Banken van Hier tot Ginder

(1)

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Banken van Hier tot Ginder

Maurice Lippens, introductie overbodig, heeft afgelopen weekeinde zijn gal nog eens mogen spuwen in De Morgen. “Hadden we bij Fortis politieke aandeelhouders gehad, zoals Dexia, of waren we een stevige Vlaamse bank geweest, zoals KBC, dan hadden we een hoop minder problemen gekend. Helaas, wij hadden geen ACW en geen Dehaene om ons de hand boven het hoofd te houden. Fortis was te groot voor België. De regering was meer bezig met Dexia en KBC.”

Mauriceke - die zich ongetwijfeld in een later stadium voor de rechtbank zal moeten verantwoorden voor zijn rol in het Fortis- debacle - verliest voor het gemak een paar zaken uit het oog. Om te beginnen was er de megalomane overnamepoging (samen met Banco Santander en de Royal Bank of Scotland) om ABN Amro in handen te krijgen. Daarvoor werd in 2007 een zware kapitaalver- hoging doorgevoerd, en het gerecht onderzoekt nog altijd of er geen doorslaggevende informatie voor de aandeelhouders werd achtergehouden.

Fortis had zich namelijk net als andere banken met volle overgave op de productie van heel omstreden financiële producten gewor- pen, en de weerslag daarvan werd alsmaar duidelijker - om na de val van de Amerikaanse zakenbank Lehman Brothers in septem- ber 2008 de omvang aan te nemen van een orkaan.

Een gezamenlijke reddingsoperatie van de Belgische, Nederlandse en Luxemburgse overheid mislukte uiteindelijk, door het revanchisme van boven de Moerdijk, en de Belgische regering beschikte niet over de middelen om alleen het tij te keren. Het zal eeuwig een discussie blijven tussen gelovers en niet-gelovers, maar dat Fortis grotendeels in Franse handen viel, is mee de schuld van Mauriceke die zichzelf tot keizer van China had gebombardeerd.

Hij zou beter een ferm toontje lager leren zingen, in plaats van zichzelf voor te blijven doen als veelgeplaagde zondebok.

Intussen wint BNP Paribas Fortis weer terrein, terwijl Dexia en KBC worstelen met de erfenis van de staatssteun van 2008-2009.

In ruil voor die steun verplichtte de Europese Commissie hen een aanzienlijke afslankingskuur te volgen. Dexia besliste twee weken geleden de herstructurering te versnellen, en zal voor het tweede kwartaal van dit jaar een verlies van zeker 3,6 miljard euro in de boeken moeten optekenen. Dat tast de kapitaalreserve aan, en Dexia zal voor 2011 geen dividend uitkeren.

Slecht nieuws voor aandeelhouders als de Gemeentelijke Holding (steden, gemeenten en provincies), Arcofin (ACW), en het Vlaams gewest (de anderen laten we even buiten beschouwing).

Daarmee is één van de structurele problemen bij Dexia nog altijd niet aangepakt, laat staan opgelost: het feit namelijk dat er massa’s deposito’s naar Frankrijk vloeien om daar operaties van de Franse

Dexia-poot te financieren (jaja, Dehaene en het ACW!). Maar misschien weet Mauriceke daar wel raad op, nu hij de ‘politieke discri- minatie’ van Fortis luidop aan de kaak stelt.

Wenden we de blik naar KBC. Vergeet niet dat de Bank van Hier zich net als de andere grootbanken op het pad van uiterst gevaar- lijke risicokredieten had begeven. Er kwam tweemaal een kapitaal- injectie van 3,5 miljard euro aan te pas (van de federale en van de Vlaamse overheid) om KBC overeind te houden. Ook KBC werd nadien door Europa in het gareel gedwongen. En ook KBC heeft het moeilijker dan verwacht om het herstructureringsplan rond te krijgen. De groep zou bovendien mikken op een kapitaalverho- ging van twee miljard euro, al weigert men dat met zoveel woorden te bevestigen. (Alle banken zijn op zoek naar extra kapitaal:

deels om aan strengere internationale normen te voldoen, deels om de schok op te vangen van een eventuele Griekse schuldher- schikking, al lijkt er in dat laatste dossier weer wat tijd gekocht door de Europese overheden.) KBC is op dit ogenblik nog altijd voor ongeveer 55 procent in “Vlaamse” handen.

Maar het is zeer de vraag of al die Vlaamse aandeelhouders (o.m.

CERA, KBC Ancora, Vlaamse families) nog de middelen of de overtuiging hebben om mee voor nieuw kapitaal te zorgen. Daardoor zou de Vlaamse verankering van KBC onder de 50 procent kunnen duiken. De koers van veel bankaandelen staat onder druk, of verloopt op zijn minst erg wispelturig. Dat maakt een kapitaalver- hoging er niet meteen aantrekkelijk op.

Daarbij komt dat KBC de geleende staatsteun nog moet terugbetalen. Bedoeling zou zijn alvast het federale pakket van 3,5 miljard euro binnen afzienbare tijd af te lossen. KBC kan betalen in aandelen, of in cash maar dan met een ruime interest daarbovenop.

De Bank van Hier zal wellicht liever voor de laatste optie kiezen, anders dreigt de Vlaamse verankering helemaal de mist in te gaan door de staat aandelen toe te kennen. Om aan het nodige geld te geraken, moet KBC dan wel snel een aantal dochterondernemin- gen kunnen verkopen, en dat is tot nu toe ver van eenvoudig geble- ken. Het wordt dansen op een slappe koord.

Dat KBC eerst de federale overheid wil terugbetalen, lijkt ons logisch. Hoe minder federale pottenkijkerij, hoe liever. We zijn niet vergeten dat destijds, toen KBC in nood verkeerde, vooral van Franstalige zijde moeilijk werd gedaan om met hulp over de brug te komen. Figuren als Quaden (PS) en Clerfayt (FDF) maak- ten met ondoordachte uitspraken de situatie van de bank nog moeilijker dan ze al was.

Het is met andere woorden dwingend dat KBC zich als Bank van Hier blijft positioneren, ook al is er in de praktijk veel van de vroegere Vlaamse glans verloren gegaan.

Stadler &

Waldorf

Nu Di Rupo ook fysiek moet zwijgen, valt er al helemaal geen nieuws te rapen in de Wetstraat.

Dan (weer) maar weer eens de schijnwerper gericht op het feno- meen Tobback. We bedoelen Louis, 73 intussen. Zoon Bruno is weliswaar niet de minste talent- rijke sp.a’er (voor die titel bestaat heel veel concurrentie tegenwoor- dig), maar de schaduw van vader Louis mag dan niet erg lang zijn, wel zeer breed en moeilijk om uit weg te geraken.

Rijkgevulde loopbaan

Louis Tobbacks politieke loopbaan is natuurlijk zonder meer indrukwek- kend. Een greep uit de hoogtepunten:

gemeenteraadslid, schepen, Kamer- lid, fractieleider, Vlaams parlementslid, minister van van alles, senator, weer minister, partijvoorzitter, burgemeester van Leuven, minister van staat, weer minister, weer burgemeester, weer senator. Uiteraard brengt één en ander een reeks mandaten mee. We beper- ken ons tot de betaalde: bestuurder van de holding Finilek; bestuurder en lid van het directiecomité van Iverlek, distributeur van energie; directielid en voorzitter van de raad van bestuur van de nv Indexis, dienstverlenend bedrijf voor Eandis. Och, er zijn politici die meer bijklussen. Vandaar wellicht dat Tobback een wekelijkse column mag vullen voor De Morgen, kwestie van de touwtjes wat aan elkaar geknoopt te krijgen.

Tobback staat al jaren bekend voor z’n grote mond en wordt treffend de buldog genoemd. In 1980, toen de zeden nog iets verfijnder waren dan vandaag, noemde hij de CVP’ers in Vrij Nederland kwallen. Maar later werkte hij wel uitstekend met die partij samen in meerdere regeringen. Louis ging er persoonlijk voor zorgen dat de hst er niet zou komen, al moest hij zich voor de trein smijten. U weet hoe dat afliep.

Schieten met hagel

Tobback is er met de jaren niet rus- tiger op geworden. Hij schrijft zijn column niet zelf. Walter Pauli belt hem op en noteert de oprispingen. Zowat elke week prijsgeschoten. Liefst met hagel, dat vliegt lekker in het rond. Vic van Aelst is de man van de verloren assisenprocessen. Het Vlaams parlement maakt flutdecreten.

Lees verder blz. 2

Deze week :

• Nationale Loterij, de graaiton van paars 2

• Opstand tegen corruptie in India 3

• Briefje aan Annemie Turtelboom 3

• De Zes mooiste dorpen van Vlaanderen 4

• Roddels uit de Wetstraat 4

• “Progressieve” groenen demonstreren 5

• Walen tellen af naar 2012 7

Plankzeil als de bliksem www.pallieterke.info naar

66

^ste

jaargang • nummer 23 • woensdag 8 juni 2011 1,90 euro

(2)

De dingen dezer dagen 2

8 juni 2011

Nationale Loterij, de graaiton van paars

Uit de smalle beursstraat

Bezige bij Theo Francken (N-VA) is opnieuw op een typisch Belgische vorm van vriendjespolitiek gestoten. Uittredend minister van Financiën Didier Reynders (MR) maakt als voogdijminister van de Nationale Loterij kwistig gebruik van zijn prero- gatieven om door hemzelf gekozen projecten financieel te ondersteunen. Dat de Nationale Loterij aan liefdadigheid doet, is een gekend gegeven. Jaarlijks wordt 225 miljoen euro besteed aan allerlei liefdadigheidsprojecten waarbij culturele, sociaalweten- schappelijke of sportieve activiteiten worden gesponsord of gefinancierd.

Maar Francken stelt zich terecht vragen over de 1 miljoen euro die Didier Reynders vrij mag besteden. Die gaan onder andere naar een opleidingscentrum van voetbal- ploeg Standard Luik (375.000 euro) waarvan Reynders een fervent supporter is. De Nationale Loterij werd zonder boe of bah ook truisponsor van Lotto. Straffer is dat zelfs 15.000 euro werd vrijgemaakt voor een jongerenfuif van MR-FDF. En blijkbaar worden er honderdduizenden euro’s getransfereerd naar projecten van basketbalclub Oostende, waar Johan Vande Lanotte de plak zwaait.

Wat is hier aan de hand? Wel, de paarse regering mag sinds de verkiezingen van 2007 tot het verleden behoren, via de Nationale Loterij is die paarse coalitie springlevend.

Liberalen en socialisten beschouwen dit overheidsbedrijf als een private graaiton. Dat is de reden waarom de liberalen nooit pleiten voor een privatisering van de Nationale Loterij. Dat zou de logica zelve zijn; want is het de taak van de overheid geld te verdie- nen met gokspelen? Maar met een private Nationale Loterij zou het gedaan zijn met het uitdelen van allerlei geschenken aan vrienden.

De Loterij werd in het najaar van 1999 de speeltuin van paars, niet toevallig een paar maanden nadat de christendemocraten uit de regering werden gebonjourd. Tot dan toe werd de Loterij ook gecontroleerd door de tsjeven en zeker door de Franstalige PSC. Een duidelijk voorbeeld daarvan was de leiding van de Lotto-wielerploeg. Eind jaren 90 was Jean-Luc Vandenbroucke (oom van de overleden wielrennen Frank Van- denbroucke) ploegleider bij Lotto. Een zenuwpees eersteklas die zijn renners meer dan eens op stang jaagde. Maar Vandenbroucke werd beschermd, onder andere door toenmalig PSC-minister Philippe Maystadt. Niet verwonderlijk: Vandenbroucke was PSC-politicus in Moeskroen.

Maar, met de komst van paarsgroen mocht Vandenbroucke vertrekken. Vooral de socialisten trokken het laken naar zich toe. Johan Vande Lanotte hield zich persoonlijk bezig met de sponsorpolitiek van de Loterij, daarin gesteund door Joseph-Emile Vandenbosch, topman van de Nationale Loterij en PS-creatuur. Binnen het jaar kreeg de wielerploeg Lotto er een nieuwe cosponsor bij: uitzendbedrijf Adecco.

Geen toeval, want de Belgische topman van Adecco was toen Oostendenaar Patrick De Maeseneire. De Maeseneire, vandaag wereldwijd baas van Adecco, is een zeer goede vriend van Johan Vande Lanotte. Hij was getuige op het tweede huwelijk van het sp.a- kopstuk. Dit alles gebeurde onder het goedkeurend oog van de liberaal Rik Daems, toen minister van Overheidsbedrijven. Het waren de hoogdagen van paars.

Vande Lanotte heeft altijd overheidsgeld gebruikt om zijn geliefkoosde sporten te ondersteunen. Wielrennen is er één van, basket is de belangrijkste. Al twee jaar krijgt de Jeugdschool van Basketbalploeg Oostende 100.000 euro toegestopt. Voor de bouw van een basketinternaat in de Sleuyter Arena in Oostende wordt 375.000 euro vrijgemaakt door de Nationale Loterij.

Er is trouwens niet alleen de Nationale Loterij. Zoals Theo Francken in maart van dit jaar blogde: “Iedereen in het milieu weet dat Basket Club Oostende in Brussel altijd een vette streep voor heeft. Een ander mooi voorbeeld hiervan zijn de interessante con- tracten die de Vlaamse overheid sinds jaar en dag geeft aan beloftevolle jonge sporters.

De basketbalcontracten waren altijd voor Oostende. BCO-bestuurder Vande Lanotte moest gewoon even bellen naar zijn rode gouwgenoot Renaat Landuyt - die deze interessante sportcontracten als Vlaams minister van Werk toentertijd superviseerde - en klaar was kees. Onder andere toptalent en Belgische basketspeler van het jaar 2007 Sam Van Rossom speelde zo jaren (deels) op kosten van de belastingsbetaler de pannen van het Oostendse dak. Hij bleef dat geld ontvangen zelfs toen hij al getransfereerd was naar de Europese topclub Armani Milaan en die 1.500 euro netto voor hem niet meer was dan een leuk extraatje. Het was pas na mijn aanhoudend protest ten opzichte van topsportmanager Ivo Van Aken voor deze verspilling ophield.”

Zal de onthulling van Theo Francken over de geldstromen bij de Loterij een einde maken aan de vriendjespolitiek? Niet zeker. De paarse partijen zijn niet van plan hun machtspositie binnen de Loterij zomaar te grabbel te gooien. Noch huidig topman Ivan Pittevils (een oud-Open Vld-cabinetard) noch voorzitter van de Raad van Bestuur Jean- Marc Liétart (PS) zullen toelaten dat iets verandert aan de melkkoe die de Nationale Loterij voor hun politieke broodheren is geworden.

Angélique VAnderstrAeten

Vrijheid van meningsuiting is een democratisch recht en een goede zaak.

Daarom heeft Luc van der Kelen, opinieschrijver bij Het Laatste Nieuws, belgicist tot in de kist annex logebroeder, het volste recht Vic van Aelst een ongeleid projectiel te noemen. Hij mag zeggen dat, vergeleken met Van Aelst, Jean-Marie Dedecker inzake “oneliners” en taalgebruik, een koorknaap is. Hij mag ook zeggen dat Van Aelst een politicus is die op zijn buikgevoel teert. En dat daar illustere voorbeelden van zijn zoals er enkelen terechtstaan in Den Haag.

(sic!) Wat die laatste flard “opinie” betreft, zou ik me binnen het kader van vrije meningsuiting kunnen afvragen of Van der Kelen ze nog wel alle vijf op een rijtje heeft? Maar ik denk dat het beter is even een ingetogen stilte in acht te nemen.

Momenten voor ingetogen stilte

Want als ik het goed heb - en dat heb ik - wordt Van Aelst, omwille van het keiharde woordgebruik waarmee hij de 180 jaar aan- slepende en volgehouden ongelijkheid tussen francofone Belgen en Vlamingen durft aan te klagen, op hetzelfde “niveau” geplaatst als de Servische massamoordenaars Radovan Karadzic en Ratko Mladic. Toen in Le Soir als oplossing voor het “probleem” N-VA werd gesuggereerd Bart de Wever en zijn club op een vlot te zetten en dat in volle zee te laten zinken, kan ik me niet herinneren dat de auteur van die suggestie met dezelfde

“heren” vergeleken werd. Komt daar, helaas voor anti-Vlaamse “weg met ons”-herauten à la Van der Kelen nog bij dat het aantal lezers- brieven pro-Van Aelst dat van de anti’s ver- uit overtreft. Ook in zijn krant. Om te zwijgen over de rondvraag “Bent u het met hem eens of niet?” in Gazet van Antwerpen, die uitdraaide op 84,5 procent “ja” en 15,5 procent “neen”.

Met dat soort gegevens op tafel wordt het hoog tijd dat een aantal “Vlaamse” opi- nieschrijvers en duiders eindelijk gaan besef- fen dat in Vlaanderen de geest definitief en onherroepelijk uit de fles is. Dat Vlaande- ren niet langer gediend is van de Fransta- lige arrogantie en daaraan gekoppeld oppor- tunisme. Als Bart de Wever het niet meer van deze tijd acht dat de regeringsonderhan- delingen uitsluitend in het Frans verlopen, dan heeft hij overschot van gelijk. En als hij Van Aelst weigert terug te fluiten ook. Dat bezuiden de taalgrens politici “excuses” eisen voor “beledigingen” aan hun adres, komt eer-

der over als probeersel om het bekende “il n’y a que la vérité qui blesse” te verdoeze- len. De “Vlaamse” media zouden beter over dat soort toestanden uitgebreid beginnen berichten, in plaats van over een advocaat die keihard zegt wat bij de bevolking leeft en elke dag nog wat verder uitdeint.

Budget “reislust”

De media zouden er ook goed aan doen, in plaats van in voetnotenstijl, zoals “hogere belangen” dat willen, uitgebreid te berichten over wraakroepende vormen van geld- verkwisting, zeker als het miljoenenbedragen betreft. Ik heb het dan over het kwijtschel- den aan de “democratie” Congo van een nog lopende schuld ten bedrage van 474 miljoen euro. U leest het goed! Het goede nieuws ter zake is, dat het “onze federale” regering niet zoveel kost. Want het gaat om “engagemen- ten” die lang geleden werden aangegaan. En waarvan verwacht wordt dat er niets meer van te recupereren valt! Dat het, kans op recupereren of niet, voor de volledigheid altijd om belastingpoen gaat, werd even vergeten. De blijde boodschap voor Kabila en zijn bende werd niet per postduif afgeleverd.

Ook niet elektronisch. Op het federale budget “reislust” werd de nodige poen “vrijgemaakt” voor een trip naar Kinshasa, die minister van lopende Buitenlandse Zaken Steven Vanackere toeliet hoogstpersoon- lijk zijn goede vriend Kabila op de hoogte te brengen.

Behalve de vraag wat een ontslagnemende regering van lopende zaken hier eigenlijk niet

mag, zitten er nog een paar “plezante” details aan het tripje naar Congo vast. Naast dat van de zoveelste panne van een vliegtuig van Air De Crem. Zo was de kwijtschelding van schulden niet de enige blijde boodschap die Vanackere in zijn bagage meedroeg. Zijn reis stond ook in het teken van de presidents- en parlementsverkiezingen eind november. Ge kunt maar beter op tijd zijn om het democratisch aspect daarvan te gaan bestuderen.

Zeker als in de al geciteerde bagage ook nog een bankgarantie van 16,5 miljoen euro zit, als Belgische bijdrage in de kosten van die verkiezingen. Wie het breed heeft, mag het breed laten hangen, zeg nu zelf.

Wablief?

Op de “drukke Congolese agenda” van Vanackere stonden ontmoetingen met alle kopstukken van de meerderheid en met pre- sident Kabila, uiteraard. In Kinshasa lopen ruim vierhonderd universiteitsprofessoren elkaar voor de voeten. Als aanloop naar zijn verkiezingscampagne heeft Kabila beslist ze allemaal een nieuwe wagen te schenken. Of Vanackere bij het ontvouwen van zijn bankgarantie gevraagd heeft of die 16,5 miljoen

euro misschien daarvoor moeten dienen, is onduidelijk. De kwijtschelding van Con- golese schulden en het toekennen van een

“subsidie” voor verkiezingen waar we niks mee te maken hebben, gebeurde door een regering van lopende zaken. Zeg nu niet:

“Wàblieft?!” Dat hadden de media in uw plaats moeten doen. En er ook op antwoor- den. Liefst met nog meer inzet dan waarmee ze deelnemen aan de achterhoedegevechten voor het behoud van het “status quo” in “la Belgique unitaire et indivisible”.

Dat gebeurt allemaal wanneer bekend raakt dat in onze Belgische “modelstaat” één kind op vijf in armoede leeft. En op hetzelfde moment dat MR-voorzitter Charles Michel - dezelfde die verontschuldigingen eiste van de N-VA voor beledigingen aan Franstali- gen - toeterde dat elke verspilde eurocent er één teveel is. Terwijl Jan met de pet de adem inhoudt voor wat op hem zal afkomen zodra er een nieuwe federale regering zal zijn die belastingverhogingen nummers zoveel en zoveel zal invoeren. Wat zei ik hoger over de opportuniteit om even een ingetogen stilte in acht te nemen? Juist…

d.Mol

Vervolg blz 1

“Professor Maddens schreef in De Mor- gen een opiniestuk dat eigenlijk voer is voor een psychiater”, lezen we op 6 mei. Op 20 mei klinkt het: “Dat ligt er vingerdik op voor iedereen die iets kent van politiek - dus niet voor Bart Maddens.” Maddens is politoloog, voor wie het niet wist.

We kunnen zo een tijdje doorgaan. Ook voor de eigen partij is hij niet altijd mals.

“Zelf ben ik geen briljante denker. Maar ik stel vast dat, op een uitzondering na, de grotere denkers en de knappere intellectuelen van mijn partij weinig moeite meer doen om ons discours, onze ideologie, te formuleren en te onderbouwen. Wie denkt dat de burger, de kiezer en ten slotte de militant dat niet voelt, is goed fout.”

Uit de nek kletsen

Maar z’n geliefde schietschijf heet… jawel, Bart de Wever. Zowat de helft van zijn stukken gaan over de N-VA(-voorzitter). “Hij spreekt toch wel érg slecht Frans”, vindt romanist Tobback. Op 6 mei: “Ik hoop dat Dalrymple niet heeft verstaan wat De Wever uit zijn nek kletste, want hij verdient beter.”

Om daarna Dalrymple een jasje te passen.

Op 14 april ging hij helemaal door het lint:

“Want het is verdorie toch waar: hoe lang dulden wij nog dat die kerel ons allemaal met onze kl*** rammelt? Mijn excuses voor het grove taalgebruik, maar ik word er oprecht kwaad van.”

Doet ons denken aan een uitspraak van Bert Kruismans in De Standaard: “Vlamin-

gen hebben ook hun taboes. Het wordt hoe langer hoe moeilijker de spot te drijven met Bart de Wever.” Kruismans verdient zijn brood dan ook als komiek. Tobback gelooft dat overigens ook: “Ook dit speelt mee: De Wever blijft onaantastbaar door de onbe- holpen manier waarop men hem niét van antwoord dient. Je heb stilaan al een Wal- dorf & Statler nodig als ik om te zeggen dat de koning misschien wel een broek draagt, maar een met een fikse scheur.”

Leverancier van debat

In het commentaarstuk van 3 juni schrijft De Morgen dat Tobback tenminste nog voor een politiek debat zorgt. Getekend: Walter Pauli. Inderdaad, de man die de pen voert voor die geweldige stukken.

We hebben de plaats niet om ruim in te gaan op Tobbacks wekelijkse interventies in die krant. Ze zijn soms geestig, erg lees- baar, scherp, dikwijls ronduit onbeschoft, geregeld verzuurd, meestal eenzijdig, niet zelden onnauwkeurig en manipulatief. Het Stadler&Waldorf-gehalte is inderdaad erg hoog. Tobback is een geweldige communi- cator maar naar eigen zeggen dus geen briljante denker. Uit de stukken blijkt in elk geval niet dat hij ook veel oplossingen weet aan te brengen. Wat uit de heup schieten, kri- tiek langs de zijlijn. Zoals die twee heertjes uit de Muppet Show. Was hij rechts, hij zou een populist genoemd worden.

Weegt hij echt op het politieke debat?

Neen, maar hij krijgt wel veel aandacht.

Radio en televisie laten hem graag herhalen wat hij in De Morgen schrijft, omdat hij voor spektakel zorgt. Onmiskenbaar. Maar daarmee voedt hij het politieke debat nog niet en zeker niet met originele tussenkomsten.

Wat hij schrijft, is meestal al elders gezegd.

Maar hij pikt de dingen handig op en krijgt de megafoon voor de mond geschoven. Tobback is vooral een commercieel mediaproduct, waarmee De Morgen de verkoop wil opkrik- ken. Niet minder, maar ook niet meer.

En toch lezen we hem graag, want ook wij hebben een slecht karakter, net als Louis, die je veel kan verwijten, maar geen gebrek aan

karakter. J.K.

Stadler & Waldorf

(3)

Aan Annemie Turtelboom Minister van Wanorde

Brussel

Gij Helmboswuivende,

Waar waart gij, Zwarte Madam, toen twee zondagen geleden in Wetteren de aanval werd ingezet op de Frankenstein- patatten? Waar waart gij toen in Gent de Kouter door flurken van Turken werd omgetoverd in een slagveld, omdat hun voetbalstampers een tegendoelpunt van de Geelzwartrode Duivels moesten incas- seren? Waar bracht gij al koffieslurpend uw tijd door toen vorige week een bende allochtoon janhagel een Brussels metro- station rijp achtte voor de sloop? En wat deedt gij toen de Turnhoutsebaan in Bor- gerhout het voorbije weekeinde wederom door “buurtbewoners” tot oorlogszone werd uitgeroepen? Het antwoord is kort en simpel: gij waart nergens, gij deedt nie- mendal, tenzij dit: gij verdeedt uw tijd zonder het uitstippelen van een tegenstra- tegie.

Het feit dat gij als minister van Binnen- landse Zaken nu al een jaar ontslagnemend zijt, ontslaat u geenszins van uw verant- woordelijkheid om de veiligheid van burgers, goederen en gewassen te verzeke- ren. En om veel harder op te treden tegen amokmakers van allerlei soort, of ze nu genetisch gestoord zijn of niet. Bovendien, het is niet omdat de lokale politie de zaken verkeerd inschat of op hun beloop laat, omdat men vreest voor erger, dat gij niet als vrouw aan de top steviger op de rem moet gaan staan.

Concreet: als een collectief zoals de Baader Meinhof Field Liberation Movement ruim op voorhand laat verstaan dat ze die patatjes eens zullen komen was- sen, dan moet een goed georganiseerd vei- ligheidskorps ervoor zorgen dat er voldoende politiemensen op het terrein staan om te vermijden dat vernoemde chaoten het voor het zeggen krijgen in de maatschappij. En gij zijt de laatste schakel in de (voedsel)keten. Gij zijt in wezen de chef van de politie wijd en zijd, al loopt ge misschien om esthetische normen liever niet in uniform rond.

Hebben ze u ooit niet ‘IJzeren Annemie’

gedoopt omdat gij asielzoekers strenge voorwaarden wilde opleggen om aan papieren te geraken? We kunnen in elk geval niet zeggen dat er een ijzeren aanpak gevolgd werd toen een regiment natuur- minnende edoch uiteraard zwaar gediscri-

mineerde Brusselse “jongere” de parken en perken van Hofstade onlangs nog eens onder handen kwamen nemen. Trouwens, van afdoende maatregelen om een herhaling van wat gebeurde te voorkomen, is er nog altijd geen sprake. ‘Betalende ingang’

heeft ook eerdere rellen in domeinen als Oceade en Sixflags niet kunnen voorkomen. Het is gissen waar en wanneer de heetgebakerde amokmakers zich weer eens zullen manifesteren, zonder dat men er greep op heeft.

En wat is het strijdplan als het metro- station Heizel door een bende losgeslagen galeiboeven wordt bestormd? Ze krijgen een mondelinge waarschuwing en worden op een treinstel naar een volgend metro- station gezet. Een beter voorbeeld van hoe men letterlijk problemen voor zich uit schuift, lijkt ons moeilijk te verzinnen.

Hebben ze misschien nog allemaal een gratis abonnement in ontvangst mogen nemen ook?En dan natuurlijk de bee… pardon fees- telijkheden rond Koning Voetbal en co.

Turken of Marokkanen, altijd prijs! Of ze nu gelijk spelen of winnen met 0-4, het parool luidt klaar en duidelijk dat de strijd buiten het veld moet worden voortgezet.

In Gent waren de veiligheidsvoorzieningen absoluut onvoldoende, in Borgerhout en op het Kiel speelde zich een herhaling van reeds eerder bekende feiten af. Natuurlijk werden er nauwelijks relschoppers opgepakt, laat staan aangehouden. Het parket stuurt ze toch met een taxi naar huis, en het stadsbestuur houdt daags nadien een vlammende toespraak over het oprukkend racisme dat tot elke prijs de kop moet worden ingedrukt. Da’s véél belangrijker dan het veiligheidsgevoel van de doorsnee- burger, die de gevestigde orde dankbaar mag zijn dat hij belastingen mag betalen en voor de rest hoofdschuddend door de straten gaat.

Kijk, madam de minister, als dat zo door- gaat moet ge binnenkort misschien alle agenten maar voorzien van een waterpi- stool. Ze kunnen dan proberen om al die heetgebakerden een heel klein beetje af te koelen, want de huidige afweer zet absoluut niet de minste zoden aan de dijk.

3 De dingen dezer dagen

8 juni 2011

Brief aan ...

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Opstand tegen corruptie in India

Corruptie is een weinig opwindend onderwerp. Ze heeft niet met diepe ideo- logische betwistingen te maken, veel variatie in tijd en ruimte kent ze niet, en ze gaat vooral de gewone mensen aan. In zeer veel landen is ze voor die mensen probleem nummer één, nijpender dan een economisch wanbeleid of de levens- beschouwelijke tegenstellingen.

Rijke mensen ontsnappen er grotendeels aan; in corrupte landen krijgen zij juist veel gratis omdat men bij hen in het gevlij wil komen, maar armen moeten zelfs voor de gewoonste diensten nog eens extra betalen. Er leeft veel machteloze woede over het afpersende machtsmisbruik van kleine ambtenaren, in Tunesië was zij zelfs de ont- steking van een opstand. De leider die een einde aan de corruptie belooft, kan zeker op grote bijval rekenen. Zelfs als hij daarbij een stuk democratie opoffert.

In India is het leven niet gemakkelijk. Zelfs bij toegenomen welvaart blijft het corruptie- probleem, vooral in de vorm van afpersing door ambtenaren en anderen in een machtspositie, het maatschappelijk en economisch leven hinderen. Als je aan het loket gaat aan- schuiven voor een officiële toelating om een verbouwing te doen of een eigen zaak te beginnen, volstaat het niet dat je aan de voorwaarden voldoet en de juiste documenten bij hebt; het juiste bedrag aan steekpenningen is onontbeerlijk. Vanuit de overheidssector heeft deze kanker de hele maatschappij aan- gevreten. Toen een vriend van me een boek had uitgebracht, belde een krantenredactie voor een afspraak. Hij verwachtte geïnter- viewd te worden, maar amper was hij binnen of de hoofdredacteur vroeg hem: “Hoeveel bent u bereid te betalen opdat we uw boek een gunstige bespreking geven?”

Yogagoeroe

Begin dit jaar begon een geestelijke leider, Baba Ramdev, een massacampagne om de overheid zover te krijgen de corruptie daad- werkelijk te bestraffen en alle zwarte bank- tegoeden terug te halen. Ramdev (°1965, spreek uit “Raamdeev”) is nationaal bekend als yogagoeroe die op bijeenkomsten in open lucht duizenden mensen tegelijk ademoefe- ningen en andere yogapraktijken aanleert.

Yogi’s moeten een aantal leefregels in acht nemen, waaronder niet liegen en niet stelen, en het leek hem dat de politiek dringend aan zo’n morele reinigingskuur toe is. Corruptie is een oud zeer, maar onder de huidige regering van de Congrespartij zijn toch nieuwe records gehaald, waarvan de pers er het afgelopen jaar een aantal aan de grote klok wist te hangen. Naast de Zwitserse bank- rekeningen van politici kwamen zaken aan het licht van topjournalisten die voor goed geld hun verhaal aanpasten. Alleszins voelde iedereen aan dat er echt een grens over- schreden was, en dus trokken Ramdevs bijeenkomsten enorme massa’s.

De media, ook de kruisvaarders tegen corruptie, berichtten zo min mogelijk over Ramdevs campagne, want hij is een felle nati- onalist (die in functie altijd Hindi en nooit Engels spreekt) en dus gunnen ze hem niets, zeker niet de eer een beweging tegen de corruptie op gang getrokken te hebben. Het politieke bestel - zowel regering als ideo- logisch bevriende ngo’s - zag de bui echter hangen en zon op een manier om de veront- waardiging des volks in onschadelijke richting te kanaliseren.

In april begon sociaal activist Anna Hazare (°1940), bekend van zijn dorpsopbouwwerk, samen met enkele “mensenrechten”-ngo’s, ook een actie tegen de corruptie. Veel minder volk, maar wel alle media-aandacht.

Hun concrete eis was de aanname van het Lokpal-wetsvoorstel. Al sinds 1966 praten opeenvolgende regeringen en parlementen over de instelling van een Lokpal (spreek uit:

“lookpaal”), “volksbeschermer” of ombuds-

man, bij wie men verhaal zou krijgen tegen machtsmisbruik door politici en ambtenaren. De nu voorliggende versie van wettekst is draconisch: het voorziene ombudscomité zou politionele en gerechtelijke bevoegdhe- den krijgen, dus de macht om huiszoekingen en aanhoudingen te bevelen of te verrichten, en de macht mensen uit hun ambt te ontzet- ten. Een duidelijke procedure van toezicht op deze toezichthouders is niet voorzien.

Civiele samenleving

Dit is des te krasser omdat de leden van het ombudscomité niet uit de bestaande wette- lijke apparaten gerekruteerd zullen worden, maar (met uitzondering van de parlements- voorzitter) uit de “civiele samenleving”. Dit speelt in op het antipolitieke gevoelen dat politici slecht en burgers goed zijn, en op de volkomen valse veronderstelling dat ngo- moralisten politiek neutraal zijn. Het ont- werp negeert de democratische structuren en geeft de macht aan niet-verkozen figuren.

Daaronder de Indiase winnaars van bepaalde internationale prijzen (Nobel, Magsaysay), wat de macht tot benoeming van Indiase gezagsdragers dus bij buitenlandse instan- ties legt. Kortom, de politiek ongeschoolde basiswerker Hazare laat zich voor de kar spannen van een draak van een wetsvoorstel, onsamenhangend, ondemocratisch en gevaarlijk voor de vrijheden.

Naar het voorbeeld van Mahatma Gandhi hield Hazare een openbare hongerstaking. Na 98 uur willigde de regering zijn eis in, namelijk dat ze in het parlement vóór 15 augustus het Lokpal-wetsvoorstel zou doen goedkeuren. We zullen nog zien wat dat wordt. Politici die de Lokpal-wet liever niet zien komen, hebben inmiddels bevriende journalisten aan het werk gezet om de vuile was van de ngo’s rond Hazare buiten te hangen. Want ook de boekhouding van de ngo- maffia blijkt erg creatief.

Baba Ramdev had Hazares dubbelzin- nige actie tegen de corruptie uit principe gesteund. Na afloop daarvan heeft hij echter zijn eigen campagne hernomen. Vorige week blies hij verzamelen op het uitgestrekte Ramlila-plein in Delhi, waar hij met tiendui- zenden aanhangers een hongerstaking begon.

Het stadsbestuur werkte mee, voor onder meer de sanitaire voorzieningen, maar de centrale regering trachtte hem de actie te ontraden. Na twee dagen, in de nacht van 4 op 5 juni, overviel de politie de slapende hon- gerstakers. Ze verjoeg hen met traangas en de wapenstok en arresteerde Ramdev, om ook hem de stad uit te zetten. Aldus handelt een vastberaden machtselite. K.E.

Echo’s uit de koepelzaal

Groene mist

De Gentse Groene! Filip Watteeuw ziet er niet alleen uit als een overjaarse chirolei- der, dat is hij in het diepst van zijn gemoed wellicht ook een beetje! Maar soms verliest hij het reglement van de Vlaamsche Parochie- raad enigszins uit het oog. Zo wilde meneer vorige woensdag perse een actualiteitsdebat houden over het gebrek aan cohesie binnen de Vlaamse regering. Zijn argumenten sne- den best wel hout: “De incidenten houden niet op. Er is het derde kanaal van de VRT, dat straks aan bod zal komen. Er is onenigheid over de interpretatie van de samen- werkingsakkoorden voor tewerkstelling. Er is onenigheid over de interne staatshervor- ming. Er is onenigheid over de commissie rond wateroverlast. Er is de pijnlijke verto- ning rond de mail van minister Lieten. Er is onenigheid over het energiebeleid van deze regering en van minister Van den Bossche.

Het houdt gewoon niet op. Het blijft maar duren.” Volkomen terecht merkte voorzitter Peumans op dat het aan het Uitgebreid Bureau is dat zo’n debat al dan niet goed- keurt. Daar bestaan geëigende kanalen en te respecteren termijnen voor! Watteeuw pruttelde nog wat tegen voor de schone schijn en zakte toen weer in zijn gemakke- lijke fauteuil, niet erg gerust voor wat nog komen moest!

Groen geweld

Wellicht was zijn nummertje een heel

doorzichtig rookgordijntje om de aandacht af te leiden van wat er zou gezegd worden over de vernietiging vorig weekend van dat aardappelveld (proefveld met genetisch gemodificeerde organismen) in Wetteren door een stel uit het buitenland geïmporteerde eco- fascisten? Een nogal vervelend thema voor de groentjes…

Maar eens te meer moest eerst nog het spelletje van het “cordon sanitaire” gespeeld worden! CD&V-landbouwdeskundige Jos de Meyer (uit Sint-Niklaas) had een voorstel van resolutie ineen gebokst maar het Vlaams Belang mocht alweer niet mee ondertekenen.

Op maandag was er namelijk afgespro- ken dat dit voorstel een actualiteitsdebat of een hoop actuele vragen zou vervangen en zou mogen worden ondertekend door alle fracties die akkoord gingen met de inhoud.

Stefaan Sintobin, VB-vertegenwoordiger in het Uitgebreid Bureau, en Marijke Dillen waren erg scherp voor alle partijen, maar vooral voor N-VA “die altijd zegt tegen het cordon sanitaire te zijn maar het toch altijd toepast”, Open Vld en LDD.

“Men heeft het zelfs gedurfd om het te vragen aan de ecofundi’s van Agalev en niet aan een partij zoals de onze, die de belangen van de landbouw nastreeft en het wetenschappelijk onderzoek in Vlaanderen steunt”, zei een duidelijk teleurgestelde Sintobin.

Wat nu, Frieda?

Omdat er dus geen unaniem voorstel van resolutie mocht komen, ging Sintobin nog even door op hetzelfde elan! Hij deed vooral

flink zijn best om Groen! in het algemeen en voornoemde Watteeuw in het bijzonder te provoceren en in de hoek te duwen waar de klappen wel moesten vallen. De hamvraag was voor hem of kritisch en wetenschappelijk onderzoek nog mogelijk is in Vlaande- ren. Maar minstens evenveel tijd en aandacht besteedde hij aan de uitspraken van Groen!- Europarlementslid Bart Staes, die hij ten zeerste veroordeelde. Staes had het namelijk bestaan dergelijke acties “een vorm van democratische strijd” te noemen. “Indien ik de logica van Bart Staes zou volgen, dan zou ik op perfect legitieme wijze alle moskeeën in Vlaanderen kunnen platbranden, want ik vind dat moskeeën niet thuishoren in Vlaan- deren”, sneerde hij. Hij vond de door Groen!

genomen distantie dan ook ongeloofwaardig en slechts geproduceerd onder druk van de publieke opinie en kietelde tot slot N-VA nog even. “Ik wil trouwens ook de N-VA oproepen om de uitspraken van Bart Staes te veroordelen, want de N-VA zit samen met Bart Staes en nog enkele andere ‘ecofundi’s’

in de fractie in het Europees Parlement.”

Applaus en rumoer volgden en een in zijn wiek geschoten Kris van Dijck, N-VA-fractieleider kwam snel tussenbeide: “Voorzit- ter, mocht daarover onduidelijkheid bestaan:

wij veroordelen inderdaad die uitspraken.”

Met een simpel kopstootje maakte Sintobin daarop het doelpunt: “Mijnheer Van Dijck, mijn collega Philip Claeys zal in het Europees Parlement een schriftelijke verklaring indie- nen om dit geweld te veroordelen. Ik ben bijzonder benieuwd of Frieda Brepoels deze verklaring zal ondertekenen.”

(4)

De dingen dezer dagen 4

8 juni 2011

Roddels uit de Wetstraat

Belze eenheid?!

Nadia Sminate, één van de jonge veulens van N-VA, beklom het spreekgestoelte om Laurette Onkelinx te ondervragen over een verslag van het Rekenhof over het RIZIV.

Plots werd ze in haar woordenvloed onder- broken door Kamervoorzitter Flahaut, met de vraag tot haar eigenlijke vraag te komen omdat de spreektijd beperkt is tot twee minuten. Nadia palaverde doodleuk voort tot Flahaut een tweede keer tussenkwam met een waarschuwing. Het was opnieuw niet aan Nadia besteed. Flahaut drukte dan onverbiddelijk op de knop waarmee hij haar microfoon prompt afsloot. Een tussenkomst zonder vraag, dus. Nadia verliet daarop het spreekgestoelte en stopte haar blad met vragen nog in de handen van Onkelinx.

Laurette kwam goed uit de hoek door het - door haar diensten - voorbereide antwoord alsnog voor te lezen. De vragen moeten immers in de voormiddag al ingediend worden… In haar repliek zei Nadia tegen de minister dat wat ze zei geen antwoord op “haar vraag” was, waarop er in de praat- barak algemeen gelach klonk.

Toen de N-VA’ster aan het einde van haar kort betoogje een oproep deed onder het motto ‘l’union fait la force’, om samen de hand aan de ploeg van de sociale zekerheid te slaan, waren er tal van onversneden Vlaams- nationalisten uit VB en N-VA die van deze unitaristische stuiptrekking acuut maagzuur kregen.

Dag voorzitter

Het is een bijna dagelijks wederkerend tafereel in de wandelgangen van de praatba- rak… Oude krokodil Herman De Croo die al sinds mensenheugenis lid is van de Kamer, geniet er nog elke seconde van om als oud-

voorzitter van de Kamer volgens geplogen- heid aangesproken te worden met “voorzitter”. En om dat gebruik te bestendigen, geeft hij zowat iedereen die hij tegenkomt - van poetsvrouw tot Kamerlid - de hand en groet hij de mensen minzaam. Het zou ons niet verbazen mocht hij tegen zichzelf ‘dag voorzitter’ zeggen als hij zijn eigen staatsie- portret passeert, bij de groene trap bij het peristylium…

Overuren

In de commissie Landsverdediging werd minister van Schietgeweren en Buskruit Pieter De Crem door meerdere fracties ondervraagd over het probleem van de duizenden overuren bij onze troepen.

Ook groene jongen Wouter De Vriendt sloot zich daarbij aan. Na het uitgebreide technische antwoord en de belofte van “we zijn er mee bezig”, kwam Annick Ponthier van het VB in haar repliek erg gevat uit de hoek door ter attentie van groene Wouter te suggereren wat minder te gaan betogen en heisa te gaan veroorzaken aan de vlieg- basis in Kleine Brogel, zodat op die manier ten minste daar al de overuren tot een mini- mum zouden kunnen beperkt worden.

Het leverde haar vanuit CD&V- en N-VA- hoek alvast erg veel en uitdrukkelijk bijval op. Die zat!

Gepakt

In de commissie Binnenlandse Zaken werd een deel van de Programmawet besproken.

Volgens de geplogenheden moet daarbij formeel een verslaggever aangesteld worden.

Vandaag de dag gebeurt dat in de praktijk allemaal door de diensten van de Kamer, maar het streelt altijd de ijdelheid van de fluweel- zitters eens met de naam op een officieel verslag te staan. Het gebeurt bovendien vaak dat die verslaggever dat dan eens mag komen voorlezen in de plenaire - zeg maar voltallige - vergadering. Wellicht is dat de reden waarom die vormelijkheid nog altijd niet afgeschaft is.

Wie daarbij nooit aan de bak komen, zijn de Vlaams Belangers. Zij worden zoveel mogelijk ‘democratisch’ uitgesloten, vooral door de Franstaligen en de Vlaamse roden en groenen. Siegfried Bracke, die de commissie voor- zat, vroeg dus naar een kandidaat-verslaggever, maar niemand diende zich aan. Waarop Bert Schoofs van het VB prompt zijn kompaan Peter Logghe voorstelde. Vanuit N-VA en CD&V werd instemmend geknikt en zelfs KarinTemmerman van de sp.a was mild. De weinige aanwezige Franstaligen waren even- wel druk aan het praten met elkaar en hadden de vraag maar nauwelijks gehoord en sloegen er geen acht op dat het een VB’er was die werd voorgesteld. Waarop Bracke - die zich ten aanzien van de VB-collega’s overigens

altijd wellevend gedraagt - prompt afkondigde dat Logghe verslaggever zal zijn. De Fransta- ligen zaten er nadien verslagen bij en keken ernaar… Gepakt in snelheid op een onbe- waakt moment. Logghe en Schoofs die dan nog niet eens effectief lid zijn van die commissie, lagen in een deuk van het lachen.

Oorlogjes

In de opvolgingscommissie Seksueel Misbruik kwam, na de minister van Justitie De Clerck enkele weken geleden, donder- dag ook Heksemie Turtelboom van Binnen- landse Zaken toelichten hoe haar departe- ment de aanbevelingen van de commissie ter harte neemt. Na haar overzicht kreeg ze bijna extatische gelukwensen van de tan- dem Van Cauter-Landuyt, allebei erg gebe- ten op Tsjefaan De Clerck. Op zeker moment zei Landuyt zelfs te wensen dat we beter een minister van Justitie van het gehalte van Turtelboom zouden hebben, “omdat die tenminste doet wat ze moet doen”. Wat De Clerck dan niet of te weinig doet, zei hij er echter niet bij. Meer nog: dat zei hij zelfs niet toen De Clerck zelf in de commissie ver- scheen. Het wordt week na week potsierlij- ker hoe het zwaar geschminkte poppemieke op de erg hoge hakken en de slenterende en lijzige Bruhheling altijd weer hun persoonlijke oorlogjes in deze commissie voeren.

Het voorwerp van dankbaarheid

Maar de CESRW, een studie- en advies- orgaan voor de Waalse Gewestregering en vooral samengesteld uit de sociale part- ners, vergeleek de economische parameters (bbp per inwoner, werkgelegenheidsgraad, et cetera) ook met Vlaanderen. En dat wordt interessant. Het rapport zoomt namelijk net iets te gretig in op enkele voor Wallonië min of meer gunstige cijfers, die een vermeende inhaalbeweging op Vlaanderen zouden moeten bewijzen. Maar informatie over de grond van de zaak, de fenomenale Waalse ach- terstand inzake werkloosheid, werkzaam- heid, buitenlandse handel, productiecijfers, et cetera is er nauwelijks. Voor de Waalse regering volstond het document om te suggereren dat Wallonië de crisis ‘beter dan Vlaanderen’ zou hebben doorstaan. In het crisisjaar 2009 was de negatieve groei in Wallonië ‘slechts’ -3,1 procent, tegenover -3,4 procent in Vlaanderen. En de werkloosheid zou Vlaanderen harder hebben getroffen. Jam- mer voor Wallonië, maar die ene bleke zwa- luw maakt de lente niet. Dat ‘feestje’ van 2009 - kunstmatig gebouwd op een immer uitbrei- dende overheidstewerkstelling - is helaas al voorbij. Het Waalse begrotingsdeficit niet. De groeivooruitzichten voor de periode 2009- 2015 zijn in Vlaanderen weer positiever dan in de andere gewesten. Relevanter dan dat kortetermijnoptimisme, zijn bijvoorbeeld de werkloosheidscijfers van de RVA. Ze zijn een perfect en absoluut meetbare indicatie over een aanzienlijk luik van de transfers van noord naar zuid. Met half zoveel inwoners blijft dat lamentabele Waalse cijfer (190.307 uitkerings- gerechtigde werkzoekenden) nog altijd veel hoger dan het Vlaamse (152.265). Vergeleken met 2010 telt Vlaanderen circa 11.000 werklozen minder, Wallonië amper 6.000. Vertaald in uitgaven voor alle vergoede werklozen: met 33,2 procent van de bevolking krijgt Wallonië momenteel circa 39,5 procent van alle RVA- uitgaven voor vergoede werklozen. Dat was tien jaar geleden nauwelijks anders…

Het CESRW-rapport verwijst even opge- wekt naar de buitenlandse investeringen in

Wallonië. Een vitaminepil voor de Waalse heropstanding, moet men hebben gedacht, al is duidelijk dat de weerslag op de werk- gelegenheid eerder beperkt was en is. Ook die vreugde is blijkbaar van korte duur, want volgens de recentste cijfers waren er in 2010 zo’n 159 nieuwe buitenlandse investeringen in België, waarvan 108 in Vlaanderen en… 31 in Wallonië. Wèg ook die toeter. Toch blijft het francofone orkest hetzelfde lied spelen. Wei- nig Franstaligen, maar ook weinig Vlaamse commentatoren, durven in het publieke debat Di Rupo en Demotte tegenspreken of bevra- gen over die basisgegevens, noch over het zogenaamd succesvolle Waalse Marshallplan (‘Plan Marchemal’ in bepaalde Waalse lezers- rubrieken). Als dat gebeier iets te belachelijk wordt in het licht van de cijfers, dan is het de schuld van de geschiedenis. Kampt Wallonië als voormalig industriegebied niet met een kolen- en staalharde erfenis uit het verleden?

De sluiting van de mijnen, weet je wel. Maar ook dat is een flauwe verontschuldiging, met een veel te lange grijze baard om geloofwaar- dig te zijn. Ondertussen blijft het duidelijk waar het al sinds de verkiezingen juni 2010 om gaat. Solidariteit is in het politieke debat een eufemisme geworden voor een permanente zuidwaartse “drainage” van financiële middelen. “Wallonië mag niet verarmen, Vlaande- ren blijkbaar wel?”, zo luidde de vraag van Luc De Bruyckere en co (Voka) aan de Waalse partijvoorzitters. Dat de vraag - zij het achter gesloten deuren - werd gesteld, is interessant. Dat De Bruyckere geen antwoord kreeg, is relevant. Brussel - toch zo goed bezig - vraagt in het kader van regeringsonderhan- delingen nog maar eens honderden miljoenen; Wallonië - stralend op weg naar de zon – vraagt het zwijgzaam voortzetten van de transfers; Belgïe vraagt een bijdrage van ‘de entiteiten’ - welke dacht je? - aan de budget- taire sanering; de PS vraagt meer belastingen om de begrotingsnorm te halen. In vier geval- len ligt het voorwerp van alle dankbaarheid ongetwijfeld boven de taalgrens.

Volgens een vergelijkend rapport van de Economische en Sociale Raad voor het Waalse Gewest (CESRW, Regards sur la Wallonie, 2010) lag Wallonië bij het begin van de recente economische crisis (2008) nog steeds achter bij ‘vergelijk- bare Europese economische probleemgebieden’, met name regio’s met een indu- striële traditie. De Waalse prestaties blijven onder het gemiddelde van 15 gelijk- aardige Europese regio’s (Nord-Pas-de-Calais, Asturië, Baskenland, Catalonië, Nederlands Limburg, Hamburg, Schotland...).

“De Zes mooiste dorpen van Vlaanderen”

Geschrokken over de berichten uit het Brusselse formatiewereldje, over de drei- gende uitverkoop van wat nog overblijft van de zelfs in Vlaanderen allang niet meer wereld- beroemde zes Vlaamse faciliteitengemeenten, wilden enkele Vlaamse strijdbewegingen hun ongeruste stem laten horen. De nog overblij- vende Vlamingen in die zes hebben meer dan voldoende argumenten om sterk te twijfelen aan de Vlaamse eeuwige politieke trouw aan die zes Vlaamse gemeenten. Omdat voor de Vlaamse media dat Vlaamse karakter van de zes Vlaamse faciliteitengemeenten geen zorg is - ze laten het niet horen of zien - wilden die protesterende Vlaamse bewegers toch nog eens Klokke Roeland “kleppe brand” laten luiden. Ze deden dat op een opvallend vrien- delijke manier maar toch duidelijk. En uit- voerig. Goed 200 aanwezigen – verzameld in het Kraainemse gemeenschapscentrum

“De Lijsterbes” - aanhoorden twee uur veel mannelijke sprekers, gelukkig even afgewis- seld met een verrassend mooie beeldmontage over de vooral groene pracht in die Zes. Het moet gezegd dat het zeer kleurrijke overzicht van die groene Zes indruk maakte: zelfs zij die

“van hier” zijn, waren onder de indruk van al dat groen dat ze nog niet gezien hadden.

Taalgrens

De hoofdbrok van de avond was het verhaal van het dagelijks leven van die een- zame Vlaming in Kraainem, Wemmel, Wezembeek, Rode, Linkebeek en Drogen- bos die telkens weer moet ervaren hoe zijn Vlaamse gemeente, waar hij al zo lang leeft, hem nog wat meer uit handen genomen wordt. Hoe nog altijd anderen in hun taal willen beslissen hoe men in die Vlaamse gemeenten moet leven en werken, terwijl Vlaamse politici menen dat zij voor een schijnsplitsing van BHV iets in ruil moeten betalen. Zoals men ooit vond dat de faciliteitenregeling maar een kleine toegeving was om de “definitieve”

vastlegging van de taalgrens af te dwingen. Dus zit een nòg grotere uitverkoop van Vlaamse gemeenten in de Vlaamse mappen. Die Zes zullen op papier formeel Vlaamse gemeenten blijven, maar in het dagelijks gebeuren uitgeleverd worden aan de Franstaligen, die men vaste voet aan Vlaamse wal zal geven.

Vlaanderen maakt zich op om een eerste Vlaams “cordon” rond Brussel te laten sneu- velen, werd in Kraainem herhaaldelijk beklem- toond. Volgende keer nog meer en nog beter, moeten ze aan Franstalige kant denken. In een opvallend korte en gesmaakte slottoespraak stelde Matthias Storme het heel scherp, met een vergelijking naar de Duitse eis voor een corridor naar het Poolse Gdansk! Die wes- terse toeschietelijkheid kostte de wereld toen een gruwelijke wereldoorlog! Het werd een wat lange luisteravond voor opvallend veel volk, onder wie 1 Vlaamse partijvoorzitter - die van het Vlaams Belang - en een half dozijn Vlaamse parlementsleden, van VB en N-VA.

De voor de rand bevoegde Vlaamse excel- lentie had blijkbaar weer eens andere meer boeiende bezigheden. Ondergetekende, al veertig jaar Vlaamse oud-strijder in de facili- teitengemeente Kraainem, kreeg het vriende- lijke gezelschap van een correspondente voor zowel Het Laatste Nieuws als… Le Soir!

1 N = 1 F

Op de Kraainemse avond werd ook een petitie gelanceerd onder het krachtige en duidelijke logo 1 N = 1 F. Simpeler kan het inderdaad niet. De petitie vat kort en bondig het Vlaamse standpunt inzake de faciliteitengemeenten samen. De petitie is terug te vinden op www.ovv.be, de website van het Over- legcentrum van Vlaamse Verenigingen. Ieder- een kan de petitie daar ook ondertekenen.

Een extra steuntje in de rug. Dat verwach- ten ze in de Vlaamse zes vanuit alle hoeken van Vlaanderen.

Marc Platel

Neen, dit is niet de start van een toeristische rubriek; het is de gedurfde aankondiging voor een avond vol verhalen over de zes faciliteitengemeenten aan de Vlaamse rand rond Brussel. Geen straatbetoging, maar een behoor- lijk druk bijgewoonde academisch-politieke alarmkreet over het weer opdui- kende spook van de uitverkoop van “De Zes mooiste dorpen van Vlaande- ren”. Men had beter kunnen zeggen dat het een avond zou worden over “De Zes meest bedreigde dorpen van Vlaanderen.”

(5)

De dingen dezer dagen

8 juni 2011

5 Zomerfeesten Itegem 17 - 18 - 19 juni 2011

!""#$%&'()"*%"+"*(,"+(""*(*-+&"("*(""*

.#//)&"0001%&(234(5-%"(6"''"#

((

!!!"#$%&'()*%+((,-.!%/,.,"0.

,"+(/0-0(/7(3-+"#.-)("*(3/*.-) 8/,,"$,-#'+("*(9%*."#,-#'+

:%*;<=#%&2"*(>?@ABAC0DD0ADE

"*(/7(3/*.-)(/,(F@G0H>

IJ+")",(3%*)+K((,"+(L-#'(M%&*;

(tent t.h.v. oprit Casa)

Moeskopperij

Er werd nogal wat geschreven en gewre- ven over de “raid” op het Wetterse aardap- pelveld. Een aanval op de heilige beginselen van de wetenschappelijke vrijheid volgens de ene, wat geduw en getrek volgens Marc Reynebeau die zich wel eerst ervan had verge- wist dat er zich geen flaminganten onder de actievoerders schuilhielden, vooraleer zich zo begripsvol te uiten.

Maar de kans bleef onbenut om één der schoonste woorden uit onze moedertaal van- onder het stof te halen. Hetgeen het Field Liberation Front in Wetteren uitspookte, lijkt een schoolvoorbeeld van moeskopperij. Hoe- wel, artikel 557 van het strafwetboek leest als volgt: “Zij die veldvruchten of andere nuttige voortbrengsels van de bodem die nog niet los van de grond zijn, roven.” De tegenstanders van wetenschappelijke vorsing betreffende genetische manipulatie/modificatie (schrap wat naar uw overtuiging niet past; tegenstan- ders houden het bij manipulatie, aanhangers modificeren) hebben die piepers niet geroofd, wel vernietigd. Althans, voor zover onze infor- matie reikt.

Zou toch wel kunnen, natuurlijk. Vader-veld- bevrijder vertrekt zondag 29 mei op actie.

Moeder en kinderen reageren nukkig; weer een Walibiloos weekeinde. “Maar ik breng een verrassing mee”, belooft vader. ’s Avonds haalt hij uit de ruime zakken van zijn parka een kilootje Wetterse patatten en bakt lek- kere gemodificeerde frietjes voor de kind- jes. Onwaarschijnlijk, zegt u? Dat Bruno wTuybens fulmineert tegen bonussen, maar er zelf opstreek, klonk ook onwaarschijnlijk.

Moeskopperij is geen wanbedrijf, maar een overtreding. Wie een appel steelt in de win- kel, krijgt een zwaardere straf. Logisch, want

een moeskopper doet ten minste de inspan- ning om zelf te oogsten. Maar als veldvruch- ten in groep worden geroofd, dan spreken we toch wel van diefstal.

Laten we de beelden trouwens nog eens goed bekijken. Werd er van de aardappelen gegeten? (Hoe u er over denkt, is ons onbe- kend, maar ondergetekende houdt van rauwe aardappelen. Heeft hem in zijn jeugdjaren behoorlijk wat pedagogische tikken op de handen opgeleverd.) Sommige actievoerders zagen er wel uit alsof ze aan een stevige beet toe waren, dus uitsluiten mogen we de moge- lijkheid zeker niet.

Was daarvan sprake in Wetteren, dan moe- ten we één en ander als flessentrekkerij kwali- ficeren, meer bepaald als een vorm van de sub- categorie eetpiraterij. Doorgaans wordt deze hobby in restaurants uitgeoefend alwaar men zonder betalen vertrekt na het nuttigen van de spijzen, maar die klassieke vorm van eet- piraterij lukt de actievoerders nooit. Getooid zoals op de actie, geraken ze nooit verder dan de voordeur van een beetje restaurant.

Ziezo, daarmee schetsten we ten behoeve van de strafrechter van dienst even de juridi- sche toestand. Want er werd veel geschre- ven over deze zaak - tot in dit weekblad toe - maar vond u ergens een even degelijk ach- tergrondartikel als wat hierboven staat afge- drukt? Als het Rechtskundig Weekblad dit stukje wil overnemen, graag, mits passende vergoeding, uiteraard.

Indien dan ook nog met deze uw woorden- schat werd opgefrist, beschouwt uw dienaar de ruimte waarop dit stuk verschijnt als goed besteed.

Voorheteenmanscollectief

Den Blooten KoonincK

Den Blooten Kooninck

“Progressieve” groenen demonstreren hun achterlijkheid

“Het is een kwestie van smaak”, of je dit soort acties apprecieert, orakelde Europarlementslid Bart Staes (Groen!), nadat een meute van 250 ecofunda- mentalisten op 29 mei een proefveld hadden vernield, waar een experimen- tele aardappelvariëteit werd gekweekt die resistent is tegen ziektes. Een kwestie van smaak, zeg dat wel: nieuwerwetse polderpatat met strooizout (!), dat zou in deze natie wederom tot een frietrevolutie kunnen leiden.

Het Field Liberation Movement - zo noe- men die grapjassen zich - heeft het gemunt op de ggo’s (“genetisch gemodificeerde organismen”), als een duivelsuitvinding die Moeder Natuur helemaal van haar melk zou kunnen brengen.

Ondertussen heeft Groen!-voorzitter Wouter Van Besien wel wat koud geblazen, maar het is toch een uitspraak van jewelste.

De stelling van de Vlaamse groenen, dat op die manier “het maatschappelijk debat kan opengebroken worden” (sic), in het kader van een “democratische strijd” (weer sic), is des te absurder en lachwekkend, omdat uitgerekend deze kiesdrempelpartij door de Vlaamse pers gepamperd wordt, en keer op keer een uitgebreid forum krijgt. Wat niet kan gezegd worden van een partij als het Vlaams Belang, die nog altijd minstens het dubbel aantal kiezers vertegenwoor- digt, en waarvan de opiniestukken systema- tisch verticaal worden geklasseerd. Dat zij hun toevlucht nemen tot andere middelen, in het kader van een “democratische strijd”, is in die zin nog logisch. Maar de gezellen van Bart Staes?

Ik kijk even in De Standaard van de laatste dagen. Gewillig opent opiniechef Rooie Anni (zie ‘t Pallieterke van twee weken terug) haar kolommen voor elke groene komkom- mer. Op vrijdag 3 juni mocht Vlaams parlementslid Hermes Sanctorum over een volle bladzijde zijn afkeer van gsm’s botvieren, de dag erna was het de beurt aan zijn federale kompaan Kristof Calvo (in een dubbelinter- view met N-VA’er Theo Francken) om zich

in de etalage te zetten. Met alle respect, maar de manier hoe die twee groene snot- neuzen dagelijks door de media de zevende hemel worden ingeleuterd, staat in geen enkele verhouding tot hun reëel politiek gewicht. Maar toch moeten er dus aard- appelvelden kapotgestampt worden, om de democratische argumenten kracht bij te zetten.

Dat brengt ons bij de symboliek van die patattenveldslag. De oudsten onder onze lezers herinneren zich beslist nog leven- dig de Guldensporenslag van 1302 aan de Groeninghebeek. De jongeren raad ik aan om “De Leeuw van Vlaanderen” te lezen.

We zien een opvallend parallellisme tussen het geromantiseerde verhaal van Hendrik Conscience, vol strijdkreten en opspattend slijk, en de ronkende verslagen van de “bestorming” van het Wetterse aardappelveld. Dat kan bij sommige klei- Vlamingen een gevoelige snaar raken, maar de Guldensporenslag is wel al meer dan 700 jaar gepasseerd. Dat de ecofanatici vandaag nog krijgertje willen spelen en de moderne aardappel resoluut de oorlog verklaren, zou erop kunnen wijzen dat ze met hun tijd echt niet mee zijn. Er spoken middel- eeuwse denkbeelden van roestig oud ijzer in de groene leefwereld. Dat wordt door bepaalde auteurs ook bevestigd: het eco- logisme is, onder een links-progressieve saus, een extreem conservatieve ideologie, boordevol nostalgie naar de goede oude tijd. De Nederlandse essayist Rob Hartmans beschreef dat in De Groene

Amsterdammer zelfs als het patatconser- vatisme: erfgenamen van mei ’68 die, pater Luc Versteylen achterna, de wereldproble- men de rug toekeren door naakt in het gras te buitelen en biogroenten te telen in een oude brouwerij.

Het verhaal van het Wetterse proefveld (voor alle duidelijkheid: een universi- tair project, geen commercieel privélabo, zoals de actievoerders foutief beweren) illu- streert helemaal die achterlijkheid. Zoals de boeren in de 19de eeuw tegen de treinen waren, omdat ze vreesden dat hun koeien door die stalen monsters geen melk meer zouden geven, zijn de groenen tegen de ggo’s. Wetenschappelijk slaat het nergens op. In de natuur grijpen genetische veran- deringen, onder de vorm van mutaties, aan de lopende band plaats. De recent opge- doken komkommerbacterie zou het gevolg zijn van zo’n mutatie. Waarom zouden wij dan de natuur geen handje mogen toeste- ken en nieuwe varianten kweken die resistent zijn tegen bepaalde ziektes? Sinds de augustijnenmonnik Georg Mendel in de 19de eeuw met erwten experimenteerde en zijn fameuze wetten formuleerde als basis voor de rasverbetering, is dat eigenlijk een waarheid als een koe. Maar niet voor Staes en de zijnen.

Daarbij komt dan nog dat die aardappel al sinds eeuwen het basisvoedsel is van de gewone man en vrouw. We kennen allemaal Van Goghs schilderij “De aardappeleters”, niet toevallig geschilderd in de periode dat Europa werd geteisterd door de aardappel- ziekte - die miljoenen mensen in hongers- nood bracht -, uitgerekend de plaag waar de onderzoekers in Wetteren iets probeer- den tegen te doen.

We zijn straks met 8 miljard. Volgens de 18de-eeuwse economist Thomas Malthus kan de voedselproductie een

bevolkingsaangroei nooit bijbenen, en zijn catastrofes onvermijdelijk. Er zal met man en macht moeten gezocht worden naar nieuwe methodes om al die mensen eten te geven. Of verkiezen de groenen een cata- strofe boven de kweek van een postmo- derne aardappel? Dan verkeren ze toch in vreemd gezelschap. Op die hete meidag in Wetteren werd duidelijk dat er onder het progressieve vernis van de biostrij- ders een grondlaag zit van achterlijkheid en een geborneerde kneuterboermenta- liteit, waarmee ik zeker geen enkele boer wil beledigen.

Progressief en conservatief, links en rechts, men moet tegenwoordig oppassen met die begrippen. Als “conservatief” betekent behoudsgezind, regressief, en afkerig van technologische innovatie, dan is Groen!

met voorsprong de meest conservatieve partij in onze gewesten. Als “progressief”

betekent veranderingsgericht, vooruit- ziend en anticiperend, dan is het Vlaams Belang, om nog eens die door de media angstvallig verzwegen partij te noemen, de meest progressieve politieke formatie in Vlaanderen.

Ze gooiden al de allochtonencriminaliteit en de islamisering op de politieke agenda, toen iedereen nog in de ban was van de multicul. Ze eisten al Vlaamse onafhanke- lijkheid toen er van de N-VA nog geen sprake was. In die zin is het geneuzel van Vic van Aelst tegen de Brusselse taaltoestan- den echt wel drie keer opgewarmde kost, en een doorzichtige poging om “de Vlaamse onderbuik” wat te masseren.

Maar goed, gelijk hebben is niet altijd gelijk krijgen. En de groene heikneuters zullen nog wel een tijdje het mooie weer maken. Een mens zou al eens verlangen naar een stevig onweer.

annicK VerBauwen

EvEn mooi als hol

Mogen we een flard citeren uit de nieuwe beheersovereenkomst met de VRT, zoals vervat in een resolutie van de meerderheidspartijen in het Vlaams Parlement? De flard stelt dat “de VRT een voorbeeldfunctie heeft inzake waar- heidsgetrouwe, deontologisch verantwoorde, pluralistische en onpartijdige berichtgeving.” Er staat niet vermeld dat, zoals iedereen nochtans weet, er geen politiek debat mag/kan doorgaan zonder dat er een mandataris van rode of groene kleur is uitgenodigd en bij voorkeur in dezelfde moeite niemand van de op een interne nota ver-

melde “ondemocratische en racistische partij”.

Voor de rest klinken de resolutiewoorden even mooi als ze hol zijn. Maar dat is de brave bur- ger onderhand al wel gewend.

mEt zEkErhEid zEkEr

Er zijn doorduwers die hopen er ooit uit te geraken en er zijn doorduwers die zouden moe- ten weten dat ze er nooit uit zullen geraken. Tot die laatste soort behoort N-VA Kamerlid Theo Francken. Die heeft zich tot nobel doel gesteld te achterhalen hoe de financiering van het konings- huis echt oogt. Francken is met zijn onderzoek al zo ver gevorderd dat hij zich afvraagt of Albert Second zelf wel iets of iemand betaalt van de miljoenendotatie die hij jaarlijks opstrijkt. Als hij zijn eigen kabinetschef van Ypersele de Strihou niet eens zelf betaalt - dat doet “de thesaurie” - en als alles waarvan de normale bur- ger denkt dat het met de dotatie betaald wordt uit

“andere potjes” blijkt te komen, dan is het, aldus Francken, de vraag of ons aller monarch er enkel het onderhoud van zijn luxejacht(en) mee betaalt. De enige zekerheid die we het eerbied- waardige Kamerlid met zekerheid kunnen bie- den, is dat noch hij, noch wij, noch de door hem genoemde normale burger, ooit zekerheid zal/

zullen krijgen over de echte kostprijs van de monarchie, zolang die zichzelf overleeft. Daar- van zijn we met zekerheid zeker.

De Vlaamse fascist

In “Mysteries van de geheime genootschap- pen”, een boek van Borgerhoff en Lamberigts, uitgegeven in 2007, staat op bladzijde 224: “Wat een verschil met de dagen toen de Vlaamse fas-

cist Leon Degrelle - de goede vriend van Adolf Hitler - lijsten van vrijmetselaars doorspeelde aan de nazi’s waarna deze werden opgepakt en in concentratiekampen werden opgesloten,…”

De “Vlaamse fascist Leon Degrelle”… Ga met zo’n auteurs/uitgevers naar de persoorlog!