€ 2,20
73ste jaargang • nummer 11 • donderdag 16 maart 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Het was een teken van machteloosheid.
In verschillende kranten gaf minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) vorig weekend een uitgebreid interview. Vaak een pagina groot. Maar eigenlijk met slechts één boodschap: de hervorming - lees de verla- ging - van de vennootschapsbelasting moet er dringend komen. Want anders kost dat jobs. Even was weer de econoom en oud- journalist Van Overtveldt aan het woord: het tarief vennootschapsbelasting (de belasting op bedrijfswinsten) is in België met 33,99 procent te hoog.
Zelfs als we er allerlei fiscale voordelen van aftrekken bedraagt het reële tarief goed 27 procent. Dat is meer dan het Europees gemiddelde van 25 procent. Bovendien zijn de andere EU-landen volop bezig hun tarie- ven te verlagen. Een klassieke manier om multinationale ondernemingen te lokken.
Volgens Van Overtveldt moet dat tarief ook in België omlaag, anders laten grote bedrij- ven voor hun investeringen steden als Ant- werpen of Brussel links liggen. En lopen we dus nieuwe banen mis.
Een economische analyse die staat als een huis. Maar wat een econoom wil, is daarmee nog geen politieke wet. Federaal coalitiepart- ner CD&V zit sinds vorige herfst in de politieke loopgraven: een lagere vennootschapsbelas- ting komt er enkel als ook hogere of nieuwe belastingen worden opgelegd.
Een meerwaardetaks op aandelen bijvoor- beeld. De CD&V wil haar linkse achterban paaien met het argument dat bedrijven al genoeg geschenken hebben gekregen. Maar zo’n meerwaardetaks is onbespreekbaar voor N-VA en Open Vld. Premier Charles Michel (MR) heeft dan maar het dossier naar zich toegetrokken. Vraag is of hij voor een oplos- sing kan zorgen. In een interview met L’Echo vorig weekend liet hij al blijken er niet echt in te geloven. De kans is reëel dat de hervor- ming van de vennootschapsbelasting er dit jaar niet komt. En wellicht ook in 2018 niet.
De CD&V zal op de rem blijven staan omdat ze de N-VA die trofee niet gunt. Een belang- rijk dossier verdwijnt daarmee in de ijskast.
Het bevestigt het vermoeden dat de regering- Michel mentaal al in lopende zaken is.
De begroting of fluiten in het donker
Met de begroting is het niet anders. Van- uit de Wetstraat wordt de indruk gewekt dat de regering goed bezig is. Er moet bij de begrotingscontrole net voor de paasvakantie slechts 300 miljoen euro worden gevonden.
En er is een buffer van 700 miljoen euro.
“Wat is het probleem?”, hoor je bij de rege- ringspartijen. Het probleem is dat deze rege- ring fluit in het donker. Want de toestand van de overheidsfinanciën blijft zeer veront- rustend. Dat er nu niet zwaar moet worden bespaard, is het resultaat van het uitstelge- drag van de regering-Michel. Momenteel gaat men ervan uit dat het begrotingstekort in 2017 -1,7 procent van het bbp zal bedragen.
Een jaar geleden was de doelstelling af te klokken op -1,4 procent. En in 2015 was er sprake van een begrotingstekort van -1 pro- cent in 2017 om in 2018 een begroting in evenwicht te hebben. Michel beweert dat het nog kan, maar niemand gelooft hem.
Verkiezingen op 14 oktober 2018?
Als er geen hervormde vennootschapsbe- lasting komt en ook geen sanering van de begroting, dan kunnen we ons terecht de vraag stellen of het met deze regering nog zin heeft door te gaan tot het voorjaar van 2019.
Waarom de federale verkiezingen niet laten samenvallen met de gemeente- en provincie- raadsverkiezingen van 14 oktober 2018? Dan wordt de periode van de facto lopende zaken toch wat ingekort. De kans dat dit gebeurt is echter klein. De regering-Michel zal blijven aanmodderen tot in 2019. Daar zijn verschil- lende redenen voor. Ten eerste doen de rege- ringspartijen het in de peilingen niet zo goed.
Verkiezingen vervroegen wordt pas realistisch als die trend gekeerd is.
Maar vooral: de lokale verkiezingen worden voor veel partijen gezien als een opstap naar de stembusslag van 2019. Kiezers houden van winnaars en wie als eerste uit de lokale ver- kiezingen van 2018 komt, zal kunnen mees- urfen op de ‘flow’ van die zege. N-VA hoopt dat op die zondagavond 14 oktober een groot deel van Vlaanderen geel kleurt. Die overwin- ning moet een goed half jaar later dan verzil- verd worden. Eigenlijk rekent CD&V op het- zelfde, steunend op de lokale verankering. En de MR van Charles Michel telt in Wallonië nu al meer burgemeesters dan de PS, met dank aan de vele landelijke gemeenten. Dat her- halen in 2018 kan een voorbode zijn op suc- ces in 2019. Dus blijft het plan de verkiezings- kalender niet te bruuskeren. Trouwens, men stelt zich in de partijhoofdkwartieren nu al de vraag met welke trofeeën men in 2019 naar de kiezer kan stappen. De thema’s liggen naar verluidt al klaar bij de Vlaamse partijen. De Open Vld hoopt dat de jobgroei aanhoudt en wil daarmee uitpakken. Ook de N-VA denkt daaraan, maar wil toch ook op een ander paard wedden: veiligheid. Want als de eco- nomie in 2018 in een recessie terechtkomt, dan is van de ‘job-bonus’ geen sprake meer.
Lopende zaken tot oktober 2018?
Bakt de regering-Michel er nog wat van de komende maanden, ja het komende jaar?
Niemand verwacht het. Iedereen heeft er zich al bij neergelegd dat de begroting op orde krijgen uitgesloten is. En de beloofde hervorming van de vennootschapsbelasting komt er niet dit jaar en wellicht ook niet in 2018. Misschien toch die federale verkiezin- gen vervroegen en laten samenvallen met de lokale stembusslag van 14 oktober 2018?
Milli Görüs, een wolf in schaapsvacht
We brachten het als eerste uit in onze editie van 11 augustus vorig jaar: het grote Turkse cultuurcentrum dat gepland wordt in Strombeek-Bever, heeft banden met de antiwesterse organisatie Milli Görüs (‘De Nationale Visie’). Dit werd dinsdag in het weekblad Humo in een opmerkelijk artikel bevestigd. Vooral de beschrijving van het fundamentalistische en staatsgevaarlijke karakter van die organisatie valt op.
De lokale vzw Hicret is momenteel gehuis- vest in een klein pand aan de Villegasstraat in Strombeek. Het betreft een voormalig café, met een kleine gebedsruimte. Op de inkomdeur lees je, eentalig in het Neder- lands, ‘Turks Cultureel Centrum’. Tot voor kort trok de lokale moskeegemeenschap weinig aandacht en waren er nauwelijks of geen klachten van overlast. De vereniging werd zelfs betrokken bij het lokale kermisgebeuren en promootte zich daarbij met luide Turkse muziek en gebak.
Communauté musulmane
De ambities van Hicret waren evenwel ietwat groter. Vorig jaar kocht de vzw een volumineus handelspand aan de Grimberg- sesteenweg, bij de inkom van Strombeek.
Meteen werden er inpandige verbouwings- werken gestart. Pas maanden later diende de Schaarbeekse “Communauté Musulmane de Belgique” een officiële aanvraag in bij het Grimbergse gemeentebestuur om de han- delsbestemming te wijzigen naar deze van een cultuurcentrum.
Daarin werd gesproken van een nut- tige oppervlakte van 988 vierkante meter, wat zeer aanzienlijk is. Naast een gebeds- ruimte, vergaderzalen en een cafetaria zou
het gebouw beschikken over vijf klaslokalen, voor in totaal 86 personen. Het gaat dus hele- maal niet over een bescheiden ontmoetings- ruimte voor een lokale Turkse gemeenschap van enkele tientallen gezinnen. Hier is een soort Koranschool in de maak, waarmee men naschoolse lessen wil geven aan Turkse jonge- ren uit een hele regio.
Omdat die aanvraag gepaard moest gaan met een openbaar onderzoek, werd hieraan ruchtbaarheid gegeven door de oppositie. Hier- door werden bij het schepencollege meer dan 300 individuele bezwaarschriften ingediend.
Het gemeentebestuur wist de initiatiefnemers evenwel te overtuigen de aanvraag in te trek- ken en te vervangen door een gewijzigde ver- sie, waarbij men binnen het oorspronkelijke handelsgedeelte van het gebouw zou blijven.
Aldus gebeurde: er kwam een licht gewijzigde aanvraag binnen voor een cultuurcentrum van nog steeds 988 vierkante meter.
Bezwaarschriften van tafel
Groot voordeel voor het schepencollege is dat nu geen openbaar onderzoek meer nodig is en dat zelfs geen rekening moet gehouden worden met de 300 ingediende bezwaarschrif- ten.
Lees verder blz. 2
André Gilles neemt ontslag als voorzitter Publifin
(elke gelijkenis met een bloedzuigende teek is puur toevallig)
In dit nummer:
bon voor
gratis boek
Actueel 16 maart 2017
2
Uit de smalle beursstraat
De onmogelijke gezondmaking van de NMBS
Het eigen vermogen van de NMBS is al een hele tijd negatief.
Min 50 miljoen euro. Een normaal privébedrijf zou dan het fail- lissement kunnen aanvragen. De schuld van de spoorwegmaat- schappij groeit elk jaar met tientallen miljoenen euro’s. Al een verbetering met een aantal jaar geleden, toen die schuld met zo’n 200 miljoen euro per jaar steeg. Gelukkig is er de jaarlijkse overheidsdotatie van 3 miljard euro. Anders was het boeken toe voor de spoorwegmaatschappij. Niemand kan erom heen:
de NMBS is doodziek. Kan de nieuwe topvrouw daar verande- ring in brengen?
Enorme schuldenberg
Het valt te betwijfelen. Sophie Dutordoir zal wellicht niet ver- der raken dan het beheersen van de schuldgroei. Die is onder haar voorganger, Jo Cornu, maar deels onder controle geraakt.
In 2008 bedroeg de totale schuld 2 miljard euro. Vandaag torst de NMBS een schuld van 3,2 miljard euro, en netwerkbeheer- der Infrabel zo’n 2,2 miljard euro. 5,4 miljard euro in totaal dus.
De oorzaak: wanbeleid in het verleden. Een weinig rendabel bedrijf met megalomane projecten, dat is de NMBS. Denk maar aan het project met pakjesvervoerder ABX. Of de bouw van de gigantische stations in Luik en Bergen. PS-projecten die door de belastingbetaler moeten worden gefinancierd.
Voor Dutordoir komt het erop aan die schuldenberg op zijn minst onder controle te houden. De tijd dringt. In 2023 wordt
Slaagt Sophie Dutordoir, sinds 7 maart de nieuwe baas van de NMBS, erin om van de spoorwegmaatschappij een performant en gezond bedrijf te maken? De kans is klein, om politieke en bedrijfsmatige redenen. Nochtans dringt de tijd: in 2023 wordt de reizigersmarkt vrijgemaakt en verdwijnt de stolp van de overheid over de NMBS.
reizigersvervoer geliberaliseerd. Dan moet de NMBS een per- formant bedrijf zijn. Het probleem is echter dat de commerci- ele inkomsten vooral moeten worden gebruikt om de putten te dempen. Investeren om klaar te staan voor de liberalisering is er niet meer bij. De hoge overheidsdotatie van 3 miljard helpt om de NMBS boven water te houden. Dat zal niet eeuwig blij- ven duren. Op een vrijgemaakte markt is zo’n staatssteun ver- boden. Dan zal de NMBS op eigen benen moeten staan.
Geen plan
Probleem is dat er geen plan klaarligt om het tij te keren.
Er is geen beheersovereenkomst meer waarin duidelijke doe- len worden gesteld. De laatste liep van 2008 tot 2012 en werd daarna tijdelijk verlengd. Het enige wat vaststaat, is dat de overheidsdotatie tussen nu en het einde van de legislatuur wordt afgebouwd.
Moeten de tarieven dan omhoog? Dat zou financieel soelaas kunnen brengen, want sinds de eeuwwisseling is het aantal rei- zigers met 60 procent gestegen, tot 226 miljoen per jaar. Maar de tarieven van de NMBS zijn relatief hoog in vergelijking met andere vervoersmiddelen. Een reis naar zee en terug per trein kost al snel meer dan 30 euro. Voor dat bedrag vlieg je gemak- kelijk naar Zuid-Frankrijk of Noord-Italië. Hogere prijzen blij- ven mogelijk, zeggen belangenverenigingen, maar dan moet er extra geïnvesteerd worden. Daarvoor is te weinig geld. De
NMBS zit ook vast aan de vergoeding per kilometer reizigers- vervoer die het aan Infrabel moet betalen: 7,8 euro per kilo- meter. Een hoog tarief, veel hoger dan de vergoeding voor het goederenvervoer dat daarmee sterk gepromoot wordt. Maar op die manier financieren de reizigers het goederentransport.
Aan Dutordoir om die afspraken te herzien.
Vakbonden en politiek
Blijvend probleem bij de NMS is de syndicale invloed en de politisering. De vakbonden hebben er een nooit geziene machtspositie. Het doet denken aan een overheidsdienst uit de jaren zeventig. Voor een niemendal wordt gestaakt. In de publieke sector is wellicht enkel de case van de luchtverkeers- leiders van Belgocontrol erger. De federale regering slaagt er maar niet in een minimale dienstverlening op te leggen.
En dan is er nog de politiek die altijd en overal zijn zeg wil hebben in het bedrijf. Vraag is hoe de verhoudingen tussen manager en de politiek verankerde raad van bestuur zullen ver- lopen. Het is ook aan de top moeilijk om de neuzen in dezelfde richting te krijgen. Sophie Dutordoir, die een CD&V-etiket heeft, zal in die raad van bestuur onder andere rekening moeten hou- den met haar voorganger Marc Descheemaecker (N-VA). MR en PS (federaal wel in de oppositie) zien elk staatsbedrijf als een francofone speeltuin. Bestuurders en toplui met een ver- schillende politieke achtergrond botsen wel eens binnen de NMBS. Op het afscheidsfeest van Jo Cornu was Descheemaec- ker niet eens aanwezig.
Angélique VAnderstrAeten
De olifant danst
“De man die de Indiase olifant laat dansen”, zo noemt zelfs het extreemlinkse blad De Wereld Morgen (lente 2017) de “rechtse” Indiase premier Narendra Modi. En dat was nog vóór de recente verkiezingen in de deelstaat Uttar Pradesh, die Modi’s partij een spectaculaire zege opleverden.
Uttar Pradesh telt ruim 200 miljoen men- sen, met een dubbel zo grote bevolkingsdicht- heid als het overbevolkte Vlaanderen. Om nog andere redenen was de staande ovatie voor Modi, naast onverwacht, politiek zeer belang- rijk. Modi is sedert zijn jeugd militant van de hindoe-nationalistische zuil, waarvan de Bha- ratiya Janata Party (BJP) de politieke belicha- ming is.
Voor die partij werd hij in 2001 premier van de westelijke deelstaat Gujarat, waar hij bijna meteen geconfronteerd werd met zware gods- dienstrellen. Moslims hadden een treinwagon met hindoebedevaarders in brand gestoken, en de 59 slachtoffers werden grootschalig gewro- ken. Uiteindelijk vielen er een 1.100 doden, van wie driekwart moslims.
Het is in India al vaker gebeurd, en een poli- ticus van de sociaaldemocratische Congrespar- tij zou er mee weggekomen zijn, maar dit keer eisten de media en allerlei gesubsidieerde of vanuit het buitenland gesponsorde ngo’s Modi’s vel.
“Keizer van het hindoe hart”
Zijn onverwoestbare reputatie van Hindu Hrdaya Samrat, “keizer van het hindoe hart”, heeft Modi toen verworven. Enerzijds greep hij onmiddellijk in en bedwong hij de rellen zo efficiënt als mogelijk. Dat hebt u niet in de media vernomen, waar Modi integendeel van niets minder dan “genocide” beschuldigd werd.
Maar anderzijds boog hij niet voor de laste- raars. Over allerlei specifieke incidenten waar- voor hij verantwoordelijk gesteld werd, zijn processen gevoerd, aangespannen door Modi’s tegenstanders maar gewonnen door Modi. Zijn in de leugenpers zeer gevierde critici vielen één voor één door de mand eens ze aan een formele ondervraging onderworpen werden.
Ondanks een vijandige centrale regering (Con- gres 2004-‘14) werd zijn naam over de hele lijn gezuiverd.
Het nam niet weg dat de VS-regering hem in 2005 de toegang tot het land ontzegde toen hij uitgenodigd werd om over Gujarats eco- nomische doorbraak te komen vertellen. Zijn eigen partijleiding trachtte af te blokken dat hij in 2014 de BJP-kandidaat voor het premier- schap werd, maar de basis wist haar ertoe te dwingen.
Zelfs op de vooravond van die verkiezing riep The Economist op om vooral niet voor Modi te stemmen, hoewel het hele zakenmilieu voor hem duimde; precies zoals het blad in 2016 fel pleitte tegen Donald Trump.
Straffer dan Trump
Modi’s klinkende kieszege in 2014, één week voor die van de N-VA bij ons, was dé grote
trendsetter voor de populistische doorbraak in het VK en de VS van 2016. Ook Boris John- son en Trump moesten zowel tegen de ver- enigde media als tegen hun eigen partijlei- ding opboksen.
Zelfs De Wereld Morgen geeft toe: “De elec- torale aardverschuiving die Narendra Modi in 2014 in India teweeg bracht, kreeg nog geen fractie van de aandacht die blijft uitgaan naar de verkiezing van Donald Trump in de VS.
Daardoor weten wij niet dat Modi qua electo- rale strategie diens perfecte voorloper was; al gedroeg Modi zich, vergeleken met zijn Ameri- kaanse evenknie, als een koorknaap.”
Modi, van zeer arme komaf en spartaans in zijn levenswijze, deed eigenlijk veel straffer dan Trump. Die overwon de beschuldigingen van ocharme belastingontduiking en seksu- ele onwelvoeglijkheid, terwijl Modi tegen een wereldwijde reputatie van massamoordenaar moest optornen.
Maar een ‘winner’ is hij wel. Economisch is India nu het enige BRICS-land met hoge groei- cijfers. Ook zijn campagnes voor onder meer algemene properheid en een toilet per gezin komen beter van de grond dan in India gebrui- kelijk was. Verder oogst hij veel steun met zijn beleid van nationale eenheid, tegen de lang- durig opgebouwde kankercultuur van quota en voorrechten voor minderheden.
Fanatici
Het ideologisch gemotiveerde deel van zijn achterban, waaronder de campagnevrijwilli- gers, werd echter wat teleurgesteld. Precies zoals de N-VA bij ons zette hij het institutio- nele en culturele deel van zijn agenda (waaron- der de afschaffing van de bestaande wettelijke discriminaties tegen de hindoe-meerderheid) in de koelkast, om de economie aan te zwen- gelen.
Die was onder de vorige regering terug in het socialistische moeras terecht aan het komen, en Modi was de geknipte man om er weer vaart in te krijgen. Toch gooit de BJP haar basis wat kruimels toe, symbolische wapenfeiten die tenminste het gevoel wekken dat de partij ideologisch nog op koers zit. Verder mag zij de haar vijandige media dankbaar zijn: die schil- deren haar af als fanatiek hindoegezind, wat volstrekt niet met het feitelijke beleid klopt, maar bij de kiezers beter ligt dan de lauwe werkelijkheid.
Alleszins zijn de hindoe-kiezers van Uttar Pradesh in veel grotere aantallen gaan stem- men dan in het verleden, uitgesproken ideo- logisch en in blok. Daarmee hebben ze de BJP een historisch grote zege bezorgd: meer dan 80 procent van de zetels. KoenrAAd elst
Milli Görüs, een wolf in schaapsvacht
Vervolg van blz. 1
Die mogen zonder meer van tafel geveegd worden. Het zag ernaar uit dat de aanvraag tot bestemmingswijziging door het schepen- college zou worden goedgekeurd. De meer- derheidspartijen CD&V en Groen lieten zich charmeren door enkele woordvoerders van Hicret, die zouden blijk geven van een goede integratie en nobele intenties (zoals het orga- niseren van taallessen Nederlands). De bur- gemeester vond het niet haar taak de banden met Milli Görüs te onderzoeken. Bij meerder- heidspartij Open Vld (3 collegeleden op 9) is men kritischer voor de wolf in schaapsvacht.
De partij had opgevangen dat er een aparte ingang zou moeten komen voor vrouwen en had onder meer daartegen geprotesteerd in een uitvoerig onderbouwd bezwaarschrift.
Normaal gezien zou het college eind maart een beslissing treffen.
Kalifaat
Het artikel van Humo kan behoorlijk wat roet strooien in dit dossier. Journalist Raf Sauviller vond de officiële bevestiging van de link tussen Hicret en Milli Görüs op een Duitse webstek. Hij is bijzonder scherp voor die fundamentalistische organisatie en we citeren hem dan ook graag, zodat u het ver- neemt uit een ‘onverdachte’ bron: “Vanaf het prille begin verwierp Milli Görüs elke
andere staatsvorm dan het op de Koran en de sharia gebaseerde kalifaat, dat desnoods met geweld moest worden opgelegd aan de hele wereld. Deze Turkse beweging is dan ook verregaand antiwesters, antidemocra- tisch en antiseculier. Ze verzet zich tegen de integratie van Turken in de Europese samen- leving, die ze in het verleden omschreef als
`barbaars’. De organisatie werd en wordt dan ook van alle kanten verweten integra- tie tegen te werken in haar educatieve acti- viteiten. Bovendien werd de organisatie, die wordt beschouwd als de Turkse variant van de salafistische Moslimbroeders, in het verleden geregeld in verband gebracht met het promoten en financieren van religieus geweld. In 2006 werd het toenmalige hoofd van Milli Görüs in Keulen ervan beschuldigd geld te hebben doorgesluisd naar scherm- vennootschappen van Al Qaida.”
Sauviller besluit terecht dat het om een staatsgevaarlijke organisatie gaat, die een bedreiging vormt voor de democratie en de rechtsstaat. Onder meer in Nederland, waar Milli Görüs erg sterk staat, wordt de organi- satie om die reden scherp in de gaten gehou- den door de veiligheidsdiensten. Zeer terecht besluit Sauviller: “Je kunt je als gemeente- raad dan ook maar beter afvragen of je zoiets
wel in huis wilt.” Bl
Actueel
16 maart 2017 3
Hopelijk geen zeurpiet
Mijnheer de directeur,
Nadat uw voorganger een aantal keren bruut en onbeholpen als een olifant door de porseleinwinkel denderde, en nu in alle stilte uitwijkt naar het Integratiepact - wat dat ook mag betekenen -, moogt gij hem komen opvolgen in het Minderhedenforum, een mengelmoes van etnisch-culturele min- derheden en geëngageerde welzijnswerkers, dat zich tot doel stelt: ‘niveaus informeren, overtuigen en impact op het beleid verwer- ven, op weg naar een open, democratische en solidaire samenleving.’ Dat is niet niks en het staat, zoals gewoonlijk in die kringen, stijf van nietszeggende en allesomvattende wolligheid. Het is geweten dat uw Minder- hedenforum een progressieve en derhalve flink gesubsidieerde instantie is die zo’n 15 jaar geleden ontstond, toen links nog mee de lakens uitdeelde en er, buiten het Vlaams Belang, zo goed als niemand was die daar hardop zelfs maar een minimum aan kri- tische bedenkingen bij durfde maken. De sacrosancte politieke correctheid werd nog niet zo belaagd als vandaag de dag.
Dat dat ondertussen wél zo is, mocht uw voorganger net voor zijn snelle aftocht in december vorig jaar aan den lijve ondervin- den, toen hij zich – en meteen ook uw orga- nisatie – hopeloos belachelijk maakte in de onzalige en onredelijke zwartepietenpole- miek. Als nooit voorheen kreeg een organi- satie - de uwe - de hoon van een flink deel van de bevolking over zich heen. Velen daar- van deden dat niet omdat ze politiek, laat staan partijpolitiek, geïnspireerd waren, maar gewoon omdat het hun gezond verstand vér te boven ging en het jaarlijkse kinderfeest werd verpest door beroepsgediscrimineer- den en beroepsagitatoren. Om enige geloof- waardigheid terug te winnen, was het meer dan dringend nodig dat zeurpiet Wouter van Bellingen zijn boeltje pakte.
En nu is ’t gebeurd: gij zijt aangetreden en gij legt uw eerste verklaringen af. Eentje daarvan vind ik bijzonder interessant: “Door oog te hebben voor wat ons bindt en tege- lijk respect te hebben voor elkaars verschil- len, kunnen we komen tot een inclusieve
maatschappij. Ik koester onze superdiverse maatschappij, en wil streven naar een cor- recte beeldvorming van personen met een migratieachtergrond. Want de manier waarop we naar elkaar kijken bepaalt onze realiteit.”
Houd u vast, zet u neer, of trek je veiligheids- gordel aan voor wat ik nu ga zeggen, want gij gaat dat van mij niet verwachten: ik kan een eind meegaan in dat verhaal. Ademt gij nog? Is uw bloeddruk onder controle en is het uitgebarsten zweet al aan het afkoelen?
Ik hoop het.
Met wat gij zegt, is absoluut niks mis.
Maar - en dan word ik toch wat kritisch - laten we wel wezen: het moet van twee kan- ten komen. Daarmee wil ik zeggen dat de etnisch-culturele minderheden ook ónze verschillen, tradities en gewoonten moeten leren respecteren, en die in een juist dag- licht moeten stellen. Mocht gij erin slagen uw gezellen mee op dat spoor te krijgen, zodat er wederzijds respect en begrip kan ontstaan, dan denk ik dat al een groot deel van uw bevlogen missie zal geslaagd zijn.
Overigens, ik hoop dat gij van mij wilt aannemen dat de minderheden in ons land in een ongelooflijke luxepositie zitten en bevoordeeld zijn tegenover veel landen vanwaar tal van hier wonende minderheden afkomstig zijn. Daar zijn immers geen inte- gratiecentra en minderhedenfora. In flink wat van die landen worden zelfs geen minderhe- den geduld. Misschien is het goed dat tijdens uw werkzaamheden in het achterhoofd te houden. Jullie krijgen hier dus heel veel kan- sen. Het enige dat wij vragen, is dat ook wij gerespecteerd worden en dat onze onschul- dige tradities niet onder druk gezet worden door een geveinsd antiracistisch discours dat alleen maar tot doel heeft aan platte politiek te doen en te spuwen in de milde hand die weldoend wil voeden. Dat kan toch niet veel gevraagd zijn?!
Zijn wij akkoord? Dan ben ik zeker dat gij geen zeurpiet zult zijn. Dan kunnen wij op een normale manier met elkaar praten en elkaar respecteren. Ik heb daar alvast geen moeite mee.
Briefje aan Landry Mawungu
Sarah was voorheen verbonden aan het Cen- trum Interculturalisme, Migratie en Minderhe- den van de KUL, was ook projectmedewerk- ster bij de ‘Empowerment van etnisch-culturele minderheden’ van het Minderhedenforum en doet nu aan professioneel ontwikkelingswerk in Vietnam.
Paul is ‘master in de cultuurwetenschap- pen’ en voormalig lector aan de Arteveldehoge- school, auteur van enkele publicaties waarin hij zich kant tegen het overdrijven van problemen met migranten en werkt mee aan het weten- schappelijke project ‘Gluren bij de buren’, een onderzoek naar de beeldvorming rond Oost- Europese migranten. In zijn vrije uren is hij ook medewerker van de extreemlinkse nieuws- webstek “DeWereldMorgen”.
Het volk ter hulp geroepen
Vorige week kregen de zekerheden van Sarah en Paul toch even een deuk. Terwijl het echtpaar in het buitenland verbleef, had een groep zigeuners zijn intrek genomen in hun mooie herenhuis te Gent. Meer zelfs, het echt- paar ontdekte dat ze voor de oplossing van dit probleem op geen hulp moeten rekenen van de Gentse autoriteiten. Het stadsbestuur van Termont voert een beleid van grote tolerantie ten aanzien van zowel krakers als overlast van- wege zigeuners.
En de politie was niet bereid daar voor Sarah en Paul een uitzondering op te maken. In de steek gelaten door de ideologische verwanten in het bestuur, deed het echtpaar dan maar beroep op het volk om gerechtigheid te laten geschieden. In een bericht op Facebook legde Sarah de situatie uit en vroeg iedereen om soli- dariteit te tonen en vooral het bericht zoveel mogelijk te delen.
Dit lukte wonderbaarlijk goed. Veel te goed zelfs. Er kwam een golf van sympathie met Sarah en Paul op gang, samen met heel wat verontwaardiging over de krakersactiviteiten.
Sommige reacties keerden zich tegen de over- last die zigeuners al jaren in Gent veroorza- ken. Sarah en Paul, die zich normaal gezien verontwaardigd zouden verzetten tegen elke vorm van etnische stigmatisering, hadden zich dan ook even laten gaan en zelf in hun bericht benadrukt dat het over “Roma” ging.
Sommige reacties hadden gesuggereerd, met de typische overdrijving die we kennen van zatte nonkels op een familiefeest, dat men maar beter het recht in eigen handen kon nemen.
Kraken in de linkse mythologie
Sarah en Paul toonden zich geschrokken over de doos van Pandora die ze hadden geopend. De reacties van het volk waren niet precies wat zij hadden gewild. Het waren niet zozeer hun tolerante en intellectuele vrienden die zich hadden laten mobiliseren voor hun zaak, maar gewone Vlamingen die er niet voor kozen elk woord af te wegen op zijn politieke correctheid.
Het echtpaar haalde snel het eerste bericht van Facebook en stak in een nieuw bericht een vermanende vinger op naar de iets te enthou- siaste blijken van solidariteit. Ze vroegen de politie zelfs om de zigeuners te gaan bescher- men (alsof de toogpraat op Facebook ernstig te nemen was), iets wat de politie van Termont dan weer wel wilde doen.
In een tribune in De Standaard van maan- dag deed Paul er nog een schepje bovenop.
Hij deed zijn beklag over het beeld van vreem- delingen als een bedreiging voor de veiligheid en over de ongecontroleerde sociale media
“die de fatsoensnormen overschrijden”. Ook is, volgens hem, kraken “het echte probleem niet”. Wel het gebrek aan voorzieningen voor
“vluchtelingen”.
Voor de situatie van rechteloosheid waarin hij en zijn vrouw nu zelf beland zijn, heeft Paul minder begrip: “Het is volstrekt onbegrijpelijk dat de politici dit euvel in de wetgeving niet al lang weggewerkt hebben.” Indien het hem niet persoonlijk was overkomen, zie ik Paul anders nog niet voorop lopen in een betoging
tegen krakers.
De problematiek van het kraken is al vijf- tig jaar oud. Het feit dat de overheid er steeds uiterst tolerant tegen optreedt en dat gaten in de wetgeving nooit behoorlijk werden opge- vuld, heeft veel te maken met de ideologie van Pauls leeftijds- en geestesgenoten, die nog steeds zeer sterk op ons politieke beleid weegt.
In de mythologie van de soixante-huitards en hun telgen in de politiek, hebben krakers nog altijd een beetje het imago van moderne Robin Hoods.
Het Gent der socialisten
Dat precies in Gent, waar socialisten al bijna dertig jaar aan de macht zijn, het kraken meer dan elders wordt getolereerd, is dan ook geen toeval. De politie heeft er op dit ogenblik weet van minstens 159 gekraakte panden.
Ook de problemen van Gent met zigeuners bestaan al jaren. Verder dan wat nutteloos pamperbeleid kwam het stadsbestuur nooit.
Een typisch voorbeeld was de kraak van het klooster op de Muide, waar in 2015 enkele tien- tallen zigeuners hun intrek hadden genomen.
Termont liet dit niet alleen toe, hij belastte ook een aantal vzw’s om de betrokkenen aan een job en een vaste woonst te helpen. De Roma bleken daar echter niet in geïnteresseerd. Een jaar later kraakten ze gewoon een ander huis.
Termont, nog steeds een lieveling van onze pers, werd nauwelijks herinnerd aan zijn jaren- lange verwaarlozing van de zigeunerproblema- tiek en de krakersplaag. Merkwaardig genoeg mocht hij van de journalisten zelfs een steen gooien naar “het gebrek aan initiatief” van de federale regering. Geen enkele persjongen her- innerde hem aan de motie die N-VA in 2015 had ingediend op de gemeenteraad, met pre- cies de vraag aan de regering om een wet- gevend initiatief te nemen tegen de kraak- praktijken. Termont en alle partijen van zijn meerderheid stemden tegen. Enkel het Vlaams Belang steunde de motie van de N-VA.
De moraal van het verhaal
De parabel van de kosmopolieten en de kra- kers leert ons kernachtig veel over onze tijd en onze samenleving. Over de nog vaak verbor- gen realiteiten van immigratie. Over wijdver- breide wetteloosheid en straffeloosheid in de schaduw. Over beleidsmensen die problemen negeren die niet in hun ideologisch wereld- beeld passen, tot ze door grote publieke aan- dacht verplicht worden om in actie te komen.
Over een slapende pers, die nog maar eens gepasseerd wordt door de sociale media.
Maar de hoofdrol in de parabel is weggelegd voor Sarah en Paul, stereotiepe linkse intellec- tuelen die best kunnen leven met de negatieve gevolgen van ongecontroleerde immigratie, zolang die zich enkel uitstrekken tot het kloot- jesvolk en niet binnendringen in hun villa’s en statige herenhuizen. En wanneer dit dan toch gebeurt, willen ze eigenlijk vooral een oplos- sing voor hun allerindividueelste probleem.
Hun ideologische beeld bijstellen, dat wei- geren ze pertinent. Krakers en zigeuners wen- sen ze in geen geval gestigmatiseerd te zien.
Deze zenden ze gewoon opnieuw de samen- leving in, waar ze dan maar door de gemeen- schap moeten opgevangen worden. Dat dit met zeer grote waarschijnlijkheid tot proble- men en overlast voor andere mensen zal zor- gen, wensen ze niet te weten.
Niet dat Paul en Sarah niet in staat zijn tot morele veroordelingen. Die sparen ze echter voor mensen die geen enkel misdrijf hebben gepleegd, maar wel hun verontwaardiging over het gebeuren te weinig subtiel hebben uit- gedrukt. En uiteraard ook voor de “extreem- rechtse populisten”, zoals Paul ze noemt in De Standaard, waaronder we hoogstwaarschijn- lijk iedereen moeten begrijpen die een poli- tiek beleid bepleit dat aan dit soort toestan- den op samenhangende wijze een einde wil maken en niet alleen wanneer ze eens opge- merkt worden door een uit de hand gelopen oproep op Facebook.
Jurgen Ceder
De parabel van de
kosmopolieten en de krakers
Sarah en Paul zijn wereldburgers. Zij staan boven de bekrompenheid van het klootjes- volk, dat zich zo gemakkelijk laat beïnvloeden door simplistische redeneringen, domme slogans en xenofobe reflexen. Sarah en Paul zijn breeddenkend. Voor mensen van andere culturen die ons land binnenkomen, bepleiten zij openheid, gastvrijheid en gulheid.
Wie daarover kritische geluiden laat horen, kan op hun morele veroordeling rekenen.
ParaSieten
Parasieten aller landen, verenigt u! Alain Tabart en Michel Cornelis waren vicevoorzitters van de Waalse waterbeheersmaatschappij SPGE. Hun mandaten eindigden in december 2016 en zij hebben nu zogenaamde “gouden parachutes” gekregen van respectievelijk 557.000 en 205.000 euro. Juridisch is daar klaarblijkelijk niets tegen te beginnen. Alain Tabart is een PS’er.
Hij is een voormalig medewerker van Jean-Claude van Cauwenbergh toen die tussen 1995 en 1999 Waals minister van Begroting, Financiën, Werkgelegenheid en Opleiding was. Michel Cor- nelis heeft een cdH-signatuur. Hij was de kabinetschef van minister Guy Lutgen, de vader van de huidige cdH-voorzitter Benoît Lutgen. Cornelis was bereid ongeveer een derde van zijn uit- tredingsvergoeding te laten vallen. Tabart niet. En dan zijn ze bij de PS verbaasd dat de maoïs- ten van de PTB veel van hun kiezers inpikken…
Steekvlam
Vorige week dinsdag ging in de Kamer onder leiding van N-VA’er Brecht Vermeulen de commissie-Politieke Vernieuwing van start.
Na de graaicultuurschandalen willen de opge- jaagde partijen met uitgestreken gezichten en van ernst gefronste wenkbrauwen regeltjes gaan uitvinden om bij de publieke opinie op zijn minst de indruk te doen ontstaan dat het hen echt menens is.
De voorstellen stroomden dan ook haast overmatig binnen, zo in de zin van ‘kijk eens, hoe goed en serieus wij wel zijn…’ Maar of die commissie zoden aan de dijk zal brengen en of al die voorstellen ook zullen besproken wor- den, is nog maar de vraag. In de voorbije jaren is er al vaker zo’n commissie geweest, maar altijd doofden die snel uit als een steekvlam.
Hoewel ze geen effectieve leden mogen leveren, mogen de kleine fracties elke dins- dag tot 30 juni toch komen meedenken over politieke vernieuwing en voorstellen indienen.
Als men tot een consensus komt, gaan die resultaten naar de klassieke commissies, waar ze nog eens gaan besproken worden en zul- len gestemd worden. Maar daarin stemmen alleen de erkende en dus niet de kleine frac- ties… En dat moet allemaal voor 21 juli gebeu- ren. Wie leeft, zal zien…
Nooit anders geweest
Grote kanonnen zitten er niet in. Het zijn hoofdzakelijk ‘backbenchers’ die weinig of geen boter op hun hoofd hebben. Alleen Groen vaardigt de haast onvermijdelijke en vrij bekende Charlie Chaplin Calvo af. (Ja, juist, de man die gretig gratis viptickets aanvaardde van een internationale tabaksgigant voor het dansfestival Tomorrowland.)
En de sossen doen dat met de lijzige Monica de Coninck aan Vlaamse zijde en grauwe PS- krokodil André Frédéric aan Waalse kant. Deze twee hebben wellicht de opdracht om het alle- maal niet zo’n vaart te laten lopen en op de rem te gaan staan. Bovendien zou er al een akkoord zijn tussen de meerderheidspartijen om zeker geen wisselmeerderheden met de oppositie aan te gaan inzake bepaalde voor- stellen.
En daarmee belandt de commissie-Politieke Vernieuwing alvast helemaal terug in de oude politieke cultuur waarin de meerderheidspar- tijen uiteindelijk het mooie weer zullen bepa- len. Het is nooit anders geweest en het zal nooit anders zijn… Geeuw!
De Kamer en polygamie
Vorige donderdag stond de goedkeuring van een overeenkomst betreffende de soci- ale zekerheid tussen het koninkrijk België en het koninkrijk Marokko aan de agenda van de Kamer. In dit nieuwe verdrag staat in de toe- lichting: “In het oude verdrag werd het overle- vingspensioen in gelijke delen over meerdere weduwen verdeeld, wat niet altijd billijk was.
In dit verdrag wordt het overlevingspensioen verdeeld tussen de weduwen rekening hou- dend met de lengte van het huwelijk.
Er is aldus een billijkere oplossing gegeven aan een feitelijke situatie waar wij de gevol- gen van dragen.” Een en ander komt erop neer dat België de facto polygamie erkent, wat evenwel voor de Belgische strafwet een straf-
Roddels uit de Wetstraat
Dossier 16 maart 2016
4
baar feit is. Barbara Pas (VB), die de bevoegde minister hier eerder al over ondervraagd heeft, maar nul op het rekest kreeg, riep de Kamer dan ook op deze overeenkomst niet goed te keuren en zij beriep zich in haar uitgebreide argumentatie tegen polygamie op een column in Knack van Zuhal Demir (vandaag N-VA- staatsecretaris) uit 2014 waarin deze in het kader van de overeenkomst onder meer had verklaard: “Het is zonder meer onaanvaard- baar dat België polygamie op één of andere manier ondersteunt.
De regering moet zo snel mogelijk onder- handelingen opstarten met Marokko om alle bepalingen die strijdig zijn met onze rechtsbe- ginselen uit dat verdrag van 1971 weg te wer- ken. (…) Daar worden geen compromissen over gesloten. Nooit.” En wat gebeurde? Inder- daad, de overeenkomst werd vlotjes goedge- keurd, met steun van … de N-VA. Alleen het VB en Vuye en Wouters stemden tegen. Hallo, Zuhal, luisteren ze nu al niet meer naar u?
Blaffende honden
Even onwaarschijnlijk ging Zuhal Demir uit de bocht toen Unia, het ‘Belgisch Bureau van de Gedachtepolitie’, ter sprake kwam. Die van Groen en de PVDA kwamen natuurlijk huilen dat het een schande was dat zij bij haar aan- treden als staatssecretaris kritiek op die vet gesubsidieerde instelling had geleverd. Aan de andere kant van het politieke spectrum - opnieuw Vuye en Wouters en het VB - hoor- den we daarentegen dat het allemaal niet ver genoeg gaat en dat er minstens aanpas- singen aan Unia of zelfs de ontbinding van Unia nodig zijn.
De staatssecretaris gebruikte intussen al heel wat minder gespierde taal in haar ant- woorden en herleidde alles tot: “Unia heeft een perceptieprobleem en wij moeten daar- aan werken.” Wat Barbara Pas deed beslui- ten dat de politiek correcte collega’s en de gedachtepolitie van Unia op beide oren kun- nen slapen, want dat de blaffende honden van N-VA toch niet bijten. Als toemaatje slingerde ze nog een citaat van Bart de Wever in de ple- naire vergadering: “Afschaffen vanwege totaal zinloos en omdat het centrum een permanente bedreiging voor het recht op vrije menings- uiting vormt.” Peter De Roover en de zijnen zwegen als vermoord, staken ‘kop in kas’ en wachtten tot de storm was overgewaaid…
Goed werk
Het is de verdienste van Kristien van Vae- renbergh (N-VA) en haar fractieleden om het jaren aanslepende dossier van het ontbre- ken van een deftig statuut voor pleegzorgers (pleegouders) uit de impasse te halen en een statuut voor hen uit te werken, samen met hun regeringspartners. Er is flink wat parlementair werk aan voorafgegaan, maar het resultaat is er. En het mag duidelijk zijn dat er een deug- delijke regeling voor ouders, pleegouders en het kind uit de bus is gekomen. Alleen de PS en de PVDA zijn blijven zeuren en neuzelen. Voor hen is het nooit genoeg en zij zijn chagrijnig dat een ‘asociale’ en ‘rechtse’ regering er uit- eindelijk toch in slaagt de neuzen in dezelfde richting te krijgen. Al is er op andere domei- nen een stilstand, gelukkig kan in een aantal dossiers dan toch enige vooruitgang geboekt worden. Als het goed is, zeggen we het ook.
Reaganomics
Trump gelooft blijkbaar ook in wat later
“Reaganomics” heette en wat Reagans repu- blikeinse uitdager in 1980, George H. Bush (zijn opvolger in 1989), “voodoo-economics”
noemde. Het principe is eenvoudig: verlaag de belastingen en er blijft veel meer geld over om te investeren in de economie of om te consumeren. Aanvankelijk ontvangen de belastingen dan minder inkomsten, maar dat wordt weldra gecompenseerd door een bloeiende economie.
Reagan drukte die belastingverlaging door.
Een prestatie die Trump nooit kan evenaren, want Reagan had het nadeel dat hij heel zijn presidentschap (1981-1988) met een Demo- cratische meerderheid in het Congres moest regeren. De belastingtarieven werden toch drastisch verlaagd en vereenvoudigd, en de economie begon (eerst aarzelend) te herle- ven, zij het op tijd om Reagan toe te laten zijn herverkiezing te winnen.
De vroegere Amerikaanse president had nog een programmapunt gemeen met de huidige. Reagan was ervan overtuigd dat het
“Rijk van het Kwade” zoals hij (overigens terecht) de Sovjet-Unie noemde, erop uit was het Westen te ondermijnen. Goedschiks als het kon en kwaadschiks als het moest, zoals de documenten van het Warschaupact bewe- zen die het nieuwe democratische Polen ont- hulde. Reagan stopte dus enorme sommen in defensie; juist zoals Trump beloofd heeft.
Reagan had aanvankelijk met schurken als Brezjnev, Andropov en Tsjernenko te maken vooraleer hij in Gorbatsjov een fatsoenlijke gesprekspartner kreeg.
Reagan pompte veel geld in zowel nut- tige als schimmige defensieprojecten. De ver- maledijde kruisraketten, waartegen indertijd honderdduizenden naïeve sullen in Brussel betoogden, kregen de Sovjets op de knieën.
Maar Reagans Star Warsschild tegen raket- aanvallen kwam nooit uit de theoretische startblokken en er werden miljarden dollars aan verspild. In combinatie met “Reagano- mics” waren de gevolgen niet mis.
Reagan schrapte massaal in andere fede- rale uitgaven, zoals sociale programma’s, maar dat hielp niet. De begrotingsput werd dieper en dieper. Zijn opvolger George H.
Bush werd verkozen met de slogan “No new taxes. Read my lips.” Hij moest noodgedwon- gen de belastingen verhogen om de begro- ting in evenwicht te krijgen en verloor zijn herverkiezing. Trump heeft niet alleen meer geld beloofd voor defensie, hij wil tevens de ellendige infrastructuur (snelwegen, brug- gen, gebouwen) vernieuwen in combinatie met minder belastingen. De kwadratuur van de cirkel?
Islam en migratie
Reagans aandacht ging vooral uit naar de communistische dreiging, gezien de Sovjets een jaar voor zijn presidentschap nog hun legers over de Afghaanse grens joegen. De Sovjets stonden op het punt de oorlog in Afghanistan te winnen, tot de Amerikanen aan hun mohammedaanse bondgenoten stingerraketten gaven voor luchtafweer. Dat leidde (tezamen met de bevolkingsexplosie in de moslimlanden) tot de nederlaag van die ene boevenideologie, die prompt vervangen werd door een even schurkachtige leer, zij het met meer racistische en seksistische fanatici dan het communisme.
Reagan had het voordeel dat er in eigen land en bij zijn bondgenoten nauwelijks com- munisten waren, terwijl het Westen door de schuld van de eigen domme politici opge- zadeld zit met miljoenen aanhangers van die haatideologie. Trump mag het oplossen, gedemoniseerd door alle pseudoprogressie- ven. Ook Reagan kende de problemen met migratie. Als gouverneur van Californië had hij gemerkt hoe Amerikanen hun banen ver- loren en vervangen werden door goedkopere illegale Mexicanen die niet protesteerden als de bazen hen uitpersten. “Het wordt tijd dat wij de controle over onze grenzen terugkrij-
gen”, zei Trump Reagan letterlijk na. Reagan tekende een wetgeving waardoor werkge- vers zwaar beboet werden als ze illegalen werk gaven. Maar tezelfdertijd stond hij een massale legalisatie toe, die er natuurlijk toe leidde dat gelukszoekers uit heel het conti- nent bleven toestromen in afwachting van een nieuwe amnestie. Trump praat wel over een muur, maar het lijkt erop dat hij niet veel anders kan handelen dan zijn voorganger.
Schandaaltjes en schandalen
De heren hebben nog iets gemeen: een niet al te gelukkige hand in de keuze van hun medewerkers. Reagan was iemand die men niet moest lastigvallen met details. Een groot contrast met zijn voorganger Jimmy Carter, die persoonlijk het rooster opstelde voor het gebruik van het tennisveld van het Witte Huis. Trump is als zakenman ook iemand van de grote deals en niet van de kleine letter- tjes, daar heeft hij zijn advocaten voor. Wel komt het “you’re fired” vlug uit zijn mond, terwijl Reagan onervaren of onbekwame medewerkers nooit zelf de wacht aanzei.
Het gevolg van die manier van leiding geven waren schandaaltjes en schandalen, zij het dat die bij Trump al van voor zijn president- schap dateren.
Reagan, die een veel betere acteur was als president dan als filmster, slaagde erin, in tegenstelling tot Trump, met charme, grapjes en gespeelde naïviteit de beschuldigingen van tegenstanders te ontmijnen. Zijn bijnaam was lange tijd “The Teflon President” omdat niets aan hem bleef kleven. Een bezoek samen met kanselier Kohl aan het oorlogs- kerkhof in Bitburg, waar ook SS’ers begra- ven liggen, overleefde hij gemakkelijk door de schuld op de rug van zijn medewerkers te schuiven. Dat was wel enigszins een “Holly- woodschandaal”, omdat de Waffen-SS altijd de zwartepiet krijgt in films, terwijl de Wehr- macht meestal ontsnapt.
Maar het grootste schandaal van Reagans regering was zijn eigen schuld en het maakte hem in de laatste twee jaar van zijn presi- dentschap vleugellam. Geleidelijk werd dui- delijk dat de VS grote hoeveelheden wapens via Israël hadden verkocht aan Iran, ondanks een wet die dat verbood na de gijzeling van Amerikanen in dat land. Met het geld finan- cierden de Amerikanen de contraguerrille- ro’s in Nicaragua die de extreemlinkse rege- ring van de sandinisten bevochten. Kwestie van geen tweede Cuba te krijgen in de ach- tertuin van de VS. Niemand kon ooit bewij- zen dat Reagan akkoord ging met die finan- ciering, maar dat maakte het nog erger. Alles gebeurde onder zijn neus, door zijn natio- nale veiligheidsadviseur en diens assistent.
Op slag vroeg heel de VS zich af wat een pre- sident nog waard was die duidelijk de teugels niet in handen had. Reagan mocht zich beper- ken tot gesprekken met Gorbatsjov over de vermindering van kernwapens en hij boekte daar succes mee. Maar voor de rest was zijn rol in zowel de binnenlandse als de buiten- landse politiek uitgespeeld.
De media als vijanden
Reagan won zijn eerste verkiezing met 51 procent van de stemmen en was dus geen
“minderheidspresident”. Daar konden de media hem niet op pakken en de Democra- ten bezaten de meerderheid in het Congres, zodat de mediavrienden geregeld zwegen en verzwegen. Bij zijn herverkiezing haalde Rea- gan 59 procent, zodat hij de media een tijdje de mond snoerde. Maar hij had toch weer twee dingen gemeen met de huidige pre- sident. Zijn waarderingscijfers waren bij het begin van zijn presidentschap erg laag en het duurde een paar jaar vooraleer die omhoog gingen. En Ronald Reagan had een gruwe- lijke hekel aan de media. Zijn dagboeken zijn één bittere klacht over kranten en televisie- zenders die altijd op zoek waren naar een nieuw schandaal, die alles uitvergrootten en die zich graag lieten gebruiken om perslek- ken te publiceren die hen geleverd werden door vriend en vijand. Jan neckers
Reagan en Trump (2):
de gelijkenissen
Vorige week beschreef ik de grote verschillen tussen die twee Republikeinse presi- denten. Maar hun programma’s bevatten ook veel gelijkenissen.
Actueel
16 maart 2017 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Gekwetste zielen
We vragen ons af wat de onfortuinlijke Hilde Crevits kan hebben bezield om uitspra- ken te doen over de schoolbetrokkenheid van allochtone ouders. Wat ze zei was overigens banaal en bezwaarlijk schokkend te noemen.
Toch moest en zou het Vlaams Parlement een debat houden over de ontboezemingen van de onderwijsminister. Gefundenes Fressen voor verenigd rood en groen. Caroline Gen- nez (sp.a) trok alle registers open. De dag van de plenaire was het tot overmaat van ramp internationale Vrouwendag, zodat Gennez haar verhaaltje kon ophangen aan holle frasen over emancipatie en gelijke kansen. In ieder geval waren de mensen in het veld zwaar aange- daan door de uitlatingen van Crevits. Ja, van kleuterjuf Lien tot de allochtone ouders Leila en Mehmet, die zich tomeloos voor de school inzetten, allemaal waren ze tot in het diepst van hun ziel gekwetst. Crevits moest excuses aanbieden. Gennez tapte ook wat oplossin- gen uit het vermolmde vat: meer diversiteit in het lerarencorps, onderwijs “met respect voor de thuistaal” en uiteraard meer midde- len. Origineel.
PISA
Geregeld werd verwezen naar de fameuze PISA-onderzoeken die een soort internatio- nale onderwijsrangschikking maken. Telkens zo’n studie verschijnt, krijgen we hetzelfde rie- deltje te horen. Onze vrienden van de Franse Gemeenschap zitten ergens onderaan bij de zeer exotische landen, en Vlaanderen doet het natuurlijk heel goed, maar moet oplet- ten om niet af te glijden. Het blijkt wel dat leerlingen van Turkse en Marokkaanse oor- sprong hier opvallend slechter scoren dan in met ons vergelijkbare landen. Het door Crevits aangekaarte probleem is dus geen bedenksel, vond onder andere Koen Daniëls (N-VA). Het onderwijs levert al grote inspanningen, maar ouders dragen ook een verantwoordelijkheid.
Met de standpunten van Crevits is dus niets mis. Daniëls meende dat de redeneringen van Gennez en consorten aan de kromme kant waren. Bovendien is de financiële injectie niet voor de poes. Het racistische Vlaanderen dokt 900 euro per anderstalige kleuter om Neder- lands te leren.
Delirium
Wie onderwijs zegt, zegt Elisabeth Meule- man (Groen), die bijzonder goed op dreef was.
Ze zei zowaar iets zinnigs over ons schoolsy- steem (zie alweer PISA) dat toch niet zo heel goed is. Voor het overige verzonk ze in het gebruikelijke “superdiverse” delirium. Vanzelf- sprekend vond ook Meuleman dat Crevits de allochtone ouders heeft beledigd. De minis- ter spant zich onvoldoende in om iets te doen aan de segregatie in het onderwijs. De groene oplossingen? Het verhogen van het comfort van de kindjes door de inzet van “brugfigu- ren”, de thuistaal een plaats geven (een heel oud en twijfelachtig idee) en het aanleren van Nederlands zonder druk. Dat laatste is dan weer wel een idee voor met name N-VA, dat net de ouders wat meer wil stimuleren om hun kroost wat harder naar de taal van Vondel toe te leiden. Steen des aanstoots voor de linkse gelederen, Gennez sleepte er zelfs de Grond- wet bij en insinueerde dat men de andersta- lige kindjes zo van school zou willen trappen.
Gewaagd
Waarschijnlijk de enige die zich amuseerde, was Chris Janssens (VB). Crevits had ook eens “gevloekt in de multiculturele kerk” en mocht daarom spitsroeden lopen. Janssens verheugde zich dat de minister eindelijk de VB-analyse bijtrad – het kan worden betwij- feld of dat de bedoeling is geweest, maar het is leuk opgemerkt. Toch deed Janssens meer dan zich vrolijk maken; hij had zelfs oplossin- gen in de aanbieding, zoals het gewaagde idee- tje een aantal concentratiescholen om te vor- men tot inburgeringsscholen waar intensief zou kunnen worden gewerkt aan het aanle- ren van Nederlands en meer nog van normen en waarden. In de plaats van Janssens zouden we maar opletten. Voor je het weet, word je van apartheidsplannen beschuldigd.
Louis Michel eist humanitaire visa die Charles Michel bestrijdt
Politiek in België, een mens kan daar al eens van in de war geraken. Deze week was er veel aandacht voor het arrest van het Europees Hof van Justitie in Luxemburg, dat moest oordelen over de asielaanvraag van enkele Syrische inwoners van de stad Aleppo: die eisten dat België in een ambassade overzee een ‘humanitair visum’ zou uitreiken om die Syriërs toe te staan naar België te reizen om asiel aan te vragen, en vonden daarvoor zelfs gehoor bij een Franstalige rechter, die de Belgische staat een dwangsom oplegde bij weigering.
De Belgische regering, geleid door Charles Michel (MR) en vertegenwoordigd door N-VA- staatssecretaris Theo Francken, weigerde ech- ter en trok met de zaak naar dat Europees Hof.
‘Mensen in staat stellen een humanitair visum aan te vragen in consulaten en ambassades overzee met de bedoeling bij aankomst asiel aan te vragen zou ons hele asiel- en immigra- tiesysteem onderuithalen’, was de unanieme stelling van de Belgische regering, geleid door Charles Michel. Het Europees Hof volgde die stelling, en wees een verplichting tot afgifte van zo’n humanitair visum af.
De regering van Charles Michel houdt die lijn ook aan in de Europese Raad, waar de vertegenwoordigers van alle nationale lidsta- ten zetelen. De Belgische regering verzet zich mee tegen wijzigingen aan de Europese visa- wetgeving die zo’n uitreiken van humanitaire visa in consulaten of ambassades mogelijk zou maken.
Druk vanuit het Europees Parlement
Nochtans is er wel druk om zoiets moge-
lijk te maken. Met name vanuit het Europees Parlement. De Europese verkozenen des volks hebben daar op 12 april 2016, met liefst 459 stemmen tegen 206, een resolutie goedge- keurd die oproept om net het aanvragen van humanitaire visa in ambassades en consula- ten mogelijk te maken.
De exacte tekst luidt in punt 27: ‘Het Euro- pees Parlement is van mening dat personen die internationale bescherming zoeken, recht- streeks bij een consulaat of ambassade van de lidstaten een humanitair visum moeten kun- nen aanvragen, en indien een dergelijk huma- nitair visum na een beoordeling wordt ver- leend, de houder ervan wordt toegelaten op het grondgebied van de lidstaat die het visum heeft afgegeven met als enig doel een verzoek om internationale bescherming in te dienen;
is daarom van mening dat de visumcode van de Unie moet worden gewijzigd door speci- fiekere gemeenschappelijke bepalingen over humanitaire visa op te nemen.’
Het Europees Parlement eist exact het tegenovergestelde van datgene wat de Bel- gische regering van Charles Michel in de
Europese Raad en bij het Europees Hof van Justitie verdedigd heeft. En wie heeft die Euro- pese resolutie goedgekeurd? Jawel, de ALDE- groep van Guy Verhofstadt, met daarin... Louis Michel.
Die dus op EU-niveau stemde voor exact het tegenovergestelde van wat zijn zoon Charles met België bestrijdt... Hetzelfde bij de CD&V, waar Kris Peeters geacht wordt het regerings- beleid te steunen, terwijl Ivo Belet met links meestemde voor humanitaire visa.
Die opmerkelijke spreidstand is enkel te ver- klaren door wat critici het ‘democratische defi- cit’ van de EU noemen. Op het niveau van de Belgische nationale staat moeten de MR en coalitiepartner N-VA verkiezingen winnen, en zij weten dat de publieke opinie dit soort ver- halen aandachtig volgt.
Zij kunnen zich geen linkse lakse houding veroorloven. Maar in het verre Straatsburg, in het dure leder van de Europese salons, wor- den Europese parlementsleden bestookt door lobbyisten van tientallen linkse ngo’s, en pro- beren zij elkaar te overtreffen in ‘bekommernis om de mensenrechten’. Bijgevolg worden daar aan de lopende band naïeve teksten gestemd, die bij uitvoering tot een electorale revolutie in de EU-lidstaten kunnen leiden.
Mogen wij overleg tussen vader en zoon Michel aanbevelen? En wat meer realiteitszin in de EU-praatbarak?
HDG
Krakers en hun medeplichtigen
De eerste georganiseerde kraakacties in Nederland dateren al van 1964, meer dan vijftig jaar geleden. Toen ging het voornamelijk over het kraken van leegstaande panden, nog niet over inbraken en bezettingen van woningen waarvan de eigenaars alleen maar tijdelijk afwezig waren. Toch dateren de eerste pogingen tot Belgische wetgeving pas van 2003 en 2005, respectievelijk van CD&V en Vlaams Belang die toen allebei in de oppositie zaten. Dat was in de tijd van de paarse regeringen-Verhofstadt.
Maar toen CD&V in 2008 weer in de rege- ring zat, maakte zij er niet opnieuw werk van.
Als er nog steeds geen wetgeving is, zijn de opeenvolgende regeringspartijen daar ver- antwoordelijk voor, inclusief Groen, inclusief de socialistische partij van Termont, die de vermoorde onschuld uithangt. De oorspron- kelijke krakers waren meestal anarchisten en extreemlinkse activisten, maar ook dat is sindsdien veranderd: krakers zijn nu meestal zigeuners of illegalen, die in praktijk een soort diplomatieke onschendbaarheid genieten.
Dat verklaart waarom geen enkele traditio- nele partij hard wil of durft optreden tegen krakers en waarom er nog altijd geen anti- krakerswet is. Een ander probleem is dat kra- kers, net zoals terroristen en illegalen, altijd onmiddellijk bijstand krijgen van gehaaide
en gespecialiseerde linkse advocaten, zodat de slachtoffers van kraakpraktijken weerloos staan tegen al die juridische vuurkracht. Het is geen toeval dat de advocate van de kra- kersbeweging Mieke van den Broeck is, een advocate van het maoïstische advocatencol- lectief Progress Lawyers Network. Juist, dat is dezelfde Van den Broeck die probeerde de asielprocedures te forceren met de zaak rond het Syrische gezin, om zo een nieuwe tsunami van “asielzoekers” over heel Europa te ontketenen. Dit is een alliantie van mao- isten, illegalen, zigeuners en hun linkse en groene vriendjes in stadsbesturen, rechtban- ken en politieke partijen, die allemaal hebben samengespannen tegen de gemeenschappe- lijke vijand: de brave blanke Vlaming die nog een eigen huis heeft.
JAkHALS Voor DE rECHTEr
De molens van het gerecht malen soms bij- zonder traag, ook in Frankrijk. Daar wordt nu een schim uit een ver en gewelddadig verle- den voor de rechter gebracht: Ilyich Ramirez Sanchez, bekend onder de roepnaam ‘Carlos de Jakhals’.
Sanchez, een Venezolaan, was in de jaren zeventig en tachtig een exponent van het extreemlinkse pro-Palestijnse terrorisme dat West-Europa in zijn greep had. Hij is verant- woordelijk voor dodelijke terreurdaden. Voor vier bomaanslagen in Frankrijk (waarbij in totaal elf doden vielen) werd hij reeds tot levenslang veroordeeld, net als voor de moord op twee Franse politieagenten. De Jakhals bleef lang onvindbaar, tot een Frans eliteteam hem in 1994 in Khartoem bij de kraag vatte.
Sindsdien zit hij in de cel. Nu start ook nog een proces voor een granaataanslag op een winkel in Parijs, waarbij twee doden vielen.
Die aanslag vond plaats, houd u vast, in 1974. De advocate van Sanchez (die elke betrokkenheid ontkent) vindt dat een proces geen enkele zin meer heeft zo lang na de fei- ten, maar daar denken de weduwen van de slachtoffers anders over. “De wonden die de aanslag hebben gemaakt, zijn nooit geheeld”, verklaarde hun raadsman. “Ze hebben lang gewacht op dit proces.”
Dat is wel het minste wat men hierover kan zeggen, inderdaad.
