72ste jaargang • nummer 12 • donderdag 24 maart 2016 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
In Knack (20/8) kwam vorige zomer een bericht ter sprake van de Antwerpse Syriëstrij- der Abdellah Nouamane (20) aan jihadspecia- list Montasser AlDe’emeh: “Alles gaat de lucht in in België. Bibliotheken, scholen, ziekenhui- zen, winkelstraten, discotheken... Alle plaatsen waar ongelovigen zijn”. De boodschap richtte zich ook tot de moslimjongeren in België: “Jul- lie zijn de slapende leeuwen die moeten ont- waken en elke ongelovige op straat afslachten.”
Volgens Nouamane zouden “de broeders bin- nenkort in Europa staan”.
AlDe’emeh waarschuwde dat de dreiging ernstig moest worden genomen. Het dreigings- niveau werd niet verhoogd. Aan dit soort din- gen besteedt men begrijpelijkerwijs liefst zo weinig mogelijk ruchtbaarheid. Binnenlandse Zaken krijgt wel vaker dit soort dreigemen- ten binnen.
Waarom
Op momenten waar niemand het verwacht, dient dan over bloed en tranen te worden bericht. Een vuile oorlog rolt dan de dag door over onze schermen. Even verstomt de kritiek op de veiligheidsdiensten, op het terreurniveau of op het politieke beleid. En weinigen gaan op die momenten al op zoek naar het waarom van die repetitieve waanzin. Waarom heeft het ter- rorisme nu ook dit land bij de keel?
Mogen we ons de komende dagen en weken weer verwachten aan pseudosociologische verklaringen en relativeringen van de terreur?
Of gaan we voor een doortastende analyse?
De reacties van een bepaald soort pers na andere recente terreur laten ons het ergste vrezen. Zoals na Charlie Hebdo…
Het linkse nieuwsmedium Apache verge- leek de krijgers van de Bataclan met de indivi- duele Noorse gek Breivik. Ook Kristof Calvo zag die vergelijking wel zitten. Lijkt logisch, maar is het in geen geval. Continue terreur vergelijk je niet met incidenteel en individueel geweld.
“Het antwoord is niet wij tegen zij, maar net
meer wij”, orakelde Kristof Calvo (Groen). Hoe politiek correct moet je zijn om te geloven dat die “zij” - de terroristen - meteen met ons “wij”
willen spelen? Volstaat dit soort verklaringen - bij voorbeeld - als duiding bij de terreur van Boko Haram?
De linkse socioloog Jan Hertogen schimpte op een onderzoek waaruit bleek dat de helft van de Belgische moslims fundamentalistisch zou zijn. Verlegt dus de schuld van de daders naar de onderzoekers. Douglas de Coninck zei in De Morgen dat “radicalisering niet gebeurde in Syrië, maar wel in de cel”. Zijn collega Maar- ten Rabaey wist dat die arme terroristen zich
“veelal tweederangsburgers voelen in uitzicht- loze banlieus”, gediaboliseerd bovendien door Le Pen…
Verstandiger
Er waren ook verstandiger analyses. Dan denken we aan politicoloog Bilal Benyaich. Die vond Charlie Hebdo helemaal “geen schreeuw om aandacht van een gediscrimineerde groep, of van lager opgeleide werkzoekende gasten”.
Wel religieus fanatisme en banditisme van een gevaarlijke subgroep... “We staan aan het begin van het overplanten van het gewelddadig salafisme naar onze contreien”, luidde het profetisch.
“Niemand kan tegenspreken dat veel geweld in het hedendaagse Europa uit hun hoek komt… Je kunt niet beweren dat de islam er niets mee te maken heeft”, stelde Cas Mudde, verwijzend naar wat begon bij de moord op Van Gogh (2004). Moskeeën kunnen een tri- bune bieden “aan het meest achterlijke en extreme gedachtegoed in plaats van een vrede- volle islam te ontwikkelen”, vreesde de islamo- loog Rachid Benzine. “De Moslimgemeenschap haast zich om te zeggen dat de terroristen geen moslims zijn. Onzin natuurlijk”, voegde Mon- tasser ALDe’mech daaraan toe… “Moskeeën boden een tribune aan het meest achterlijke en extreme gedachtegoed” en wie hierover
zwijgt is zelf schuldig”, aldus Rachid Benzine, islamoloog in Parijs. Na de mislukte aanslag op een Thalys (aug. 2015) smeekte Afshin Ellian in Elsevier om actie tegen de jihadisten. Niet door de burger, maar door de overheid. Aan- houdingen, afpakken van de nationaliteit, uit- zetting, gebiedsverbod, enkelbanden, acties tegen radicale imams, etc... kunnen bij tijdelijke wet worden geregeld. Hoe lang nog hebben we schrik van onze eigen schaduw? Dan denken we aan de Britse econoom Paul Collier (auteur van ‘Exodus. Hoe migratie onze wereld veran- dert’) in Elsevier (27 sept. 2015): “Een beetje migratie is goed, te veel ondergraaft het onder- linge vertrouwen en de solidariteit… Diversiteit is niet slecht, het is iets goeds. Maar zoals alle goede dingen kun je er te veel van hebben. Is er te veel diversiteit, dan wordt sociale cohe- sie in een samenleving minder.”
Dan denken we aan de Nederlandse publi- cist en hoogleraar Paul Scheffer (auteur van
‘Het land van aankomst’), die in De Morgen stelde dat Europa “een waardegemeenschap moet blijven, maar tegelijk een veiligheidsge- meenschap moet willen worden, want elke gemeenschap bestaat bij gratie van grenzen.
Dan denken we aan de Joods-Hongaarse
“links-liberale” schrijver György Konrád: “Zoals velen pas laat inzagen dat het communisme een totalitaire ideologie is, vergissen ze zich in de islam”. Konrád voert fel oppositie tegen de Hongaarse premier Viktor Orbán, maar accep- teert het feit dat die een reëel en fundamen- teel conflict herkende tussen twee waarden- stelsels, het Europese en het islamitische. Ook Konrád vindt de islam als “wezensvreemd aan de Europese cultuur… Er is geen islamitisch land met een democratisch bestuur.”
Ook volgens de islamexpert Felice Dassetto (UCL) heeft het geweld van IS wel degelijk met godsdienst te maken. “Wat drijft jonge mos- lims naar de jihad? “Zeker niet werkloosheid en armoede”, zegt Dassetto.
Bataclan
Na de aanslagen in Parijs ging zelfs Rudy Van Daele in Humo even in tegen de wind van het blad: “Het bloed in Le Bataclan was nog niet opgedweild, of Ons Soort Mensen
vormde al een spreekkoor dat het vertrouwde repertoire afdraaide: systematische achterstel- ling, racisme, kansarme vogels voor de kat, ver- regaande jongerenwerkloosheid, gebrek aan pingpongtafels, een jeugdig teveel aan testos- teron… maar speciaal voor deze gelegenheid wens ik me niet met dat schuldbewuste `wij’
te identificeren.”
De acute terreurdreiging in Brussel is niet meteen voorbij als Salah Abdeslam wordt uit- geschakeld, zei Jan Jambon. Sneller dan hij het heeft gehoopt, kreeg hij gelijk. Is de dreiging nu voorbij? Of is er in Europa een (godsdienst) oorlog aan de gang om cultuur en waarden?
Vragen we de tienduizenden nieuwkomers voldoende of ze zich de cultuur en waarden van Europa eigen willen maken? Hoe groter de afstand tussen culturen, hoe moeilijker de samenleving wordt.
Andersgelovigen worden in het Westen niet onderdrukt, noch vervolgd. Houden zo. Kan en wil Europa nu eindelijk werken aan de oorza- ken van veel problemen? Het kan. De migra- tiekar van Merkel is deels gekeerd, met ver- velende toegevingen aan de Turken, maar tot daar. Laat ons hopen dat Europa nu iets snel- ler reageert. Maar dan liever op een andere manier dan Martine Tanghe en Van Gils en het groepje commentatoren dinsdagavond op de VRT, want daar werd over de oorzaken van de terreur eigenlijk niet veel gezegd. Liever op een andere manier dan onze premier die na Parijs het licht van de zon ontkende door te stellen dat de islam “geen uitstaans had met de aanslagen… Niemand doodt in naam van een religie, de islam is een vreedzame gods- dienst van mededogen en tolerantie. De islam heeft niet te maken met terroristen…”. Als hij die woorden nu nog herhaalt, dan heeft dit land een probleem, aldus Jan Segers in Het Laatste Nieuws.
Laten we eindigen met een moedige Wou- ter Beke in Terzake (DS, 4 sept.): “Als we een einde willen maken aan de ellende in Syrië en de vluchtelingenstroom uit dat land, moet een militair ingrijpen overwogen worden”. Als we een eind willen maken aan de terreur hier, moet dat helaas ook.
Er waart een spook door Europa… Van de moord op Theo van Gogh over Charlie Hebdo en de Bataclan, naar Zaventem en Maalbeek… We weten het, maar wat doen we eraan.
We leggen een bloem, zingen een lied, en vullen talkshows met commentaren. Maar er zal meer nodig zijn om de stoet van terreur te stoppen.
“Alles gaat de lucht in!” Hoe lang nog?
€ 2,20
Actueel
24 maart 2016
2
Uit de smalle beursstraat
Helikoptergeld
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
Beste lezer van
’t Pallieterke:
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Genocide tegen christenen in het Midden-Oosten
De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry verklaarde vorige week voor het eerst dat ISIS wel degelijk een volkerenmoord begaat in Irak, Syrië en Libië.
Vooral christenen, jezidis en sjiitische moslims worden geviseerd. De verklaring komt niets te vroeg, nadat ook het Amerikaanse Huis of Afgevaardigden en het Europees Par- lement recent een resolutie in die zin goedkeurden.
die in die periode werden vernield. Deze cij- fers vertegenwoordigen niet alle slachtoffers, want alleen al voor 2015 raamt men het aan- tal christelijke slachtoffers op meer dan 7.100, bovenop de meer dan 3.000 slachtoffers van 2014. Nu zouden er nog gemiddeld 180 chris- tenen per maand worden vermoord.
Oorlogsbuit
In het rapport wordt naast christenen en andere minderheden in Syrië, Irak en Libië, ook verwezen naar de talrijke jezidi-families uit Irak die nog steeds in onzekerheid leven over het lot van vele jonge mannen en ont- voerde vrouwen.
Massagraven met vermoorde jezidis werden reeds ontdekt in op ISIS veroverde gebieden in Syrië. Van jezidi-vrouwen en kinderen is alge- meen geweten dat ze als ‘oorlogsbuit’ verkocht worden op slavenmarkten. Het rapport van The Knights of Colombus bevat trouwens een prijs- lijst waaraan de handelaars zich dienen te hou- den op straf van executie. Blijkbaar dient een minimumprijs gehandhaafd om de inkomsten van het kalifaat op peil te houden. Kinderen tussen 1 en 9 jaar zijn het meest waardevol;
zij kosten 200.000 Irakese dinar (ongeveer 160 euro). Zij komen in aanmerking voor heropvoe- ding of militaire opleiding. Meisjes tussen 10 en 20 jaar moeten minstens 150.000 Irakese dinar kosten. Naarmate de leeftijd stijgt, gaat de prijs omlaag. We weten wat die meisjes en jonge vrouwen als seksslavinnen bij de ISIS-cri- minelen te wachten staat. ‘Dit is het ergste wat mij kon overkomen,’ zegt een jezidi. ‘Ik mag er niet aan denken wat er met mijn vrouw en dochters nu gebeurt.’
Uitroeiing van andersdenkenden
Het rapport van The Knights of Colombus wordt gestoffeerd door enkele belangrijke bij- lagen die de stelling van genocide moeten onderbouwen. De juridische termen volke- renmoord, schending van de mensenrechten en oorlogsmisdaad worden ontleed. Telkens toont men aan dat vrijwel alle daden van ISIS zonder enig onderscheid gericht zijn op de uitroeiing van andersdenkenden als politieke groep of als religie.
Er wordt bovendien geen enkele rekening gehouden met ‘beschermde personen’, te defi- niëren als mensen die die niet meer actief aan de strijd kunnen deelnemen zoals krijgsgevan- genen, gijzelaars en burgers. Volgens de Con- ventie van Geneve is het doden, gijzelen of fol- teren van deze personen een oorlogsmisdaad.
Een strijder die zich daaraan schuldig heeft gemaakt, kan na de vijandelijkheden daarvoor vervolgd worden. Wellicht is het geen toeval dat de laffe ISIS-strijders meestal gemaskerd in beeld komen terwijl effectief oorlogsmisda- den worden uitgevoerd.
Het rapport heeft het ook over de erbar- Op zich zal dit weinig aan de toestand ter
plaatse veranderen, noch aan de huidige mili- taire strijd tegen de terreurorganisatie. De erkenning als volkerenmoord of genocide is echter wel belangrijk om de verantwoordelij- ken na de vijandelijkheden voor een interna- tionaal gerechtshof te krijgen en te laten ver- oordelen voor oorlogsmisdaden.
Volgens Defense News & Military Times komt de verklaring van Kerry er vooral na zijn confrontatie met een zorgvuldig opge- steld rapport van The Knights of Colombus,
melijke gezondheidsinfrastructuur in voorna- melijk Syrië en Irak. Ook dat kan een strategi- sche optie zijn om een volk te vernietigen. Een dreigende cholera-epidemie en de versprei- ding van andere mogelijk besmettelijke ziek- ten, zoals mazelen, zijn het gevolg. Gebrek aan sanitaire voorzieningen en gebrek aan zuiver water zijn daaraan niet vreemd.
Eind 2015 werden in Irak officieel 5.000 gevallen van cholera vastgesteld, met verschil- lende doden. In werkelijkheid zou het gaan om meer dan 250.000 gevallen met uitbrei- ding naar nabijgelegen landen, zoals Syrië, Koe- weit en Bahrein. In Syrië is meer dan de helft van de ziekenhuizen vernield. Veertig procent van de ziekenwagens is onbruikbaar. Minstens honderdzestig artsen werden gedood terwijl honderden anderen werden ontvoerd, gevan- gengenomen of deel uitmaken van de migra- tiestromen naar Europa.
RIRO een Amerikaanse organisatie die zich voorna-
melijk bezighoudt met het verdedigen van de godsdienstvrijheid, waar ook ter wereld. Het tweehonderdtachtig bladzijden tellende rap- port brengt aan de hand van getuigenissen van overlevenden voor het eerst heel concrete gegevens over de moorden, verkrachtingen en folteringen door de leden van ISIS. Bijzonder is dat namen en plaatsen worden vermeld.
Zo bevat het rapport een lijst met de namen van 1.131 christenen die tussen 2003 en 2015 werden vermoord, en een lijst van 125 kerken
Peter Praet, hoofdeconoom van de Europese Centrale Bank, sluit niet uit dat drastische maatregelen zullen moe- ten worden genomen om de economie groei aan te zwengelen: geld uitdelen aan de bevolking dat dan binnen een paar weken geconsumeerd moet worden. ‘Helikoptergeld’, heet dat in economisch vakjargon. Het lijkt aantrekke- lijk, maar het is voor de economie een gevaarlijke cocktail.
De ECB probeert sinds een jaar de economie in de eurozone aan te zwengelen. Er werd al 700 miljard euro in de Europese economie gepompt. Dat gebeurt via de banken: de ECB koopt staatsobligaties op en de banken kunnen met het geld dat zo vrijkomt investeringen en consumptiekredieten financieren.
Maar dat gebeurt te weinig. Vandaar dat Peter Praet, hoofd- econoom van de ECB, met een opvallend voorstel kwam: geld uitdelen aan de bevolking.
Iedere Europese burger krijgt dan een eenmalig bedrag op zijn rekening - 1.000 euro bijvoorbeeld - en heeft twee weken tijd om dat uit te geven. Dat zou de inflatie en groei eindelijk aanzwengelen. Het zou volgens voorstanders een effectievere maatregel zijn dan de aanpak die de ECB nu verkiest. In plaats van miljarden via het bankencircuit in de economie te pompen - wat dus niet echt lukt - kan de stimulering via de gewone bur- ger gebeuren. Met het geld dat de ECB nu al maandelijks ter beschikking stelt, zou elke inwoner van de eurozone op 235 euro kunnen rekenen.
Deze extreme maatregel om de economie aan te zwengelen, heet ‘helikoptergeld’, analoog met de analyse die de econoom Milton Friedman in 1969 maakte. Hij vroeg zich af of men de
economie geen steun in de rug zou kunnen geven door vanuit een helikopter briefjes van 1.000 euro onder de Amerikanen te verdelen. Friedman stond terughoudend tegenover deze aan- pak. Ze zou volgens hem leiden tot hyperinflatie. De geschie- denis leert dat dit inderdaad een ernstig gevaar is. Tijdens de Amerikaanse burgeroorlog werd geld gedrukt om de soldaten te betalen. Het gevolg was een hyperinflatie van 9.000 procent.
Het bekendste voorbeeld is de Duitse hyperinflatie begin jaren twintig van de vorige eeuw. Er werd massaal geld gedrukt, onder andere om de herstelbetalingen van na WO I te betalen.
De prijzen stegen fenomenaal. Er kwamen briefjes van miljar- den D-Mark in omloop. De Duitse middenklasse verloor zijn spaargeld en werd weggevaagd. Het was één van de oorza- ken van de opkomst van het nationaalsocialisme. In Japan in de jaren dertig, Hongarije (1945), Rusland (1997), Argentinië (2002) en in Zimbabwe het voorbije decennium deden zich gelijkaardige vormen van hyperinflatie voor ten gevolge van een te grote geldinjectie in de economie.
De voorbeelden uit het verleden tonen aan dat Peter Praet met zijn voorzichtig pleidooi voor helikoptergeld niet echt een verstandige uitspraak heeft gedaan. Nochtans is Praet geen
domoor. Deze zoon van een Belgische vader en Duitse moe- der was econoom bij het IMF en later hoofdeconoom bij de Nationale Bank en Fortis Bank. In 1999 werd hij kabinetschef van toenmalig minister van Financiën Didier Reynders (MR) en van 2001 tot 2011 was hij directeur bij de Nationale Bank van België vooraleer hij naar Frankfurt vertrok om bij de ECB eerst directeur en later hoofdeconoom te worden.
Dat een zeer intelligent man als Peter Praet denkt aan een storting op eenieders bankrekening, wijst erop dat ze bij de ECB echt niet meer weten hoe ze de economische groei moe- ten ondersteunen. Ze zijn de wanhoop nabij.
Want helikoptergeld verhoogt niet alleen het risico op hyper- inflatie. Het kan leiden tot andere zwaar verstorende economi- sche effecten. Europa zit midden in een migratiecrisis die nog lang niet ten einde is. Wat zullen de miljoenen gelukzoekers aan de rand van het oude continent denken wanneer ze horen dat iedere inwoner van de eurozone 1.000 euro op zijn bank- rekening krijgt? De aantrekkingskracht van landen als Duits- land zal voor zogenaamde vluchtelingen nog groter worden.
Nog iets waarmee de voorstanders van helikoptergeld geen rekening houden: als je burgers 1.000 euro geeft die ze binnen twee weken moeten consumeren, dan zullen ze gewoon het- zelfde bedrag, 1.000 euro, opzijzetten. 1.000 euro die ze nor- maal gezien hadden gebruikt voor consumptie. Economisch is helikoptergeld in dat geval een nuloperatie.
AngélIque VAndeRstRAeten
Actueel 24 maart 2016 3
Orakelend
Mijnheer de keizer-koster,
Gij hebt u nog eens langs uw meest onver- draagzame kant laten zien - naar aloude gewoonte, overigens. Zeker als het over ethi- sche en religieuze aangelegenheden gaat, staat gij met het geheven vingertje klaar om al degenen die niet in uw ‘verlichte’ loge- spoor lopen te kapittelen en hen om de oren te slaan met de veroordelende mededeling dat zij niet mee zijn met de samenleving van vandaag.
Dat bleek vorige week nog maar eens toen gij de goegemeente kwaamt meede- len dat het onaanvaardbaar is dat een ultra- katholieke school uit Overijse haar erkenning behoudt. “Want”, zegt gij, “het gaat hier om een school die liet weten tegen het gebruik van anticonceptie te zijn, leerlingen te weige- ren op basis van hun geloof en homoseksu- aliteit en abortus niet als mensenrechten te beschouwen. Ik kan niet begrijpen dat minis- ter Crevits dit heeft kunnen laten passeren.”
Gij vindt dat compleet absurd en gij voegt er orakelend aan toe: “Het moet iedereen vrij staan een school op te richten. Maar een erkenning, laat staan een subsidiëring door de Vlaamse overheid, moet voorbehouden zijn voor scholen die onze jongeren voorbe- reiden op onze samenleving. Het bijbrengen van onze grondwaarden en het leren samen- leven in onze diverse samenleving is daarbij van uiterst belang. Aan deze voorwaarde is hier niet voldaan.”
Kijk, Zjean-Zjaak, gij zit nog geen eeuwen in het parlement zoals uw vader, het min- zame liberale lachebekje bij uitstek. Maar gij zoudt intussen toch moeten weten dat als er in het parlement wetten worden gestemd, zoals de abortuswet, de euthanasiewet, het homohuwelijk, de homoadoptie en nog van die aangelegenheden, er ook altijd men- sen zijn die het daar níét mee eens zijn. Dat noemt men dan minderheden die er een andere kijk op nahouden dan de al dan niet toevallige meerderheid die een bepaalde wet stemt of doordrukt. Met andere woorden:
het is niet omdat een bepaalde wet voort- aan geldt, dat niemand daar nog tegen is of er
geen andere mening over blijft hebben. Wij noemen dat een democratie waarin diverse standpunten – meerderheids- én minder- heidsstandpunten – kunnen vertolkt worden.
Het komt vaak voor dat in religieus geïnspi- reerde gemeenschappen nogal eens afwij- kende meningen ten overstaan van ‘leken- wetten’ worden gehuldigd. En dan? Is dat een probleem? Ik dacht het niet. Als die stand- punten eerbaar zijn en niet oproepen tot dis- criminatie of geweld tegen mensen of groe- pen. Dat geldt evengoed voor het al dan niet gebruiken van anticonceptiva. Sommigen zijn voor en sommigen zijn tegen, met uiteenlo- pende argumenten, waarover ik mij niet wil uitspreken. Zelfde vraag: en dan? Is dat een probleem? Gij maakt telkens weer de fout een bepaalde kerkelijke moraal te verafschu- wen - wat op zich uw goed recht is -, en tege- lijk hen te willen fnuiken in hun opinierecht.
Ik begrijp dat van u niet, zeker als gij zegt een pleitbezorger van een diverse samenleving te zijn. Divers betekent immers verschillend, met verschillende schakeringen en opinies, ook die die gij niet leuk vindt. Maar daar lijkt het schoentje bij u te knellen…
Om terug te komen op die school. De onderwijsinspectie heeft haar werk gedaan, en als de bevindingen positief waren bij het invullen van het leerstofpakket in het per- spectief van de eindtermen, dan is er geen bezwaar om onderwijs te verstrekken. Dat is nog iets anders dan subsidies krijgen, waar hier geen sprake van is. Maar dit terzijde.
Ik kan mij niet inbeelden dat de overheids- inspecties zich zouden moeten bemoeien met de ideologische standpunten van scho- len. Daar zijn eigen netgebonden inspecties voor. Maar goed ook, want daar gaat gij uit de bocht: gij vindt het onaanvaardbaar dat “een school met deze standpunten door de erken- ningsprocedure raakt”. Met zo’n uitspraken verheft gij uzelf tot een nieuwe keizer-koster die ook de gewetens van de mensen onder controle wil houden. Is dat liberalisme, dat toch voor ‘vrijheid’ staat? À propos, denkt gij ook zo over islamitisch of joods onderwijs?
Briefje aan Jean-Jacques de Gucht
Het aantal gunstige naturalisatiebeslissin- gen ligt om en bij de 6.000 per jaar. Dat van Belgwording via andere kanalen (gezinsher- eniging, studie of werk, et cetera) op bijna 30.000. “Na vijf jaar België kennen ook de vreemdelingen de Belgische weg om met administratieve verplichtingen om te gaan”, zegt de extreemlinkse socioloog Jan Herto- gen cynisch. Hij noemt België dan ook provo- cerend “het lichtpunt voor Europa”…
De voorwaarden voor Belgwording via naturalisatie mogen dan al zijn verstrengd, op middellange termijn tikt dat wel lekker aan.
De jongste twintig jaar zijn er 707.000 vreem- delingen Belg geworden. Vooral Guy Verhof- stadt zorgde er in zijn paarsgroene bestuurs- periode (1999-2003) voor dat het verwerven van de Belgische nationaliteit makkelijker verliep. Nooit lag het aantal Belgwordingen hoger dan toen.
Het verhaal van de “vervreemding” is hiermee niet af. Er verblijven hier naast die 700.000 nieuwe Belgen ook een pak niet- Belgen. Die optelsom omvat de vreemdelin- gen - België telt er 1,25 miljoen - de asielzoe- kers (44.760 in 2015) én de illegalen, door sommigen op circa 100.000 geraamd.
Lichtpunt?
“Zoals geweten, door de vreemdelingen in de eerste plaats, is de Belgwording de snel- weg naar gelijke rechten”, spot Hertogen. Hier komen we tot de kern van het migratiedebat.
Zowel voor veel nieuwe Belgen als voor veel vreemdelingen en asielzoekers is het mee- genieten van de sociale welvaart in dit land om begrijpelijke redenen voor de nieuwko- mers geen evidentie. Hoe groter de culturele afstand, hoe groter dat probleem.
Dat probleem stelt zich ook voor de lan- den of regio’s die deze hypermigratie moe- ten opvangen. Ze staan voor een onmogelijke opdracht. Voor gigantische uitgaven inzake kinderbijslag, onderwijs, werkloosheidsver- goeding of leefloon, huisvesting, gezond- heidszorg, pensioen, maatschappelijke inte- gratie, et cetera... Zelfs wiskundig-financieel is zo’n verhaal “eindig”. Dat mag voorwerp zijn van een zindelijk migratiedebat.
Monitor
Een interessante bron over die problema- tiek in Vlaanderen is de recent gepubliceerde Vlaamse migratie- en integratiemonitor 2015.
In 2014 bedroeg de totale immigratie van vreemdelingen in het Vlaamse Gewest afge- rond 55.000 personen.
Dat is dubbel zoveel als in 2000. In 2014 waren er 31.000 emigraties. Samen goed voor een migratiesaldo van ca. 23.000 perso- nen. Dat is veel (een dorp van ca. 5.000 inwo- ners per jaar erbij), maar niet elke migrant is een meerkost, want twee derde van de inwij- kelingen zijn EU-burgers.
De instroom van asielzoekers is een ander verhaal. In verhouding tot de bevolking lag dat aantal in 2014 het hoogst in Zweden, gevolgd door Oostenrijk, Denemarken, Duits- land en Luxemburg. België staat op de 6de plaats in de EU15.
Begin 2015 woonden er in het Vlaamse Gewest 504.130 vreemdelingen, goed voor 8 procent van de totale bevolking. Dat aantal ligt in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest (34 procent) en in het Waalse Gewest (10 pro- cent) duidelijk hoger. Bijna 2 op de 3 vreem- delingen zijn EU-burgers. Opgesplitst naar nationaliteit zijn de Nederlanders veruit de grootste groep vreemdelingen (26 procent).
Daarna volgen de Polen (7), de Marokkanen (6), de Italianen (5), de Roemenen, de Fran- sen en de Turken (elk 4 procent).
Ook de Vlaamse Migratiemonitor heeft natuurlijk oog voor de nieuwe Belgen, in dit geval de nieuwe Vlamingen. Begin 2013
woonden er in het Vlaamse Gewest 1.180.617 personen van buitenlandse herkomst, goed voor 18 procent van de totale bevolking. De som van personen met een huidige vreemde nationaliteit, personen met een vreemde geboortenationaliteit die ondertussen Belg (Vlaming) zijn geworden, waaronder veel nieuwkomers uit Turkije, de Maghreb en niet-EU-landen. In het Brussels Hoofdstede- lijk Gewest gaat het om bijna 7 op de 10 inwoners, in het Waalse Gewest om 3 op de 10 inwoners, in Vlaanderen dus om bijna 2 van de 10 inwoners.
Problemen
De Migratiemonitor leert ons waar de pro- blemen zitten. Overal een beetje, blijkt. De politieke discussie over de maatschappelijke gevolgen van migratie verloopt niet altijd rati- oneel. Met gescheld van langs beide kanten wordt het debat soms onmogelijk. Toch is de Migratiemonitor een mooie verzameling van pijnpunten, die aantonen dat zo’n debat meer dan nodig is.
Bijna de helft van de bevolking zou de aan- wezigheid van andere culturen zien als een verrijking voor onze samenleving. Een kwart vertrouwt migranten niet en 40 procent vindt dat migranten profiteren van de sociale zeker- heid of vindt dat migranten een bedreiging zijn voor onze cultuur en gebruiken. Veel Vla- mingen twijfelen eraan of migranten goed zijn voor de economie.
Intolerantie zou toenemen bij oudere leeftijdsgroepen en afnemen naarmate men hoger opgeleid is. Inwoners van de grootste- den en gemengde buurten zouden toleran- ter zijn dan die van kleinere gemeenten. Met dat racisme moet het al bij al toch meeval- len, want het Interfederaal Gelijkekansen- centrum noteerde in 2014 maar 1.421 Neder- landstalige meldingen over discriminatie op basis van ras of geloof/levensbeschouwing.
Werk
Op economisch vlak valt vooral de lagere werkzaamheidsgraad op. De werkzaamheids- graad bij alle niet-EU-groepen ligt onder de 50 procent. Ter vergelijking: bij personen van Belgische herkomst ligt de werkzaamheids- graad op 72 procent. Onze schuld?
Een ander pijnpunt is de onderwijssitu- atie. In 2014 had in het laatste jaar van het secundair onderwijs 71 procent van leerlin- gen met een vreemde nationaliteit een jaar achterstand opgelopen (33 procent van de leerlingen met een Belgische nationaliteit).
Jongeren met een vreemde nationaliteit en een vreemde thuistaal verlaten veel vaker het secundair onderwijs zonder diploma (EU: 26 procent, niet-EU 46 procent, Belgen 10 pro- cent). Opgesplitst naar thuistaal gaat het om 25 procent bij de personen met een vreemde thuistaal tegenover 8 procent bij de perso- nen met het Nederlands als thuistaal. Onze schuld?
Bij de personen van Belgische herkomst blijft het aandeel (equivalent) leefloontrek- kers beperkt tot 0,3 procent van de bevolking van 18 tot 65 jaar. Bij personen met Turkse of Maghrebijnse herkomst respectievelijk 1,4 en 2,0 procent, bij personen afkomstig van de Europese landen buiten de EU (7,9 procent) en de restgroep ‘andere landen’ (5,9 procent) nog veel meer. Onze schuld?
Binnen het bestek van dit artikel laten we gelijkaardige problemen inzake wonen en huisvesting, inkomen en armoede, gezond- heid en maatschappelijke participatie bui- ten beschouwing. Maar de Migratiemonitor is voor die problematieken even verhelde- rend. Wie migratie een zegen vindt voor onze samenleving moet die cijfers maar eens opzoeken.
AnjA Pieters
Nieuwkomers in België?
Niet te schatten…
De Standaard publiceerde onlangs een verhaal over een handvol naturalisaties wegens “buitengewone verdienste”. Het gaat over welgeteld 14 “gelukkigen”, een onooglijke fractie van het totale aantal naturalisaties. En naturalisatie (1) is maar één manier om de Belgische nationaliteit te verwerven. Belg worden gebeurt ook op veel andere manieren (2). Wie meer wil weten over de “vervreemding” van dit land moet een paar passen verder zetten, en naast cijfers over de “nieuwe Belgen” (1+2) ook die leggen over het aantal vreemdelingen (3), illegalen (4) en asielzoekers (5).
Terrorist Salah Abdeslam opgepakt
Weggestemd
Voor de tweede keer deze legislatuur werd een VB-voorstel niet in overweging genomen om het verder te bespreken. Eerst werd het voorstel tot splitsing - de ordelijke opdeling - van België weggestemd. Vorige donderdag ging het om het wetsvoorstel om de ‘doodstraf’
terug in te voeren, zij het dan met de bedoe- ling deze om te zetten tot volledig levenslang.
Francis Delpérée van cdH had duidelijk het voorstel niet goed gelezen, want hij beweerde dat de doodstraf niet opnieuw kan ingevoerd worden omdat dat indruist tegen de grondwet.
Barbara Pas zette hem even op zijn plaats door te zeggen dat hier helemaal niets ongrond- wettelijks is, want dat ‘doodstraf’ hier enkel een symbolische benaming is voor ‘levens- lang, en dat de doodstraf nooit letterlijk zal worden uitgevoerd.
Als dat niet pakte, begon hij dan maar over een artikel uit het Kamerreglement waarin staat dat er minstens vijf leden een voorstel moeten steunen. In principe is dat nooit een probleem, want er zijn altijd heel wat Kamer- leden die het principe huldigen van “je mag het oneens zijn met alles wat hier besproken wordt, maar het moet wel besproken kunnen worden”. Niet deze keer. Barbara Pas vond het dan ook een zeer gevaarlijk precedent dat men een tweede keer tijdens deze legislatuur weigert het debat te voeren, in dit geval over iets wat perfect wettelijk en reglementair is.
De democraten keken allemaal wat verveeld de andere kant op. Men schoot duidelijk op de boodschapper en niet op de inhoud. Men weet ook wel dat dergelijk voorstel bij de bur- gers wel eens op heel wat sympathie zou kun- nen rekenen.
Een oor aangenaaid?
Er waren flink wat afwezigen vorige don- derdag. Sommige verontschuldigingen zijn nogal onduidelijk; dat kan van alles zijn. Patri- cia Ceysens, Robert van de Velde, wegens ambtsplicht; Philippe Blanchart, Maya Detiège, Benoît Lutgen, Olivier Maingain, Vanessa Matz, Dirk van Mechelen, wegens gezondheids¬redenen; Willy Demeyer, Mery- ame Kitir, Vincent van Quickenborne, met zen- ding buitenslands; Filip Dewinter, internati- onale Assemblees; Stefaan Vercamer, Raad van Europa; Fabienne Winckel, VN. Wat is dat, ambtsplicht? En wat is zending buitenlands of internationale assemblees? Is dat allemaal in opdracht van de Kamer? Of zijn persoon- lijke uitstapjes inbegrepen? Het zou leuk zijn daar allemaal eens de juiste toedracht van te mogen kennen. We weten immers dat sommi- gen er wel eens een oor durven aannaaien…
Knieval
Natuurlijk werden er weer vragen gesteld over het op handen zijnde akkoord met de Turken over de vluchtelingencrisis. Zowat alle partijen overlaadden Turkije met veel voorbe-
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
24 maart 2016
4
houd over mensenrechten, censuur, geweld tegen de Koerden, fnuiken van de persvrijheid, enzovoort. Ook was er kritiek op de afschaf- fing van de visumplicht voor de Turken. En president Erdogan werd herhaaldelijk ‘sul- tan’ genoemd… Toch stond het in de sterren geschreven dat onze regering zich, ondanks die kritieken, met de eurocraten zou gaan schikken naar de Turkse eisen die eigenlijk meer kunnen gecatalogeerd worden als pure chantage. Wat intussen gebeurd is. Spierbal- lengerol voor niks, en op de knieën voor de sultan! De minachting voor het slaafse Wes- ten groeit daar aan de Bosporus met de dag.
Andere zeden
Er was een tijd dat het paleis der Natie met eerbied diende bezocht te worden. Het was uitdrukkelijk verboden hoofddeksels te dragen en het was de gewoonte dat men zich behoor- lijk kleedde. De tijden en de zeden zijn duide- lijk veranderd. Om het moslima’s niet moeilijk te maken, werd enkele jaren geleden het ver- bod op hoofddeksels al afgeschaft. Dat bracht met zich dat petjes en dat soort dingen voort- aan mogen. Maar ook in kleding is een ver- schuiving merkbaar. Oudere ambtenaren van de Kamer en oudere partijmedewerkers lopen vaak nog keurig in het pak en dragen geregeld een das. Jongere pendanten denken daar zelfs niet meer aan. Het zijn jongeren van hun tijd.
Ze dragen sportpantoffels en jeansbroeken, en ze laten het hemd wel eens slordig uit de broek hangen. Stoppelbaard en ongekamde pluimen zijn klaarblijkelijk ook erg in trek. Bij de dames valt de kledingkeuze eigenlijk nog beter mee dan bij de mannen. Hoe dan ook dreigt het allemaal een slordig zootje te wor- den. Waar zijn de tijden dat de Kamervoor- zitter daar de mensen op aansprak?! We zijn zeker dat weldra in de praatbarak ook korte zomerbroeken gaan gedragen worden. Lek- ker gezellig, toch?!
Trefzin
Dé trefzin van de week kwam vorige week zeker van Barbara Pas, tijdens de vragen over de gebeurtenissen in Vorst: “De kans om in Brussel geconfronteerd te worden met een kalasjnikov, is helaas veel groter geworden dan de kans om er een autochtone Brusselse Nederlandstalige Vlaming tegen te komen.”
Klare taal, als je ’t ons vraagt. En helaas maar al te waar…
Vernieuwing
Toch bijna. De nationale politie blijft bestaan. Aan het nieuwe Moederfeest en het wettelijk minimumsalaris dat links in 1936 nog niet durft invoeren, wordt ook niet geraakt. En zelfs de vaste prijs voor een dag- schotel overleeft Vichy. In haar “La nouvelle histoire de Vichy” noemt de Franse historica Michèle Cointet-Labrousse andere spectacu- laire ingrepen die de autoritaire regering van maarschalk en chef de l’état Philippe Pétain neemt nadat ze alle volmachten krijgt van een parlement dat vrijwillig zelfmoord pleegt.
Frankrijk is een land van dronkenlappen, waar eindelijk tegen opgetreden wordt. Het parle- ment durfde dat nooit, want de volksverte- genwoordigers waren veel te bang voor de wijnbouwers en hun personeel, voor de café- bazen en voor de Fransen zelf die graag hun wijntje dronken.
In Frankrijk zeiden velen hoogst ernstig dat wijn geen alcohol is. Ook op onderwijsgebied vernieuwt Vichy de politiek. Het verbod voor geestelijke ordes om te onderwijzen wordt opgeheven en het katholiek onderwijs krijgt geld toegestopt zodat niet alleen rijke leerlin- gen de colleges bezoeken.
Na de oorlog worden die toelagen die zo niet mogen heten weer afgeschaft, maar zodra De Gaulle in 1958 weer aan de macht komt, gaat er geld naar de vrije scholen. Ex- Vichy-medewerker Mitterrand wordt presi- dent in 1983 en hij financiert zeer ruim het katholiek onderwijs.
Links en naïef
Cointet doet dat wel meer: de aandacht vestigen op gelijkenissen tussen het hui- dige Frankrijk en sommige aspecten van het Vichy-regime. De Vijfde Republiek van De Gaulle, Mitterrand en Hollande verleent zeer veel macht aan de president en doet meer aan Vichy denken dan aan het parlementaire regime voor en na de oorlog waar losse coa- lities van volksvertegenwoordigers schaam- teloos de ene na de andere regering creëren en liquideren. Vichy maakt een einde aan de gewoonte om parlementairen tot minister te promoveren en kiest dikwijls hoge amb- tenaren; nog een gelijkenis met de huidige situatie.
Opvallend is aanvankelijk de grote rol die vele linksen of linkse liberalen in Vichy spe- len als minister of topambtenaar. De man die meer dan wie ook het regime vertegenwoor- digt en het later in de afgrond stort, is Pierre Laval, die vanaf 1942 meer in de pap te brok- ken heeft dan het officiële staatshoofd. Laval is een gewezen socialist die geleidelijk naar het midden schuift, maar die nooit zijn paci- fistische sympathieën verbergt en die zich graag omringt met mensen uit de vroegere vredesbewegingen.
Hij ziet nogal wat socialistische invloeden in het nationaalsocialisme. Hij haat oorlog en is een absoluut tegenstander van de Franse oorlogsverklaring van 1939. Hij is ervan over- tuigd dat de 40 miljoen Fransen geen partij zijn voor de 80 miljoen Duitsers.
Laval
In tegenstelling tot Staf de Clercq of Rik Elias is Laval iemand van het establish- ment, twee maal eerste minister en minister van Buitenlandse Zaken voor de oorlog en iemand die alle coulissen van de macht kent.
Hij heeft wel iets gemeen met de Vlaamse collaboratieleiders. Laval gelooft lang in de Duitse overwinning, zelfs op een moment dat de Duitsers al twijfelen. Dan denkt hij, zoals Elias, aan een compromisvrede en hij verwacht zelfs dat hij nog een rol kan spelen tijdens de bevrijding, om revolutionaire toe- standen te vermijden.
Zoals de Vlamingen blijft hij lang bijzonder naïef. Hij denkt echt dat er met de Duitsers kan gesproken worden, dat compromissen mogelijk zijn, dat zijn collaboratie de juiste weg is naar de plaats van Frankrijk in een nieuw Duits Europa. Hij begrijpt niet dat de Duitsers er alleen op uit zijn het rijke Frank- rijk leeg te plunderen en de Fransen te verar- men zodat de levensstandaard in Duitsland
ondanks de oorlog niet zakt. Hij heeft er geen idee van hoe diep Hitler Frankrijk veracht.
Laval vraagt zich af of Frankrijk geen Duits bondgenoot moet worden tijdens de oorlog;
iets waar noch Pétain noch Hitler zelfs maar een seconde aan denkt.
Laval is één van de drijvende krachten die de vrije markt zoveel mogelijk uitscha- kelen, die de economie controleren zodat de geleidelijke schaarste des te rechtvaardi- ger verdeeld wordt tussen de Fransen. Niet de Fransen maar vooral de Duitsers profite- ren ervan, want zo komen ze te weten wat ze kunnen opeisen of betalen met hun waarde- loze Reichsmarken.
Vergeefse aanval
Het Vichy-regime beleeft twee onderschei- den periodes. Tot 1942 is de regering niet onpopulair. Bijna iedereen haalt de schou- ders op voor die onnozele (ter dood veroor- deelde) generaal de Gaulle in Londen. De leider van de vrije Fransen maakt zich bela- chelijk na een vergeefse aanval - met Britse hulp - op Dakar, hoofdstad van de Franse kolonie Senegal. De Franse koloniale troe- pen slaan de aanval gemakkelijk af en ze zijn lang trouw aan Vichy.
De regering van l’État français lijkt ook de enige waarborg te zijn om het grootste Franse probleem op te lossen: de krijgsgevangenen.
1.600.000 Fransen zijn naar Duitsland afge- voerd. In zeer veel gezinnen ontbreekt de kostwinner, de vader, de zoon op de boer- derij. Miljoenen vrouwen en hun gezinnen overleven met moeite. Wanneer Pétain einde 1940 Hitler ontmoet, in een Frans station, is geen protest te horen. De meeste Franken denken onterecht dat het gesprek gaat over die gevangenen. Frankrijk trekt zich dus ook weinig aan van de keiharde anti-Joodse maat- regelen die de regering neemt; zelfs voor de Duitsers het vragen.
De ommekeer
De ommekeer komt einde 1941. De Franse communisten - vroegere bondgenoten van de nazi’s - plegen op bevel van Stalin aansla- gen op Duitsers; zogenaamd om Duitse troe- pen in Frankrijk vast te pinnen. De Duitsers reageren met gijzelingen; waar de commu- nisten zich niets van aan trekken, want vol- gens hun cynische logica versterkt dat het verzet. Vichy komt tussenbeide. Het beveelt de politie om zelf op te treden zodat verhin- derd wordt dat de Duitsers onschuldigen als gijzelaar neerschieten.
Tezelfdertijd kan de regering haar com- munistische vijanden straffen. Wat de Fran- sen onthouden, zijn landgenoten die andere Fransen veroordelen en fusilleren wegens hun verzet tegen de bezetter. Laval krijgt in april 1942 alle touwtjes in handen en denkt nog een paar troeven achter de hand te heb- ben. Hij gelooft dat hij een succes boekt als de Duitsers bereid zijn krijgsgevangenen vrij te laten a rato van één gevangene voor drie vrijwillige arbeiders. De Fransen trappen er niet in.
Vuurpeloton
Na de landing van de Amerikanen in de Franse gebieden in Noord-Afrika bezetten de Duitsers in november 1942 heel Frank- rijk. Vanaf dat moment valt het argument weg dat de Vichy-regering het land beschermt. De Duitsers slepen 800.000 Fransen naar Duits- land om er te werken, en het verzet stijgt exponentieel. 60.000 Fransen komen terecht in de Duitse kampen; de helft overleeft het.
73.000 van de opgepakte 75.000 Joden wor- den vermoord.
In de regering vervangen Franse nazi’s de burgerlijke ministers. Ze richten de beruchte Milice op, die moorddadig op jacht gaat naar tegenstanders van het regime. Vichy verliest alle moreel gezag. De leiders slaan na de geallieerde invasie op de vlucht. De wraak is groot. 9.000 echte of vermeende collabora- teurs worden ter plaatse afgemaakt. 1.600, onder wie Laval, sterven voor het vuurpelo- ton na een proces. Pétain krijgt gratie.
Jan neckers
Vichy (2)
De leider van de vrije Fransen, Charles de Gaulle, doet na de oorlog alsof l’État Français niet bestaan heeft en schaft alle maatregelen van de collaboratieregering van Vichy af.
KVHV en nSV Hebben aGenDaproblemen
KVHV en NSV zijn erin geslaagd ieder op dezelfde datum een gewichtige activiteit te orga- niseren. Daar is niemand mee gebaat. Vorige week donderdag hield het Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond haar jaarlijkse Staten-Generaal te Antwerpen. Na de fakkeltocht ter herdenking van de overleden Verbonders, vonden in de gebouwen van de Universiteit Antwer- pen lezingen plaats van Alain Mouton (redacteur bij het economische weekblad Trends) en Lawrence Urbain (moderator bij De Debatclub).
Op hetzelfde ogenblik verzamelden de afdelingen van de Nationalistische Studentenvereni- ging in Leuven voor hun jaarlijkse betoging. Zo’n tweehonderd nationalisten stapten mee op.
Het kwam, voor zover wij weten, niet tot fysieke confrontaties met langharige linkse tegen- betogers. Twee interessante en belangrijke activiteiten, op hetzelfde ogenblik. Volgende keer misschien beter afstemmen en elkaars agenda’s aftoetsen?
Uiteindelijk werd te Antwerpen toch nog verbroederd onder nationalistische studenten, in studentencafé ‘De Salamander’. KVHV verzamelde daar voor het niet-officiële gedeelte van de Staten-Generaal en een groep Antwerpse NSV’ers kwam in dezelfde drankgelegenheid bin- nenwaaien, toen ze met schorre keel teruggekeerd waren van de Leuvense betoging. Lvs
Actueel 24 maart 2016 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Persoonlijk
Minister-president Bourgois waagt zich de laatste tijd graag aan de allerindividueelste expressie van zijn allerindividueelste emoties.
Na zijn uitspraken over een Vlaamse grondwet, heeft hij nu ook zijn mening over gemeenten- fusies ten beste gegeven. Vlaanderen probeert nu tot vrijwillige fusies te komen en zoekt ook andere bovengemeentelijke samenwerkings- vormen (veel heeft te maken met het uitkleden van de provincies). Bourgeois wil de gemeen- telijke schaalvergroting graag voortzetten en hij vindt dat die ook mag worden opgelegd. Dat is voorbij het huidige beleid en het regeerak- koord, bijgevolg iets voor een volgende legisla- tuur. De minister-president kreeg daarom wat vragen op zijn bord. CD&V’er Bart Dochy toonde zich welwillend; hij is ook voorstander van vrij- willige fusies en intergemeentelijke samenwer- king, maar vertolkte toch de aloude christende- mocratische vrees voor te vergaande fusies. Hij struikelde een beetje over de door Bourgeois geponeerde ondergrens van twintigduizend inwoners. Kurt de Loor (sp.a) en Wouter Van- besien (Groen) zagen hun kans schoon om wat te overdrijven en de opinies van de minister- president te interpreteren als uitingen van onge- noegen met de koers van diens eigen regering.
Bourgeois weidde uit over het “Scandina- vische model” dat hij als ideaal zag en bena- drukte vooral dat zijn uitlatingen louter per- soonlijk waren geweest. Misschien toch wat opletten daarmee.
Jezidi
Een serieuzer onderwerp werd aangesne- den door Sabine de Bethune (CD&V). De Duitse deelstaat Baden-Württemberg heeft een hulp- project opgezet voor jezidi-vrouwen die het slachtoffer zijn geworden van zekere aanhan- gers van een bepaalde vredesreligie in Syrië en omgeving. Wat die vrouwen daar overkomt, hoeft geen uitleg. Baden-Württenberg biedt hulp ter plaatse en (therapeutische) opvang in Duitsland en heeft daarvoor genereuze midde- len uitgetrokken, men wil daar ook andere Euro- pese landen bij betrekken. De Bethune staat pal achter dat project. Ze wilde weten of Vlaan- deren daarin zou meestappen. Volgens Geert Bourgeois heeft Vlaanderen nog geen vraag in die zin ontvangen. Vlaanderen steunt wel al ini- tiatieven van onder meer het Rode Kruis. Desge- vraagd kunnen de mogelijkheden zeker worden bekeken, al is de Vlaamse financiële draagkracht wat kleiner dan die van de Duitse deelstaat.
Dat zou dan voor de verandering iets zin- voller zijn dan al die sprookjesprojecten tegen
“radicalisering”.
Glazen bol
Stefaan Sintobin (VB) had een vraagje over, wat hij noemde, “het waanzinnige project”
Eurostadion dat niet erg leuk is voor mobiliteit en milieu op het Heizelplateau. De bouwheren van het ding zouden een nieuw ontwerp milieu- effectenrapport (MER) hebben uitgebroed dat ook nog eens aan de Vlaamse desiderata zou tegemoetkomen. Volgens minister Schauvliege ging het om een niet-officieel stuk dat met de diensten zou worden besproken, maar (nog) geen uitstaans heeft met de lopende, formele MER-procedure. Axel Ronse (N-VA) zag het hele Eurostadion-spul nog niet in een nabije toekomst verrijzen en Michel Doomst (CD&V) pleitte voor een totaalbenadering van Eurosta- dion, Uplace en Neo, in het belang van “onze dierbare Ring”. Schauvliege was het daarmee eens, maar beweerde voor de evolutie van het MER wat betreft Eurostadion niet in het bezit te zijn van een glazen bol. Sintobin drong aan op het spoedig in het licht geven van de aange- kondigde intergewestelijke mobiliteitsstudie.
Wij zijn daar ook erg benieuwd naar, vooral naar het Brusselse onderdeel ervan.
Aardwarmte
De Vlaamse competenties reiken letterlijk tot in het middelpunt van de aarde, of toch tot in de diepe ondergrond. In onze bodem sluimeren ongekende oerelementen, zoals warm water, die op ontginning wachten. Daarom vatte men de bespreking aan van het ontwerp van decreet inzake geothermie en diepe ondergrond. De voor energieopwekking in te zetten aardwarmte zou op haar vrijgevigst zijn in de Kempen, ken- nelijk terecht bezongen als “welig zoete woon”.
Niet alleen zou de aanwending van aardwarmte onze energiemogelijkheden gevoelig uitbrei- den, het zou ook nog eens goed zijn voor het klimaat. De eensgezindheid in het Vlaams Par- lement was dan ook “kamerbreed”. Het mag wel eens goed nieuws zijn.
Van de redactie
Niemand is veilig
Bij ‘t Pallieterke is de dinsdag sowieso de meest hectische dag van de week. Dinsdagvoormiddag worden de laatste teksten verwerkt en wordt er in de drukkerij gestart met de opmaak.
De gebeurtenissen in Brussel en Zaven- tem gooien ons werkschema overhoop. We beslissen om de inhoud van ‘t Pallieterke maar deels aan te passen. De komende dagen wordt u immers al voldoende bestookt met informatie op TV en in de gazetten – tot vervelens toe – en misschien is het beter om ‘t Pallieterke te vullen met wat “normale” teksten. Trop is teveel, en teveel is trop.
De hele namiddag ligt het gsm-verkeer plat, wat communicatie met mijn medewer- kers bemoeilijkt. Tot 16 uur: dan toch een telefoon van een medewerker. HDG meldt zich: hij was op het moment van de ontplof- fing in de luchthaven. Ik hoor aan zijn stem dat de “bibber” er nog inzit. Hij wil zijn erva- ringen op papier zetten. Hiernaast leest u zijn hallucinant verhaal.
De islamterreur heeft ons deze week in het hart getroffen. Nu komt het wel echt dichtbij. Als dan een medewerker meldt dat het maar weinig gescheeld heeft of hij was bij de slachtoffers geweest, dan besef je pas dat niemand veilig is voor terreur.
Karl Van Camp
hoofdredaCteur
De hel van Zaventem:
een getuigenis
Dinsdagmorgen 22 maart 2016, het lijkt een mooie dag te zullen worden. Voor mij begint een weekje vakantie, dus de wekker loopt vroeg af, want we moeten in Zaventem op tijd onze vlucht halen. Het verkeer naar de hoofdstad is zoals bekend nogal wispeltu- rig, waardoor we wat speling hebben ingebouwd. Zo rond 8 uur zouden we er moeten zijn.
Het parkeren gebeurt op een parking voor lange duur in Vilvoorde, waarna een pendel- busje ons naar de luchthaven brengt. Er sluipt een beetje vertraging in. Om zowat 8.15 uur stappen we uit op het busperron, op pakweg vijftig meter van de inkomdeuren naar de liften, die naar de grote vertrekhal voeren.
We haasten ons met de bagage naar de inkomdeur, en dan gebeurt het. Een doffe klap doet het gebouw op zijn grondvesten tril- len. Uit de traphal komt meteen een grijze wolk tevoorschijn. Stof en gruis. Rondom mij zie ik enkele mensen twijfelen, maar ik weet het meteen. ‘Terreuraanval’, zeg ik. ‘Wegwe- zen hier!’
Met onze bagage lopen we weg van het gebouw, een open plein over. Daar gaan we vlug schuilen achter de hoek van een ander gebouw. De adrenaline stroomt, en mijn vol- gende gedachte is: is het afgelopen, of komt er nog iets? Moslims met machinegeweren? Rus- tig in het zicht van iedereen blijven staan, is dan geen goed plan. Ik vind een betonnen trap naar een kelder, met een stalen deur die van binnenuit kan gesloten worden, en een ijze- ren staaf die desnoods als wapen kan gebruikt worden; dat lijkt me een goede plek om het verdere verloop van de gebeurtenissen af te wachten.
Nu kijk ik voor het eerst naar de buitenkant van de vertrekhal. Ik zie dat daarboven een grijze pluim van stof opstijgt, en ik zie dat alle ramen zijn weggeblazen.
Angst en ontreddering
Veel mensen beginnen nu, na ons, het inkomgebouw te verlaten en komen in onze richting. De angst en de ontreddering staan op hun gezicht te lezen. Sommigen huilen, anderen zijn duidelijk in shock. Omdat intus- sen gewapende politieagenten zijn opgedo- ken, lijkt de situatie veilig genoeg om te doen wat we kunnen.
Een vijftal Amerikanen staart lijkbleek voor zich uit. Ze willen weinig kwijt over wat ze gezien hebben, maar ze beschrijven het als ‘a war zone’ - een oorlogszone. Ze hadden bezoe- ken gebracht aan Amsterdam en Brugge en wil- den nu terug naar de VS… Via mijn gsm verwit- tigen ze hun verwanten in de Verenigde Staten dat ze veilig zijn. Al is het daar drie uur in de ochtend en worden mensen wakker gebeld, men hoort de opluchting aan de andere kant van de oceaan.
Mijn vriendin, die verpleegster is, knoopt gesprekken aan met mensen die zichtbaar geschokt zijn, om te vermijden dat ze echt in shock gaan. Eén ervan is een jonge Fransta- lige dertiger, in het gezelschap van zijn vrouw en drie kleine kinderen. Hij rilt. Ik merk dat hij geen jas meer aan heeft, en dat zijn hand bebloed is. ‘Bent u gekwetst’, vraagt mijn vrien- din, en ze haalt al een pleister tevoorschijn.
‘Nee’, antwoordt de man zacht, ‘dat is niet mijn bloed. Ik heb een gewonde airhostess probe- ren te helpen. Ik heb haar ook afgedekt met mijn jas.’ Ik bied hem een jas uit mijn eigen bagage aan, maar hij weigert beleefd. ‘Dank u’, zegt hij bevend. ‘Ik denk dat we maar eens
naar huis gaan.’ Hij tilt een kind op de arm, en het geschokte gezin wandelt weg, in de rich- ting van de parkeergarages waar hun wagen geparkeerd staat. Later zal ik me herinneren dat hij degene was die me zei dat hij afgerukte ledematen zag liggen.
We merken dat de mensen die op het ogen- blik van de explosie in de inkomhal waren makkelijk te herkennen zijn: hun kleren en hun bagage zijn bedekt met grijs stof. Op een betonblok naast me zitten twee zwarten stil voor zich uit te staren. Het stof hangt op hun bagage, hun kleding en in hun haar. ‘U was daarbinnen?’, vraag ik overbodig. ‘Inderdaad’, bevestigt de eerste. ‘We wilden terugvliegen naar Kinshasa. Het is een mirakel dat we nog leven. Op het ogenblik van de explosie lie- pen we langs een klein muurtje. Dat stortte bovenop ons in elkaar, maar ving wel de zwaar- ste klap op. Rondom ons zagen we mensen werkelijk omvergeblazen worden.’ De tweede knikt bevestigend, en wijst naar zijn schoe- nen. Ik zie gelakte leren schoenen, vol gestold bloed. ‘Dat is niet mijn bloed’, zegt hij. ‘Dat is het bloed van de mensen rondom ons waar- door we naar buiten moesten stappen.’
Complete chaos
Op het plein naast het gebouw waarach- ter we wilden schuilen, staan intussen min- stens vijfhonderd mensen verzameld. Ambu- lances, brandweervoertuigen, politiewagens en wagens van de luchthaven zelf rijden af en aan. Iedereen doet wat hij kan, maar de chaos is compleet. Niemand weet wat er van hem verwacht wordt, en niemand heeft informatie.
Maar er is geen paniek, eerder een doffe gela- tenheid, en veel onderlinge steun via gesprek- ken, omarmingen, het verzorgen van kleine verwondingen.
Dan duiken zwaarbewapende militairen op, die rond het gebouw een perimeter aan het afbakenen zijn. Er wordt iedereen gevraagd weg te gaan. We besluiten dan maar de lange tocht richting Vilvoorde te voet aan te vatten.
Als door een wonder stopt naast ons een auto met een werknemer van de luchthaven, die ons vriendelijk vraagt of hij ons een lift kan geven. Dat aanvaarden we dankbaar, en samen rijden we richting de plek waar onze auto staat.
‘Ik werk in het luchthavengebouw’, zegt hij. ‘Ik heb mijn kantoor twee verdiepingen boven de vertrekhal. Meteen na de klap ben ik naar beneden gerend, en heb ik in de inkomhal gedaan wat ik kon. Wat ik daar heb aangetrof- fen, is onbeschrijflijk.’ Het blijft even stil. ‘U hebt gedaan wat u kon’, zeg ik. Hij knikt.
Zwijgend rijden we tot aan onze wagen, en nadat we hem uitgebreid bedankt hebben, gaat het terug naar huis. Een nieuwe vlucht boeken, de vlucht omboeken, hotels annule- ren? Ik heb er allemaal geen zin in. Ik wandel met mijn vriendin de tuin in en geniet even stil van de zon op het gras en de verse bloemen.
We hebben geluk gehad, veel geluk. En we zijn nu in oorlog. Wie daaraan nog twijfelt, of dat taalgebruik ‘overdreven’ vindt, die was er van- daag niet bij, daar in Zaventem.
hdG
De islam Blijft Buiten scHot
De doden van Zaventem en station Maal- beek zijn nog niet begraven, vele gewonden en verminkten vechten nog voor hun leven, maar het wegmoffelen en het “verdrinken van de vis” is al begonnen. De woordvoer- der van het Europees Parlement inzake Sport, organiseert zondag een “mars tegen de angst. Niet tegen de islam, zelfs niet tegen IS, maar tegen de angst, een emo- tie, die in deze omstandigheden begrijpe- lijk, normaal en gerechtvaardigd is. Er waren onafgebroken nieuwsuitzendingen over de aanslagen, maar we hebben de woorden
“islam” of “moslim” niet één keer gehoord.
De koning hield een zeemzoete toe- spraak, ook zonder de islam te vernoemen.
Aartsbisschop De Kesel maakte zich niet bezorgd om mogelijke nieuwe aanslagen, maar alleen om de gevolgen voor die arme moslims: “Ook bestaat het gevaar dat deze terroristische aanslagen zich keren tegen migranten en vluchtelingen, die opnieuw slachtoffers dreigen te worden”.
Verder verkondigde hij de gewone senti- mentele onzin: “Wij moeten trouw blijven aan onze boodschap en oproepen tot vrede.
Wij moeten blijven oproepen tot broeder- lijkheid, tot samenleven”. Alsof dat indruk zal maken op islamitische massamoorde- naars…
GrootstaD en oerwouD
Mao schreef ooit dat guerrillastrijders maar kunnen standhouden als zij zich tus- sen de bevolking kunnen bewegen “als vissen in het water”. Hij dacht toen aan guerrilla op het platteland. Maar diezelfde regel kan duidelijk ook toegepast worden in grootsteden als Brussel. Door het wan- bestuur, de corruptie, het gedoogbeleid en soms de openlijke medeplichtigheid van vele Brusselse burgemeesters, vooral die van de PS, zijn hele gemeenten even geschikt geworden voor islamitisch guer- rilla of stadsterreur als de oerwouden van Vietnam destijds voor de communistische tegenhangers ervan. Politici als Moureaux en Onkelinx – maar zij niet alleen! – zouden gearresteerd en berecht moeten worden wegens medeplichtigheid aan de oprich- ting van islamitische terreurcellen.
Zij hebben de moslims in Brussel decen- nia lang de vrije teugel gegeven om hun staat in de staat uit te bouwen. Uit hun elec- toraat zijn de moordenaars van Molenbeek en Schaarbeek voortgekomen.
Pagaddertoren
Al iets gevonden voor duurzame energiewinning?
Daarkom... Daarga
Dat Vlaams-Marokkaanse cultuurhuis is een pijnlijk lemma in het blunderboek van hetgeen Vlaanderen in Brussel doet. Getekend: Bert Anciaux. Het boeltje is een fiasco over de hele lijn, in die mate dat huidig cultuurminister Gatz genoodzaakt is in te grijpen.
Wie zei het ook weer? Een jong, beloftevol politicus heeft een geweldige toekomst voor zich; een ervaren politicus heeft een vreselijk verleden achter zich. Bert Anciaux, prolo-boer in Neder-over-Heembeek en tot het einde der dagen zoon van, zit nu al een poos in het tweede segment. Hoeveel gênante momenten kende hij niet in zijn vurige - en lucratieve - loopbaan?
Voor de vuist weg kunnen we er een aantal op tafel gooien, maar eentje geniet onze voor- keur, al was het om persoonlijke redenen. In het Pathé Palace, een gebouw vlak tegenover de Beurs, was een bioscoop gevestigd. Het aanbod was ‘alternatief’, in de leuke betekenis van het woord. Je kon er alternatieve films zien die niet meteen hun weg vonden naar het hard- commerciële circuit (al doken sommigen na een behoorlijk succes toch op in de Kinepolis- groep), maar het bleef ook buvable voor de al bij al modale blanke heteroseksueel uit de middenklasse zoals uw dienaar. Nu goed, aan dat avontuur kwam zo’n vijftien jaar geleden een einde en de toenmalige excellentie van Cultuur, Anciaux dus, had dat gebouw gekocht.
Fier als een gieter was hij. Maar zie, de Franse Gemeenschap bleek datzelfde pand gekocht te hebben. We besparen u de details van de operatie, zonder meer gefundenes Fressen voor juristen en zeker zij met notariële interesses, maar met de nodige vernedering zag Anciaux het prestigeproject aan zijn neus voorbij gaan.
Daarkom
Het Daarkom-verhaal doet daaraan denken. Het Vlaams-Marokkaanse culturenhuis, want daar gaat het over, was ook een prestigeproject van Bert. De toenmalige minister van Cul- tuur zocht en vond een oud pand, in oorsprong een revuetheater, La Gaité aan de Wolven- gracht. De kosten voor de verbouwingen en renovatie waren ten laste van de huurder, lees de Vlaamse overheid. Niet dat de verbouwing probleemloos verliep: om het culturenhuis wat Marokkaans te doen ogen, werd tropisch hout uit Marokko ingevoerd en verwerkt, inclusief de bijhorende houtworm.
Bert Anciaux sloot een wurgend huurcontract met de eigenaar van het gebouw, kost- prijs haast 300.000 euro per jaar. Elk jaar steekt zowel de Vlaamse overheid als het konink- rijk Marokko er pakken geld in. Van 2003, toen Daarkom het levenslicht zag, tot nu heeft het project zo’n zeven miljoen euro gekost aan Vlaamse kant. Daartegenover staat een misera- bel aantal activiteiten, dikwijls nog Franstalig.
Het siert huidig cultuurminister Sven Gatz dat hij een einde maakt aan dat extravagant pro- ject. Het huurcontract wordt opgezegd, maar niet zonder een schadevergoeding voor de eige- naar van nog eens 1,25 miljoen euro. Alles samengeteld heeft Bert Anciaux ervoor gezorgd dat meer dan 8 miljoen Vlaams geld – uw belastinggeld – werd weggesmeten. Niet dat Ber- tje er werd op afgerekend: vandaag is hij nog steeds gecoöpteerd senator voor de sp.a. Tiens, was het niet Bert Anciaux die enkele weken geleden in een kranteninterview opdook met het verhaal dat hij zich zorgen maakte over de samenleving? Gelijk heeft hij. Misschien zou die er vandaag anders uitzien als politici van zijn soort zich hadden ingelaten met de maat- schappelijke vraagstukken die er wél toe doen, in plaats van de schouders te zetten onder die Daarkom-flauwekul. Hoe dan ook, de locatie gaat veranderen, en de naam gaat er ook alvast aan, of toch een beetje. “Daarkom” (wat betekent: ‘Jullie Huis’) verandert in “Daarna”, goed voor “Ons Huis”. Wel te verstaan dat dat “Ons” verwijst naar de Marokkaanse jongeren
in het Brusselse. KNIN.
Dwars door Vlaanderen
24 maart 2016
6
Een bont allegaartje van demonstranten heeft in Antwerpen nog eens meegelopen in een anti-atoomdemon- stratie. Die ging meer bepaald tegen het openhouden van de kerncentrales in Doel en om de ramp in Fukushima te herdenken.
De demonstranten liepen eerst in witte pakken om Fuku- shima te herdenken, waarna ze op de Groenplaats hun wis- seloplossing toonden. Die komt neer op het aanwenden van
“duurzame energie”. Tegenwoordig is zowat alles duurzaam.
De term wordt voor alles en door iedereen gebruikt, de stad Antwerpen en de haven niet het minst. “Antwerpen een duur- zame stad”, heet het in een beleidsnota. Die somt ook de mid- delen op om dit duurzame doel te bereiken. Een greep: het energieverbruik beperken en rationaliseren, hernieuwbare energie produceren, duurzaam verplaatsen stimuleren, hin- derlijke lucht- en geluidsemissies beperken, stedelijk groen versterken en uitbreiden, hemelwater gebruiken en drinkwa- terverbruik beperken, afval voorkomen en recycleren.
Windmolens
Als we het goed verstaan, gebruiken we binnenkort weer carbuurlampen, stallantaarns en wassen kaarsen. We zul- len ook weer over een regenbak beschikken en over een gemetste putkuip met putmik. In de stad zullen niets dan stadsboeren leven die groenten kweken op balkons, daken en terrassen van lofts. Misschien ook op omgespitte perkjes
zoals tijdens de oorlog. Alle gekheid op een stokje. In ieder geval moet duurzame en alternatieve energie gewonnen wor- den, maar met welke middelen? Zonnepanelen, (Katoen Natie gaf het voorbeeld), windmolens, getijden? Tenzij alle moge- lijke daken in de haven en de industriezones vol zonnepane- len gelegd worden, en tenzij serieuze premies particulieren aanzetten zonnepanelen aan te kopen, blijft het enige ern- stige alternatief de bouw van windmolens.
Eén van de bedrijven die de jongste tijd op dat gebied in het licht traden, is Vleemo, een Vlaamse bouwer van wind- turbines die samenwerkt met de Antwerpse haven. Die plant tussen de 50 en de 100 turbines op de Rechteroever (van het Churchilldok tot de Vlaams-Nederlandse grens) en meer nog in de Waaslandhaven.
De windmolens die momenteel door het bedrijf worden draaiend gehouden op de Rechteroever, zijn gebouwd in vijf fases: in 2005 startte het eerste project van twee aan de Zandvlietsluis. En daarna een tweede project aan de Zand- vlietsluis dat bestaat uit vier nog krachtiger windturbines.
In 2009 werd een derde project gestart aan de Kruisschans met een windturbine van drie megawatt. De jongste twee pro- jecten werden gebouwd in 2014: drie turbines aan Churchill- dok-Noord en twee aan de Hooge Maey.
Groen is tegen
Op dit ogenblik loopt over 50 à 100 geplande windmolens een strategisch plan MER (milieueffectenrapport). Dit werd duidelijk uiteengezet in de gemeente Stabroek, in het Polder- district en in Ekeren.
En kijk: wie dacht dat de groenachtigen deze plannen zou- den toejuichen, heeft het verkeerd voor. Zij zijn tegen. En ze betoogden reeds bij het districtshuis van Berendrecht nog voor daar de plannen werden bekendgemaakt. Het heette dat de laatste polders zouden worden vol geplant, dat boe- ren moeten verdwijnen en dat vogelrichtlijngebieden zullen worden getroffen.
Zelfs een zojuist uitgevonden “bijenroute” langs de Schelde komt in de verdrukking. Verder is er sprake van het vliegver- keer richting “Deurne” dat gestoord wordt, van geluidsover- last en van flitsende slagschaduw als de zon schijnt. Op zeld- zame vleermuizen moeten we nog even wachten. Volgens de groenachtigen mag het “zicht” van buurtbewoners niet benomen worden en mag er geen geluidsoverlast zijn. Waar kan er in de haven nog zo’n (duurzame) bouwplek gevonden worden? Zij weten het ook niet. De initiatiefnemers van wind- parken moeten het maar uitzoeken. Als die dan met plannen komen, vinden de actievoerders allicht nog enkele punten om tegen te betogen. Surf ook eens naar het Meldpunt windmo- lenoverlast. Dan weet je het wel.
Pagadder
Brussel zoekt dure straatvegers
Het is nauwelijks te geloven, maar de aankoopcentrale van de stad Brussel heeft op 17 maart een aanbesteding uitgeschreven voor ‘straatveegdiensten’. Je zou verwachten dat er in Brus- sel voldoende werkkrachten zijn om die klus te klaren, maar dat is blijkbaar verkeerd gedacht.
Het gaat om “een overheidsopdracht voor diensten tegen prijslijst met het doel de uitvoering, gedurende 60 maanden, door middel van het materieel en het personeel van de opdrachtne- mer, van veegopdrachten op de openbare wegen en pleinen op het grondgebied van de Stad Brussel”. In totaal gaat het om 2.100 kilometer over 60 maanden. Het levert een ‘vermoede- lijke hoeveelheid’ van 15.000 veeguren op. De geraamde waarde van de opdracht (zonder btw) bedraagt liefst 1.652.893 euro.
Dat betekent dat een uurtje straatvegen in Brussel 110 euro kost! Goed betaald die (externe) straatvegers daar. Interesse? Contacteer dan de aankoopcentrale van de stad Brussel.
ThIerry debels
Duizend maal nee tegen Parking C
Het nieuwe - nationale - voetbalstadion, het Eurostadion, wordt ingepland op Parking C van de Heizel en die parking ligt volledig op Vlaams grondgebied. Vijfhonderd actievoerders van o.a. VVB, TAK, VB en N-VA waren voorbije zon- dag komen opdagen voor een korte wandeling van het centrum van Strombeek-Bever naar Par- king C. Net na het vertrek was er even een inci- dentje met een spandoek van de N-VA. Tradi- tiegetrouw worden bij betogingen van de VVB partijspandoeken geweerd, maar blijkbaar was dat niet goed gecommuniceerd, want de plaat- selijke N-VA stapte op achter een eigen span- doek. Wat niet echt naar de zin was van de VB- sympathisanten die zonder spandoek aanwezig
waren. VB-voorzitter Tom van Grieken kon er absoluut niet mee lachen en vertrok kwaad huiswaarts. Na ingrijpen van het VVB-bestuur werd het N-VA-logo op het spandoek afgedekt.
Bart de Valck mocht al direct wat brokken lij- men bij Tom van Grieken.
Op zich een te vermijden incidentje, maar het toont aan hoe beide partijen zich in dit dos- sier willen profileren. Hoe dan ook, de optocht kon nadien zonder problemen verlopen. Op een uithoek van parking C werden de aanwe- zigen toegesproken door Bart Laeremans (van de oppositiepartij Vernieuwing) en Philip Roo- sen (voorzitter van N-VA Grimbergen).
Beiden zijn ook gemeenteraadslid in Grim- bergen en ze beloven ook op juridisch vlak voor tegenwerk te zorgen. Dat de N-VA met een delegatie aanwezig was (waaronder vijf parle- mentsleden) is een belangrijk signaal. Het hele dossier (bouwvergunning, enzovoort) zal uit- eindelijk bij minister Schauvliege terechtkomen en dan is het de vraag hoe de Vlaamse rege- ring gaat reageren en beslissen. Vraag is dan of de N-VA-ministers in de Vlaamse regering oor hebben voor het standpunt van de plaat- selijke afdeling.
KvC
Radicalisering in Genk
Federale centen (100.000 euro) moeten radicalisering in Genk tegengaan. Het stadsbe- stuur diende een dossier in, het ACTOR+plan, rond preventie van radicalisering. Burgemees- ter Dries: “We gaan nu een vormingstraject opzetten voor onze jeugdwerkers en straat- hoekwerkers, en een pilootproject opstarten rond positieve identiteitsontwikkeling bij jon- geren. Hen meer inzicht geven in de diversiteit aan geloofsovertuigingen in onze samenleving, hen weerbaarder maken.” Een procesbegelei- der zal de jongeren coachen. Na jarenlange beweringen dat in Genk geen enkel probleem is met geradicaliseerde jongeren, krijgen ze nu geld om problemen te coachen die er niet zijn.
Duurbetaalde bezigheidstherapie om het eigen personeel op andermans kosten bezig te hou- den. Hoe, we moeten besparen?
Gelukkig zijn
Op de internationale ranglijst van de geluk- kigste landen komt ons onland op de 18de plaats; Denemarken staat eerst en Nederland is zevende. Op zondag 20 dezer wordt de Dag van het Geluk gevierd. Het rekruteringsbedrijf Robert Half stelde vast dat West-Vlaamse werk- nemers gemakkelijk 6% minder verdienen dan collega’s elders in het land. Zijn ze daardoor ongelukkiger?
Veel jongeren wijken uit naar Gent of Ant- werpen om er hun loopbaan te starten. Daar- door (?) kent de kustprovincie de laagste werk- loosheidsgraad maar ook het grootste aantal openstaande vacatures.
Verontrustend is vooral het aantal zelfdodin- gen. Kunnen bewindvoerders gelukkig zijn als ze weten dat hun onderdanen koploper zijn op dat gebied?
