€ 2,30
73ste jaargang • nummer 37 • donderdag 14 september 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Wat was het meest opmerkelijke politieke feit van vorig weekend? Misschien wel de speeches van premier Charles Michel en MR- voorzitter Olivier Chastel op de familiedag van de Franstalige liberalen in Waver. Hun boodschap: “De Franstalige kiezers hebben de keuze. Ofwel een centrumrechts project met economie en welvaart als inzet. Ofwel links dat in de touwen hangt, het extremisme opzoekt en zijn sociaaldemocratische erfe- nis vergeet.” Charles Michel benadrukte het gevaar voor het terugkerend communisme dat “een leugen en een illusie is”.
Dat wordt aan Franstalige kant de inzet van de verkiezingen: een centrumrechts de facto kartel van MR en cdH en daartegenover een door de liberalen gediaboliseerde radicale lin- kerzijde. In 2019 hoopt de MR op alle vlakken de touwtjes in handen te hebben. En dat zal wellicht lukken. Indien de cdH wegzakt in de peilingen kan er op Waals niveau desnoods een paarse coalitie gesmeed worden met de socialisten van de PS. Federaal wordt gewoon verder geregeerd met de huidige Vlaamse coalitiepartijen en de cdH. Charles Michel en de zijnen zitten in een zetel.
N-VA wil geen verrassingen
Bart de Wever beseft dat en dat is wellicht de reden waarom de N-VA een niet-commu- nautair getinte campagne zal voeren. Inzet- ten op verdere sociaaleconomische hervor- mingen en veiligheid is een signaal richting MR dat de N-VA met deze coalitie wil ver- der regeren. Te veel inzetten op een nieuwe staatshervorming zou wel eens tot onaange- name verrassingen kunnen leiden en de MR in de armen van een anti-N-VA-monstercoa- litie kunnen duwen.
De vraag van 1 miljoen is in welke mate de radicaal-Vlaamse vleugel van de N-VA in 2019 opnieuw een regeerakkoord zonder staats- hervorming zal slikken. Of probeert De Wever het confederalisme uit de campagne te hou- den omdat het niet verkoopt? En er dan mee uit te pakken tijdens de regeringsonderhan- delingen als blijkt dat de N-VA in Vlaanderen dubbel zo groot is als de tweede partij? Het
kan allemaal. Een belangrijkere vraag is welke strategie de N-VA zal hanteren om Vlaande- ren richting confederalisme te sturen. Kiest ze ooit voor een openlijke clash met de Frans- taligen? Of zal het via het voorzichtige pad van de staatshervorming zijn? In dat laatste geval wordt het uitkijken naar de artikels uit de grondwet die aan het einde van deze legis- latuur door de Kamer voor herziening vatbaar worden verklaard. Dan zal blijken wat er in de Atoma-schriftjes staat, waarin, naar verluidt, aan het begin van de legislatuur een aantal afspraken zijn neergepend.
Vlaams Belang hoopt garen te spinnen bij de communautaire stilstand van de N-VA.
Tom van Grieken lonkte maandagavond in Terzake openlijk naar het duo Vuye/Wou- ters. Samen met de ex-N-VA’ers en een aan- tal malcontenten van de partij van De Wever een nieuw Vlaams front vormen? Het kan de campagne van het Belang een boost geven.
Maar tegelijk moeten we daar twee vragen bij stellen. Hoeveel N-VA-mandatarissen gaan de overstap maken? Ze hebben hun postjes te danken aan het politieke wonderkind De Wever. Waarom dan het N-VA-schip verla- ten? Ten tweede: hebben overlopers naar het Vlaams Belang, of ze nu van de N-VA komen of Hendrik Vuye en Veerle Wouters heten, een kans op een parlementszetel? Wellicht zal het Vlaams Belang in de Kamer stijgen van 3 naar 8 tot 10 zetels. In het Vlaams Par- lement zal ook de kaap van de 10 zetels wor- den overschreden. 20 te verdelen manda- ten is niet weinig. Maar er zijn tal van jonge wolven binnen het Belang (een hele reeks heeft een recent verleden in NSV en KVHV Gent) die vinden dat het tijd is om te oogs- ten. Waarom moeten zij wijken voor Belan- gers van het laatste uur?
Open Vld is het spoor bijster
Wat te denken van de andere Vlaamse fede- rale regeringspartijen? Gaat de CD&V afstand nemen van het beleid van de regering-Michel om een linkse campagne te voeren? Wel- licht niet, gewoon omdat de regering-Michel een aantal centrumlinkse maatregelen heeft De N-VA die duidelijk geen communautaire campagne wil voeren, het Vlaams Belang dat naar het duo Vuye/Wouters lonkt, de Open Vld die plots vindt dat er niet mag bespaard worden op de pensioenen en premier Charles Michel die het extreemlinkse gevaar heeft ontdekt. Het is duidelijk: de kiescampagne voor 2018 en 2019 is op gang geschoten.
De kiescampagne is begonnen
genomen. De welvaartsenveloppe waarin miljoenen euro’s zitten om de uitkeringen (vooral de laagste pensioenen) te verhogen is integraal gebruikt. Onder de regering-Di Rupo werden maar 50 tot 60 procent van die middelen aangewend. De belastingver- lagingen en fiscale kortingen komen vooral de laagste inkomens ten goede. En met de verhoging van de roerende voorheffing naar 30 procent en de effectentaks heeft ze haar belastingen op vermogenswinsten binnen.
CD&V kan daarmee uitpakken en hoopt ook bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 een stuk beter te scoren dan in de peilingen, dit dankzij de lokale verankering.
Heel anders is het met de Open Vld gesteld.
Rond economische thema’s slaagt de partij er maar niet in uit de schaduw van de N-VA te treden. En vorige week schoot voorzitter Gwendolyn Rutten nog een kemel van jewel- ste. Besparingspartij Open Vld vindt plots niet meer dat er in de pensioenen bespaard moet worden. De regering had zich voorge- nomen om de jaren van werkloosheid slechts gedeeltelijk mee te tellen bij de berekening van het pensioen. Daarmee zouden werkloze 50-plussers later een lager pensioen krijgen.
Sp.a-voorzitter John Crombez was er als de kippen bij om het asociale karakter van de Open Vld in de verf te zetten. Rutten trapte in de val en verklaarde dat de pensioenher-
vormingen momenteel in de koelkast worden gestopt. Om er de komende jaren wellicht nooit meer uit te komen. Jarenlang waren Vin- cent van Quickenborne en Alexander de Croo als pensioenministers de verdedigers van het principe dat wie meer werkt meer pensioen moet krijgen en wie minder werkt een lagere uitkering. Uit angst voor de kiezer gooit Rut- ten dat principe overboord. Wellicht worden bij de Open Vld de komende maanden nog andere principes overboord gegooid.
Maingain doet Benoît Lutgen (cdH) wegsmelten in peilingen
Deze week
Tamme sociale partners
na Van Eetvelt 2
Cultuurmarxisme 3 Briefje aan Hilde Crevits 4 N-VA onder druk,
maar het volk volgt 5 De Walen kunnen
belastingen verlagen 7 De Catalanen
zijn er klaar voor 11
Actueel 14 september 2017
2
Uit de smalle beursstraat
Tamme sociale partners na Van Eetvelt
Een ‘oorlogsverklaring’, een ‘gijzeling’, ‘daden die terroristen gebruiken’. De voorbije jaren was Karel van Eetvelt terecht zeer hard wanneer de vakbonden nog maar eens gingen staken.
Zeker sinds 2014, toen de syndicale acties meer en meer weg hadden van puur politieke stakingen tegen de regering-Michel.
Verlies voor de Vlaamse kmo’s
Van Eetvelt was het gezicht en de spreekbuis van de hard- werkende Vlaamse kmo-ondernemer die niet omziet en voort- werkt, ook in moeilijke omstandigheden. Hij vertrekt na der- tien jaar bij Unizo om de bankenlobby Febelfin te leiden. Van Eetvelt staat bekend als een sterke lobbyist, en die zullen ze in de banksector goed kunnen gebruiken.
Sinds de crisis van 2009 kampen banken en verzekeraars met een imagoprobleem. Voor de 51-jarige Karel van Eetvelt was het wellicht de laatste kans om zijn carrière een wending te geven. In 2004 kwam hij bij Unizo terecht, als opvolger van Kris Peeters, die naar de Vlaamse regering trok. Van Eetvelt werd in de jaren nadien regelmatig getipt als minister, maar uiteindelijk stapte hij niet in de politiek. Binnen Unizo was te horen dat de topman wat uitgekeken was op de functie en een nieuwe uit- daging zocht. Nu heeft de Bornemnaar die gevonden.
Voor de belangenbehartiging van het netwerk van Vlaamse
kmo’s is het vertrek van Van Eetvelt niet zo’n goede zaak. De Unizo-topman wist de druk op te voeren in de media als hem iets niet aanstond. Dat kon het gedrag van de vakbonden zijn, of het beleid van de regering. Onder meer tegen de constante belastingverhogingen, die vooral kmo-ondernemers en zelf- standigen raakten, kon hij echt fulmineren. Denk maar aan het gestaag optrekken van de roerende voorheffing naar 30 pro- cent, of de liquidatiebonus die een aanslag was op het pensi- oenspaarpotje van veel zelfstandigen.
Karel van Eetvelt was één van de leden van de Groep van Tien, het interprofessioneel orgaan voor sociaal overleg. Als Unizo-topman kon hij zich in zijn communicatie meer veroor- loven dan het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO).
Dat nam bij monde van gedelegeerd bestuurder Pieter Tim- mermans een voorzichtiger houding aan, onder andere ten opzichte van de vakbonden.
Timmermans werkte in de jaren negentig als kabinetsme- dewerker bij toenmalig minister van Begroting Herman van Rompuy, en hij is altijd een CD&V’er gebleven. Het compro- mis boven alles dus.
Vrij spel voor de vakbonden?
Binnen de Groep van Tien zal de harde lijn die Van Eetvelt
aanhoudt gemist worden. Hij was de man die de sabotage van de vakbonden aan de kaak stelde. Recentelijk nog met het debat over de herinvoering van de proefperiode. Op het interprofessionele niveau van de Groep van Tien was er een akkoord. Maar de achterban van de vakbonden schoot dit af.
Van Eetvelt was dan de eerste om in de media te gaan zeg- gen dat er met de vakbonden geen land meer te bezeilen valt.
Nu zal die stem ontbreken bij de sociale partners. Voka durft via topman Hans Maertens wel eens straf uit de hoek komen, maar de Vlaamse werkgeversorganisatie is op federaal niveau niet vertegenwoordigd. En de Boerenbond binnen de Groep van Tien denkt enkel aan de eigen sector en de agro-industrie.
Wie zal straks ABVV-voorzitter Rudy de Leeuw op zijn plaats zetten wanneer die zijn troepen tijdens de stakingen niet meer onder controle heeft?
De Leeuw is aan zijn laatste jaar als voorzitter bezig en lijkt al een poos uitgeblust. En wat te denken van ACV-voorzitter Marc Leemans? Hij werd verkozen met een mandaat om een agres- sievere houding aan te nemen dan zijn voorganger, Luc Corte- beeck. Leemans’ betoog op meetings en zelfs op televisie doet denken aan een vakbondssecretaris van het vijfde knoopsgat.
Vroeger was er Karel van Eetvelt om de karikatuur van de vakbonden aan de kaak te stellen. Wie neemt aan werkgevers- kant straks die plaats in?
Angélique VAnderstrAeten Karel van Eetvelt vertrekt per 1 oktober bij de kmo- en zelfstandigenorganisatie Unizo. Hij wordt topman van
Febelfin, de zogenaamde ‘bankenlobby’. Meteen verdwijnt één van de weinige sociale partners die het onverant- woordelijke gedrag van de vakbonden zonder enige ambiguïteit aan de kaak stelde.
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
Beste lezer van
’t Pallieterke:
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Op zoek naar de beste strategie
Economie, veiligheid en identiteit, dat worden de drie pijlers van de verkiezingscam- pagne van N-VA, luidde het zaterdag op de partijraad. Voorrang dus voor een voortzet- ting van het sociaaleconomisch herstelbeleid, maar ook het veiligheids- en migratie- beleid van de huidige regering. Geen focus op het confederalisme dus. “We zien na de verkiezingen wel of het erin zit.” De Wever kreeg een overtuigend mandaat om voor- zitter te blijven. Enkele uren eerder had een peiling duidelijk gemaakt dat de N-VA een overtuigend mandaat kreeg van de kiezer.
Wordt een autonoom Vlaanderen dan een bijzaak, zoals sommige critici meteen stelden?
Neen, want “alle andere doelstellingen zien we het best haalbaar en het liefst verwezen- lijkt in een zo zelfstandig mogelijk Vlaande- ren”, luidt het.
Als er al iets zou veranderen, wordt het een verder scherpstellen van een conserva- tieve aanpak van normen en waarden, gekop- peld aan behoud van de Vlaamse identiteit. In dat eerste zit een communautair verhaal: met de MR kunnen koeken worden gebakken die voor de Vlaming eetbaar zijn. Ook in dat laat- ste (identiteit) zit een communautair verhaal.
Geen revolutie dus, maar evolutie.
Voor autonomie is een tweederdemeerder- heid nodig, en die is er niet. CD&V en Open Vld zitten niet te wachten op een zevende staats- hervorming terwijl de zesde nog niet helemaal verteerd is.
De MR al helemaal niet. En een machtsgeile cdH nog veel minder. Critici van de N-VA ver- liezen die realiteit al eens uit het oog. Leuge- naars en spinners in de media geven hen graag de pap in de mond.
Lange neus
“Het communautaire luik valt af”, schrijft Bart Brinckman in De Standaard. Alsof hij daar wak- ker van ligt. De soldenier van het anti-N-VA- kamp in die krant heeft een erg lange neus.
Wat “afvalt” is er niet meer. Dat het confede- ralistische perspectief van de N-VA verdwijnt, klopt niet. Zoals wel meer zaken in De Stan- daard niet kloppen.
Vlaamsgezinde critici mogen zich niet laten vangen door tegenstanders die een streep trek- ken tussen confederalisme en autonomie ener- zijds en de maatschappelijke dossiers (herstel-
beleid, veiligheid, identiteit) anderzijds. Precies in de aanpak van dit soort thema’s (het A-pak- ket) slaagt de N-VA erin het federale beleid te keren in de richting die een meerderheid van de Vlamingen wenselijk acht.
Bovendien blijft de vraag wat dat confede- ralisme buiten die thema’s nog meer om het lijf heeft? Het lastiger B-pakket, dus. Professor Bart Maddens somt de belangrijkste op in zijn opiniestuk van dinsdag in dezelfde krant: een verdere staats(her)vorming, een frustrerende monarchie, de oneindige transfers, de taalwet- geving in Brussel.
Maar hoe “verander” je zoiets? Voor de staatsvorming, alleen haalbaar via een soort revolte in het Vlaams Parlement, hebben de Vlaams-nationalisten er momenteel geen 40 procent van de mandatarissen achter de stem- knop. Gaat het over de transfers, dan is dat in de Kamer nog veel minder, en dus nog com- plexer. De monarchie dan? Die ligt op apega- pen. En Brussel ten slotte? Is dat niet vooral een duur achterhoedegevecht?
Stuk voor stuk zijn dit thema’s waarvoor meer mankracht op de Vlaamse barricaden nodig is. Misschien is dit het zwakke punt van de N-VA. “De N-VA heeft de legitimiteit van Bel- gië (via regeringsdeelnames – red.) aanzienlijk versterkt”, aldus Maddens. Als er voor dat “aan- vullende” B-pakket van Vlaamse verzuchtingen schot in de zaak moet komen, mag voor die dossiers van de N-VA toch meer Vlaamse asser- tiviteit en een geloofwaardiger Vlaamse stra- tegie worden verwacht. Al was het maar door een veel ruimere investering van personeel en partijmiddelen in een communicatief apparaat dat de Vlamingen wakker houdt, ervan over- tuigt dat het beter kan, en uiteindelijk op zo kort mogelijke termijn Vlaanderen ook sterker en onafhankelijk(er) kan maken.
De partijraad heeft De Wever een ferme zegen gegeven om met zijn strategie geduldig voort te bouwen aan de Vlaamse toekomst. Het minste dat je kan zeggen is dat hij biezonder veel Vlamingen aanspreekt. “If you can’t beat them, join them”, vatte Jan Segers de twee- trapsstrategie van De Wever samen. “Vandaar de verkiezingsfocus op veiligheid en identiteit, synoniemen voor: ze moeten het niet te bont maken, die moslims. Daar win je vandaag stem- men mee, meer dan met de Vlaamse Leeuw.”
Haastige en fanatieke critici zouden zich kun- nen afvragen of hun strijd de jongste jaren niet bijna een averechts affect had. Het zou goed zijn dat ook zij zich bezinnen. En de juiste tegenstrever kiezen.
A.P.
Als liNKs HEt NiEt MEEr WEEt
Thierry Baudet is de rijzende ster aan het rechtse firmament in Nederland. Al enkele jaren maakt hij naam en faam met boeken en lezingen. Reeds in december 2013 kon u met deze man kennismaken in een praatstoel met ’t Pallieterke, toen naar aanleiding van zijn pas verschenen boek ‘Oikofobie’.
In 2015 ging hij met een ‘denktank’ van start, die in 2016 werd omgevormd tot een partij: Forum voor Democratie. Bij de jong- ste Tweede Kamerverkiezingen behaalde het Forum twee Kamerzetels. Sindsdien kreeg de partij meer aandacht in de media, en met de flamboyante verschijning van de welbe- spraakte Baudet hebben de linkse journalis- ten het lastig.
Ondertussen trekt Thierry Baudet volle zalen als hij ergens gaat spreken, en bij een recente peiling stijgt zijn partij al naar zeven Kamer- zetels.
Dat zint extreemlinks niet: vorige donder- dag werd het huis van Baudet in Amsterdam besmeurd met roze verf. De actie werd opge- eist door het ‘Radicaal Anarchistisch Feminis- tisch Front’. De boodschap van de groep sloot af met de oproep: “Gun Baudet en trawan- ten geen rust.”
En zo geschiedde: zaterdagnacht werd de woning opnieuw besmeurd, met een onbe- kende vloeistof.
Geert Wilders wordt 24 uur op 24 bewaakt door veiligheidsagenten. De kans dat Thierry Baudet binnenkort ook bescherming moet krij-
gen, in het tolerante Nederland, stijgt met de dag.
ZWENDEl
In het Nederlandse televisieprogramma Haagse Lobby wordt een nieuwe licht gewor- pen op het verbod op klassieke gloeilampen, in Nederland doorgevoerd in 2009. Dat ver- bod, zo blijkt, was een handig opgezette deal tussen fabrikant Philips, Greenpeace en de toenmalig bevoegde minister Jacqueline Cra- mer (PvdA), die overigens ooit voor Philips had gewerkt.
De maatregel werd officieel genomen uit milieuoverwegingen, maar eigenlijk wilde Phi- lips vooral de verkoop van spaarlampen een boost geven. Dat de milieu-uitleg onzin was, weten we intussen al lang: spaarlampen zijn een giftig goedje, en Philips is al die tijd volop klassieke lampen blijven produceren voor de Aziatische en Afrikaanse markt. Elsevier-jour- nalist Syp Wynia noemt het verbod dan ook zonder omwegen een ‘grote zwendel’. Een zwendel die daarna nog grotere proporties aannam, want in hetzelfde jaar werd het ver- bod door de EU overgenomen: vanaf 1 sep- tember 2012 moest de gloeilamp verleden tijd zijn. Ook al wordt het verbod op vrij grote schaal omzeild, toch doet de aflevering van Haagse Lobby de wenkbrauwen fronsen. Het programma focust voornamelijk op de rol van politici in dit verhaal. Ons lijkt echter ook het dubieuze een-tweetje tussen de lampenmul- tinational en Greenpeace het onderzoeken waard. Haagse Lobby licht slechts een tipje van de sluier op.
Orkaan teistert Florida
Actueel
14 september 2017 3
Wollig als altijd
Mevrouw het zachtgekookte eitje,
Op uw persoonlijke webstek las ik uw
‘nieuwjaarsbrief’ naar aanleiding van het nieuwe schooljaar. Gij stelde daarin dat het schooljaar nog niet van start was gegaan of dat de onderwijsdebatten al oververhit waren. Daar zijt gij als de dood voor, zoals al vaak bleek. “Het debat moet over inhoud gaan en in alle sereniteit gevoerd wor- den”, orakelde gij. Daar is iets voor te zeg- gen, maar ik stel mij meteen de vraag of dat debat – of wat ervoor moet doorgaan – ook door de onderwijsbobo’s wel op een cor- recte en open manier gevoerd wordt met het onderwijsplebs, het onderwijsvoetvolk.
De gewone leerkracht dus. Zo stelde gij dat inzake het ‘eindetermendebat’ uit de brede maatschappelijke bevragingen en gespreks- rondes heel wat interessante voorstellen zijn gekomen over wat onze leerlingen vandaag moeten leren op school. Als ik evenwel de reacties van tal van leerkrachten hoor en lees, dan leer ik daaruit dat het ‘onderwijs- veld’ nooit rechtstreeks is aangesproken. Wij kennen leraars die naar het einde van hun carrière lopen, maar zonder blikken of blo- zen stellen dat zij met hun ruime en jaren- lange ervaring nooit - dat wil zeggen: geen enkele keer - gedurende die lange jaren om hun mening en inzichten zijn gevraagd. Inte- gendeel, zij weten zich altijd weer betutteld door pedagogen die in ivoren torens wonen en omhooggevallen onderwijsexperts die nog nooit een minuut klaspraktijk hebben meegemaakt. Gij moet mij maar eens komen uitleggen met wie gij dat maatschappelijk debat dan wel hebt gevoerd.
Iets anders is het nijpende tekort aan leer- krachten. Nochtans, zowat iedereen is het erover eens dat goed en degelijk onder- wijs alleen maar kan gegeven worden door gedreven en erudiete leerkrachten, van basis- tot hoger onderwijs, die hun job als een roeping aanzien en die niet te beroerd zijn om voldoende intellectuele bagage op te doen om jonge mensen te kunnen bezie- len en inspireren. Helaas loopt het ook daar wel eens mis, want hoeveel leerkrachten zijn na een lange waterval met veel verdiepin- gen uiteindelijk in het onderwijs terechtgeko- men? Het antwoord is duidelijk: veel te veel.
Bovendien brengen velen onder hen – vooral in het lager onderwijs – het niet verder dan het niveau van veredelde jeugdbeweging- leiders die alleen maar vinden dat kinderen alles leuk en tof moeten vinden. Ik zou de
leerkrachten van dat slag, die geen weten- schappelijke didactische bagage hebben, nauwelijks algemeen Nederlands spreken en de geschreven taal eigenlijk niet beheersen, de kost niet willen geven. Heel wollig stelde gij in uw ‘nieuwjaarsbrief’: “Daarbij moe- ten zowel de overheid als de onderwijsver- strekkers er voor zorgen dat ze leerkrachten tegelijkertijd houvast en ruimte bieden: vol- doende houvast om niet te verdwalen in de veelheid aan verwachtingen die een samen- leving heeft ten opzichte van ons onderwijs, voldoende ruimte om elke leraar de kans te geven zijn talenten en passies maximaal te laten renderen in het voordeel van zijn leer- lingen.” Geeuw! Gij vergeet dat veel lera- ren bezwijken onder de loodzware planlast, doelstellingen, voorbereidingen, zorgdos- siers en verbeterwerk … en de verlammende angst voor de doorlichting. Geen wonder dat velen afhaken of met langdurige burn- outs te kampen krijgen. Zou het niet beter zijn het beroep opnieuw te professionalise- ren en te herwaarderen, en elke leerkracht terug de status te geven die hij/zij verdient?
Ik bedoel die van kennisoverdrager en norm- vaste opvoeder, in plaats van die van slordig geklede maatschappelijk werker en pampe- rende probleemoplosser die van alles iets weet, maar van niets heel veel.
Ik besef, Hildeke, dat dat in uw tere tsje- venoortjes allemaal hard klinkt. Maar het wordt echt tijd dat er een einde komt aan het mei ‘68-tijdperk, dat alleen maar nivel- lering, verschraling, versofting en een his- torisch laag kennisniveau heeft teweeg- gebracht. Ook de burgerlijke waarden, het fatsoen en het respect hebben een flinke knauw gekregen in het licht van ‘alles moet kunnen’. Er is ook meer pestgedrag, onver- schilligheid en onverdraagzaamheid, meer dan ooit tevoren. De wereldverbeteraars zijn duidelijk niet geslaagd in de henzelf toege- meten opdracht.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de zegeningen van de multiculturele samenleving, die ook haar politiek correcte tol eist in het onderwijs, en waardoor de eigenheid en vrijheid van scholen verpest wordt, en voor een uittocht van moegetergde leerkrachten zorgt. Gij zult uit een ander va- tje moeten gaan tappen om te vermijden dat er straks geen leerkrachten meer zullen zijn.
Misschien de bobo’s eens wat onderwijser- varing laten opdoen? Het kan zijn dat het tij dan rap zal keren!
Briefje aan Hilde Crevits
Het oorspronkelijke marxisme is eigenlijk een economische theorie. Marx voorspelde dat de geïndustrialiseerde en kapitalistische samenlevingen onvermijdelijk zouden uit- monden in revoluties van het onderdrukte proletariaat en de vestiging van communisti- sche paradijzen. Marx zat ernaast. Het eerste en lang het enige land waar het communisme aan de macht kwam, was het agrarische Rus- land. In de echt kapitalistische landen bleef de revolutie helemaal uit.
Eerst de cultuur
Dit zette een aantal marxistische filosofen aan het denken: wat zorgt er toch voor dat de westerse volkeren niet willen inzien dat hun ware heil in het communisme schuilt? Anto- nio Gramsci vond in de jaren dertig het ant- woord: het probleem was, volgens hem, de westerse cultuur. Cultureel bepaalde houdin- gen (zoals respect voor gezag, familiale waar- den, religieuze gevoelens, vaderlandsliefde
…) zouden de mensen verhinderen om revo- lutionaire gedachten te koesteren. Dus moest eerst de cultuur “veroverd” worden.
Na de Tweede Wereldoorlog won dit idee van “culturele hegemonie” snel veld. Gere- cycleerde marxisten, zoals te vinden in de invloedrijke Frankfurter Schule, begonnen aan een georganiseerde aanval op de funda- menten van de westerse samenleving.
Onderweg verdween de oorspronkelijke bedoeling (het vestigen van een waarlijk communistische staat) langzaam naar de achtergrond. De ideologie van ondermijning ging zijn eigen leven leiden. De oorspron- kelijke tegenstelling tussen proletariaat en kapitaal werd vervangen door andere tegen- stellingen van “onderdrukten” en “onderdruk- kers”.
De nieuwe “verworpenen der aarde” wer- den de vrouwen, de homo’s, de vreemdelin- gen, et cetera. Het politieke denken in het Westen werd gaandeweg steeds meer in beslag genomen door een algemene obses- sie over schuld en slachtofferdom.
De “culturele revolutie”
In de VS waren het alt-right, Steve Ban- non en de webstek Breitbart die recent een belangrijke rol speelden in het formuleren van een aanklacht tegen het cultuurmar- xisme. In Nederland is dat vooral de verdien- ste van de politicus Thierry Baudet en de jonge filosoof Sid Lukkassen. In deze term pogen zij gebald de moderne linkse ideo- logie te bevatten die zo nefast is voor onze samenleving.
Uiteraard zijn de maatschappelijke ten- densen die door rechts op de korrel worden genomen niet allemaal of helemaal de schuld van de ideologische activiteiten van de cul- tuurmarxisten. Maar zij gaven wel een onder- bouw en respectabiliteit aan fenomenen die anders misschien meer weerstand zouden ondervinden.
Vooral slaagden zij erin een cultus van dia- bolisering te creëren tegen elkeen die zich poogt te verzetten tegen de ondermijning.
In het NRC Handelsblad wees socioloog Eric Hendriks op de gelijkenissen met de prak- tijken van verdachtmaking, intimidatie en publieke aanklacht en vernedering tijdens de Culturele Revolutie in het marxistische China.
Zelfs politieke zwijgzaamheid was al ver- dacht. Wie het niet-aflatende politiek cor- recte deugdvertoon van onze elites gadeslaat, merkt de parallellen.
Stropop
Het valt op hoe gepikeerd hedendaagse opiniemakers reageren op het verschijnen van het woord “cultuurmarxisme” in het poli- tieke debat en de media. Alsof ze zich plots betrapt voelen.
In een tv-debat met Lukkassen, poogde Casper Thomas (De Groene Amsterdam- mer) de kritiek op het cultuurmarxisme af te
doen als een complottheorie vanwege rechts.
Dezelfde boodschap vonden we bij Jan-Fre- derik Abbeloos in De Standaard en bij een lange tirade van Daniël Korving & Jaap Tiel- beke in Knack. Het idee dat er een groot com- plot tegen de beschaving aan de gang is, is te belachelijk voor woorden, menen ze.
Hun argumentatie is echter een stropop- redenering. Niemand beschouwt het cultuur- marxisme nog als een instrument om het communisme te laten triomferen. Ook Bau- det, Lukkassen en Bannon niet. Zij zien geen geheime afspraken of complotten, enkel de discipline van de kudde die gehoorzaamt aan een agressieve ideologie die al lang zijn eigen leven is gaan leiden. Lemmingen heb- ben geen complot nodig om in de afgrond te rennen.
De vergeten kleine man
Een stripverhaaltje uit mijn kindertijd is me bijgebleven. In één van de “Avonturen van Piet Fluwijn en Bolleke” van Marc Sleen, stuurt papa Bolleke naar de kruidenier met de opdracht een aantal boodschappen mee te brengen. Als beloning mag hij een stuk cho- colade voor zichzelf kopen. In elk navolgend plaatje zie je Bolleke op stap naar de win- kel, terwijl hij de boodschappenlijst poogt te onthouden. En in elk plaatje vergeet hij één opdracht. Wanneer hij uiteindelijk bij de win- kel aankomt, weet hij alleen nog dat hij een stuk chocolade moet kopen.
De culturele marxisten hebben nog heel weinig met degene over wie het ooit te doen was: de kleine man. Al in de jaren tachtig en negentig bleek dat ten volle, toen het multi- culturele dogma voorrang kreeg op degene die er het eerste en grootste slachtoffer van werd: de gewone man in de armere wijken van de grootstad. Het was dan ook geen toe- val dat die zich in de steek gelaten voelde, en massaal deserteerde van de SP naar het Vlaams Blok.
Links tegen de werkende klasse
Na de overwinning van Trump schreef de linkse hoogleraar Joan Williams (speci- alist vrouwenrechten) een zeer opgemerkt essay. Zij ontwikkelde daarin de stelling dat de kleine man massaal voor Trump had geko- zen na decennia van minachting vanwege de progressieve elite. In de wedloop tussen alle
“onderdrukte minderheden”, die links toch maar allemaal wilde beschermen, heeft de grootse groep, de blanke werkende klasse, aan het kortste eind getrokken, meent Wil- liams. “De eis van politieke correctheid, waar de elite zo aan hecht, betreft zwarten, homo’s, vrouwen, lesbiennes, transgenders en biseksuelen. De witte werkende klasse kun je naar hartenlust beledigen.”
Die regel ondervond ook de ouderwetse socialist Bernie Sanders, die, toen hij opkwam voor de Amerikaanse arbeiders, door aanhan- gers van Clinton werd beschuldigd van “blank populisme” en “brocialisme” (een te manne- lijke vorm van socialisme, naar verluidt).
Twee linkse partijen, Groen en sp.a, zitten bij ons in de oppositie. Waarom doet de ene partij het heel goed in de peilingen en de andere barslecht? Dit is de reden. De socia- listen worstelen met een identiteitscrisis. Hun traditionele arbeidersachterban hebben ze in de steek gelaten om de hoger geschetste ide- ologische redenen.
En Groen vertegenwoordigt een veel dui- delijkere versie van het cultuurmarxisme van nieuw links. Opkomen voor de echte zorgen van de kleine (blanke) man is onverenigbaar geworden met het soort ideologische obses- sies die uit het cultuurmarxisme zijn voort- gevloeid.
Trouwens, alle socialistische partijen in Europa zijn druk bezig ten onder te gaan aan dezelfde afstotingsverschijnselen.
Jurgen Ceder
Cultuurmarxisme: hoe links een afkeer voor de kleine man kreeg
«Cultuurmarxisme» is een woord dat je vroeger niet kon horen vallen buiten de middens van overtuigde rechtse intellectuelen. En dan nog alleen bij die met een bovengemiddelde interesse in ideologie en filosofie. Vandaag duikt het begrip met enige regelmaat op in tv-debatten en opinieartikels in Nederland. Ook in Vlaande- ren worden er een paar wakker, zoals blijkt uit columns in De Morgen, Knack en De Standaard. Waar gaat het over?
Aantal 65-plussers voor de klas is verdubbeld
Dossier 14 september 2017
4
Ziekelijk en impotent
Karel schrijft aan zoon Filips II dat hij nie- mand mag vertrouwen die geen directe familie is. Karel, getrouwd met een volle nicht, kiest ook zo’n bruiden voor zijn zoon, en die zet de traditie verder. Het wordt een gewoonte dat de Madrileense Habsburgers voortdurend trouwen met de Weense Habs- burgers (afstammelingen van keizer Karels broer).
Eventuele kinderoverschotjes huwen ook liefst met een andere vorst of kroonprins, want een gelijkwaardige geboorte is een groot goed. De gevolgen laten zich raden.
Karel II van Castilië en Aragon (zelf al een confederatie van Aragon en Catalonië) is zie- kelijk en impotent.
Zijn Spaanse staten spelen al vijftig jaar geen eersterangsrol meer in Europa, maar buiten Castilië en Aragon heerst de vorst nog in de (Zuidelijke) Koninklijke Nederlan- den, Milaan, Sardinië, Sicilië, Napels en een groot deel van Latijns-Amerika.
Wat zal er gebeuren bij zijn dood? Daar breken de grote mogendheden zich het hoofd over: Engeland, de Republiek (hui- dig Nederland), Frankrijk. In afwachting van dat overlijden beginnen zij de buit te verde- len. Voor de rijkste buit is de Franse arm niet lang genoeg. Engeland en vooral de Repu- bliek denken er niet aan de Nederlanden aan Lodewijk XIV af te staan.
De Republiek wil een bufferstaat hou- den en Lodewijk heeft al een goed deel van het graafschap Vlaanderen geroofd. Madrid wou hem zelfs meer geven, maar de Repu- bliek verdedigt het Zuiden met hand en tand. Daarenboven beeft Amsterdam bij de gedachte dat Antwerpen een deel van Frank- rijk zou worden, want dan gaat de Schelde weer open. Maar Lodewijk mag toch al een flink stuk Italië reserveren. Engelsen en Hol- landers loeren naar de Amerikaanse kolo- nies. Iedereen gaat ook akkoord dat er nog wat lekkers moet gegeven worden aan een vierde dief: de Habsburgse Duitse keizer, die alleen maar iets te vertellen heeft in zijn eigen aartshertogdom Oostenrijk en zijn Hongaarse en Boheemse koninkrijken. O.a.
de Nederlanden zijn voor Wenen.
Als erfgenaam duiden de grootmach- ten het 2de zoontje van de vorst van Beie- ren aan, een achterneef van de doodzieke koning. In Madrid vallen ze uit hun stoel.
Er wordt over de verdeling van het impe- rium beslist zonder dat één vertegenwoor- diger van de vele Spaanse staten één woord mag meepraten.
Franse arrogantie
De jonge Beierse erfgenaam sterft echter, dus is er opnieuw een probleem. In 1700 overlijdt dan eindelijk de zwakke koning. Zijn testament is een bom.
Om te verhinderen dat zijn staten ver- deeld worden, geeft hij zijn kronen aan iemand met een grote potentiële macht:
de jonge kleinzoon van zijn overleden oud- ste zuster die bij leven getrouwd was met … Lodewijk XIV. Officieel mag deze 17-jarige kleinzoon van de Franse koning nooit de Franse troon bestijgen, maar met Lodewijk weet je nooit, temeer omdat zijn officiële opvolger een ziekelijke achterkleinzoon van 2 jaar is (later Lodewijk XV). De Franse prins trekt naar Madrid, laat zich kronen als Filips V en geeft voor de rest alles in handen van de Franse raadgevers van grootvader Lodewijk.
De Europese hoven zijn verbijsterd, maar ze reageren niet meteen, tot de arrogante Franse koning zijn geeuwhonger toont. Hij valt onmiddellijk de Nederlanden binnen en laat zich - zogenaamd op uitnodiging van zijn kleinzoon - het bestuur overhandigen.
Dat laten Engeland en de Republiek niet gebeuren; ze verklaren de oorlog. Ook de vorst in Wenen eist de hele Spaanse erfenis op. In werkelijkheid wil hij vooral zijn zuid- flank verdedigen, mits annexatie van grote delen van Italië waar een Frans leger is ver- schenen. Ten slotte gaan de drie anti-Franse geallieerden akkoord over één erfgenaam:
aartshertog Karel, de jongere broer van de Weense keizer. En zo begint de Spaanse suc- cessieoorlog.
Ellende in Europa
Twaalf jaar lang wordt er zwaar gevochten op vijf fronten: in de Nederlanden, Duitsland, Italië, Portugal-Spanje en zelfs in Noord-Ame- rika. Opvallend: de landen van de vier belang- rijkste protagonisten lijden zelf niet onder de oorlog (met uitzondering voor de vroeger al door Lodewijk XIV geroofde delen van de Nederlanden).
Heel die tijd voltrekt zich een ramp in de getroffen gebieden. Ieder jaar overspoelen in het oorlogsseizoen (begin maart tot einde september) tienduizenden huurlingen die streken. Soms zijn ze gedisciplineerd, maar meestal niet. Ze plunderen, roven, verkrach- ten, brandschatten, nemen oogsten en vee- stapels in beslag en vertrekken weer tot het volgende leger arriveert.
Vooral de Nederlanden zijn slachtoffer.
De krijgskansen wisselen al eens, maar het wordt geleidelijk duidelijk dat zelfs Frankrijk geen partij is voor drie tegenstrevers; waarbij vooral de Republiek geld en huurlingen levert.
Deze vijfde langdurige oorlog van Lodewijk is voor de Franse financiën er een te veel. Ook daar waar het allemaal voor begon, gaat het niet langer goed.
De vrede van Utrecht en de decreten van Nueva Planta
De Britten (Engeland en Schotland vereni- gen zich tijdens de oorlog) steunen verwoed aartshertog Karel. Als voorgerecht veroveren ze Gibraltar, dat ze nooit meer teruggeven.
Karel laat zich in Wenen tot koning van Cas- tilië en Aragon kronen en vertrekt dan naar wat hij zijn erfenis noemt.
Feitelijk is hij er niet welkom, want inmid- dels is Filips V al vier jaar koning. De uitzon- dering is Catalonië. Het land is de Franse agressies en het verlies van het gebied ten noorden van de Pyreneeën niet vergeten.
Daarenboven heeft Filips V de streken van zijn grootvader: alles in Madrid centralise- ren, belastingen heffen in Catalonië zonder toestemming van de Catalanen, Castiliaanse soldaten inkwartieren. Vanuit Catalonië lan- ceren Brits-Hollands-Catalaanse legers aan- vallen.
Twee keer moet Filips vluchten uit Madrid, maar de geallieerden kunnen niet doorzet- ten. Op zeker ogenblik laat zelfs Lodewijk XIV zijn kleinzoon vallen, maar dan recht hij weer de rug. Na elf jaar oorlog is iedereen uitge- put. En dan sterft onverwachts de keizer in Wenen en die heeft geen zoon. Zijn jongere broer aartshertog Karel volgt hem op en plots daagt het schrikbeeld op van een Habs- burgse heerser over half Europa (à la keizer Karel V) waardoor het machtsevenwicht ver- stoord is. De Fransen profiteren ervan een schikking met de Britten te treffen, en die schieten hun bondgenoten in de rug.
De Republiek kan de oorlog niet alleen aan, en in Utrecht wordt ten slotte vrede gesloten. Alleen aartshertog Karel (nu kei- zer Karel VI) is ongelukkig, maar hij moet er zich na een jaar bij neerleggen. Hij krijgt grote compensaties in Italië en ontvangt de Nederlanden. De Republiek en Groot- Brittannië krijgen faciliteiten in de Ameri- kaanse kolonies. Filips V houdt Spanje en Latijns-Amerika.
De koning is de Catalaanse steun voor zijn rivaal niet vergeten. Zijn troepen bezet- ten Catalonië en de koning publiceert de beruchte Nueva Planta-decreten. Catalonië wordt bij Castilië ingelijfd en verliest zijn volksvertegenwoordiging - de Generalitat - en zijn eigen rechtspraak (uitzondering voor burgerlijke geschillen). Voortaan mag alleen het Castiliaans in de administratie en het hoger onderwijs gebruikt worden. Vijftig jaar later wordt het Catalaans ook in het mid- delbaar en lager onderwijs verboden. Cata- lonië is voortaan een onderdeel van Spanje, dus mogen de Catalanen ook in de Ameri- kaanse kolonies van Castilië binnen.
Jan neckers
Toen Catalonië Spaans werd (2)
Feitelijk is koning Carlos I van Castilië en Aragon (keizer Karel) indirect verantwoor- delijk voor het verdwijnen van de autonomie van de Spaanse koninkrijken.
EU-parlement: eurosceptische fractie staat in brand
De eurosceptische fractie van rechts-conservatieve nationalisten, staat in brand.
Ludovic de Danne, (ex-)adviseur van Marine Le Pen en tevens de hoogste ambtenaar binnen de ENF-groep, is deze week tot ontslag gedwongen. Hoogstwaarschijnlijk rollen er nog meer koppen in de komende weken.
In de zomer van 2015 werd ENF boven de doopvont gehouden. Deze anti-EU-groep bestaat uit partijen als Front National, Lega Nord, FPÖ, PVV en Vlaams Belang. Dat de interne keuken van ENF niet op orde is, was al geruime tijd een publiek geheim. In de wandel- gangen van het Europees Parlement gaat al lan- ger rond dat heel wat kaderfiguren er uitblin- ken in amateurisme en slecht management.
Waalse boekhouder
Ludovic de Danne behartigde reeds enkele jaren de buitenlandse relaties namens het Front National en Marine Le Pen. De Danne werd twee jaar terug aangesteld tot secretaris-gene- raal bij de ENF-fractie. Rondom het Luxem- burgplein, waar het EU-parlement gevestigd is, staat Ludovic de Danne al jaren bekend voor zijn agressief en dronken gedrag, zo beves- tigen ons verschillende bronnen. In het ver- leden diende een socialistisch parlementslid reeds klacht in bij het parlement omwille van de Dannes gedrag. Recent kwamen er nieuwe aanklachten wegens (vermeende) slagen en verwondingen.
De hoogste ambtenaar binnen de ENF-frac- tie werd vorige week onder druk gezet om zijn functies neer te leggen, wat ondertussen effec- tief gebeurd zou zijn. Marine Le Pen in hoogst- eigen persoon heeft mee aangestuurd op dit ontslag. De Danne en zijn kompaan Charles van Houtte zijn al langer in opspraak. Van Houtte, een Waal, beheerde in de vorige jaren de boek- houding en het HR-beleid voor de ENF-frac- tie. Eerder hield hij zich bezig met de boek-
houding van het Front National in Europa. Zijn handelswijze blinkt uit in onkunde. Zo kwam Marine Le Pen in de aanloop naar de presi- dentsverkiezingen in de problemen omdat geld van het Europese budget gebruikt werd om FN-personeel in Frankrijk tewerk te stellen.
Onder andere OLAF, de antifraudedienst van de Europese Unie, stelde een onderzoek in.
Accountant Ernst & Young stelde eerder al vra- gen bij de gevoerde boekhouding. Opvallend en redelijk ongezien is dat er nu ook nationaal een onderzoek loopt tegen personen als Char- les van Houtte. Hij werd enkele weken onder- vraagd door de Franse politiediensten en ris- keert vervolging.
Dronken, agressief en belust op wraak
Ludovic de Danne zint op wraak, zo heeft hij de vorige avonden duidelijk gemaakt in de cafés op het Luxemburgplein. Donderdagnacht liet hij zich uitdagend fotograferen met enkele assistentes van het Front National. Wat erop wijst dat de Danne lang niet alle steun kwijt is aan de basis. Naar we vermoeden zal de komende weken binnen de ENF-fractie nog een grote ‘schoonmaak’ gehouden worden.
De eurosceptici lopen anders het gevaar dat een boel medestanders van Vanhoutte en de Danne van binnenuit de fractie verder zullen destabiliseren. Daarenboven bestaat de kans dat enkele Franse ex-werkneemsters van ENF, die in het afgelopen jaar zijn vertrokken, ont- slagen of buitengepest, hun boekje over de interne keuken zullen opendoen. J.k.L.
Ondertussen in Borgerhout
KoLoNIALE uItbuItINg
Het “Witte de With Center for Contemporary Art” is een openbare instelling voor heden- daagse kunst in Rotterdam. Het instituut is een onderzoek gestart om de naam van de instel- ling te veranderen. Wat blijkt: de naam van de kunstinstelling verwijst naar admiraal Witte Corneliszoon de With (1599-1658). Tja, de man heeft lang geleden wat foute dingen gedaan op de Molukken en Batavia, waarbij de plaat- selijke bevolking niet gespaard bleef. Hij was betrokken bij “koloniale uitbuiting” en die fei- ten komen hem nu duur te staan. Het bestuur van de kunstinstelling heeft begin september beslist, geïnspireerd door de beeldenstorm in de VS, op zoek te gaan naar een andere naam. Grappig is wel dat het instituut enkel die naam kreeg omdat het in de straat gele- gen is met dezelfde naam. We citeren de voor- zitter van de Raad van Toezicht, Kees Weeda:
“In het licht van recente nationale en globale ontwikkelingen zijn we tot de conclusie geko- men dat de verwijzing naar Witte Corneliszoon de With in onze naam en de implicaties daar-
van in conflict zijn met de waarden waar wij als instituut voor hedendaagse kunst en cul- tuur voor staan.”
LEMAN StEuNt ZuHAL
Johan Leman schreef een merkwaardige tweet naar aanleiding van het dispuut tussen Rachida Lamrabet en Zuhal Demir. Lamra- bet had in een interview in De Morgen Demir verweten volledig geassimileerd te zijn. In haar woorden: ‘een wit masker’ te dragen.
Ook uitte de juriste van Marokkaanse afkomst nogmaals de op niets gestoelde beschuldi- ging dat Demir achter haar ontslag bij Unia zat. Lamrabet werd in april bij Unia aan de deur gezet nadat ze in Knack hard van leer was getrokken tegen het boerkaverbod, dat ze ‘een verregaande inbreuk op de vrijheid van vrouwen’ noemde. Leman sprak op Twitter zijn steun uit voor Demir: “Begrip voor Demirs coleire (sic). Ook mij werden in Zeno, door Rachida compleet verzonnen woorden in de mond gelegd.” Demir reageerde daarop afge- meten met: “Dankuwel”.
Actueel
14 september 2017 5
N-VA onder druk, maar het volk volgt
We hadden het vermoed. De peiling begin de voorbije zomer, waarin sommigen nog maar eens het begin van het einde van de N-VA zagen opdoemen (26,3 procent), zegt misschien meer over de methodiek van TNS/Dimarso dan over een terugval van de N-VA.
Volgens die andere grote septemberpeiling, van VTM en Het Laatste Nieuws (en RTL-TVI en Le Soir), zou De Wever kunnen rekenen op 30,2 procent. De andere partijen moeten zo stilaan radeloos worden
CD&V zou vrede moeten nemen met 16,1 procent. Socialisten (12,2) en Open Vld (12,1) presteren echt niet goed. Ook Vlaams Belang (7,9) doet het voorlopig minder goed dan daar wordt gehoopt.
Alleen Groen bevestigt een stijgende lijn (13,4 procent). Niet onbelangrijk: of de PVDA (5 procent) de kiesdrempel haalt, is verre van zeker. Wat een verschil met Wallonië en Brus- sel.Een blik op bijna twintig peilingen uitge- voerd na de verkiezingen van 2014 toont aan hoe ingrijpend de N-VA het politieke landschap in Vlaanderen en België heeft veranderd.
De tijd dat de traditionele partijen het poli- tieke veld bezetten, is 20ste eeuwse geschie- denis geworden. CD&V, sp.a en Open Vld - samen 40,4 procent van de stemmen – kun- nen geen kant meer op.
We bladeren door naar 1999, de machts- greep van Verhofstadt. Handig uitgevoerd tegen de achtergrond van een kippencrisis.
Paarsgroen wipte CD&V uit het politieke spel en pikte de macht samen met Agalev. Vandaag is dat paarsgroene trio nog goed voor 37,4 pro- cent van de kiesintenties.
Agalev werd door de kiezer wandelen gestuurd in 2003 en Verhofstadt regeerde zich op korte termijn te pletter met paars. Die com- binatie van liberalen en socialisten spreekt
dezer dagen nog amper een kwart van de kiezers aan.
Staart werd hond
Het Vlaams Kartel (CD&V en N-VA) sloeg terug in 2004 op Vlaams niveau en in 2007 op federaal niveau. Exit Verhofstadt. Mede dankzij een krachtig Vlaams Belang dat het electorale speelveld met een kwart verkleinde.
De geschiedenis zal het ooit wel bevesti- gen, maar het communautaire debat was voor
‘der Untergang’ van rood en blauw bepalend, want die negeerden de duidelijk Vlaamsge- zinde, maar ook conservatievere wensen van de Vlaming inzake de thema’s veiligheid, asiel en migratie. Een verschuiving die De Wever het best inschatte. Uiteindelijk liet hij vanaf 2010 grote broer CD&V als grootste partij ach- ter zich. CD&V maakte onder druk van de syndi- cale vleugel zowat dezelfde fout als de liberalen en socialisten. Ook Vlaams Belang vond geen antwoord op De Wevers rationelere strategie.
Sinds 2010 voorspellen volle redactietafels, tafelgeleerden én politici van alle andere par- tijen de terugval van de N-VA. Leunend op een terugval van een paar procentjes namen ze hun wensen voor werkelijkheid. De peiling die vorig weekend werd gepubliceerd toont aan dat dit niet zo’n verstandige analyse was. De frustra- tie van de verdeelde tegenstrevers blijft groot.
Als de N-VA het handig speelt, maken die tegenstanders bij de naderende verkiezingen van volgend jaar (2018, gemeente) en het jaar daarop (2019, federaal, regionaal) weinig kans.
Al is er een “maar”…
Soloslim?
De N-VA is supersterk, maar niet bij machte soloslim te spelen. Met alleen CD&V als part- ner (de oude kartelcombinatie) is er misschien uitzicht op een krappe meerderheid (46,3 pro- cent). Die wordt waarschijnlijker naarmate het Vlaams Belang beter scoort. Noem dit de para- dox van Vlaanderen.
De kans bestaat dat voor meer comfort een derde partner nodig blijft. Met de liberalen erbij (de Zweedse formule) is er – aan Vlaamse kant - een ruime meerderheid (58,4). Als de libe- ralen te lastig doen, is dat comfort ook moge- lijk met de socialisten (58,5). En voor de vol- ledigheid: als CD&V te lastig zou doen, is een onwaarschijnlijke formatie met paars niet hele- maal uit te sluiten (54,5). Maar voor CD&V – ooit de machtige CVP midden in bed – zou dat pure politieke horror zijn. Op het pad van de sterke N-VA staan toch een aantal knipperlich- ten. Tenminste in de federale strijd. De rege- ring-Michel (MR, N-VA, CD&V en Open Vld) haalde in 2014 nog een meerderheid van 85 op 150 Kamerzetels. Vandaag zou ze de belgicisti- sche cdH nodig hebben om een krappe meer- derheid (77 op 150) te behouden en federaal te kunnen regeren.
Nationale eenheid?
Waar zit dan nog een mogelijke dreiging?
De drie traditionele partijen samen (formule Di Rupo) zijn vandaag maar goed voor 40,4 procent van de kiezers (73 op 150 zetels). Een paarsgroene formule is met amper 75 zetels ook al onwerkbaar.
Alleen een monstercoalitie van traditionele partijen + Groen zou uitkomen op 53,8 pro- cent. “Zo’n monsterverbond smeed je alleen in oorlogstijd”, aldus Jan Segers in Het Laatste
Nieuws. In dit scenario wordt het zeteltjes tel- len, maar die optie valt niet uit te sluiten.
Nog een mogelijk knipperlicht is de bereid- heid van de Vlaamse tegenstrevers van de N-VA om federaal een regering te vormen met een minderheid in Vlaanderen, en een meerder- heid aan Franstalige kant. Als de Waalse poli- tieke situatie blijft wat ze dezer dagen is - erg labiel op een door een sterke PTB verkleind speelveld – is ook dat scenario onwaarschijn- lijk, maar niet uit te sluiten. Heeft Segers gelijk als hij spreekt over de “nationale wurggreep”
van de “Nieuw-Vlaamse Almacht”? We twij- felen. De tocht naar 2018 en 2019 wordt nog lastig. Al wordt de tocht naar de gemeente- raadsverkiezingen peiling na peiling een stuk korter. Gemeenteraadsverkiezingen zijn geen parlementsverkiezingen. Ze hebben hun eigen dynamiek, maar als voorspel op 2019 zullen ze een bepalende rol spelen.
Dat in dit komende jaar de economie weer aantrekt, is voor BDW een meevaller. Meer jobs, minder uitkeringen, meer geld om andere zaken te financieren. Niets wijst erop dat de toenemende populariteit van andere kopman- nen op cruciale departementen (Binnenlandse Zaken, Asiel, Defensie) in het gedrang komt.
Dat blijkt uit de pop-poll bij de hier besproken peiling. Francken op 1, Jambon op 2, De Wever op 4, Weyts op 9, Bourgeois op 13… Aan BV’s geen gebrek.
Kan het eigenlijk nog fout gaan voor De Wever en co? “Ja. Als ze zichzelf verslaat… Als ze het confederalisme straks brutaal op tafel gooit, te nemen of te laten, en de communau- taire clash verkiest boven een tweede legis- latuur om België op orde te zetten”, schrijft Segers. De N-VA zal van het communautaire geen breekpunt maken. Ook dat werd het voor- bije weekeinde duidelijk. De eis tot integrale autonomie voor Vlaanderen, laat staan onaf- hankelijkheid, wordt uitgesteld. Het is aan de lezer om te oordelen of dat verraad of pragma- tisme moet worden genoemd. AnjA Pieters
Rood Wallonië
stuit op z’n grenzen
In Brussel en in mindere mate in Wallonië is Olivier Maingain (Défi, vroeger FDF) dé winnaar van de recente politieke crisis. In Brussel klimt zijn partij van 11,1 pro- cent sinds de verkiezingen van 2014 naar 18,4 procent. In Wallonië haalde de partij in 2014 de kiesdrempel niet met amper 2,4 procent, vandaag haalt ze 6,2 procent.
De PS zakt in Wallonië terug van 32 naar 20,7 procent, in Brussel van 24,9 procent (2014) over 23,6 procent in de januaripeiling van Le Soir naar 12,1 procent in de septem- berpeiling. In Brussel zakt de Parti Socialiste van 32 procent naar 20 procent.
Maar ook het cdH van de van de PS wegge- stapte Benoît Lutgen krijgt klappen. In Wal- lonië zakt de partij van 14 procent in 2014 over 11,2 procent in januari naar 8,7 vandaag.
In Brussel van 9,3 procent naar 5,8 procent.
De MR van premier Michel wordt zowel in Wallonië als in Brussel de grootste par- tij, zelfs al verliest ze terrein in de peiling. In Wallonië zakte de partij van 25,8 procent via een opvallend lage score in januari (19,4) om nu wat terug te stijgen naar 21,4 procent; in Brussel gaat het om een daling van 23,1 naar 19,8 procent.
De PTB van Raoul Hedebouw, de Fransta- lige PVDA, blijft stemmen winnen. In Wallo- nië groeit de partij van 5,5 procent in 2014 naar 17,5 procent. In Brussel gaat het om een stijging van 3,8 procent naar 9 procent. Toch
een pak minder dan bij een vorige peiling.
Radicaal rood (PS + PTB, samen goed voor 38,2 procent van de stemmen) voert duide- lijk een kannibalenstrijd. De “verlinksing” van Wallonië is minder spectaculair dan al eens wordt gedacht.
Alleen als ook Ecolo zich in het rode kamp zou nestelen, komt een linksgroene meer- derheid in zicht. Ecolo zou vandaag met 12,7 procent fors hoger scoren dan in 2014 (8,2 procent). In Brussel stijgt de partij van 10,5 procent naar 12,3 procent.
Groen zou best wel eens kunnen kiezen tussen de beide kampen. Want voor de hui- dige coalitie MR en cdH (samen 40,1 pro- cent) mag er niet veel fout lopen. Boeiend wordt het in Wallonië vast wel.
Om over het compleet versnipperde Brus- sel, met DéFI als enige noemenswaardige winnaar (nu 18,4 procent) nog te zwijgen. O ja, voor wie het niet zou weten: de Vlaamse partijen blijven er rondjes draaien, om en bij 10 procent.
A.P.
EU-migratiebeleid doet dissidentie toenemen
Hongarije en Polen zijn ‘hardliners’ inzake migratie: ze weigeren hun soevereiniteit en hun beslissingsmacht in deze af te staan aan de EU. Na de recente veroordeling door het Europese Hof van Justitie van het verzet van Polen, Hongarije en Tsjechië tegen de EU-quotaregeling ging in multiculturele kringen gejubel op, maar verstandige politieke commentatoren zien in de veroordeling veeleer een politieke versterking van Orban en de Visegrádgroep. Ze zouden wel eens gelijk kunnen hebben.
Een nieuw IJzeren Gordijn?
De Visegrádgroep, bestaande uit Polen, Hon- garije, Tsjechië en Slowakije, werd in 1991 gevormd en wilde een totaal ander veiligheids- en migratiebeleid.
De groep landen gaat daarmee bijvoorbeeld integraal in tegen het lakse migratiebeleid van Merkel, het “Wir schaffen das”, en wil vooral géén moslims opnemen. De groep stond de
laatste tijd wat geïsoleerd en de druk van de EU nam toe.
Nochtans kan men de Visegrádgroep niet anders zien dan als symbool van het falende EU-migratiebeleid. De EU slaagt er name- lijk niet in een draagvlak te vinden voor een gemeenschappelijk migratiebeleid. In Oost- Europa verzetten niet alleen de ‘gewone’ bur- gers zich tegen deze opendeurpolitiek – zoals ook in West-Europa –, maar ook én vooral de
politieke elites, en dat is ongezien.
Tot nu toe ging het in de Visegrádgroep
‘maar’ om vier landen. Maar dat er in Oost- Europa spanning in de lucht hangt, is duidelijk.
Er zijn aanwijzingen dat Bulgarije gewoonweg smeekt om veel stringentere asiel- en migratie- normen en dat dit land het liefst eigenlijk haar grenzen dicht wil. En nu is er ook Roemenië.
Op de jaarlijkse vergadering van de Roemeense Diplomatie (op 29 augustus laatstleden) voerde het politieke nummer 2 in Roeme- nië, Senaatsvoorzitter Calin P. Tariceanu, het woord: “Het eeuwfeest van onze natie moet niet alleen de gelegenheid zijn om te feesten, maar ook om na te denken over onze toekomst, inbegrepen onze buitenlandse politiek.”
Tariceanu pleit in zijn toespraak voor een heuse trendbreuk: “Ik denk aan een samen- werking inzake thema’s van technische en politieke aard met de Visegrádgroep, en een eventuele toetreding tot de groep V4+ met gesprekken over verdediging en veiligheid, of nog de ontwikkeling van het initiatief van
de Drie Zeeën op het vlak van communicatie, energie, et cetera.” Dit is dynamiet!
Houd de Visegrádgroep in het oog!
Waren vier landen qua gewicht nog relatief beperkt, zes landen wegen zwaarder, zeker als twee bevolkingsrijke landen als Bulgarije (7,2 miljoen) en Roemenië (21,5 miljoen) toe- treden. Een uitbreiding van de Visegrádgroep is een slag in het gezicht van de Brusselse en Straatsburgse betweters en multicul-politici.
De naam Tariceanu zal nog in het oog sprin- gen! Deze Roemeen verharde gaandeweg zijn stellingen. In februari dit jaar had hij de Brexit nog een “moedige beslissing” genoemd, en verklaarde dat hijzelf “zeer ontgoocheld was in het verdrag dat de EU met Roemenië” had afgesloten. Belangrijk voor België: het draag- vlak voor de ongewijzigde voortzetting van het falende EU-migratiebeleid wordt in Europa met de dag kleiner. Tussen haakjes, heeft u weet van jihadistisch-terroristische aanslagen in Oost-Europa? Neen, toch… PietvAn nieuwvliet
De Wever uit het stadhuis en naar Marokko Roger Nols,
een rode lap
Het uiterst linkse clubje MRAX vond het nodig nog maar eens in het verle- den te duiken. De buste van voormalig Schaarbeeks burgemeester Nols in het gemeentehuis is hun een doorn in het oog. Nu ja, waarom niet eens inzoomen op die persoon?
MRAX, vrij onbekend in Vlaanderen, staat voor Mouvement contre le racisme, l’antisémitisme et la xénophobie. Een dui- delijke naam, al is in het verleden geble- ken dat voor de vele allochtonen die er de lakens uitdelen de antisemitische compo- nent toch wel minder belangrijk is.
Nu goed, deze links-radicale groepe- ring, snakkend naar aandacht, lijkt iets met een buste te hebben, met name die van Roger Nols. In de periode 1970-1989 bur- gemeester van de ezelsgemeente Schaar- beek, en een man die de vervreemding van de gemeente maar weinig kon appreciëren.
In 1981 besloot hij enkel nog EU-burgers in te schrijven, reed op een kameel door zijn gemeente, stelde een avondklok in tijdens de ramadan en ontving Jean-Marie Le Pen.
In Vlaamsgezinde middens staat hij vooral bekend voor de lokettenkwestie (pro forma maakt MRAX er kort melding van, terwijl het hun geen fluit interesseert, want racisme dat gaat toch maar in één richting, niet?), wat voor de nodige dei- ning zorgde.
De beelden van Jef Valkeniers (toen nog VU’er) in het Schaarbeeks gemeente- huis zijn legendarisch. Precies de man die enkele weken geleden furieus een Vlaams Leeuwtje naar het gezicht van de Dilbeekse burgemeester Segers (N-VA) gooide.
Profileren
Die lokettenkwestie was vooral een prin- cipieel-politiek probleem. Tegelijk was het voor de Vlaamse Schaarbekenaar erg prak- tisch, merkten velen later ironisch op. Nooit eerder was men in het gemeentehuis snel- ler aan de beurt. Vele jaren later grapte Nols dat iedereen er toch beter van was geworden.
“Ik kon me profileren, maar jullie ook”, zei hij ooit tegen een toenmalig VU-politi- cus. Hij was iemand die opschoof, zoals dat heet. Van het FDF (waar hij buitenvloog) naar de PLP (voorloper van de MR), om uiteindelijk, in het jaar van zijn overlijden, op een lijst van het Front National te kan- dideren.
Koffieklets
Ook toen hij niet meer in het parlement zetelde (we herinneren ons als puber zijn campagne ‘En charter ou en C-130, avec Nols, ils y seraient déjà’!), kwam hij nog graag langs in de koffiekamer, waar hij stee- vast de VB’ers opzocht. Paradoxaal genoeg kletste hij vaak met toenmalig senator Roe- land van Walleghem, als VMO’er betrokken bij de negen van Laken, terwijl Nols de man was die een straat noemde naar het slacht- offer, Jacques Georgin. Nu ja, Nols was kok van opleiding, terwijl Van Walleghem een heuse gourmet is (hij verzorgt al jaren de gastronomische rubriek van het – o iro- nie – ‘Links Vlaams-nationaal maandblad’
Meervoud), dus kunnen we ons inbeelden dat ze ook over andere zaken dan politiek konden praten.
Nols was in 1940 krijgsgevangene. Prag- matisch verklaarde hij tegen de Duitsers een Vlaming te zijn, waardoor hij huis- waarts mocht keren. ‘Paris vaut bien un messe’, niet? Kort daarop werd hij verzets- strijder. Principiëler was hij in 1994, toen hij weigerde zijn mandaat in de Schaarbeekse gemeenteraad op te nemen. Te veel alloch- tone verkozenen, vond hij. En daartussen wou hij niet zetelen. Hij liet hierover een brief voorlezen, waarvan het effect zich laat raden. Hij overleed in 2004, maar zie, der- tien jaar later kan hij via zijn buste nog voor de nodige animositeit zorgen.
KNIN.
De Geuzenberg
Dwars door Vlaanderen 14 september 2017
6
Wie nog in het stadhuis van Antwerpen zou binnen kunnen, komt in een puinhoop terecht. Het huis van de stad wordt namelijk half gesloopt vooraleer in 2018 de gron- dige restauratie van start gaat. Momenteel vinden er voorbereidende ontmantelings- werken plaats. In gazetten en nieuwsbladen is over de aangelegenheid al koortsig geschreven.
Foto’s van “haartiesten” (tegenwoordig art impressions genoemd) tonen hoe het er in de toekomst gaat uitzien. Gedaan met de mid- deleeuwse interieurs, die sterk naar boenwas en beits roken.
Eén ding staat ons geweldig aan: burge- meester en schepenen gaan weer als van- ouds tronen in een lange rij met het gezicht naar de raadsleden. Die zullen in al dan niet grote blokken bij mekaar zitten, de linksen ter linkerzijde en de rechtsen aan de rechter- zijde. Wij hopen dat de bronzen platen blij- ven, met de namen van de Antwerpse bur- gemeesters van in de middeleeuwen tot nu.
Wij hopen ook dat Bart de Wever zijn Vlaams- nationalistische voorganger Jan Timmermans niet vergeet.
En kijk, met die grondige verbouwing komen vele materialen vrij die niet meer zul- len gebruikt worden in het gerenoveerde stadhuis. De stad Antwerpen gaat meteen op zoek naar nieuwe eigenaars. Hiervoor werkt die samen met Rotor Deconstruction, een redelijk onbekend bedrijf uit Anderlecht,
dat dus de toon komt zetten in Antwerpen.
Iedereen krijgt meteen de kans een stukje van het Antwerpse stadhuis in de wacht te slepen. Spots, lampen, vloertegels, smeed- ijzeren balustrades, antieke kasten en sani- taire uitrustingen (misschien wel het konink- lijk “gemak”) worden te koop aangeboden.
Enkele opvallende ‘items’ zijn beschikbaar.
Meerdere historische binnendeuren, de gla- zen deur met Antwerpse handjes en de kleine luchters uit de centrale hal van het stadhuis kunnen binnenkort van eigenaar wisselen.
De ontmanteling gebeurde stapsgewijs. Eerst werd een inventaris van interessante recupe- ratiematerialen opgemaakt. Deze werd zorg- vuldig afgestemd met het Agentschap Onroe- rend Erfgoed en de dienst Monumentenzorg van de stad. Vervolgens vond de demontage en het transport naar de (geheime) opslag- ruimte plaats.
Vanaf 8 september 2017, staat een eer- ste deel van de items te koop via de webstek en de showroom van Rotor Deconstruction.
Zowel bedrijven als particulieren kunnen via
deze weg een stukje stadhuis in huis halen.
En daar vanaf.
***********
Intussen is burgemeester De Wever, die zoals de schepenen elders en tegen zijn goes- ting een kantoor moet betrekken, uit Ant- werpen verdwenen. Hij is, in het gezelschap van zijn Marokkaanse partijgenote Nabilla Ait Daoud en tal van kabinetsleden en politie- mensen, naar Marokko afgereisd. Gaat Bart daar een beroep doen op de machthebbers om Borgerhout te beteugelen? Men zou het zeggen, wanneer men het programma leest.
Het gezelschap trekt eerst naar Casablanca om daar de zeer bekwame politie- en veilig- heidsdiensten te bezoeken. Die werken er al eeuwen rond bestrijding van terrorisme en radicalisering. Vervolgens vliegt de Antwerpse afvaardiging naar Oujda, in het Rifgebergte, waar de bevolking vooral bestaat uit Berbers.
Die zijn redelijk arm en achtergesteld. Van- daar dat zij talrijk naar ons land (en vooral Antwerpen) uitweken. De stad heeft in het gebied een drietal “projecten” die Onderwijs en Ziekenzorg steunen. Dat gebeurt met een beperkt budget dat gepuurd wordt uit ont- wikkelingssamenwerking. Alleszins veel beter dan dat het over de balk gegooid wordt door vooral linkse ngo’s.
Pagadder
Tom Meeuws stapt uit vzw
Islamitisch Offerfeest Antwerpen
Midden augustus 2017 verscheen een interessante akte in het Belgisch Staatsblad. De akte betreft de vzw Islamitisch Offerfeest Antwerpen. De vzw overkoepelt de ‘tijdelijke’
slachtvloer in de Lange Lobroekstraat.
De vzw werd onlangs opgericht, in 2016.
Daar verscheen Tom Meeuws als oprichter- bestuurder. Meeuws wordt vandaag naar voor geschoven als socialistisch boegbeeld in Ant- werpen en is kandidaat-lijsttrekker voor de sp.a bij de komende gemeenteraadsverkiezingen.
Zondag 3 september stapte Tom Meeuws, samen met de groene Wouter van Besien, nog mee in een betoging tegen Bart de Wever.
Aldus mekkerde Meeuws in de media: “De burgemeester verzuimt om verzoenend op te treden. Sinds hij weigerde om naar een buur- toverleg op het Terloplein te komen, heeft hij geen enkel vertrouwenwekkend signaal gege- ven. Wel, door het groeiend wantrouwen tus- sen de politie en de jongeren in Borgerhout dreigt een escalatie en zelfs een wijkoorlog.”
Protest
Niet iedereen vindt het initiatief van Meeuws voor de moslims een goed idee. Dierenrech- tenorganisatie GAIA trok recentelijk naar de Raad van State tégen de erkenning van het zogenaamde ‘pop-upslachthuis’ in de Lange Lobroekstraat in Antwerpen. “We vinden het laakbaar dat het Voedselagentschap (FAVV) dit initiatief als een permanente slachtvloer erkent. Zo hoeft er niet verdoofd te worden geslacht”, aldus Michel Vandenbosch in de media. Het Offerfeest verliep vorig jaar zeer chaotisch. De slachtploeg werkte te traag en ongeorganiseerd. Voor GAIA-voorman Michel Vandenbosch was dat al reden genoeg om deze keer tegen een erkenning te pleiten.
Niet permanent
Zo verklaarde de topman van GAIA in de
pers: “Helaas kregen ze die wel van het FAVV.
Doelbewust net voor het Offerfeest, waardoor we haast geen tijd meer kregen om te reage- ren.
We hopen dat onze procedure bij de Raad van State het onnodige onverdoofd slachten nog kan tegenhouden.’ Volgens Vandenbosch is het slachthuis helemaal niet van permanente aard. “De organisatie gaf toe dat er enkel die- ren worden geslacht van 1 tot 3 september. Er vliegen slachters uit Ierland over die enkel deze drie dagen zullen werken.”
Meeuws trekt zich terug
In de recente akte van de vzw in het Staats- blad (overigens vol met taalfouten) staan enkele opmerkelijke zaken. Zo wordt de vzw verplaatst naar de Slachthuislaan 19 in Antwer- pen. Voorheen was de vzw gevestigd op het woonadres van Meeuws. Tom Meeuws neemt ontslag als secretaris van de vzw en wordt ver- vangen door ene Abdelkader Alami. De naam Abdelkader Alami zegt u misschien iets. In het nummer van 9 maart schreven we in deze kolommen dat Alami, baas van de gespeciali- seerde slachtfirma ITC, vorig jaar een Offerfeest in Brussel verknalde. Of de komst van Alami als nieuwe secretaris een toegevoegde waarde is voor de Antwerpse vzw, is een open vraag. est de vraag waarom Meeuws zich terugtrok als secretaris van de vzw. Hij heeft natuurlijk zijn doelstelling bereikt: de oprichting van een ‘tij- delijke’ slachtvloer in Antwerpen. Nu kan hij zich volop concentreren op de campagne van de socialisten in Antwerpen (lees: het aanval- len van burgemeester De Wever).
ThIerry debels
EINDELIjk ONtSLAgEN
Olaf Evrard van het VB had al drie keer het ontslag van gedeputeerde Versnick geëist. Eén keer na het schandaal met Optimabank, één keer na een diner dat gesponsord werd door aannemers en ten slotte na het uitlekken van zijn “tussenstops” in Thailand, waar hij van dienstreizen gebruik probeerde te maken om privégenoegens of zakelijke privébelangen na te jagen. Versnick lag voortdurend onder vuur van het VB, net zoals zijn onfortuinlijke voorganger Marc de Buck, die zich voortdu- rend moest verantwoorden om zijn amicale contacten met Chinese en Vietnamese over- heidsinstanties die hun laarzen lapten aan de democratie, de mensenrechten, het patent- recht en de regels tegen concurrentieverval- sing. De Buck kwam ten val nadat hij in een zedenzaak verwikkeld raakte, en ook Versnick werd tot ontslag gedwongen door een vrouw, in dit geval Gwendolyn Rutten, die vond dat de imagoschade voor haar partij te groot was geworden. Merkwaardig genoeg bleef heel de Open Vld-fractie in de provincieraad Ver- snick steunen en goedpraten. Daarmee gin- gen de liberalen dus tégen hun eigen voorzit- ter in. De blauwhuiden slijpen intussen hun messen voor de strijd om de troonopvolging.
Wie mag gedeputeerde worden in plaats van Versnick? Men voorziet een lange opvolgings- oorlog, want men heeft nu al beslist dat Ver- snick nog twee maanden mag aanblijven als gedeputeerde. En dan komt volgende vraag aan de orde: hoe zit het met zijn uittredings- vergoeding? De Buck kreeg na zijn escapade een uittredingsvergoeding van 257.000 euro.
EN MAAR vEcHtEN
Verleden week: een grote vechtpartij in Ant- werpen. Twee rivaliserende groepen allochto- nen raakten slaags. De mannen waren gewa- pend met stokken, honkbalknuppels, messen en zelfs een hamer. De genaamde Bilal C.
kreeg drie messteken. Dat gebeurde in de Ant- werpse wijk ’t Kiel (woonplaats van de vorige socialistische burgemeester). In juni was er een grote vechtpartij op de Turnhoutsebaan.
Een allochtoon werd met een messteek in het been afgevoerd naar het ziekenhuis. En we herinneren ons nog de incidenten waarbij politieagenten belaagd werden. Antwerpen is geen geval apart: voorbije zaterdagnacht was er een massale vechtpartij in Alphen, in Neder- land. Een twintigtal allochtonen van Marok- kaanse afkomst ging op de vuist. Aanleiding was een dispuut tussen enkele “jongeren’, wat escaleerde in een gevecht van 10 tegen 10.
Gebruikte wapens: honkbalknuppels, messen en flessen. Net als in Antwerpen vermoedt de politie dat drughandel en bijhorende territo- riumafbakening de aanleiding was voor de vechtpartij. In Alphen geraakten twee man- nen gewond. Wie beweert daar dat de multi- culturele samenleving geen verrijking is voor onze maatschappij?
