€ 2,30
74ste jaargang • nummer 25 • donderdag 21 juni 2018 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Vorig jaar daalde het aantal asielaanvragen in Europa met 44 procent. In Duitsland was er een daling met 70 procent. Al staat dat percen- tage nog altijd gelijk aan 222.560 illegalen die asiel willen. De crisis van 2015 met meer dan 1 miljoen migranten aan de poorten van Europa is veraf. Feit is dat de migratiedruk wel daalt, maar eigenlijk niet weg is. En demografen zijn eensgezind: door het hoge aantal geboortes zal de migratiedruk de komende jaren enkel toenemen. En dat weet men in verschillende Europese hoofdsteden. Vandaar dat een aan- tal regeringen besloten hebben om maatrege- len te nemen en het migratiethema opnieuw centraal hebben gesteld.
Links-liberale beleid heeft afgedaan
Ook omdat het Europese migratiebeleid wei- nig voorstelt en de rechtse regeringen, die zich de migratiecrisissen uit het verleden herinne- ren, een herhaling willen vermijden. Het is nu duidelijk: het Europese links-liberale beleid van pappen en nathouden heeft afgedaan.
Het werd geïnspireerd door Angela Merkel, die na haar desastreuze ‘Wir schaffen das’ een Europese reddingsboei nodig had. Figuren als Jean-Claude Juncker, Donald Tusk en Frans Timmermans overtuigen was niet moeilijk. Zij zijn doordrongen van de links-liberale leeg- heid. Europa is volgens hen een “waardenge- meenschap” en dus is een streng migratiebe- leid blijkbaar niet aan de orde. Ze zeggen het niet met zoveel woorden, maar voor hen is migratie een mensenrecht en ze worden daarin gesteund door het militante Europese Hof voor de Rechten van de Mensen.
En als de migratiecrisis niet onder controle is, dan gaat men maar een deal sluiten met een figuur als de Turkse president Recep Tayyip Erdogan. Dat dit miljarden kost, is geen pro- bleem. Trouwens, Erdogan heeft een meer dan 600 kilometer lange muur/afsluiting laten bouwen langs de grens met Syrië, en het is Europa dat de factuur betaalt. Een beetje zoals de Amerikaanse president Trump die zei dat hij een muur aan de grens met Mexico zou bou- wen en er zelf niet voor gaat betalen.
De hypocrisie van de Europese leiders rond
het migratieprobleem wordt terecht aange- klaagd. Ze sluiten akkoorden met onfrisse figu- ren als Erdogan, maar steken het morele vin- gertje op en eisen dat alle lidstaten hun deel van de migranten opnemen. De regeringen in Rome en Wenen zijn dat meer dan beu en kiezen voor de tegenaanval. Zoals de Britse historicus Niall Ferguson recent stelde: “De migratiecrisis legt de gebreken van de EU als instelling bloot en drijft de kiezers terug naar de nationale politiek om oplossingen te ver- zinnen.”
Italië tegen de migratiebusiness
Dat de Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken Matteo Salvini (Lega) niet langer wil dat in Sicilië schepen met Afrikaanse migranten aanmeren, is het symbool van de Zuid-Euro- pese ergernis over het misgelopen migratiebe- leid. Italië moest lange tijd de schok opvangen, zeker toen de route via Turkije en Griekenland gesloten werd. De vorige regering in Rome had ook boter op het hoofd, omdat ze na 2015 ille- galen zonder registratie liet doorreizen naar Oostenrijk, Duitsland en verder naar het noor- den.Het probleem voor Italië is dat er sinds enige tijd een ferrydienst is vanuit Noord-Afrika naar Italië. Mensensmokkelaars, die intussen een miljardenindustrie beheren, laten migranten voor de kust van Libië gewoon afhalen door ngo-schepen. Die maken er dan een media- show van om de gelukzoekers met een eigen versie van ’Refugees welcome’ op het Europese continent aan land te laten komen.
De miljardenindustrie van de mensensmok- kelaars moet gestopt worden, zegt Salvini, en dat kan enkel door duidelijk te signaleren aan de Afrikaanse gelukzoekers dat hun jaarlo- nen die ze over hebben om de oversteek te maken weggegooid geld zijn. Als de migran- ten de mensensmokkelaars niet meer finan- cieren, is het spel uit. Vandaar het pleidooi van verschillende politici om hotspots in Afrika op te zetten. Tussen haakjes: het is opvallend dat moralistisch links altijd en overal tempeest tegen het kapitalisme, maar de lucratieve han- del van de mensensmokkelaars lijkt minder een probleem.
Op amper een maand tijd heeft het migratiethema een centrale plaats ingenomen in het Europese politieke debat. Rechtse regeringen in Oostenrijk en Italië lijken de regie over te nemen van links-liberale leiders als Merkel en de oligarchen in de Europese wijk.
De Beierse CSU probeert haar kar vast te hangen aan de as Wenen-Rome. De N-VA zou dat hier ook willen, maar niemand in de regering volgt.
Migratiecrisis: daar is de as München-Wenen-Rome
Oostenrijk en de politiek van het haalbare
Ook de Oostenrijkse ÖVP-FPÖ-regering heeft het gehad met de migratiechaos van Merkel en Juncker. Kanselier Sebastian Kurz en vicekanselier Heinz-Christian Strache kie- zen voor een strenger migratiebeleid en de effectieve uitwijzing van illegalen. Ondertus- sen wordt er ook opgetreden tegen de radi- cale islam. De regering zou veel verder kun- nen gaan, maar kiest voor de politiek van het haalbare. Ook de FPÖ, die een echte beleids- partij is. Hier ten lande kijkt het Vlaams Belang terecht op naar Strache en co, maar de Belan- gers beseffen te weinig dat de FPÖ ook com- promissen kan sluiten. De anti-euro-retoriek is bijvoorbeeld nog amper te horen. In de keuze tussen het afzwakken van het europroject en een strenger migratiebeleid moest de FPÖ kie- zen en koos voor het tweede. Voor de rest zijn Strache en co nu brave Europeanen geworden.
De dubbelzinnigheid van CSU en N-VA
De kritiek op het migratiebeleid heeft onder- tussen de Beierse CSU bereikt. Volgens Horst Seehofer, voor de CSU federaal minister van Binnenlandse Zaken in de regering-Merkel, is er nood aan een hardere aanpak van asielshop- ping waarbij illegalen die elders in Europa asiel
hebben aangevraagd naar Duitsland trekken.
Seehofer wil die illegalen terug over de grens zetten. Dat leidde tot grote spanningen in de Duitse regering, en even dacht men dat de dagen van Merkel geteld waren. De CSU geeft haar echter twee weken respijt om op de Euro- pese top aan het einde van de maand met een beter migratieplan te komen. De CSU moet zich vooral profileren met het oog op de deel- staatverkiezingen van oktober in Beieren, waar de partij haar absolute meerderheid dreigt te verliezen.
Het verschil met Italië en Oostenrijk is dat Seehofer veel show verkoopt. Men vergeet dat Duitsland dit jaar al 2.000 illegalen heeft terug- gestuurd naar Oostenrijk. Eigenlijk wil hij in heel Duitsland het strengere asielbeleid dat al bestaat in zijn eigen deelstaat.
Die profileringsdrang vinden we ook bij de N-VA. Staatssecretaris Theo Francken (N-VA) is jaloers op het Italiaanse en Oostenrijkse spier- ballengerol. Hij tweet er vaak positief over, maar zijn pleidooi valt binnen de federale rege- ring op een koude steen. Eind deze maand zal het premier Charles Michel (MR) zijn die het Belgische standpunt verkondigt op de Euro- pese top. En dat zal eerder het CD&V-stand- punt van ‘Kumbaya met de asielzoekers’ zijn dan de strengere lijn die de N-VA aanhoudt.
Terwijl Merkel migratietop voorbereidt, denkt Francken er het zijne van
Bert Anciaux is niet langer gewenst op Brusselse sp.a-lijst
Actueel 21 juni 2018
2
Uit de smalle beursstraat
De show van Kris Peeters en Philippe Muyters
Toen eind januari bekend raakte dat Carrefour een zware herstructurering ging doorvoeren, was het signaal uit de poli- tieke wereld duidelijk: er staan duizenden vacatures open, ook bij de supermarkten, dus moeten de ontslagen werknemers van Carrefour zo snel mogelijk aan de slag. Van een uittrede- systeem zoals het brugpensioen - tegenwoordig stelsel van werkloosheid met bedrijfstoeslag - zou geen sprake zijn. En zie, nu het ontwerp van sociaal akkoord klaar is, kunnen ont- slagen werknemers toch met brugpensioen. Niet aan de nor- male leeftijd van 61 jaar, maar wel al op 56 jaar aangezien het om een bedrijf in herstructurering gaat. Bovendien krijgen de werknemers die ontslagen worden en in brugpensioen gaan 95 procent van hun brutoloon. Het gaat hier immers om SWT, een stelsel van werkloosheid met bedrijfstoeslag. Bijgevolg krijgt men bovenop de werkloosheidsuitkering een toelage van de werkgever.
Peeters verantwoordelijk
Al snel was er grote verontwaardiging. Waarom die mensen uit de arbeidsmarkt duwen als er zoveel openstaande vacatu- res zijn? Arbeidseconomen spraken van een schande en rie-
pen op om het brugpensioen af te schaffen. Binnen de fede- rale regering was er kritiek van Open Vld en N-VA op de lage uittredeleeftijd. Er waren oproepen aan de minister van Werk om het brugpensioen op 56 jaar niet goed te keuren. Dat is zijn recht wanneer het om een herstructurering gaat.
Federaal minister van Werk Kris Peeters (CD&V) merkte dat hij de regie van het dossier kwijt was en begon met een spel- letje zwartepieten. Onder druk van de linkse CD&V-achter- ban en zijn ACW-kabinet kon Peeters geen veto stellen tegen het brugpensioen op 56 jaar, dus schoof hij de hete aardap- pel door naar zijn Vlaamse collega Philippe Muyters (N-VA).
Nu de Vlaamse regering met de zesde staatshervorming ver- antwoordelijk is voor een groter pakket van het arbeidsmarkt- beleid, moet Muyters zijn fiat geven. Fout, zo blijkt. Muyters is enkel bevoegd voor het activeringsluik van brugpensioen.
Voortaan moeten bruggepensioneerden zich immers offici- eel beschikbaar stellen voor de arbeidsmarkt tot hun 61 jaar.
Niet dat dit een groot effect heeft. Amper 3 procent gaat na verloop van tijd opnieuw aan de slag. Een cijfer dat voor Pee- ters voldoende was om nog een versnelling hoger te schake- len: de VDAB en dus de Vlaamse regering activeert te weinig.
Activering Muyters niet veel soeps
Toen begon de show echt. Muyters antwoordde dat het moeilijk is iemand te activeren die thuis zit en toch bijna zijn volledige loon krijgt.
Meteen ging hij in de tegenaanval: de fout ligt bij Kris Pee- ters en de federale regering die de minimumleeftijd voor brug- pensioen nog altijd niet heeft opgetrokken. En daar heeft de Vlaamse minister overschot van gelijk. Normaal gezien moest de minimumleeftijd 60 jaar zijn in … 2017. Vorig jaar dus, maar de sociale partners stonden op de rem en hebben de uitzon- dering van 56 jaar aangehouden.
Hier ontstaat een vreemde coalitie van vakbonden die voor- standers zijn van brugpensioen en werkgevers die dit zien als een interessante manier om van oudere werknemers af te raken.
Wie draagt in dit spelletje zwartepieten nu de grootste ver- antwoordelijkheid? Kris Peeters zeker en vast omdat hij een verstrenging tegenhoudt. Het Vlaamse arbeidsmarktbeleid van Philippe Muyters stelt echter ook weinig voor. Hij moet de VDAB aanzetten tot meer activering, want VDAB-topman Fons Leroy is aan het einde van de loopbaan en is duidelijk aan het uitbollen.
Eigenlijk toont deze discussie één zaak aan: in de vol- gende legislatuur zitten beter andere figuren dan Pee- ters en Muyters op de stoel van de minister van Werk.
Angélique VAnderstrAeten Vorige week schoven Kris Peeters (CD&V) en Philippe Muyters (N-VA) elkaar voortdurend de zwartepiet toe naar
aanleiding van de toekenning van brugpensioen vanaf 56 jaar aan het ontslagen personeel van Carrefour. Volgens federaal minister van Werk Peeters moet Muyters beslissen of hij dit aanvaardt of niet en moet hij desnoods de bruggepensioneerden laten activeren. Vlaams minister van Werk Muyters zegt dat de fout bij de federale regering zit, die het brugpensioen maar moet afschaffen. Wie heeft nu gelijk?
Mensensmokkel, dat tikt aardig aan
Volgens Markus Phau, hoofdcommissaris van de recherche in het Duitse Halle, startte het onderzoek naar de bende al in het voorjaar 2017, in opdracht van het parket (Staatsanwalt- schaft) van Leipzig.
Het richtte zich op 34 verdachten, waarvan uiteindelijk twee Indiërs en een Pakistaan wer- den aangehouden. Zowel in Duitsland als in Denemarken werden gelijktijdig 27 huiszoe- kingen uitgevoerd waarbij nogal wat belastend materiaal is gevonden. Meer dan 300 politie- mensen namen deel aan de actie.
Cypriotische
huwelijkscertificaten
Naar verluidt gebruikte de bende veelal ver- valste Cypriotische huwelijkscertificaten. Die lieten hen toe om een permanente verblijfs- vergunning te krijgen in Duitsland of andere EU-landen. Er werden ook tal van schijnhuwe- lijken georganiseerd op het Deense eilandje Aeroe, waar huwen amper 60 euro kost en waar de administratieve formaliteiten tot een minimum zijn beperkt.
De bende zette ook huwelijksbureaus in, met de bedoeling partners te vinden die met een illegaal wilden trouwen. Die partners waren meestal dames van Oost-Europese ori- gine (Polen, Bulgarije, Roemenië). Zij werden vergoed voor hun diensten en kregen formeel de belofte dat ze niet zouden moeten samen- leven met hun kersverse echtgenoot. Alle betrokkenen worden nu verdacht van men- sensmokkel, valsheid in geschrifte, omkoping en aanzetten tot bigamie.
Enorme opbrengsten
De meeste acties hadden plaats in Eilen- burg (Saksen), maar er werden ook huis- zoekingen uitgevoerd in Leipzig, Chemnitz, Stuttgart en Frankfurt. Zes illegale personen van Indische origine werden daarbij aangetrof- fen naast een hele hoop vervalste documenten zoals arbeidscontracten, huurcontracten, pas- poorten en fictieve bedrijfsdocumenten. Er kon ook aangetoond worden dat de mensensmok- kelaars gebruikmaakten van nepadressen.
Over eventuele inbeslagnames van grote sommen geld is niets bekend. Hoofdcommis- saris Phau stelde wel dat met mensensmok- kel enorme bedragen worden verdiend. De inkomsten van de bende kunnen geraamd worden op 20 miljoen euro, rekening hou- dend met de aanwijzing dat in een tijdspanne van drie jaar ongeveer 1.200 Indiërs en Paki- stani op die manier een illegale verblijfsvergun- ning in Duitsland of de EU konden verwerven en daarvoor aan de smokkelaars gemiddeld een bedrag van 19.000 euro moesten beta- len. Het totaalpakket omvatte dan de reis, ver- valste documenten en een huwelijk. Bij een gelijkaardige actie, eveneens vorige week, in Aschaffenburg (Beieren), en gericht tegen mensensmokkelaars die voornamelijk Iraanse en Afghaanse migranten Duitsland probeer- den binnen te loodsen, kwamen de speurders tot de bevinding dat de criminelen 6.000 euro per persoon vroegen, enkel voor de reis. Waar de arme drommels uit India, Pakistan, Afghani- stan en Iran het geld vandaan haalden om dat alles te betalen, is vooralsnog onbekend. rirO De intimidatie van de Erdogan-Turken aan het adres van zijn opponenten is groot.
Nee, er zijn nog geen gewonden gevallen. Maar hoe heet het je als niet welkom bent in moskeeën om campagne te voeren? Als je adverteerders bedreigt? Als je klandi- zie dreigt weg te vallen? Kortom, als het spreken, communiceren en gedachten uit- wisselen onmogelijk worden gemaakt? Antwoord: Turkse verkiezingen.
Erdogan-Turken hier verpesten het voor Turken in Turkije
E bru u mar
Op 24 juni zijn het verkiezingen in Turkije, en in Europa is de strijd om de Erdoganstem losgebarsten. Een miljoen stemmen van Tur- ken die nooit in Turkije gewoond, geleefd of gewerkt hebben, of onderdrukt zijn, zijn er in Europa op te halen. Erdogan en consorten doen hun best om ze allemaal te verkrijgen.
Tot grote woede en frustratie van degenen die in Turkije er juist álles aan doen om van de man af te komen. Leven onder een dic- tator is de hel. Er vallen slachtoffers onder onschuldigen. Docenten, journalisten en iedereen die de man niet aanstaat, verdwij- nen in zijn kerkers. Alles wat je erover kunt zeggen en schrijven is al gezegd en geschre- ven, en toch zal Erdogan de verkiezingen weer winnen. Fraude is immers zijn handels- merk. Een knappe stembureaucontroleur die tegen hem het hoofd zal durven bieden…
Niet eens echte Turken
Wat in Turkije gebeurt, is schrijnend, maar dat we daar in Europa aan meewerken, dat is ronduit krom. Ja, er is een wet die voor- schrijft dat burgers die in het buitenland wonen mogen stemmen bij verkiezingen in het land waar ze vandaan komen. Maar het gros van de Europese Turken komt hele- maal niet uit Turkije. Die komen uit Almelo, Deventer, Frankfurt, Hamburg, Brussel of Antwerpen, om maar eens een dwarsstraat te noemen. Die weten precies wat er in de aanbieding is bij Delhaize of Albert Heijn, in plaats van bij de Migros in Turkije. Ze spreken gebrekkig Turks, kunnen het al helemaal niet foutloos schrijven en brengen niet meer dan drie weken per jaar door in het land waar- voor ze nu mogen bepalen wie daar de baas wordt (of blijft).
Het gros van de Turken in Europa zijn geen expats die over vier jaar weer terug gaan.
Het zijn Turken die niet alleen hun leven in Europa zullen doorbrengen, maar hier ook hoogstwaarschijnlijk zullen sterven. En toch voelen ze de behoefte om voor dáár hun stem uit te brengen. Als je ze vraagt waarom ze er dan niet gaan wonen, krijg je standaar- dantwoorden. Ze hebben het recht om hier te zijn, want ze zijn hier geboren en ze gaan ooit terug. Wanneer die dag ooit aanbreekt, weet niemand. ‘Later’, ja.
Niet dat ook maar iemand in Turkije op ze zit te wachten. Ze kunnen niets wat een lokale Turk niet ook kan. Ze zijn niet beter opgeleid dan lokale Turken, maar het aller- ergste: ze zouden geen week overleven
onder de werk-, woon- en salarisomstandig- heden waar de lokale Turken onder gebukt gaan. Met euro’s is het goed toeven in een land waar een economische crisis heerst. En toch is het al Turkije wat de klok slaat.
Probleem voor Turkije
Hun gebrek aan integratie is opeens niet alleen meer ons probleem; het is ook het probleem van de Turken in Turkije geworden.
Waar volgens de peilingen in Turkije Erdogan niet gegarandeerd is van een klinkende ver- kiezingsoverwinning, stemt het merendeel van de Europese Turken voor Erdogan. Het kan nét dat zetje zijn om hun ‘landgenoten’
te veroordelen tot de dictatuur van Erdogan.
En tot nog meer crisis. Dat is het laatste wat iedereen die ooit in Turkije geweest is, wil.
Het allerergste is dat Europese Erdogan- Turken niet eens zien wat Erdogan doet: Tur- ken tegen elkaar opzetten. Bevolkingsgroe- pen tegen elkaar opjutten. Erdogan is een president die het woordje ‘wij’ niet kent.
Zijn ‘wij’ sluit seculiere en niet-islamitische Turken uit. Zijn ‘wij’ sluit andersdenkenden uit. Zijn ‘wij’ gaat uit van het recht van de machtigste. En onze Turken vinden dat schit- terend.
Maar als je dat vertaalt naar onze landen en ze vraagt hoe ze het zouden vinden als Rutte of Michel zich zouden opstellen en gedragen als Erdogan, dan kijken ze je glazig aan. Vrijheidsberoving is alleen geoorloofd als het in hún straatje past. En vooral als het ver van onze landsgrenzen plaatsvindt. Ze zijn niet onder de indruk van intimidatie door ons, dat kunnen zij zelf veel en veel beter.
ebru umAr
Bij een gezamenlijke actie ontmantelden de Duitse en Deense politiediensten vorige week woensdag een Pakistaans-Indische criminele organisatie die in amper drie jaar 1.200 schijnhuwelijken regelde. Per persoon ontving de organisatie tussen 15.000 en 22.000 euro.
Actueel
21 juni 2018 3
Ziende blind?!
Vorig weekeinde zijt gij met heel wat CD&V-kandidaten naar Turnhout afgezakt voor een soort denkdag over het verkiezings- programma voor de bollekenskermis van 14 oktober. Tevens werd een tussenbalans opgemaakt van de bijna 700.000 huisbe- zoeken die uw militanten zouden afgelegd hebben in gans Vlaanderen. Die huisbezoe- ken zouden geleerd hebben dat de burger zich tegenover jullie vooral zou uitgespro- ken hebben over de nood aan geborgenheid en samenhang in zijn buurt. Op basis daar- van hebben jullie als belangrijk punt gesteld dat CD&V de buurtschool wil beschermen, waar mensen samen staan te wachten aan de schoolpoort, elkaar beter leren kennen, waar de kinderen te voet naartoe kunnen en waar ze kunnen spelen en leren samen met hun buurjongens en -meisjes. Ironisch genoeg, werd in datzelfde Turnhout, waar CD&V al sinds mensenheugenis mee in het bestuur zit, twee jaar geleden een bloeiende en groeiende kleuterschool in een volks- buurt bruusk gesloten, ondanks protest van de hele buurt, een actiegroep en de verza- melde rechtse oppositie. De grond moest verkocht worden om de stadskas te spijzen.
Samen met de sociale jongens van de sp.a die de schepen van Jeugd leveren, de groe- nen die de schepen van Onderwijs hebben, en een centrumlinkse lokale lijst die de bur- gemeester in de rangen heeft, hebben jullie maar laten betijen. Op de plek van de school komen nu woningen en de kinderen verlaten elke dag de wijk naar andere scholen. Veel ouders hebben hun sociale contacten ver- loren of zijn zelfs verhuisd. Wat een afgang!
Verder hadden jullie het over een afval- plan voor zwerfvuil, over het tegengaan van eenzaamheid middels wijkcomités, (vage) mobiliteitsvoorstellen, groenvoorzieningen, verkeersveiligheid, mantelzorgwoningen, een veiligheidsbeleid waarin de burgemees- ter meer kan sturen, buurtinformatienetwer- ken, de herwaardering van de wijkagent en meer van dat soort dingen waar alle par- tijen eigenlijk al mee uitpakken en waar- over iedereen van links tot rechts het eens is. En dat alles vatten jullie samen onder de grote strik die ‘levenskwaliteit’ heet. Niet veel nieuws dus, en vooral gericht op de softe kant van de samenleving.
Ik hoorde niks over de aanpak van drug- handel en criminaliteit in de Vlaamse gemeenten, niks over overlast en vanda-
lisme door ‘jongeren’, niks over buurten waar eigen mensen vreemden zijn gewor- den en waar het samenleven met nieuw- komers uit andere culturen geen lachertje is, niks over buurten die getto’s dreigen te worden of het al zijn, niks over wachtlijs- ten voor gehandicapten en ouderen, niks over bejaarden die uit sociale wijken moe- ten verkassen om hun woningen te laten opkalefateren en nadien niet meer naar hun buurt mogen terugkeren omdat hun hui- zen te groot zijn, niks over de lokale aan- pak van de armoede en jeugdwerkloosheid.
Een typisch zachtgekookt CD&V-programma wordt het dus…
Ik vraag mij af of degenen die de deu- ren hebben afgeschuimd ook vragen heb- ben gekregen over de oplossingen die zij verwachten in het ARCO-schandaal, over het wegkijken in de Catalaanse crisis omdat CD&V de autoritaire EVP-partner niet tegen de borst durfde te stoten, over het veilig- heidsbeleid van CD&V-justitieminister Geens aangaande de vervroegde vrijlatingen van zware criminelen, over het zich verschuilen achter de EU om zo geen standpunt te moe- ten innemen over de asiel- en migratiecri- sis… Ik heb er niks over gelezen of gehoord.
Heb ik iets gemist?
Wouter, uw partij - die ooit de allergroot- ste van Vlaanderen was, zelfs veel groter dan de N-VA vandaag - hangt in de tou- wen. De profilering is weg, ook al probeert Kris Peeters lastig te doen over allerhande zaken teneinde de N-VA wat te tergen. Het baat allemaal niet meer. Velen die de soci- ale dimensie van weleer van uw partij en nevenbewegingen niet meer herkennen, zijn naar Groen opgeschoven. Anderen, die (over)leven onder de migratiedruk en de cri- minaliteit, staken al lang geleden over naar Vlaams Belang of N-VA. Leerkrachten en mensen uit de zorgsector zwermden uit over de drie genoemde partijen. Alleen een aan- tal vergrijsden en mensen die nog gebonden zijn door een jobke of een postje troepen nog samen rond de oude vlag. Nieuwe mensen zoeken elders ‘levenskwaliteit’, maar dan die van de realistische soort die hen soelaas en perspectief biedt, en niet die van de samen- scholing in Turnhout.
Ik vraag mij werkelijk af of gij ziende blind zijt. Naïef zijt gij zeker. Dat is duidelijk.
Briefje aan Wouter Beke
De decennia via onderwijs en pers inge- pompte ‘Willkommenskultur’ zorgde ervoor dat de toestromende islamitische jonge man- nen in Duitse stations onthaald werden met bloemen en gezang van naïeve Duitse bur- gers. Sindsdien gaan de ogen echter gelei- delijk open. Susanna is immers hoegenaamd niet het eerste slachtoffer.
Moorden sedert 2016
De eerste moord die veel opzien baarde, was die op de 15-jarige Maria Ladenburger, die in Freiburg, in de deelstaat Baden-Würt- temberg, op 16 oktober 2016 verkracht en vermoord werd door de Afghaanse asielzoe- ker Hussein. Die werd in 2015 toegelaten. Zijn misdaad werd door politiek en pers afgedaan als een ‘Einzelfall’: een uitzondering die hoe- genaamd niet mocht leiden tot bedenkingen over de opengrenzenpolitiek.
Dat de Duitse burger er stilaan anders tegenaan kijkt, bleek uit de resultaten van de verkiezingen voor de Bundestag in september 2017. De AfD haalde 12,6 procent en vormde zo een enorme fractie met meer dan 90 ver- kozenen. De CDU van Merkel haalde 32,9 pro- cent, een verlies van 9 procent. Opmerkelijk was dat de rechtse CSU in Beieren een pan- doering kreeg, met een verlies van meer dan 10 procent naar 38,8 procent.
Kandel ist überall
Kort daarna werd Duitsland opnieuw geschokt door een vreselijke moord. Op 27 december 2017 werd de 15-jarige Mia ver- moord door de Afghaanse asielzoeker Abdul, die in 2016 het land was binnengekomen.
Mia was ingegaan op de naïeve oproep van de lokale burgemeester en had in het lokale opvangcentrum Abdul geholpen bij het leren van Duits. Sindsdien is het stadje waar de moord gepleegd werd, Kandel in de deel- staat Rijnland-Palts, niet ver van de Belgi- sche grens, nooit meer rustig geworden. Al bijna een half jaar trekken enorme betogin- gen van boze burgers door de stad met de boodschap: de grenzen moeten dicht, Mer- kel moet weg. Ook Tommy Robinson, die nu in Groot-Brittannië opgesloten zit omdat hij over een proces tegen een Pakistaanse ver- krachtersbende berichtte, was er bij. Linkse journalisten hebben al angstig opgemerkt dat Kandel stilaan uitgroeit tot ‘het Dresden van het Westen’. Zoals Dresden de hoofd- stad van Pegida is, zo is Kandel de symboli- sche hoofdstad van het anti-Merkel-verzet in het Westen geworden. In maart dit jaar bracht de AfD in Kandel maar liefst vijfduizend man op de been. Het motto dat de AfD voor die demonstratie koos was: ‘Kandel ist überall.’
Daarmee bedoelde men: wat Mia in Kandel is overkomen, kan morgen ook uw dochter elders in Duitsland overkomen. En net die boodschap is nu door de moord op Susanna tragisch bevestigd.
De moord op Susanna lijkt een kantelmo- ment te worden. De eerste reden is dat de Duitsers blijkbaar meer en meer bereid zijn de straat op te gaan. Een protestbetoging van de AfD in Berlijn op 27 mei lokte vijfdui- zend deelnemers en overal te lande wordt geregeld gedemonstreerd. En het protest gaat breder dan de partijpolitiek. In Berlijn werd een leraar ontslagen, omdat hij buiten de lesuren als ‘der Volkslehrer’ (de volksle- raar) video’s op YouTube plaatst waarin hij Merkels beleid scherp bekritiseert. Zijn kanaal heeft 35.000 abonnees, en zijn video’s wor- den honderdduizenden malen bekeken. Toen zijn ontslag deze week behandeld werd voor de arbeidsrechtbank van Berlijn, daagden spontaan honderd mensen op om hem te steunen. In Duitsland, waar de politie overal waakt en filmt om vermeende ‘nazi’s’ te iden- tificeren, is dat zelden gezien.
Peilingen en Beieren
De Duitsers zijn boos, en ze worden steeds
bozer. De hoofdredacteur van een traditio- nele krant schreef deze week na de moord op Susanna vertwijfeld: “Men kon lange tijd een centrumpositie innemen tegen de extremis- ten door te zeggen: ‘Dit soort moorden zijn uitzonderlijke daden die niets zeggen over de asielzoekers in het algemeen.’ Maar het falende beleid zorgt ervoor dat dat onmo- gelijk wordt.” De details van de moord op Susanna zijn verbijsterend. Het meisje zou urenlang verkracht geweest zijn en dan wreed vermoord, om vervolgens als een hond in een zeil naast een spoorweg begraven te worden.
De dader Ali, illegaal Duitsland binnengeko- men, diende pas na lange tijd een asielaan- vraag in. Die werd afgewezen, maar hij ging in beroep. Een beroep dat sindsdien aansleept en waardoor hij niet werd uitgewezen. Dat hij intussen talrijke gewelddadige misdrijven beging, was blijkbaar geen probleem. Meteen na de moord op Susanna sloegen hij en zijn ganse familie op de vlucht, uitgerekend naar Irak, het land dat ze zogezegd voor hun vei- ligheid ontvlucht waren. Toen Ali in Düssel- dorf op het vliegtuig stapte, kwam de naam op zijn identiteitsdocument niet overeen met dat op zijn instapkaart, maar de politie hield hem niet tegen, “want dat is onze bevoegd- heid niet”. En toen de Koerden hem in Irak aanhielden, liet de Duitse regering weten dat ze niet zou aandringen op zijn berechting in Irak, want “dan zou hij de doodstraf riskeren”.
Peilingen tonen aan dat de partij AfD haar gestage opgang voortzet. De partij zou nu nationaal rond 15 procent scoren en gaat de socialistische SPD stilaan naar de kroon steken als tweede partij van het land. Wat Merkel nog meer onder druk zet, is het feit dat er in oktober verkiezingen zijn voor het deelstaatparlement in Beieren. De peilingen zijn eenduidig: de CSU verliest daar de abso- lute meerderheid en haalt nog ‘slechts’ 40 procent, ten voordele van een steeds verder oprukkende AfD.
Hardleerse Merkel
Vorige week kwam het tot een tumultu- euze interne fractievergadering van CDU/
CSU, waar van de 15 sprekers liefst 13 Merkel scherp onder vuur namen. Merkel zou gesta- meld hebben: “Wat is me dat hier voor een toon?” Haar tegenspeler is Horst Seehofer, de voorzitter van de CSU, en de minister van Binnenlandse Zaken. Hij zou een véél harder immigratiebeleid willen doordrukken, waar- bij de grenzen strenger gecontroleerd worden en eindelijk de Europese Dublin-regels cor- rect worden toegepast: een asielzoeker die al in een ander Europees land geregistreerd werd, zou Duitsland niet meer binnenkomen.
Merkel wil dat niet. Zij blijft dromen - net als sommigen in de Belgische regering - van een ‘Europese’ oplossing, lees: een systeem waarbij vanuit Noord-Afrika vliegtuigen vol met duizenden moslims naar Polen en Hon- garije vertrekken. Dat gebeurt echter niet, en het zal ook nooit gebeuren. Het is pure fan- tasie. De CSU en Seehofer hebben Merkel twee weken respijt gegeven om zo’n ‘Euro- pese oplossing’ te brengen. Wordt de moord op Susanna de moord te veel voor Merkel?
Valt haar regering omdat de CSU de stek- ker eruit trekt? De toekomst zal het uitwij- zen. De CSU heeft een ‘hou me tegen of ik doe een ongeluk’-mentaliteit en gaat door- gaans voor de CDU door de knieën, maar dit keer lijkt de confrontatie toch fundamente- ler. Net zoals Nederland spectaculair veran- derde na de politieke moorden op Fortuyn en Van Gogh, lijkt Duitsland door de seksmoor- den op Maria, Mia en Susanna te ontwaken uit de multiculturele nachtmerrie, in het besef dat de natiestaat, zijn grenzen en de bewa- king ervan noodzakelijk zijn om de veiligheid van vrouwen en kinderen te garanderen. En dan is de val van de desastreuze Merkel ein- delijk aangebroken.
HDG
Susanna, de moord te veel voor Merkel?
Veertien jaar was ze, Susanna, een Duits meisje van joodse afkomst. Vorige week werd ze in de stad Mainz, bij Wiesbaden in de deelstaat Rijnland-Palts, verkracht en vermoord door Ali, een Iraakse asielzoeker. Eén van de honderdduizenden illegale indringers waarvoor de Duitse grenzen op bevel van Angela Merkel en haar regering openzwaaiden, en die ze uitnodigde met de beruchte woorden ‘wir schaffen das’.
Werklozen doen te weinig moeite
Doen werklozen genoeg moeite om een baan te vinden? Neen, vinden 4 op de 10 Belgen volgens Europees onderzoek (tweejaarlijkse European Social Survey). Tegelijk menen ook 4 op de 10 Belgen dat onze sociale zekerheid werklozen lui maakt en dat die ondernemingen alleen maar te veel aan belastingen kost. Volgens arbeidseconoom Stijn Baert (UGent) gaan de Belgen veel meer dan Nederlanders of Duitsers akkoord met de stelling dat werklozen “niet echt moeite doen om een job te vinden”. In die buurlanden worden werklozen al langer geac- tiveerd. Bij ons gebeurt dat ook, maar “vooral in Vlaanderen”. In Wallonië (48 procent) vin- den meer mensen dan in Vlaanderen (39 procent) dat werkzoekenden wel meer moeite zou- den mogen doen. “Dat is verrassend, zeker omdat dat deel van het land wat linkser is, maar men komt er wel meer in contact met mensen die al vele jaren werkloos zijn”, aldus Baert.
Nieuwsfeit van de week
Welk Europa?
Veerle Wouters (ex-N-VA, nu V&W) en Filip Dewinter (VB) pakten de premier aan over diens overleg met de Duitse bondskanselier Angela Merkel aangaande het migratiebe- leid in Europa. Beide vraagstellers staan daar, op zijn zachtst gezegd, erg kritisch tegenover en ze stelden dat België te weinig doet om daadwerkelijk uit te wijzen en de grenzen te beschermen.
Terwijl Dewinter het Europa van Merkel en Michel plaatste tegenover “het nieuwe Europa, het rechtse Europa van Salvini, Kurz en Orbán, die de grenzen willen sluiten en kiezen voor een immigratiestop”, stelde Wouters dat “de enige oplossing is dat er een einde wordt gesteld aan de ferrydiensten die de ngo’s vandaag organiseren tussen Noord-Afrika en Europa”. Uiteraard hield de premier het in zijn antwoord bij de verdediging van de alge- mene Europese aanpak die gebaseerd is op een gezamenlijke aanpak door en samenwer- king tussen de Europese landen, met daarbij meer geld voor Frontex en een aanpassing van de Dublinakkoorden. Voor Veerle Wouters blijft dat allemaal dweilen met de kraan open.
Dewinter stelde nog scherper dat het Europa van Michel en co het Europa van het verle- den is, het Europa van de open grenzen: “De immigratie-invasie is een massavernietigings- wapen geworden om de identiteit en de cul- turele eigenheid van ons volk en van Europa uit te schakelen en daarvoor bent u, mijnheer de eerste minister, met uw oude Europa mee verantwoordelijk.”
Het verkeerde woord
En daarmee kwam Dewinter bij een citaat van oude krokodil Herman de Croo van Open Vld, die daags voordien in de pers had ver- klaard dat volgens hem over dertien jaar 70 procent van de bevolking van Antwerpen zal bestaan uit niet-Belgen en dat over twee gene- raties de burgemeester van Antwerpen een Marokkaan, een Turk of een “neger” zal zijn.
Daarop schoten vele parlementsleden, die gewoonlijk Dewinter laten uitrazen en wach- ten tot de bui over is, in een kramp. Het woord
“neger” was er te veel aan en men begon hem uit te jouwen. In werkelijkheid had De Croo dat woord niet gebruikt, want hij had “of zwart zal zijn” gezegd. Daar was evenwel, en vreemd genoeg, niemand over gevallen, terwijl hij in wezen toch hetzelfde zei... Al heeft, toegege- ven, het ‘n-woord’ een denigrerende conno- tatie gekregen.
Stel dat Dewinter - die nooit vies is van enige provocatie - het woord ‘zwart’ had gebruikt, het zou ook niet ‘correct’ geweest zijn. Meer nog: wat hij ook zegt, het zal nooit goed zijn.
Omdat hij het zegt. Het is duidelijk dat de poli- tieke correctheid bepaalt welke woorden nog mogen gebruikt worden. Het ging zelfs zover dat op vraag van de PS het ‘n-woord’ uit de notulen van de zitting werd geschrapt. Lees het verslag er maar eens op na. Waar is de tijd - niet zo lang geleden - dat in kerken en scholen hulp- en liefdadigheidsacties werden georganiseerd voor de ‘negertjes van Congo of elders in Afrika’?! En hoe moeten we de fan- tastische en pakkende ‘negro spirituals’ voort- aan gaan noemen? Help!
Smoezelige herkomst
Wat een geweldige schertsende naam voor
Roddels uit de Wetstraat
Dossier 21 juni 2018
4
de federale praatbarak die men in de kwali- teitskrant De Tijd gebruikt! Brackestein! Dat we daar zelf niet opgekomen zijn! Wel, in het Paleis der Natie, want zo heet dat daar offici- eel, lijkt het bijwijlen een goor zootje. Dat bleek uit een brief van de directeur-generaal van de ‘quaestuurdiensten’ – het zakelijk beheer van de Kamer – waarin hij de parlementaire vetganzen opriep zich wat netjes te gedra- gen bij het gebruik van de handdoeken die ter beschikking worden gesteld in de toiletten van de gebouwen van de Kamer van volksver- tegenwoordigers.
Het personeel van de Kamer dat belast is met het verdelen en het wegnemen van de handdoeken moet immers al sedert verschil- lende maanden vaststellen dat de handdoe- ken veel te vaak worden gebruikt “voor andere doeleinden dan deze die het gezond verstand eist”.
Het staat er zo letterlijk! Hou u vast, nog een leuke zin uit die brief: “Het is ons ter ore geko- men dat de handdoeken worden gebruikt als dweil om de vloer schoon te maken, dat som- mige handdoeken bevuild zijn met vlekken van smoezelige herkomst, enz. Alleen al het respect voor het personeel dat instaat voor de handdoeken vereist dat dit soort ontspo- ring beëindigd wordt.” Leuke en frisse boel daar in de Kamer! Niettemin, we gaan ons niets proberen voorstellen bij die ‘smoeze- lige herkomst’.
Reparatiewet
Het waren, alweer, de kleine fracties V&W en VB die op 17 mei waakzaam tegenstem- den toen ‘stoemelings’ de taalwetgeving in gerechtszaken werd versoepeld ten voordele van vooral de Franstaligen in de Vlaamse Rand rond Brussel en Halle-Vilvoorde.
Het principe dat een schending van de taal- wet in gerechtszaken automatisch tot de nie- tigheid van de zaak leidde, was een garan- tie dat de streektaal ook de gerechtstaal was, zonder discussie. Dat wordt nu afgeschaft door de meerderheidspartijen, N-VA incluis.
De rechter mag dus een schending niet meer ambtshalve inroepen, maar een procespar- tij die zich voortaan benadeeld voelt moet nu heel omslachtig ‘belangenschade’ gaan aan- tonen. Barbara Pas was zo goed als het aller- eerste Vlaamse Kamerlid dat onraad rook en vreesde voor “massale overtredingen waar geen enkele sanctie tegenover staat”.
Na de opmerkingen van de kleine V-frac- ties en toen het kalf al verdronken was, ging het pas dagen bij N-VA en werd in de wandel- gangen gesproken over de noodzaak van een reparatiewet. Vuye en Wouters waren dan ook bij de pinken en dienden al een wetsvoorstel in om terug te keren naar de oude taalwet in gerechtszaken. En … ze nodigen de Vlaamse partijen uit dit te steunen door het mee te ondertekenen.
Zover zal het wel niet komen. Wellicht zullen ze het voorstel van Hendrik en Veerle kopië- ren en er dan de eigen naam onder plaatsen, zoals ze al eens deden bij het voorstel over de afschaffing van de taalfaciliteiten in Ronse.
V&W zit daar zelfs niks mee in. Voor Wouters telt dat de wet wordt aangepast. Maar, toch eerst even zien en afwachten hoe en of dit gaat gebeuren… Want dat heel deze situatie gênant is voor de Vlaamse partijen, staat als een paal boven water. En of de MR nog mee- gaand zal zijn, is een andere vraag…
Miss Gilbert wordt Lola Montez
Zelfs zonder internet, asociale media, tele- foon, radio en televisie, en met een heel beperkte mobiliteit, overspoelden in 1848 opstanden tegen de gevestigde orde op een paar maanden tijd heel Europa. Maar ner- gens werd naar een vrouw gewezen als de vonk die het huis in brand stak, tenzij in het koninkrijk Beieren. De aanstichtster was de Spaanse danseres Lola Montez. De dame was even ‘Spaans’ als de Friese Griet Zelle (Mata Hari) ‘Indonesisch’ was.
Elizabeth Gilbert was de in 1821 in Ier- land geboren dochter van een Schotse offi- cier en een Engels-Ierse adellijke dame. Ze vertrok met haar ouders naar Indië, waar haar vader bijna onmiddellijk aan cholera stierf. De moeder verwaarloosde haar doch- ter eerst volslagen, en zond haar dan naar een Engelse kostschool. Miss Gilbert was nogal avontuurlijk aangelegd. Al op haar zes- tiende trouwde ze met een officier en trok met hem weer naar Indië. De jongedame kreeg vlug de reputatie nogal ‘gemakkelijk’
te zijn en ze liet haar man in de steek na twee jaar huwelijk. Ze keerde terug naar Londen en ze begreep vlug dat ze met haar reputatie en haar dure smaak zelf geld moest gaan verdienen, want de rijke heren stonden niet aan te schuiven haar als vaste courtisane te installeren.
Exotische danseres leek haar wel wat. Ze leerde Spaanse dansen en zelfs wat Spaans, en ze vertrok op studiereis naar Spanje. Ze vermeed de rest van haar leven Spanje en Zuid-Amerika, want daar zou men grote vraagtekens gezet hebben bij haar ‘authen- ticiteit’. Op haar 22ste begon ze een nieuw leven als Maria de los Dolores Pyrres y Mon- tez uit Sevilla, in ‘t kort Lola Montez. Ze debu- teerde aanvankelijk met succes in Londen in de variététheaters, maar in de stad liepen nogal wat officieren rond die haar kenden van haar Indische jaren en die eens lachten met dat Montezverhaal.
Bijgevolg vertrok ze wat overijld naar het vasteland, waar ze haar wel wilden geloven en waar ze haar optredens afwisselde met geregeld een herdersuurtje in ruil voor geld en juwelen.
La Bohème in Parijs
Ze begon met tournees die meestal suc- cesvol begonnen, maar overijld eindigden.
Ze trad zelfs op voor de koning van Prui- sen en de keizer van Rusland. Lola Mon- tez trok zich echter weinig of niets aan van de etiquette en de heersende zeden van de adel en de hoge burgerij; na haar optredens werd ze meestal uitgewezen omdat ze weer een schandalige verhouding had of in het openbaar rookte. Zelfs Europa’s beroemd- ste musicus, Frans Liszt, vond haar wat te vurig; na een korte affaire zond hij haar met een aanbevelingsbrief naar Parijs. Daar vie- len ze niet onmiddellijk omver van een paar liaisons min of meer.
Lola voelde zich uitstekend in het gezel- schap van Balzac, Alexandre Dumas en Geor- ges Sand. Ze kon er optreden en danste zelfs tijdens de première van een van de vele ope- ra’s van Fromenthal Halévy (wiens “La Juive”
nog altijd gespeeld wordt). Maar de Parijse operabezoekers kenden te goed het verschil tussen een echte danseuse en iemand die wat exotisch stond te molenwieken. Haar klassieke dansloopbaan stopte op slag na dat fiasco. Een drama was het niet, want ze vond een beschermer in een journalist- krantenbaas. Haar minnaar maakte tijdens een souper ruzie met een andere schrijve- laar over een speelschuld en de maaltijd eindigde met een afspraak voor een duel.
De minnaar, die nog nooit een pistool in de hand had gehouden, schoot huizenhoog over en zijn tegenstrever knalde hem neer, waarschijnlijk onvrijwillig.
“Le tout Paris” genoot intens van het schandaal en het daaropvolgende proces.
Hoewel Montez niet de oorzaak was van de dood van haar amant, werd ze toch met de
rug aangekeken. Ze was zelfs niet langer wel- kom bij de vrienden van La Bohème, en eens te meer pakte ze haar koffers.
Triomf in München
In oktober 1846 arriveerde de schoon- heid in München en werd opgemerkt door de reactionaire koning Ludwig I. Die man kan men wel wat verdiensten toeschrijven.
Hij liet veel van de mooiste gebouwen in München optrekken en zijn huwelijk in okto- ber 1812 werd ieder jaar intens gevierd, ook vandaag nog.
Menig lezer van dit blad heeft op de Theresienwiese (naar Ludwigs vrouw ver- noemd) “Eins, Zwei… Zaufen” gezongen. De 60-jarige koning was al zijn hele leven een actieve jongen, met negen officiële kinderen en een indrukwekkende reeks minnaressen.
Toch viel hij als een blok voor Lola Montez.
Eén maand na haar aankomst schonk hij al een jaargeld en een gift in zijn testament.
Een stadspaleis volgde. Bijna dagelijks kwam hij op bezoek.
De regering gaf zelfs haar ontslag, maar de koning week niet. Met zijn vroegere minna- ressen was hij discreet, maar met Lola ver- scheen hij in het openbaar. Hij gaf haar zelfs de titel van gravin van Lamsfeld en hij liet haar portret schilderen voor zijn beroemde galerie van de mooiste vrouwen (nog altijd te zien in slot Nymphenburg). Het katholieke München sprak er schande van en pries- ters klaagden in hun preken dat verdorven schepsel aan. Montez werd op straat uit- gescholden. Ze bedroog haar koning met een studentenleider en liet zich bescher- men door zijn liberale studentenvereniging.
In februari 1848 brak in de Parijse stra- ten revolutie uit en de stormwind waaide meteen over naar de Duitse staten en Oos- tenrijk. Na incidenten met studenten liet de koning de universiteit tijdelijk sluiten, maar een woedende menigte verzamelde en Lola Montez vluchtte naar Zwitserland. Adel en burgerij profiteerden van de beroering om politieke hervormingen te eisen. Inmiddels stonden ook Berlijn en Wenen op stelten, en de koning trad af ten voordele van zijn oud- ste zoon om de dynastie te redden.
Lola wachtte inmiddels in luxe en met een volgende minnaar in Zwitserland op haar koning. Hij bleef lammeren, maar kreeg het signaal van zijn zoon en de regering dat hij al zijn bezittingen zou verliezen als hij Mon- tez durfde nareizen. De verhouding bleef beperkt tot pathetische brieven, tot hij ein- delijk de bewijzen kreeg dat zij hem voort- durend had bedrogen.
Montez was inmiddels met een volgende minnaar in Londen gearriveerd, waar ze trouwde met nog een andere officier en dan halsoverkop moest vluchten, want ze was nog niet gescheiden van haar eerste man en werd vervolgd voor bigamie.
Na korte verblijven in Parijs en Brus- sel koos ze de enige uitweg: New York. Ze schreef haar memoires, waar geen waar woord in stond, en een succesvol boek met schoonheidsadviezen. Ze danste in de the- aters van Broadway en werd de ster van een toneelstuk waarin ze zichzelf speelde: “Lola Montez in Bavaria”. Ze ging zelfs op tournee naar het verre Australië, maar keerde defini- tief terug naar New York. Haar gezondheid was ondermijnd door syfilis en haar laatste rol was die van bekeerde zondares.
Ze werd een belijdend christen, hield vrome lezingen en bekommerde zich over
‘gevallen vrouwen’, zoals men dat in de 19de eeuw zo mooi zei. Lola Montez was nauwe- lijks 39 toen ze stierf. Honderd jaar lang kre- gen de spruiten van de Europese vorsten de dwingende raad niet in de val van een cour- tisane te trappen. Iedere keer werd de naam van Lola opgerakeld als een vorst viel voor een burgerdame.
Dames als Wallis Simpson (Edward VII) en Liliane Baels (Leopold III) werden sma- lend een moderne versie van Lola Montez genoemd.
Jan neckers
Lola Montez
Vóór 1989 werd in ieder jaar met een 8 de grote revolutiegolf van 1848 herdacht.
Die datum is wat in de vergetelheid geraakt sinds we zelf de revoluties in het vroe- gere Oostblok meemaakten.
Actueel
21 juni 2018 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Vluchtelingen
Er is een stijging van de kinderarmoede- cijfers vastgesteld. Een ideale gelegenheid voor een debat en een nog idealere gelegen- heid voor sommigen om minister Homans af te fakkelen. Het thema immigratie en “vluch- telingen” wordt bij dit onderwerp over het algemeen onderbelicht of met de meest omfloerste bewoordingen benaderd, tot dan een of andere boze VB’er een grove opmer- king maakt. Ditmaal ging het anders en stond de kwestie van in het begin centraal. Te begin- nen bij Piet de Bruyn (N-VA), die duidelijk stelde dat de toename van het aantal vluchte- lingen, waarvan de meesten een “niet-hoog”
profiel hebben, tenminste een factor is in de opwaartse armoedeknik. Breder gezien, zo zou nog blijken, bedraagt in het aandeel armoe- derisico de kinderen met een niet-Belgische moeder 65 procent. Het wordt dan moeilijk om het licht van de zon te loochenen. Yasmine Kherbache (sp.a) ondernam daartoe toch een verdienstelijke poging door plompverloren te verklaren dat geen “correlatie” bestaat tus- sen armoede en vluchtelingen. Welk stand- punt men ook aankleeft, bij momenten ver- gat men haast dat er ook nog autochtonen met armoede hebben te kampen, wat bijzon- der kwalijk is.
Liegt Liesbeth?
Minister Homans deed in 2016 de wat ver- metele belofte dat ze de kinderarmoede zou halveren. Met duivels genoegen gingen groe- nen en roden tekeer, want onder het beleid van Homans zou het probleem eerder aan het ver- dubbelen zijn, wat een lichte overdrijving mag heten. Sommigen zouden overigens beter wat minder hoog van de toren blazen want, zoals Karl Vanlouwe (N-VA) opmerkte, in het Brus- sels Hoofdstedelijk Gewest, waar sp.a mee aan de knoppen draait, is het ronduit drama- tisch gesteld met het armoedepeil (en zeker is daar ook geen correlatie met allochtonen – we moeten het Yasmine eens vragen). Vooral Groen ging in de aanval met een heuse motie van wantrouwen. Elke van den Brandt was uit op het vel van Liesbeth. Van haar hele beleid deugde absoluut niets, het bleef ter plaatse trappelen als het al niet de armoede verer- gerde en bovendien sprong Liesbeth hoogst leugenachtig om met de cijfertjes. “Het armoe- debeleid heeft gefaald.” Ook Van den Brandt weigerde enig verband, hoe klein ook, met de vluchtelingencrisis te zien.
Energie?
Zoals gezegd werd het debat ergerlijk over- heerst door het “allochtone” element. Aan- leiding voor het spul waren de laatste bevin- dingen van Kind & Gezin, maar er zou ook iets gezegd worden over de cijfers van de, sla- pende, energiewaakhond VREG. Het is bekend dat de energiefactuur ook een rol speelt in de toenemende armoede, het probleem raakt niet alleen de onderkant van de samenleving maar begint ook de middenklasse aan te vre- ten. Het aspect energie-armoede bleef echter grotendeels onbesproken. Minister Tomme- lein gaf even, tussen de bedrijven door, vaag aan dat het misschien toch eens tijd wordt om bepaalde praktijken van energieleveranciers aan banden te leggen.
Vlaams Belang ten slotte stelde bij monde van Ortwin Depoortere simpelweg dat open grenzen en ongebreidelde migratie misschien niet heel erg goed samengaan met een ruim- hartig sociaal beleid. Erg veel dichter bij een oplossing lijkt onze volksvertegenwoordiging intussen niet te zijn gekomen.
Vlaanderen weer van ons? We vrezen van niet
Met de radicaalste standpunten over migratie, met tenminste nog een portie com- munautaire scherpte, en met een duidelijk socialere agenda dan de regeringspartijen gooit Vlaams Belang zich in de politieke strijd in de lange aanloop naar de verkiezin- gen. Met radicaliteit en scherpte kun je scoren, maar ook weer afstoten.
‘Vlaanderen weer van ons maken.’ Dat is de slogan van het Vlaams Belang in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen op 14 oktober. In eerste instantie natuurlijk gericht op protest tegen de hypermigratie. Voor Vlaams Belang moeten steden en gemeen- ten de mogelijkheid krijgen om een inschrij- vingsstop in te voeren. De partij pleit ook voor een vreemdelingentaks en minder moskeeën.
Hypermigratie laat zich vooral in en om de ste- den voelen. Daar kan de partij scoren. Of dat structurele winst wordt die zich zal doorzet- ten in 2019 bij de regionale en federale ver- kiezingen, is moeilijk in te schatten.
Bovenvermelde slogan heeft nog een tweede dimensie: een herinnering aan de agenda voor Vlaamse onafhankelijkheid. Zelf- bestuur zonder francofone rem. “Ook commu- nautair is er niets bereikt”, zei voorzitter Van Grieken einde mei. “Vlaanderen blijft de melk- koe”, vindt hij. Of dat kiezers ook bij gemeen- teraadsverkiezingen beroert, is de vraag. “Het communautaire zal (bij N-VA – red.) nog wel even de kop opsteken bij de verkiezingen om te vermijden dat het Vlaams Belang stem- men kaapt”, voorspelt marketeer Jan Calle- baut in De Tijd (16 juni), “maar fundamenteel wordt dat niet.”
Als dat zo is, dan blijft de N-VA een risico nemen. “Vlaams Belang laat geen kans onbe- nut om het beleid van de N-VA af te kraken”, schreef De Tijd bij de start van de campagne (31 mei).
Sociaal
Het VB-Congres van vorige zondag trok die twee registers open bij de goedkeuring van het nieuwe programma. Dat omvat een derde grote troef waarmee Vlaams Belang kan sco- ren. Gazet van Antwerpen – de enige krant die een beetje aandacht besteedde aan het Congres – vermeldde in de koptitel dat VB
“voorrang wil voor Belgen in sociale wonin- gen” (18 juni).
Nog op de agenda staan een aantal the- ma’s die weinig mensen zullen beroeren: de rechtstreekse verkiezing van burgemeesters, de invoering van een bindend referendum op gemeentelijk en districtsniveau, de afschaffing van intercommunales en provincies, de kop- peling van fusies van gemeenten aan een ver-
plichte en bindende volksraadpleging.
Tegenstand
Wat Vlaams Belang wel weer parten speelt, is dat de tegenstanders zo wriemelend hun best doen om dat onderscheid tussen VB en N-VA zo klein mogelijk te houden. Dat geldt voor zowat alle gefrustreerde kleinere Vlaamse partijen, maar nog het meest voor de PS. “Wat onderscheidt Theo Francken eigenlijk nog van het Vlaams Belang?”, vroeg PS-kop- man Paul Magnette zich af in ‘La Libre Bel- gique’. Zijn partijgenoot Jean-Pascal Labille noemde Francken “clairement de l’extrême droite”. Ook bij ons proberen de radicalere socialisten de N-VA op die manier te pakken.
“De N-VA vergiftigt onze breinen”, zei Meryem Kaçar, die in De Standaard (16 juni) vertelt dat ze weer in de politiek komt om “het racistische discours van de N-VA te bestrijden”. Die zullen het nooit snappen: iedere uitval uit die hoek is een goede zaak voor De Wever.
Tegenstand komt er ook uit eigen hoek, want kan Van Grieken voldoende uit de scha- duw van Dewinter treden? Laatstgenoemde blijft de uitersten opzoeken. Op het Con- gres stond hij op het podium wat discreter in beeld, maar hij blijft onnodig provoceren, goed wetende dat voorzitter Van Grieken een ander imago nastreeft. Die aanpak werd bij de jongste verkiezingen telkens afgestraft.
Waarom dus?
Vorige week nog provoceerde Dewinter zijn collega’s door het woord ‘neger’ te gebruiken tijdens het vragenuurtje in de Kamer. Herman de Croo had in het francofone blad ‘Wilfried’
voorspeld dat over een paar generaties de Antwerpse burgemeester “een Marokkaan, een Turk of een zwarte zal zijn”. Wat heeft de partij erbij te winnen dat Dewinter van die zwarte “een neger” maakt? Met zo’n zaken scoor je volop bij de eigen overtuigde ach- terban, maar verstevig je opnieuw het cor- don sanitaire. Oké, de poco’s staan op hun achterste poten, en met hen de poco-media, maar wat is de meerwaarde behalve dat ene moment van persaandacht? En ja, met het woord ‘neger’ is niets mis, behalve dat de linkse poco’s eenzijdig beslist hebben dat het niet meer mag gebruikt worden.
Zoals ook Zwarte Piet niet meer mag gevierd
worden, er geen paaseieren meer zijn maar verstopeieren, het communiefeest een lente- feest wordt, marsepeinen varkentjes niet meer verkocht mogen worden, en negerzoenen en negertetten als racistisch bestempeld worden.
Het opgedrongen politieke taalgebruik ergert de man en vrouw in de straat, en dat weet Filip Dewinter zeer goed.
Campagnemethode
Of Vlaams Belang bij de gemeenteraads- verkiezingen de wat betere nationale peilin- gen kan bevestigen? Eerst even terugblikken.
In 2004 scoorde de partij 24 procent, in 2009 nog 15 procent, in 2014 kwam het dieptepunt van 5,9 procent. Nadien klom VB in de peilin- gen weer tot 13,9 (in 2016, door de asielcri- sis), om dan weer terug te zakken naar scores van 8 tot 10 procent. Gemeenteraadsverkie- zingen zijn nog iets anders. Landelijk is de par- tij zwak vertegenwoordigd. Het wordt uitkij- ken naar de steden.
Ondertussen lijkt de promomachine van de partij behoorlijk gesmeerd te lopen. Letterlijk en figuurlijk. Een frisse blonde van de VB-jon- geren werd het gezicht van de affiches en fol- ders van de nationale precampagne. Vlaams Belang zegt bovendien zelf dat het via het internet meer mensen bereikt dan met gelijk welke andere campagnemethode.
Grote Peiling
Volgens nog wat late weetjes uit De Grote Peiling van VTM is er ruimte voor winst met harde standpunten tegen vreemdelingen en de islam. Twee op de drie (69 procent) Vla- mingen wil bv. de partij Islam verbieden. Maar ook bij N-VA wil 78 procent dat, bij Open Vld 70 procent, bij CD&V 60 procent. Dat zegt iets over de “stemming” in het land.
Uit een ander luik van de peiling blijkt dat Vlaams Belang misschien ook wat “sociale”
stemmen kan wegkapen bij N-VA en bij de liberalen. Want de Vlaming heeft het niet begrepen op de verhoging van de pensioen- leeftijd. Werken tot 67? Tot 62 zal wel volstaan, antwoordden de meesten. In sommige krin- gen kan dit wringen.
Cordon
Ten slotte is er ook nog altijd een impact van de onheuse behandeling van Vlaams Belang in de politiek en de media.
In De Morgen had de Nederlandse politico- loge en populisme-expert Sarah de Lange het over het cordon sanitaire. “Vlaanderen is de enige regio waar een formeel akkoord bestaat tussen politieke partijen om niet samen te werken met een radicaalrechtse populisti- sche partij.”
Een causaal verband tussen het cordon en het kleiner worden van de partij noemt ze
“erg onzeker”. Vlaams Belang is sinds het cor- don nog lange tijd doorgegroeid (1), het ver- lies viel samen met de opkomst van de N-VA (2) en met het toenemen van de onrust bin- nen Vlaams Belang zelf (3). Een paar jaar gele- den, op het hoogtepunt van de vluchtelingen- crisis, steeg de partij opeens weer fors in de peilingen (4), ondanks het cordon dat er nog steeds is en hoewel de N-VA er als concurrent nog steeds is.” Het verhaal is dus complex.
Wat wel vast staat, is dat wijze mensen in Vlaanderen zich best nu bezinnen over de mogelijke gevolgen van de volgende verkiezin- gen. In feite neemt de kans met de dag toe dat de twee nationalistische partijen voor vijf jaar hun onderling gekrakeel op de oppositieban- ken zullen mogen opvoeren. En als de socia- listen opnieuw aan de macht komen, worden de poorten van Europa opnieuw opengezet.
De wissel van de macht in Spanje is daarvan het beste voorbeeld.
AnjA Pieters
MUYTERS WIL MEER BUITENLANDERS
Veel vacatures? De Vlaamse regering neemt maatregelen om meer “buitenlandse” talen- ten naar onze arbeidsmarkt te halen. “We kij- ken eerst naar Vlaanderen, dan naar Brussel en Wallonië, en vervolgens naar het buiten- land”, aldus minister van Werk Philippe Muy- ters (N-VA) in De Tijd. Klopt dat wel? Of slaat Muyters een paar stappen over? Valt er in het Waals gewest, met 150.000 volledig vergoede uitkeringsgerechtigde werklozen dan zo wei-
nig “talent” te vinden? Of in Brussel, met rela- tief gezien nog veel meer werklozen? Fout profiel? Dan moet ook daar dan maar eens worden over nagedacht…
Dat pas afgestudeerde buitenlandse stu- denten hier nu langer mogen blijven, om een stageplaats of job in Vlaanderen te zoeken, zal vooral de werkgevers plezieren. Zo wordt het verplichte arbeidsmarktonderzoek (om aan te tonen dat er voor knelpuntvacatures geen binnenlandse – hooggeschoolde - kandida- ten zijn) geschrapt. Moet kunnen, maar een te eenzijdige focus op dit soort maatregelen ver-
traagt de “binnenlandse” oplossing waarmee de nog altijd massale werkloosheid in Wallo- nië (x2) en Brussel (x3) zou kunnen worden aangepakt. Dat zal ook de geldstroom van Vlaanderen naar de andere gewesten verklei- nen. Kordater op zoek gaan naar middelen om die werklozen over de taalgrens mobieler te maken, ze in een land van melk en honing ook meer Nederlands te laten leren en efficiënter onderwijs aan te bieden, zou dat niet efficiën- ter zijn? West-Vlamingen of Limburgers pen- delen al jaren naar Brussel. Het omgekeerde moet ook mogelijk zijn.
