Station België

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Station België

België, en niet alleen politiek België, is in de ban van Buizingen. Het is en blijft ondui- delijk hoe negen jaar na de treinramp in Pécrot zich een nog veel dodelijker drama kon voordoen, hoewel destijds met het gebruikelijke aplomb was beloofd dat een nieuw veiligheidssysteem een herhaling zou voorkomen. De voorbije week zijn tal van ver- antwoordelijken voor camera en microfoon ondervraagd. Ze kwamen vaak met tegen- strijdige informatie. Nu is het parlement aan de beurt en het lijdt geen twijfel dat de traditionele machtspartijen allemaal zullen proberen de hete aardappel zoveel moge- lijk naar anderen door te schuiven. Een pinnige Vervotte verweet in De Zevende Dag trouwens de media al dat die te veel voor onderzoeksrechter spelen. Houd alles maar liever zoveel mogelijk weg van het publiek, laat het over aan het parket, de Federale Overheidsdienst Mobiliteit en de eigen Dienst Veiligheid van de spoorwegen om vast- stellingen te doen en conclusies te trekken. Er is voor CD(&V) en sp.a en VLD veel aan gelegen in deze affaire niet te veel in de schijnwerpers te lopen, zeker niet met het oog op de nakende stembusslag van komend jaar.

Maar Vervotte zei nog iets anders op het tv-scherm, namelijk dat de Belgische spoor- wegen al in de jaren 80 begonnen waren met de ontwikkeling van een stopsysteem voor treinen die een rood signaal negeerden, maar dat die ontwikkeling toen is stopgezet.

De malaise dateert dus blijkbaar van lang voor Pécrot, terwijl onze buurlanden intussen wél over degelijke veiligheids- of hulpsystemen beschikken. Voor zoiets bestaat maar één verklaring, en dat is de Belgische ziekte: een dodelijke mengeling van politisering, syndicale belangen, communautaire wafelijzerpolitiek, geheimzinnige financiële con- structies rond de ontwikkeling van het hogesnelheidsnet, en particuliere lokale belan- gen. Denk maar aan het schandaal van het peperdure station van Luik-Guillemins dat zowat 450 miljoen euro heeft gekost. De opsplitsing van de NMBS in drie delen (infra- structuur, rollend materieel en overkoepelende holding) terwijl Europa een tweevou- dige structuur vroeg, was bedoeld om de vakbonden hun zin te geven inzake perso- neelseisen en dus hun eigen greep op de spoorwegen. En natuurlijk zijn de dagelijkse leiding en de raden van bestuur van die drie NMBS’en netjes verdeeld tussen noord en zuid en de traditionele partijen (met een klein streepje groen dat dateert van de peri- ode onder Isabelle Durant). Het hoeft helemaal niet te verwonderen dat de veiligheid nooit de absolute prioriteit heeft gekregen die was vereist.

Als dus wordt aangevoerd dat technische ingewikkeldheid alles bemoeilijkt heeft, dan is dat maar één element van de waarheid. Het is België zelf dat een oplossing in de weg heeft gestaan.

Justitie even ziek

Maar de vertraging op alle vlakken geldt niet alleen voor het Belgische spoorwegen- net. Vorige week verbrak het Hof van Cassatie het veelbesproken Fortis-arrest van december 2008, waarbij de eis van het kantoor Modrikamen werd ingewilligd dat de aandeelhouders zich moesten kunnen uitspreken over de verkoop van Fortis aan BNP Paribas. Volgens het Hof van Cassatie had de betrokken afdeling van het hof van beroep nagelaten te antwoorden op het argument van de Belgische staat dat het algemeen belang van de economie primeerde boven de rechten van de aandeelhouders.

Buiten het beklemtonen van die principiële rechtsregel - de motivatieplicht van een vonnis - is de uitspraak van Cassatie echter een maat voor niets. Het hof van beroep in Luik zal heus geen ingrijpende herziening van de verkoopoperatie Fortis-BNP Pari- bas tot stand brengen. Zowat alle betrokken partijen hebben al laten verstaan dat de spoedprocedure van destijds door de tijd en door de integratie van Fortis Bank in BNP zonder voorwerp is geworden. Het hoogste rechtscollege van dit land hinkt de feiten achterna. Dat het zich zo laat heeft uitgesproken, is mee te wijten aan het rechtsmis- bruik dat Modrikamen heeft gepleegd (aldus Cassatie) door zijn meer dan 2.000 klan- ten wereldwijd op hun privé-adres te laten aanschrijven, met alle moeilijkheden en vertraging van dien. Maar het Hof van Cassatie levert hoe dan ook geen snelle rechts- bedeling en bewijst dat de modernisering van het juridische apparaat in dit land nog altijd tot het rijk der fabelen behoort. Wat Stefaan de Clerck ook moge uitkramen in het openbaar.

En neem daarbij ook het volgende in rekening. Er zijn een premier en een minister van Justitie moeten aftreden als gevolg van de open oorlog tussen het Brusselse gerecht en de politiek. De drie rechters van het hof van beroep zijn nadien allemaal in verdenking gesteld, wegens vermeende schending van het beroepsgeheim (Schurmans) of schrift- vervalsing (Blondeel, Salmon). Ook de medevoorzitter van het Hof van Cassatie, Ivan Verougstraete, wordt verdacht van inbreuken op de deontologie. Er is een waslijst van vragen en verdenkingen rond Francine de Tandt van de Rechtbank van Koophandel die als eerste een vonnis inzake Fortis velde. En ook de advocaat van de staat, Van Buggen- hout, is ver van onbesproken gebleven. Als er nog eens iemand de vraag stelt waarom de burger zo weinig vertrouwen heeft in justitie en politiek, dan kunnen Fortis en Bui- zingen als “ideale” antwoorden worden aangehaald.

Kindervrienden

Vlaanderen werd zelden beroerd door een overlijden als het geval was met Nonkel Bob.

Hij was meer dan zomaar een Bekende Vla- ming; het begrip moest toen nog worden uit- gevonden. Nonkel Bob was bij leven al een legende en nu hij echt overleden is, blijft Vlaanderen bijna letterlijk verweesd achter, ook al was de man al ruim vijfentwintig jaar van het scherm. Wellicht kan alleen Sinter- klaas enigszins concurreren met Nonkel Bob als kindervriend. In de Nonkel Bob-tijd was er natuurlijk alleen de BRT en wie naar televi- sie keek, keek naar die ene zender. Zou van- daag nog iemand, in het versplinterde televi- sielandschap, zo’n status kunnen verwerven?

Nonkel Bob is natuurlijk allang dood.

Over kindervrienden gesproken. In deze roerige tijden wordt dit woord alleen nog monkelend uitgesproken. Nonkel Bob kon nog ongegeneerd over kinderkopjes wrijven;

vandaag doe je zoiets niet meer ongestraft.

Voorbije Kerstmis werden kaartjes van Ame- rikaanse kindjes aan Santa Claus voor het eerst niet meer beantwoord. In een dorpje in Alaska zetten vrijwilligers zich al jaren in om de smekende briefjes te beantwoorden.

Maar vorig jaar infiltreerde een pedofiel in het netwerk en daarom werd die schone traditie stopgezet. Bezorgde ouders verbie- den hun kroost briefjes te sturen naar Santa Claus, want voor je het weet wijs je een vie- zerik de weg naar je voordeur.

Maar de ene viezerik is de andere niet.

Britse en Nederlandse webstekken die waar-

schuwen wanneer veroordeelde pedofielen zich in de buurt komen vestigen, worden door de mangel gehaald. Kwaliteitskranten komen kolommen te kort om hun afschuw te uiten voor deze vorm van volksgerecht.

Wie zijn straf uitzat, heeft recht op een nieuwe kans. Geen enkele zichzelf respec- terende commentaarschrijver verdedigt dat soort heksenjacht. Tenzij het over pastoors gaat. Vorige week pakte De Morgen uit met het verhaal van een pastoor die ooit betrok- ken was in een pedofiliezaak en nu alweer enkele jaren actief is in een parochie. Met naam en toenaam van pastoor en parochie werd het verhaal uit de doeken gedaan. Geen sprake van recht op een tweede kans. De Standaard mocht niet achterblijven en bracht het verhaal ‘s anderendaags. Ook met naam en toenaam.

Heeft die Roman Polanski geluk dat hij nooit pastoor werd, maar regisseur. Dat het Amerikaanse gerecht hem op de hielen blijft zitten voor gefoefel met een minderjarige, waarvoor hij tot nu de rechtbank kon ont- lopen, kan bij onze serieuze persjongens en -meisjes niet op begrip rekenen. De brave Polanski lijkt wel het slachtoffer. In Berlijn kreeg hij vorige week een prijs voor zijn regis- seurwerk, maar die bekroning leek meer een steunbetuiging aan de vervolgde sukke- laar. Voor pastoors wordt met andere maten gemeten.

Eenmanscollectief Den Blooten Koonick

Deze week :

• Met of zonder Brussel? 2

• Op naar het Zangfeest 3

• IJzeren Rijn 6

• Racistische boeven 7

• Hoofddoeken en/of kruisbeelden 9

• Nu al denken aan Nekka-Nacht 10

• Het stemmetje van Tia 15

Plankzeil als de bliksem naar www.pallieterke.info

Marcus Thesaurus OLDD

65

jaargang • nummer 8 • woensdag 24 februari 2010 1,85 euro

De dingen dezer dagen 2

Volgende zondag is het weer Zangfeest. Wij van ‘t Pallieterke zingen niet alleen mee uit volle borst, we doen ook gulhartig een speciale inspanning voor onze lezers en nog-niet-lezers. Ter gelegenheid van het Zangfeest betalen zij slechts 25 euro in plaats van 33,30 euro voor de periode van 1 maart tot 30 juni 2010.

De Vlaamse zaak, de goede zaak, mag ons wat kosten. Dat hebben wij ervoor over.

25 euro dus op ons rekeningnummer 409-6519491-68. Weet je wat het grote voordeel is? Je kunt dan in je eigen ‘t Pallieterke lezen wat wij van het Zangfeest vinden. Vrank en Vrij! Zo zijn wij!

Wil je er meer over weten, bel dan naar 03 232 14 17, en onze lieftallige secre- taressen staan u graag te woord.

Boodschappen uit onverdachte bronnen

Het klinkt bijna vanzelfsprekend dat de in de krant geuite beschuldigingen van Almaci rond en over vriendjespolitiek bij een aan- wervingprocedure van een trio coördina- toren voor “het centrum”, geen weerklank kregen in andere media. Wat niet belet dat de feiten blijven wat ze zijn. En die luiden dat twee kandidaten voor de job binnen het

“baken van de rechtvaardigheid” niet beant- woord hadden aan de gestelde normen van een onafhankelijk selectiebureau. Ze waren met andere woorden gebuisd. Maar laat het nu zo zijn dat het om “poulains” ging van Franstalige politieke zwaargewichten. Een van de “ongeschikten” stond bijzonder dicht bij Hervé Hasquin van de MR, voorzitter van de raad van bestuur van het “centrum” en notoire logebroeder van “La Fraternité” in Brussel en de Grootloge van België.

Het zal dus wel zuiver toeval geweest zijn dat genoemde raad van bestuur de besluit- vorming van het selectiebureau naast zich neerlegde en de gebuisde kandidaten voor

“verdere gesprekken” doodleuk opviste, op grond van hun politieke kleur. Daar stopte het niet. Bleek ook, dat sommige kandidaten bijzonder goed op de hoogte waren van de vragen die ze tijdens die “verdere gesprek- ken” konden verwachten. Er was er zelfs één die het bestond de antwoorden van een papier af te lezen. En om het verhaal vol- ledig te maken, zaten er bij de kandidaten verscheidene kabinetsmedewerkers. Met als speerpunt iemand van het kabinet van Joëlle Milquet, naast “Madame Non” ook

nog bekend als humanistische cdH-minister van...Gelijke Kansen.

Als Almaci bevlogen verklaarde dat één en ander “dodelijk is voor het imago van het centrum”, dan zal ik de laatste zijn om haar tegen te spreken. Vooropgesteld, dat zijn compleet eenzijdig gerichte “strijd tegen racisme en discriminatie” het vertrouwen van de mondige burger in “rechtlijnigheid van het CGKR” al niet diep onder het nul- punt heeft doen zakken.

Eufemisme

Om man en paard te noemen, was die andere onverdachte bron Vlaams minister van Bestuurszaken en Inburgering Geert Bourgeois, die zich in zijn beste Frans ach- ter de overbekende “oneliner” schaart. Hij deed dat, ook in Het Nieuwsblad, naar aan- leiding over het uitblijven van een “fede- raal akkoord” over de noodzaak om nieuwe computersystemen voor het elektronische stemmen aan te kopen. Vier jaar geleden is de afspraak gemaakt om de bestaande syste- men te hernieuwen. De Vlaamse regering zou tachtig procent van de factuur betalen, de federale de overige twintig procent.

Waarom enerzijds dat verschil bestaat en anderzijds het niet verder nakomen van de gemaakte afspraken uitblijft, is onduidelijk.

Tenzij de door Bourgeois opgemerkte “ide- ologische weerzin” bij de Belgofonen tegen elektronisch stemmen daar voor iets tus- sen zou zitten. Want als uit die hoek enige weerzin rijst tegenover wie of wat ook, dan is dat zo goed als wet. Zij het dat dit door lamlendige Vlaamse federale ministers, de premier op kop, als “samenwerkingsfede- ralisme” wordt vertaald, het door de par- tij van de ampersanders jongst uitgevonden eufemisme om hun knechtenrol te camou- fleren.

Het voorbeeld van de nieuwe computers kan men nog in de categorie “vrij banaal”

onderbrengen. “Maar of het nu gaat over offertes voor nieuwe systemen, over de vei- ligheid van Brussel of over de opvang van asielzoekers, rien ne va plus”, aldus Bourgeois.

Zijn aanklacht tegen de inertie op federaal niveau kreeg wel weerklank in de media. De van De Morgen naar Het Nieuwsblad ver- huisde en daar dadelijk tot opinieschrijfster gebombardeerde rode gezellin Liesbeth van Impe, vroeg zich bij het “rien ne va plus” af hoe een land waar een nieuwe computer al een probleem vormt, ooit een écht pro- bleem opgelost moest krijgen? Ja, als zelfs Liesbeth zich dat afvraagt...

Lees verder blz. 14 Het baken van de rechtvaardigheid voor wie gediscrimineerd wordt! Dat las ik als definitie van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrij- ding (CGKR) in de krant Het Nieuwsblad. Voor de volledigheid voeg ik daaraan toe dat de auteur met zijn omschrijving kennelijk de cynische toer opging. Want wat bleek? De burcht van De Witte Youssouf discrimineert zelf. En het was geen

“verzuurde” die dat aan het licht bracht, wel de onverdachte Meyrem Almaci, fractieleidster van Groen!.

Met of zonder Brussel?

Intussen waren - wellicht onder meer - het Vlaams Belang en de Vlaamse Volksbe- weging al druk doende met het uitwerken van een nieuwe Brussel-strategie. Vandaar het genoemde boek dat de VVB uitgaf, met het Davidsfonds overigens. De Crols-voor- zet leek de zaken op scherp te stellen; mét Brussel, zoals de Vlaamse Beweging klassiek voorstaat in navolging van de woorden van de Antwerpse burgemeester Craeybecks dat we Brussel niet loslaten, of gewoon zonder Brussel, zoals Crols voorstelt.

Bepaalde Brusselse kringen doen hun uiterste best om munitie aan te dragen voor de Crols-aanhangers. Ene Ruud Gielens leverde terzake onlangs nog een pareltje af.

Die Gielens is theatermaker, onder meer bij de Koninklijke Vlaamse Schouwburg in Brus- sel, en deze week gaat zijn productie ‘Bezette Stad’ in première. Een cultuurpaus(je) dus.

In De Morgen reageerde hij op de recente rellen in Brussel en het debat dat daarover losbarstte. Het stoort Gielens mateloos dat ook mensen buiten Brussel - “schreeuwers van Duffel tot Ciney” - zich in dat debat mengen. Vanuit een volbloedig dorpsden- ken meent Gielens dat Brussel alleen een zaak is van Brusselaars. Er bestaat “meer en meer zoiets als een Brusselse culturele eigenheid”, meent Gielens, een uitspraak die nog maar weinigen in de reguliere pers durven neerschrijven als je van Brussel bij- voorbeeld Vlaanderen maakt. Van “commu- nautair gekissebis” krijgt Gielens eczeem en hij voelt zich trouwens stevig in zijn schoe- nen staan: “Want quite frankly, Vlamingen en Walen, wij hebben u minder nodig dan u ons!” Behalve het detail dat Frans Crols meent dat het omgekeerd is en dat de Brus- selaars vooral de omringende (Vlaamse) bui- tenwereld nodig hebben, sluit dat Gielens- discours huidna aan op dat van Crols: de bijl erin, in de band tussen Brussel en Vlaan- deren.

Stevig spul

Hoe gaat de Vlaamse Beweging nu om met die veranderde realiteit? Op een collo- quium eind januari liet het Vlaams Belang zijn licht schijnen over de zaak. Er ging grondig inhoudelijk werk aan vooraf, dat binnenkort zal resulteren in een boek. Voor het Vlaams Belang zijn er twee mogelijke toekomstsce- nario’s. Brussel wordt als tweetalig stadsge- west de hoofdstad van het onafhankelijke Vlaanderen en als dat niet lukt, moet er een confederatie komen tussen Vlaanderen en

de Brusselse stadsstaat. Hoe het Neder- lanstalige establishment in Brussel daar over denkt, blijkt uit de redactionele reactie in het weekblad Brussel Deze Week. “Als u het ons vraagt, gebruiken ze stevig spul, daar bij het Belang.”

Ook de Vlaamse Volksbeweging buigt zich over de zaak en wijdt daar binnenkort een congres aan. Het vorige congres van de VVB over Brussel dateert van 1994 en is dus aan opfrissing toe. De leden van de VVB kre- gen de ontwerpresoluties opgestuurd. Die willen dat Vlaanderen de onafhankelijkheid uitroept voor het gebied ten noorden van de taalgrens, Brussel incluis dus. Daarmee neemt de VVB letterlijk haar besluiten van 1994 over. De nieuwigheid zit in de tweede resolutie die ter goedkeuring wordt voor- gelegd aan de leden. “Ook zonder absolute zekerheid dat Brussel daar een onderdeel van zou vormen, moet Vlaanderen de stap naar onafhankelijkheid zetten. Vlaanderen biedt een staatkundig project dat het ook voor Brussel interessant maakt om er deel van uit te maken.”

Voorhoede

De VVB gaat een stapje verder dan het Vlaams Belang, evenwel zonder Frans Crols’

idee klakkeloos over te nemen. We willen Brussel er bij, maar als de feiten een andere taal spreken, dan blijft het project Vlaamse onafhankelijkheid onverminderd het doel.

Zoals dienstdoende voorzitter van de VVB, Pieter Vandermoere, het op de nieuwjaars- receptie van de VVB samenvatte: met Brus- sel als het kan, zonder als het moet.

Frans Crols wordt blijkbaar niet gevolgd door Vlaams Belang of Vlaamse Volksbewe- ging. Maar beiden voorzien ze wel de moge- lijkheid dat Brussel geen deel zal uitmaken van de Vlaamse staat en dat is dan spijtig, maar mag geen hinderpaal vormen.

Zo stellen we toch een evolutie vast en zien we een ontwikkeling in de strategie, die er op gericht is aan Brussel niet langer een vetorecht op de staatkundige ontwikke- ling van Vlaanderen te geven. Deze nieuwe gedachten maken opgeld in de voorhoede van het Vlaamse onafhankelijkheidsdenken en zijn dus zeker (nog) geen gemeengoed in Vlaanderen. Maar het is in die voorhoede dat de gedachten rijpen die dan later diep door- sijpelen in de politieke doelstellingen bij bre- dere kringen.

J. K Frans Crols gooide een steen in de Vlaamse kikkerpoel, toen hij op de IJzer- wake een oproep deed om Brussel maar meteen te laten vallen als onderdeel van het onafhankelijke Vlaanderen. De respons op zijn toespraak leert vooral dat een mens best niet al te veel energie steekt in het schrijven van boeken (en laten we maar hopen dat die waarheid niet opgaat voor artikels). In het boek ‘Wat met Brussel?’, uitgegeven door Davidsfonds en Vlaamse Volksbeweging, had Crols zijn stelling maanden eerder al gedetailleerd uit de doeken gedaan. Maar het was pas na zijn toespraak in Kaaskerke dat het Brussel-debat echt formeel geopend ver- klaard werd in de Vlaamse beweging.

Bob Davidse:

de opzettelijk vergeten flamingant

Ze vochten bijna om voor de camera’s van VRT en zelfs VTM te mogen vertellen hoe goed en hoe groot Bob Davidse wel was: alle kleine en nog kleinere B(anale) V(lamingen)’s. Maar over één eigenschap van “Nonkel Bob” werd in alle talen gezwe- gen: zijn diepe Vlaamsgezindheid.

Er was uiteraard niemand die refereerde aan zijn dienstname tijdens de oorlog bij de Vrijwillige Arbeidsdienst voor Vlaanderen.

Hij werd er trouwens na de oorlog niet voor vervolgd. Wijlen onze kolderaar L. H. Cot- vooghel, ofte Herman Geerts, vertelde graag dat “Akela Bob” in de oorlogsjaren, net als Cotvooghel, bij de Vrijwillige Arbeidsdienst voor Vlaanderen had gediend en dat hij zich daar niet over schaamde, in tegenstelling met Humo-Vensterman Willy Courteaux die ook bij die VAVV is geweest, maar dat naderhand liever niét meer geweten wou hebben. Het zou wel eens kunnen dat Bob Davidse bij die Arbeidsdienst zijn zang- en muziektalent ont- dekt heeft, want de Arbeidsmannen waren verplicht, vertelde Cotvooghel zaliger, om beurten een culturele avond voor hun kame- raden in elkaar te steken.

Vrolijke, vrolijke vrienden onder elkaar, zeg maar. Als presentator van jeugdprogram-

ma’s kwam het woord “België” maar zelden over zijn lippen, Vlaanderen en Vlaams des te meer. Hij maakte honderdduizenden jonge mensen vertrouwd met hun echte Vlaamse identiteit zonder dat hij het dik of irrite- rend oplegde.

Hij was de producer van het zo popu- laire jeugdfeuilleton Merlina, dat aanvan- kelijk maar een korte tijd zou duren, maar toch vijf jaar op het scherm kwam (nu deels beschikbaar op 2 dvd’s). De scenarist was ene Dick Durver en er ontplofte een bom bij de omroep toen bekend werd dat dit de schuilnaam van de “fascist” Jef Elbers was.

Onmiddellijk was er druk van de poco’s bij de omroep, bij de raad van bestuur, om een einde aan dat programma te maken, maar Bob Davidse hield voet bij stuk en werd - eerlijk is eerlijk - gesteund door zijn baas Lambert van de Sijpe (Vlaamsgezinde CVP’- er) en directeur-generaal Bert Hermans (socialist).

Het was dus geen toeval dat zelfs het NSV figuranten mocht leveren of dat de verbor- gen schat gevonden werd in... de IJzertoren.

Davidse heeft tot het einde van zijn leven trouwens geen twijfel laten bestaan over zijn Vlaamse overtuiging.

3

De dingen dezer dagen

Zorg dat je erbij bent

Volgende zondag is het weer een Vlaamse hoogdag, het 73ste Vlaams Nationaal Zang- feest, dat eigenlijk ook een politieke mee- ting is. Want er wordt niet alleen gezongen, er worden ook politieke nagels met Vlaamse koppen geslagen. En onze tegenstanders die hun neus ophalen voor het Zangfeest, moe- ten dan zelf maar eens een politieke meeting organiseren. En dan zien hoeveel mensen zij samen krijgen.

De verhuis zowel in tijd als plaats - febru- ari en de Lotto Arena - was een succes. En blijkens de kaartenverkoop zal het dit jaar dat ook zijn. Bestel dus tijdig uw kaarten en breng vrienden en familie mee om samen in verbondenheid onze liederenschat te zin- gen en complexloos onze identiteit uit te dragen.

Het motto dit jaar luidt: “Vlaanderen aan zet”. Als dat geen politieke boodschap is!

Vlaanderen moet eindelijk aan zet komen omdat Vlaanderen stilaan maar zeker zijn positie als Europese topregio aan het ver- liezen is. Het Belgische failliet heeft kwalijke gevolgen voor onze welvaart en ons wel- zijn en het Belgische immobilisme dreigt ons voor lange tijd schaakmat te zetten. Vlaande- ren mag niet lijdzaam toezien, maar moet nu, voor het te laat is, de patstelling doorbreken en het heft in eigen handen nemen. Vlaande- ren is aan zet en moet maximaal inzetten op de eigen toekomst.

Vorig jaar werd, na een gloedvolle toe- spraak van Gui Celen, een recordbedrag van bijna 10.000 euro opgehaald voor het

Vlaamse schooltje in Komen. Dit jaar wordt het Komitee der Randgemeenten in de schijnwerpers gezet. Al vijftig jaar komen onvermoeibare vrijwilligers - zoals steeds in de Vlaamse beweging - op voor het Vlaamse karakter van de zes faciliteitengemeenten rond Brussel, onder meer via het tijdschrift

‘De Zes’. Het ANZ wil met deze actie nog eens benadrukken dat de zes randgemeen- ten - Wemmel, Wezembeek-Oppem, Kraai- nem, Drogenbos, Linkebeek en Sint-Gene- sius-Rode - geen pasmunt mogen worden voor de splitsing van B-HV. Vlaanderen mag de inwoners niet in de steek laten en nooit toegeven aan de uitbreiding van Brussel, zoals al in een Dehaene-ballonnetje werd gesuggereerd.

Spetterend programma

Het optreden van Ann de Renais, vorig jaar, heeft zoveel mensen diep ontroerd, dat opnieuw een topsoliste voor het voetlicht zal treden: sopraan Cristel de Meulder zal ‘Het jonge jaar’ en ‘Hoe schoon de morgendauw’

zingen, twee prachtige liederen van Lodewijk Mortelmans op tekst van Guido Gezelle. Op die manier wordt in één adem ook de 180ste verjaardag van één van onze grootste dich- ters herdacht.

En dan is er nog Micha Mara. Zij zal niet alleen enkele kinderliedjes brengen tijdens het Kinderzangfeest, maar ook Vlaanderen en de Vlaamse Rand bezingen in ‘Als je maar

“Daar doen wij niet aan mee”

“Dit is Vlaams en rechts en daar doe we niet aan mee.” Dat kregen mensen van Solidariteit Vlaanderen en Solidariteit Zonder Grenzen uit Gent te horen uit de mond van Diederik Janssens, voorzitter van het cultuurparticipatiefonds van de Vlaamse (!) overheid. Maanden geleden vroegen Solidariteitsmensen, samen met enkele mensen-in-armoede of het cultuurparticipatiefonds niet kon tussenkomen in de reiskosten van mensen-in-armoede naar Antwerpen, d.i. aan 20 procent van het vervoer en de toegangsprijs. Niet dus, volgens de ongetwijfeld achtbare heer Diederik Janssens, want politiek zeer correct, en met die kwalificatie staat het goed Vlaamsgezinden te discrimineren.

Het ANZ zou het ANZ niet zijn als men daar geen oplossing voor gevonden had. Mensen met een laag inkomen, mensen in moeilijkheden die wat cultuur willen meepikken, kunnen een ticket bekomen aan 5 euro. Deze mensen kun- nen de dag van het Zangfeest ook voor 5 euro naar de Dierentuin en/of voor 6,50 euro naar Aquatopia in Antwerpen.

Voor de 73ste keer

Vlaming bent’ en ‘Ik hou van alle zes’. Bijna 30 jaar later is dit allereerste Gordellied nog steeds heel actueel.

Honderd jaar geleden componeerde Lode- wijk de Vocht één van de mooiste Marialiede- ren: ‘Onze Lieve Vrouw van Vlaanderen’ op tekst van August Cuppens. Een unieke gele- genheid om dit lied, onlosmakelijk verbon- den met ons cultureel erfgoed, nog eens op het programma te zetten. Herdacht wordt ook de 25 jaar geleden overleden Vlaamse componist Herman Roelstraete. Het Zang- feestkoor zingt zijn ingetogen ‘Vlaanderen alleen’ in een meerstemmige zetting van Juli- aan Wilmots.

Incar Dansspektakel uit Lebbeke, onlangs nog op tournee in India, Thailand en Turkije, verzorgt de choreografie en geeft kleur aan een aantal liederen. Brassband Scaldis en pia- nist Wim Berteloot zorgen voor de begelei- ding van de samenzang en leden van tal van koren vormen samen het grote Zangfeest- koor. Dirigenten van dienst zijn Ivo Van Gils, Erwin Pallemans, Peter Leys en Dirk Stuer.

De Thebaanse trompetten en de muziek- kapellen van KSA Hanske de Krijger uit Oudenaarde en van het VNJ verzorgen elk een optreden. Hans Schoofs en Elke Heylen presenteren. Anton Aldi zorgt zoals steeds voor enkele gevatte teksten. Regisseur van dienst is Paul Cordy.

Kinderen welkom

Net als de vorige jaren, zijn kinderen van harte welkom op het Zangfeest. Kinderen

en jongeren tot 18 jaar genieten niet alleen een sterk verminderd tarief (5 euro), zij heb- ben de keuze: ofwel gaan ze samen met de (groot)ouders in de zaal zitten en maken ze het hele Zangfeest vanop de tribune mee, ofwel schrijven ze zich in voor het aparte kinderprogramma (doelgroep 6 tot 12 jaar).

De kinderen mogen verkleed komen (thema:

ridder/jonkvrouw, maar alles mag en niets moet) en verzamelen in de inkomhal van de Lotto Arena waar ze zich om te begin- nen volop mogen uitleven in een springkas- teel. Er is een spetterende show met een goochelaar en een ballonkunstenaar en wie wil, kan zich laten grimmeren. Alle kinderen krijgen een houten stokpaardje. De dapper- ste ridders mogen op hun ros kruipen en in de Arena treden op de tonen van ‘t Ros Beiaard. Daarna gaan we samen met zange- res Micha Marah enkele liedjes zingen in de grote zaal:

Reserveren kan op www.teleticketser- vice.com

070/345.345 of ANZ-secretariaat, Colle- gelaan 106, 2100 Antwerpen, 03/237.93.92 - info@anz.be, KBC 402-6179031-31 of via lokale verkooppunten.

Tal van verenigingen en vrijwilligers over heel Vlaanderen verkopen kaarten, leggen bussen in en verdelen promotiemateriaal.

Een volledig overzicht vindt u op de webstek www.zangfeest.org of kan aangevraagd wor- den op het ANZ-secretariaat.

Aan Boudewijn Bouckaert Springsprongspagaat

Gent en omstreken

Gij Zoekende,

Brief aan ...

Het gaat goed met Lijst Dedecker. Het gaat zo goed met Lijst Dedecker dat Lijst Dedecker binnenkort zichzelf overbodig maakt. Dat is de onvermijdelijke conclu- sie die wij trekken uit de verklaringen die gij de vorige week her en der hebt afgelegd en die alleen maar bevestigen wat wij allang vermoedden: dat de interne problemen bij LDD overhand toenemen en dat die pro- testpartij zoetjesaan maar zeker de zon ziet zakken in de zee. Al weigert zonne- god Jean-Marie dat uiteraard toe te geven.

‘Wat Boudewijn Bouckaert gezegd heeft, moet worden gezien in het kader van de academicus, de professor. Ik ken mijn pap- penheimers. Bij Bouckaert ligt het profes- sorale dicht bij het studentikoze. De anar- chie zit bij hem een beetje in de genen.’

Aldus Jean-Marie in Gazet van Antwerpen, waar hij al bij al nog erg beleefd was. Want in wezen komen zijn woorden erop neer dat gij een professorale Pinocchio zijt die zich beter in één of andere aula zou laten colloqueren, in plaats van te willen mee- doen aan de Grote Mensen-politiek en de hele boel te saboteren. En die daarbij aller- lei onzin uitkraamt die ertoe leidde dat de Grote Leider in zijn Oostenrijks vakantie- oord door het journaille werd lastig geval- len met de vraag op welke dag precies de hergroepering met de Open VLD in de agenda staat ingschreven.

De vraag is echter wat gij precies hebt gezegd en vooral wat gij precies hebt bedoeld. Want uw reputatie getrouw hebt gij weer eens voor een Babylonische spraakverwarring gezorgd.

Knack citeerde u met de uitspraak dat gij een terugkeer naar de Open VLD abso- luut niet uitsluit. Want de verkiezing van Alexander de Croo hebt gij blijkbaar met vreugde begroet, en gij stipt aan dat min- stens sociaaleconomisch het water tus- sen u en de open voddenbalen veel min- der diep is dan sommigen denken. Op uw eigen webstek lezen we dan weer: ‘Boude- wijn Bouckaert lonkt niet naar Open VLD, maar vindt wel dat liberalen op langere termijn met elkaar moeten kunnen pra- ten en samenwerken.’ Daartoe dient blijk- baar een gegoochel met allerlei denktanks.

De vzw Cassandra die het kenniscentrum voor de LDD wou zijn, wordt opgedoekt.

Opgedoekt worden ook andere wijd en zijd geroemde organisaties als Nova Civi- tas en WorkForAll, en alles wordt samen- geklutst tot Libera!, ofte Bevrijd! (voor wie geen Latijn verstaat). De denktankdi- visie Libera! zal alvast bij wijze van aperitief binnenkort de “Prijs voor de Vrijheid” toe- kennen aan voormalig Europees Commis- saris Frits Bolkestein. En wie gaan daar de eretoespraken houden? Derk Jan Eppink,

Europees parlementslid van LDD (en vroe- gere persboer van Bolkestein) en Patricia Ceysens, ondervoorzitster van de Open VLD. Wij kunnen ook alleen maar weerge- ven wat wij uit de pers vernemen, en wat ons betreft, spreekt dat boekdelen. Bouc- kaertdelen, als we het beeld doortrekken van de anarchistische Pinocchio.

Hoe zouden wij bovendien kunnen voor- bijgaan aan een zin als ‘We zijn (met LDD) onze drive kwijt.’? En: ‘De vedettestatus van Dedecker is verbleekt.’ En: ‘Als blijkt dat in de toekomst andere politieke confi- guraties doeltreffender zijn, dan zullen we onder ogen moeten zien dat de tijd van LDD voorbij is.’ Gij droomt dus blijkbaar luidop van het verdwijnen van LDD in ruil voor een liberaal front waar gij mee de bevelen moogt uitdelen, om in de sfeer van de tanktroepen te blijven. En gij stelt met- een uw eisen aan de Open VLD en Alexan- der de Grote. In de eerste plaats moet die partij steviger aandringen op een radicale staatshervorming. En ze moet assertie- ver worden op het vlak van integratiebe- leid. Alexander heeft heel minnetjes gere- ageerd op de opening die gij hebt gemaakt.

Uiteraard, want de open voddenbalen blij- ven voorlopig zweren bij hun waanbeeld van een federale kieskring en van Groot- België. En als we ons niet vergissen draagt de VLD een historische verantwoorde- lijkheid voor het doorvoeren van de eer- ste regularisatiegolf, de snelbelgwet en het stemrecht voor vreemdelingen. Bovendien is niet hij, maar zijt gij op dit ogenblik de vragende partij, en dat maakt het voor De Croo gemakkelijk om een grote neus te zetten. (Wie is er eigenlijk de echte Pinocchio?)

Enfin, tot slot de onvermijdelijke para- dox: gij voert op dit ogenblik officieel nog altijd parlementaire oppositie en ge zult bij de komende federale verkiezingen in prin- cipe nog een stembusslag moeten leveren tegen die Open Blauwen die ge nu al teder omarmt. ‘t Is te hopen voor u dat de kie- zer er wijs uit raakt. Libera nos, Domine, van zoveel tegenstrijdigheid!

P.S.: Op de Zevende Dag heeft Jean- Marie-met-de-IJzeren-Arm u duchtig de levieten gelezen, en u ter verantwoor- ding geroepen op het partijbestuur. Want hij had zich in Oostenrijk inderdaad zeer boos gemaakt op uw persoon. Bij het ter perse gaan was uw lot ons nog onbekend.

Gaat gij u schikken, of komt er binnen- kort een individuele LBB (Lijst Boudewijn Bouckaert)? Wordt in ons komend num- mer vervolgd.

Help TAK!

Het Taal Aktie Komitee moet 6.185 euro betalen en de teller loopt nog op. Dat is het gevolg van hun actie op 14 april 2008. Toen trokken 19 TAK’kers naar de gemeenteraad van de faciliteitengemeente Wezembeek- Oppem. Ze mochten niet binnen en wer- den hardhandig opgepakt. Enkele weken later vonden ze een Gemeentelijke Admini- stratieve Sanctie in de bus wegens een niet vooraf vergunde samenscholing. De politie- rechter smeerde hen een boete van 6.185 euro aan hun broek.

TAK zal dit vonnis door Cassatie laten vernietigen en - zo het finaal toch in het ongelijk wordt gesteld - trekt het naar het Europees Hof van Justitie om deze mani- feste miskenning van het recht op vrije meningsuiting te laten vaststellen.

TAK zal volgende zondag uiteraard ook op het Zangfeest zijn. Met hun collectebus- sen. Stop daar maar wat in. Zij verdienen het. En als ze de boeten toch moeten beta- len, zeer zeker!

In de VoeT gescHoTen

Bij De Morgen waar ze iedere ochtend gaarne een Vlaams Belanger tussen hun grijze boterham leggen, hebben ze zich- zelf flink in de voet geschoten. Om aan klantenbinding of -werving te doen prijst de gazet twintig biografieën van mensen aan die een grote impact hadden of heb- ben op de wereld. Onder de bombastische noemer “Wereldbiografieën”. En welk boek werd onlangs de lezer aangeprezen en kon bij de krant van 6 februari mee aangekocht worden? De biografie van de Franse presi- dent Nicolas Sarkozy door de auteur Maar- ten van der Roest. Lezers van ‘t Pallieterke weten uiteraard wie deze Maarten in het echte leven is: Koen Dillen. Ook auteur van

“François Mitterrand, een biografie”, maar dan onder de schrijversnaam Vincent Gou- nod. Bij De Morgen kunnen ze zich natuur- lijk verschuilen achter de scheiding tussen redactie en promotie, maar daar zal de lezer geen boodschap aan hebben. En òf Koen Dillen gegniffeld heeft!

De dingen dezer dagen 4

Jeunisme

Was het nu het loopjongetje uit Sint-Genesius-Rode van Merkel of was het Mark Grammens bij wie ik voor het eerst het woord “jeunisme” hoorde? Ik weet het niet meer, maar ik moest eraan denken toen ik een menselijke zwak- heid toonde en eventjes naar het nieuws op VTM keek. Autocuelezer Van Mol zei met een serieus gezicht dat de botsing van Buizingen de grootste treinramp uit onze geschiedenis was. Een uur later kon je bij de NOS correct horen dat dit de grootste treinramp in dit land is sinds het einde van de oorlog. Dat komt er natuurlijk van als je een redactie uitsluitend bevolkt met snotapen die denken dat de wereldgeschiedenis met hun geboorte begon en die te lui en te pretenti- eus zijn om eventjes te googelen.

Mark Grammens vestigde onlangs nog de aandacht op de Nederlandse kranten die altijd een paar veteranen achter de hand houden om zo’n ongelukken te vermijden of die zelfs een beroep doen op een Methusa- lem als Jeroom Heldring bij het NRC omdat deze 92-jarige journalist nog geregeld wijst op de gelijkenissen in veel gebeurtenissen die hij al sinds ... 1930 volgt. Zeker ten tijde van verkiezingen zie je dat “jeunisme” altijd maar verder oprukken. In het parlement en allerlei gemeenteraden duiken overal alloch- tonen op, want anders zijn die vergaderza- len niet representatief en diversiteit is toch zo’n rijkdom, nietwaar? Maar tezelfdertijd is veel ervaring uit de representatieve organen verdwenen, want iedereen met wat grijze haren moet ophoepelen. Dan moet het par- lement niet representatief meer zijn en is de weg vrij voor een troep stoethaspels die permanent wetten of reglementen goedkeu- ren (en niet “stemmen”, Bart de Wever! Een voorzitter van de N-VA gebruikt zo geen lelijk gallicisme) die binnen de week moeten hersteld worden met een nieuwe wet die op haar beurt ook nog eens “gerepareerd”

wordt. En uiteraard kun je ter gelegenheid van verkiezingen een of ander wicht van 22 jaar horen klagen dat er nu maar eens naar de jeugd moet geluisterd worden. En na ver- kiezingen zie je, zoals in Mechelen, lichtge- wichten opduiken die bijvoorbeeld nog nooit een dode mens in hun leven gezien hebben maar die als schepenen beslissen wat oudere mensen mogen of niet mogen doen.

“Zij” deden het

Maar eerlijk is eerlijk. De jeugd, met haar enthousiasme en haar nieuwe en opwin- dende oplossingen, verdient een kans. Dat heeft het verleden bewezen. Ooit was er een tijd dat je om in de Senaat te zetelen 40 jaar moest zijn, maar gelukkig heeft men in

“de reflectiekamer” geen behoefte meer aan oude zakken, maar aan de stotterende zoon- tjes van hun vader. Nog altijd denkt men bij de historici met vreugde terug aan de tijden toen de jeugd inderdaad het heft in handen nam: een onuitputbare bron van inspiratie voor boeken en artikels. Nadat vijftigers, zestigers en zeventigers Europa in de Eer-

ste Wereldoorlog gestort hadden, was het gelukkig de beurt aan een nieuwe generatie om te bewijzen hoe veel beter zij het kon- den. En dat deden ze ook.

Joseph Goebbels en Heinrich Himmler waren 36 en 33 toen ze de macht overnamen en hun grote baas was er maar 44, nog maar juist uit de korte broek gegroeid volgens de normen van die tijd. In Rusland waren Stalin (39) en Trotski (38) al enigszins aan de bele- gen kant, maar zij die het vuile werk op het terrein deden als Boecharin (29) of Molo- tov (27) hoorden nog bij de jeugd. En in Italië nam Mussolini de macht over toen hij 39 was, maar deze oudere jongere richtte zich radi- caal tot de ware dragers van het licht en koos als hymne voor het fascisme de “Giovinezza”

(Jeugd) en topfascisten als Grandi en Balbo waren toen 26 en 25. Al deze heren toon- den hoe waardevol de cultus van de jeugd is met hun bedachtzame, gematigde en vooral originele en nieuwe oplossingen.

De “kids”

Inmiddels staan we meer dan een paar stappen verder dankzij de consumptiemaat- schappij en de “jeugdcultuur”. Duizenden jaren lang hebben grootouders, bijna dood- gewerkt, toch tenminste hun ervaring en hun kennis van het boerenvak, van een ambacht doorgegeven aan de kleinkinderen die op die manier alles leerden. Nu zijn de groot- ouders onnozele halzen die levensbelang- rijke dingen als twitter, facebook, i-phone en ipods niet kennen en die geen uren wil- len gamen. Tot in 1990 werd je meerderjarig op je 21ste en toen werd die leeftijd verlaagd naar 18; tezelfdertijd is de grote meerder- heid van die 18-jarigen alleen maar in staat zijn handje op te houden en op kosten van pa en ma te leven, want de meesten zouden reddeloos verloren zijn als ze zelf hun onder- houd ouden moeten betalen. Een groot deel van onze lezers heeft nog de tijd gekend dat je wel volwassen waart op 21 maar tot je 25ste nog de toestemming nodig had om te trouwen.

Inmiddels zijn er pleidooien om die meer- derjarigheid naar 16 te verlagen en pleiten zogenaamd christelijke politici ervoor dat seks op je 14de moet kunnen, want dat is

een onverbrekelijk kinderrecht. De plich- ten bij de gevolgen van de stoeipartij zijn niet voor “de kids”; laat die maar betalen door de ouders en nog liever door de belastingbe- talers. .In de school zijn lesplaten en spreu- ken verdwenen; iedere klas gelijkt nu op een designtentoonstelling. Een vorige generatie dacht nog dat jongeren uit zichzelf maar wei- nig cultuur hadden en dus moest hen een en ander bijgebracht worden op school. Van- daag heeft de school als taak de hobby’s van 12-jarigen als het hoogtepunt van menselijk geestesleven voor te stellen. ”Jongerencul- tuur” wordt er meestal al de eerste dag van het schooljaar bevorderd met een popcon- cert. Imbeciel gedreun heet ook “concert”

alsof Rachmaninov of Brahms uitgevoerd wordt. De “boekskes” en de vulgaire zen- ders als Eén, VTM en VT4 promoten onver- moeid deze “cultuur”.

Botox

Televisie heeft ook officieel gedefinieerd wie oud en overbodig is. Tot een paar jaar geleden was je afgeschreven op je 49ste, zijnde het laatste jaar waarop je nog zo hip en met de tijd mee was om dure spulletjes te kopen die reclamespots aanbevelen. Maar dat is nu gecorrigeerd naar 45 jaar; mensen ouder dan die leeftijd tellen nog wel mee in de globale kijkcijfers, maar zijn geschrapt in de cijfers die de reclamebureaus interes- seren.

Televisie gebruikt ook een leeftijdsgrens voor het uiterlijk van de mensen. Bij de open- bare omroep die zich zogenaamd geen zier moet aantrekken van commerciële zorgen, lag die vroeger rond 40 jaar. Dat was de leef- tijd waarop, met uitzondering van de nieuws- dienst, presentatoren een schop onder het zitvlak kregen. Maar in de andere program-

ma’s moet het vooral jong zijn. De omroep voerde een walgelijk schijnheilig nummertje op toen H. Rens zelfmoord pleegde, zoge- naamd omdat haar lesbische relatie stuk was.

De VRT vergat er bij te zeggen dat de dame de wacht aangezegd was. Met haar 37 had ze al een tijdje haar houdbaarheidsdatum overschreden en waarschijnlijk woog de aan- staande werkloosheid zwaarder in de fatale beslissing. Dat ligt volledig in de lijn van de laatste jaren. Twintig jaar geleden stapten sommige dames naar de chirurg op hun vijf- tigste. Onderzoek toont aan dat de gemid- delde leeftijd van de “patiëntes” nu rond de veertig ligt, want er is een verbod om in de tweede veertig jaar van de gemiddelde levensverwachting die een vrouw heeft een uiterlijk te tonen dat correspondeert met 60 of 70 jaar; zeker bij de gegoede verdieners.

Dagelijks worden honderden reclame- spots getoond die iedere vrouw verwij- ten dat ze rimpels heeft, een paar kilo’s te zwaar volgens de aneroxia-index weegt, dat ze zich niet jaarlijks laat injecteren met botox. Sinds zo’n tien jaar moeten de heren ook volgen. Iet of wat politicus of zaken- man kan zich geen wallen onder de ogen meer permitteren, want die zijn altijd het bewijs van een liederlijk leven en niet van de leeftijd. En dus moeten zowel mannen als vrouwen het tennisveld of de fiets op en zeker skiënd de bergen af. Jong zijn bete- kent sportief zijn, al weet de gemiddelde 40-jarige maar al te goed dat sporten gevaar- lijk is. Soms denk ik dat het charisma van De Wever ook gestoeld is op de frustratie van veel mensen die de Peetersen, Van den Bossches, Van Brempten, Gatzen kotsbeu zijn en die in de N-VA’er iemand herkennen die zich niets aantrekt van die jeugdcultus.

Jan neckers

Historische metamorfose

Hervormen zal ik hem, die domkop van een staat en splitsen onverwijld meteen ook B-HV!

Gedaan met leugenachtigheid en loos gepraat, maar met CD&V vooruit en recht door zee!

Zo pochte in het jaar tweeduizend zeven met luide stem het pronkstuk van de tsjeven en elke Vlaming die moest kiezen, wist:

Ik kies voor deze VECHTfederalist!

Maar kijk hoe ‘t in de politiek verkeren kan, zoals reeds Brederode lang geleden schreef.

‘t Naïeve Vlaamse kiesvee stemde als één man voor deze Zannekin-geïncarneerde tsjeef

die “Vliegt de blauwvoet!” zong en ‘t zou er stormen, want hij zou ijligs la belgique hervormen.

“Dus hou me tegen!”, kreet hij luid en driest,

“want hier komt Yves, de VECHTfederalist!”

En zoals Caesar zag en kwam en overwon, zo kwam ook Yves, maar overwinnen kon hij niet, want toen hij aan de boord stond van de Rubicon, toen dreef de storm hem met een kluitje in het riet en al wat hij tevoren had aanbeden,

is zachtjes met de stroming weggegleden.

Een nieuwe Yves kreeg het naïeve kiesvee opgedist:

een kruiperige, gluiperige... KNECHTfederalist.

Hectorvan oevelen

Van onze hofdichter

Leraar met kinderporno nog steeds voor de klas Zonder incidenten

Het Laatste Nieuws bracht de dag erna een snel bericht onder deze kop: “Eerste NSV-debat zonder incidenten”.

Het ging over een getuigenis van levende geschiedenis door de tachtiger Bob Maes, VU-parlementslid en stichter van de VMO, de Vlaamse Militanten Orde. Van tevoren had links het gebouw van de opleiding Eco- nomie bespoten met slogans als “wir haben das nicht gewusst”.

De schoonmakers zullen het geweten hebben. Alle macht aan de arbeiders bete- kent voor links gewoon: geen respect voor wie werkt.

Maar in dit geval stonden het politie- cordon en het waterkanon klaar. Marxis- ten, leninisten, anarchisten, trotskisten en andersgeaarde, antifascistische facsisten waren deze keer wel beducht voor politio- nele acties en riepen op niet te betogen.

“Het NSV-Gent is nu eenmaal erkend, dus wij kunnen weinig doen”, verklaarden ze.

Wat valt er te doen misschien? Een stem- ming is een stemming, en aan het resultaat van correcte stemmingen kan niet worden getornd. Dus zullen ze proberen de ‘schade’

te beperken. “Onze aandacht gaat uit naar de evolutie in Leuven waar het NSV moge- lijk ook erkend zal worden.”. Mogelijk en dus democratisch.

Woensdag 24 februari bezint NSV-Gent zich over Europa in het ICC. Daar hoort u nog meer over.

Links wil al betogen. Hun goed recht nietwaar. Zolang er vrijheid is van spreken met respect voor iedereen.

ook in Leuven

En ja, na het Politiek Filosofisch Konvent (PFK) aan de universiteit van Gent, heeft nu ook de Leuvense Overkoepelende Kring- organisatie (LOKO) vrijdagavond voor het eerst in dertig jaar de Nationalistische Stu- dentenvereniging (NSV!) erkend. Van de 43 aanwezigen beslisten er 28 vóór de erken- ning.

“We waren zelf niet naar de vergadering gegaan, om de gemoederen niet meer op te hitsen”, zegt Nils Schillemans van NSV Leuven. “Maar we voelden op voorhand al wel dat we een kans maakten. Anders had- den we de aanvraag ook niet ingediend. We voldeden aan alle voorwaarden - ook de publieke activiteit die we vorig academie- jaar organiseerden - en de publieke opinie leek ons vrij positief: ‘laat ze maar eens pro- beren’.

Door de erkenning kan het NSV! gratis gebruik maken van lokalen van de KU Leu- ven en aanspraak maken op subsidies voor haar activiteiten. Een honderdtal studenten betoogden nog in de Leuvense binnenstad om de erkenning tegen te houden.

De betoging was zo vreedzaam dat de politie vijf heethoofden bij de kraag vatten.

De anti’s weten echter van geen ophou- den. “We gaan nog werk hebben in de toe- komst”, zeggen ze. Met werk bedoelen ze de antifascistische fascist uithangen.

‘t Pallieterke BRILJANT

5

Een eigenaardig verschijnsel toch, die weerstand in onze gewesten. In de Eer- ste Wereldoorlog werden de weerstan- ders nog “franc-tireurs” of “vrijschut- ters” genoemd en ontkenden de Belgische instanties, telkens als de Duitsers daarvan gewaagden om hun represailles te wetti- gen, met klem dat die op Belgische bodem bestonden. Bruno de Winter: “In 1914-18 waren wij inderdaad niet fier op onze resi- stanten. Integendeel, wij schaamden er ons voor, omdat wat men noemt de ‘oorlogs- wetten’ dat soldaatje spelen van burgers formeel verboden”. In de Tweede Wereld- oorlog werden zij helden, maar nìèt in de ogen van Bruno de Winter. “Het was mijn vaste overtuiging dat ik met de weerstand ofte het verzet afgedaan had als onder- werp voor hoofdartikels”, begint hij op 22 februari 1951 zijn hoofdartikel. Ver- mits de openbare mening intussen allang de weerstand doorhad, dacht hij dat hij nog alleen in kleine “zuur & zoetjes” de reeks van weerstandsschandalen te volgen had, waaruit dan telkens blijken zou “dat in de vaderlandse zak van het verzet, de hoe- veelheid koren immer maar verminderde, terwijl het kaf een overwegende plaats ging innemen”.

Nu was daar in het parlement een ver- tegenwoordiger van de BSP, dé partij van de weerstand, aan het woord gekomen en die had De Winter genoopt maar weer een hoofdartikel aan de weerstand te wijden.

Die “socio” had in een interpellatie gezegd dat er veel “sinjeurs” liepen te pronken met de naam en de kaart van gewapende weer- stander, “maar daar in feite zoveel recht op hebben als een Huysmans of een Pallie- terke” (met dié woorden zal die BSP’er dat wel niet gezegd hebben, dacht ik zo).

Een tactische fout, want het was, vol- gens ‘t Pallieterke, niet de bedoeling de weerstand in een slecht daglicht te plaat- sen, maar wel het leger in diskrediet te brengen. De interpellant had het namelijk alleen over het misbruiken van het weer- standsstatuut door militairen en vergat er, schreef De Winter, aan toe te voegen dat die misbruiken “dans le civil” nog tal- rijker waren. Door die tactische blunder, om de homogene CVP-regering het leven zuur te maken, had de man de aandacht gevestigd op twee dingen die beter buiten de “belangstelling” gebleven waren, name- lijk de onzuiverheid der zuiveraars en het opportunisme van de socialistische princi- pes: “De tijden zijn merkbaar veranderd, want nu wordt in het parlement al om epu- ratie van het verzet gevraagd!”

Bruno de Winter verzet zich tegen zo’n epuratie, omdat zij onmogelijk is en omdat een schijn van zuivering slechts kan leiden tot nog grovere misleiding van de man in de straat en nog gemener prostitutie van het begrip vaderlandsliefde. Iets anders dan een schijnzuivering kan er in de rangen der weerstanders niet worden doorgevoerd,

“want dan schiet er zo weinig van over dat er niet eens meer ‘rangen’ mee kunnen gemaakt worden”. Van in den beginne is het begrip “weerstand” totaal verkeerd begre-

pen en zij die er belang bij hadden, hebben er zorg voor gedragen de misleiding zo ver mogelijk in de verkeerde richting door te voeren. De revolverhelden en de “dynami- teurs” stonden bovenaan, zij die vanonder hadden moeten staan. En zo stond natuur- lijk alles op zijn kop.

Het ware vaderland en de ware weer- stand noemt ‘t Pallieterke de vele moeders die taai hebben gestreden voor hun gezin en de plichtsgetrouwen die op hun plaats zijn gebleven en daar het hoofd hebben moeten bieden aan zware verantwoorde- lijkheden. Bruno de Winter had zoiets vier jaar vroeger al op papier durven zetten (“reeds geroepen zo luid ik kon”, schrijft hij in februari ‘51), maar nu is dat geluid ook in het parlement te horen geweest, uit de mond van Ludovic Moyersoen, minister van Justitie. Ik lees: “Men heeft gewone avonturiers opgehemeld als vaderlandse helden en men heeft er nooit aan gedacht dat al de revolverheldhaftigheid van deze kerels het vaderland niet had kunnen red- den zonder die moeders (en ik noem er de vaders bij), die in omstandigheden die dik- wijls héél wat minder comfortabel waren dan deze van zekere ‘maquis’, hun gezin doorheen de storm behouden van 1940 naar 1944 hebben geloodst. De exploi- teurs van het patriottisme, de kerels die alles met opzet doen om achteraf hun rekening te kunnen presenteren (daarbij niet bedenkend dat ze zich aldus verlagen tot gewone huurlingen), hebben er zorg voor gedragen dat de begrippen weer- stand en verzet niet zò tot de openbare opinie zouden doordringen. Dank zij een leugenachtige barnumreklame, waarbij op een afschuwelijke manier met lijken gesold werd, hebben ze àl wat wàre civieke moed is, opzij kunnen doen zetten, om enkel hun avonturierdom en nutteloze gewelddadig- heid (God alleen weet hoeveel duizenden onschuldige slachtoffers die gekost heeft!) op te dringen.”

HvO (wOrdtvervOlgd)

1945 - 2010: van “rioolgazetje” tot “Moniteur”.

Bruno de Winter

Herdenkingsconcert Peter Benoit

Prestigieuze prijs voor Studiecentrum voor Vlaamse muziek

Het OVV groeide in 1964 uit een geza- menlijk initiatief van Davidsfonds, Vermey- lenfonds en Willemsfonds, later bijgestaan door het Verbond der Vlaamse Academici, de Vlaamse Volksbeweging en het Verbond van Vlaams Overheidspersoneel. Twee jaar nadien stak het OVV voorgoed van wal en overkoepelt nu meer dan vijftig Vlaamse ver- enigingen en werkgroepen, te veel om op te noemen. Om toch een idee te hebben, ver- melden we naast de bovengenoemde nog andere ronkende namen zoals Algemeen Nederlands Zangverbond, Comité Vlaan- deren Onafhankelijk, Gezinsbond, Vlaams Kruis, IJzerbedevaartcomité, IJzerwake, Priester Daensfonds, Stichting Lodewijk de Raet en vtbKultuur. Een overzichtelijke web- stek (www.ovv.be) biedt interessante infor- matie over doelstellingen, zoals zorg voor en uitbouw van de Vlaamse identiteit in een geest van verdraagzaamheid en openheid naar andere volkeren in de Europese Unie.

De thuispagina leidt u naar actuele onder- werpen en na een klikje op historiek, opent zich een mooi palmares.

Een cultuurschat

In juni 2009 viel vanuit Rijswijk in Neder- land een verheugende brief in de bus van em.

prof. Michaël Scheck, directeur van het Stu- diecentrum voor Vlaamse Muziek (SVM).

Daarin meldde algemeen voorzitter A.G. van der Stoel dat het bestuur van het Algemeen- Nederlands Verbond de Visser-Neerlandiap- rijs Cultuur 2009 aan het SVM toekende.

We citeren uit de brief: “De prijs bestaat uit een oorkonde en een geldbedrag van 10.000 euro. Wij zien het bedrag graag besteed aan één of meerdere projecten ten behoeve van de beveiliging van bedreigde bestanden.”

Hiermee bedoelt men één van de kerntaken van het SVM: zorg voor het Vlaamse muziek- patrimonium.

De prijs wordt sinds 1958 jaarlijks toege- kend aan Vlaamse of Nederlandse personen of verenigingen die uitmunten in één van drie categorieën: cultuur, welzijn en persoonlijke verdienste. H. L. A. Visser (1872-1943) was een Nederlandse filosoof en doctor in de rechten, zeer geïnteresseerd in sociale en menselijke vraagstukken. Zijn stokpaardje was de “kracht van de individualiteit in het belang van de gemeenschap”. Hij liet de helft van zijn vermogen over aan het ANV en de naar hem genoemde cultuurprijs werd eer- der uitgereikt aan Nederlandse componisten als Rudolf Escher, Ton de Leeuw en Marius Flothuis. Vlaamse gelauwerde componisten zijn o.a. Arthur Meulemans, Albert Delvaux, Karel Goeyvaerts, Marinus de Jong, Wil- lem Kersters, Victor Legley, Louis de Mees- ter, Vic Nees, Lucien Goethals en André Laporte.

Vlaamse cultuurschat

Het SVM wordt als vzw gesteund door de Vlaamse overheid en is een studie- en documentatiecentrum dat waakt over ons muziekpatrimonium van ca. 1800 tot ca.

1950. Het zorgt voor bekendmaking, ver- kent onontgonnen gebied en verricht weten- schappelijk onderzoek. Muziekarchieven worden onthuld en verwaarloosde werken worden gecatalogeerd, niet om ze opnieuw te klasseren maar om toegankelijk te zijn voor studiewerk en, liever nog, voor con- certuitvoeringen. Sinds de oprichting op 12 februari 1998 verrichtte het SVM titanen- werk, zo leert de elektronische nieuwsbrief die we maandelijks ontvangen. Artikels over het reilen en zeilen van het Vlaamse muziek- leven zijn vaak zinvol gerelateerd aan histori- sche teksten, gebeurtenissen of andere fei- ten, de vrucht van volhardend onderzoek,

vakkennis en toewijding. Het SVM opereert niet vanuit een ivoren toren maar wakkert zowel professionele musici als melomanen aan om oog te hebben voor ons erfgoed.

Rondstruinend in de databank met tal- loze Vlaamse componisten, stuit je op his- torische teksten zoals een brief van Edvard Grieg aan zijn goede vriend Arthur de Greef.

In uitgebreide biografische bijdragen van Luc Leytens en andere auteurs doemen groothe- den uit het verleden op en door nieuwsgie- righeid geprikkeld, klik je ook op onbekende namen. Het zijn er honderden, met dank aan directeur Michael Scheck, wetenschap- pelijke coördinator Jan Dewilde, weten- schappelijke medewerkers Tom Janssens en Annelies Focquaert en andere geënga- geerde auteurs zoals Jaak van Holen. Hun werk beschut veel Vlaamse muziek tegen een bestofte toekomst en iedereen kan de resultaten opvolgen via de webstek www.

svm.be. Na een paar muisbewegingen ont- rollen zich talloze namen. De tijdslijn vanaf 1830 tot 1950 biedt een schat aan beknopt weergegeven muzikale, artistieke, culturele, sociale en politieke wetenswaardigheden uit Vlaanderen en de rest van de wereld.

Benoit aan de eer

Het was een uitstekend idee de uitrei- king van de Visser-Neerlandiaprijs te omka- deren met de jaarlijkse Peter Benoit Her- denking, georganiseerd door het Antwerpse conservatorium. Benoit (1834-1901) demo- cratiseerde het onderwijs en ijverde voor een hoger muziekinstituut in elke Vlaamse provin- ciehoofdstad. Hij liet in Antwerpen ook meis- jes en vrije leerlingen toe. Zijn pedagogische principes, vastgelegd in geschriften zoals het

“Algemeen Leerplan” vonden ook weerklank in het buitenland en sloegen aan bij compo- nisten zoals Charles Gounod en Franz Liszt.

Zijn leerlingen volgden de overtuiging dat Vlaamse muziek tegelijk volks van karak- ter en op artistiek hoogstaand niveau moest staan. We citeren letterlijk: “Het Vlaamse volks- en kunstleven in het verleden nagaan om het met het tegenwoordige te verbinden en zo een ware en degelijke Vlaamse muziek- kunst voor te bereiden, is het doel dat we ons voorstellen”. Naast componist en pedagoog was Benoit ook inrichter van grote muziek- festivals voor het volk.

Het herdenkingsconcert opent met “Ave Verum”, een prachtig motet van Benoit en vervolgt met “Improperium”, een offerto- rium voor Psalmzondag van Gaston Fere- mans. Andere koorwerken zijn van Flor Peeters, Florimond van Duyse, Joseph Rye- landt en Jef van Hoof die volgens sommi- gen kon vloeken als een ketter, maar niette- min intense religieuze muziek componeerde.

Verder zijn er delen te horen uit het mees- terlijke Strijkkwartet in D van Benoit, het enige dat bewaard bleef van vier kwartet- ten. Dan volgt “Poème” voor piano, viool en cello van Robert Herberigs, naast compo- nist ook toneel- en romanschrijver en kunst- schilder. Van Marinus de Jong, een Neder- lander die Vlaming werd, speelt pianist Jozef de Beenhouwer “Schemeravond op Essen- hof”, gevolgd door de “Prelude in Des” en het “Scherzo nr. 1” van August de Boeck.

Hij besluit met de “Nocturne nr. 4 in Es” van Joseph Ryelandt een veelbelovende en niet te missen avond.

Andréde grOeve

De imposante buste van Peter Benoit prijkt in de inkom van het conservato- rium, annex deSingel aan de Desguinlei 25 te Antwerpen waar op maandag 1 maart om 20 uur de jaarlijkse Peter Benoit Herdenking plaatsvindt. Tegelijk over- handigt het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV) de Cultuurprijs Visser-Neerlandia aan het Studiecentrum voor Vlaamse muziek (SVM).

Componist Vic Nees spreekt de laudatio uit. Concert en plechtigheid zijn gratis toegankelijk, zonder reservatie. Musici zijn het Mechelse gemengd koor CantusA- mici o.l.v. Urbain van Asch, het Strijkkwartet Bl!ndman en pianist Jan Heynde- rickx. De internationaal vermaarde pianist Jozef de Beenhouwer krijgt het laat- ste woord. Dit initiatief van het OVV kreeg steun van het Peter Benoit Fonds, het SVM en de Concertvereniging Conservatorium Antwerpen.

Niemand verantwoorderlijk