelating om een gedenkplaat te mogen aan­

brengen aan de voorgevel van de lokale pas­

torie. De plaat zou verwijzen naar de nage­

dachtenis van Jac Pil die zelf van 1969 tot 1983 pastoor was in Lint. Alle kosten zou­

den gedragen worden door de initiatiefne­

mers van het Davidsfonds. “Zoals U weet”, zo luidde één van de argumenten, “was pas­

toor Jac Pil een overtuigde Vlaming en zoon van gerenommeerde ouders.”

Groot was de verbazing van de initiatief­

nemers toen het college van burgemeester en schepenen een “njet” uitsprak voor dit postume eerbetoon.

Een van de argumenten was dat de namen van alle pastoors in Lint al vermeld staan op een gedenkplaat naast de kerk. Een ander, belangrijker en één dat even duidelijk als terecht in het verkeerde keelgat schoot bij het Lintse Davidsfondsbestuur, was “dat de Vlamingen niet altijd de besten zijn geweest".

Een niet mis te verstane verwijzing naar de duistere tijden van Wereldoorlog 2 en daar­

mee verbonden collaboratie waarvoor men 64 jaar na datum in de modelstaat België als enig land in de wereld nog altijd geen spons heeft willen vinden om die over dat stukje historie te halen.

In de ogen van het wakkere Lintse col­

lege moet het dus zijn dat ook pastoor Jac Pil tot de zondaars van de collaboratie dient gerekend. Zijn zowel bewezen als algemeen erkende “misdaden" moeten dan tweeërlei geweest zijn. Eén, dat hij tijdens de repres­

sie vele kinderen heeft opgevangen van wie beide ouders, terecht of ten onrechte, opge­

sloten zaten. En twee, dat hij er nooit voor terugschrok openlijk voor amnestie te plei­

ten en de gedachte daaraan ook naar best vermogen verspreidde. Het was opvallend dat na zijn dood een aantal van de door hem in bescherming genomen kinderen, toen vol­

wassenen, op zijn begrafenis in Lint aanwe­

zig waren.

Haat

Dat het Lintse college botweg negatief rea­

geerde, schrijven de initiatiefnemers toe aan een gebrek aan kennis over zijn eigen inwo­

ners. Dat lijkt me een eerder “braaf” stand­

punt. Te vrezen valt dat de sterke Vlaamse overtuiging van Jac Pil meer gewicht in de

“njet”-schaal heeft geworpen en de kennis over eigen inwoners vooral eenzijdig anti-

De zuivere

Luc Sevenhans is via het tussenstation van "onafhankelijke" overgelopen van het Vlaams Belang naar N-VA. Van de onfat­

soenlijken naar de fatsoenlijken. Van de VB-hel via een vagevuur van negen maan­

den naar de N-VA-hemel. Hij heeft alreeds zijn plaats ingenomen in de niveanenco- horte in de Kamer. Hij werd door Bart de Wever verwelkomd als een "zuivere" en hij

Vlaams georiënteerd is. Een terechte opmer­

king in kringen van het Lintse Davidsfonds luidde dan ook “dat ze het misschien zelf niet meer beseffen, maar dat in de argumentatie voor de weigering achterliggende haat van het college verscholen lag. Een gevoel dat heel wat minder christelijk is dan de daden en houding van Jac Pil”.

Die zit dan wel! Zeker voor wie weet dat Jac Pil één van de drie zonen was, geboren uit het huwelijk van Berten Pil met Marie van Gastel, die in het “interbellum" een belang­

rijke rol speelde in de emancipatiegedachte van de vrouw. Ze was ook de eerste vrouw die in het Amerikaanse Huis van Afgevaar­

digden het woord voerde om hulp te vragen voor noodlijdende kinderen in Europa na Wereldoorlog I. Maar misschien was ook zij daardoor een “niet beste Vlaming”. En haar man Berten was dat mogelijk omdat hij de dichter was van de overbekende woor­

den “hier liggen hun lijken als zaden in ‘t zand”. Berten vocht als vrijwilliger aan het Ijzerfront. Hij kon het dus weten uit eer­

ste hand. Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak was hij al zwaar ziek. Hij stierf in november 1940.

Noch Jac Pil zelf, noch zijn beide broers zoals hij eveneens priesters, noch zijn moe­

der die later bij hem op de pastorie kwam wonen - laat staan zijn vader - hebben nooit ook maar het geringste te maken gehad met de collaboratie. Het enige dat hun vroegere pastoor in de ogen van sommige en huidige lokale “bewindslieden” uit Lint allicht ver­

dacht, zoniet schuldig maakt, is zijn even onverbloemd als gedreven pleiten voor amnestie.

Dat het plaatselijke bestuur van het Davidsfonds het geschreven antwoord op de “geargumenteerde” weigering van het notoire Lintse college ondertekende onder de vermelding “niet hoogachtend” valt dus gemakkelijk te begrijpen. Evenals de aan haar ruim tweehonderd ledengezinnen gestelde vraag waar de C en de V in het CD&V-logo nog voor staan? En de V in dat van N-VA!

Wat de V van Open VLD betreft is al lan­

ger geweten dat die niks voorstelt, zo luidt het nog. Ik wil een helpende hand reiken en er graag aan toevoegen dat dit mogelijk ook geldt voor de “coalitiepartners” van het blauwe fabriekje in Lint.

D.Mol

zou niet natrappen.Niet natrappen? Dat is dan de eerste gebroken belofte, want in de Gazet van Antwerpen van maandag 14 december doet hij niet anders. Zijn kop van Jut (of kop-van-jut) is zijn oude fractievoor­

zitter Gerolf Annemans. Niet Dewinter is de harde, wel Annemans. Annemans zet de lij­

nen uit, Annemans is de rancuneuze, Anne­

mans is de extreemrechtse, Annemans is de grote ideoloog, Annemans is de man met de ijzeren vuist... Tot dit besluit komt Luc Sevenhans na ... 21 jaar VBj-lidmaatschap en na II jaar onder de hoede van Anne­

mans in de Kamer te hebben gezeten. Een beetje langzaam van begrip misschien?

Uitgekiend

Het hele partijbestuur leeft van het VB, zegt Sevenhans, en bekleedt posities die veilig zijn bij de volgende verkiezingen.

Onder ons gezegd en gezwegen: wat heeft hij anders gedaan? Hij had toch ook zijn inkomen aan de partij te danken. En zijn bekommernis om zijn inkomen veilig te stel­

len was toch even groot als bij alle andere collega’s. Bij de lijstvorming van 2007 had hij trouwens maar één grote bekommernis en dat was nog éénmaal verkozen raken om dan te kunnen uitbollen met een mooi pen­

sioen. Hij maakte daar op de Madou zelfs geen geheim van. Dat werd hem gegund omwille van zijn lokale en parlementaire activiteit. En ere wie ere toekomt, vooral in

Zennevervuiling ernstiger dan gedacht

1 ’ Vƒ

\\ fff AL t' ■’ƒ X.ru > jAr* .

Het Brusselse riool

Er zijn van die mensen, naar het schijnt, die overal wel een argument vinden om de splitsing van van alles en nog wat te eisen. Dat beweren nogal wat commenta­

toren. Blijkt stilaan toch meer en meer dan er ook mensen zijn die in alles wel een argument vinden om zaken weer te herfederaliseren, lees Belgisch te maken.

Neem nu Yves Desmet, politiek commen­

tator van De Morgen. Die schreef op 15 december in zijn gazet: “Eigenlijk zou je, in het kader van goed bestuur, het milieubeleid weer moeten herfederaliseren.” Het gaat dus over de smeerlapperij van Brussel die via de Zenne Vlaanderen kwam binnenge­

dreven, omdat madam Evelyne Huytebroeck niet van de rapste is om problemen a) op te merken, b) aan te pakken, c) mee te delen aan belanghebbenden.

Die vuile Zenne nu als argument gebruiken om er weer een Belgische zaak van te maken, lijkt dan ook een zwaar geval van debatver- vuiling. Het ging niet over een communica­

tieprobleem tussen Brussel en Vlaanderen, maar tussen madam Huytebroeck en de rest van de wereld. Ze lichtte haar regering niet in, ze lichtte haar parlement niet in en ze lichtte Vlaanderen niet in. Zou ook prefect op Belgisch niveau gekund hebben. Maar als milieu een Belgische zaak was, dan hadden we geen Vlaamse regering gehad die kon rea­

geren, druk op de ketel zetten en zelfs juri­

dische stappen zetten.

Wel leert de Zenne-zaak hoeveel belang francofoon België hecht aan Vlaanderen.

Terwijl de Vlaamse kranten al dagenlang vol stonden over deze zaak, bleef die in de Frans­

talige dagbladen ergens drijven als een dode vis op bladzijde zoveel, in de rubriek 'gebro­

ken armen en benen en verstikte vissen’.

Ook de Brusselse (!) La Libre Belgique of Le Soir vonden deze zaak dagenlang geen seri­

euze berichtgeving waard.

Rotte vis

We mochten er ook vooral geen commu­

nautaire zaak van maken. “Vissen spreken geen Frans of Nederlands”, klonk het sus­

send bij Ecolo. Deze vissen zeker niet. Tever­

geefs naar lucht happen, verder kwamen ze niet meer. Maar in het weekeinde wist een ondervoorzitster van Ecolo-Brussel wel te vertellen dat Vlaanderen van de zaak mis­

bruik maakt om Brussel in een slecht daglicht te stellen. Die stoute Vlamingen! Het deun­

tje klinkt bekend. Als Vlaanderen een belan­

genconflict indient tegen een zotternij van Milquet, dan wordt daarmee het voortbe­

staan van het land bedreigd. Als de Fransta- ligen via Brussel, de Franse gemeenschap en zelfs de Duitse gemeenschap belangencon­

flicten indienen, is dat om het voortbestaan van het land te redden. Kortom, wat er ook gebeurt, de rotte vis komt altijd bij de Vla­

mingen terecht.

Een gazet is een dagblad en dus weet

de commissie-Landverdediging was hij de kwelduivel van de toenmalige minister Fla- haut. In 2007 moest hij er zelfs niks voor doen, want voor de zoveelste keer zou hij opgevist worden via het opvolgerssysteem.

De partij was dus goed voor hem, zoals ze dat altijd was geweest. Mild zelfs. Het nu voorstellen alsof hij de "belangeloze zui­

vere” is... Nou moe!

Republikein?

Een pluspunt aan de overstap van Sevenhans is uiteraard dat hij niet naar de knechtfederalisten trekt, maar in de Vlaams-nationale familie blijft. Naar eigen zeggen vreest hij een grote bocht van de CD&V in het B-HV-dossier en daar wil hij niet mee verantwoordelijk voor zijn. Mooi,

iedereen dat die op haar dag van verschij­

nen wordt gebruikt om te lezen en ‘s ande­

rendaags om patatten op te schillen (en op vrijdag vis, voor wie niet in de buurt van de Zenne woont). Dat Yves Desmet daags na zijn tricolore oprisping de zwartepiet richting het slecht functionerende Brussel gewest schoof, zal weinigen zijn opgevallen.

Daarmee komt hij een stuk dichter bij de waarheid. Het is onze oude vriend Bert Anci- aux - Brusselaar en lid van de sp.a luidt tegen­

woordig zijn weinig spectaculaire cv’tje - die in De Standaard de vinger diep op de zere wonde duwde. We willen het graag erken­

nen, zijn opiniestuk van vrijdag was meer dan de moeite waard.

De verliezer

De Brusselse instellingen herbergen opge­

blazen kikkers, genre Evelyne Huytebroeck, die vooral gespecialiseerd zijn in het neerbui­

gend afgeven op 'den boerenbuiten’, 'Ie plat pays’, dat de grootstad omringt en in haar groei en bloei alleen maar hindert. Huyte­

broeck mag dan Ecololid zijn, ze past zo mooi in dat plaatje van Brusselse hovaardigheids- bekleders. In de boboversie, bohémienbour- geoisie. Dat madam Huytebroeck het als minister van het wettelijk tweetalige gewest bestaat om te weigeren Nederlands te spre­

ken, is daarvan een sprekende illustratie. Dat de VRT, zowel de radio als Kathleen Cools op de televisie, zich door dat mens laten vernederen door haar Frans te laten praten op de Vlaamse televisie is dan weer een il­

lustratie van het feit dat Vlaanderen toch nog veel ‘merci-madame’-figuren telt die zich nog altijd laten intimideren door de grote men­

sen van de grote stad. Huytebroeck com­

municeert rijkelijk laat, maar naar Vlamingen communiceert ze al helemaal niet.

“Deze stad of dit geheel van 19 graafschap­

pen heeft zichzelf finaal de onbestuurbaar- heid in gelaveerd", meent Anciaux terecht Hij bepleit onder meer de fusie van de I gemeenten. Laten we nog een stap verder gaan. Brussel zou gewoon beter een onder deel van Vlaanderen zijn, want op el^n benen kan het ding gewoon niet staan. He ultieme argument tegen de Vlaamse ona - hankelijkheid, dat we Brussel dan zullen ver liezen, krijgt tegen de gebeurtenissen van vorige week wel een heel nieuwe betekenis- Als er verliezers zullen zijn bij het uiteenva len van België, dan zijn het de Brusselaar als ze er voor kiezen zich los te kappen va Vlaanderen. Want Brussel is politiek, ju|S ■ een riool.

mooi. Maar hoe zit het nu met zijn aanWg zigheid op 15 november in het Paleis e Natie naar aanleiding van de koningsfeeS ten? Luc moet toch weten dat hij een o^r stap doet naar een andere republike1^

partij?! Als we Bart de Wever zouden zijn’

zouden we daarover met de oud-onfast°en lijke toch eens een serieus klapke Of gaat Sevenhans de kreet “Vive la blique royale" toevoegen aan de fatsoea5 normen van de N-VA?

De dingen dezer dagen

23 december 2009

Kerstliederen van bij ons

Vorige zondag dus het tweede kerstcon­

cert van Pieter Vis en de Antwerpse Kunst­

vrienden, die ‘s morgens hun hart hadden vastgehouden, want wat een diepvriesweer langs Vlaanderens gladde wegen! Blijk­

baar zijn minnaars van kerstliederen van bij ons moedige mensen, want de mooie Sint- Andrieskerk van de gastvrije pastoor Rudy Mannaerts, die er prijs op stelde zelf een warm welkomstwoord tot het publiek te richten, was toch bijna helemaal volgelo­

pen en de muziekliefhebbers waren gul met bun handgeklap (of was dat om de kou in die grote kerk wat te milderen ?). Overigens was het applaus dik verdiend, want het was een cultureel hoogstaand gebeuren, dank­

zij de inzet van Trees Rohde en haar kin- der- en jeugdkoor De Konsinjoorkes die in groten getale de Siberische sneeuwkou had­

den getrotseerd, violiste Ksenia Souscha, de schitterende sopraan Maaike de Wind (uit het Groningse “hoge Noorden”, orge­

list Christian Faddegon, pianist Jo Hens, bariton Pieter-Jan Koninckx, pianist Dirk Baert en uiteraard organisator en bezieler en basbariton Pieter Vis, die in zijn eigen stijl zorgde voor een vlotte voorstelling zon­

der “gaten”.

Vlamingen die houden van samen zingen, hadden in Sint-Andries niet te klagen: Ades- te fideles, Nu sijt sellekome, Susa Nina, De herdertjes lagen bij nachte, Er is een kin- deke geboren, Hoor ‘t geluid uit kerk en toren (op tekst van Mia Brans-Dujardin) en Stille Nacht. Naast die mooie traditie konden de aanwezigen genieten van minder

bekende frissigheidjes van de jeugdige Kon­

sinjoorkes die er, naar de lichaamstaal van de jongste zangertjes te oordelen, duidelijk zin in hadden en voor een speelse noot zorg­

den. Een van de hoogtepunten van dit hart­

verwarmende concert werd gebracht door Daniël Wayenberg, die in november tachtig is geworden en die beschouwd wordt al seen van de grootste Nederlandse pianisten. Zijn virtuoos vertoon in Antwerpen was een tus­

sendoortje op zijn tournees in Parijs, Nice, Nederland, enz. Terecht werd de nog kwieke tachtigjarige bedankt met een lang applaus, van luisteraars die zich blijkbaar hun lange en soms moeilijke wintertocht van Blan­

kenberge, Kortrijk, Hasselt, Mechelen, het Waasland e.a. niet beklaagd hebben, te meer daar de kou passend werd goedgemaakt door een heerlijk hete gloeiwijn, bereid door Lut- gart, charmante echtgenote van Antwerpse Kunstvriendensecretaris Ward Steffens die in zijn dankwoord medewerkers, initiatief­

nemer én het dappere publiek had bedankt.

Daar waren ettelijke lezers bij van dit unieke weekblad, waarvan de dichters Hector van Oevelen en Erik Verstraete respectievelijk De Herder van Felix Timmermans en kerst­

lied van Anton van Duinkerken hadden voor­

gedragen, waardoor het Dietse karakter van het Kerstconcert nog eens in de verf werd gezet. En dan maar weer door de sneeuw­

vlakten huiswaarts om op de radio kerstlie­

deren te moeten aanhoren van “over there”.

Bij een openbare zender die als leuze schijnt te huldigen: Weg met ons. Helaas...

Mvn

Aan Evelyne Huytebroeck Kakmadam

Brussel-Bad

CÖ

n>

aa 3

Gij Eco-lozer,

Gij zijt op een mum van tijd de verzenne- beelding geworden van de typische groene trol waar de meerderheid van de Vlamin­

gen zo’n hekel aan heeft. Steeds paraat op de eerste rij om anderen met het vin­

gertje te wijzen omdat ze te weinig reke­

ning zouden houden met het milieu, uiter­

mate pretentieus en vol dédain voor wie de “groene basiswaarden” niet deelt, net als Mie Vogels psychosomatisch bezeten door het bezetten van bestuurlijk fluweel en absoluut niet in staat om van dat fluweel afscheid te nemen, ook al gaat ge regel­

recht in de fout. En dat laatste is dan nog bijzonder zwak uitgedrukt, want eigenlijk zijt gij zonder meer medeplichtig aan één van de zwaarste milieudelicten die dit land al heeft gekend. Prijst u gelukkig dat ge niet in Vlaanderen woont, want hier waart ge allang in pek en veren gewikkeld en over de grenzen gezet. Wij hopen uiteraard dat genoemde behandeling u vroeg of laat als­

nog ten deel valt, of op zijn minst vervan­

gen wordt door een verplichte duik in de Zenne, om ondergedompeld in het parfum van <_________

en Schelde uiteindelijk uitgespuwd te wor­

den in Uc nillWIJV _ _____ .... t

Noordzee, ten prooi aan algen, kwallen en milieuramp, is het noodlottige gevolg van

Kerstmis 2020 ?

liteit is, en de heer Javaux aan Franstalige kant een gepatenteerde leugenaar met een verschroeiend meerderwaardigheidscom- plex. Nochtans zou de heer Van Besien beter op zijn tellen passen, want in een nog niet zo ver verleden heeft Groen! al eens de electorale rekening betaald voor het omstreden gedrag van Ecolo in de persoon van Isabelle Durant, nog zo'n ecologische miskleun van formaat (NMBS, luchtha­

ven Zaventem). Moest er binnenkort een stembusgang plaatsvinden, de kiesdrempel zou waarschijnlijk vijf procent te hoog lig­

gen voor alle groene regelneven en -nich­

ten. Wij zouden er overigens geen traan om laten, het zou na al die stankgolven en dode vissen eens een gepaste en welgeko­

men vorm zijn van cordon sanitaire.

Bovendien lagen Aquiris (onder de koe­

pel van het Franse Veolia) en het Brusselse egewest blijkbaar al veel langer dan vandaag met elkaar overhoop. Hopelijk zal juridisch onderzoek uitwijzen wie precies wat op zijn geweten heeft, maar uw politieke ver- ne, vin vumv.6.____,... r_. .... antwoordelijkheid, madam de Kakmadam, de Brusselse fauna en flora via Rupel staat buiten kijf. Dat moet zelfs De Morgen

cue _____ —-o—r- _ ■ erkennen. ‘Dat een financieel geschil met de winterse wateren van de barre een privépartner kon escaleren tot een

• ' «' —---1---.

INUUIUZ.CC, LCH ^iw.uu.iu^v,.,,---_--- '

al het andere ongedierte dat dartel rond- de beleidskeuze (nvdr.: van Huytebroeck) wemelt voor onze kust. om de onderhandelingen met het bedrijf op Op 25 november al sloot "waterzuive- te blazen. Huytebroeck ondernam vervol- raar” Aquiris een deel van zijn installaties af, gens ook niets om de ramp af te wenden, op 8 december werd de rest stilgelegd, pas hoewel ze perfect wist wat er te gebeuren op 12 december - nadat er publiek allang stond.’ Bovendien is er eind vorige week alarm was geslagen - bracht gij de rest van ook een rapport van het Brusselse Insti- de Brusselse regering op de hoogte om tuut voor het Milieubeheer opgedoken dat vervolgens op 14 december naar Kopen- meedeelt dat ‘tijdens een recente inspec- hagen te vertrekken waar uw onvolprezen tie onze inspecteurs een grote hoeveelheid aanwezigheid dringend werd vereist. Een bouwafval en puin, waaronder materialen dag later werd ge teruggeroepen om uit- zoals afdaken en stenen afvoerpijpen, in de leg te komen geven in het Brusselse Par- hoofdleidingen van het waterzuiveringssta- lement (door uw vervroegde terugkeer is tion hebben aangetroffen’. Wat erop wijst bewuste top wellicht mislukt), en pas dan dat er inderdaad heel wat meer dan extra begon uw kabinet aan een juridische actie zand vanuit de Brusselse riolen in het sta- om het zuiveringsstation weer op te star- tion terechtkwam. Mogelijk heeft Aqui- ten. En dan werd ge nog gepasseerd door ris/Veolia de Brusselse regering ten lan­

de Vlaamse regering, die in kort geding de gen leste op een bijzonder grove, welhaast volledige heropening van Aquiris afdwong, criminele manier onder druk willen zetten, Uw houding is politiek wangedrag van de maar gij achtte u blijkbaar onaantastbaar allerergste soort en als de term ‘mest- genoeg maar Hp 7pnnp opnieuw te kever’ in de politiek al ooit op zijn plaats laten veranderen in een open riool. Ook al genoeg om dan maar de Zenne opnieuw te

omdat de milieugevolgen toch maar voor de ‘Flamands’ waren - ge slaagt er na al allerergste soort en als de term ‘mest-

l„._.’ ‘ ,... . 7'-“

is geweest, dan wel hier. Dat geldt trou­

wens voor alle Groenen!/Verts benoor- ...

den en bezuiden de taalgrens, die in koor die jaren in de Brusselse politiek nog altijd enkel wisten te kwelen dat gij hoogstens niet in een halve zin in het Nederlands uit een communicatiefoutje hadt gemaakt, te spreken. Het zou derhalve niet meer dan Wij hebben er in elk geval uit geleerd dat logisch zijn dat gij voor dat alles binnen de de nieuwe voorzitter aan Vlaamse zijde, kortste keren de volle prijs betaalt.

Echo’s uit de Koepelzaal

Haagschool______________

Vorige woensdag stonden in de Vlaam- sche Parochieraad de toch niet onbelang­

rijke stemmingen over de begrotingscon­

trole 2009 en de begroting 2010 op het Programma. En wat mochten we beleven?

Van de meerderheid kwamen aanvankelijk slechts 61 (van de zo al krappe meerderheid van 66 parlementsleden) opdagen om op het groene knopje te drukken. Door zwanger­

schappen of ziekten (wat administratief soms hetzelfde is) en ook een aantal ‘minder dui­

delijke' afwezigheden was de meerderheid niet in aantal. Bij de oppositie ontbrak bij­

voorbeeld VB-fractieleider Filip Dewinter (die op reis is).

Die oppositie wilde best wel begrip aan de dag leggen voor zwangere parlements­

leden (de politieke dynastieën moeten toch kunnen blijven bestaan!) maar wenste het systeem van de stemafspraken niet te mis­

bruiken voor de andere afwezigen: zij ver­

lieten dus met vliegende vaan de koepelzaal zodat er niet meer geldig gestemd kon wor­

den. Na drie pogingen en twee schorsingen van in totaal anderhalf uur, kon er pas wor­

den gestemd, nadat de spallochtoon Chokri blahassine en de niveaan Mark de Mesmae- ker door middel van de moderne communi­

catiemiddelen waren gesommeerd om naar het Vlaams Parlementte komen!

fc^Dat gebeurde dan ook met de kleinst

mogelijke meerderheid: 63 parlementsle­

den op 124! Wat een hondenstiel - en voor zo'n habbekrats...

Haagschool (2) ___________

Ondanks de reizende Dewinter was het VB niet te spreken over dit onwaardig gedoe.

Zij zagen het zo: ‘(De meerderheid) werd gered door Christian van Eycken, het enige Franstalige Vlaamse parlementslid van de UF.

Het Vlaams Belang heeft hierbij een gevoel van plaatsvervangende schaamte.’

Of was Groen! misschien eerst met die interpretatie? Bij monde van fractieleider Filip Watteeuw, die de vertoning 'ronduit schaamtelijk’ (sic) vond, hadden die belgicis- ten zich ook al vrolijk gemaakt over het feit dat de stemming van de begroting van N-VA- minister Philippe Muyters moest ‘gered’ wor­

den door uitgerekend de enige Franstalige in het Vlaamse halfrond. Blauw Svenneke Gatz had het over een 'pijnlijke blamage’.

Stinkend

En op donderdag stond een actualiteits- debat over de schandelijke Zennevervuiling op de agenda: als het thema zo triest niet was, zouden we durven zeggen dat we ons goed geamuseerd hebben ! Het is wel duide­

lijk dat de oude humaniora met zijn retorica afgeschaft is... Wat we daar allemaal te horen kregen, was soms bepaald hallucinant... We

wagen ons toch maar aan een paar voorbeel­

den, want we weten dat u wel wat gewoon bent!

Alle kleuren

Gwenny de Vroe, blond en blauw en ook nog makelaarster, mocht de spits afbijten en verzeilde even later in een duel met Kris Pee- ters, door een aanmatigende Sven Gatz in de rol van parlementsvoorzitter (‘Ik heb een poging ondernomen om rust in het debat te brengen.') getypeerd als ‘ondervragerpro- fessor’. De zichtbaar geërgerde Kortrijkse ampersandse knechtfederalistCarl Decaluwe beet hem daarop toe te ‘verwachten dat de spreker een beetje dossierkennis’ heeft. Koud gepakt, noemen ze dat...

Tommeke Dehaene, zoon van Jean-Luc en zijn Celie, had ondertussen uitgerekend dat de eerste klachten over de stank van de Zenne al 160 jaar oud zijn. Dat riep bij Mark de Mesmae- ker (N-VA en schepen van Milieu in Halle!) zijn collegetijd in herinnering: ‘We hebben nooit anders geweten dan dat (de rivier) sterk ver­

vuild was. Ze stroomt naast het Onze-Lieve- Vrouwecollege, waar we school liepen en het was elke dag uitkijken naar welke kleur ze nu weer zou hebben. Dat ging van gitzwart tot zwavelgeel en alles wat daartussen ligt. Stin­

ken deed ze hoe dan ook altijd. De Zenne werd kapotgemaakt en misbruikt voor de afvoer van afvalwater, zowel van de huishou- , ———M■■

dens, de industrie als de landbouw.’

Viswijf

Leuk waren ook de bloemetjes (al dan niet met pot) die naar elkaar werden gegooid.

Zo verweet Ivan Sabbe (LDD) Wilfried van Daele (N-VA) ‘klinkklare nonsens’ te debi­

teren en werd hijzelf moederlijk in bescher­

ming genomen door voornoemde Gwenny de Vroe, die het verwijt van Decaluwe zicht­

baar nog altijd niet verteerd had.

Moe Vogels kon uiteraard ook weer niet zwijgen maar werd in onnozelheid nog voor­

bijgestoken door haar partijgenoot Wat­

teeuw die in ‘een groene telefoon' tussen de regionale milieuministers de ultieme oplos­

sing zag en even later Decaluwe verweet zich te gedragen als een viswijf!

We dachten eerst nog even dat het over de vleesgeworden arrogantie, Huytebroeck zelve, ging...

Maar het meest ontroerde ons de tussen­

komst van Dehaene jr. die een vergelijking maakte met de dioxinecrisis: ‘Toen ging het ook over een communicatieprobleem. Het kot was toen te klein, niet enkel in Vlaande­

ren, maar ook in Brussel en Wallonië. Dat heeft mijn papa zijn premierschap gekost!

Als ik nu uw toontje hoor, dan heb ik echt te doen met Groen! Ik vraag me af hoe jul­

lie het groene project de komende jaren nog willen verdedigen.’ Schoon, toch?

4

Jules Lejeune

Hoeveel ministers uit de 19de eeuw kan zelfs een gestudeerde Vlaming opsom­

men, tenzij hij aan de Victor Jacobslei, de Woestedreef of het Baraplein woont?

Eentje, en dat is Jules Lejeune met zijn beroemde wet uit 1888 over de voorwaar­

delijke invrijheidstelling. Die wet is trouwens in 1998 vervangen dooreen nieuwe die in de volksmond evengoed de benaming “wet-Lejeune” draagt.

Jules Lejeune is een Luxemburger, geboren in die stad in 1828. De familie is zeer rijk en zijn vader is de belangrijkste ambtenaar van Financiën. In 1839 maakt de elfjarige jongen het drama mee. Het oude hertogdom wordt in twee gescheurd omdat het Belgische leger bewezen heeft een zootje ongeregeld te zijn dat geen schijn van kans heeft een Franse invasie één dag te stoppen. De vestingen Luxemburg en Maastricht gaan naar Willem I en die kunnen natuurlijk niet in het lucht­

ledige bestaan. Hij krijgt er dus een deel van Limburg en Duitstalig Luxemburg bij van de Britten. Overigens moet het nu maar eens uit zijn met die Vlaamse legende dat België een creatie van het VK is. De Nederlanden waren dat wel en de Britten staan tegen heug en meug toe dat de vroegere Koninklijke (Zuidelijke) Nederlanden zich afscheuren.

Jules Lejeune vertrekt met zijn familie naar Elsene, want vader wordt een hoge amb­

tenaar in Brussel. Lejeune neemt eerst als 21 -jarige de Belgische nationaliteit aan, maar de familie behoudt reusachtige landgoede­

ren in het Groothertogdom. Lejeune zal er zoveel mogelijk vrije tijd doorbrengen. Hij heeft er een jachtdomein van... 500 hecta­

ren. De familie is liberaal-katholiek. Jules sympathiseert met de liberalen, maar blijft zijn hele leven gelovig. Hij studeert rechten aan de ULB en doceert er lange tijd tot de universiteit een exclusief bastion van de irre­

guliere loge wordt.

Hij is ook advocaat en via vader krijgt hij de klandizie van de ministeries van Finan­

ciën, Spoorwegen en Openbare Werken;

een voorganger van mijnheer Onkelinx dus.

Hij is een gevierde pleiter die, zoals de hui­

dige zakenadvocaten, enorme sommen bin­

nenrijft (jaarlijks vijf keer meer dan hij later als minister verdient). Kroonprins, later koning, Leopold doet graag een beroep op hem voor allerlei zakentransacties. Hij is de advocaat van André Langrand-Dumonceau,

Roddels uit de Wetstraat

Karwats_________________

De regering wilde de vuilbakwetten er mordicus nog voor de kerstvakantie met de karwats doorjagen, zonder al te veel gezwets en zonder oppositiegezever. Er was immers wat vertraging opgelopen in de commissies.

Maar dat was buiten Boze Gerolf Annemans gerekend. Volgens het reglement kan zo’n plenair debat pas plaatsvinden drie dagen nadat de verslagen van de commissie zijn ingediend. Maar die waren door de tijds­

druk niet tijdig klaar. De Boze fractieleider vroeg en kreeg de toepassing van het Kamer­

reglement, waardoor de Kamerleden deze week dinsdag opnieuw naar Brussel moch­

ten komen. Blij waren ze niet met deze extra werkdagen. Sommigen immers zijn al de piste in richting skioorden of andere locaties waar de asielzoekers, de vervuiling van de Zenne en de Belze moerlemeie allang uit het geheu­

gen zijn. Open Collaborale fractieleidster Hildeke Vautmans zag geen problemen voor het aanwezigheidsquorum: "Wij, politici, zijn flexibel genoeg.” Dat zij bekend staat als erg flexibel, wisten we al. En Vrhfstdt ook...

Nutteloze poging

Sommige parlementsleden die een zekere erecode volgen en dus hun werk naar beho­

ren willen doen, doen zelfs in die bizarre omstandigheden toch nog pogingen een inhoudelijk debat te voeren. Eén van hen is Bart Laeremans van de Bozen, maar ook het nieuwe talent van de niveanen, Sarah Smey- ers, wil haar taak naar behoren vervullen.

Met een pak argumenten en goed voorbe­

reid betreden zij dan het strijdtoneel om ver­

volgens afgeblokt te worden door procedu­

res, afwezige verslaggevers of ministers. Men doet dan zijn ding, krijgt geen repliek en de kous is af. Het moet frustrerend zijn zijn job goed te willen doen in de praatbarak.

Vuilgebekt

Patje Brillantine Dewael denkt werkelijk dat hij als eerste burger van het land boven alle wetten en zelfs het elementaire fatsoen

de malafide financier die het grootste faillis­

sement van de 19de eeuw veroorzaakt en er een deel van het kapitaal van de rijke katho­

lieke burgerij doorjaagt. Lejeune slaagt er in andere beheerders van dat zakenimpe­

rium mee in de modder te sleuren. En hij is waarschijnlijk de man die Philippe Coburg (vader van Albert I en betovergrootvader van de gelijknamige prins hark) tijdig tipt zodat die ontsnapt aan de financiële ramp.

Een moderne advocaat dus.

Stoom aflaten

In 1887 wordt de 59-jarige minister van Justitie. Hij heeft nooit in het parlement geze­

ten, heeft geen politieke ervaring, maar Leo­

pold II en de nieuwe regeringsleider August Beernaert hopen dat hij met zijn liberale sympathieën wat olie op de golven kan gie­

ten na de grote schoolstrijd tussen katho­

lieken en liberalen die het land bijna in twee scheurden. Jules Lejeune is geen halfbak­

ken progressief en niemand kent feitelijk zijn diepste gedachten (hij schrijft nooit) als hij minister wordt, maar hij is wel een prakti­

sche advocaat. Hem interesseert feitelijk één ding: ‘Tordre social”, zegt hij en die wordt het best bewaard als de strafwetten een beetje rechtvaardig zijn en geen bijkomende ellende veroorzaken. Nauwelijks een half jaar na zijn aantreden deponeert hij al zijn beroemde wet op de voorwaardelijke invrij­

heidstelling en de voorwaardelijke veroorde­

ling. Het parlement (gekozen door 70.000 rijke cijnskiezers) keurt ze goed, want de rijke burgers hebben twee jaar tevoren de schrik van hun leven beleefd toen opgewon­

den, ongeorganiseerde en dolgedraaide meu­

tes in het Luikse en in Henegouwen fabrie­

ken en herenwoningen verwoestten. Het leger heeft al schietend de orde hersteld, een aantal raddraaiers zijn direct de gevangenis ingevlogen en soms tot twintig jaar eenzame opsluiting veroordeeld.

verheven staat. Zo keuvelde op een zeker moment de jonge ampersandse knechtfede- raliste Katrien Partyka met een cdH-huma- nist die in zijn bank zat. Katrien had zich op haar knieën gezet naast de man om van ‘op dezelfde hoogte’ stil en discreet te kunnen spreken zonder anderen te storen. Maar toch was op een of andere manier Patje erdoor afgeleid. En omdat hij altijd meent de flauwe plezante te moeten uithangen, zei hij: “Mevrouw Partyka, het is goed dat u af en toe op de knieën ligt, maar ik zou dat toch voor een andere gelegenheid voorbe­

houden." Het wicht lachte schaapachtig, was compleet van haar melk, wist niet wat zeggen en keerde onder mannelijk gemelijk gegrin­

nik terug naar haar vaste stek.

Flauwe uitleg ________

Omdat iedereen hetzelfde dacht over wat Dewael had bedoeld, kwam na enige reflec­

tie ‘Vrouw en Maatschappij’, de vrouwen­

denktank van knechtfederalisten, woedend uit de hoek met het ultieme verwijt: ’’Sek­

sisme!” Miet Smet, madam Martens nr. 3, was door het dolle heen. Patje voelde nattig­

heid. ‘‘Ik heb dat helemaal niet zo bedoeld”, zei hij als een betrapte puber. “Ik verwees naar de geknielde houding die je aanneemt in een kerkstoel." Da’s een goeie!

Zou Patje ooit in de basiliek van Tonge­

ren komen? We kunnen ons amper voor­

stellen dat Patje aan kerkstoelen denkt als hij geknielde vrouwen ziet. Een rokkenjager als hij die zijn eigen madam laat zitten voor een groen blaadje en die bovendien ter zake een fameuze naam heeft in de wandelgangen, die moet toch beter kunnen.

Logica?!

Vuil Blad Zean-Marie wilde van de pre­

mier tekst en uitleg over de regularisaties, n.a.v. diens uitspraken onlangs. Niet Leterme kwam, maar staatssecretaris Wathelet die een voorgekauwd tekstje aflas van een blaadje papier. De judocoach ontstak in toorn omdat vorige week precies het omgekeerde

Dat is de echte achtergrond van de wet- Lejeune. Hij weet dat bij de veroordeelden nogal wat klein grut is en hij wil geen mar­

telaren. Voortaan KAN de minister iemand voorwaardelijk vrijlaten na een derde van de gevangenisstraf, maar een automatische gunst is het niet. Eenmalige gestraften kun­

nen na een kleine diefstal voorwaardelijk veroordeeld worden.

Lejeune is spaarzaam met zijn invrijheid­

stellingen. Alleen daders met weinig op de kerfstok die zich behoorlijk gedragen (en die bij voorkeur weer hun plichten als katho­

liek vervullen) krijgen die gunst. Een van zijn eigen cliënten in een beruchte moordzaak, moet zelfs wachten tot Lejeune sterft. Hoe­

wel hij volgens de wet zelf mag beslissen, consulteert hij iedere keer koning Leopold.

Iets wat men vlug vergeet, is Lejeunes wetsvoorstel met draconische straffen voor gewoontemisdadigers. Dat gaat zelfs voor de conservatieve parlementairen te ver en wordt nooit goedgekeurd. In overeenstem­

ming met koning en regeringsleider (een eer­

ste minister bestaat nog niet) introduceert de minister nog een paar andere maatregelen om wat sociale stoom af te laten. Dit zijn de eerste sociale wetten. Salarissen mogen niet meer in natuur betaald worden. Vrouwen­

en kinderarbeid worden wat ingeperkt.

Moraalridder

Jules Lejeune wijzigt ook het programma voor gevangenisbouw van zijn voorgangers.

Gevangenissen dienen volgens Lejeune om gevangenen in op te sluiten en niet om het straatbeeld te versieren met neo-gravenkas- telen zoals in Sint-Gillis en Leuven. Tijdens zijn ministerschap zitten er 4.600 mensen in de gevangenis en hij weet dankzij zijn advo­

catenervaring dat daar nogal wat mensen bij zijn die er niet thuishoren. Sommige jaren zijn er zelfs duizend “misdadigers” jonger dan 16 bij. Volgens het toenmalige strafrecht kunnen vaders hun kinderen laten opsluiten om ze “te tuchtigen”. En ook schuldenaars en gefailleerden komen in de nor terecht.

Dat kan niet langer voor de minister. Gek­

ken horen thuis in speciale instellingen en niet langer in de gevangenis. Lejeune heeft nog twee maatregelen: gevangenen moe­

ten naar die gevangenis waar ze gemakkelijk bezoek van thuis kunnen krijgen en een reli­

gieuze heropvoeding is absoluut noodzake­

was gebeurd. Hij wilde toen ook al een vraag stellen aan Leterme. Maar omdat die er niet was, stelde hij dan zelf aan Dewael voor om zijn vraag aan Wathelet te stellen. Dat werd hem geweigerd omdat het om een bevoegd­

heid van Leterme ging. En nu hij opnieuw zijn vraag wilde stellen aan de woordbreker van leper, die deze keer wel ergens in de praat­

barak rondhing, moest zijn vraag wél verhui­

zen naar Wathelet. En wat gebeurde er bij de volgende vraagsteller, de heer Henri Daems- Pécriot? Prompt kwam Leterme binnen om te antwoorden. En zo speelt men met de voeten van Zean-Marie!

Nachtwerk

Het werd ondanks de verdaging van tal van ontwerpen naar deze week dinsdag toch nog nachtwerk vorige donderdag. Om drie na drie werd de tent gesloten. Het was weer een marathon als in vroeger tijden. Maar of alles grondig werd besproken, blijft de vraag, leder doet zijn dingen ieder doet zijn zeg, en de kous is af. Stemmen en op naar het vol­

gende onderwerp. Of het nu om de rookwet gaat of de vrijwillige legerdienst of zowaar

De dingen dezer dagen

lijk. Daarom richt hij Beschermingscomités, met vrijwilligers die gevangenen begeleiden en liefst godsdienstig inspireren.

Ik herinner me nog een paar leden van het Mechelse Beschermingscomité die begin de jaren 80 in een boekenwinkel strips kwa­

men kopen. Ze controleerden zorgvuldig ieder exemplaar op een blote borst of dij want dat zou de gevangenen maar ophit­

sen. Lejeune zou hen ongetwijfeld gesteund hebben, want hij is een moraalridder en hij neemt ook allerlei initiatieven om de verkoop van alcohol te verminderen en om kansspe­

len (vooral de populaire hanengevechten) te stoppen. Op één punt heeft Lejeune zoals zoveel Walen een blinde vlek: de taalwetge­

ving. Processen moeten in Vlaanderen sinds 1873 in het Nederlands gevoerd worden, zij het met een grote maar. De procureur mag nog altijd in het Frans straf vorderen en als de advocaten hun pleidooi in diezelfde taal houden, is er ook geen probleem. Een paar Vlaamse advocaten eisen zelfs dat ze voort­

aan Nederlands mogen spreken in tuchtza- ken. Zo’n brutaliteit kan niet voor de minis­

ter en wordt uiteraard geweigerd. Eerst op het einde van zijn leven ziet hij in dat Vlamin­

gen het recht hebben altijd hun eigen taal te gebruiken.

Lejeune neemt ontslag als minister in 1894. Het zijn zes moeilijke jaren geweest, want de liberalen hebben hem nooit verge­

ven dat hij lid werd van een homogeen katho­

lieke regering en sommige katholieke parle­

mentairen vonden dat het niet kon dat zij in de kou moesten staan voor iemand die nog nooit aan een verkiezing meegedaan had.

August Beernaert heeft tien jaar de regering geleid en stapt op. Lejeune begrijpt dat daar­

mee ook zijn politieke steun verdwijnt. Hij wordt weer een succesvolle advocaat en mag nog zes jaar in de Senaat zetelen (als provin­

ciaal senator; dus weer niet na een verkie­

zing). Hij sterft in 1911; onsterfelijk via een wet die vandaag meer gecontesteerd is dan in zijn eigen tijd.

Jan Neckers

Bron: Stef Christiaensen - Leven en beleid van Jules Lejeune (Universitaire Pers Leuven).

het wetsontwerp betreffende de strijd tegen piraterij op zee. Jawel, ook dat houdt onze verkozenen bezig. En wat met de sukkelaars die op dat uur niet meer thuis geraken bij gebrek aan treinen en ander openbaar ver­

voer? Poepsimpel: op hotel in Brussel of naar huis gevoerd met een taxi. Allemaal op kos­

ten van ons allen. En ‘s anderendaags iets later dan gewoonlijk dan weer terug op de bres? Maar neen! 's Vrijdags wordt er in de Kamer niet gewerkt. Dan gaat het weekeinde in tot dinsdag. Het is een hondenstiel.

Machtige clans ___

De trotse vader Herman de Croo glun' derde als een schooljongen die voor he eerst een lief heeft. Hij verklaarde heel fier dat het een unicum was in de Belgische po"' tiek dat een partij door vader en zoon geJel werd. Dat is best mogelijk. Maar is dat iets om trots op te zijn? Of wijst het integen deel op een zieke plek in de Belgische p°1 tiek! Op een buitensporig grote macht van de oude krokodillen, van semi-feodale p0'1 tieke familiedans, die bijna erfelijke monar chieën zijn geworden, waar de zonen de vaders opvolgen.

De dingen dezer dagen

Robert Poulet, twintig jaar later

Wie kent Robert Poulet nog? De Waal was ongetwijfeld één van d®. be|a"8J''jk- ste Franstalige literaire critici van de voorbije eeuw. Daarnaast was hij

ver, essayist en journalist. Deze herfst is het precies twintig jaar geleden dat hij op de gezegende leeftijd van 96 jaar overleed. Zal er ergens worden teruggebhkt op het werk van deze man? Het valt te betwijfelen. ur

Poulet werd tijdens WO II meegesleept in de draaikolk van de .coJi^boraitie. H betaalde er een zware prijs voor: drie jaar dodencel om uiteindelijk in 1951 v j te komen. Poulet is er altijd van overtuigd gebleven dat hij mets verkeerd gedaan. Tot zijn groot verdriet kreeg hij nooit eerherstel. Een terugblik op een van de grootste repressiedrama’s.

Robert Poulet werd op 4 september 1893 in Luik geboren.Zijn familie behoorde totde lokale katholieke burgerij.Zijnvader Geor­ geswas zakenman dieaardig wat geld had verdiend in de sector van constructie van tramstellen. Zijn moeder, Anne-Marie Lion, was afkomstig uitMechelen. Robert Poulet zelfleek aanvankelijk voorbestemd omin de voetsporen van zijn vader te treden. Hij stu­ deerdevoor ingenieur, studies die zijnvader zelf nooitafwerkte. Maardan brakdeEer­

ste Wereldoorlog uit. Robert Pouletonder­

scheidde zich aanhet front in de Westhoek.

De eerste wereldbrand was voor Poulet, net als voor vele van zijn generatiegenoten,een zware schok. Hij evolueerdein een anarchis­

tische antibourgeoisrichting. Pouletwas al voor 1914aangetrokken doorhet anarchis­

tische denken, maar datwas eerder uit sno­ bisme dan uitovertuiging. De Luikenaarevo­ lueerde na 1918 ideologisch meer enmeer inde richting van wat menlater de Conser­

vatieveRevolutiezou noemen.Hij was anti­ burgerlijk, antiliberaal en antisocialistisch.

Dat lietzich ookmerken inzijn levensstijl.

Poulet werdeen soort bohémien. Hijwerd ook de man van twaalf stielen en dertien ongelukken. Hij leefde inautarkie inFrank­

rijk, kwam inhet filmmilieu terecht, werkte als arbeider,...

Schrijver en polemist

Hetis pas in 1931 - Poulet is danbijna38 jaar- dat ereenzekere stabiliteit komt in zijn leven.Hij publiceert zijn eerste roman Han­

dji. Hetis het verhaal van twee Oostenrijkse soldaten die zichtijdensWO I stierlijkver­

velen aanhet oostfront. Ze verzinnen in hun verbeelding een vrouw die hen gezelschap houdt, ‘Handji’. Doorheen het boek wordt die denkbeeldige dame stilaanwerkelijkheid.

Pouletis altijd aangetrokken geweest door zo’n verhalen dieaansluiten bij een droom­

wereld. Hetwordt wel eens hetorinisme genoemd. Later volgden nog andere boeken zoals Le meilleur et le pire, Les Ténèbres, Lange et les Dieux, enz. Handji is een succes enPou­

let zijn carrière is gelanceerd. Hij wordt film­

recensent,literair criticus, politiekjournalist en polemist. Poulet werkt mee aan het Brus­

selse dagblad La Nation Beige en aanhet lite­

raire weekblad Cassandre.

Ook zijn politiek denken ontwikkelt zich verder. Poulet, nog altijd getraumatiseerd doorWO I, wordt een rechtse anarchist.

Zoals in verschillendewerken duidelijk is aangetoond, is deWaal een uitgesproken vertegenwoordiger van de Revolutie van Rechts in Franstalig België. In 1935 schrijfthij zijn politieke geloofsbelijdenis neer ‘La Revo­ lution est adroite’. Poulet pleit voor een auto­

ritair regime waarinde natuurlijkegemeen­ schappen de samenlevingschragen. Hij is ook een overtuigde pacifist en anticommunist geworden. Een herhalingvan een wereld­

brandis voor hem het ergste wat zou kun­ nen gebeuren. Vandaar dat hij halverwege de jaren dertig pleit vooreen preventieve aan­ val op Duitsland. Pouletonderscheidt zich daarmeevan denaïeve pacifisten die vonden datmen Hitler enco te allen prijze te vriend moest houden.

Poulet zal in die periode ook een onvoor- vvaardelijke aanhangerworden vandeneu­

traliteitspolitiek van Leopold III. In 1939 ondertekent hij met een aantal andere intel­ lectuelen een manifest dat denoodzaak van eenabsolute neutraliteit blijft benadrukken.

Op dat ogenblik wil hij teallen prijze een nieuweoorlog vermijden, want Hitler is te sterk geworden. Hijwordt daarin gesteund door toppolitici als Paul-Henri Spaak. Poulet raakter daardoor meeren meervan over­ tuigd dat zijn standpunten en dus ookde arti­ kels diehijpubliceert op de onvoorwaarde­

lijke steun vande hoogste kringenvan het landkunnen rekenen. Een opvatting die hem later duur te staan zal komen.

Le Nouveau Journal

Wanneer het Duitse leger op 10mei 1940 België binnenvalten Leopold IIIna achttien

^fcdagen dewapens neerlegt, gaat ereen zucht

van opluchtingdoor hetland. België heeft relatiefgezien minder ellende gekend dantij­

densWO I en het ziet er naaruit datEuropa voor lange tijd door Duitslandzal worden overheerst. Bijde bevolkinggroeit de over­ tuiging dat men van dezebezettingsperiode maar het beste moet maken.Ook Poulet is ervan overtuigddat Europa op weg isnaar een periodevan bestuur volgens de prin­

cipes van de Nieuwe Orde (antiparlemen- tair, antidemocratisch, autoritair,...) endat het nu zaak is ervoorte zorgen dat België zijn plaats in datnieuwe Europa kan inne­

men. Poulet wordtdaarom hoofdredacteur vanhetnieuwe dagblad Le Nouveau Journal.

Hetblad pleit voor een aanwezigheidspo­ litiek. Duitsland zal Europadomineren en een soort collaboratie is aangewezen. Pou­ let was erdus van overtuigddathet behoud van het onafhankelijke België en de dynastie te verzoenen wasmet eendoor Duitsland geleid Europa.Dat sloot aan bij de oproep van Leopold III om na de Belgische capitula­

tie opnieuw aanhet werk te gaan.

Vanuit Le Nouveau Journalhoopt Poulet als overtuigde belgicistook een tegengewicht tevormen tegen de separatistische krach­ ten.Deseparatistische,Groot-Nederlandse (VNV)ofannexionistischeplannen (DeVlag) moeten teallen prijzeworden bestreden.

Ook moet deaanwezigheidspolitiek belet­ ten dat Duitsland zich harder gaat opstellen tegenover Belgiëen dat het militaire bestuur (Militärverwaltung) vervangen wordt door een politiek nationaalsocialistisch bestuur (Zivilverwaltung). De inval in de Sovjet-Unie van 20 juni 1941 geeft Poulet ook dekans omtalvan anticommunistische artikels te schrijven.

Pouletis ervan overtuigddat zijn artikels die hij geschreven heeft om de aanwezig­ heidspolitiektelegitimeren,desteunhebben van het paleis in Laken. Pouletheeft daarover regelmatig gesprekken metRobert Capelle, secretaris van Leopold III. Capelle sprak ech­

terin eigen naam,maar Poulet dacht dat hij

Karei Dillen en Robert Poulet

Wijlen Karei Dillen heeft jarenlang nauw contact gehad met Robert Poulet. In ‘tPallie­ terkeheeft deoud-Vlaams Blok- voorzitter tal vanartikels over Poulet geschreven. Hij kwam met Poulet zelf incontact na de publicatie van de recensie van hetboek Ce n’est pas une vie (1976).

Dillen ging Poulet regelma­ tig opzoeken in Frankrijk.Dillen leerde een man kennen die eer­

der eenverstandsbelg dan een gevoelsbelg was.Poulet hadzelfssympathievoor een figuurals Borms. In de biografie die Pieter-JanVerstraete aan Karei Dillen heeft gewijd staat volgend citaat:“Hij hadBorms in de gevangenis lerenkennen enhadals teken van vriendschap zijn houtenkruisje meegekregen (datPoulet meein zijn graf geno­

men heeft).” Dillen keekop naar dezefiguur uit een vervolgde generatie.Er groeide een vriendschap tussen beide. Pouletvertelde ooit dat “Karei Dillen de enige was waarmee ik met veelplezier over Franseliteratuur kon praten.”

In 1986 slaagde Dillenerzelfs ininLe Soir een vrije tribunegepubliceerd te krijgen waarinhij pleit voor eerherstel voor Poulet. Hij eisteeen herziening vanhet proces.

In de schitterendebiografie die Jean-Marie Delaunois in 2003 over Pouletgepubli­ ceerd heeft; beweert de auteur dathet pleidooi vanDillen vooreen herziening van het proces,Boudewijnervan weerhouden heeft een ‘signaal’ richting Poulet te geven.

De interpretaties lopen hier uiteen.

Maar dewaarheid is eerder te zoeken inde opportunistische stilte van Laken. Leo­

pold III heeft zich voor zijndood eigenlijk nooit meer uitgesprokenover de oorlogs­

jaren en Boudewijn durfde het in het instabiele België niet aanom hetonderwerp amnestie aanDillen benadruktete kaarten. dat Poulet de laatste maanden van zijn levenzwaargeleden heeft onder de stilte die vanuitLaken kwam.

Zelf hoopte Dillen ooit om de biografie van Poulette schrijven. Hij had al een titel klaar: In de leer bijeen Belg.Maar “ik hebhetboek geofferd op hetaltaar vanhet Vlaams Blok",zo verteldeDillen ooit in een interview.

namensde koningsprak. Dat zouna de oor­ log tot problemen leiden.

Binnen Le Nouveau Journalzit niet ieder­

een op dezelfde lijn. Eigenaar Paul Colin voeltzichmeeren meer aangetrokken tot de onvoorwaardelijke collaboratie vanRex en Léon Degrelle. Wanneer deze laatste in januari 1943 verklaartdatde Walen eigenlijk Germanenzijn en ditbij Colin op veel bijval kan rekenen,is voor Poulet de maat vol. Hij breektzijn pen en verlaat dekrant. Al zalhij tijdens hetverdere verloop van deoorlog nog altijd contact houden met talvanjour­

nalisten van LeNouveau Journal.

Poulet trekt zich terug in de Ardennen en wacht het einde vande oorlog af. Eén van zijn grote fouten is geweest dathij in 1942 blind bleefvoor de toenemende problemen waarmee het Duitse legerin Afrika en aan hetoostfront werd geconfronteerd. Hadhij dat toen goed ingeschat,danhad Pouletzich vroeger uit het publiekelevenkunnen terug­

trekken.Maarin 1943washij de exponent van de intellectuele collaboratie geworden.

Talvan politieke tegenstanders wilden zijn vel. Met de bevrijding dachten ze dathun moment wasgekomen. Op 23 oktober 1944 werd Poulet, die was ondergedoken in de Ardennen, aangehouden. Hetbegin van een lange lijdensweg.

De doodstraf

Op 26 juli 1945 werd Poulet door de Krijgsraadtor levenslang veroordeeld. In beroep werd deze straf op 3oktober ver­

zwaard totde doodstraf. Cassatieberoep werd verworpen. Poulet leekten dode opge­ schreven. Tot in januari 1946een aanvraag werd ingediend voor een herziening vanhet procesen een aantal nieuwe elementen in het dossier opdoken.De tijdbegon tedrin­

gen. JoséStreel,ex-hoofredacteur van het Rex-blad Le Pays Réel, werd op 21 febru­ ari 1946 gefusilleerd.Men hooptePoulet zo onder druktezetten.Men dacht hem te kun­ nenchanterenom zo belastende getuigenis­ senafte leggen. Pouletliet zichniet vermur­

wen,maar zijnechtgenote publiceerdewel een brochure ‘La véritésur /'affaire Poulet’.

Toen werd steeds duidelijker dat Pou­

let nauwecontacten had onderhouden metgraaf Capelle.

Gesneden brood natuurlijk voor de anti- leopoldisten om in volle koningskwestiete eisen daterzosnel mogelijk duidelijkheid zou komenover de rol vanLaken in decol­

laboratie. De zaak-Poulet-Capellewas gebo­ ren. Poulet wasovertuigd van het fiat van Leopold III voor zijn acties, zo bleek.Twaalf ontmoetingen metde secretaris sterkten

5

23 december 2009

hem daarin en geen enkel onderwerp werd taboe verklaard. Capelle gafzelfs suggesties zoals kritiek op de bezettingen opde anti- Belgische propagandavanhet VNV. Hij hield Poulet op de hoogtevan de belangrijkstefei­ tenensprak in de wij-vorm. Wellicht was dat dereden waarom Poulet zichgesteund wist door Leopold III. Maar Capelle gebruikte wellichteen majestatis pluralis.

Er werd een onderzoek ingesteld naar Capelle,maaruiteindelijk werd dezaak gese­ poneerd. Ondertussen waren we juni 1948.

Dekansdat Pouletzou worden terechtge­

steld,was nuonbestaande geworden. Een genadeverzoek werd goedgekeurd door prins Kareien met Pasen 1951 werd Poulet vrijgelaten. Hijmoest welhetland verlaten en zich niet inlaten in politiek.

Daarmee begon een nieuw hoofdstuk in het leven van Poulet. Hijwoonde in een appartementje niet ver van Parijs. Een oude vriend, Georges Remi, ondersteunde hem financieel. Remi is bij het grote publiek bekender onder de naam Hergé, geestelijke vadervan stripheld Kuifje. Hergé werkte tijdensWO II meeaande krant LeSoir die toen onder Duitse controle verscheen. Tal van vrienden vandestriptekenaar werden tijdens derepressie hard aangepakt. Hergé heeft velenvan hen financieel ondersteund of gaf hen werk.

Poulet zelf schreef voor het weekblad Kuifje. Ookandere tijdschriften kondenop zijn bijdragen rekenen zoals het Brusselse satirische weekblad Pan. Poulet schreef er tot aan zijn dood onder het pseudoniem Pangloss.

Het is ook in de naoorlogse periodedat Poulet een stevige reputatie opbouwde als literair criticus. Hij schreef onder andere voor Ecrits de Paris, ValeursActuelles en Riva- rol.

Geen eerherstel

Maardeoorlog liet hem niet los. Poulet bleef ervan overtuigd dat hij tijdens WO II nietsverkeerd hadgedaan. In de jaren 80 gaf hijeen aantal tv-interviews waaruit bleek dat Poulet vonddat hem nietste verwijten viel.

De uitzendingenvan MauricedeWildeop de toenmalige BRT brachtende zaak-Poulet ook in Vlaanderen opnieuw in hetmiddel­

punt van de belangstelling. Poulet was daarin ongemeen scherp voorLeopold III. Na diens dood schreefPoulet in Rivarol: "Hij heeft met mij een afspraak voor het tribunaal van God. (...) Hij bleefzwijgen. Nuishijdood, opgeslotenin zijn leugens.Hetlafstewatje kunt doen. De afspraak voor het tribunaal geldt nog altijd.”

Zijn hele leven lang wachtte Poulet op een signaal van Laken waaruit begrip voor zijn houding zou blijken. Een paar maan­

den voor zijn dood kwam een correspon­ dentieopgang tussen Poulet enhet paleis.

Manu Ruys, toen hoofdredacteur van De Standaard, fungeerde alstussenpersoon. Hij vroeg aan Boudewijn of hijtegenoverhem zouerkennen dat zijn collaboratie was inge­ geven door vaderlandsliefde. Een passage in debrief isschrijnend: "Ik ben96, Sire, en zwaar ziek. Indiener nog wattijd overblijft voor het ‘moreel herstel’, isdie tijd toch zeer beperkt.

De verantwoordelijke,alle verantwoordelijken en hunerfgenamen, bied ikin ruil mijn vergiffenis aan. Vergiffenisvoorhet stilzwijgen en de onver­ schilligheid, de koppigheid, de lafheid en het vergeten door gans een volkwaarvanukoning bent. Neemuwpaternoster,Boudewijnde eer­

ste, en bid met mij aan de voet van de Christus.

Bevrijdu vandezeschuld. (Prenez votre chape- let,BaudouinPremieret priezavec moi au pied du Christ. Déchargez-vous de cette dette).”

Poulet kreeg op die brief een ant­

woord die echter in algemene termen was opgesteld. Hetmorele herstel vanuit

Laken kwam er niet. Poulet kreeg eigen­ lijk eennietszeggend antwoord. Er was een blijkvan medeleven, maareen indi­

vidueel ‘gebaar’was niet mogelijk, zo liet dekabinetschef van Boudewijnweten. In dat antwoordvanhetpaleis verschuilde men zich ook achter feitenwaar men zelf rechtstreeksniets mee te maken had. In een brief aan Manu Ruys eindmei 1989 uitte Poulet zijn ontgoocheling, maar hoopte hij ook dat een tweedetekenzou komen “in de verhoopte zin . Dat teken kwam er niet.

Poulet stierf op 6 oktober 1989. Drie wekenlater stapte zijnweduwe uit hetleven.

Poulet ligt begraven op het Genêtrière kerk­

hof in Marly.Op het grafstaateen eenvoudig opschrift ‘Robert Poulet, hommede lettres.’

PlCARD