Franstaligen en links houden cordon sanitaire in stand

(1)

€ 2,30

74ste jaargang • nummer 43 • donderdag 25 oktober 2018 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

”

“Als de Vlamingen zeggen dat de PS geen lokale coalities mag sluiten met de communisten van de PTB, dan staat dat gelijk aan Vlaams kolonialisme. Dat is onaanvaardbaar.” Dit was te horen uit de mond van politieke analisten op het zon- dagse politieke debat op de Frans- talige commerciële zender RTL-TVI.

Maar tegelijk werd gesteld dat het doorbreken van het cordon sanitaire door het Vlaams Belang aan het bestuur te laten deelnemen in Vlaamse gemeenten niet kon. In dat geval zouden de Vlaamse partijen –en de N-VA in het bijzonder- een rode lijn hebben overschreden, was te horen. “Want democratie verdedigen tegen racisme is een federaal principe.” Hallucinante onzin maar vooral het bewijs dat er met twee maten en twee gewichten wordt

gewerkt in politiek België. Waar- bij we er graag even bij vermelden dat Vlaams Parlementsvoorzitter Jan Peumans (N-VA) zich in dat TV- programma zowaar bij deze stelling aansloot en herhaalde dat “er van een coalitie tussen N-VA en Vlaams Belang” geen sprake kan zijn.

Ondertussen is in de wandelgan- gen van de Wetstraat ook op te van- gen dat Groen, zot van glorie na 14 oktober, aan de N-VA heeft duidelijk gemaakt dat alle coalitiegesprekken die nog lopende zijn stoppen indien de Vlaams-nationalisten met het Vlaams Belang in zee gaan.

Kortom, we zijn terug in de jaren

’90 toen het cordon sanitaire –eigenlijk niet meer dan een informele afspraak tussen partijen- in het cen- trum van de politiek stond.

Het ondemocratische cordon sanitaire tegen het Vlaams Belang kwam dezer dagen onder druk maar barstte niet. Deels door een makke houding van de N-VA, de bevoorrechte partner van het Belang bij een coalitievorming. Maar de echte verantwoordelijkheid ligt bij de Franstaligen en bij links in Vlaanderen die deze politieke ‘schut- kring’ als succesvolle chantage gebruiken.

Een fundamentalistische interpretatie

Wellicht verklaart het succes van het Vlaams Belang voor een deel waarom het cordon sanitaire opnieuw zo prominent aanwezig is.

Volgens extrapolaties zou het Vlaams Belang van 3 naar 10 zetels in de Kamer gaan. Het zou met ongeveer 13 procent van de stemmen de score van ‘Zwarte Zondag’ 24 november 1991 overtreffen. Dat zorgt voor ner- vositeit.

De gelijkenissen met die periode zijn legio. In debatten duiken plots tekeningen, cartoons, filmpjes, enz van Belangers op die moeten aan- tonen dat het hier om een racistische partij gaat. Wat momenteel trouwens opvalt is de fundamentalistische benadering van het cordon.

De Leuvense politicoloog Bart Mad- dens spreekt terecht van een “grie- zelige evolutie.”

Er is niet alleen een veto tegen coalities met het Vlaams Belang.

Iemand die in het verleden ooit lid is geweest van de partij is niet meer welkom in het klassieke politieke spel. In 2012 was er nog even heisa toen ex-VB’er Karim Van Overmeire N-VA-schepen werd in Aalst, maar de verontwaardiging ebde snel weg.

Nu is de sfeer blijkbaar anders als we naar de giftige aanvallen richting Vernieuwing in Grimbergen kijken. Bart Laeremans is al een aantal jaar geen Belanger meer maar voor sommigen komt het Vlaams Belang toch op een sluikse manier aan de macht in deze Vlaams-Brabantse gemeente. Het feit dat met Luk Rae- kelboom, een lid en medewerker van het Belang, toetreedt tot de gemeenteraad maar geen bestuursmandaat op zich neemt is al een politieke ket- terij voor links.

Nuttige idioot Bart Somers

De huilende wolven aan de lin- kerkant van het politieke spectrum worden daarbij geholpen door de inhoudsloze Mechelse burgemeester Bart Somers (N-VA) die deze fundamentalistische interpretatie van

Lees de volledige column van Dries van Langenhove op blz. 2

“Scholen zijn fabrieken geworden van linkse

indoctrinatie.”

Franstaligen en links houden cordon sanitaire in stand

De storm rond de meest besproken en uitgespuwde jongerenbeweging van Vlaanderen is even wat gaan lig- gen. Bij de traditionele media en poli- tiek hoopt men allicht dat men Dries van Langenhove en Schild & Vrienden defini-

tief monddood heeft gemaakt, maar dat is dan buiten

’t Pallieterke gerekend.

In zijn column pleit hij deze maand voor eigen instellingen met de focus vooral op media en onderwijs.

het cordon verdedigt, waarbij hij wel vergeet dat in Beringen ex-VB’er Bert Schoofs verkozen is op een aan de Open Vld gelinkte list. Somers pro- fileert zich nu als het democratische geweten terwijl hij gewoon een nuttige idioot is van links.

Men zou hem eens moeten voor- leggen dat hij in 2006 gesprekken voerde met Mechels VB-kopstuk Frank Creyelman over een lokale samenwerking. En aangezien het politieke verleden iemand altijd blijft achtervolgen zou het geen kwaad kunnen de stamboom van Somers van onder het stof te halen. De familie ging in 1944 lopen uit Vilvoorde omdat opa Lode Somers zich als VNV-gewestleider aardig verbrand had.

Machtsinstrument tegen Vlaamse rechterzijde

Maar terug naar het cordon. Het kan vreemd zijn dat er zo gehamerd wordt op de zogenaamde ‘schut- kring’ tegen radicaal-rechts nu een rechter heeft geoordeeld dat het Vlaams Belang niet racistisch is.

Eigenlijk vervalt hiermee het door links aangehaalde morele argument tegen het Vlaams Belang.

Toch doet men naarstig verder met diaboliseren en het stellen van veto’s. De reden? Platte machtspo- litiek. Het cordon is en blijft een manier om de Vlaamse rechterzijde onder haar gewicht te laten boksen.

Dat de N-VA op lokaal vlak niet in zee wil of kan gaan met het Vlaams Belang is vooral het gevolg van een veto aan Franstalige kant.

Het is vanuit Charleroi (de thuisbasis van MR-voorzitter Olivier Chas- tel) en Waver (die van premier Char- les Michel) dat er duidelijke signalen zijn uitgestuurd richting N-VA. Een coalitie met het Vlaams Belang betekent dat de N-VA de komende jaren niet meer moet rekenen op federale regeringsdeelname. Waarmee het

cordon een nuttig machtsinstrument blijft in de handen van de Fransta- ligen. Dit toont aan dat het Belgi- sche kader een goede democratische werking verhindert.

Het moet ook gezegd dat het cordon in deze tijden van opgang van het Vlaams Belang voor de N-VA een politiek geschenk is. Ze kan ze het riedeltje blijven herhalen dat een stem voor Tom Van Grieken en co een verloren stem is. Want indien er een bestuursakkoord tot stand komt wordt het signaal gegeven aan N-VA’ers aan de rechterzijde van de partij dat een stem voor het Vlaams Belang toch zinvol is.

Het is trouwens het recht van elke partij om te zeggen dat de stem op een andere partij nutteloos is. Maar in een normaal land zou dit proces op een veel democratischer manier kunnen verlopen en zouden de argumenten daarvoor op een meer onderbouwde manier moeten worden aangebracht. De lokale N-VA afdelingen in bijvoorbeeld Dender- leeuw of Ninove zouden oprecht kunnen ingaan op de vraag van het Vlaams Belang (of Forza Ninove) om echte onderhandelingen te beginnen. Het is daarna nog altijd het democratische recht van een partij om te zeggen dat een coalitie niet lukt omdat er te grote inhoudelijke verschillen zijn.

Of omdat de andere potentiële partner te hoge of onrealistische eisen stelt. Dat is een argument dat men ook ten opzichte van de PTB/

PVDA kan gebruiken. Een andere partij kan ermee onderhandelen met het oog op een akkoord maar uiteindelijk lukt het toch niet.

Niet omdat de partij de erfge- naam is van de oude maoïsten. Wel omdat het programma van extreemlinks gewoon economische waanzin en onbetaalbaar is.

(2)

Actueel 25 oktober 2018

2 Uit de smalle beursstraat

Nu is de regering echt in lopende zaken

Een opvallend nerveuze premier Charles Michel (MR) stond vorige week na de Brexit-top de pers te woord. Er deden geruchten de ronde dat België omwille van zijn slechte begro- tingssituatie – nog altijd een tekort van 1 procent van het bruto binnenlands product - en de hoge staatsschuld (meer dan 100 procent van het bbp) op dezelfde lijn zou worden geplaatst als de Club Med-landen. Dat zijn de Zuid-Europese landen die sinds de eurocrisis onder verhoogd toezicht staan omwille van hun krakkemikkige overheidsfinanciën. Volgens Michel waren de berichten over de slechte Belgische begro- ting ‘fake news’. Maar een paar dagen later kwam een brief van de Europese Commissie waarin werd gesteld dat het begrotingsbeleid ondermaats is en dat België in 2019 op het Euro- pese strafbankje dreigt terecht te komen. En toen werd het stil in de Wetstraat.

Niet verwonderlijk. Het begrotingsbeleid is het zwakke punt van de regering, zeker voor een coalitie van centrumrechtse partijen. De voorbije vier jaar werd slechts 0,6 procent van het bbp structureel gesaneerd. Dat is minder dan onder de drie jaar van de regering-Di Rupo (0,9 procent), al deed die dat vooral door de belastingen te verhogen.

De economische waarnemers vragen zich af: wat nu? Gaat de regering nog iets doen aan dat begrotingstekort? Blijkbaar niet. 2019 wordt geheid een verloren jaar. Want gezien de resul-

taten van de lokale verkiezingen zal het volgend jaar een hele klus worden om een nieuwe regering te vormen. Als er in de Wetstraat op een bepaald moment witte rook is, dan zal het voor de late herfst zijn. Maatregelen om de overheidsfinanciën te saneren zullen pas in 2020 in werking treden. Internationale instellingen als het IMF en de Europese Commissie denken dat het volgende jaar niets meer zal gebeuren.

Op budgettair vlak zitten we nu echt met een regering van lopende zaken. En niet alleen op dat domein. Komt er nog een beursgang van Belfius? Door de chantage van de CD&V met de koppeling aan Arco wellicht niet.

Gevechtsvliegtuigen

De enige andere grote beslissing die nog moet vallen (of misschien al gevallen is), is de vervanging van de F-16 gevechtsvliegtuigen. Hoogstwaarschijnlijk door de Amerikaanse F-35.

Links, francofiel rechts en alle opiniemakers staan al klaar om populistische onzin te verkopen over geld dat anders besteed zou moeten worden, en dus niet aan defensie. Met die leger- aankoop valt er voor de regering volgend jaar weinig eer te rapen.

De arbeidsdeal dan? Dat is een reeks maatregelen om de duizenden openstaande vacatures in te vullen. Een van de manieren om dat te doen, is werklozen door een sneller

dalende werkloosheidsuitkering er toe aan te zetten een baan te zoeken. Maar wanneer zullen die arbeidsmarkthervormin- gen in werking treden? Niemand weet het. Minister van Werk en vicepremier Kris Peeters (CD&V) heeft de regie, maar is zo gefrustreerd door de nederlaag in Antwerpen dat hij alles op de lange baan zal schuiven. Ook inzake arbeidsmarktbeleid is deze regering echt wel in lopende zaken.

VBO

De werkgevers voelen nattigheid. Het Verbond van Belgi- sche Ondernemingen (VBO) hoopte dat in de voornoemde dossiers vooruitgang zou geboekt worden. En dat de regeling rond het mobiliteitsbudget (waarbij werknemers in bedrijven een mix kunnen maken van voordelen zoals een bedrijfswa- gen of een vergoeding voor het abonnement voor openbaar vervoer) zou worden goedgekeurd en uitgevoerd. Dit dossier ligt eveneens stil.

Vorige maand werd met veel poeha een investeringspact aangekondigd. “Gezien de gebrekkige staat van ons wegen- en spoorwegennet en de belangrijke noden in onze energie- en digitale infrastructuur, zijn belangrijke investeringen in die domeinen zeker te verantwoorden. Er is nu nood aan een wel- doordachte en snelle uitrol hiervan”, zeggen de werkgevers.

Maar ook dat dossier schiet niet op. Idem met de regeling rond zware beroepen. De regering heeft de eigen stilstand afgekon-

digd. A^ngélique VAnderstrAeten

Het is nog zeven maanden tot de volgende verkiezingen, maar het is definitief duidelijk dat van de regering- Michel niets meer te verwachten valt.

Dries van Langenhove (°1993) studeerde politieke wetenschappen en rechten aan de UGent en is er studentenvertegenwoor- diger in de raad van bestuur. Als oprichter van Schild & Vrienden is hij sedert de PANO- reportage wereldberoemd in Vlaanderen.

Ondanks de grote druk die journalisten en politici uitoefenden in de hoop dat we zouden conformeren met het hedendaags defai- tisme, zijn wij vastberadener dan ooit tevo- ren om ons in te zetten voor Vlaanderen. We moeten rechtdoor, want als we nu opgeven, is alles verloren. Niet omdat Schild & Vrien- den de uitverkoren of superieure beweging is om Vlaanderen van de afgrond te redden, wel omdat niemand in de nabije toekomst nog een soortgelijk initiatief zal dur- ven oprichten als wij ten onder gaan. En dat terwijl de demografische klok genadeloos verder tikt.

Een positief effect van de PANO-reportage voor mij persoonlijk is dat ik het beetje schroom dat mij nog restte volledig heb afge- schud. Ik zal nog meer dan vroeger gewoon zeggen waar het op staat, ook al sta ik op dat vlak in schril contrast met de meeste Vlamin- gen, die zich kenmerken door bescheiden- heid en terughoudendheid. Goede eigen- schappen, maar gevaarlijk in crisistijden, zoals de tijd die we nu doormaken. Daar waar links bij iedere kans het publieke forum krijgt of grijpt, blijft rechts thuis, zwijgend en vloekend kijkend naar de zoveelste talk- show met een panel dat volledig bestaat uit adepten van het multiculturalisme en pro- gressivisme.

Media en onderwijs

Mensen met een rechtse overtuiging zitten overal, behalve in het publieke debat.

Van de bedrijfswereld tot de wetenschap, van de advocatuur tot de geneeskunde, overal kom je rechtse, succes-

volle mensen tegen. Waarom we de strijd deson-

danks toch verliezen, zou voor iedereen dui-

delijk moeten zijn. Een kleine linkse kliek heeft zich sinds 1968 ingewerkt in alle instel-

lingen met een grote metapolitieke rol. Ze zitten in de politiek, in de overheid en in ons onderwijs, maar bovenal in onze media. “Het is tijd voor een rechtse mars door de instellingen”, hoor ik sommigen zeggen, maar dat is een utopie. De vijftig jaar die zo’n project in de meest optimistische schatting zou kos- ten, zijn vijftig jaar die we simpelweg niet meer hebben.

We kunnen en moeten alle lovenswaar- dige initiatieven steunen en versterken, maar het wordt met de dag duidelijker dat we met de belangrijkste twee linkse instellingen nog steeds niet kunnen concurreren:

onderwijs en media. En laat het net die twee instellingen zijn die allesbepalend zijn voor de politieke visie van de generatie Vlamin- gen die ons land zal moeten redden. Alle grote mediaspelers praten uit dezelfde linkse mond. Beide scholenkoepels, de officiële en de katholieke, zijn fabrieken geworden van dezelfde linkse indoctrinatie. Ook de laatste bastions van het katholiek kwaliteitsonder- wijs moeten nu onder overheidsdruk bui- gen of breken.

Ambitie nodig

Ik ben dromer noch pessimist, maar een pragmatische idealist. Ik ben ervan overtuigd dat Vlaanderen alle capaciteiten en middelen heeft om op korte termijn eigen onderwijs en media uit te bouwen, en daar gaan we ons de komende maanden en jaren met Schild & Vrienden op focussen. Vlaanderen moet ambitieuzer. We moeten onze mensen inzetten en onze middelen activeren, want we zitten op een kantelpunt in de geschiedenis. De macht van de mainstream media is tanende. Sociale media en internet bieden een ongezien potentieel om met beperkte middelen de grote zenders van hun troon te stoten. Jonge ouders willen hun kroost niet meer sturen naar scholen waar hun kinde- ren afgestompt en geïndoctrineerd worden met zelfhaat en nivellering. De kansen liggen voor het grijpen. Nu is het aan ons.

Anderhalve maand na de PANO-reportage is het doelbewuste schokeffect dat de VRT, in samenspraak met de andere mainstream media, als een tsunami op Vlaan- deren losliet, grotendeels weggeëbd. De publieke opinie heeft zich op sociale media en in het stemhokje duidelijk afgezet tegen de hysterie van de media. Nu de verdedi- ging van de duizenden jonge Vlamingen die lid zijn van of sympathiseren met Schild

& Vrienden wat minder tijd vergt, kunnen we stilaan weer naar de toekomst kijken.

Eigen media en

onderwijs noodzakelijk

Ja, Almaci is parlementair onschendbaar, dus juridisch gezien heeft zij niets te vrezen. Maar een principiële veroordeling zit er misschien wel in, dankzij een recente uitspraak van het hof van beroep inzake het al dan niet toelaten van Uitgeverij Egmont op de Boekenbeurs. Het hof van beroep bevestigde verleden week een uitspraak van een rechtbank in eerste aanleg van een jaar geleden. Egmont moet dus op de Boekenbeurs toegelaten worden. Op zich positief, maar het advies van de procureur-generaal was nog belangrijker: hij stelde vast dat het Vlaams Belang nooit wegens racisme veroordeeld werd.

De veroordelingen van 2004 betroffen juridisch gezien inderdaad de vzw’s van het Vlaams Blok, niet het Vlaams Belang. De procureur-generaal zei terecht dat “… het helemaal niet bewezen is dat de politieke overtuiging die gelieerd kan worden aan de politieke partij in kwestie, het Vlaams Belang, racistische of discriminerende tendensen zou ver- tonen. […] Terecht merkt de eerste rechter daaromtrent op dat tot op heden geen acties opgestart zijn tegen het Vlaams Belang welke toelaten die partij te kwalificeren als een partij met een racistisch gedachtegoed. Alle over- wegingen met betrekking tot het verleden over de politieke partij genaamd Vlaams Blok, […]

zijn niet ter zake.”

Het symbolische belang van de aanklacht van Tom van Grieken blijft natuurlijk niet beperkt tot Meryem Almaci. Het is een schot voor de boeg van alle demagogen en leugenaars die de onbestaande “veroordeling wegens racisme” van het Vlaams Belang als excuus blijven gebruiken om het Vlaams

Aanklacht tegen Opperwolvin

Belang de mond te snoeren en achter een cordon op te sluiten. We denken vooral aan Wou- ter van Besien, een van de twee groene alfa- mannetjes van de Wolvenroedel.

Hij vond coalities met PvdA aanvaardbaar,

“omdat die partij nooit wegens racisme was veroordeeld, en het Vlaams Belang wel”. Van Besien verkondigde dat tijdens verschillende politieke debatten. En met die boude bewering moet hij nu gaan oppassen, want het Vlaams Belang is nooit veroordeeld voor racisme.

Meyrem Almaci, de Grijze Opperwolvin van Groen, noemde het Vlaams Belang een racistische partij, en Tom van Grieken diende als reactie daarop onmiddellijk een klacht in wegens laster en eerroof. Dat lijkt misschien een roekeloze tegenaanval, ja, zelfs een kamikaze-operatie. Maar de kaarten liggen niet zo slechts als het op het eerste gezicht lijkt.

Hans Bonte verbreekt beloftes aan

kartelpartner Groen in Vilvoorde

(3)

Actueel

25 oktober 2018 3

Spring-in-’t-veld

Mevrouw uit de ‘war room’,

Vorige zondag zat gij in een merkwaar- dig debat van De Zeve(ren)de Dag in de studio’s van de VRT. Gij moest er de degens kruisen met Filip Watteeuw uit Gent (die niet warm liep voor de avances van uw voor- zitter ten aanzien van Groen), Bart Somers uit Mechelen (die kwam zeggen hoe goed hij als plaatsvervanger van God op aarde al jaren samenwerkt met Groen), H(G)ans Bonte uit Vilvoorde (die vooral zijn partij- voorzitter kwam aanpakken over het cumul- verbod), Wim Dries uit Genk (die met lede ogen Zuhal Demir in zijn stad heeft moeten trotseren, maar haar met genoegen naar de oppositie heeft gejaagd) en Tom van Grieken (die kwam zeggen dat wie stemt voor N-VA er gratis Groen en/of sp.a bijkrijgt). Het werd niet uw gemakkelijkste debat. Het bleek uit alles dat gij het onderschat hadt.

Gij zijt met uw 39 jaren nog relatief jong, maar gij draait toch al flink wat jaren mee. In 2001 werdt gij (toen 22 jaar) als VLD’er ver- kozen in de Antwerpse districtsraad. Van in uw studentenjaren waart gij naar eigen zeg- gen de Vlaamse zaak genegen, maar vondt gij het programma van de Burgermanifes- ten de beste weg om daar iets voor te doen.

(Er zijn er wel meer die zich daaraan mis- pakt hebben.) De Open Vld brak u uiteinde- lijk zuur op, want in 2011 verliet gij ontgoo- cheld de Antwerpse gemeenteraad na een meningsverschil over het Oosterweeldossier.

Echter, uw zetel in het Vlaams Parlement sinds 2004 gaaft gij niet op. In 2013 stapte gij de N-VA binnen om u daar als woelwater en spring-in-’t-veld op te werken tot secon- dant van de Grote Leider en lid van de ‘N-VA- war room’. Gij werdt daarvoor goed beloond, want gij werdt na 2014 ook deelstaatsena- tor en fractievoorzitter aldaar. Op 14 oktober stondt gij op de tweede plaats in Antwerpen, waar gij nu langs de voordeur terug binnen- komt. Gij wordt gezien als een rechtse poli- tica die alvast die flank van de partij moet afdekken en nu en dan eens een forse uit- spraak mag doen. Gij wordt zelfs genoemd als toekomstig schepen.

Maar in De Zevende Dag bleekt gij toch een maatje te klein tegenover enkele grote kanonnen. Gij kreegt maar niet uitgelegd waarom uw partij weigert samen te wer- ken met het Vlaams Belang - dat een pro- gramma heeft dat erg dicht bij dat van uw partij ligt -, doch steevast kiest voor Groen als middel om het VB af te blokken. Dat gij in dat ‘debat’ dan ook nog verklaarde prin-

cipieel tegen het cordon sanitaire te zijn, maakt dat geen zinnig mens dat nog kan volgen. Verder leekt gij u aan te sluiten bij de andere traditionele partij-adepten toen het erfzondeprincipe ‘eens Vlaams Belanger, altijd Vlaams Belanger’ werd gehuldigd. En dat ontkrachtte natuurlijk uw argument dat het bij u enkel om enkele stormrammen bin- nen het Vlaams Belang zou gaan. Als die bij wijze van spreken van de aardbodem zou- den verdwenen zijn, dan denk ik dat alles zal blijven zoals het is en dat het politieke spel- letje zal aanhouden.

Het werd duidelijk dat gij het ‘verzoe- ningsgebaar’ naar links in het algemeen en Groen in het bijzonder van de chef uit Deurne ondersteunt en zult verdedigen waar maar kan. In een kleine twintig gemeenten waar uw partij nu scheep gaat met Groen, zou- den N-VA en VB met gemak samen kunnen besturen, met N-VA zelfs in een leidende en sturende rol, en zelfs hier en daar als waak- hond voor een aantal ongeleide en onerva- ren elementen van het VB. Maar nee, het mag niet zijn.

Als uitsmijter nam ik akte van uw uitspraak over de ruk naar extreemlinks in Brussel en Wallonië, waar de PTB (PvdA) salonfähig dreigt te worden en zelfs schepenzetels van Paul Magnette in Charleroi zou gaan krij- gen: “Laat me heel duidelijk zijn: als in 2019 zich een as aandient van PTB en PS, is er voor onze partij maar één antwoord: con- federalisme. Want wij gaan als Vlaanderen niet betalen voor de oude socialistische en extreemlinkse recepten van het verleden.”

Ik zeg daarbij onomwonden: bravo, maar eerst zien en dan geloven. Zeker na de uit- spraak van Bart de Wever dat geen haar op zijn hoofd er nog niet zo lang geleden aan dacht om ooit samen met Groen te besturen.

Bovendien: wat stelt dat voor, dat confede- ralisme binnen België, waarbij de Franstali- gen nodig zijn om het via legale weg te beko- men? Ze gaan over de taalgrens daar eens goed mee lachen!

Gij moogt u voorbereiden op een riante schepenpost en op een verder lopend parle- mentair mandaat. Uw broodje is tot in lengte van jaren gebakken. Wat de baas ook zal zeggen, het zal altijd goed voor u zijn. Wiens brood men eet, diens woord men spreekt.

Maar probeer het dan minstens wat onder- bouwd en minder dan vorige zondag uit de losse pols te ‘placeren’.

Briefje aan Annick de Ridder

Elizabeth Warren is Democratisch sena- tor voor Massachusetts. Tot vorige week zag zij zichzelf nog als uitdager van Trump bij de presidentsverkiezingen van 2020. Ze zou dat in 2016 al geweest zijn, indien Hillary Clin- ton niet in de weg was gaan staan. Warren is een indiaan van de Cherokee-stam. Tenmin- ste, dat beweert ze.

Pocahontas

Professor Warren was, nog voor haar politieke carrière, op de universiteit van Harvard binnengehaald als “de eerste kleurling” die docent werd op de rechtsfaculteit. Ze liet zich daar de positieve discriminatie welgevallen die minderheden genieten aan Amerikaanse universiteiten. In interviews vertelt ze graag het verhaal dat de familie van haar vader zich had verzet tegen een huwelijk met haar moe- der omdat die van indiaanse afkomst was.

Het verliefde stel ging dan maar op de loop om in het geniep te trouwen. Dit moderne Romeo-en-Juliaverhaal, waarin de liefde de bekrompenheid van de familie overwint, zou een geweldige Hollywoodverfilming kunnen opleveren.

Het probleem is dat niemand anders in Warrens familie zich deze geschiedenis herin- nert. En ze ziet er ook helemaal niet indiaans uit. Meerdere Republikeinse politici hadden reeds openlijk vragen gesteld bij de Chero- kee-afstamming van de Democratische sena- tor, en vooral bij de voordelen die ze er al had weten uit te puren op academisch en politiek vlak. Trump, die van subtiliteit nooit zijn han- delsmerk heeft gemaakt, noemt haar in zijn tweets steevast “Pocahontas”, tot afgrijzen van de politiek correcte media.

Warren dacht dat ze, in het vooruitzicht van het electorale duel dat ze in 2020 met Trump wil aangaan, zijn provocaties niet langer kon negeren. Ze liet een DNA-test uitvoeren en kondigde triomfantelijk aan dat die bewijst dat ze wel degelijk van indiaanse afkomst is.

Die zet was een blunder. De DNA-test toonde aan dat ze waarschijnlijk wel een indiaanse voorouder heeft, maar dat die minstens zes generaties en twee eeuwen verwijderd is.

Haar indiaanse DNA bedraagt volgens de test tussen 0,1 en 1,6 procent. Dat is mogelijk zelfs minder dan de gemiddelde blanke Ameri- kaan, die 0,18 procent indiaans bloed heeft.

De nieuwe schedelmeters

Warren werd genadeloos uitgelachen.

“DNA-test bewijst dat Warren 0 procent pre- sidentieel bloed heeft”, titelde de immer sati- rische The Onion. De rechtse commentator Tucker Carlson noemde haar “Fauxahontas”,

“Lie-awatha”, “Fraude-zuma” en “lid van de

#MeSioux-movement”. Ook het echte Che- rokee volk keerde zich tegen haar omwille van haar onrechtmatige toe-eigening van een indiaanse stamboom.

Het geval van Warren is geen alleenstaand feit. Een andere Democratische politica, Julia Salazar, verzon onlangs dat ze Joods was.

Francis Robert O’Rourke, een linkse politi- cus van pure Iers-Amerikaanse afkomst, kandideert in Texas onder de naam “Beto”

O’Rourke om de talrijke Hispanics te char- meren. Meest legendarisch is Rachel Dole-

zal, een blanke vrouw die haar haren liet krullen en haar huid liet bruinen om als zwart- Amerikaanse door het leven te gaan. Ze kon zelfs onopgemerkt aan het werk bij de NAACP, een zwarte antidiscriminatiebewe- ging.

Schamen ze zich om hun lelieblanke afkomst? Of zoeken ze vooral de voordelen van het behoren tot een minderheids- groep? Waarschijnlijk allebei een beetje. In elk geval, het wordt steeds duidelijker dat, net nu rechts alle interesse verloren heeft in ras als politiek relevant criterium, links er steeds meer door geobsedeerd wordt. De schedelmeters zijn DNA-testers geworden. De voor- standers van de raszuiverheid zijn de zelo- ten van de ‘diversiteit’ geworden, inclusief de raciale diversiteit.

Racisme en redelijkheid

Die Angelsaksische ziekte is ook bij ons doorgedrongen. Hoe gevoelig het thema ras ligt, bleek bij de chocomousse-klucht. De Wever stond op het punt aan te kondigen dat N-VA een coalitie met de Forza Ninove van Guy D’haeseleer zou overwegen, tot iemand van de VRT journalistiek opnieuw verwarde met politiek militantisme en hem op een lijst- trekkersdebat overviel met de foto van zwarte kindjes die D’haeseleer had gebruikt om de chocomousse van zijn plaatselijk eetfestijn aan te prijzen. De potentiële coalitie werd onmiddellijk afgeblazen.

Waarom eigenlijk? Waarin schuilde precies het onaanvaardbare racisme? Want enige haat of aanzet tot discriminatie kon ik in het bericht niet ontwaren. De felle reacties leken in essentie neer te komen op het idee dat blanken zich niet vrolijk mogen maken over de huidskleur van andere rassen (het weer- werk van D’haeseleer, dat hij de reclame voor rijstpap met afbeeldingen van Chinezen had geïllustreerd, hielp alvast niet) en dat deze wet in het kwadraat geldt voor politici van het Vlaams Belang.

Humor en taboes

Racisme is relatief, zoals Liesbeth Homans ooit zeer terecht opmerkte. D’haeseleer had geen hatelijkheid begaan of uiting gegeven aan enig onaanvaardbaar politiek idee. Zijn caféhumor had wel de regels van de nieuwe preutsheid overtreden. Een suggestieve ver- wijzing naar huidskleur, gecombineerd met humor en het Vlaams Belang: dat moest wel een vreselijke daad van racisme zijn, al kon niemand precies zeggen waarom.

Dat dit zo zou geïnterpreteerd worden, had D’haeseleer natuurlijk moeten weten.

Maar dat van een faux pas tegen de regels van de politieke correctheid een reden tot onvoorwaardelijke politieke uitsluiting wordt gemaakt, kan alleen verklaard worden door een hypergevoeligheid voor racisme die geen plaats biedt voor redelijkheid of zin voor pro- portie.

In de huiskamer, het café en op internet werd flink gelachen met de chocomousse-geschiedenis. Niet met de mop van D’haeseleer, wel met de overtrokken politieke reactie erop. Humor houdt van taboes.

En van aanstellerige kwezels. Jurgen Ceder

Chocomousse en indianen:

de linkse obsessie met ras

Terwijl politiek Vlaanderen in de ban was van Chocomoussegate, beleefden de VS hun eigen politieke klucht. En ook die had te maken met ras. Geen toeval: waar irra- tionele taboes en maatschappelijke obsessies regeren, krijg je absurde situaties.

Een oneindige bron van vermaak.

Nieuwsfeit van de week

Verzoeningsgesprekken tussen Bart de Wever en Wouter van Besien verlopen eerder stroef

HLN CENSUREERT

Hannah Cornelius was een briljante blanke studente aan de universiteit van Stellenbosch.

Toen zij na een feestje medestudent Cheslin Marsh een lift gaf en hem afzette bij zijn auto, die aan de andere kant van de stad gepar- keerd stond, werden zij overvallen door een straatbende. Marsh werd in de koffer van de auto opgesloten en daarna reden de overval- lers met hem en Hannah naar een verlaten plek. Marsh werd uit de kofferbak gehaald en moest met zijn hoofd op een rotsblok gaan lig- gen. Daarna sloegen de overvallers met bak- stenen op hem in, tot ze dachten dat hij dood was. Hij overleefde het echter. Hannah werd herhaaldelijk verkracht en tenslotte met ste- nen doodgeslagen. Ze werd ook met een mes

in de hals gestoken. Het Laatste Nieuws bracht het verhaal met alle wrede en bloedige details.

Daarbij werden vier foto’s van Hannah gepu- bliceerd, maar niet één foto van de daders, hoewel die gearresteerd werden en voor de rechtbank zijn verschenen. Waarom? Eventjes op YouTube de naam “Hannah Cornelius” inty- pen en men krijgt beelden van het proces. Het antwoord wordt dan duidelijk: de vier moorde- naars en verkrachters zijn allen zwarten. Wat iedereen natuurlijk al kon vermoeden, maar wat HLN om politiek correcte redenen heeft gecensureerd.

Dat is bij HLN trouwens een gewoontemis- daad, ook als het om moorden in de VS gaat die door zwarten zijn gepleegd. Eigenlijk zou zo’n bedrieglijke berichtgeving als een pers- misdrijf vervolgd moeten worden.

(4)

Onvolledige geschiedenis

Kamervoorzitter Siegfried Bracke herin- nerde vorige donderdag de Kamerleden eraan dat op één dag na het precies 200 jaar gele- den was dat in het huidige halfrond de aller- eerste parlementaire zitting plaatsvond. Op 19 oktober 1818 - twaalf jaar vóór de Bel- gische onafhankelijkheid - kwamen in deze zaal de leden van de Staten-Generaal luiste- ren naar de troonrede die het begin inluidde van het parlementaire jaar 1818-1819. Bracke zei verder dat het gebouw zelf een nog lan- gere geschiedenis heeft. Het werd immers in 1779 gebouwd om er de voormalige Raad van Brabant in te vestigen. Omdat het koninkrijk der Nederlanden vanaf 1815 het huidige Bel- gië en Nederland verenigde en het parlement beurtelings in Brussel en Den Haag zou verga- deren, ging men in Brussel op zoek naar een geschikte locatie. Na de nodige verbouwingen vonden de beide kamers van de Staten-Gene- raal dus hun stek aan het park van Brussel. In het interessante geschiedenislesje dat Bracke gaf, vertelde hij ook nog dat in die tijd de par- lementsleden nog niet rechtstreeks door het volk werden verkozen. De ministers waren de persoonlijke medewerkers van de Koning en moesten voor het Parlement geen verantwoor- ding afleggen. Over de begrotingen werd er slechts om de tien jaar gestemd, ook al is dat het uitgelezen moment om op de werkzaam- heden van de regering toe te zien. Bovendien was het de Koning – en niet de leden – die de voorzitter van de Tweede Kamer aanstelde.

Hij onderstreepte dat de huidige parlemen- taire instellingen er zijn gekomen als reactie tegen dergelijke beperkingen op de volksver- tegenwoordiging. De controle van de uitvoe- rende macht, door schriftelijke en mondelinge vragen, interpellaties, voorstellen allerhande, behoort anno 2018, naast de rol als wetge- ver, tot de kern van het parlementaire man- daat. Verantwoording afleggen aan de verte- genwoordigers van het volk is een evidentie geworden. Het historisch moment werd afge- sloten met een instemmend applaus. In zijn overzicht was hij echter wel vergeten zeggen dat dat parlement na het ontstaan van Bel- gië in 1930 toch ook nog tekortkomingen ver- toonde: er was nog geen algemeen enkelvou- dig stemrecht, vrouwen zouden nog een kleine 120 jaar moeten wachten om te mogen stem- men, er werd enkel Frans gesproken en van echte democratische controle was nog lang geen sprake. Om over de rol van het Hof nog te zwijgen…

Schurkenstaat

Filip Dewinter (VB), Peter Luykx (N-VA) en Veerle Wouters (ex-N-VA, nu V&W) pak- ten minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders fors aan om hun afkeuring te betui- gen voor het feit dat hij niet wenst tussen te komen in de diplomatieke breuk tussen Spanje en Vlaanderen naar aanleiding van de verkla- ringen van Vlaams parlementsvoorzitter Jan Peumans, waarin deze de schending van de mensenrechten aanklaagt inzake de politieke gevangenen uit Catalonië. Het straffe was dat Reynders zei dat heel dat geschil een zaak van Vlaanderen is. Kijk eens aan… Hij wil alleen als doorgeefluik optreden: “Als de Vlaamse overheid via de Spaanse ambassade in Bel- gië of via de Belgische ambassade in Spanje

Roddels uit de Wetstraat

Dossier 25 oktober 2018

4

een mededeling wil doorgeven, zal Buiten- landse Zaken daarvoor zorgen. Ik wacht dus op een concrete brief van de minister-presi- dent van Vlaanderen.” Of anders gezegd: dat de Vlamingen hun ambras met Spanje zelf oplossen. De vraagstellers waren uiteraard niet echt tevreden met deze paraplu van Reyn- ders. Veerle Wouters was nog het scherpst in haar repliek. Zo stelde zij zonder verpin- ken tegenover Reynders: “Als wij het hier heb- ben over Polen of Hongarije, dan hebt u altijd onmiddellijk de mond vol over de mensenrech- ten, mijnheer de minister. Als het over Spanje gaat, hebt u echter nogal de neiging om in alle talen te zwijgen. Ik weet echt niet wat er nog moet gebeuren, want in onze ogen blijft Spanje een schurkenstaat. Zo’n Spanje kan geen lid zijn van de Europese Unie.” Boenk erop, als je ’t ons vraagt.

Verrassende onthouding

Later op de dag was er de stemming over het wetsontwerp houdende diverse bepalin- gen inzake gezondheid. Niets speciaals, maar toch nam Jan Vercammen van N-VA - die mee- gewerkt had aan basisteksten voor dit ont- werp - helemaal onverwacht en veelbeteke- nend even het woord. Hij zei zich te zullen onthouden bij dit wetsontwerp van de rege- ring, en wel om de reden dat hij als Vlaming in zowel de inhoud van de boodschap als de non- verbale communicatie van minister Reynders voldoende argumenten vond om zich eens goed te beraden over steun aan deze rege- ring. Daarmee nam hij toch wel afstand van de verklaringen van Didier Reynders inzake de rel tussen Vlaanderen en Spanje. Peter Luykx steunde hem echter niet en keurde het ont- werp wél mee goed. Vreemd. Barstjes in de kadaverdiscipline bij N-VA? Het lijkt er wel op.

Peter Luykx, de Catalanenvriend, kan zich hier- bij toch niet gemakkelijk gevoeld hebben?!

Communautaire diepvries

Op artikel 36 van datzelfde wetsontwerp had Barbara Pas (VB) dan weer een amen- dement ingediend, want de regering wil het gebruik van het Engels toelaten bij de aan- vragen en beoordelingsrapporten in het kader van de eventuele terugbetaling van genees- middelen, met het oog op het vergemakkelij- ken van een internationale procedure. Pas kon aannemen dat naast de voornaamste lands- talen het gebruik van het Engels kan worden toegelaten, maar ze stelde dat met de voorge- stelde regeling dat niet het geval is. Volgens de regeling kunnen documenten immers louter in het Engels aangeleverd worden. Zij verwees daarbij naar de Vaste Commissie voor Taaltoe- zicht die daarover een zeer kritisch advies had uitgebracht, waarin gesteld werd dat louter in het Engels opgestelde documenten onvol- doende garantie bieden dat die documen- ten door alle tussenkomende partijen op vol- doende wijze begrepen kunnen worden, zodat zij die dossiers met kennis van zaken kun- nen behandelen. Zij vroeg zich dan ook af waarom dit advies niet ter harte werd geno- men door de regering. In alle communautaire stilte werd er echter niet verder op ingegaan en het amendement werd weggestemd, ook door de Vlaams-nationalisten in de regering, die zelfs een lid hebben in de Vaste Commissie voor Taaltoezicht… On-be-grij-pe-lijk, toch?!

Angst voor verliezen als oorlogsmotief

Op 6 april 1917 verklaren de VS de oorlog aan Duitsland. De Amerikanen zijn boos op de Duitsers wegens de onbeperkte duik- bootoorlog en zij sympathiseren meer met de Britse neven en de Franse republikeinen dan met het Duitse keizerrijk. In Rusland is de Februarirevolutie inmiddels uitgebroken en de Duitsers halen de overhand. De Ame- rikaanse elite is bang voor een Duitse zege.

De economie draait als gek wegens de lenin- gen en de leveringen op krediet aan de geallieerden. De Amerikanen krijgen nachtmer- ries over reusachtige economische verliezen indien Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk niet winnen.

Voor de eerste keer voeren de VS de dienst- plicht in. Theoretisch moeten 24 miljoen mannen onder de wapens, maar in de praktijk volstaan 2,5 miljoen soldaten. Einde juni 1917 ontschepen de eerste Amerikanen in Frank- rijk. Ze worden hysterisch ontvangen, want nu is de zege verzekerd. De Fransen kijken bewonderend naar dat ras van frisse, grote en sterke mannen die er zoveel beter uitzien dan hun eigen uitgeputte, kleine en magere soldaten. Ze weten niet dat, in tegenstelling tot Frankrijk, alle frêle, ongezonde, analfabete of slecht Engels sprekende Amerikaanse dienst- plichtigen weer naar huis gezonden zijn.

De Amerikanen kennen niets van Frankrijk.

Ze denken dat de Fransen klein en gedege- nereerd zijn wegens te veel wijn drinken, en ze geloven de verhalen dat Franse vrouwen

‘gemakkelijk’ zijn. Hun mond valt open als ze nauwelijks mannen zien, en onvoorstel- baar veel vrouwen in zwarte rouwkleding. De Amerikaanse opperbevelhebber Pershing kan nauwelijks een stap zetten zonder omstuwd en gevierd te worden. Filmcamera’s volgen hem waar hij gaat.

Zijn intrede in Parijs is gepland na de werk- uren, zodat heel de hoofdstad hem kan ver- welkomen. Op de Amerikaanse feestdag, 4 juli, bezoekt hij het graf van markies Lafay- ette, een van de bevelhebbers van de Franse troepen die, meer dan de Amerikanen zelf, de Amerikaanse onafhankelijkheidsoorlog hadden gewonnen (waarna de Franse schulden zo hoog opliepen dat ze tot de Franse Revo- lutie leidden). Pershing spreekt er de histori- sche woorden uit: “Lafayette, here we are!”

Wachten, wachten…

Dat is dan ook het enige wat de Ameri- kanen doen: er zijn. Ze beginnen met grote kampen op te richten, waar 300 Franse instructeurs hen de finesses van de oorlog- voering moeten bijbrengen. De Fransen geloven hun ogen niet. De Amerikanen geloven dat ze de burgeroorlog nog eens gaan over- doen en hebben geen idee van een loopgra- venoorlog. Ze leren lijf-aan-lijfgevechten en oefenen veel met de bajonet. In werkelijk- heid hebben sinds de herfst van 1914 Duitse en geallieerde soldaten nauwelijks elkaars gezicht gezien. Bajonetten dienden alleen om conservenblikken te openen.

Terwijl films de lof zingen van de Ameri- kaanse industriële kracht, duurt het een hele tijd vooraleer die industrie overschakelt op oorlogsmaterieel. De Amerikanen in Frank- rijk oefenen meestal in hun burgerkloffie en hanteren houten geweren en ... houten paar- den. Frankrijk levert nog bijna een jaar alle kanonnen, tanks, mitrailleurs, obussen en kogels. Winteruniformen zijn er niet. Tegen de koude en de regen dragen de Amerika- nen Britse legermantels.

Na zeven maanden zijn er nog altijd niet meer dan 80.000 soldaten gearriveerd;

bovendien vindt bevelhebber Pershing een opleiding van minimum zes maanden noodzakelijk. Hij weigert zijn soldaten onder Frans bevel te plaatsen en wacht op versterkingen.

In afwachting bouwen de Amerikanen spoor- wegen en wegen om hun mannen in de wat- ten te leggen. Meer en meer beginnen de Amerikanen te irriteren. Hun soldij is hoog en daar profiteren veel handelaars van door het dubbele van de normale prijs te vragen.

De communicatie met de lokale bevolking is slecht, want veel Amerikanen kennen als

enige Frans: “Voulez-vous coucher avec moi?”

Einde oktober 1917 neemt een Ameri- kaanse divisie voor het eerst een kleine front- strook over, in een gemakkelijke sector. Dan is het weer wachten. Pershing heeft grotere zorgen. Hij protesteert woedend bij de Fransen dat magazines Amerikaanse negersoldaten tekenen die lachend naar Franse vrouwen kijken. Wat moeten ze in de VS wel denken? In totaal dienen 200.000 Amerikaanse negers in Frankrijk, meestal in de bevoorrading. 40.000 onder hen krijgen wapens. In de VS regent het protesten dat men zwarten op blanken laat schieten. In tegenstelling tot zijn blanke soldaten laat Pershing een van de twee zwarte divisies wel in het Franse leger integreren.

De Fransen zijn koloniale troepen gewoon en voor de Franse soldaten zijn de negers gewoon kameraden die hen komen aflossen.

En als ze eindelijk aanvallen…

Chaos!

In het voorjaar van 1918 sluiten de Russi- sche communisten een vredesverdrag met de Duitsers, waarop Duitse soldaten massaal naar het westelijke front worden gezonden voor een beslissend eindoffensief. De Fran- sen en Britten slagen erin stand te houden en ze vragen zich af waar de Amerikanen blijven.

De Royal Navy moeit er zich mee en trans- porteert maandelijks 250.000 Amerikanen.

Eindelijk komt de Amerikaanse oorlogsindu- strie op stoom. Eind mei slagen de Amerika- nen erin een klein Duits offensief te stoppen, wat in de Amerikaanse media als een grote overwinning wordt uitgesmeerd. De Franse soldaten kijken hun ogen uit als hun bondge- noten eindelijk verschijnen, in mooie nieuwe uniformen, met veel en goede rantsoenen en goedbewapend. En ze komen per vrachtwa- gen, niet te voet.

In augustus 1918 begint het eindspel. Fran- sen en Britten doorbreken op verschillende plaatsen de Duitse linies, en almaar meer uitgeputte Duitsers geven zich over. De bewe- gingsoorlog is herbegonnen. De Amerikanen profiteren van de Britse en Franse doorbra- ken en ook in hun sectoren boeken zij ter- reinwinst. In oktober beginnen zij dan eindelijk aan een echt offensief, maar dat eindigt in een catastrofe.

De divisies lopen elkaar in de weg. Overal staan enorme files. Het is één chaos. 30.000 bijna verhongerde Duitsers houden stand tegenover 250.000 Amerikanen. Die denken nog altijd in cowboytermen en stormen dikwijls onvoorzichtig op de vijand af. Bin- nen drie weken verliezen ze 50.000 mannen.

Maar Duitsland is uitgeput, en op 11 november is de oorlog voorbij.

Twee miljoen Amerikanen hebben Frank- rijk bereikt, maar slechts 400.000 onder hen hebben het front gezien. De meeste soldaten houden zich bezig met bevoorrading, vervoer en administratie, of ze gaan op vakantie in heel Frankrijk. Velen steken een handje toe in de Franse landbouw, waar een chronisch gebrek aan mannen is. De Amerikanen kijken verbaasd naar dat rurale en weinig hygi- enische Frankrijk, waar de mesthopen voor de deur liggen en waar meestal nog geen elektriciteit en stromend water is. Op hun beurt kijken de Fransen nieuwsgierig naar die jonge mannen, die dikwijls nieuwe en betere landbouwmethodes kennen en die met aller- lei machines verschijnen die uit een andere wereld lijken te komen.

Ondanks hun beperkte inzet sneuvelen toch 50.000 Amerikanen en sterven er nog evenveel door ziekte. Na de oorlog mogen de moeders en weduwen de oorlogsgra- ven bezoeken (blanke dames in eerste klas, zwarte families in tweede klas). De VS zijn de enige overwinnaar van de oorlog. Hun economie is dubbel zo groot geworden en de levensstandaard is fors gestegen. In de herfst van 1919 besluiten de Amerikaanse politici zich definitief uit het Europese wespennest terug te trekken en het goede oude “Ame- rica first” van het isolationisme weer als lei- draad te gebruiken.

J^an n^ecker

“Lafayette, hier zijn we!”

Honderd jaar geleden zwegen de wapens; de Eerste Wereldoorlog was voorbij.

Maar nog altijd bestaat de legende dat de geallieerden wonnen dankzij de Ameri- kaanse interventie.

(5)

Actueel

25 oktober 2018 5

Echo’s uit de Koepelzaal

Dood

We wisten al dat ons onderwijs internatio- naal steeds verder wegglijdt, dat de kwaliteit van ons wegennet lager scoort dan die van Rwanda en zo nog wat dingen. Nu blijkt ook dat de levensverwachting hier lager ligt dan in de buurlanden. Een mogelijke verklaring was volgens Bert Moyaers (sp.a) dat te weinig aan preventieve zorg wordt gedaan. Minister Vandeurzen zei dat dergelijke zaken moeilijk te meten zijn. Het Vlaamse gezondheidsbe- leid is overigens prima en zal nog veel beter worden. Elke van den Brandt (Groen) meende te weten dat er een probleem is met gezonde lucht en dat er te weinig aandacht voor het milieu was in dat schitterende gezondheids- beleid. Iets wat Vandeurzen dan weer ont-

Hiermee toonden ze aan dat ze nog in leven waren en dat ze recht hadden op dat pensioen. Vandaag is een jaarlijks ‘levensbewijs’

voldoende. Aan het bewijs is overigens een- zelfde verbintenis gekoppeld als voor pensioenen die op een Belgische bankrekening worden gestort.

Het Rekenhof onderzocht onlangs die buitenlandse betalingen. De verplichting om eenmaal per jaar een levensbewijs te bezorgen (in plaats van elke maand), heeft in liefst 168 dossiers onterechte betalingen aan het licht gebracht. Ter vergelijking: er zijn elke maand zo’n 2.700 dossiers waarbij het pensioen op een buitenlandse rekening wordt gestort. Het aantal is dus zeker niet te verwaarlozen.

Concreet

Stel iemand overlijdt in februari, maar als het ‘levensbewijs’ pas zes maanden later ver- wacht wordt, dan wordt nog enkele maanden geld op de rekening overgeschreven. En in het buitenland wordt een rekening niet altijd auto- matisch afgesloten bij overlijden.

Het totaal te vorderen bedrag bedraagt 280.415,04 euro. Op het ogenblik van de redactie van het verslag van het Rekenhof was slechts 138.042,56 euro effectief teruggevor- derd.

Dat betekent dat 142.372,48 euro onterecht betaalde pensioenen nog terugbetaald moeten worden. De kans dat dit ook gebeurt, is niet al te groot. Het terugvorderen van onterechte betalingen vergt heel wat werk.

Besluit

Het risico op onterechte betalingen is volgens het Rekenhof onder controle voor pensioenen die op Belgische bankrekeningen worden betaald. De regelgeving bepaalt immers dat de financiële instelling en de staat een

Fraude met

overheidspensioenen

Gepensioneerden die in het buitenland verblijven en die hun overheidspensioen op een rekening in het buitenland laten betalen, waren tot 1 april 2016 verplicht om elke maand een ‘levensbewijs’ te bezorgen.

overeenkomst moeten sluiten en dat de begunstigde een persoonlijke verbintenis moet aangaan.

Wat de pensioenen betreft die op buitenlandse rekeningen worden betaald, beveelt het Rekenhof aan die betalingen te beperken tot financiële instellingen die bereid zijn om ten aanzien van de Federale Pensioendienst (FPD) dezelfde verbintenissen inzake verantwoordelijkheid en het terugstorten van onterechte betalingen aan te gaan als die waarin op het vlak van arbeidsongevallen is voorzien voor Fedris (Federaal agentschap voor beroepsrisi-

co’s). T^hierry D^ebels

kende. Het goede nieuws is wel dat men in Brussel en Wallonië nóg sneller het loodje legt, zodat wij naar nog vele jaren in onze topregio kunnen uitkijken.

Bloedraad

Dat de Spanjaarden er niet mee lachen is ons uit de geschiedenis bekend. Nu schijnt Jan Peumans daar de geest van de Bloedraad te hebben gewekt, in die mate dat Madrid het nodig heeft geacht om de diplomatieke sta- tus van de Vlaamse zaakgelastigde aldaar af te nemen. Met een zeldzame eensgezindheid schaarde het Vlaams Parlement zich – terecht – rond zijn voorzitter, met wiens spreekrecht de Spanjool zich niet heeft te bemoeien.

Het is dan ook nog niet vaak vertoond

dat een regering om een buitenlands parlement(slid) te pesten gaat rommelen met de status van gezanten. Minister-presi- dent Bourgeois had het over een “zeer zwaar diplomatiek incident” en stelde een indrin- gend gesprek met mevrouw de ambassadrice in het vooruitzicht. Voorts kon worden verno- men dat dit niet zomaar een grapje is, want de Spanjaarden hebben zelfs laten weten dat van accreditering van toekomstige Vlaamse diplo- maten evenmin sprake zal zijn. Leuk is dat nu ook “federaal” niet meer de andere kant kan worden opgekeken. We zijn benieuwd.

Gênant

Ongetwijfeld dankzij de zegeningen van de klimaatopwarming hebben we van een uitge- breide nazomer mogen genieten. Toch treedt eens de herfst in en – u raadt het al – ook de duisternis en de afschakeling waarvoor men ons al enige jaren waarschuwt. Uiteraard heeft dat niks te maken met het wanstaltige ener-

giebeleid dat men federaal en regionaal voert.

Gelukkig waakt het Vlaams Parlement met reli- gieuze ijver over ons licht en onze warmte. Zo werd bevallen van een decreetsvoorstel dat het mogelijk zou maken om in geval van uiter- ste nood even af te wijken van de duizenden vergunningsregeltjes om energie op te wek- ken. Het komt er op neer dat een gemeente die afgeschakeld dreigt te worden een verge- ten en vervuilende dieselmolen uit de Spaanse Tijd weer in werking mag stellen zonder eerst toestemming te vragen aan de hooggeze- ten Vlaamse overheid. Twee citaten volstaan:

Robrecht Bothuyne (CD&V) vond dat federaal minister Marghem haar broek had geveegd aan de mogelijke stroomtekorten en Joris Van- denbroucke (sp.a) achtte het “gênant” dat we door gebrek aan energievisie in deze situatie zijn aanbeland. Onze rode vrienden hebben daar voorts ook niets mee te maken. Overigens leek men wat met de handen in het haar te zit- ten. Hopen we maar op mild weer.

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE

WWW.MAESKOFFIE.BE

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT

GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F

GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F

WE WORDEN AFRIKA

Stroomschepen zijn meestal omge- bouwde vrachtschepen waarop een kleine energiecentrale geïnstalleerd is, soms met gasturbines, soms met dieselgeneratoren.

In ontwikkelingslanden worden die soms ingezet in noodsituaties, om te beletten dat de elektriciteit helemaal uitvalt, meestal na een oorlog of een natuurramp. In Europa heeft men nog nooit beroep moeten doen op stroomschepen, maar België overweegt nu zo’n schepen te gebruiken om deze win- ter een black-out te voorkomen.

De energiespecialist André Jurres vatte dat heel kernachtig samen: “We zijn het Afrika van Europa aan het worden.” Noch- tans is België een geïndustrialiseerd land en werd het niet getroffen door een oorlog, een aardbeving, een tornado of een tsunami.

Alleen door een vlaag van Groene waanzin, waardoor wij niet op tijd nieuwe en betere kerncentrales hebben gebouwd.

Ja, qua energievoorziening zijn wij aan het terugvallen tot op Afrikaans niveau. En als die gekken van Groen hun zin krijgen, dan moeten we ook nog eens honderddui- zenden “vluchtelingen” uit Afrika binnen- laten. Dan wordt het hier helemaal Afrika:

geen elektriciteit, geen aardgas, geen steenkool en geen auto’s meer, maar wel overal zwarte immigranten.

CITAAT VAN DE WEEK

Filip Dewinter (VB) merkte tegenover Didier Reynders ook nog op dat er geen enkele vorm van protest was toen de sul- tan van Brunei ons land bezocht en even langsging bij Koning Filip: “De sultan van Brunei heeft onlangs de sharia ingevoerd.

Homoseksuelen worden in zijn land geste- nigd. Kerstmis is er verboden.

Dergelijke mensen zijn hier welkom. Zij worden met grote egards ontvangen. (…) Elders wordt hij geboycot en met de rug aangekeken, maar hier wordt hij met open armen door de monarchie ontvangen. De ene monarchie is gelijk aan de andere.”

EINDE PATSTELLING IN TONGEREN

Twee weken na de verkiezingen van 14 oktober heeft Tongeren eindelijk een nieuw bestuur. De huidige coalitie van Tongeren Nu (14) en sp.a (9) kon zijn zetels behouden en had meteen kunnen voortdoen, maar bin- nen de stadslijst Tongeren Nu van Patrick Dewael, een kartel van Open Vld en CD&V, zijn de verhoudingen gewijzigd. De liberalen verloren en komen op 6 zetels, terwijl CD&V op 8 zetels komt. Bovendien is er een schepe- nambt (OCMW-secretaris) minder te verde- len. Het was logisch geweest indien Open Vld er eentje zou inleveren, maar - vernamen we uit welingelichte bron - persoonlijke relaties tussen Dewael en de betrokken schepen, Guy Schippers, stonden dat in de weg. Dewael toonde zich dan ook onwrikbaar om Schip- pers zijn schepenmandaat te ontnemen.

Maandagavond viel de beslissing: sp.a, de grootste fractie, levert een schepenambt in en Open Vld, de partij die het meest achteruit boerde, levert de burgemeester en behoudt twee schepenen. Kind van de rekening is de populaire cafébaas Eddy Manet van sp.a, die met 2125 stemmen slechts 4 stemmen min- der haalde dan de derde en 79 dan de eerste op zijn lijst. Schippers haalde 1338 stemmen.

ONVERWACHTE RECLAME

Een week voor de verkiezingen verscheen in het Brugsch Handelsblad een terugblik op een verijdelde aanslag op niemand minder dan Adolf Hitler in augustus 1944. De Duitse graaf Peter Yorck von Wartenburg, een diep- gelovige protestantse jurist, leidde de ver- zetsgroep Kreisenauer Kreis, die het nazi- regime wilde omverwerpen. Samen met de meer bekende legerofficier Claus von Stauf- fenberg plande hij een aanslag op de Führer.

Het werd een mislukking, wat leidde tot de doodstraf en ophanging. Op de lijst van het Vlaams Belang in Brugge stonden niet alleen gravin Johanna Yorck von Wartenburg, ach- ternicht van Peter, maar ook haar echtge- noot Rien Vandenberghe. Sommigen dach- ten dat alleen bewonderaars van den Dolf op die lijst voorkwamen, maar iedereen kan zich vergissen.

(6)

Blauwe messen

De ene wint, de andere verliest, en in geen van beide gevallen is er een garantie voor een fatsoenlijk vervolg.

Toch is het vaak zo dat zich bij de ver- liezers de interessantste show afspeelt.

MR kreeg op 14 oktober een stevig dek- sel op haar neus. En het was een kwes- tie van uren voor de posities ingeno- men werden.

Voor wie het allemaal niet meezat, is de periode vlak na de verkiezing er een van wonden likken, analyseren, maar vaak ook van het trekken van spreekwoordelijke messen. En zoals de ervaring leert, levert dat geen al te fraai schouwspel op. Maar goed, het is nu eenmaal een obligaat onderdeel van het verkiezingsspektakel en ook de MR ontsnapt niet aan die wetmatigheid. Glo- baal genomen blijkt het overigens nog mee te vallen. Wat minder verkozenen, wat minder meerderheden waarin ze plaatsnemen, maar toch twee extra burgemeesters, waardoor het met overtuiging de PS overklast (101 sjerpen versus 85 voor de socialisten).

De bezorgdheid is echter vooral een cijfer- matig gegeven. Vaak zijn de resultaten voor de provincieraadsverkiezingen een betere voorspelling voor wat op regionaal en federaal niveau in de maak is (al ontbreken die in Brussel). Die zondag werd vrij snel duidelijk dat de gehoopte opmars in de richting van 30 procent utopisch was. Het werd 23,7 procent, precies 4 procent minder dan in 2012.

Dilliès, De Wolf en de jongeren

Het is vooral Brussel dat zorgen baart.

Zoals gezegd, vorige week werd het in de hoofdstad groener en roder, dus minder blauw. De MR werd uit niet minder dan zes coalities gegooid. Vier burgemeesterssjer- pen, waaronder die van Molenbeek, gingen verloren. Daardoor behouden enkel Ukkel en Etterbeek een blauwe burgemeester. Het likken van de wonden zal nog even door- gaan. Een analyse maakte ieder voor zich, en wat volgde was het naar buiten brengen van die analyses. Onmiddellijk werd daar- uit duidelijk in welke richting de getrokken messen gehouden worden.

Vooral Didier Reynders krijgt lik op stuk.

De Luikenaar trok destijds naar Ukkel, werd voorzitter van de Brusselse MR, maar krijgt nu het verwijt te weinig op de bres te staan.

Zelf stond hij niet op een lijst, een slecht signaal, maar in het bijzonder steekt het feit dat hij onvoldoende de rol speelde die men van een gewestelijke voorzitter mag verwachten. Vooral gemeentegenoot en (verlie- zende) burgemeester Boris Dilliès was in La Libre Belgique scherp. Voor hem is het duidelijk: Reynders moet volgend jaar de Brus- selse lijst trekken, niet de Kamerlijst.

Alsof het afgesproken was, en wellicht was het dat ook, kwam ook die andere over- gebleven MR-burgemeester met zijn verhaal. Vincent de Wolf, burgemeester van Etterbeek, maakte in Le Soir duidelijk dat een rechtlijnige keuze voor een meer ‘sociaal liberalisme’ dient te worden gemaakt, de lijn, zeg maar, van Louis Michel, vader van.

‘Sociaal liberalisme’ enerzijds, meer aandacht voor ecologische thema’s (dixit Boris Dilliès), maar er was ook een reactie van ‘de jongeren’, die waarschuwden voor een soort lightversie van PS of Ecolo. Zij nemen het ook op voor Reynders. In Ukkel verloren de liberalen een derde van hun electoraat, maar hoe kan je dat in de schoenen schuiven van iemand die aan deze verkiezing zelfs niet meedeed, klinkt het retorisch. Trouwens, ook Michel kwam niet op. En partijvoorzitter Chastel deed het niet goed in Charleroi.

Renaissance

De discussie brengt ons terug naar wat negen jaar geleden in werking werd gezet.

Op een maandagochtend kreeg toenma- lig partijvoorzitter Didier Reynders op de hoofdzetel van de MR bezoek van vier libe- rale volksvertegenwoordigers. Ze over- handigden hem een brief van 37 ‘perso- naliteiten’ die nieuwe interne verkiezingen vroegen. Die groep, Renaissance genaamd, werd gestuurd door de clan-Michel binnen de partij. Het werd het begin van een interne strijd in de partij, tussen de twee clans, die door de huidige premier gewonnen werd.

Dat daar altijd iets is van blijven hangen, was al geweten. Deze sombere stembusuit- slag zorgt ervoor dat de oude wonden terug

opengereten worden. KNIN

De Geuzenberg

Dwars door Vlaanderen 25 oktober 2018

6 Parallel universum

Nu de lokale bolletjeskermis achter de rug ligt, komt de hoofdstedelijke praatbarak weer op volle toeren. Traditioneel startte dit met de beleidsverklaring van de minister- president, Vervoort. Zijn beleidsverklaring kon bij de verzamelde oppositie op weinig bijval rekenen. “Alsof de Brusselse regering in een parallel universum leeft, waar feiten niet langer van tel zijn”, smaalde Brussels Vlaams Belang-fractievoorzitter Dominiek Lootens. Het Vlaams Belang hekelde voor- namelijk dat de Brusselse regering doet alsof in Brussel omzeggens geen veiligheidspro- bleem bestaat. Zo repte Vervoort met geen woord over het probleem dat hele wijken in Brussel dag en nacht in een wurggreep houdt. “En met de terugkeer van het islamo- socialisme in sommige Brusselse gemeenten zal er op dat vlak alvast geen beterschap komen”, voorspelde Lootens. Ook N-VA-col- lega Johan van den Driessche riep op tot een daadkrachtig beleid dat de veiligheid in de probleemwijken moet verbeteren.

Papierverspilling

“Een motie over het naleven van de taal- wet is een verspilling van papier.” Dat zei Brussels minister Pascal Smet (sp.a) let-

terlijk. Een uitspraak die veel zegt over de gehechtheid van de Nederlandstalige excel- lenties in de hoofdstedelijke regering aan de Nederlandse taal in Brussel. Helaas voor Smet en voor het Brusselse bosbestand trok VB’er Dominiek Lootens zich weinig aan van het incivieke gedrag van Smet en consor- ten. Hij diende naar jaarlijkse gewoonte zijn motie in waarin de regering wordt opge- roepen de taalwetten in de hoofdstad na te leven. En naar even jaarlijkse gewoonte werd die motie enkel en alleen gesteund door het Vlaams Belang en de N-VA.

PvdA? Niet extremistisch!

In zijn beleidsverklaring toonde de Brus- selse minister-president zich opgetogen dat de Brusselaars met de gemeenteraadsverkiezingen “alle extremen hebben geweerd uit de gemeenteraden”. Aangezien de Brus- selse gemeenteraadsverkiezingen voorna- melijk werden gewonnen door Groen-Ecolo en de PvdA-PTB is het duidelijk dat Vervoort de communisten niet als een extreme partij beschouwt. Zijn PS was dan ook de eerste partij om de PvdA de hand te reiken, om gezamenlijk te besturen in Molenbeek.

Wanneer het aankomt op samenwerken met extremisten is de Parti Socialiste lang niet zo kieskeurig als ze wil laten uitschijnen.

Nog niet overal is er een nieuw bestuur.

We trekken door het land en kijken met meer dan gewone interesse naar bepaalde Vlaamse gemeenten.

Kasterlee

Tot enkele jaren geleden was dit de thuisbasis van Yoleen van Camp, Kamerlid voor de N-VA. Maar Kasterlee is ook de thuisbasis van Ward Kennes, burgemeester namens CD&V.

Aan de hand van volgende cijfers kunt u nagaan hoe zot de cijfers soms uitvallen.

CD&V haalde er in 2012 een monsterscore en een absolute meerderheid: 43,9 procent en 14 zetels op 25. In 2018 haalt de partij 43,1 procent van de stemmen, goed voor 12 zetels op de 25. Nochtans haalt de CD&V nu 51 stemmen méér dan in 2012. Alleen, er zijn ook 300 stem- gerechtigden bijgekomen. Resultaat: de CD&V haalt weliswaar 0,8 procent minder stemmen – een kleine achteruitgang - maar verliest wel 2 zetels én de meerderheid. Ingewikkeld? Dat is het minste wat men kan zeggen.

En dan komt het: het Vlaams Belang kwam ook op, en haalde voldoende stemmen voor 2 zetels, maar er stond slechts één kandidate op de lijst. Dus verhuizen de reststemmen van Vlaams Belang naar CD&V, die een dertiende zetel in de wacht sleept en zo de absolute meerderheid in Kasterlee behoudt.

Antwerpen

Komt er een samenwerking tussen N-VA en Groen? Vermoedelijk niet. Als Bart de Wever zoiets lanceert in een programma van Paul Jambers, dan weet die eerste zeer goed dat er camera’s draaien. En mocht het een “slip of the tongue” zijn geweest in de “war room”, dan nog was er de mogelijkheid om het weg te knippen in de montage. Maar Bart de Wever, nog steeds een meester-strateeg, liet het bewuste frag-

De laatste weetjes over bollekenskermis

ment bewust in de reportage staan.

Nu kunnen N-VA en Groen elkaar wel op een aantal raakvlakken vinden, zoals mobi- liteit en ecologie (fijn stof), maar over diversiteit en migratie liggen de standpunten heel ver uit elkaar. Voor Groen is het hoofddoeken- verbod een breekpunt. Groen wil het mogelijk maken dat loketbedienden en leerkrachten een hoofddoek kunnen dragen. N-VA is daar falie- kant tegen. Het is een kwestie van tijd dat de gesprekken tussen die partijen worden opge- blazen. En dan zal Groen moeten toegeven dat het water te diep was … omwille van een islamitisch symbool, dat niets te maken heeft met een gezondere omgeving. En zo zorgt Bart de Wever voor de perceptie dat Groen meer bezig is met hoofddoeken en boerka’s dan met bomen en fijn stof.

Aarschot

In Aarschot komt er misschien een coalitie tussen N-VA, Open Vld en sp.a. CD&V haalde vijf zetels minder dan in 2018, terwijl de Open Vld er zes bijwint met Gwendolyn Rutten als lijsttrekster. Zij kan burgemeester worden. Er is echter een maar. Binnen de sp.a is er een opstand begonnen tegen een mogelijke coalitie met N-VA. Een samenwerking met de “fas- cisten” strookt niet met de socialistische prin- cipes…

De N-VA haalde drie zetels in de gemeenteraad, net als Groen. Wil sp.a liever besturen met Groen in plaats van N-VA, en ziet Rutten dat zitten? Overigens, N-VA scoorde zeer slecht in Aarschot. Ze zakte van zes zetels naar drie.

De oorzaak kan misschien gezocht worden in het feit dat enkele verkozenen van N-VA het in 2017 niet meer zagen zitten en de partij ver- lieten. Daar kon onder meer het VB van profiteren, want die partij verdubbelde haar aantal vertegenwoordigers tot 2.

Vilvoorde

Deze week kwam een einde aan de goede samenwerking tussen sp.a en Groen in Vil- voorde. Beide partijen trokken daar – zoals in Gent – in een kartel naar de kiezer, net als in 2012. Bij de jongste verkiezingen haalde de kartellijst zo’n vijf procent meer, goed voor 3 extra zetels. Maar de sp.a-burgemeester wil zijn vrienden van het kartel geen schepenzetel gun- nen. Dat is ongezien. Wat heeft Bonte bezield om deze beslissing te nemen? Nu Groen boos is opgestapt uit de coalitiegesprekken, zien ook de coalitiepartners N-VA en Open Vld het even niet meer zitten om met Bonte rond de tafel te gaan zitten.

Even aanstippen: in Vilvoorde zijn er 35 gemeenteraadszetels, met 18 zetels heb je dus een meerderheid om te besturen. Een rechtse coalitie zonder sp.a zou perfect mogelijk zijn: Open Vld (8) + CD&V (5) + N-VA (4) + Vlaamse Belang (2) geeft een meerderheid van 19 zetels. Begrijpt u nu waarom links zo halsstarrig vasthoudt aan het cordon sanitaire.

Aartselaar

N-VA-burgemeester Sophie de Wit mag best tevreden zijn. Haar partij haalde een absolute meerderheid en stijgt met 9 procent naar 13 zetels. Een coalitiepartner is zelfs niet nodig, maar in 2012 was er een samenwerking met het kartel sp.a-Groen, goed voor 2 schepenen.

Dit jaar kwamen sp.a en Groen apart op, waarbij Groen 2 zetels haalde en de sp.a geen. Om een brede coalitie te vormen, zou Sophie de Wit ook voor Open Vld kunnen kiezen. In 2012 verloor die partij niet alleen heel veel stemmen, maar ook het burgemeesterschap. De legendarische Marc van den Abeele, voor het eerst in de gemeenteraad in 1976, nam zelfs zijn mandaat als gemeenteraadslid in 2012 niet meer op. Die nederlaag lag Open Vld lange tijd op de maag. Zou er nu terug ruimte zijn om samen te werken met N-VA?

Ninove

Het is even wachten op een bestuursmeer- derheid in Ninove. Veel hangt af van de coalitiegesprekken die in andere steden of gemeenten aan de gang zijn. De N-VA wordt zwaar onder druk gezet door Groen en de Franstalige politici om het cordon sanitaire niet op te blazen.

Uiteindelijk zijn het de francofonen die bepalen wie er burgemeester mag worden in Ninove en wie niet. Straf, maar in dit apenlandje kan alles.

Er komt natuurlijk ook reactie uit de mos- limgemeenschap. Met name Semir Mabrouk, lid van Abou Jahjahs partij Be.One, liet zijn ongenoegen daaromtrent blijken op sociale media. Hij plaatste het ene na het andere spot- tende bericht, het ene al beledigender dan het andere.

Zo noemt hij Guy D’haeseleer “Forza Dikzak”

en vergelijkt hij de Forza-kiezers met zombies of “gorilla’s met cerebrale fybriomalgie”. Maar het gaat verder dan dat. In een Facebookpost stelde Mabrouk vijf autobussen te willen inleg- gen om een weekendje naar Ninove te orga- niseren. “Sightseeing for muslims”, noemt hij het, waarmee hij Ninove vergelijkt met een dierentuin. “Wel vereist dat je een intimide- rende fysiek hebt en/of vechtsport beoefent”, stond in de Facebookpost, die intussen verwijderd werd.

Die laatste post was namelijk de aanleiding voor een politieverhoor vorige week. Concreet wordt Mabrouk beschuldigd van het uiten van schriftelijke bedreigingen. “Pure intimidatie”, vindt Semir Mabrouk, die niet te spreken is over het feit dat hij de keuze kreeg om meteen naar het politiekantoor te gaan of te worden opgehaald door de politie. “Moeten we ons nu monddood laten maken door een stel neo- nazi bavianen die sans gène de Hitlergroet in een stad van bijna 40.000 inwoners brengen, als ik er ludiek op reageer, toegegeven, met sappige superlatieven, dan word ik beschuldigd van FEITEN WAARVOOR EEN VRIJHEID- STRAF KAN WORDEN OPGELGD!?” Zo doet Mabrouk zijn beklag op de door hem gerunde Facebookpagina ‘Bleekselders & opportunisti- sche appjes in Satirochtonië’. In het verleden viseerde Mabrouk al tal van politici, voorna- melijk van N-VA. Zo noemde hij staatssecre- taris voor Asiel en Migratie Theo Francken een

“geëpileerde basketbal” en een “kale teel- bal”. N-VA-voorzitter Bart De Wever is volgens Mabrouk een “ex-obese Keizer”. En: “N-VA is Dutroux, de maatschappij is een fragiel, weer- loos meisje.”