€ 1,95
69
stejaargang • nummer 39 • woensdag 25 september 2013 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Briefje aan Abou JahJah 3
Het kantoorimperium
van de EU 13
Op de praatstoel:
Peter de Roover 5
Op de praatstoel:
Thierry Debels 7
Somalische “jeugd”
in Nairobi 13
Het rode staatskapitalisme
van Tecteo 9
“Doodziek Wallonië”
onder de scanner 6
Het moest en zou iemand van Jogan worden
Mark Grammens
U bent er dus naast gevallen? Wij op de redactie ook, allemaal. Niet één die baas is geworden van de treinen. Al hebben ze op die job van NMBS-topman of -vrouw een maximum van 290.000 euro gezet, er lopen er op de redactie toch een aantal rond die bereid waren voor die peulschil CEO te worden van ‘den ijzeren weg’.
Vooral onze werkvrouw dacht heel dicht bij de benoeming te zitten. Ze weent bittere tranen van teleurstelling. Ze leek noch- tans met heel goede kaarten te spelen. Het plaatje klopte bijna helemaal. Ze neemt af en toe de trein, maar een regelmatige gebrui- ker is ze absoluut niet, dus dat kon niet tegen haar gebruikt worden. Ze was bereid tegen de som van 290.000 euro per jaar haar stof- doek neer te leggen en naar de directiekan- toren van NMBS over te stappen. Ze stond niet op de kandidatenlijst die voor de regering werd opgesteld, wat haar kansen zeer deed toenemen. En, tenslotte, ze gaat al jaren een keer of vier per jaar verse garnalen kopen in Oostende. Toch is ze het niet geworden…
U denkt op een kolderpagina terechtgeko- men te zijn? Wel, ja, dat klopt min of meer.
Eigenlijk betreft het een Wetstraatartikel maar alleen grote specialisten merken het verschil met de bedoelde kolder. De afloop – voor- lopig toch, want als het over de NMBS gaat, houden we het graag altijd bij ‘voorlopig’ – van de benoeming van een algemene directeur van de Belgische spoorwegen vind je alvast niet uit. De regering-Di Rupo ging op een heel
deskundige manier de geschikte kandidaat zoeken, want, zoals u sedert het begin van deze zomer zeker weet, deze regering pakt de zaken serieus aan. Dit keer geen politiek gemarchandeer zoals in het verleden.
Er werd een koppenjagersbureau (head- hunter, voor de liefhebbers) ingescha- keld, Egon Zehnder, met de opdracht een kandidatenlijst (shortlist, voor de liefhebbers) van bekwame gegadigden op te stellen. Op de lijst die Zehnder de regering voorlegde, stonden vijf namen. Kandidaat Haeck kreeg de steun van de sp.a, kandidaat Marc Deschee- maecker wist Open Vld achter zich. Uiteraard baseerden beide partijen zich uitsluitend op de kwaliteiten van de kandidaten bij het formuleren van hun voorkeur. De boel geraakte muurvast, maar Johan vande Lanotte had een tweede troef in dat vijf kaarten dunne kandidatenpak zitten. Ellen Jonckheere bleek dan weer niet gediplomeerd genoeg. Een vierde van het door Zehnder zo nauwlettend samengestelde kransje toppers wilde voor de stuivertjessom van 290.000 euro zijn bureau- stoel niet verplaatsen. De regering vond amper touw genoeg om alle partijen aan te laten trekken in deze zaak en die van de andere topbenoemingen. Het dossier verrotte tot de stank niet meer te harden was.
Dat de NMBS in de schoot van Vande Lanotte was gevallen, bleek toen sp.a-vertrou- weling Frank van Massenhove als wit konijn uit de mouw kwam, begin september. De regering hakte de benoemingsknoop dan toch door, toevallig in het weekeinde dat oppositiepar-
tij N-VA vooral met zichzelf (lees: Siegfried Bracke) bezig was. De gênante vertoning leek politiek handig overwonnen. Van Massenhove liet weten zelf verbaasd te zijn dat hij NMBS- baas werd, maar dat kwam vooral sympathiek over. Dat de lijst van Egon Zehnder genegeerd werd en vervangen door een pure politieke benoeming, zonder zelfs maar een sollici- tatiegesprek of één of andere oplijsting van verwachtingen, kon de pret niet drukken. Van Massenhove werd niet gevraagd machinist te worden, want die procedure is een stuk moei- lijker en correcter. Gelukkig maar, zo’n trein- bestuurder krijgt tenslotte bij elke rit honder- den mensenlevens in handen. De NMBS-chef gaat maar over bijna 19.000 banen en zowat 2,5 miljard omzet en een hoop overheidsgeld;
daarvoor wordt in dit land geen afgesproken procedure gevolgd.
Van Massenhove vond het niet realistisch al te snel van start te gaan, dus werd een tus- senpaus aangeduid, in de persoon van oude energiebaas Jean-Pierre Hanssen. Welke criteria daarvoor werden gehanteerd, daar heeft het ganse land mooi het raden naar.
Daarop viel Van Massenhove ziek – toegege- ven, de regering heeft een stevige portie pech te verduren – en stond de zaak weer op nul.
Maar het adressenboekje van Vande Lanotte is niet dun. Eén telefoontje naar Jo Cornu, op vakantie op het eiland Réunion, en de zaak was weer opgelost.
Niet dat Cornu, vroeger bij Alcatel, daarna Agfa-Gevaert, een kluns zou zijn, maar zijn naam dook geen enkel ogenblik op in de
maandenlange zoektocht, beter martelgang genoemd. ‘Ik was geen kandidaat’, verklaarde hij dit weekeinde in de media. De problemen van de NMBS ‘ken ik uit de pers’ en voor de NMBS ‘heb ik nog niet gewerkt’. Cornu is voor- zitter van Electrawinds, het groenestroombe- drijf waarvan de voorzitter van 2007 tot 2010 luisterde naar de naam… Johan vande Lanotte.
Kort daarvoor legde die als minister de regels vast voor windmolenparken, waarna Electrawinds drie extra concessies in de wacht kon slepen. Zeg nooit dat Cornu onbekwaam is, maar zeg dat ook nooit van Jogan van Oost- ende.
Waarom moest Cornu hals-over-kop van onder de palmbomen gehaald worden, als Hanssen toch al was aangeduid als tussen- paus? Wel, onze werkvrouw zou het willen weten. Uittredend CEO Marc Descheemaec- ker misschien ook, want die kan als één van de vijf uit de aangeboden lijst tegen de beslissing juridisch van leer trekken. Vermoedelijk doet hij dat niet, want zijn ontslagvergoeding van één miljoen euro en de bijkomende benoe- ming tot baas van Brussels Airport mogen niet in het gedrang komen.
Zwijggeld noemen we zoiets. Zijn gevoel voor (wrange) humor is Descheemaecker er alvast niet bij verloren. Op facebook schreef hij dat Marlon Brando geschikt zou zijn als het leven van Vande Lanotte ooit zou verfilmd wor- den. Juist, Marlon Brando van the Godfather.
Descheemaecker liet het berichtje snel van zijn facebookprofiel ver-
wijderen.
4 blz.
EXTRA
Lees blz. 3
Europa zal Vlaanderen niet tegenhouden
Actueel
25 september 2013
2
Uit de smalle beursstraat
Witte konijnen in 2014
Op de N-VA-kandidatenlijsten voor de verkiezingen van 2014 zullen hoogstwaarschijnlijk een aantal toppers uit het bedrijfs- leven staan. Maar het valt te betwijfelen of daar een kandidaat- premier voor de federale regering tussen zal zitten.
“In 2010 werd voor de N-VA iedereen verkozen. Zowel zij die ver- kozen moesten worden als zij die het niet moesten worden.” Het is een boutade die Bart de Wever af en toe placht te gebruiken.
Het aantal N-VA’ers dat bij de vorige verkiezingen naar de federale assemblees werd gestuurd, lag boven alle verwachtingen. Er zaten heel wat mensen tussen die na verloop van tijd verloren liepen in de politieke wereld.
Zelfs volgens de meest pessimistische peilingen zullen de Vlaams- nationalisten in de zomer van volgend jaar opnieuw een hele reeks mandatarissen naar Brussel mogen afvaardigen. De partijtop heeft het al duidelijk gemaakt: er zullen mensen aangesproken worden uit het brede maatschappelijke middenveld. Daarbij behoren natuur- lijk een aantal bedrijfsleiders. Managers die de stap zetten naar de politiek: het is nochtans zelden een succes geweest. Kijk naar Fernand Huts, die zich in de jaren negentig stierlijk zat te vervelen als VLD-Kamerlid. Of het pijnlijke verhaal van ex-Volvo-baas Peter Leyman (CD&V) die in 2007 al snel de handdoek in de ring gooide.
De traagheid van het parlementaire werk, de politieke kuiperijen, het gedoe in achterkamertjes… Bedrijfsleiders met een no-nonsense- aanpak houden er niet van.
Toch is de kans groot dat een aantal onder hen in 2014 toch voor een politiek avontuur kiest. Om op het beleid te wegen? Iedereen weet dat de economische uitdagingen groot zijn. De Rupo heeft de overheidsfinanciën amper gesaneerd en met de concurrentiekracht van de ondernemingen gaat het zeer slecht. Ondanks maatregelen om onze bedrijven financieel meer ademruimte te geven, via onder andere een reële loonstop, blijft de loonkostenhandicap ten opzichte van de buurlanden te groot.
Staan een aantal bedrijfsleiders of figuren uit de ondernemers- wereld te springen om straks in de Wetstraat het beleid in de juiste richting te duwen? Of zelfs een extern persoon als potentieel N-VA- premier te lanceren? Wat de N-VA betreft, circuleren er in elk geval
een aantal namen. Zeker bij Open Vld - die op dat vlak in dezelfde vijver vist - is de ongerustheid groot.
Een naam die de voorbije maanden vaak is gevallen, is die van Unizo-topman Karel van Eetvelt. Die zou wat uitgekeken zijn op de kmo-organisatie en zou net zoals zijn voorganger Kris Peeters kiezen voor een politieke carrière. Voordeel van Van Eetvelt is dat hij als vertegenwoordiger van één van de belangrijkste sociale part- ners het politieke kluwen goed kent. Maar naar verluidt zou men bij de N-VA niet warm lopen voor de Unizo-topman. Ondanks de dui- delijke standpunten die hij soms inneemt - voor Duitse mini-jobs in België, voor miljarden lastenverlagingen voor bedrijven - is Van Eetvelt nog te veel een CD&V’er. Lees: de man zal de spierballen laten rollen maar wil zich na verloop van tijd toch tevreden stellen met een flauw compromis.
Een andere naam die circuleert, is die van Voka-topman Jo Libeer.
Maar ook dat is twijfelachtig. Zowel de N-VA als de Vlaamse werkge- versorganisatie zitten verveeld met de uitspraak van Bart de Wever waar vaak naar verwezen wordt: “Voka is mijn baas.”
Waar moeten de Vlaams-nationalisten het dan gaan zoeken? Een symbolisch figuur is ontegensprekelijk Herman de Bode. Weliswaar de oud-voorzitter van Voka-Brussel, maar vooral de voormalige top- man van consultant McKinsey die onder druk van de Franstalige haute finance in 2005 een stap moest opzijzetten, omdat hij zich achter het Warande-manifest had geschaard. Minder bekend is dat De Bode bij McKinsey van het Belgische financiële huishouden een nog altijd relevante analyse heeft gemaakt.
Nog een naam die circuleert: Ignace van Doorselaere, de topman van lingerieproducent Van de Velde, een Vlaams topbedrijf. Die man heeft in het bedrijfsleven een aardige staat van dienst. Hij werkte onder andere mee aan de uitbouw van de Leuvense brouwer AB InBev. Een goed debater ook. In De Zevende Dag legt hij regelmatig de vinger op de wonde van het slecht beheerde België. Zo iemand kan veel stemmen halen.
De vraag blijft of dit de aangewezen personen zijn om in onder- handelingen met de PS-machine of met machtsmensen als Didier Reynders te scoren, laat staan om kandidaat-premier te zijn.
Angélique VAnderstrAeten
Als eerste niet-socialistische Antwerpse burgemeester sinds ruim zeventig jaar weet BDW wat dat betekent. En met hem al wie oog heeft voor vuilopstapeling in wat conse- quent eufemistisch “het politieke spel” wordt genoemd. De criminaliteitscijfers van de eer- ste helft van het jaar opgetekend door de Antwerpse politie wijzen op een daling die in de media “spectaculair” heette. Opmerke- lijk was dat die media alleen oog hadden voor het nuchtere feit. Positieve duiding over dat spectaculaire bleef uit, laat staan dat verwe- zen werd naar ter zake mogelijke verdiensten van het stadsbestuur. Nochtans meen ik me te herinneren dat ijveren voor grotere veiligheid één van de belangrijkste zo niet de belangrijk- ste prioriteit was en consequent blijft in de beleidsplannen van het stadsbestuur.
Dat stadsbestuur, waarvan het kopstuk con- sequent hamert op het hoognodige ontvet-
ten van diverse overheidsapparaten, zette dat woord om in daad, door via een meerjaren- plan het stedelijke personeelsbestand, liefst 22.000 eenheden sterk, met 1.420 stuks in te krimpen, volgens een zachte formule: normale afvloeiingen zonder naakte ontslagen. Daar- over geen geschreven noch gesproken posi- tieve duiding, wel consequent aandacht voor de voorspelbare argumentatie van de vakbon- den en de oppositie die zich ”bezorgd toonden voor mogelijk aantasten van de dienstverlening aan de burger”. Niemand die eraan dacht - of dat mocht - zich in een opiniestuk af te vragen of in een totaalpakket van 22.000 ambtenaren mogelijk niet een aantal van hen elkaar voor de voeten loopt als logisch gevolg van partij- politieke benoemingen en rode vriendjespoli- tiek door de jaren heen.
Collectief gruwelen
In Het Laatste Nieuws, de grootste en naar
Consequent, nader toegelicht
De rol van Bart de Wever en zijn partij op het politieke platform bestaat in conse- quente afkeer tonen voor het status quo van het Belgische systeem. Vermits dat systeem en de traditionele politieke partijen elkaar overeind houden, is het de Belgische logica zelf dat, met hulp van de regimemedia, de strijd van allen tegen één consequent op het scherpst van de snede dient doorgevoerd.
eigen zeggen meest pluralistische Vlaamse krant, was de “opinie” daags na het beken- draken van het Antwerpse meerjarenplan gewijd aan de mogelijk nefaste invloed van het zoveelste op de markt gekomen geweldda- dige computerspel. Dat kan, mag, moet zelfs, al zijn er op het nieuwsgaringplatform wel
“dodere” momenten om daarop te focussen.
Toegegeven, het is een manier als een andere om voortdurend te negeren wat in de handel en wandel van regimevijand nummer één niet eenzijdig negatief te duiden is. Het zou aanlei- ding geven tot een vlaag van collectief gruwe- len binnen de regimegelederen mocht iemand de daling van de criminaliteit in Antwerpen en de besparingen op het lokale overheidsperso- neel spiegels noemen voor andere steden en overheidsapparaten, en die als na te volgen voorbeeld duiden!
Dat ligt helemaal anders voor woorden en daden vatbaar voor “gewettigde kritiek”
waarbij consequent “vergeetachtig” de rol van het regime over het hoofd wordt gezien. Na het op pensioen gaan van Luc van der Kelen, dagelijkse leverancier van pro-Belgische en anti-Vlaamse artikels in die krant, was er gewettigde hoop dat zijn minder op uitersten gefocuste opvolger, Jan Segers, uit een ander vaatje zou tappen. Wezen zijn eerste pennen- vruchten nog in die richting, het moet zijn dat “interne huishoudelijke krachten” hem, al dan niet in opdracht van “hogerhand”, de
“juiste weg” hebben gewezen. Binnen de kort- ste keren heeft hij als opinieschrijver de ste- ven gewend. Ook hij is hervormd tot opinie- vormende beschermheer van de “gestelde lichamen”, met consequent volgehouden voorkeur voor het blauw gekleurde deel.
Vlag en lading
Naast diens plots opgestoken kankeren op N-VA en BDW laat Het Laatste Nieuws geen kans liggen om zijn deel in de collectieve mediaoperatie “beschadiging” op te eisen.
“Hoe zit het N-VA?” als titel boven een lading kritiek op BDW omdat die consequent met zichzelf en zijn politiek engagement burge- meester van Antwerpen wil blijven en geen heil ziet in het postje van “Vlaamse minister- president”, laat staan van federale premier op zijn Belgisch, dekte als vlag de anti-N-VA- lading van één enkele week. Geniet van een korte bloemlezing: “Alsof het om een spelle- tje zwartepieten ging, zo speelde de N-VA het premierschap door naar de CD&V”; “Muyters maakt zich nu al druk over Nederlands in een nieuw stadion”; “Nieuw stadion, helaas daar zijn ze alweer, de flaminganten met hun ver- fransing van Grimbergen!”; “Oude auto’s uit de stad bannen lost niets op”; “Felle kritiek op Antwerpse maatregel tegen luchtvervui- ling”; “Huizenhoge bezwaren van Touring”;
“De Wever zit niks in met ouders van jonge- ren die in Syrië vechten”; “Hypocriete N-VA zet de deur wijd open voor Roemenen en Bulgaren op de Vlaamse arbeidsmarkt”; “Wie in Antwerpen betrapt wordt met softdrugs riskeert een boete. Dat is belachelijk en haalt niets uit”. Geef toe, hier is sprake van een con- sequent aangehouden lijn.
Ik zou nog even kunnen doorgaan. Ik heb consequent maar tevergeefs gezocht naar het eerste woord van begrip, laat staan bijval voor welke sinds begin dit jaar door het Antwerpse stadsbestuur genomen maatregel. Het zegt veel, zo niet alles, over objectiviteit en geloof- waardigheid van de “Vlaamse” media zoals die consequent crescendo zal gaan tot “de moe- der van alle verkiezingen”. Waarna, het leg- gen van de kaarten door de kiezer consequent negerend, de verenigde traditionele krachten van hof, establishment en partijen consequent alles zullen (mogen) blijven doen om het Bel- gische staketsel te stutten. Ik hoop dat ver- keerd te zien, maar ik vrees van niet.
d.Mol
Delta - EM
bvba
Ingenieursbureau
Detailstudies voor de omzetting van industrieel
afval in energie
info:nvandendriessche@delta-em.eu tel 0477 723 085
Te DOM VOOr NeDerlANDs
Yves Leterme kreeg destijds de volle laag omdat hij, half lachend, half ernstig, beweerde dat de Franstaligen te dom waren om Nederlands te leren. Een recent incident geeft hem nochtans volop gelijk. Bij de ope- ning van het gloednieuwe zwembad in Ukkel bleek dat de herentoiletten waren aangege- ven met een drietalige wegwijzer met het oer- domme opschrift: “Hommes - Mensen - Men”.
Hebben de franskiljonse genieën in Ukkel
“hommes” door een computer laten verta- len? Of hadden zij het “en stoemelings” uit een woordenboek F/N overgeschreven zon- der te begrijpen wat er stond? Was er niet één van die rabiate Franstaligen die zijn taal- kundig minderbegaafde broeders op die fout kon wijzen? Niet één? En die hebben dan alle- maal les gevolgd in het Franstalig onderwijs, het duurste ter wereld.
Als immigranten in Vlaanderen onvol- doende Nederlands kennen, krijgt het onder- wijs de schuld omdat het zogezegd discri- minerend en racistisch is en onvoldoende aandacht heeft voor de kansarmen. De taalachterstand van de franskiljons bewijst hoe dom dat argument is. Als normaal begaafde mensen op school onvoldoende Nederlands leren, is dat een gevolg van desin- teresse, of van regelrechte verachting voor de Nederlandse cultuur. Dat geldt evengoed voor franskiljons als voor moslims.
sANNeN BeDANkT
Ludo Sannen mag gaan rusten. De ex-frac- tieleider van sp.a in het Vlaams Parlement, ooit nog minister van Groen!, moet de baan ruimen voor Joke Quintens, de rechterhand van Bruno Tobback en een product van het partijapparaat. De naambekendheid van die dame, schepen in Genk, moet de hoogte in, nu de verkiezingen eraan komen. Sannen, toch nog maar 59 jaar, stopt meteen met de actieve politiek.
Hij zal zijn uittredingsvergoeding meene- men en cumuleren met een vol parlementair pensioen. Een beetje uit frustratie, allicht?
Volgens de Limburgse sp.a werd de “deal”
geregeld in 2009. Het wordt daar een leuke vrouwencatch bij de Limburgse socialisten.
Quintens (40) moet zich daar meten met Meryame Mitir, Ingrid Lieten, Els Robeyns en wellicht ook met Hilde Claes.
Actueel 25 september 2013 3
Onverwacht?
Gij “oud-strijder”,
Welgeteld een dikke week geleden maakte gij uw terugkomst wereldkundig.
Het zou nog enkele weken duren, vooral- eer ge terug zou keren, maar op 19 sep- tember was het al zover. Veel vlugger dan verwacht. Nog voor gij voet aan land gezet had, ging uw naam en faam bij vriend en vijand van weleer terug over de tong. Als was het koning Richard die terugkeerde uit het beloofde land.
Waarom gij uw geboorteland opnieuw verlaat, dat zijn we nog niet te weten geko- men. Ge waart er “CEO” van een firma die niemand kent. Met andere woorden: nie- mand weet juist wat ge daar de voorbije jaren hebt uitgespookt om de kost te ver- dienen.
Wat gij in België gaat doen om uw dage- lijks brood te verdienen, weet niemand en gij blijkbaar ook niet. Met zo’n naam gaan solliciteren bij een blanke racistische baas (want dat zijn we toch allemaal, nietwaar), tja, geef toe dat dat niet vanzelfsprekend is.
Geen nood, als ge niet aan een treffelijke job geraakt, kunt gij nog altijd de schuld leg- gen bij die heilige koe genaamd “racisme”.
Dat woord opent poorten en wordt te pas en te onpas opgeworpen als oorzaak van alle kwaad. Gij kunt natuurlijk eens polsen bij uw goede vriend Bert Anciaux. Misschien is er nog een jobke van directeur vrij in zijn Daarkom cultureel centrum in Brussel.
Alhoewel. Daarkom is een Vlaams-Marok- kaans cultuurhuis, en het is niet zeker dat gij daar als geboren Libanees welkom zijt.
Oei, racisme!
Als vader van twee kinderen zou uw eerste gedachte moeten zijn: hoe komt er brood op de plank? Maar dat is blijkbaar niet uw eerste zorg. Gij wilt zo snel moge-
lijk een nieuwe actiegroep oprichten. Zoiets als de Arabisch-Europese Liga van tien jaar geleden, maar toch ietsje anders. Want gij zijt ouder en wijzer geworden. En voor zover ik u kon bekijken op ATV, zijt ge ook een pondje bijgekomen. Maar dat doet niet ter zake. Wel was het verbazingwekkend hoe wederom ter linkerzijde gij met open armen wordt verwelkomd. Daarbovenop wordt gij aanzien als de redder der verdrukte alloch- tonen. Gij zijt hard nodig, poneert socio- loog Jan Blommaert, in de stad van Bart de Wever. De stad waar er sinds kort blijkbaar geen enkele toekomst meer is voor alloch- tonen, migranten en asielzoekers. Er is nog altijd een zogezegd racistische politie, en sinds kort is er een rechts stadsbestuur. Uw kruistocht – in omgekeerde richting – kan niet snel genoeg van start gaan, zo immens zijn de problemen in onze maatschappij.
Tenminste, als we alle rode wereldverbete- raars moeten geloven.
Niet dat er ook maar iemand op u zit of zat te wachten. Vraag blijft waarom ge zijt teruggekomen. En wel op dit ogenblik. Werd het te spannend in Libanon?
Eén man in Antwerpen lacht alvast in zijn vuistje, al zal hij dat niet dadelijk toegeven.
Als gij die man een electoraal pleziertje wilt doen, trek dan zo vlug mogelijk met 100 van uw volgelingen over de Turnhoutsebaan.
Het Vlaams Belang dankt u bij voorbaat.
Maar gij zijt slimmer geworden, zegt ge.
Dus zult ge het deze keer anders aanpak- ken. Wij zijn benieuwd.
Nu eerst een jobke zoeken.
En zo ge geen jobke zoudt vinden, wij sponsoren graag uw retourticket rich- ting Sidon, Libanon. Het ene plezier is het andere waard,
nietwaar?
Briefje aan Abou JahJah
Verleden week woensdag schoot De Morgen een voltreffer af richting het Vlaams-nationalisme. Over een groot gedeelte van haar tweede pagina beweerde de krant dat als Catalonië, Schotland of Vlaanderen het ooit zou- den aandurven hun zelfstandigheid uit te roepen, de Europese Unie hen zou bui- tenzwieren.
Bij nader toezien bleek het te gaan over een toespraak van de Spaanse eurocom- missaris Joaquin Almunia, waarvan de tekst door de woordvoerder van de Europese Commissie werd verspreid met de mede- deling dat Almunia de mening van de Com- missie vertolkte. Met instemming van de Vlaming die daar deel van uitmaakt, Karel de Gucht.
Is dit waar? Maar vooraf: en wat dan nog?
Stel dat Almunia gelijk heeft wat Catalo- nië betreft, daarom geldt dit nog niet voor Vlaanderen. In tegenstelling tot Catalonië en Schotland is Vlaanderen in België het meerderheidsgewest, dat normaal gezien de erfenis van de Belgische staat, inclusief zijn schuldenlast, overneemt. Tenzij het Vlaamse independentisme in verkeerde handen valt, speelt het de zelfstandigheid van Vlaande- ren uit als opvolger van België, niet als een afscheidingsbeweging. Daarom is het niet verstandig van sommige nationalisten om te veel te pronken met hun relaties met Catala- nen en Schotten, wier nationalisme wél een afscheidingsbeweging is. Overigens dient te worden erkend dat de Spanjaard Almunia en de Europese Commissie het uitsluitend over Catalonië hadden, en dat de redactie van De Morgen hun redenering tot Vlaanderen heeft doorgetrokken.
Isoleren
Spanje kan Catalonië isoleren, zoals Enge- land ook Schotland kan isoleren, – al zijn de Britten te beschaafd om dit echt te doen –, maar als België uit elkaar valt, liggen de zaken zeker helemaal anders. Zoals de Leuvense hoogleraar in de rechten profes- sor Stefan Sottiaux het bondig formuleerde in De Juristenkrant van 12 januari 2011 heb- ben we hier te maken met het enige land ter wereld waar het “de meerderheid is die om autonomie moet vragen om zichzelf te kunnen besturen”. Het is dus zeer de vraag of een zelfstandig Vlaanderen even gemak- kelijk als Catalonië van lidmaatschap van de Europese Unie zou kunnen uitgesloten worden.
Zeker, “Europa” zal zich keren tegen een zelfstandig Vlaanderen, daar zullen de Belgen aan de Europese top wel voor zor- gen, precies zoals de Spanjaarden van hun Europees personeel gebruik maken om het Catalaanse zelfbestuur te bestrijden, maar het zal er subtieler aan toe gaan, meer over centen (de tranfers!) dan over principes.
Het zal ook gaan over de machtsverhou- dingen binnen Europa. De eurocrisis heeft duidelijk gemaakt dat Europa dreigt uit- een te vallen in een noorden, geschaard rond Duitsland, en een zuiden, geleid door Frankrijk. Economisch, cultureel en qua erf- goed (een Germaanse taal) sluit Vlaande- ren als vanzelf aan bij het noorden en Wal- lonië bij het zuiden. De vraag komt vroeg of laat op de agenda of dit noord en zuid, met een breuklijn die dwars door België wordt getrokken, als één Europa kan blijven voort- bestaan. De toekomst van “Europa” valt der- halve samen met de toekomst van België.
De Europese vrees dat een splitsing van Bel- gië de aanzet zal vormen tot een breuk tus- sen noord- en zuid-Europa, gaat hand in hand met de Belgische vrees dat het uit- eenvallen van Europa de splitsing van Bel- gië zal versnellen. Dit is een onderwerp waar noch Catalanen noch Schotten zich moeten mee bezighouden, maar dat Vlaamse inde- pendentisten zouden dienen te bestuderen, want het gaat ons rechtstreeks aan.
Welvaartsvermindering
Het onderwerp is bovendien actueel.
Europa is vandaag het enige deel van de wereld dat nog steeds gebukt gaat onder de crisis en de gevolgen ervan. Het is niet gedaan. De Europese Unie telt 28,5 miljoen werklozen, en kent, in tegenstelling tot Amerika en Azië, nog steeds geen merk- bare economische groei. Voor het lopende jaar 2013 wordt in de eurozone een glo- bale welvaartsvermindering verwacht van 0,4 procent. Nog slechts 45 procent van de ondervraagde Europeanen gelooft in Europa. (Alle hier genoemde cijfers komen uit een overzicht in Le Monde van 17 mei 2013.) De Europese verkiezingen van volgend jaar zullen in verscheidene landen uitdraaien op een anti-Europese machtsont- plooiing, met name in Engeland, Nederland, de Scandinavische landen, de meeste Oost- Europese landen, en zeker ook ten dele in de zuidelijke landen. Na die opwelling van anti-Europees ressentiment zal niets meer zijn zoals het was. Het zou wel verstandig zijn als Vlaanderen, geografisch gelegen op het kruispunt der wegen in Europa, zich op die nieuwe toestand zou voorbereiden. Men zal in Nederland Wilders, in Frankrijk Marine le Pen, in Engeland de zelfstandigheidspar- tij, enzovoort, niet meer schouderophalend van zich kunnen afschudden.
Unieke cultuur
De nu al zorgwekkend massale vervreem- ding van de Europese doelstellingen, straks door de uitslag van de Europese verkiezin- gen bevestigd, wordt onheilspellend. Dan zal er plaats zijn voor de mensen die wil- len terugkeren naar de ‘Kleinstaaterei’ van weleer. Zijn de welvarendste landen van Europa, berekend volgens het bruto bin- nenlands product per hoofd van de bevol- king, niet Zwitserland en Noorwegen, die wijselijk de Europese eenmaking afwijzen en mede daardoor aan de gevolgen van de economische crisis wisten te ontsnap- pen? Zijn we vergeten dat de Europese een- making een streven was van alle Europese dictators, van Karel de Grote tot Napoleon en Hitler? Zeker, Europa heeft een unieke cultuur voortgebracht, en zijn economie behoort nog steeds tot de wereldtop – al is de achteruitgang opvallend – , maar dat werd bereikt in een tijd toen er nog geen sprake was van staatkundige eenheid, maar juist de versnippering hoogtij vierde. Laten we de geschiedenis niet vervalsen, zegt de Nederlandse hoogleraar geschiedenis Piet Emmer (in NRC-Handelsblad van 12 april 2013): “Ons continent heeft de wereldtop bereikt niet ondanks, maar dankzij zijn staat- kundige verdeeldheid.” Het uit elkaar vallen van Tsjecho-Slowakije, Joegoslavië en de Sovjet-Unie was geen ramp, integendeel.
Europa kan, als na de verkiezingen de kaar- ten opnieuw worden geschud, verdergaan in díé richting, tot spijt van wie ‘t benijdt, in Spanje, in Engeland en in België.
Mark GraMMens
Europa zal Vlaanderen niet tegenhouden
HOE wErElDVrEEMD?
ErG wErElDVrEEMD!
Wie zijn weer die onverlaten die durven twijfelen aan de uitzonderlijke intelligentie waarmee onze “royals” begiftigd zijn, inbegre- pen degenen die in de Coburg-clan, zoals het gezegde wil, “van niks tot iets opklommen”.
Geef toe dat koningin Mathilde, anno 2013, quasi geniaal moet zijn om van het haar toe- gewezen personeel te eisen met “majesteit”
aangesproken te worden en niet langer met
“mevrouw”.
Veel meer dient daar niet aan toegevoegd, tenzij wat een simpele onderdaan in een lezersbrief opmerkte: “Men haalt bij het door majesteit Mathilde uitverkoren modehuis Natan beter schaar en draad boven om met onmiddellijke ingang de halsuitsnijdingen van haar garderobe wat groter te maken.” Hoe wereldvreemd kan een “royal” zijn?
Erg wereldvreemd!
ZEErOVErij in KUrEGEM
Er moet in Brussel iets in het drinkwater of de lucht zitten dat mensen van de werke- lijkheid doet vervreemden. Eerst was er het hilarische project om Molenbeek uit te bouwen tot een toeristische trekpleister die Praag, Wenen, Florence en Barcelona naar de kroon moest steken, nu hebben twee architec- ten het surrealistische plan opgevat om in de Anderlechtse Kanaalzone, in het verpauperde, vuile, geïslamiseerde en onveilige Kuregem, een heuse jachthaven te bouwen. “Waarom geen jachthaven in Kuregem?”, vragen ze zich een tikje pathetisch af.
Omdat ze het antwoord niet kennen, willen wij hen even de weg naar de realiteit wijzen:
omdat aangemeerde jachtjes door “kansar- men” gevandaliseerd, geplunderd en/of in brand gestoken zouden worden, terwijl de opvarenden het risico lopen beroofd, mis- handeld en/of verkracht te worden. En de profeten van de linkse kerk zullen dan onge- twijfeld beweren dat het etaleren van zoveel
rijkdom een onduldbare provocatie is, die bij achtergestelde en gediscrimineerde
“jongeren” wel tot geweld móét leiden. Om hun wanhoop over de sociale ongelijkheid uit te schreeuwen, zogezegd.
EnOrME StijGinG
Gent, Brussel en Turnhout hielden een autoloze zondag om de burgers aan te sporen de fiets of het openbaar vervoer te gebruiken.
Hoe nobel! Alleen jammer dat net die week dankzij een schriftelijke vraag van VB’er Peter Logghe bekend raakte dat de criminaliteit in de Brusselse metro angstwekkend is toege- nomen: een stijging van maar liefst 43 pro- cent in vijf jaar. Dat betekent meer dan twintig feiten per week. Gelukkig voor de linkse potentaten in Gent hebben ze daar geen metro. Zij kunnen beweren dat die cijfers niet op hen van toepassing zijn. Maar de bange blanke burger kiest intussen liever voor de vei- ligheid van de eigen auto. En de bange blanke burgeres nog veel meer.
Dossier
25 september 2013
4
De herinnering
De Krimoorlog leeft nog een beetje in de her- innering dankzij een paar details. Ooit kende iedereen “De charge van de lichte brigade”, een schoolvoorbeeld van militair geblunder maar onsterfelijk dankzij een gedicht van Tennyson, een film met Errol Flynn en een remake en anti-oorlogsepos uit 1968 (ten tijde van Vietnam).
Ook de naam Florence Nightingale zegt ons nog iets. De rijke industriëlendochter orga- niseerde een beroemd hospitaal voor de gekwetste Britse soldaten die bij bosjes stier- ven omdat het leger zelf niets deed. “The Lady with the Lamp” (omdat ze ’s avonds met een lamp haar ronde deed) werd een Brits icoon, ondanks een sterftecijfer in haar hospitaal dat 52 procent bedroeg en veel hoger was dan voor haar komst. Ze dacht dat besmette dam- pen infecties veroorzaakten, terwijl haar hos- pitaal op een beerput stond en het afvalwater in het drinkwater terechtkwam.
Verder is er nog de volslagen incompetente Britse bevelhebber Lord Raglan, die maar één arm had en die zijn naam gaf aan een manier om een mouw in te naaien. In Frankrijk is de oorlog nog altijd bekend door de beroemde Boulevard Sébastopol in Parijs. En sinds zestien jaar kent iedereen weer de veldslag op de Krim bij de Alma-rivier omdat Diana Spencer om het leven kwam onder de gelijknamige brug.
Orthodoxie
De Krimoorlog werd gevoerd voor godsdien- stige redenen. De Russische keizer Nicolaas I was fanatiek orthodox en hij wilde absoluut zijn rijk beschermen tegen westerse ketterijen als liberalisme die volgens hem een gevolg waren van protestantisme en katholicisme.
Hij dacht tevens dat het zijn missie was om alle onderdrukte orthodoxe christenen in de Balkan te bevrijden van een Turkse gezag dat -
ondanks alle huidige politiekcorrecte sprook- jes - christenen in het Osmaanse Rijk discri- mineerde en soms ongenadig vervolgde en uitmoordde. Nicolaas I droomde van een Bal- kanrijk (uiteraard onder Russische protectie) met een flinke hap van Turkije. De hoofdstad moest natuurlijk Constantinopel worden en het Heilig Land met Jeruzalem hoorde er ook bij. De Britten keken die Russische expansie- zucht met lede ogen aan. Ze vreesden voor het machtsevenwicht in Europa. Daarenboven maakten ze zich wijs dat de Russen op de parel aan hun kroon uitwaren, India; een aspiratie waar geen enkele Rus zelfs maar in de verste verte aan dacht. De Britten waren erin geslaagd het Osmaanse Rijk met goedkope producten uit hun fabrieken te overspoelen en ze zagen niet graag concurrenten aankomen.
Maar ook bij hen speelden godsdienstige motieven een rol. Invloedrijke reizigers schre- ven boeken over die verdraagzame islam die er voor zorgde dat de talrijke christelijke denomi- naties in het Osmaanse Rijk elkaar niet de kop insloegen. Britse politici die wat minder naïef waren over het mohammedanisme zagen dan weer tekenen dat de Turken moderniseerden en misschien ooit beschaafd zouden worden, d.w.z. christelijk. In hun ogen was een hei- den gemakkelijker te bekeren dan een chris- telijke ketter. En toen pleegde de Franse presi- dent Bonaparte een staatsgreep. Hij riep zich een jaar later uit tot Napoleon III. Die vrijmet- selaar en oud-revolutionair lag niet te best bij zijn katholieke landgenoten, dus bakte de nieuwbakken keizer zoete broodjes met hen.
Hij zond een modern Frans stoomslagschip om de Turkse sultan te intimideren en die stond aan katholieke geestelijken in Bethlehem pre- rogatieven toe. Nicolaas I was ziedend en hij stelde de Britten voor het zogenaamd zieke Osmaanse Rijk te verdelen. De Britten waren die voortdurende vervolgingen van christe-
De laatste Europese godsdienstoorlog
We kijken in Europa meewarig naar die idiote mohammedanen die elkaar voor onbe- nulligheden in Syrië, Irak en Libanon afslachten. Wij hebben dat al vijfhonderd jaar geleden achter ons gelaten, denken we toch. In werkelijkheid was de oorzaak van de nu vergeten Krimoorlog tussen Rusland en Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk in 1853 ook een religieus conflict.
nen ook beu, maar ze geloofden niet in die terminale ziekte. De Russische keizer eiste vervolgens dat hij het recht kreeg alle ortho- doxe christenen te vertegenwoordigen en te beschermen, plus nog wat voorrechten in het Heilig Land. Het tweede kon voor de Turken, het eerste niet, dus trokken Russische solda- ten over de grens met het Osmaanse Rijk in de hoop dat de christenen in de Balkan in opstand zouden komen. Waar de Russen verschenen, kregen ze inderdaad de verwachte steun, maar elders in het rijk was de angst voor de bekende wrede Turkse wraak te groot. De Turken rea- geerden met de uitroeping van de jihad en het spel zat op de wagen.
Een moordende farce
Met de nodige Britse schijnheiligheid (het land annexeerde ieder jaar wel een Indisch vorstendom en veroverde een stuk van Afrika) hitste de Britse pers de politici op die Russische bullebak een lesje te leren. De ingetogen mohammedaanse rituelen geleken meer op het protestantisme dan het gezang en gewierook bij orthodoxen en katholieken, was één van de onnozele argumenten. In Frankrijk kon Napoleon III een militair succes gebruiken.
Een conflict met een buitenlandse en ketterse vijand was altijd goed om de binnenlandse politieke ruzies even te begraven. De Russen trokken zich vlug terug op hun territorium en daarmee was er geen reden meer om te vech- ten, maar de Britten en de Fransen hadden zin in een frisse, vrolijke oorlog.
Vooral de Britse regering wou een einde maken aan de Russische aspiraties en maakte zelfs plannen om Rusland flink te ampute- ren. Britse diplomaten wilden een volledige Europese oorlog. Ze probeerden Pruisen en Zweden te overtuigen Rusland aan te vallen in ruil voor Finland en de Baltische staten. Die beten niet. De Britten klopten aan bij Oosten- rijk. Keizer Frans Jozef had zijn troon te danken aan Russische militaire hulp, nauwelijks een paar jaar tevoren, maar dankbaarheid bestaat niet in de politiek. In het Habsburgse Rijk woonden nogal wat orthodoxen en de Oosten- rijkse keizer vreesde voor rellen in zijn landen.
Hij verklaarde niet de oorlog aan Rusland maar zijn legers aan de grens zorgden ervoor dat de Russen maar een klein deel van hun leger naar de Krim zonden, waar ze een Brits-Frans-Turkse aanval verwachtten. Die oorlog zou je een farce kunnen noemen, als ie niet zoveel mensenle-
vens had gekost: minstens 700.000 doden; 30 procent door gevechtsacties en de rest door ziektes als cholera en ondervoeding. Britten en Russen onderscheidden zich door de slechte behandeling van hun soldaten en de onbe- kwaamheid van hun officieren. Britten kon- den bevorderingen kopen. Russische officie- ren waren onbekwame edelen, zoals graaf Leo Tolstoj. De veel beter georganiseerde Fransen voerden oorlog met dienstplichtigen; dikwijls boerenzonen met veel praktische wijsheid.
Alle partijen verwachtten dat de belegering van de kleine marinebasis Sebastopol vlug voorbij zou zijn. In werkelijkheid duurde die bijna een jaar, een vreselijke winter inbegre- pen. Feitelijk was het de eerste moderne oor- log met weken durende bombardementen, met uitdijende loopgraven en met verschrik- kelijke slachtpartijen. De West-Europese legers konden dankzij hun vloten voortdurend ver- sterkingen aanvoeren. De Russen konden dat veel minder, want er waren geen spoorwegen of goede wegen naar de Krim.
Na de verovering van Sebastopol wilden de Britten verder oorlog voeren. De groot- ste inspanning werd toch geleverd door de Fransen, maar Napoleon III had zijn militaire overwinning beet en hij stopte ermee.
Niet alleen op de Krim werd er gevoch- ten, ook in de Kaukasus, tussen Russen en mohammedaanse volkeren als de inmid- dels erg bekende Tsjetsjenen en Abchaziërs.
Brits-Franse vlooteskaders vochten in de Oost- zee en zelfs in het Verre Oosten met de Rus- sen. De gevolgen van de Krimoorlog waren verstrekkend. Mohammedaanse Krim-Tataren die met de Fransen collaboreerden, vermoord- den duizenden Russen. Na de oorlog werden ze door de Russen massaal vervolgd en gede- porteerd. Dezelfde etnische zuiveringen volg- den in de Kaukasus. De Russen waren in hun Europese expansie gestopt en zochten voort- aan compensatie in Centraal-Azië, waar ze enorme gebieden inlijfden: de ex-Sovjetsta- ten Kazachstan, Oezbekistan, Turkmenië en Kirgizië. Een kwarteeuw na de Krimoorlog slaagden de Russen er wel in de Balkanvolkeren zover te krijgen dat ze de Turken buitengooiden. Blijvende erfenis van de Krimoorlog is de angst voor de Russische beer in West-Europa en de diepe haat en het wantrouwen die de Russen tot vandaag koesteren voor de West-Europeanen (en hun Amerikaanse afstammelingen). JAN NECKERS
Dat er grote veranderingen op til zijn bij de Vlaamse Volksbeweging kon u al enkele weken geleden in onze kolommen lezen. Er wachten de VVB statutaire bestuursverkiezingen. Het ziet er naar uit dat Bart de Valck huidig voor- zitter Guido Moons zal opvolgen.
Ook voor Peter de Roover dient een opvol- ger gevonden. Peter was tot februari politiek secretaris van de VVB, maar nam ontslag om zich meer bezig te houden met het maandblad Doorbraak. Het maandblad en dito webstek wordt losgekoppeld van de VVB en gaat een eigen leven leiden.
Op dit ogenblik doet één naam de ronde om De Roover op te volgen: die van Willy De Waele.
Willy is de oud-burgemeester van Lennik (van
2001 tot 2011) en in die functie was hij één van de voortrekkers bij de actie voor de split- sing van B.H.V. Als overtuigd liberaal is Willy de Waele lid van de Open VLD en kwam regel- matig in aanvaring met de partijleiding als er communautaire zaken op de agenda stonden.
Willy is geen onbekende in de Vlaamse beweging. Hij stelde een zeer goed dossier op over B.H.V en ging de voorbijde jaren overal in Vlaanderen zijn verhaal doen.
De VVB is een democratische vereniging waar bestuursleden moeten verkozen gera- ken. Willy de Waele is de meest gehoorde naam voor de functie van politiek secretaris.
De kans dat hij niet verkozen zou geraken is vrijwel onbestaande.
Vlaanderen draait door
Wordt Willy de Waele de nieuwe
politiek secretaris bij de VVB?
“Je hebt zeker al saaiere persconferenties meegemaakt?”, vroeg mij een mannelijke parlementariër, toen ik mij een plaats zocht tussen cameramensen en collega’s van de geschreven pers die naar Antwerpens Grote Markt waren afgezakt om te luisteren (én te kijken, want het oog wil ook wat) naar sena- tor Anke van dermeersch als woordvoerster van Vrouwen tegen Islamisering.Het was inderdaad eens wat anders, die persconferentie vorige donderdag. De blikvanger was eens geen boek, maar een uit de k(l)uiten gewassen aanplakbrief met de ranke, slanke benen van de gewezen miss België, waarop staat afgedrukt welke kans een westers geklede vrouw - wat in de islam als een provocatie wordt ervaren en sharia-con- form niet door de beugel kan - loopt om voor hoer en voor slet gescholden te worden, en verkracht te worden, en zelfs gestenigd.
Volgens Vrouwen tegen Islamisering staan wij in Vlaanderen, en in de rest van het Westen, voor de keuze: vrijheid of islam. Door de massa-immigratie ondervinden niet-mos- lims, vooral vrouwen, legt Anke uit, “dat onze cultuur in toenemende mate islamiseert en vrijheden onder druk komen te staan”. Zij beroept zich op de reportage “Femme da la rue” van de studente Sofie Peeters, die bij haar onderzoek heeft mogen ondervinden dat het geen boeddhisten, christenen of Joden waren die haar lastigvielen...
Haar mening dat een “gematigde islam”
niet bestaat, onderstreept zij met de onop- gesmukte uitspraak van premier Erdogan van Turkije: “De naam ‘gematigde islam’ is heel hatelijk, die is aanstootgevend en een beledi- ging van onze religie. Er bestaat geen gema- tigde of niet-gematigde islam. Islam is islam en dat is het.”
De senator eist voor de westerse vrouw
De benen van Anke
het recht op zich te kleden naar westerse maatstaven, in plaats van te moeten rond- lopen in een boerka, die zij drastisch als een levende lijkwade bestempelt. Als puntig zin- nebeeld voor hun veldtocht tegen islamisering kiezen de Vrouwen tegen Islamisering, een onderdeel van Filip Dewinters Steden tegen Islamisering, de “stiletto” of naaldhak. Om hun protest tegen de islamdreiging en hun dui- delijke keuze voor westerse vrouwelijkheid ludiek te onderstrepen, stalden de naaldhak- dames enkele dozen met hoge schoentjes uit onder de pui van het Schoon Verdiep en onder een groot spandoek met de tekst “Vrijheid of islam”. Toen zij na de actie (die niet eens door moslims verstoord werd; zó verdraagzaam zijn die mensen in Antwerpen) over de kasseitjes van de Grote Markt schreden, viel de opmerk- zame toeschouwer toch wel op hoe moeilijk Anke en de haren zich op hun puntige hiel- tjes voortbewogen, wat één van de manne- lijke politici de stoute opmerking ontlokte dat zo’n naaldhakken blijkbaar alleen maar goed zijn om... uit te doen. En van vrouwelijkheid gesproken – en verdenk mij alsjeblief niet van enige sympathie voor de islam, God beware mij –, hadden de actievoersters voor één keer eens niet, zoals knappe senator Anke, een beeldig rokje of jurkje kunnen aantrekken, in plaats van een de benen verhullende lange broek? Voor de rest: leve de vrijheid! HVOVOLGENDE WEEK OP DE PRAATSTOEL
Nelly Maes, bij onze lezers bekend onder haar geuzennaam Rooie Nel, heeft haar vijftig jaar lange strijd en haar levensverhaal te boek gesteld.
Volgende week zetten wij haar op de praatstoel. Voorwaar, de wonderen zijn
de wereld nog niet uit!
Op de praatstoel 25 september 2013 5
Peter de Roover is een Bekende Vlaming zonder de kuren van Astrid Bryan. De flamingant, VVB’er, debater en polemist is sedert dertig jaar leraar in Antwerpse centrumscholen van de Broeders van Scheppers. Vandaag tellen die een haast volledig gekleurde leerlingenbevolking.
Peter de Roover, 51 jaar, denkt scherp en schrijft scherp. Op de opiniepagina van De Standaard liet de man die bekender is om zijn Vlaamse meningen dan om zijn kijk op de onderwijshervorming zich snoeihard uit over de boycot van de leraren door onderwijsminis- ter Pascal Smet. De columnist wil in het school- jaar 2013-2014 mee de veldwerkers in eer te herstellen.
“Pascal Smet negeert de leraars volkomen”, oordeelt hij. “De belangrijkste deskundigen van het onderwijs, de mannen en de vrouwen die dag in dag uit voor de klas staan, botsen op zijn gesloten deur. Wel ligt de rode loper uit voor de onderwijskoepels, de sociologen, de peda- gogen, de agogen, de politologen, de deskun- dologen; allemaal clubjes en experts die niet hebben kunnen beletten dat slechts een min- derheid van de leraren en de ouders de onder- wijshervorming van Smet steunt.”
‘t Pallieterke: mag er nog gekozen wor- den welke onderwijsrichting men wil volgen?
De Roover: “Dat is dé essentiële vraag. Ik heb absoluut de indruk dat de mensen die Pas- cal Smet adviseren zeer grote schrik hebben om de scholieren en hun ouders te laten kie- zen. Wie kiest, kan zich vergissen en niemand mag zich nog vergissen, aldus de voorstanders van de maakbaarheid van de mens. Daarom wordt de keuzevrijheid tot voorbij de fatsoens- grens beperkt en opgeschoven. Inderdaad, men- sen die zich vergissen, dragen de gevolgen van de foute keuze.
De lobby van de onderwijshervormers heeft het zeer moeilijk met de vrijheid van keuze en de vrijheid om zich te vergissen. Dat is de kern van hun streven naar het opschuiven van de keuze voor een onderwijsrichting van bijvoorbeeld 12 naar 14 jaar. In feite willen Pascal Smet en com- pagnie iedereen bij het handje nemen. Het eer- lijkst is dat hij ronduit zou decreteren: geen keu-
“Pascal Smet negeert de leraars volkomen”
zes meer en ik bepaal wat iemand mag studeren en wat niet.”
‘t Pallieterke: sedert 1983, uw eerste jaar als leraar, is het onderwijs in de Vlaamse grootsteden grondig gewijzigd.
De Roover: “Zonder mijn TSO-school in de Seefhoek zou ik, zoals negen op tien van de Vla- mingen, amper iemand met een Marokkaanse, Turkse of Oekraïense achtergrond ontmoeten in mijn beroepsleven, mijn politieke actie, mijn wijk, mijn sociale milieu, mijn liefhebberijen.
Voor het negende jaar op rij was ik met de scho- lieren van het laatste jaar op paasreis in Istanbul.
Als ik die twintig meisjes en jongens aan de Bosporus zie flaneren, weet ik, die zijn ook Vla- mingen geworden. Ik zie drie veranderingen in mijn leefwereld: hij keerde van een middenklas- semilieu naar een door en door volkse situatie, de cultureel-religieuze omgeving draaide van blank en katholiek naar islamitisch en (lacht) ik werd van jonge snaak een vent van middel- bare leeftijd. Met die drie veranderingen kan ik goed leven. Het verbruinen van de school moet je genuanceerd zien. Ik geef bijvoorbeeld les aan Assyrische Turken, dus christenen uit Zuid- Oost-Turkije, die generatieslang vervolgd zijn door moslims in hun land van oorsprong. Ieder- een citeert de kloof die hem het beste ligt om de problemen van het stadsonderwijs te defi- niëren. Een socialist zal de sociale kloof aanha- len, een conservatieve katholiek de religieuze kloof, enzovoort. Ik voel mij opperbest in mijn school en ik ben blij om de dagelijkse confron- tatie met een voor mij onbekende wereld. De speciale mix leidt tot een boeiende wisselwer- king tussen leraar en leerlingen.”
‘t Pallieterke: volgen zij uw mediaoptre- dens?
De Roover: “Zij weten dat ik af en toe op de televisie kom, geïnterviewd wordt voor de radio en dat ik columns schrijf voor kranten.
Wat ik daar vertel, is voor hen vreemd en onbe- kend, echter, zij voelen zichzelf opklimmen en respect krijgen omwille van de aandacht voor hun leraar.”
‘t Pallieterke: hoe was de reactie op uw vrije tribune in De Standaard over de boycot van de leraren door Pascal Smet?
De Roover: “Meer dan indrukwekkend. Mijn stuk werd door 940 lezers aangeraden. Columns van bekendere opiniemakers die in die dagen verschenen, haalden 100 zogenaamde “aanra- ders”. De score was dus bijzonder goed. Ik surf op het internet en ik zie de prietpraat die daar doorgaat als een mening of een reactie, maar ook de inhoudelijke kant van de reacties op mijn tekst was gunstig. Idem voor de bedenkingen die arriveerden per e-mail of die op Twitter of Facebook verschenen. Ik had grosso modo één commentator, een leraar, die Pascal Smet en zijn hervorming loofde, wat mij uiteraard niet stoort. Vrijheid, blijheid. De vrije tribune en wat hij uitlokte, sterken mij nogmaals in de mening dat de leraren stilaan hun passiviteit, hun servi- liteit afschudden. Ik begrijp die lankmoedigheid door dertig jaar hervormingsijver aan den lijve te hebben ondervonden. Bovendien ervaren zij de desinteresse van de onderwijsminister en zijn omgeving voor hun mening. De petitie van Onderwijskrant tegen de hervormingsplannen haalde in een mum van tijd 13.000 handtekenin- gen van leraren en geïnteresseerden en… leidde tot grote stilte. In mei 2013 publiceerde de VUB een studie die de tegenstand van de leraren illu- streerde en de enquête van Knack van midden augustus bracht hetzelfde signaal. (lacht) Ik heb nog geen enkele petitie gezien die de plannen van Pascal Smet toejuicht.”
‘t Pallieterke: verwacht u in dit schooljaar een echt debat?
De Roover: “Ja, want wat tot nu toe door- ging als debat is een wassen neus. In dat zoge- naamde debat krijgt vandaag iedereen die voor de hervorming pleit automatisch het eti- ket wetenschappelijk opgeplakt en wie tegen is het etiket onwetenschappelijk, achterhaald en
reactionair. Je zou bijna kunnen gewagen van wetenschapsfraude door die simplistische pola- risering. Ditmaal zal een groep leraren het niet laten bij de klassieke oprisping rond 1 septem- ber, dan vraagt elke krant en elke zender opi- nies, en nadien zakt de soufflé in mekaar. We gaan verder.”
‘t Pallieterke: heeft Pascal Smet u voor een gesprek uitgenodigd?
De Roover: “Neen, maar hij zal stilaan wel begrijpen dat hij sterker geïsoleerd staat dan gezond is voor hem en zijn project. Tijdens de moeizame onderhandelingen van de Vlaamse regering in mei en juni van dit jaar om een com- promis te bereiken, keerde de christelijke onder- wijsvakbond zich zeer scherp tegen Pascal Smet.
Minister-president Kris Peeters was gepikeerd in zijn reactie op het standpunt van het syndi- caat van zijn zuil. Een jaar geleden onderteken- den 14 confraters en ik een oproep in Knack voor een onderwijsdebat. Toen draaide de deur van de minister op een kier. Hij luisterde gedu- rende drie uur naar de ideeën en de bezwaren van de ondertekenaars. Het heeft zijn plannen niet gewijzigd. Dus, wij gaan door.”
‘t Pallieterke: alle experts steunen zijn plannen, zegt Pascal Smet.
De Roover: “Dat is fout. Er zijn deskundi- gen voor en er zijn deskundigen tegen. Wouter Duyck, Pedro de Bruyckere, Itinera en zelfs Dirk van Damme, vandaag van de OESO en voordien van het kabinet van onderwijsminister Vanden- broucke (sp.a) en het gemeenschapsonderwijs, steunen zijn ideeën niet, of niet helemaal. Men kan stilaan beweren dat Pascal Smet gesteund wordt door dissidenten en dat niet zijn critici de dissidenten zijn.”
‘t Pallieterke: het slechten van de schot- ten tussen ASO, TSO en BSO is de grote dada van Pascal Smet.
De Roover: “Ach, dat is grotendeels een holle kwestie. Ik heb een leerlinge van mijn TSO die vorig jaar haar eed als advocaat aflegde en ik ken een jongeman van 24 jaar met het diploma schrijnwerker die begon aan de lerarenoplei- ding. Ook vandaag zijn TSO en BSO geen gevan- genissen waaruit je niet kan ontsnappen naar hogere beroepen. Die schotten zijn geen Mont Blancs.”
‘t Pallieterke: het onderwijs is een volle- dig Vlaamse bevoegdheid. Bewijst de kaduke onderwijshervorming dat het met Vlaamse autonomie niet automatisch beter loopt?
De Roover: “Het onderwijs is op het niveau Vlaanderen met zijn zes miljoen burgers een behapbare brok. Vlaanderen is een politieke dimensie op mensenmaat.
Het al of niet mismeesteren van ons onder- wijs kunnen wij keren mits meer maatschappe- lijk engagement van de leraren en de ouders, en die laatsten hebben evenmin hun zeg kun- nen doen.”
‘t Pallieterke: lopen de televisiezenders, de radiozenders en de kranten de hervor- mers achterna?
De Roover: “Wel, zij laten zich makkelijker verleiden door het verhaal van de strekking- Monard, de eeuwige hervormer van het Vlaams onderwijs. (lacht)
Dat gaat reeds jaren zo. Monard organiseert een hervorming en nadien volg er een Commis- sie-Monard om die te beoordelen. Die mach- tige man controleert zichzelf. Het onderwijses- tablishment heeft de Vlaamse media dikwijls in zijn zak zitten.”
‘t Pallieterke: het Vlaams onderwijs repro- duceert jaar na jaar de ongelijkheid tussen
de kinderen en de latere volwassenen, wordt geschreven.
De Roover (stuift op): “Dat is een flagrante leugen en die wordt in de media telkens her- haald. Elk onderzoek wijst uit dat in Vlaanderen de kennis en het kenvermogen, met het stad- huiswoord het cognitieve aspect, veel belang- rijker is dan het sociale aspect. Dat laatste heeft een rol, en daar heb je geen dikke studies voor nodig, maar het is aantoonbaar onjuist dat het in Vlaanderen uitzonderlijk zwaar doorweegt, en dat is ook publiek gezegd door Dirk van Damme.
Men zou moeten leren in de onderwijsdiscus- sie niet steeds de mislukkingen te kiezen als lei- draad, er zijn evenveel successen. Ik zie in mijn school geslaagde Marokkanen, Turken, Afrika- nen, Afghanen en Wit-Russen. Pak daarmee uit.
Herhaal niet als een gebedsmolen het gezoem van de mislukkingen.”
‘t Pallieterke: Finland is het ideaal, aldus Pascal Smet, zijn vrienden en zijn fans bij de kranten.
De Roover: “In een studie over de multicultu- raliteit van steden komt Amsterdam op de eer- ste, New York op de derde en Antwerpen op de tweede plaats. Straf, hé. Wel in die tweede sterkst vermulticulturaliseerde stad ter wereld geef ik les in één van de meest gekleurde scho- len. Ik sta volgens de wereldwijde normen aan het front. Ik ben niet blind voor de problemen van de grootstedelijke scholen, echter, vergelijk wat te vergelijken is.
Finland is een betrekkelijk homogeen land en vele vreemdelingen daar zijn Russen of Esten, verwant met de cultuur van de Finnen. De Finse leerlingenpopulatie is een homogene groep.
Vlaanderen klopt de schoolresultaten van de Finnen als je uit de schoolcijfers de resultaten van de allochtonen schrapt. Dat gezegd zijnde, het woord allochtoon mag van mij verdwijnen, niet om politiek correct redenen, zoals in Gent, maar wel omdat een allochtoon geen alloch- toon is, maar Mohammed, Iwan, Gifty, Natasja, Samir, Bulent, Vladimir, Youssef.”
‘t Pallieterke: u is de multiculturaliteit genegen?
De Roover: “Neen, dat is voor mij geen keuze maar een situatie die zich voordoet. Ik ben niet blind voor de nadelen, maar als Vlaams-nationa- list wil ik niet varen op het kompas van het sim- plisme en het denken in gemeenplaatsen. Voor mij is de inwijkeling geen speeltje, geen kandi- daat voor een heiligverklaring, echter evenmin crapuul of uitschot.
Mijn scholieren kennen mij als iemand die hen respecteert en daarom eveneens kritisch mag zijn. Ik zet hen niet op een voetstuk en stamp hen evenmin in de goot. Zij zijn verstan- dig genoeg om het kleverige, paternalistische van veel welzijnswerkers en hun politieke bond- genoten door te hebben.”
FRANS CROLS
Dag en nacht Nederlands
De standaardtaal, het goede Neder- lands, is discriminerend, aldus KU Leu- ven-expert Jaspaert, onder meer in kran- tenstukken.
Peter de Roover: “Wie het belang ont- kent van een grondige kennis van het Nederlands voor alle kinderen in Vlaan- deren, zou je moeten aanklagen wegens kindermishandeling. Ik vergelijk het met lobotomie, het wegnemen van hersenen.
Te veel inwijkelingen kennen onze taal te weinig en begrijpen soms slechts de helft van hun schoolboeken en wat de leraar vertelt. Grote schoolmoeheid is het gevolg. Wie zou je dat verwijten? Het Nederlands is een instrument dat je de inwijkelingen in handen geeft om taal- succes te boeken. Hoe meer die prioriteit verwatert, door het idealiseren en toela- ten van de thuistaal in het onderwijs, hoe minder succes. Daar schemert alweer de mentaliteit door, weg met ons, leve het exotische dat wij graag besnuffelen en betuttelen. Onze taal is het grootste geschenk dat je die meisjes en jongens kan geven. Ik noem het haast een schen- ding van hun mensenrecht om hen dat te ontzeggen. Hier spreekt niet de studax bij zijn dikke boeken, wel iemand die onder- tussen veel generaties scholieren door zijn handen zag gaan. Het belang van de leerlingen is prioritair, niet het belang van de mijnheer die in Leuven, Gent of Brus- sel theorietjes bedenkt aan zijn univer- siteit. Omwille van mijn leerlingen eis ik een stem op bij het debat over de school- taal. Begin op dag één met voortreffelijk Nederlands en hou dat jarenlang vol, of je eindigt met brabbelaars die buizen bij hun eerste echte job, dus geen job met een dienstencheque als troostprijs.”
“Ik sta doodgraag voor de klas”
In de humaniora amuseerde Peter de Roover zich steengoed, lacht hij, bij de vraag waarom hij leraar werd en niet de vele andere mogelijkheden voor een licentiaat in de toegepaste economische wetenschappen verkoos: “Miljaar, dit mooie leven is gedaan, was mijn reac- tie in het laatste jaar en ook dat dit bio- toop mij paste als een handschoen. Ik kom niet uit een lerarenfamilie. Het was dus geen semiautomatische keuze om in die richting een baan te zoeken. De Toegepaste Economische Wetenschap- pen van de Antwerpse jezuïeten leken mij sterk voor het onderwijs omdat bij- voorbeeld de studie geschiedenis en de studie politieke en sociale wetenschap- pen - die mij eveneens boeiden - minder kansen boden voor een baan als leraar.”
Vrij snel werd Sint-Eligius van de Broe- ders van Scheppers, bij het hospitaal Stuivenberg, zijn werkkring.
De Roover: “Ik gaf vanaf de eerste dag les economie in de handelstechnische, sedertdien bekend als TSO, en ik wist amper wat die richting was. Zoiets was bizar in mijn burgerlijke Berchem zoals daar evenmin bekend was dat sommige blanke volksjongens van de Seefhoek in de jaren vijftig, zestig ook met messen verschenen op school.”
