e 2,20
71
stejaargang • nummer 50 • donderdag 10 december 2015 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
70 JAAR
‘T PALLIETERKE
1945-2015
Of hoe één vraag van amper vier woorden aan de basis van ellenlange debatten kan lig- gen: kan IS verslagen worden? Er zijn evenveel verschillende meningen als er meningen zijn, zelfs in het jakamp, of moeten we zeggen het
‘ja, maar’-kamp.
Laat ons uitgaan van de haalbaarheid van een militair succes. Zij die erin geloven, koppe- len daar tal van voorwaarden aan. Bombarde- ren, zoals men al ruim één jaar doet, is onont- beerlijk. Alleen moet het aantal en het tempo van de missies opgedreven worden. Er moet ook anders gebombardeerd worden, met Tac- tical Air Controllers op de grond, die de invul- ling van de opdrachten beter kunnen inschat- ten. De ervaring in Afghanistan in 2001 leert dat dankzij dergelijke ingreep het effect van de bombardementsvluchten fors opgedreven kan worden.
Grondtroepen gevraagd
Dit gezegd zijnde, botst men vrijwel onmid- dellijk op de beperkingen van een luchtoorlog.
Een militaire zege kan er enkel door grondtroe- pen komen, hierover is de consensus vrijwel unaniem.
Alleen, wie zal deel uitmaken van dat obli- gate landleger? Onmiddellijk kijkt men naar de Koerden. Begrijpelijk, want de voorbije jaren is de Koerdische strijdmacht vrijwel de enige die op het terrein reëel succes geboekt heeft tegen IS. Extra ondersteuning en opleiding zou hun
slagkracht aanzienlijk kunnen opdrijven. Jam- mer genoeg vergeet men één belangrijk ele- ment: het gebied waarin ze werkelijk efficiënt zijn. Resultaten komen er in regio’s met een uitgesproken Koerdische meerderheid. Den- ken dat de Koerdische troepen zomaar ver- plaatsbaar zijn naar Arabische streken, is een utopie. En dat was dan de belangrijkste troef.
De restanten van het Iraakse leger zijn te zwak om die rol te spelen. De sjiitische door Iran gesteunde milities dan? Ook voor hen geldt
wat voor de Koerden opgaat: ze kunnen inge- zet worden om pakweg Bagdad te bescher- men, of om te verhinderen dat IS strategische sjiitische plaatsen inneemt, niet om ver van hun biotoop zelf gebieden in te palmen. Ame- rikaanse (en westerse) troepen inzetten, zou de meeste slaagkans bieden, maar dat is poli- tieke sciencefiction.
Laten we dit probleem even omzeilen en ervan uitgaan dat voldoende troepen tegen IS kunnen worden opgesteld én dat men IS militair op de knieën krijgt. Een onvermijde- lijke bezetting volgt. Experts menen dat 20.000 Amerikaanse soldaten volstaan om Rakka in te nemen, maar de bezetting van het gebied dat door IS gecontroleerd wordt, zou minstens 160.000 manschappen vergen. Een voorlopig vrij onwaarschijnlijk scenario.
Uit de geschiedenis kunnen meerdere lessen getrokken worden. Het voorbeeld van Anbar in 2006 bijvoorbeeld. Toen al was er sprake van de Islamitic State in Iraq, de pioniers van IS zeg maar, die men maar niet kon uitschake- len. Pas nadat de juiste contacten gelegd wer- den met de plaatselijke bevolking en men aan- sluiting vond bij een bestaande opstand, werd men succesvol.
Uiteraard mag men niet over het hoofd zien dat de VS in die jaren 150.000 troepen op het terrein hadden, wat de toenaderingspolitiek toch iets simpeler maakte. Het nastreven van goede relaties met de lokale bevolking was ook de kern van de strategie van de bekende gene- raal David Petraeus: een werkbaar Irak-beleid kan pas slagen als er een gemeenschappelijk draagvlak gevonden kan worden met gema- tigde soennieten. De leegte die de Amerika- nen achterlieten, werd door de sjiitische meer-
derheid ingenomen, deze keerde zich tegen de soennieten, waardoor velen onder hen, tja...
radicaliseerden.
Nieuwe Sykes-Picotverdrag
Bij gebrek aan een militaire oplossing, rest het indijken van het probleem, “containment”.
Door gericht te zalven en te slaan en zo opti- maal mogelijk de informatie waarover men beschikt te analyseren, zou men trachten het terreur op afstand van het Westen te houden.
Maar ook in dit scenario is werken aan een draagvlak binnen de ‘burgerlijke samenleving’
cruciaal. Dit is werkbaar, zij het dat een zekere gradatie van onzekerheid nooit weggewerkt zal worden.
Ligt, voortbouwend op dit alles, de échte ambitie niet eerder op de tekentafel dan in het droppen van bommen vanop 20.000 voet? De grenzen in het Midden-Oosten werden een eeuw geleden arbitrair door de Sykes-Picot- akkoorden uitgetekend. Als de laatste jaren iets geleerd hebben, is het wel de dood van dit systeem. Nieuwe grenzen kunnen de angsten en ergernissen wegwerken. Syrië zou kunnen opgedeeld worden in een alawitische romp- staat en een staatkundig soennitische entiteit.
Geen van beide zou zich op die manier bedreigd moeten voelen, wat het bestempelen van IS als gemeenschappelijke vijand makkelijker kan maken. Nieuwe grenzen kunnen voor nieuwe evenwichten zorgen.
Wil men een duurzame vorm van vrede bewerkstelligen, dan kan men maar beter reke- ning houden met etnisch-religieuze identiteiten wanneer men met een liniaal aan de slag gaat.
Een totale militaire zege tegen IS kan behaald worden, alleen is die gekoppeld aan heel wat voorwaarden, sommige zelfs utopisch. Noodgedwongen kiezen velen voor een vorm van inkapseling. Essentieel voor het welslagen van al die mogelijke scenario’s is het vinden van een draagvlak bij de plaatselijke bevolking(en). Misschien moet de echte ambitie om die steun te verwerven en duurzame evenwichten te verkrijgen wel bij het hertekenen van de grenzen liggen? Tijd voor een nieuw Sykes-Picotverdrag...
Balkan-oplossing voor het Midden-Oosten
Grondtroepen tegen IS : ons leger is er klaar voor
Radicalisering Balkan moet Europa zorgen baren (lees blz. 2)
Actueel
10 december 2015
2
Uit de smalle beursstraat
Het klimaatakkoord
Ruzie over Vlaams-Waalse transfers
13 procent hernieuwbare energie tegen 2020 en een reductie van de broeikasgassen met 15 procent. Vlaanderen zal de broeikas- gassen met iets meer dan 15 procent doen dalen, Wallonië met iets minder. Er is ook een verdeling overeengekomen over de regio- nale productie van hernieuwbare energie (bijvoorbeeld windmolens). Wat de verde- ling van de opbrengsten van de veiling van de emissierechten betreft, gaat 10 procent naar de federale overheid, 53 procent naar Vlaanderen, 30 procent naar Wallonië en 7 procent naar Brussel. Dat alles staat in het klimaatakkoord dat de verschillende regerin- gen vorige vrijdag hebben afgesloten, en dat na zes jaar onderhandelingen.
Voor wie geen expert in milieubeleid is, zeggen deze cijfers weinig. De bevolking zal dan ook niet wakker liggen over het klimaat- akkoord. De cijfers over de verdeling van de
inspanning zijn trouwens niet de essentie van de discussie en waren ook niet de oorzaak van de vele twisten van de voorbije dagen.
De spanningen tussen de verschillende regeringen werden ook niet veroorzaakt door de N-VA, die volgens de Franstalige kranten het communautaire vuur opstookte. Neen, zoals federaal premier Charles Michel (MR) donderdag in de Kamer terecht zei, lag de verantwoordelijkheid bij de Waalse regering.
Dat zit zo: Wallonië produceert meer her- nieuwbare energie dan Vlaanderen. En dat zal de komende jaren nog toenemen. Vlaan- deren is volgebouwd en er is weinig ruimte voor nieuwe windmolens. In Wallonië is er nog plaats zat. Nu wou Wallonië dat over- schot aan hernieuwbare energie niet zomaar afstaan. Als de federale overheid en Vlaan- deren hun doelstellingen willen halen, dan moeten ze hernieuwbare energie bij Wal-
lonië afkopen. Dat zou meteen een nieuwe Noord-Zuidtransfer van miljoenen euro’s met zich meebrengen. Voor de N-VA - zowel in de Vlaamse regering als in de federale regering - is dat onaanvaardbaar.
In het uiteindelijke klimaatakkoord is niet opgenomen dat er moet worden betaald voor hernieuwbare Waalse energie. Al moet er over een aantal modaliteiten nog verder onderhandeld worden. Het is dus niet zeker dat Wallonië zijn overschot zomaar gratis wil afstaan.
Kortom, Wallonië heeft graag de solidari- teit van Vlaanderen wanneer het over trans- fers via de begroting en de sociale zekerheid gaat. Maar solidariteit in de andere richting, bijvoorbeeld op het vlak van energie, is onbe- spreekbaar. Een bewijs dat België voor de Walen enkel zin heeft als ze er geld aan ver- dienen.
Er is niet alleen de discussie over her- nieuwbare energie. Ook in het debat rond de CO²-emissierechten wil Wallonië niet soli- dair zijn. Jaarlijks moeten de grote Europese bedrijven die vervuilen hun uitstoot dekken met die CO²-emmissierechten. Indien ze meer uitstoten dan de rechten die ze hebben,
moeten ze er bijkopen op de internationale markt. Een bedrijf dat te veel rechten heeft, kan ze verkopen. De Waalse regering heeft na de eeuwwisseling miljoenen van die CO²- rechten toegekend aan staalreus ArcelorMit- tal. Dat was de afruil om de staalproducent in Wallonië te houden. Maar nu is Arcelor- Mittal grotendeels vertrokken en zit Wallonië met een overschot aan CO²-emissierechten.
Wallonië zou dit surplus in het kader van de interregionale solidariteit kunnen toekennen aan Vlaanderen. Deze rechten zijn tientallen miljoenen euro’s waard; verwaarloosbaar in verhouding tot de miljardentransfers tus- sen Vlaanderen en Wallonië. Maar Wallonië wou geld voor die uitstootrechten, wat voor de N-VA onaanvaardbaar was. Wallonië wou zijn overschot aan groene stroom en emissie- rechten door Vlaanderen doen betalen. Ook hier is het na het klimaatakkoord nog niet volledig duidelijk of er betaald wordt voor de CO²-overschotten.
Het is terecht om de vraag te stellen: wie
“communautariseert” het probleem? Ant- woord: het is het Waalse egoïsme dat een kli- maatakkoord lange tijd onmogelijk maakte.
Angélique VAnderstrAeten
Vorige week bereikten de verschillende overheden na zes jaar onderhandelen en sjacheren eindelijk een klimaatakkoord. In hun analyses raakten de meeste politieke journalisten niet verder dan een aantal platitudes, zoals ‘de grootste crisis tot nu toe bij centrumrechts’ en ‘de N-VA roert de communautaire trom’. Terwijl het in essen- tie om een typisch Belgisch verhaal gaat: Wallonië wou ook via de klimaatdeal extra transfers uit Vlaanderen.
Terugkerende Syriëstrijders
Radicalisering Balkan moet Europa zorgen baren
Terugkerende Syriëstrijders zijn een grote zorg voor de inlichtingen- en veiligheidsdien- sten in Europa. Vooral in de Balkanlanden is men bijzonder waakzaam, nu meer en meer blijkt dat de strategie van IS verandert, door geïsoleerde cellen aanslagen te laten ple- gen in Europa. Terwijl alle media-aandacht naar Parijs ging, rolden Kosovaarse en Itali- aanse politiediensten in een gecoördineerde actie een netwerk op in Italië en in Kosovo.
De Macedonische autoriteiten meldden dat 8.500 migranten zich bewust niet lieten registreren en vanuit Griekenland illegaal het land zijn binnengekomen. Onder hen wel- licht heel wat voormalige Syriëstrijders. Baki Kelani, woordvoerder van de Kosovaarse poli- tie, spreekt over 120 terugkeerders in Kosovo.
De Macedonische president Gjorge Ivanov had het net voor de aanslagen in Parijs over 70 terugkeerders in zijn land.
Operatie-Van Damme
De operatie-Van Damme, zoals ze door de Italiaanse gerechtelijke diensten van Brescia werd genoemd, eindigde op 12 november met de arrestatie van een Macedonische en drie Kosovaarse jihadisten. Drie van de vier verdach- ten bevonden zich in Italië, verspreid, terwijl de feitelijke leider van de groep, Imishti Samet, in Kosovo werd gearresteerd. Zeker zullen wij het nooit weten, maar volgens de Italiaanse Polizia di Stato had Imishti Samet het vooral gemunt op Tracy Jacobs, de Amerikaanse ambassa- drice in Kosovo. Bij hem werden twee vuur- wapens aangetroffen. Bij de andere leden van de groep, in Italië, werd voornamelijk digitaal materiaal gevonden waaruit kon blijken dat ze mogelijk een aanslag planden in het Vaticaan ter gelegenheid van de opening van het Heilig Jaar op 8 december. De gecoördineerde actie,
“Van Damme” genoemd omdat de naam van de Belgische acteur en spierbundel in onder-
schepte communicatie tussen de terroristen verschillende keren werd gebruikt, heeft aan- getoond dat voormalige Syriëstrijders zonder noemenswaardige problemen kunnen terugke- ren naar hun thuislanden en zich opnieuw ver- spreiden in Europa. Dat bewezen de aanslagen in Parijs. Het leidt geen twijfel dat de migratie- route gekend als de Balkanroute daartoe wordt gebruikt. Volgens internationale politiedien- sten, die nog steeds Europese missies vervul- len in Bosnië en Herzegovina, Kosovo en Mace- donië, zouden terugkeerders vanuit de Balkan vooral infiltreren in de Schengenlanden, door zich te mengen onder migranten en verder te reizen via Slovenië naar het Italiaanse Triëste.
Diaspora
Met de terugkeerders vrezen de veiligheids- diensten ook voor een toenemende radicalise- ring van de Balkanlanden. Afhankelijk van de bron kunnen de cijfers verschillen, maar alge- meen wordt aangenomen dat Bosnië en Her- zegovina, Kosovo en Albanië proportioneel de meeste Syriëstrijders uit Europa aanleveren.
België prijkt op de vierde plaats. Niet toeval- lig zijn genoemde Balkanlanden overwegend islamitisch, ook al zijn ze seculier en zal men er met moeite vrouwen met een hoofddoek of mannen in driekwartbroek zien. Toch houden internationale politiediensten hun hart vast voor wat komen zal.
Dit is nog steeds een postconflictgebied,
waardoor allerlei wapentuig overal aanwezig en relatief gemakkelijk verkrijgbaar is. Zeer interessant voor potentiële terroristen. De meeste Balkanlanden hebben een zwakke eco- nomie, met een hoge werkeloosheidsgraad.
Talrijke afgelegen regio’s zijn bovendien niet ontsloten. Zo noemde Andreas Ferrarese, de Italiaanse ambassadeur in Kosovo, onlangs het Kosovaarse plaatsje Restelica als moge- lijke broedplaats en opleidingsplaats voor jiha- disten. Eén van de gearresteerden bij de ope- ratie-Van Damme zou geradicaliseerd zijn door de imam van Restelica, een man die in de buurt van het Italiaanse Siena verblijft, maar regel- matig zou opduiken in het Zuid-Kosovaarse bergdorp om er medewerkers te ontmoeten en deel te nemen aan ‘militaire oefeningen’.
Zo kwam het dorp onder de aandacht van de veiligheidsdiensten. Vrijwel iedereen spreekt er Italiaans en heeft wel een familielid in Ita- lië. Een derde van de inwoners werkte in het verleden ook in Italië.
Op die manier zorgt de reeds bestaande diaspora in voornamelijk West-Europa ervoor dat terugkeerders uit de Balkanlanden, al dan niet met vervalste Syrische paspoorten, in Schengenlanden gemakkelijk voet aan de grond kunnen krijgen. Dezelfde diaspora beschikt doorgaans ook over de juiste docu- menten om heen en weer te reizen tussen de Balkanlanden en Zwitserland, Duitsland, Frank- rijk en België… met alle mogelijkheden voor wapensmokkel, mensensmokkel en andere activiteiten die het daglicht niet mogen zien.
Hetzelfde geldt voor Bosnië en Albanië, waar men in afgelegen bergdorpen trainingskam- pen voor jihadisten vermoedt en waar al eer- der werd vastgesteld dat er aan sommige hui- zen IS-vlaggen wapperen.
Tientallen arrestaties
Het American Center for Democracy uit New York, een onafhankelijk instituut dat de drei- gingen analyseert tegen de nationale veiligheid en de politieke en economische vrijheden, ziet echter merkwaardige ontwikkelingen in gun- stige zin. Albanië, Bosnië en Kosovo en heb- ben in nauwelijks één jaar tientallen personen gearresteerd die rechtstreeks verantwoordelijk waren voor de financiering en het transport van Syriëstrijders naar Turkije. Ook hebben vrijwel alle Balkanlanden hun wetgeving aangepast, waarbij deelname aan buitenlandse conflicten, en elke poging tot rekrutering of financiering voor buitenlandse conflicten strafbaar werd gesteld. Het wordt afwachten of die maatre- gelen zullen volstaan om het militante isla- misme de kop in te drukken, want voorzichtig- heid blijft geboden, al lijkt een overgroot deel van de Balkanbevolking het fundamentalisme te verwerpen.
Kosovo, met een oppervlakte van amper
drie Vlaamse provincies, telt zeker meer dan 5.000 niet-gouvernementele organisaties die wel geregistreerd zijn, maar waarvan men nau- welijks de echte activiteiten op het terrein kent.
Volgens het American Center for Democracy financiert een groot deel ervan heimelijk de infrastructuur en de moskeeën in dorpen waar de bekeringsijver groot is. In sommige regio’s in Bosnië en Kosovo rijzen minaretten als pad- denstoelen uit de grond. Voor de herkomst van het geld wijst men naar Saoedi-Arabië en de rijke radicale diaspora uit voornamelijk West- Europa.
Bedreiging voor Europa
Radicale imams werden door massale arres- taties een tijdje het zwijgen opgelegd, maar velen onder hen kwamen spoedig weer vrij. In Bosnië werden enkele weken geleden vier Bos- niërs en een Zweed aangehouden toen zij op het punt stonden een zelfgemaakte bom naar Zweden te smokkelen.
Hoewel dergelijke berichten niet altijd onze media bereiken, tonen ze aan dat de invloed van de IS-netwerken in de Balkanlanden niet zomaar kan genegeerd worden. Hoewel ze niet groot zijn, zijn die netwerken volgens het laatste Terrorism Situation and Trend Report van Europol duidelijk in staat om extremisten en dodelijk wapentuig te laten circuleren tus- sen Europa en het Midden-Oosten. De expo- nentiële toename van terugkeerders, met een sleutelrol voor de IS-netwerken in de Balkan- landen, wordt daarbij uitdrukkelijk genoemd als een bedreiging voor Europa. Of, zoals de Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken Angelino Alfano het begin dit jaar, tijdens zijn bezoek aan de Albanese hoofdstad Tirana, for- muleerde: “Dit deel van de wereld, de Balkan, kan beschouwd worden als een thuisbasis voor terroristen. Daarom is deze regio voor Europa van aanzienlijk strategisch belang.”
RIRO
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
Splits zelf
de sociale zekerheid!
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Actueel 10 december 2015 3
Big Sister
Mevrouw de wereldverbeteraar,
Naar aanleiding van de dramatische vluchtelingencrisis die Europa treft, kwaamt gij de jongste tijd wel vaker in het nieuws als directeur van ‘Vluchtelingenwerk Vlaan- deren’ om Vlaanderen door de strot te ram- men dat de vluchtelingenopvang altijd maar meer en nog beter moest zijn, en dat er daartoe geld op de tafel moest komen.
En nu, plotseling, vernemen wij dat gij de chef wordt van het onvolprezen Interfederaal Gelijkekansencentrum, eerder bekend als het Centrum voor Gelijke Kansen en Racis- mebestrijding, dat onder de bedenkelijke leiding stond van Youssef de Witte en nog daarvoor van de onvolprezen pater Johan Leman. Samen met codirecteur Patrick Char- lier, mensenrechtenactivist en reeds jaren jurist in ‘het Centrum’, zult gij de strijd gaan aanbinden tegen al degenen die op zijn minst kritische vragen hebben bij de multi- culturele en inclusieve samenleving.
Gij werdt via Twitter meteen gefeliciteerd door Theo, de staatssecretaris voor Kom Maar Af. Of hij dat deed omdat hij blij was dat hij van u af was als de stem van Vluch- telingenwerk Vlaanderen, of dat hij het echt meende, was niet meteen duidelijk. Feit is wel dat gij door de door de linkerzijde als
‘rechts’ afgeschilderde federale regering benoemd wordt in een lucratieve topfunctie van waaruit gij met een opgestoken vinger- tje en zo nodig gesteund door het rechtsap- paraat de critici van de Linkse Orde onder druk zult zetten.
Wie had gedacht dat er op uw nieuwe post eindelijk eens een objectief persoon zou komen te zitten, is eraan voor de moeite.
Want wie uw pedigree bekijkt, moet niet veel moeite doen om te zien dat gij gepokt en gemazeld zijt in de groenste der groene werelden. Zo waart gij tussen 1999 en 2004 werkzaam op de kabinetten van de groene fundi’s Magda Aelvoet, Jef Tavernier en Adel- heid Byttebier. Daarna zagen wij u actief als beleidsmedewerker voor Groen!, waar- voor gij tevens van 2002 tot 2008 zetelde als gemeenteraadslid in Aalst. De stap was dan maar heel klein om van 2008 tot 2010 diensthoofd te worden van de Politieke
Dienst van Oxfam-Wereldwinkels. Voor de schone schijn liet gij vanaf dan uw politiek mandaat schieten. Het mocht er nu ook weer niet té dik op liggen, nietwaar?! En dan was daar in 2010 Vluchtelingenwerk Vlaanderen.
Keurig in dezelfde ideologische lijn. Echt, ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat gij tot op de dag van vandaag keurig en stipt jaar- lijks uw groene lidkaart betaalt. Of vergis ik mij fameus, geleid door mijn slecht karakter?
In de serieuze gazetten verklaart gij dezer dagen dat gij enorm uitkijkt naar de nieuwe uitdaging die u in de schoot werd gewor- pen. Gij zegt: “Het Centrum speelt een erg belangrijke rol in het bestrijden van discri- minatie en bevorderen van gelijke kansen voor iedereen in ons land. In het huidige maatschappelijke klimaat is de opdracht van het Centrum relevanter dan ooit.” Relevan- ter dan ooit… Tiens, tiens. Wat moet ik mij daarbij voorstellen? Wees daar eens wat dui- delijker over.
En zeggen dat de partij van uw vriend Theo vroeger wel veel vragen had bij ‘het Centrum’. Waar is de tijd dat Bart de Wever en zijn partij openlijk pleitten voor het opdoeken van de Belgische gedachtepoli- tie?! Nog maar twee jaar geleden zei de toen nieuwe N-VA-coryfee en huidig N-VA-fractie- leider in de Antwerpse gemeenteraad André Gantman dat het Centrum moet afgeschaft worden wegens contraproductief en dat het absoluut niet heeft bijgedragen tot de inte- gratie, dat het is er zelfs een hindernis voor is. Meer nog, toen uw voorganger De Witte het aflopen van zijn mandaat aankondigde, zei huidig Vlaams minister Ben Weyts dat hij hoopte dat daardoor “een nieuwe weg wordt ingeslagen naar een minder wereld- vreemd Centrum dat eindelijk wat aansluit bij de visie van de Vlamingen op migratie en integratie”. Zou hij daar met uw aantreden nog van overtuigd zijn? Ik alvast niet, als ik zo hoor wat veel Vlamingen vandaag denken over de migratiestromen die op ons afko- men. Met u aan het hoofd van dat fameuze Centrum komen wij van de regen in de drop.
Big Brother is gewoon vervangen door Big Sister.
Briefje aan Els Keytsman
Na 9/11 zagen we in de VS die een gigan- tisch draagvlak voor uitgebreid binnenlands staatsoverzicht (cf. The Patriot Act) en een agressieve buitenlandse militaire aanwezig- heid (Afhanistan, Irak).
Die moeilijk grijpbare vijand moet men vooral als volgt begrijpen: het is een quasi- permanent conflict tegen een niet-statelijke actor die zich bedient van allerlei onconven- tionele technieken. Sommigen noemen dit terrorisme, anderen noemen het asymme- trische oorlogsvoering, nog anderen noemen het guerrilla - alleszins niet uitgevonden door Che Guevara. Hoe oud of nieuw dit feno- meen ook is, de westerse instellingen, in het bijzonder in de VS, die desgevallend geweld moeten gebruiken (politie en leger), hebben moeite om met deze vorm van oorlog om te gaan. Wat moeten we dan doen na onze eigen 9/11? Meer investeren in die instellin- gen? Ons overgeven? Of is er een derde weg?
Geen illusies maken
We moeten ons geen illusies maken: de combinatie van demografische druk bij ons, westerse militaire aanwezigheid in het Mid- den-Oosten en de intrinsieke eigenschap van de islam om uit te breiden, zullen garanderen dat de aanslagen in Parijs niet de laatste van dergelijke orde zullen blijven.
Een eerste oplossing, meer intense over- heidsmaatregelen, zal niet verhinderen dat gedurig barracuda’s en piranha’s door de mazen van het net glippen. Daarbij, willen we dat wel allemaal doen, onze burgervrij- heden afgeven? Zijn die vrijheden niet net waar het om gaat?
De tweede optie, toegeven aan de haat- baarden die bommen leggen, zal hetzelfde resultaat oogsten: het afschaffen van onze vrijheden.
Gecontroleerd wapenbezit
Voor ons Europeanen lijkt het op het eer- ste zicht misschien een gekke oplossing, maar de secretaris-generaal van Interpol, Ronald Noble (te googelen in combinatie met ABC News), zei onlangs dat het een valabele optie is onze burgers beter de mogelijkheid te ver- schaffen om wapens te dragen. De mees- ten van ons krijgen ineens beelden in hun hoofd over het Wilde Westen, of een ander dystopisch Amerikaans tafereel in Detroit of elders, waar wetteloosheid, geweld en wil- lekeur heersen. Toch is de waarheid anders.
Geen enkele criminoloog ziet een oorzaak van criminaliteit in wapenbezit. Wel in zaken zoals ruimtelijke ordening, gebrek aan soci-
ale cohesie en controle, permissief strafrecht, IQ en armoede.
Criminelen respecteren per definitie de wet niet, de notie dat ze door wapenwetten worden tegengehouden, is dan ook fout. En maniakken dan? Die hebben geen toegang tot de criminele onderwereld, kunnen die dan niet eenvoudig waanzin begaan? Zoals de trieste gebeurtenis met Kim de Gelder bewees, heb je geen vuurwapen nodig om over te gaan tot bloederige waanzin. Het is bovendien eenvoudiger (hopelijk lezen niet te veel gekken dit blad) om met een wagen een gigantisch aantal doden te veroorzaken.
Met een SUV op een zaterdagnamiddag in de Gentste Veldstrijd rijden, verwezenlijkt het- zelfde als een semiautomatisch wapen met een uitgebreide patrooncapaciteit. Omge- keerd verhoogt de aanwezigheid van wapens bij verantwoorde brave burgers de mogelijk- heid om dergelijke waanzin in een vroeg sta- dium te stoppen.
Moeten we het Amerikaanse model dan kopiëren? Eén ding is zeker, en het hoofd van Interpol deelt die visie: IS zou nooit een aan- slag van dezelfde omvang in een ‘shopping mall’, cinema of concert in Denver of Detroit kunnen plegen. Toch denk ik niet dat wij de hyperindividualistische wapencultuur van de VS moeten importeren. Die is ook nauwelijks Europees. Wat dan wel?
Zwitserland als voorbeeld
Ter hoogte van de Alpen ligt een land dat door collectieve burgerzin zijn vrijheid heeft afgedwongen en één van de oudste naties in Europa is, ouder dan Groot-Brittannië, Frank- rijk en Duitsland. Deze kleine, trotste natie heeft die vrijheid afgedwongen door relatief eenvoudig wapentuig (eertijds de piek) te combineren met verantwoordelijke burgers (de Zwitsers). Die traditie, die veiligheidsga- rantie, is tot op de dag van vandaag behou- den. Mannelijke Zwitsers doen hun dienst- plicht in het Zwitserse leger en houden na hun dienst hun wapen, een volautomatisch geweer, gewoon thuis. Elk jaar worden er oefeningen gehouden, waardoor iedereen verantwoord en effectief blijft omgaan met dat tuig. Kinderen vanaf 12 jaar worden in kennis gebracht met de basiszaken.
Een gewapende democratie als het ware.
Zonder gekke staatsinvasie in jouw en mijn privézaken, zonder ‘Amerikaanse toestanden’
wat die ook mogen zijn. Worden we mor- gen allemaal Zwitser? Of kiezen we voor de andere opties?
R.N.
Si vis pacem…
(Als je vrede wilt…)
Was de terreur in Parijs het Europese 9/11? Toen in 2001 de WTC-torens na isla- mistische aanslagen instortten, verdween ook definitief alle (post)koudeoorlogs- denken. De wens van een New World Order, een Pax Americana, lag begraven onder het puin. In plaats van een monolithische vijand, belichaamd door de Sovjet-Unie, (her)verscheen het militante islamisme, in de jaren tachtig nog een bondgenoot in Afghanistan, nu een bittere, vastberaden, maar vooral moeilijk grijpbare vijand van het Westen.
Pieten zonder vegen
Nederlanders die in eigen land hun dikte hebben van de hetze tegen de traditionele Zwarte Piet, kunnen in Antwerpen hun hart komen ophalen, want hier is de échte nog wel- kom, deed N-VA-schepen Koen kennis de noorderburen kond. Gelogen en bedrogen foe- terde het Vlaams Belang bij monde van Filip Dewinter, want die als échte opgevoerde Piet, is een “veegpiet”, waarmee de Scheldestad door de knieën gaat voor “de politieke correct- heid die steeds meer onze tradities uitholt”. Omdat de blijde intrede van Sint en zijn knechten in de koekestad in handen is gegeven van de (V)RT, op kosten van Jan met de pet, moesten Nederlandse bezoekers en Antwerpse autochtonen vrede nemen met Witte Pieten die met wat zwarte vegen politiek correct waren bijgewerkt. Niet naar de zin van die Vlaams Belan- gers die vorige vrijdag aan de Grote Markt verzamelden voor een stadswandeling met acht Zwarte Pieten zònder vegen uit de pan.
Nieuwsfeit van de week
Skoefie weg
Bert Schoofs was Kamerlid voor het Vlaams Belang gedurende vijftien jaar. In 2014 werd hij net niet meer herkozen voor zijn provincie Limburg. De Beringenaar was er kapot van, want hij had een fraai parcours afgelegd, zo vonden vriend én vijand. Geen brutale scherp- slijper, wel een man met juridische vakbe- kwaamheid en dossierkennis. In de Kamer- commissie Justitie was het kleine mannetje vaak een aandachtig beluisterde spreker en politici uit andere partijen waren meer dan eens verrast door zijn gestoffeerde tussen- komsten.
Ook in de bijzondere commissie Seksueel Misbruik en de speciale commissie Familie- recht sprong hij aardig in het oog en maakte hij het zijn tegenstrevers geregeld moeilijk met juridische kronkels en spitsvondigheden.
Na anderhalf jaar wordt Bert nu partijloos, omdat de smet van zijn politiek verleden hem parten speelt bij het zoeken naar een nieuwe job. Hij moet noodgedwongen vervellen. Zo gaat dat in de Belgische democratie als een mens met een niet-politiekcorrect verleden wil overleven. Wij noemden hem in deze rubriek vaak ‘little big man’ en zo gaan we hem in gedachten houden. De oud-NSV’er Skoefie was een waardig parlementslid. Dat hij nu nieuwe wegen gaat bewandelen, los van de politiek, kan niemand hem kwalijk nemen. En dat hij gemakshalve niet overloopt naar een andere partij, siert hem. Meer nog: hij wenst zijn oude geliefde – het VB dus – zelfs alle suc- ces toe. Chapeau, Bert! ‘Little big man’ is een
‘grand seigneur’.
Minuut stilte
De jongste jaren wordt er geregeld, meer dan ooit, in de Kamer een minuut stilte in acht genomen. Er is altijd wel een goede reden voor. Een overleden (gewezen) Kamerlid of minister, een ramptoestand waarbij slachtof- fers vielen en nu ook… doden door terreur. De Kamer herdacht vorige donderdag alle land- genoten die in 2015 het leven lieten bij ter- roristische aanslagen. Niks mis mee, vinden we. Maar het opgeklopte gevoel van mede- lijden heeft een vreemd randje. Want klaar- blijkelijk is er altijd wel grote eensgezindheid in de rouw, maar niet in de maatregelen om, in dit geval, het terrorisme aan te pakken.
Daar wordt eindeloos over gepalaverd en zelfs gemarchandeerd. Jammer. Moest ook daar- over wat meer eensgezindheid bestaan, dan zou het eerbetoon aan de slachtoffers nog intensiever en minder formalistisch zijn.
Geen woorden, maar…
Waar is de tijd dat men het in de Kamer en het Vlaams Parlement geregeld had over de usurperende bevoegdheden. Dat zijn bevoegdheden die eigenlijk toegewezen zijn aan de gemeenschappen en de gewesten, maar waarvoor de federale overheid nog blijft betalen en er dus zeggenschap over heeft.
Typisch Belgisch dus. En het zijn er nog zo’n vijftig… N-VA en CD&V, maar ook oppositie- partij VB bepleitten destijds herhaaldelijk om die bevoegdheden definitief en volledig over te dragen aan de deelstaten. Barbara Pas van
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
10 december 2015
4
het VB wilde nu toch eens weten hoeveel usur- perende bevoegdheden er vandaag nog zijn en over hoeveel geld dat nog gaat. Groot was haar verbazing toen zij in de federale begro- ting las dat er nog steeds voor zo’n 3 miljoen euro zuiver geüsurpeerde bevoegdheden zijn (waar de deelstaten exclusief bevoegd voor zijn) en nog 234,5 miljoen euro aan geüsur- peerde bevoegdheden waar zowel de fede- rale staat als de deelstaten nog bevoegdheid voor hebben, maar die wezenlijk tot de deel- staten behoren.
Het strafste van al was dat Pas vaststelde dat het merendeel van die bevoegdheden in de portefeuille van N-VA-staatssecretaris Elke Sleurs zitten. De redenering van Barbara is logisch: dat de CD&V en de N-VA nu maar amendementen indienen om de genoemde middelen aan de deelstaten over te maken.
Een staatshervorming is daarvoor niet nodig.
Het is gewoon het uitvoeren ervan. En daar hadden deze partijen zich toch toe verbon- den?! Hallo, Kris Peeters en Jan Jambon?! Wat gaan jullie doen als Barbara zelf die amende- menten gaat indienen? Tegenstemmen? Ja, dan wordt het ‘leve België!’
Nog een haartje
Peter de Roover van N-VA en Barbara Pas van VB ondervroegen de eerste minister over het akkoord van de EU met Turkije over de aanpak van de vluchtelingencrisis, waarbij de EU zomaar even 3 miljard euro aan Turkije zal overmaken om de grenzen van Europa te bewaken en de opvang in de regio te verbe- teren. De partij van De Roover steunde dat initiatief en was er gerust in dat mits goede afspraken met de Turken één en ander ‘goed voor iedereen’ zal zijn. De partij van Pas blijft wantrouwig en stelt zelfs dat er helemaal niets zeker is, dat de deal met Turkije enkel maar zal dienen voor Turkije om zich met geld van de Europese Unie in te kopen in de Europese Unie en zo zijn machtspositie te versterken. Waar- over beide partijen wel op dezelfde golflengte zaten, was het feit dat de weg tot de toetreding van Turkije tot de EU niet op de agenda staat omdat er nog lang niet voldaan is aan tal van voorwaarden. Zelfs Michel zei dat laatst nog eens uitdrukkelijk. Is er dan toch een haartje op de tanden blijven staan?
Auf Deutsch!
Donderdag werd er een wetsontwerp van de regering gestemd om de dotatie voor de Duitstalige Gemeenschap te verhogen. Daar is, vreemd genoeg, geen bijzondere wet met dubbele meerderheden voor nodig. Kattrin Jadin van MR en afkomstig uit de Oostkantons voerde het woord. Logisch. Zij deed dat ook in het Duits. Grondwettelijk perfect mogelijk, maar in de Kamer heel uitzonderlijk. Haar tus- senkomsten zijn dan ook altijd iets merkwaar- digs. En, die worden door iedereen gewaar- deerd. Alleen de Franstaligen verstaan er geen bal van, en zij noemen de Oostkantonners vaak minachtend de best beschermde min- derheid ter wereld… Om vervolgens over te gaan tot de orde van de dag, want ze beho- ren immers tot het Waals Gewest. En dat is van hen. Vreemd land, toch?
Gouverneur-generaal in Azië
Coen is 30 als de Verenigde Oost-Indische Compagnie hem aanstelt als gouverneur- generaal van de Aziatische bezittingen. Het duurt achttien maanden vooraleer alle Neder- landers het weten. Er liggen duizenden kilo- meters tussen alle vestingen; dat vergt maan- den reizen.
De compagnie heeft niet alleen vertegen- woordigers in het huidige Indonesië (5.300 kilometer van oost naar west, 1.600 kilome- ter van noord naar zuid), ook in Japan, in Tai- wan, in Perzië, in Ceylon, in Mozambique en in Malakka zitten VOC-dienaars. Een eerste taak van Coen is de uitrusting van (door de Staten-Generaal gesubsidieerde) vloten en legertjes om de bezittingen van Castillianen en Portugezen met geweld in te nemen en er VOC-basissen van te maken. Hij zendt bij- voorbeeld een vloot naar Macao in China om de Portugezen te verdrijven, maar dat mislukt.
Zijn tweede taak is administratief: de finan- ciën van die ingewikkelde onderneming in het oog houden en een winst-en-verliesre- kening opmaken van al die handels- en oor- logsactiviteiten.
Hij moet voortdurend de bazen in de Repu- bliek aan het hoofd zeuren om geld, veel geld.
De producten die de VOC-dienaars inkopen (zijde, kruidnagel, peper) worden in Europa
“peperduur” verkocht, tegen meer dan tien keer de aankoopprijs, maar de uitgaven voor vloten en legers romen het grootste deel van de winsten af. Daarenboven, de Azia- ten zijn niet geïnteresseerd in Europese goe- deren, dus moet Coen altijd goud en zilver ter beschikking stellen van zijn koopman- nen om die specerijen te betalen. De han- delseconomie van de Republiek hangt maar voor een paar procentjes af van die nog altijd beroemde VOC.
De handel in de Oostzee, waar de Hollan- ders en de Zeeuwen graan en huiden inladen, is veel belangrijker. Zij zijn in heel Europa de internationale vrachtvervoerders, inkopers en verkopers van gebruiksvoorwerpen in hout en metaal, van alle soorten textiel en van gezouten voeding.
De “Flemmings” tegen de Engelsen
Naast veel papierwerk houdt Coen zich met praktische zaken bezig. Hij controleert persoonlijk de kwaliteit van de ingekochte goederen. Voor alle Aziatische heersers is hij het aanspreekpunt. Hij moet voortdurend brandjes blussen; Oost en West begrijpen elkaar dikwijls letterlijk niet.
Coen is een overtuigd calvinist, maar hij eist dat de compagniedienaars respect tonen voor de mohammedanen. Hij beseft dat hij een beroep moet doen op Chinese tussen- handelaars die al veel langer ter plaatse zijn, veelal de taal kennen en een eigen netwerk bezitten. En hij moet de vele kapers op de kust dwarszitten. Dat zijn in de eerste plaats de Engelsen, die overal opduiken en meestal hogere prijzen bieden.
Een paar keer komt het tot zware botsin- gen tussen de vloten. De Engelsen aanvaar- den het monopolie niet dat de “Flemmings”
overal willen vestigen. Het zegt iets over de Engelse perceptie van Hollanders en Zeeu- wen dat ze hun tegenstanders in hun docu- menten meestal Vlaming noemen, want ze schakelen de Noordelijke en Zuidelijke Nederlanden nog altijd gelijk met Vlaande- ren dat ooit het rijkste Nederlandse gewest was. Coen beslist ook de financiën, de admi- nistratie en de coördinatie van al die ver- spreide Aziatische bezittingen op één plaats te centraliseren, waar tevens de goederen in grote pakhuizen worden bijeengebracht voor de thuisvloot.
Dat wordt Jakatra op Java, en de VOC ver- biedt hem de plaats Nieuw-Hoorn te noe- men naar zijn geboortestad. Het wordt Bata- via en dat blijft het tot in 1949, wanneer de Nederlanders definitief vertrekken en de stad voortaan Djakarta heet. De plaats is geen eigendom van de Republiek, dus laat Coen
de plaats veroveren zodat ze op grond van het oorlogsrecht bezit van de VOC wordt.
De inheemse legers zijn geen partij voor de gedisciplineerde Europeanen; ze bezitten geen vuurwapens en gaan meestal al na een eerste salvo op de loop. Vervolgens laat hij er een echte stad bouwen, met hulp van Chi- nese koelies en de import van negerslaven.
In 1621 besluit hij voor eens en altijd korte metten te maken met de onafhankelijkheid van de kleine Banda-eilanden waar de winst- gevende muskaatnoten vandaan komen. Hij eist dat de inwoners niet langer aan de Engel- sen verkopen en dat ze het monopolie van de Compagnie erkennen.
Dat gebeurt schoorvoetend. Achter de rug proberen de Bandanezen hem te bedriegen.
Coen laat de militairen los en de plaatse- lijke leiders worden gruwelijk terechtgesteld.
Men hakt ze levend in vier stukken. De bevol- king wordt uitgeroeid, al is Coen alweer ver- trokken tijdens de ernstigste excessen. Nogal wat Europeanen vinden dat Coen te ver gaat, maar zijn bazen hebben er geen problemen mee. In 1623 legt hij zijn functie neer. Hij wil eindelijk naar huis, om een gezin te stichten.
De compagnie ontvangt hem met veel eer- betoon. De 37-jarige Coen, inmiddels zeer rijk, vindt zonder veel problemen een 18 jaar jongere bruid, bij wie hij een dochter- tje krijgt. De VOC oefent veel druk op hem uit om opnieuw te vertrekken, al vragen de Engelsen zijn hoofd.
Coen scheept zogenaamd anoniem in met zijn familie, en in 1627 begint hij zijn tweede ambtstermijn, waarbij hij als een spin in het web het Nederlandse imperium uitbouwt.
Persoonlijk wordt hij niet gespaard. Op korte tijd sterven zijn zwager, zijn schoonmoeder en zijn dochtertje in Batavia.
De zaak-Sarah Specx
Die tweede ambtstermijn wordt overscha- duwd door de zaak rond Sarah Specx, het vroegrijpe dochtertje van Coens belangrijkste adjunct en een Japanse concubine. Ze is ver- loofd met Pieter Cortenhoeff, de zoon uit een Hollands-Indonesische relatie. Het 12-jarige meisje en de 16-jarige jongen worden betrapt in “flagrante delicto”, in de gouverneurswo- ning. Coen laat Sarah geselen en de jongen onthoofden, want hij is een puritein, al is de officiële reden dat Cortenhoeff “majes- teitsschennis” gepleegd heeft, omdat hij de woning van de onderkoning binnendrong.
Jan Pieterszoon Coen wordt ook slachtof- fer van het tropenklimaat. Na een diner krijgt hij een acute darmontsteking en op een paar uur tijd sterft hij. Hij is 42. Zijn opvolger is de vader van Sarah Specx.
De vrouw van Coen vertrekt naar huis met haar tweede dochtertje, dat tijdens de reis overlijdt. Thuis slaagt ze erin de helft van de erfenis van haar man te verkrijgen, want de familie van Coen probeert beslag te leggen op alles. Al tijdens zijn leven is er veel kritiek op Coen. De geseling van Sarah en de executie van haar minnaar krijgen evenveel publiciteit als de moord op de Bandanezen en andere oorlogsactiviteiten. Maar als de man die defi- nitief de Nederlandse macht in de Oost ves- tigt, wordt Coen één van de grote Nederlan- ders naar wie straten en pleinen genoemd worden. In een crisissituatie schrijft de hevige calvinist Coen: “Dispereert niet.”
Tijdens de Tweede Wereldoorlog wor- den die gevleugelde woorden door zowel de koningin, de regering als het verzet gebruikt, dikwijls met een verwijzing naar Coen.
Natuurlijk krijgt hij een paar mooie stand- beelden; o.a. in Amsterdam en in Hoorn…
tot de politiekcorrecten de kop opsteken. In 2011 krijgt zijn Hoorns beeld een tik van een kraan en het valt van zijn sokkel. Onmiddellijk wordt geëist dat het definitief in de motten- ballen blijft, maar het jaar daarop staat Coen weer op zijn plaats.
Wel lees je er nu dat Coen een visionair en krachtdadig bestuurder was “maar even- zeer wordt bekritiseerd om zijn geweldda- dig optreden”.
Jan neckers
Jan Pieterszoon Coen (2)
Het verhaal van Jan Pieterszoon Coen is een fraai voorbeeld van mentaliteitsge- schiedenis. Zijn tijdgenoten zijn meer geschokt door één terechtstelling dan door de massamoord op inheemsen.
Nultolerantie nog niet
voor onmiddellijk
Actueel 10 december 2015 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Groene fundamentalisten
Nadat in de voormiddag Geert Bourgeois, Kris van Dijck (N-VA) en Marino Keulen (Open Vld) waren gehuldigd en zowat verstikt met loftuitingen, kon men in de gewone middag- zitting overgaan tot de orde van de dag. De voorspelbare vragen over het uitblijven van het fameuze klimaatakkoord werden ditmaal niet op Schauvliege maar op de minister-pre- sident afgevuurd. Wellicht om eens te variëren.
We weten intussen dat er uiteindelijk toch iets in elkaar gekliederd is. Zo kan het circus ten- minste blijven draaien en zullen we volgende week de blijde dan wel kritische stemmen mogen aanhoren.
We zullen niet te diep ingaan op wat achter- haald is. Hermes Sanctorum (Groen) en Bruno Tobback (sp.a) maakten in ieder geval veel amok. Geert Bourgeois zette Sanctorum weg als “groene fundamentalist”, we kunnen hem moeilijk tegenspreken. Bruno Tobback had het over “een tragische klucht” en beweerde dat bijna alle Vlamingen wakker liggen van het kli- maatprobleem, wat alleen bewijst hoe wereld- vreemd het personage is.
Joris Vandenbroucke (sp.a) probeerde nog wat drama te scheppen door een regeringsver- klaring te eisen en een debat over het onder- werp te vragen. Noch voorzitter Peumans noch de meerderheidsfracties waren daar voor te vinden.
Wereldtaal
Er waren wat vragen over het vermeend sek- sistische karakter van het toelatingsexamen voor de studie arts of tandarts (stond in de kranten).
In de marge van de vraagstelling maakte
Geen taboes in het verhaal over de Vlaamse toekomst
Demografie is een exacte wetenschap, maar voorspellingen voor de toekomst zijn ris- kant, soms zelfs lachwekkend. In de jaren negentig berekenden de Verenigde Naties dat de wereldbevolking tegen 2100 boven de 20 miljard zou groeien. Die prognose is onder- tussen bijgesteld tot 11 à 12 miljard. Prognoses neerpennen is riskant. De demografi- sche gegevens goed in de gaten houden, is dat niet. De Vlaamse overheid publiceerde zopas twee interessante rapporten, die onze politici maar beter grondig doornemen.
In het rapport ‘Vlaming wil nog steeds twee kinderen’ informeert de Studiedienst van de Vlaamse Regering (SVR 2015/15) ons over een grootschalig onderzoek over de kinderwens van de Vlamingen. Hoeveel kinderen hebben onze gezinnen, en hoeveel kinderen willen ze nog? De optelsom van beide geeft ons een bruikbare indicatie over de bevolkingscijfers voor de komende decennia.
De kinderwens van mannen en vrouwen is een belangrijke voorspeller van de loop van de vruchtbaarheid. Vlamingen tussen 20 en 40 jaar oud wensen in 2014 nog steeds twee kinderen. Mannen verlangen vaker dan vrou- wen slechts één kind. Zes procent van de vrou- wen wil kinderloos blijven, tegenover negen procent van de mannen.
Gegevens over de kinderwens in het Vlaams Gewest zijn beschikbaar vanaf 1975. Ze leren ons dat de kinderwens daalde in de laatste decennia van de 20ste eeuw, en vanaf het begin van deze eeuw weer wat steeg. In 2014 daalde de kinderwens weer licht.
Let wel: het werkelijke aantal kinderen (totaal vruchtbaarheidscijfer, TVC) ligt syste- matisch iets lager dan het gewenste aantal.
De kinderwens neemt af met de leeftijd en respondenten stellen hun kinderwens neer- waarts bij. Waar 57 procent van de 20-40-jari- gen een gezin met twee kinderen zou wensen, wordt dat in werkelijkheid maar 42 procent die effectief twee kinderen krijgt.
Samengevat: nogal wat mannen en vrou- wen die twee kinderen wensen, krijgen uit- eindelijk maar één kind, en dat om tal van redenen (relatiebreuk, wending arbeidsloop- baan, verminderde vruchtbaarheid,…). Twee kinderen is - in de context waarin we nu leven - statistisch onvoldoende om de bevolking op peil te houden. Met dat doel zijn er iets meer geboortes nodig.
Kunnen we uit bovenstaande afleiden dat de Vlaamse bevolking krimpt? Natuurlijk niet.
Het aantal kinderen is één bepalende fac- tor. Migratie (binnenlandse of internationale) is een andere. Dat we gemiddeld almaar ouder worden, speelt ook mee. De gemid-
delde levensverwachting voor mannen bij de geboorte steeg de jongste tien jaar (2004- 2013) van 72,4 naar 79,1 jaar, die van de vrou- wen van 82,5 naar 83,7 jaar.
Migratie
Over internationale migratie zullen we het nu eens níét hebben. Wie dit blad leest, weet wat er aan de hand is.
Hebben we het over Vlaanderen, dan zien we wel een opmerkelijke wijziging in de bin- nenlandse migratie. Al jaar en dag is de uitwij- king uit Brussel (BHG) naar zowel (en vooral) Vlaanderen als Wallonië groter dan de omge- keerde beweging, vanuit die twee regio’s naar Brussel. De jongste drie jaar zag Brussel zo ongeveer 13.000 binnenlandse migranten meer vertrekken dan er bijkwamen. Daarte- genover staat dat het saldo van de internati- onale migratie van en naar Brussel iets groter was (ca. 16.000).
Magneet Brussel?
De perceptie was en blijft dat Brussel een internationale magneet is, en dat heeft zo zijn politieke gevolgen. Al was het maar omdat het Brussels Hoofdstedelijk Gewest om die reden meer federaal geld eist en krijgt. Niet zelden wordt daarin met al te dik krijt geschreven en fel overdreven.
In de fameuze “Bevolkingsvooruitzichten”, rapporten die worden opgemaakt door de
“federale” Algemene Directie Statistiek (ADS) en het Federaal Planbureau (FPB) werd ons al jaren voorgehouden dat de “internationale”
migratie vooral richting Brussel en Wallonië zou gaan.
Dat is niet (langer) zo. Het is goed dat Vlaamse bestuurders dat in de gaten hou- den, om niet voor de zoveelste keer de geld- sluis naar Brussel te openen, maar ook om te weten welk migratieprobleem er boven de Vlaamse hoofden hangt.
Vanwaar die wijziging? Omdat Brussel per saldo bijna evenveel inwoners ziet wegtrek- ken naar (opnieuw vooral) Vlaanderen en Wal- lonië als er aankomen vanuit het buitenland.
Uitwijking naar naburige gemeenten (Vlaams- Brabant, Halle-Vilvoorde, Waals-Brabant) of naar andere grote steden is de regel. Opmer- kelijk is de recent toegenomen uitwijking naar de Denderstreek, lezen we in het zopas gepu- bliceerde rapport ‘Binnenlandse uitwijking uit Brussel wordt kleurrijker’ (SVR-2015/13).
In het politieke centendebat houden de Vlamingen er best rekening mee dat de uit- wijking uit Brussel vooral toeneemt richting het Vlaams Gewest (van 14.400 in 2000 naar 21.400 in 2014), minder richting het Waals Gewest (van 12.900 naar 15.400). Let wel, dat betekent niet dat de “druk” op Vlaanderen gro- ter is dan de druk op Wallonië. In verhouding tot de (draagkracht van) de bevolking hebben ook de Walen redenen om die ontwikkeling kritisch te volgen.
Verkleuring
Binnenlandse migratie is één zaak. De “ver- kleuring” ervan is een andere. In de binnen- landse uitwijking vanuit Brussel is het aandeel buitenlanders, zowel uit de EU als van daarbui- ten, in Vlaanderen de jongste tien jaar (2000- 2002 versus 2012-2014) toegenomen van 21 procent naar 33 procent, in Wallonië van 14 procent naar 24 procent.
Dat zijn opvallende verschuivingen. Maar hiermee is maar de helft van het verhaal van de vervreemding verteld. Onder de rest van de naar andere regio’s uitwijkende Brusse- laars zitten een pak “nieuwe Belgen”. Hierover geeft het SVR-rapport geen cijfers.
Topbestemmingen voor de naar Vlaande- ren uitwijkende Brusselaars zijn Dilbeek, Vil- voorde, Sint-Pieters-Leeuw en Zaventem, maar de laatste jaren ook Merchtem, Meise en Asse.
Besluit
Een voorzichtige conclusie: vandaag zijn we in dit land met 11,3 miljoen. Volgens Eurostat zijn we over vijfentwintig jaar met 14 miljoen, in 2050 met 14,8 miljoen, in 2080 met 16,6 miljoen. Zowat de enige oorzaak van die felle bevolkingstoename wordt de migratie.
Vlaamse politici staan voor twee grote uit- dagingen. Zoals we al eerder schreven: ze hoe- ven zich niet te moeien met de slaapkamer, maar inspanningen doen voor een kindvrien- delijker Vlaanderen hoeft geen taboe te zijn, en een restrictiever migratie- en asielbeleid
evenmin. AnjA Pieters
Elisabeth Meuleman (Groen) zich nog maar eens druk over de diversiteit. Ze zei te vrezen dat met de huidige selectieproef wordt afge- stevend op “een zeer mannelijk en blank art- senkorps”. Gruwelijk!
Met die diversiteit zal het wel goed komen, want uit een volgende vraag bleek dat de Vlaamse scholen ruim bedeeld zijn met anderstalige leerlingen. Vera Celis (N-VA) had het over zo’n vijftien procent en ze wilde ver- nemen welke inspanningen worden geleverd om deze bonte jeugd onze wondermooie taal bij te brengen.
Minister Crevits kwam bezweren dat veel
omkadering is voorzien en – klein detail – dat die omkadering toeneemt naarmate de
“instroom” van anderstaligen groter wordt. Aan het huidige tempo zou dat wel eens kunnen betekenen dat straks de halve wereld Neder- lands spreekt.
Groene energie
Sommige dingen worden steeds grappiger.
De federale beslissing om de kerncentrales lan- ger open te houden, heeft als neveneffect dat investeringen in groene energie minder doel- matig en interessant zouden worden. Robrecht Bothuyne (CD&V) vertolkte deze bekommer- nis uit het milieuwezen. Niks aan de hand, vol- gens minister Turtelboom.
De groene energie krijgt gewoon voorrang op het net. Een uitleg die sp.a en Groen niet
erg kon bekoren. Bothuyne, ten slotte, ziet niet graag gebeuren dat windmolens zouden moeten worden stilgelegd om kerncentrales te laten draaien. Het is misschien een idee om de kerncentrales met klimop te beplanten, dan is die zaak ook weer vergroend.
Asielchaos
De Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten (VVSG) maakt zich ongerust over de lokale impact van de asielcrisis. “Asiel- chaos”, aldus Tom van Grieken (VB), die stelde dat steden en gemeenten verzuipen in de asiel- zoekers en dat de minister laat betijen. Michel Doomst (CD&V), met zijn wat vreemde, onder- koelde humor, zei dat “het kind altijd in de (Vlaamse en gemeentelijke) kribbe zal terecht- komen” en vroeg hoe de minister dat allemaal ging stroomlijnen.
Liesbeth Homans lichtte toe dat de fede- rale overheid de steden en gemeenten finan- cieel ondersteunt voor asielopvang, maar dat Vlaanderen de “afgeleide kosten” op het bord krijgt. Vaccinaties en onderwijs, om slechts dat te noemen. Homans verklaarde dat iedereen gelijk is voor de wet en dat vluchtelingen dus niet meer gekoesterd kunnen worden dan onze eigen Vlamingen.
Ze zei dat de VVSG probeerde haar woonbe- leid te beïnvloeden in de zin dat asielzoekers toch een soort voorrang zouden krijgen, maar daar wil ze niet aan. Volgens Van Grieken blijft het “dweilen met de kraan open”. Michèle Hos- tekint (sp.a) en An Moerenhout (Groen) huil- den wat over die arme asielzoekers die niet onder dak geraken, enzovoort.
Als het toch allemaal hoogopgeleiden zijn, pareerde Homans, waarom zouden die het dan zo moeilijk moeten hebben op de pri- vate huurmarkt, en waarom zou er dan extra armoede-ondersteuning moeten komen? Dui- delijke armoede-import, besloot Van Grieken, dus tijd om de grenzen te sluiten.
ONbestaaNDe taNk
Yvan Mayeur, PS-burgemeester van Brus- sel, tilt zwaarder aan de veiligheidsmaatre- gelen van de regering dan aan het feit dat de terreuraanslagen in Parijs, Madrid en Casa- blanca in “zijn” Brussel werden voorbereid.
Volgens hem was het inzetten van een “tank”
een onderdeel van een komplot van Jan Jam- bon om de reputatie van Brussel onderuit te halen: “Desastreus! Dat diende volstrekt tot niets, behalve om het imago van Brussel kapot te maken. Dat er militairen op de Grote Markt lopen, kan ik gezien de omstandigheden nog begrijpen. Maar een tank? […] Ik denk dat het met opzet is gedaan. Ik denk dat men in dit land niet van Brussel houdt, en dat som- migen het blijkbaar een slimme zet vinden om de hoofdstad voor de hele wereld te kijk te zetten en te bekladden.” Alsof de reputa- tie van Brussel niet beklad is door de terreur en de alomtegenwoordige criminaliteit, maar door het optreden van leger en politie. Boven- dien rolde er door Brussel zelfs niet één tank.
Het voertuig dat de rode razernij van Mayeur had opgewekt, was helemaal geen tank. Het was een licht pantservoertuig op wielen. Alle westerse legers en de meeste politiediensten hebben zo’n voertuigen om hun soldaten en agenten te beschermen tegen geweervuur.
Maar een echte tank met een kanon, rupsen en zware bepantsering is nog iets heel anders.
tOrNaDO JIll
De klimaattop in Parijs geeft hysterici van allerlei slag weer een uitstekende gelegenheid om hun apocalyptische visioenen op de wereld los te laten. De Bijbelse plagen verbleken erbij.
Ook weervrouwtje Jill Peeters houdt zich – als ze niet op stormen jaagt – met het klimaat bezig. Genoeg om door de pers tot ‘experte’ te worden gebombardeerd. In de kranten en op de eigen huiszender VTM kreeg ‘Tornado Jill’
uitgebreid de kans om haar waarheid te ver- kondigen. Een soms behoorlijk bizarre waar- heid, als u het ons vraagt. Zo beweert Jill zon- der blikken of blozen dat de burgeroorlog in Syrië te wijten is aan de ‘aanhoudende droog- tes’ van de afgelopen jaren. Ook de “Arabische Lente” koppelt ze zonder enige twijfel aan de opwarming van de aarde. ‘Deze klimaatcon- ferentie draait om niet minder dan om het bewaren van de wereldvrede’, beweert ze met stellige zekerheid. Euh... Mogen wij Jill de voor- zichtige raad geven om, voor ze nog eens op stormjacht gaat, toch eerst de spoken uit haar eigen hoofd te verjagen?
Pagaddertoren
Een Groene Vos in Deurne
De farce van de fusie
Wie over de zin of de onzin van een fusie van de Brusselse politiezones een intellectu- eel eerlijk debat wil, is eraan voor de moeite. Niet alleen is het dossier verstrikt geraakt in politieke spelletjes, het prikt ook in de kern van enkele fundamentele communautaire tegenstellingen, en wou men die nu niet enkele jaren in de koelkast stoppen?
De discussie rond de Brusselse politiezones is een interessante casus. Niet enkel is er een verschillende zienswijze tussen Vlamingen en Franstaligen, het is een op en top Brussels probleem, waardoor je in beide kampen lokale nuances aantreft die een afstand creëren ten opzichte van wat de partijgenoten in het hinterland denken. Om het helemaal spannend te maken, wordt het verhaal nog eens doorkruist door de jarenlange vete tussen MR en PS. U zal noteren dat we het tot nu niet hadden over het probleem van de organisatie van de lokale politie in het derde gewest, wel over het theater dat errond opgevoerd wordt.
Sinds de aanslagen in Parijs en de hypocriete verontwaardiging rond de Molenbeek-con- nectie, heeft God en klein Pierke daar zijn mening over geventileerd. Deskundigen, maar ook pseudodeskundigen (Paul Dujardin van BOZAR, expat-voetballer Vincent Kompany,...), zijn het erover eens dat het met die zes politiezones maar eens gedaan moet zijn. We zijn de risee van de wereldopinie, op zich komt dat wel vaker voor, en vooral een toonbeeld van inefficiënt bestuur. Fuseren dus dat ding, met steden als New York of Londen als voorbeel- den, klinkt het ambitieus. Maar dan komt de politiek binnengewandeld.
In het federale en in het Brussels Parlement pleiten de Vlaamse partijen ervoor, waarna ze op een Franstalige muur botsen. Op zich zou die fusie er vrij makkelijk kunnen komen. Een gewone meerderheid in de Kamer volstaat, alleen, die vaststelling doet denken aan de sinis- tere uitspraak over “vijf minuten politieke moed” rond BHV. Zo werkt het natuurlijk niet. De Brusselse tenoren van de MR willen van geen fusie weten, wat betekent dat een Vlaams ini- tiatief ter zake de facto het einde van de regering betekent.
Opmerkelijk toch, hoe ondanks de vijandigheid tussen de PS en de MR die partijen in dit dossier op dezelfde lijn staan. De politiezones kristalliseren zich eerder rond PS- of MR- gemeenten.
Klutst men alles bij mekaar, dan zouden de zones waar de liberalen zwaarder doorwegen plots onder controle van de PS komen te staan, want nog steeds aan de macht in Brussel.
Een samensmelting zou ook een centraler beheer van de middelen teweegbrengen, waar- door – jawel – transfers zouden gecreëerd worden. De PS heeft ook contra-argumenten van interne aard. Zomin als de MR een figuur als Rudi Vervoort (PS) graag de controle ziet ver- werven over ‘hun’ politiezones, zo gruwelen de plaatselijke PS-potentaten van dit scenario.
Kan men zich inbeelden dat een enge machtsmens als Brussels burgemeester Yvan Mayeur er nog maar aan denkt de controle over ‘zijn’ politie te laten schieten? De vraag klinkt reto- risch, en is het ook.
Nog dit. Naast heel wat praktische bezwaren die de Franstalige halsstarrigheid verklaren, is er de onmiskenbare link tussen het landschap van de politiezones en de bestuurlijke versnip- pering in negentien gemeenten. Wie ernstig over de zaak nadenkt, moet dit verband erken- nen, en dat percipieert men sterk aan Franstalige zijde. De ene plaag kan een andere ontke- tenen, dus willen ze die fuserende politiegeest stevig in de fles houden.
KNIN.
Dwars door Vlaanderen
10 december 2015
6
Meteen was districtsburgemeester Peter Wouters van de N-VA zijn meerderheid kwijt. Hij beschikte voortaan nog slechts over 14 zetels (N-VA, Open Vld en CD&V) tegenover een oppositie die er 15 had (Vlaams Belang, PVDA en het kartel sp.a/Groen). Het Vlaams Belang mocht dan wel voorstellen bij tijd en wijle voor een tegengewicht te willen zorgen, dat werd hooghartig afgewezen.
Het gekibbel begon pas goed na de vakantie toen door de opposi- tie veranderingen aan de begroting werden voorgesteld. Meteen eiste Frank Geudens (een nogal komische figuur bij de roodhuiden) in de zitting van september dat districtsvoorzitter Wouters vrijwillig zijn ont- slag zou geven.
De ‘districtsburgemeester’ weigerde dat. Waarop een discussie volgde die bijna een uur duurde. Wouters gaf uiteindelijk toe om de vraag voor het ontslag aan de raad voor te leggen, maar dat werd met een tweederdemeerderheid afgekeurd. Dat maakte evenwel geen einde aan de betwisting. Die duurde ongeveer een halfuur.
Gerechtsdeurwaarder
Toen het even kalm werd, ging Wouters gewoon verder met de zit-
ting. Maar dat was buiten het Vlaams Belang gerekend. Die had een gerechtsdeurwaarder uitgenodigd om een pv op te stellen, omdat ook twee punten van de partij geweerd waren uit de agenda, ondanks het feit dat ze op tijd waren ingediend.
De deurwaarder zat ‘anoniem’ in de publiekstribune en nam nota toen Wouters bleef weigeren. “Ik ga hiermee naar de gouverneur. Ik betreur dat u de wetgeving niet beter kent”, sneerde Jan van Wesen- beeck (Vlaams Belang). Toen de door de oppositie voorgestelde begro- tingswijziging op tafel kwam, onder de vorm van een amendement, werd die door de hele oppositie gestemd, inbegrepen het Vlaams Belang. De blokkering was compleet. Er moest voortgewerkt worden met voorlopige twaalfden. Aan de knoeiboel schijnt nu een eind te komen. N-VA, CD&V en Open Vld gingen onderhandelingen aan met Groen, dat daarmee meteen de kartelovereenkomst met de socialis- ten verbrak. Woede alom bij Geudens en trawanten, en bij de extreem- linkse PvdA die uit de boot vallen. Peter Wouters kondigde aan een stap opzij te zullen zetten. Bob Reijnders, voorzitter van Groen Deurne, zei
“dat Groen zijn verantwoordelijkheid neemt”. Dit besluit brengt een
schepenzetel op. Pagadder
Het was de jongste maanden de moeite om de districtsraad van Deurne bij te wonen. Er werd met de regelmaat van een klok theater opgevoerd om duimen en vingers af te likken. Alles begon met het ontslag van Bruno Denys van de N-VA. Begin dit jaar stapte hij uit de partij en ging als onafhankelijke.
Kiest Linkebeek anders?
Zondag zijn er verkiezingen in de faciliteitengemeente Linkebeek. Omdat de incivieke Damien Thiéry zichzelf zo graag ziet en niemand anders op de burgemeestersstoel kan verdragen, heeft hij zijn gemeente opgezadeld met deze zeer uitzonderlijke stembusslag.
Een grapje dat de 4.700 Linkebekenaren meer dan 25.000 euro kost.
Grote vraag is of zijn kiezers dat echt appre- ciëren. De inzet heeft immers niets met het algemeen belang te maken, maar alles met het ego van een dorpspolitieker. We zijn benieuwd naar het resultaat dat zijn partij ‘LB’ zal beha- len. Vroeger stond ‘LB’ voor ‘Liste du Bourg- mestre’, maar vermits Thiéry geen burgemees- ter meer is, heet zijn lijst nu ‘LinkeBeek’. Zo gemakkelijk heeft hij het ditmaal niet, omdat er langs Franstalige kant een onverwachte con- current is opgestaan, de lijst ‘La Droite’. Hoewel die liberale lijst slechts vier kandidaten wist te ronselen, kan ze toch één tot twee zetels in de wacht slepen, wat voor Thiéry tot gezichtsver- lies zou leiden.
Blanco
De Nederlandstalige partij Pro-Link heeft geen kandidatenlijst ingediend, om de eenvou- dige reden dat haar mandatarissen geen ont- slag indienden uit de gemeenteraad en zich steeds verzet hebben tegen nieuwe verkiezin- gen. Uit principe neemt die partij dan ook niet deel aan de stembusslag, ook al had een deel- name haar één of twee extra zetels kunnen opleveren. Pro-Link heeft haar kiezers opge- roepen om zondag blanco te stemmen. Het is niet uitgesloten dat ook Franstalige kiezers dat advies zullen volgen.
Belangrijker nog zijn de resultaten binnen de LB-lijst: nogal wat raadsleden zijn de ego- tripperij van Thiéry al een tijdje beu, waardoor zijn voorkeurstemmen wel eens in dalende lijn zouden kunnen gaan. Indien Thiéry evenwel opnieuw een hoge score behaalt, is de kans
groot dat hij op 12 januari 2016 andermaal zal worden voorgedragen als burgemeester.
Aangewezen burgemeester
In dat geval draagt Thiéry waarschijnlijk de titel van “aangewezen-burgemeester”, zodat hij meteen opnieuw alle functies van burge- meester kan uitoefenen. Nadien is het aan de Vlaamse regering om binnen twee maan- den zijn benoeming te bevestigen of te weige- ren. Dat is een uitzonderingsregel, die deel uit- maakte van het BHV-compromis en die enkel geldt voor de zes Vlaamse faciliteitengemeen- ten rond Brussel. Toch is het niet helemaal zeker dat Thiéry na de voordracht automatisch
‘aangewezen burgemeester’ zal worden, aan- gezien zijn benoeming door de Vlaamse rege- ring met succes geweigerd werd. Juristen gaan aan dit verhaal een vette kluif hebben.
Intussen verloopt de kiescampagne bijzon- der kalm. Zaterdag moesten de eerste affi- ches nog geplakt worden. De campagne blijft beperkt tot het droppen van foldertjes in brie- venbussen. De Nederlandstaligen blijven er erg rustig bij. Met het indienen van zijn ontslag als burgemeester heeft Erik de Bruycker een groot deel van de spanning weggenomen. De man is niet langer de kop van Jut die het burgemees- tersambt ‘gekaapt’ heeft. Toch blijft hij nog een tijdje ‘ontslagnemend’ burgemeester, en als het aan sommige juristen ligt, kan die periode veel langer duren dan Thiéry graag zou willen.
De Bruycker kan het Thiéry nog een tijd knap lastig maken. We wensen hem daarbij veel
inspiratie toe. BL
Noem een kat een kat
“Loverboys” Sabri B., Samir F. en Muharem B. weten op 15 december of ze al dan niet de cel ingaan voor het in prostitutie dwingen van minderjarige meisjes die ze verleid en in hun macht hadden. Voor de gazetten is Sabri B.
Antwerpenaar, Samir F. Waasmunsternaar en Muharem B. Beverenaar, al laten hun voorna- men geen twijfel bestaan bij Jan met de pet, het blijft blijkbaar nog steeds politiek correct
“not done” voor de media om een kat een kat te noemen. Spreken over een crimineel trio van allochtone origine dat een door zijn cul- tuur ingepeperd misprijzen voor meisjes en vrouwen etaleert, komt niet bepaald over als een schending van mensenrechten of privacy.
De echte sinjoor en Waaslander zal dat graag bevestigen.
Turkije schrapt expo in Genk
Het Turkse ministerie van Cultuur schrapt de expo in C-Mine in Genk wegens verhoogde terreurdreiging. Volgens Murat Aliciguzel, cul- tureel attaché aan de Turkse ambassade in Brussel, hebben de veiligheidsmaatregelen in België na de aanslagen in Parijs een te grote invloed op de mogelijke bezoekersaantallen.
De Turkse regisseur Nuri Bilge Ceylan zou de expo openen. Begin dit jaar kwam hij in het nieuws voor zijn kritiek op de Turkse overheid.
Burgemeester Wim Dries: “Er is geen veilig- heidsprobleem in Genk”, en het is extra jam- mer dat deze expo niet doorgaat “omdat we hiermee ook een groot deel van de Turkse bevolking in Genk konden bereiken”. Waar- schijnlijk heeft het Turkse ministerie gelezen dat de stad Genk van de Vlaamse overheid 100.000 euro krijgt dat moet toelaten een plan van integrale aanpak uit te werken in de strijd tegen gewelddadige radicalisering.
Kunstgrepen
“Truken van de foor” zijn nodig als het Brugse OCMW omwille van de recente rege- ringsmaatregelen minder zal opstrijken en toch de bouw van woonzorgcentrum Molenwijk wil laten afwerken. In 2016 ontvangt het 33,3 mil- joen aan overheidssubsidies, 21,3 miljoen van het RIZIV voor de ligdagen in de woonzorgcen- tra, 5,3 miljoen voor het uitbetalen van leeflo- nen en 6,6 miljoen aan loonsubsidies. OCMW’s kunnen helaas niet rekenen op verminderde werknemersbijdragen en dit in tegenstelling tot privébedrijven. Oneerlijke concurrentie of niet,
het moet 40 miljoen euro voorschieten met volgende kunstgrepen: de overschotten van het kasresultaat aanwenden, vijf jaar lang per jaar 3 miljoen euro van het eigen patrimonium verkopen en de rest via leningen financieren.
De Nieuwe Primitieven
Een kunststichting als initiatief om te bewij- zen dat Brugge ook in de 21ste eeuw artistiek leeft. Oprichter David de Graef wil internatio- nale kunstenaars naar zijn Brugse woning lok- ken om er een tijdje in zijn residentie te ver- blijven en nieuw werk te scheppen. Inspiratie kunnen ze putten uit het verre en het recente verleden van het legendarisch houten huis in Groeninge. Zijn galerij en B&B Nuit Blanche bevinden zich nabij het Bonifaciusbrugje, alge- meen aanzien als een liefdesbrug. Het voorma- lige huidenvettershuis, later ververshuis, werd in de 19de eeuw een smidse. Baron Joseph Vanderelst zorgde voor de laatste restauratie, en introduceerde er Liliane Bael bij koning Leo- pold III. Albert en Paola brachten er hun huwe- lijksnacht door. Winston Churchill was er een graag geziene gast, en Colin Farrell verbleef er gedurende het draaien van de film “In Bruges”.
