The Impact of the Damages Directive on the Enforcement of EU Competition Law 1
Summary
The thesis contributes to the discussion on the shaping of an optimal enforcement regime of the competition rules in the EU and more specifically on the adjustments to the enforcement system that have become necessary following the implementation of Directive 2014/104/EU. The objectives of this Directive on certain rules governing actions for damages under national law for infringements of the competition law provisions of the Member States and of the European Union appear to be two-fold: it aims (1) to foster the effectiveness of the competition enforcement regime by optimising the interaction between public and private enforcement, and (2) to ensure full compensation to victims of competition infringements. In other words, the Directive strives to guarantee the right to full compensation to victims of competition law infringements and to integrate the rules on damages actions into the enforcement regime in a way to ensure deterrence. Ensuring the right of compensation is not the single goal of the Directive, rather – as the CJEU has recognised in Courage and more recently in Skanska – the compensation of victims contributes to the effective enforcement of the competition rules by discouraging agreements or practices which distort competition.
The thesis studies the effects of an anticipated rise of civil damages actions and the solutions opted for by the Directive to overcome potential negative effects for an effective enforcement system. As there still exists a hotchpot of different rules across Europe even after the transposition of the Directive in Europe, the thesis studies the provisions of the Directive and refers only exemplarily to specific deviating national rules. The study focuses on three aspects for which an optimisation is crucial to achieve the Directive’s two main objectives. Both goals of effective enforcement and full compensation may be jeopardized by specific features of the EU leniency programme, the methodology for setting fines for competition infringements, and the allocation of civil liability among joint infringers. The study finds that an increased attractiveness of damages claims and the corresponding increase of civil liability for competition infringers will likely lead to negative effects on the deterrence effect of the EU enforcement regime and the victim’s right to compensation. Moreover, the thesis provides concrete policy recommendations to overcome these negative effects. These recommendations address each of the three main aspects to achieve optimal enforcement of the competition rules and the goal of full compensation. Below they are discussed in turn:
The Directive requires that civil liability will be distributed based on an infringer’s relative responsibility but has failed to provide national judges with any guidance for how to determine relative responsibility. The thesis proposes a methodology to determine relative responsibility that applies a combination of allocation criteria and distinguishes between direct and indirect purchasers on the one hand and other victims on the other hand. The proposal shows that the determination of contribution can be aligned with the Commission’s existing fining practice and is better suited to ensure deterrence and incentives to settle than the US no contribution rule or any other allocation criterion on its own.
Leniency incentives
The study finds that an increase of civil liability has negative effects on the attractiveness of the leniency programme. The decreasing numbers of leniency applications since the publication of the proposal of the Directive in 2014 appear to confirm the findings of the analysis (which were published for the first time in 2015). Following up on the previous findings, the study shows that allowing leniency applicants immunity from or a reduction of its civil liability in the same proportion that the leniency applicant receives immunity or a reduction from fines can overcome the negative impact on the enforcement regime without jeopardising the right to full compensation.
Integrating civil liability in the calculation of fines
A rise of civil liability in addition to the existing level of fines will likely lead to a disproportionate level of fines and in turn likely to result in over-deterrence. In light of those welfare losses, the study argues for a new methodology to reconcile fines and damages. By including the harm that was caused to victims of an infringement in the methodology for the calculation of fines, the proposal scores better in terms of deterrence than the current methodology without jeopardising the right to full compensation. This is true even if the level of follow-on actions remains unchanged.
The Impact of the Damages Directive on the Enforcement of EU Competition Law 3
Samenvatting
Deze dissertatie levert een bijdrage aan de discussie over de vormgeving van een optimaal handhavingsregime van de mededingingsregels in de EU en meer specifiek over de aanpassingen van het handhavingssysteem die noodzakelijk zijn geworden na de invoering van Richtlijn 2014/104/EU. De doelstellingen van deze Richtlijn betreffende bepaalde regels voor schadevorderingen volgens nationaal recht wegens inbreuken op de bepalingen van het mededingingsrecht van de lidstaten en van de Europese Unie lijken tweeledig te zijn: gericht op (1) bevorderen van de effectiviteit van de handhaving van het mededingingsregime door optimalisering van de interactie tussen publieke en private handhaving, en (2) garanderen van volledige schadevergoeding van slachtoffers van mededingingsinbreuken. Met andere woorden: de schadevergoedingsrichtlijn streeft naar garantie van het recht op volledige schadevergoeding van slachtoffers van inbreuken op het mededingingsrecht en het integreren van de regels voor schadevergoedingsacties in het handhavingsregime op een manier die afschrikkend werkt. Garanderen van het recht op schadevergoeding is niet de enige doelstelling van de Richtlijn, want – zoals het HJEU heeft erkend in Courage en meer recentelijk in Skanska –de vergoeding van slachtoffers draagt bij aan de effectieve handhaving van de mededingingsregels door ontmoediging van overeenkomsten of praktijken die de mededinging verstoren.
De dissertatie bestudeert de effecten van een verwachte stijging van civielrechtelijke schadevergoedingsacties en de in de Richtlijn gekozen opties voor het ondervangen van mogelijke negatieve effecten voor een effectief handhavingssysteem. Nu er in Europa, na de gedeeltelijke omzetting van de schadevergoedingsrichtlijn, nog steeds grote verschillen bestaan tussen de Lid-Staten bestudeert de dissertatie de bepalingen van de Richtlijn en wordt alleen als voorbeeld gerefereerd aan specifieke afwijkende nationale regels. Het onderzoek focust op drie aspecten waarvoor een optimalisering cruciaal is voor het realiseren van de twee belangrijkste doelstellingen van de Richtlijn. Beide doelstellingen, effectieve handhaving en volledige schadevergoeding, kunnen in gevaar komen door specifieke kenmerken van de EU-clementieregeling, de methodologie voor het bepalen van boetes voor mededingingsinbreuken en de verdeling van civielrechtelijke aansprakelijkheid tussen gezamenlijke inbreukplegers. Het onderzoek oordeelt dat een grotere aantrekkelijkheid van schadevergoedingsclaims en de
mededingingsrecht waarschijnlijk zal leiden tot negatieve effecten op het afschrikkingseffect van het EU-handhavingsregime en het recht van slachtoffers op schadevergoeding. Bovendien biedt de dissertatie concrete beleidsaanbevelingen voor het ondervangen van deze negatieve effecten. Deze aanbevelingen gaan in op elk van de drie belangrijkste aspecten voor het realiseren van optimale handhaving van de mededingingsregels en de doelstelling van volledige schadevergoeding. Hierna worden ze beurtelings besproken:
De verdeling van civielrechtelijke aansprakelijkheid tussen gezamenlijke inbreukplegers De Richtlijn verlangt dat civielrechtelijke aansprakelijkheid wordt verdeeld, gebaseerd op de relatieve verantwoordelijkheid van een inbreukpleger, maar heeft nagelaten om nationale rechters te voorzien van richtlijnen voor het bepalen van die relatieve verantwoordelijkheid. De dissertatie stelt een methodologie voor ter vaststelling van de relatieve verantwoordelijkheid, die een combinatie van verdelingscriteria toepast en onderscheidt tussen directe en indirecte kopers, enerzijds, en andere slachtoffers, anderzijds. Het voorstel toont dat de vaststelling van de schadevergoedingsbijdrage afgestemd kan worden op de bestaande boetepraktijk van de Europese Commissie. Deze benadering is beter geschikt voor het garanderen van afschrikking en prikkels om te schikken dan de bijdrageregeling van de VS of een ander verdelingscriterium.
Clementieprikkels
Het onderzoek oordeelt dat een stijging van civielrechtelijke aansprakelijkheid negatieve gevolgen heeft op de aantrekkelijkheid van de clementieregeling. Het dalende aantal clementieaanvragen sinds de publicatie van het voorstel van de Richtlijn in 2014 lijkt de bevindingen van de analyse te bevestigen. Als vervolg op eerdere bevindingen (gepubliceerd in 2015) toont het onderzoek dat de negatieve effecten op het handhavingsregime kunnen worden ondervangen zonder afbreuk te doen aan het recht op volledige schadevergoeding. Dit resultaat wordt bereikt indien aan de clementieaanvrager immuniteit of vermindering van zijn civielrechtelijke aansprakelijkheid wordt verleend in dezelfde mate als de clementieaanvrager immuniteit of een vermindering van boetes ontvangt.
Integreren van civielrechtelijke aansprakelijkheid in de berekening van boetes
Een stijging van civielrechtelijke aansprakelijkheid naast het bestaande niveau van boetes zal waarschijnlijk leiden tot een onevenredig niveau van boetes en over-afschrikking. In het licht
The Impact of the Damages Directive on the Enforcement of EU Competition Law 5 van deze welvaartsverliezen pleit het onderzoek voor een nieuwe methodologie om boetes en schadevergoedingen op elkaar af te stemmen. Door de schade die is toegebracht aan slachtoffers van een inbreuk op te nemen in de methodologie voor het berekenen van de boetes presteert het voorstel beter op het gebied van afschrikking dan de huidige methodologie, zonder afbreuk te doen aan het recht op volledige schadevergoeding. Dit is eveneens het geval als het niveau van opvolgende schadevergoedingsacties ongewijzigd blijft.
