Mineralen
Hierna volgt een voorbeeld van het in het verslag van de patiënt opgenomen protocol. Het ligt voor de hand dat iedere patiënt een individu is en dat het protocol enkel dient als beginpunt of richtlijn; daarom wordt het patiëntenprotocol gevolgd door een verslag over de specifieke toestand voor uw informatie. Het gebruik van laboratorium- en functionele testen zal u helpen het programma voor uw patiënt te verfijnen en te individualiseren.
Aangeraden supplementen (niet bedoeld als diagnose of ter vervanging van het advies van een geneesheer):
1 Multi-Mins™ (Breedspectrum multi-mineralen) of (3x per dag) Multi-Mins™ ijzer-en kopervrij
1 Biocean (marien plasma) (1-3 amp per dag)
Vermijd geraffineerde suiker en geraffineerd zetmeel: Het eten van geraffineerde suiker en zetmeel verhoogt de productie van insuline en bijnierhormonen. Hierdoor verliest u mineralen. Bovendien bevatten geraffineerde voedingsstoffen weinig of geen mineralen. Bij het innemen ervan voelt men zich vol en wordt het minder waarschijnlijk dat men voedsel met een hoog gehalte aan mineralen zal eten.
Drink geen cola (trouwens ook geen andere frisdranken). Vermijd ook dieetcola. Cola's bevatten veel fosforzuur en doen u calcium en magnesium verliezen.
Vermijd cafeïne: Het drinken van cola, koffie en thee doen u mineralen uitscheiden.
Eet traag, kauw uw voedsel grondig: Een betere spijsvertering verhoogt uw absorptie van mineralen.
Eet veel donkergroene bladgroenten: Groenten bevatten een zeer hoog gehalte aan mineralen.
In de complete vragenlijst heeft uw patiënt vragen beantwoord die kunnen wijzen op een nood aan verschillende mineralen. Mineralen kunnen in verschillende gevallen uitgescheiden worden. Mensen die veel suiker en geraffineerde voeding eten, scheiden meestal mineralen uit via hun urine; dit wordt verergerd door het feit dat een geraffineerd dieet sowieso heel weinig mineralen bevat. Stress en stimulering van de bijnieren verhoogt meestal de uitscheiding van minerale corticoïden, wat een verlies van mineralen veroorzaakt. Men heeft vastgesteld dat het gebruik van kunstmeststoffen en de erosie van de grond verantwoordelijk zijn voor het feit dat de hedendaagse producten minder mineralen bevatten dan de groenten die in de vorige decennia gekweekt werden.
Boor: Boor is een spoormineraal dat het metabolisme van steroïden kan beïnvloeden. Er is aangetoond dat het de effecten van oestrogeenproductie kan verhogen of simuleren. Het wordt gebruikt in heel wat producten voor het behandelen van osteoporose om de beenderen te versterken. Het is wellicht noodzakelijk voor de werking van de celmembranen.
Calcium: Nodig voor de gezondheid van de beenderen, Het is ook nodig om de spieren te laten ontspannen na hun samentrekking. Calcium kan vereist zijn voor mensen die last hebben van beenkrampen of vrouwen met menstruatiekrampen. Bij kinderen kan een laag calciumgehalte de oorzaak zijn van onvoldoende groei. Er is gewezen op een omgekeerde evenredigheid tussen de inname van calcium en de bloeddruk. Er zijn aanwijzingen dat een inname van calcium boven de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid (ADH) het risico van darmkanker verlaagt. Een verhoogde inname van fosfor die zich o.a. in cola bevindt, kan leiden tot verlaging van het calciumgehalte.
Koper: Koper is een normale cofactor in enzymen die het weefsel van het lichaam afbreken en opbouwen.
Andere enzymen die koper nodig hebben zijn cytochroom c oxidase, de laatste schakel in de transportketen van
elektronen, dopamine -hydroxylase die de omzetting van dopamine in norepinephrine katalyseert, superoxide dismutase en tyrosinase die de omzetting van tyrosine in dopamine en de oxidatie van dopamine in dopaquinone katalyseren.
Koper is nodig voor de productie van fosfolipiden. Koper is vereist (samen met vitamine C) voor het produceren van elastine en is belangrijk voor de integriteit van het huid- en bindweefsel. Het is nodig voor de productie van myeline. Een gebrek aan koper kan leiden tot artritis, ziekte van de bijnieren, verlies van pigmentatie, myocardiumkwalen en neurologische effecten. Koperdeficiëntie kan leiden tot bloedarmoede die niet verbetert met ijzersupplementen (opvallend is dat teveel koper een verandering van het ijzermetabolisme kan veroorzaken en daardoor ook bloedarmoede kan verwekken).
Hoge niveaus van koper kunnen toxisch zijn. In hoge niveaus kan koper verlies van zink en ijzer veroorzaken. Een overtollige inname van zink, ijzer of molybdeen kan koperverlies meebrengen. Er zijn sommige aanwijzingen dat een onevenwicht tussen zink en koper (ten voordele van koper) kan leiden tot aandachtstekortstoornis/hyperactiviteit (ADHD) en een algemeen agressief gedrag.
Chroom: Chroom maakt deel uit van de glucose tolerantie factor (GTF), die de doeltreffendheid van insuline verhoogt. Het is een nuttig nutriënt zowel voor mensen die aan hypoglykemie lijden als voor diabetici. In de Verenigde Staten komt chroomdeficiëntie vrij veel voor; het mineraal is nogal moeilijk te absorberen. Deficiëntie kan leiden tot ernstige glucose-intolerantie. Chroom kan ook een rol spelen in het metabolisme van proteïnen en lipiden. Er zijn aanwijzingen dat de inname van voldoende chroom kan helpen bij het voorkomen van atheroscleroseplaques.
Jodium: Jodium bevordert de ontwikkeling en werking van de schildklier. Het is te vinden in zeewater en in de bodem van de kusten over heel de wereld. De "struma gordels" van de wereld, zoals het Amerikaans Midwesten, zijn ver van de oceaan gelegen zones waar de bodem te weinig jodium bevat. Jodium aan zout toevoegen elimineert de symptomen van struma. Volgens Dr. Broda Barnes was in deze zones het joderen van zout niet afdoende om hypothyreoïdie te elimineren en hebben bewoners van door land ingesloten gebieden wellicht nog meer jodium nodig (zie Hypothyroidism, the Unsuspected Illness by Broda Barnes and Lawrence Galton, Harper Collins Publishers, Inc., 1976). Chloor en fluor in water kunnen jodium vervangen.
De omzetting van caroteen in vitamine A en de conditie van haar, nagels, huid en tanden zijn afhankelijk van een afdoende werking van de schildklier. Een slechte werking van de schildklier kan leiden tot problemen zoals hoge cholesterol en moeilijkheden met het immuunsysteem.
Jodium verdunt ook het slijm en kan gebruikt worden om sinusdruk te verlichten. Daarnaast verdunt jodium ook de gal en kan doeltreffend zijn bij het behandelen van galstase.
Jodiumdeficiëntie in de foetus, te wijten aan een deficiëntie bij de moeder, kan de kans doodgeboorte, spontane abortus en congenitale afwijkingen verhogen. Cretinisme kan veroorzaakt worden door een ontoereikende consumptie van jodium.
Een teveel aan jodium kan toxisch zijn. Inname van meer dan 2000 g/dag kan schadelijk zijn. Het voorkomen van de ziekte van Graves en de ziekte van Hashimoto lijkt niet beïnvloed te worden door een hoog gehalte aan jodium in het dieet. Anderzijds kan een hoge inname van jodium echter leiden tot hypothyreoïdie in auto- immune schildklierkwalen en de uitwerking van thionamide geneesmiddelen hinderen.
IJzer: IJzer wordt voornamelijk gebruikt in de synthese van hemoglobine. Overtollig ijzer wordt intracellulair opgeslagen als ferritine en hemosiderine. Het lichaam heeft een beperkte capaciteit om ijzer te verwijderen. Dit gebeurt vooral door bloeden. Mannen verliezen ongeveer 1 mg/dag bloed bij de ontlasting. Vrouwen verliezen natuurlijk ijzer tijdens de menstruatie. Een laag ijzerniveau kan microcytische bloedarmoede veroorzaken;
bloedarmoede is echter niet steeds het resultaat van lage ijzerniveaus. Het ferritinegehalte in het serum moet gecontroleerd worden vooraleer ijzersupplementen toe te dienen. Symptomen van bloedarmoede door ijzertekort (en andere soorten bloedarmoede) zijn onder andere zwakte, vermoeidheid, bleekheid, ademnood bij inspanning, hartkloppingen, gevoel van koude en paresthesie in de ledematen een gevoel van
oververmoeidheid. IJzerdeficiëntie kan leiden tot geofagie, klei eten, zetmeel eten, zout eten, karton eten en ijs eten.
Magnesium: Magnesium is een cofactor voor heel wat enzymen die betrokken zijn bij het metaboliseren en omzetten van de voedselcomponenten. Magnesium voorziet tenminste 300 van dergelijke enzymen. Het is noodzakelijk voor de synthese van vetzuren, de activering van aminozuren, synthese van proteïnen, fosforilatie van glucose en haar derivaten op de glycolytische cyclus, en wordt gebruikt in de krebscyclus en de ureumcyclus.
Magnesium is de spierontspanner van de natuur. Het is nuttig voor het verlichten van alle soorten spierspanning, met inbegrip van menstruatiekrampen, spierkrampen en algemene spierspanning. Het is nodig voor de beenderproductie. Gebrek aan magnesium is ook een oorzaak van hartaritmie. Een laag magnesiumniveau is ook verantwoordelijk voor vele van de symptomen van premenstrueel syndroom (PMS), met inbegrip van met de menstruatiecyclus geassocieerde gemoedswisselingen en vochtretentie (oedeem). Bij menstruatieproblemen is magnesium veel doeltreffender wanneer toegediend samen met vitamine B6. Over het algemeen werken B6 en magnesium feitelijk samen in heel wat enzymensystemen. Een verhoogde inname van fosfor in de vorm van cola kan leiden tot verdunning van magnesium.
Studies hebben aangetoond dat een magnesiumtekort bij ratten oorzaak is van hyperemie, tonisch- clonische aanvallen, hoge niveaus van serumcalcium en een vermindering van parathyroïd hormonen, vertraagde groei, alopecia en huidletsels. Menselijke proefpersonen met een tekort aan magnesium ontwikkelden hypokalemie door verhoogd urineverlies, een abnormale neuromusculaire werking, veranderingen van persoonlijkheid, gastro-intestinale symptomen, onderdrukte diepe peesreflexen, anorexia, misselijkheid, braken en spierbundeling.
Magnesium bevordert de glucosetolerantie en het vetmetabolisme. Men heeft magnesiumdeficiëntie geassocieerd met verhoging van triglyceriden en cholesterol.
Magnesium, samen met vitamine B6, is nuttig voor het voorkomen van nierstenen. Magnesium- deficiënte patiënten hebben een duidelijk lager gehalte van citraat in de urine. Een laag citraatgehalte in de urine is een bijkomende risicofactor voor de vorming van nierstenen.
Mangaan: Mangaandeficiëntie kan leiden tot afwijkingen in het beendergestel, vertraagde groei, onderdrukte voortplantingsfunctie en gebreken in het metabolisme van lipiden en koolhydraten. Bij epileptici kunnen lage mangaanniveaus de oorzaak zijn van sommige aanvallen. Een tekort aan mangaan kan ook de ligamenten en schijven verzwakken. Mangaan is een katalysator in de synthese van vetzuren en cholesterol. Het helpt bij het gebruik van choline en activeert enzymen die nodig zijn voor het gebruik van biotine, thiamine en ascorbinezuur.
Molybdeen: Molybdeen is een belangrijke minerale cofactor voor drie belangrijke enzymen die het lichaam gebruikt voor het ontgiften van aldehyde, keton en sulfieten. Dit mineraal is vaak deficiënt bij personen die gevoelig zijn aan chemische producten en rook.
Selenium: Selenium werkt als een antioxidant en is een cofactor in de productie van glutathion peroxidase. De activiteit van glutathion peroxidase in lever en plasma kan gemakkelijk verlaagd worden tot minder dan 1%
van de controle-activiteit door ratten een dieet met onvoldoende selenium te voeden. Een aantal enzymen die geneesmiddelen metaboliseren, waaronder het cytochroom p 450 systeem, worden aangetast door een tekort aan selenium. Selenium is noodzakelijk voor de omzetting van T4 in het actieve schildklierhormoon T3.
Studies bij dieren hebben aangetoond dat seleniumdeficiëntie kan leiden tot haarverlies, vertraagde groei, onvruchtbaarheid en degeneratie van de pancreas. Er kan een verband bestaan tussen een laag seleniumniveau en de ziekte van Keshan (vergroting van het hart en cardiale insufficiëntie met histologisch multifocale necrose).
Sommige studies wijzen op een verhoogde weerstand tegen virusinfecties bij mensen die extra selenium nemen.
Selenium kan toxisch zijn. Verlies van haar en nagels, letsels aan de huid en het zenuwstelsel, prikkelbaarheid, vermoeidheid en periferale neuropathie kunnen het resultaat zijn van vergiftiging met selenium. Aanhoudende doses rond de 400-g/dag kunnen problemen veroorzaken. Het is best 200 g/dag of minder toe te dienen.
Zink: Zink is belangrijk voor gebruik in honderden enzymensystemen. Een belangrijke functie van zink bestaat in het helpen mobiliseren van vitamine A uit de in de lever aanwezige voorraden. Zink is noodzakelijk voor de productie van zoutzuur. Bij kinderen kunnen lage zinkniveaus oorzaak zijn van een onvoldoende groei.
Zink wedijvert met koper en cadmium voor absorptie. Het is belangrijk hiermee rekening te houden in gevallen van cadmiumtoxiciteit. Zink is noodzakelijk voor het gebruik van foliumzuur. Foliumzuur kan echter de absorptie van zink hinderen.
Zinkdeficiëntie kan leiden tot vertraagde seksuele rijpwording, impotentie, hypogonadisme, lage spermatelling, alopecia, glossitis, dystrofie van de nagels, nachtblindheid, verminderde smaak- en reukzin, depressie, compulsief gedrag en gebrek aan eetlust (zelfs tot het punt van anorexia).
Onevenwicht tussen koper en zink (teveel koper in vergelijking met zink) kan verband hebben met ADHD en agressief of asociaal gedrag. Er kan een verband bestaan tussen diarree en zinkdeficiëntie. Lage zinkniveaus kunnen de activiteit van mucosale disaccharidasen verlagen en kunnen ook tot malabsorptie van koolhydraten leiden.
Zink is ook belangrijk voor de werking van het immuunsysteem; een zinktablet langzaam in de mond laten oplossen is een zeer doeltreffend tegen keelpijn. Zinkdeficiëntie kan de activiteit van de thymus onderdrukken.
Het hoornvlies is het weefsel met de hoogste zinkconcentratie en wordt door zinktekort aangetast. Lage zinkniveaus kunnen xerosis of een milde, droge conjunctivitis veroorzaken.
Testen voor mineralen
Laboratoriumtesten:
Serumconcentraties van mineralen, zoals calcium en magnesium, zijn heel onbetrouwbare indicators van de minerale toestand. De prioriteit van homeostase in het serum is zo groot dat het lichaam mineralen van het beendergestel zal mobiliseren om de niveaus in evenwicht te houden. Haar is geen goede indicator, behalve voor zware metalen. Het zinkgehalte in het haar kan bijvoorbeeld hoog zijn bij een persoon met een zinkdeficiëntie. Specifieke mineralenniveaus kunnen vastgesteld worden in witte bloedcellen, rode bloedcellen en volbloed. Lage niveaus van lactaat dehydrogenase (LDH), een van zink afhankelijk enzym, in chemische bloedonderzoeken kunnen erop wijzen dat de patiënt zink nodig heeft.
Eenvoudige testen:
Zink: U kan de zinkstatus testen door de patiënt een waterachtige oplossing van zinksulfaat te laten proeven. Bij normale zinkniveaus moet de vloeistof scherp en bitter smaken. De antwoorden van de patiënten zullen als volgt variëren:
1. Geen smaak
2. Zwakke, nauwelijks waarneembare smaak
3. Duidelijke smaak, hoewel het enkele minuten duurt voor men die gewaar wordt 4. Scherpe, bittere smaak
Antwoorden 1 en 2 geven aan dat de patiënt een belangrijke zinkdeficiëntie heeft; antwoord 3 wijst op een lichte deficiëntie, terwijl antwoord 4 normale zinkniveaus aangeeft.
Calcium: De band van een bloeddrukmeter rond de kuit van de patiënt aanbrengen en de druk langzaam verhogen tot hij 200 mm/Hg bereikt is een goede methode om de calciumstatus te testen.
Vraag de patiënt u onmiddellijk te waarschuwen zodra hij scherpe pijn begint te voelen en niet te proberen “taai te blijven.” Indien de patiënt pijn voelt voordat de druk 200 mm/Hg heeft bereikt bestaat er een nood aan calcium. U kan de neuro-linguale reactie gebruiken om het ideale calciumsupplement te bepalen. Vraag de patiënt het supplement in zijn of haar mond te houden en herhaal de test. Zij
zouden een hogere druk moeten kunnen tolereren. Blijf supplementen testen tot u er één vindt waarmee de patiënt 200 mm/Hg kan tolereren.
Jodium: Gebruik jodiumtinctuur om een vierkant van 8 cm bij 8 cm op het abdomen van de patiënt aan te brengen. Vraag de patiënt het niet te wassen (hij of zij mag wel een douche nemen, maar niet die zone rechtstreeks wassen). Na 24 uur moet het vierkant er nog zijn. Als het verdwenen is heeft de patiënt jodium nodig.
Sulfiet in de urine: Molybdeen is de noodzakelijke cofactor die sulfiet in sulfaat omzet. Een test van de sulfietniveaus in de urine zal de noodzaak aan molybdeen aanduiden.
Neuro-linguale test: U kan de gevoeligheid van Chapman reflexen gebruiken om de nood aan verschillende mineralen vast te stellen. Bepaalde organen hebben specifieke behoeften aan mineralen.
Indien de Chapman reflex voor dat orgaan gevoelig is, laat de patiënt het gepaste mineralensupplement in zijn of haar mond plaatsen en ga na of dit de gevoeligheid van de reflex vermindert. Bijvoorbeeld, indien de reflex van de pancreas gevoelig is, test om na te gaan of chroom de gevoeligheid verlaagt. Het is duidelijk dat andere supplementen de reflex beter zullen verlagen dan het mineraal, maar dit is een goede test om de geschiktheid van een specifiek mineraal te bepalen.
Orgaan/mineraal associaties:
Hypofyse: Mangaan
Schildklier: Jodium en selenium
Bijnieren: Koper
Pancreas: Chromium
Prostaat/Uterus: Zink
Testes/Ovaria: Selenium en koper
Chapman reflexpunten voor verschillende organen:
Hypofyse: Alleen indirecte testen. Controleer schedelafwijkingen. Verifieer andere endocriene organen in verband met supplementen voor de hypofyse.
Schildklier: Tweede intercostale ruimte dichtbij het sternum.
Bijnieren: 2,5 cm lateraal en 5 cm boven de navel.
Pancreas: Zevende intercostale ruimte links aan de verbinding tussen de rib en het kraakbeen.
Prostaat/Uterus: Bovenste schaambeensymphyse.
Testes/Ovaria: Bovenste schaambeensymphyse (mogelijk de anterolaterale dij).
Er zijn verschillende mogelijkheden om aanvullend te bepalen welke organen ondersteuning nodig hebben, alsook welke supplementen nodig zijn om deze organen te ondersteunen. Voorbeelden hiervan zijn
kinesiologie, bioresonantie, polsslag, volbloedanalyse, levend bloed analyse haaranalyse, urine, stoelgangonderzoek, chapman reflexpunten enz.
