Boekverslag Nederlands Paarden zijn ook varkens door Guido van Heulendonk
Boekverslag door een scholier 6e klas aso
2272 woorden 17 jaar geleden
5,8
32 keer beoordeeld
Auteur Guido van Heulendonk
Genre Psychologische roman
Eerste uitgave 1995
Vak Nederlands
Complete titelbeschrijving:
Titel: Paarden zijn ook varkens, roman Jaar van eerste druk: 1995
Auteur: Guido van Heulendonk
Biografische schets van de auteur:
Guido schrijft onder een pseudoniem: van Heulendonk. Hij heet officiëel Guido Beelaert. Hij werd geboren in 1951 te Eeklo, België. Zijn eerste beroep was onderwijzer Engels, maar sinds 1985 is hij ook schrijver. In dat jaar bracht hij zijn eerste boek uit: Hoogtevrees. Enkele andere boeken die hij daarna schreef zijn:
Logboek van een narrenschip, Vreemde vogels, De echo van de raaf en De vooravond. Hij won verschillende prijzen met zijn boeken. Met De vooravond heeft hij in 1995 de Gouden Uil en de AKO
literatuurprijs gewonnen. Het boek werd bekroond met de Provinciale Prijs Letterkunde Oost-Vlaanderen.
Zijn nieuwste boek, Paarden zijn ook varkens, was ook goed voor een Gouden Uil.
Samenvatting:
De acteur Eduard Bottelaer woont vlakbij Gent. Op een zondagochtend ging hij naar de toneelrepetitie onder leiding van Novotkin. Na die repetitie had hij een afspraak met Helena, zijn vriendin. Hij ging eerst naar het toilet, waar het kletteren van urine hem deed denken aan de jeugdkampen van de Christelijke Jongensbeweging. Hij sprak bij het weggaan een jongeman aan, die niet reageerde. Daarna reed hij in zijn Eend naar de stationsrestauratie, waar Helena op hem wachtte. Zij wilde hem nog een keer spreken voor ze naar Amerika vertrok. Tegen een toiletjuffrouw zei hij dat hij terug zou komen om zijn tien frank te betalen. Dat deed hij echter niet. Toen Bottelaer uiteindelijk bij Helena arriveerde, kwam ze, na een gesprek over koetjes en kalfjes, met een verzoek.
Zittend in zijn tuin vroeg Bottelaer zich af waarom hij ja had gezegd. Hij keek naar de tortels in de tuin en herinnerde zich dat hij er vroeger een als huisdier had gekregen toen hij zijn been gebroken had.
Zijn huisbaas, oom Wanja, had na een schoorsteenbrand een metalen pijp in de schoorsteen gezet, daardoor kwam het geluid van onder andere tortels op het dak versterkt de woonkamer in. Bottelaer ergerde zich daar vaak aan.
Helena had hem verteld over een kunstproject: een tentoonstelling die gemaakt werd met spullen die Gentenaren tijdelijk afgestaan hadden. Zij had Bottelaer gevraagd of hij in die drie weken dat ze in Amerika was voorwerpen wilde verzamelen. Dat zou Boris, de man van Helena, dan in New York ook doen, zodat er een synthese tussen beide steden ontstond. Als ze terugkwam zou ze de voorwerpen selecteren en transformeren tot kunst.
Bottelaer hielp zijn buurvouw met het loskoppelen van de tuinslang. Daarna dronken ze wat en Monica vertelde over haar vakantie in Marabella. Bottelaer dacht aan de vakantie met Elly en aan een
treinongeluk, waarbij zijn vroegere vriendje zwaar gewond geraakt was. Toen Bottelaer naar het toilet ging, kwam hij langs de slaapkamer van Monica en wilde daar haar slipje meenemen voor zijn verzameling voor Helena. Monica kwam binnen en zei dat hij beter kon gaan.
Een dag later hing hij weer rond in de kroegen van Gent, waar hij in de krant las over de gestorven koning Boudewijn. Het begon te regen en hij besloot de regen in een potje op te vangen. Hij wees de kelner bij het afrekenen op een korreltje oogvuil. Terwijl hij naar de markt liep, meldde hij aan een agent dat er een auto fout geparkeerd stond.
Thuis at hij een aardbeientoetje, dat hem deed denken aan de aardbeienpluk bij oom Wanja, die eigenlijk oom Frans heette. Die had Bottelaer zijn geslachtsdeel laten zien en sinds toen was oom Frans nooit meer oom Frans. Hij liep naar de Renault die hij bij de garage mee had gekregen, omdat zijn Eend weer kapot was. Hij ontdekte dat de sleutels nog in het contact zaten. Een Marokkaans jongetje wilde hem wel helpen en nam hem mee naar de werkplaats van zijn vaders. Daar nam Bottelaer een verroeste schroef mee voor zijn verzameling. De auto werd geopend door een andere man. Toen Bottelaer wegreed hoorde hij een stel jongens "Auslander raus" roepen naar de Marokkaan. Meteen daarna stortte Bottelaer vijfduizend frank op de rekening van het ATC (Acteurs Tegen Racisme).
Hij keek uit het raam en besefte dat Helena nooit van hem zou houden. Die droevige gedachte deed hem denken aan de keer dat hij op het CBS-kamp dronken gevoerd was en een jong katje vermoord had.
De duiven gingen weer tekeer en Bottelaer pakte zijn karabijn, maar zette hem later weer terug. Hij ging naar de bibliotheek en las enkele kranten door.
Hij reed naar Deurle en ging een café in. Daar vroeg hij het adres van een vermoorde verpleegster en ging tegenover haar huis op een bankje zitten. Even later stak hij de straat over en raapte er een luciferdoosje op en nam het mee.
In de bibliotheek had hij bedacht dat hij wel een verzameling over de Gentse criminaliteit kon maken. Niet alleen via de krantenberichten, maar ook via de dingen die misdaad mogelijk maakten. Hij kocht een knipmes.
Later ging hij naar de Kuiperskaai, waar enkele mensen vermoord waren. Er was niks bijzonders te zien.
Alleen twee meisjes met een poedel en een ballon die hij besloot te volgen. Het meisje gaf de ballon af aan een jongetje van ongeveer zes jaar. Hij liet het touwtje los en de ballon schoot een boom in. Bottelaer haalde de ballon uit de boom en hij klapte. Bottelaer nam de ballonflard mee en legde hem in de doos bij de rest van de verzamelde spullen.
Hij ging naar de film met Karen. Daarna dronken ze bij Karen thuis koffie en praatten over Helena.
De volgende dag wilde hij met de karabijn op de duiven op dak schieten, maar hij deed het niet. Na de
repetitie ging hij naar Rudy's Petshop in Gent. De winkeleigenaar, Ruud, een oude schoolvriend van Eduard, kwam en ze herkenden elkaar meteen. Ze praatten over hun levensloop en Bottelaer vertelde over de tortels op dak. Ruud adviseerde een draad te spannen om de schoorsteenkap.
Bottelaer was een week ziek en daarna bracht hij zijn karabijn naar een pelshandel.
Op een avond overviel hem een gevoel van paniek: over een week kwam Helena terug en hij had pas weinig verzameld.
Na de repetitie ging hij naar een doe-het-zelfzaak en kocht draad, lange spijkers en lijm. Hij ging naar de bibliotheek en las daar een tijdschrift en de biografie van Friedrich Nietzsche. Hij had bij een examen een vraag over Niezsches ideeën niet kunnen beantwoorden.
Bottelaer klom het dak op en spande de draad om de duiven weg te jagen. Hij gleed uit en viel op het dak.
De brandweer had hem er van af gehaald en bij Monica binnengebracht. Hij zat in een stoel met zijn gekneusde voet en Monica deed de gordijnen dicht. Ze bedreven de liefde en Bottelaer hupte naar huis.
Daar ordende hij de verzameling en voegde het slipje van Monica er aan toe.
De volgende dag ging hij weer naar de bibliotheek en naar de kroeg. Omdat zijn voet erg pijn deed, ging hij naar huis. Het was al donker en Bottelaer besloot eerst nog even naar Karen te gaan. Zij gingen met elkaar naar bed en praatten over Helena en Boris.
Midden in de nacht reed hij door de schildersdorpen, maar omdat hij honger had sloeg hij de weg naar Gent in. Er was geen enkele patatkraam open, dus hij keerde terug naar huis. Hij vroeg het adres van Elly op en ging erheen. Toen hij onderweg een prostituee tegenkwam, ging hij eerst met haar naar bed en daarna ging hij naar Elly. Na een half uur nam hij het trommeltje van haar zoon mee. Er lag een brief van Helena in de bus. Ze bleef nog even in Amerika en ze stopte met het project. Bottelaer was boos en
verdrietig, dus hij zette de doos in een kanariekooi en maakte er een boot van die hij NOVOTKIN, zijn leraar van toneel, noemde. 's Avonds liet hij het schip te water.
De volgende morgen stond hij om acht uur in de stationshal en hij liep naar het toilet. Hij zag dat er een andere vrouw zat en hij legde uit dat hij kwam betalen. De vrouw zei dat het geld toch naar de baas ging en hij was verbaasd. Hij liep naar spoor negen en zag dat iemand er een colablikje had laten liggen.
Titelverklaring:
Paarden en varkens zijn heel verschillende dieren, maar toch hebben ze heel veel gemeenschappelijk. Dat geldt volgens de hoofdpersoon van dit boek ook voor mensen. Hij zegt dat alle mensen anders, maar toch hetzelfde zijn. Ze hebben namelijk dezelfde problemen, wensen, denkbeelden enzovoort. De auteur
vergelijkt dus paarden met varkens en zo ook mensen met elkaar.
Genre:
Het genre van dit boek is een liefdesroman. Een man die vreselijk verliefd is op een vrouw die naar New York vertrekt.
Het is ook een psychologische roman, want de hoofdpersoon blikt steeds terug op zijn verleden en verklaart daarmee hoe hij dingen in het leven ziet. Hij zoekt door middel van zijn verleden naar zijn identiteit en de zin van het bestaan.
Motieven:
Het belangrijkste motief is de liefde. In het boek draait alles om de liefde van de acteur voor de
kunstenares.
Een ander belangrijk motief in dit boek is onzekerheid. De hoofdpersoon is hevig verliefd op een kunstenares, maar zij niet op hem. Hij doet alles voor haar, maar twijfelt steeds of hij het goed doet.
Nog een motief is problemen uit de jeugd van de hoofdpersoon. Hij blikt steeds terug op dingen die hij in zijn jeugd heeft meegemaakt.
Opbouw:
Het boek is opgebouwd met flashbacks. Je krijgt steeds te lezen hoe de persoon is opgegroeid en wat hij meegemaakt heeft.
Personages:
De hoofdpersoon van het boek is Eduard Bottelaer. Het is een 40-jarige acteur, die wanhopig verliefd is op Helena, een kunstenares, die naar New York vertrekt. Zij beschouwt hem echter als een goede vriend en beantwoord zijn liefde niet. Eduard heeft al vele relaties achter de rug na zijn kortstondig huwelijk met Elly, een filosofe. Als Helena in New York is, heeft hij korte relaties met zijn buurvrouw, Monica, en Karen de zus van Helena. Bottelaer spreekt vaak mensen aan die hij helemaal niet kent en vertelt hen zijn visie op het leven. Zij besteden niet veel aandacht aan hem, omdat hij nogal een ongewone gedachtegang heeft.
Hij wil de wereld verbeteren, ondanks dat zijn leven vol mislukkingen zit.
Perspectief:
De auteur gebruikt het "hij-perspectief". Hij vertelt steeds wat de hoofdpersoon denkt, hoe hij zich voelt en wat hij doet.
Ruimte:
De hoofdpersoon woont in een omgebouwde boerderij in St.-Martens-Latem, een dorp aan de Leie, vlakbij Gent. De meeste tijd brengt hij door in Gent, bij de toneelrepetities en in enkele kroegen in die stad. In gedachten dwaalt hij vaak rond in New York, waar zijn vriendin Helena is.
Persoonlijk leesverslag
Ik vond het boek best interessant, maar erg moeilijk. Het onderwerp sprak me best aan. Het ging voornamelijk over de liefde en daar heeft iedereen mee te maken. Het onderwerp ligt dus gelukkig wel binnen mijn belevingswereld. Het boek gaat heel diep in op alles. Die Bottelaer dacht heel veel na en hij vergeleek altijd alles met elkaar. Soms waren dat echt vergelijkingen waarvan je denkt: waar heeft hij het in godsnaam over? Je moest dan een eind doorlezen en dan begreep je pas waar het over ging. Daarom vond ik het boek te moeilijk. De verhaallijn was redelijk duidelijk, al werd je door de flashbacks soms op een verkeerd spoor gezet. Af en toe snapte ik ook een paar bladzijden niet en kwam ik er pas aan het eind van het boek achter waar het om ging.
Sommige gebeurtenissen waren heel moeilijk met elkaar in verband te brengen, dus je moest even verder lezen om het te begrijpen. Het was allemaal wel heel herkenbaar wat er gebeurde. Bijvoorbeeld toen hij zijn sleutels in het contactslot liet zitten. Dat is zo'n moment wanneer je echt baalt. Dat was ook te merken aan de reactie van Bottelaer. Hij probeerde op alle manieren om het slot open te krijgen en na lang
proberen lukte het. De gebeurtenissen waren meestal dramatisch, maar er zat ook wat humor in. De
afloop vind ik niet echt bevredigend, want ik snap het niet. Het is een open einde, want je weet niet of Helena nog terug komt en of Bottelaer nog ooit gelukkig wordt.
Het verhaal begint meteen. Je zit ineens midden in het leven van de hoofdpersoon. Het is opgebouwd uit heel veel korte scènes die steeds onderbroken worden door de gedachten van Bottelaer. Dat is tevens een spel met de tijd, want die gedachten zijn meestal flashbacks naar de jeugd van die persoon.
De personages gingen niet echt voor me leven. Je wist te weinig van ze. Dat vond ik heel erg jammer. Ik kon me daardoor niet inleven in het verhaal. Ik kon wel een beetje meeleven met de hoofdpersoon. Zijn leven stond helemaal op zijn kop en hij deed er heel weinig aan om dat te veranderen. Het enige waar hij aan dacht was "zijn" Helena, die helemaal in Amerika zat. De personages deden wel heel veel dingen die ik nooit zou doen. Vooral de acteur dacht hele vreemde dingen. Van hem kom je het meest te weten wat hij denkt, maar eigenlijk weet je niks over zijn uiterlijk.
Het taalgebruik was heel moeilijk. De zinnen waren een beetje vreemd geformuleerd en er stonden ook af en toe Vlaamse woorden in die ik niet kende. Er waren weinig dialogen en teveel gedachten, vond ik. Hij sprak met bijna niemand en hij leefde eigenlijk meer in zijn eigen gedachtewereld. Het enige dat hij zei waren onnozele dingen tegen onbekenden. Van beeldspraak was er best veel sprake. Ik vond dat moeilijk, omdat het vaak hele vreemde dingen waren, zoals in de titel: Paarden zijn ook varkens. Als je zoiets leest, dan weet je niet meteen wat de schrijver ermee bedoelt.
