s&d 3 | 20 0 2
De wereld is er een stuk onheilspellender op ge-worden. In plaats van de New Economy kregen we 11 september, in plaats van een inspirerende post-paarse post-saneringspolitiek kregen we de xenofobe revolte van Pim Fortuyn. Nota bene in het land dat in Europa het verst gevorderd is met zijn multi-etnische aanpassing!
Even leek het wel wat. Pim de Opschudder. Pim de Zweepslag van het technocratisch bestel, Pim de Horzelprik voor verstofte redeneringen. Maar wat niemand voor mogelijk hield, is het Omgeslagen Klimaat: de onzekerheid en paniek die opeens werden blootgelegd bij gevestigde partijen & politici, de geestelijke ravage die een langdurige, op spektakelwaarde gefixeerde, mediahype in een land kan aanrichten. Opeens leek de gedachte zelfs niet meer ondenkbaar dat dit o zo nuchtere en gematigde Nederland, zich zomaar in handen zou willen leggen van iemand met een Opdracht. Zoals een afgewezen bakvis in een vlaag van verstandsverbijstering verliefd kan worden op de allervalste Casanova.
Wie had in godsnaam kunnen bedenken dat Fortuyn’s megalomane grootspraak van ‘At your
service: ik word de nieuwe premier’ een
bijna-reëel gevoelde dreiging op zou roepen. Onzin? Stel De Telegraaf schaart zich voluit achter hem, zoals de Kronenzeitung achter Haider en zijn mediaconglomeraat achter Berlusconi?
Lang heeft Links gedacht politiek correct bui-tenlander-vriendelijk te moeten zijn. Vanwege de Holocaust ¬ de buitenlanders waren de ‘nieuwe Joden’. Het dat nooit meer verplichtte tot uiterste waakzaamheid tegen racisme, stigmatisering, zondebokmechanismen en vreemdelingenhaat. Niet opnieuw zouden we toestaan dat een meer-derheid een collectieve minmeer-derheid demoniseert. Ook waren we politiek correct vanwege anti-kolonialistische schuldgevoelens: van slavernij
tot Nelson Mandela. En omdat buitenlanders nu eenmaal de sociaal-economisch zwakkeren zijn. Dit was en is allemaal heel nobel en legitiem. Wel erkennen we nu dat het hier politieke cor-rectheid zonder dodehoekspiegel betrof. We hadden er weinig oog voor dat met de buitenlan-ders de Islam mee naar binnen kwam, zo anti-progressiefin zijn onverdraagzaamheid jegens vrouwen, homo’s en ongelovigen. En we wilden niet zien hoe vooral onze Stammwähler de inte-gratiefricties opvingen en we verloren hun stem.
Politieke correctheid was nooit alleen maar naïefidealisme over paradijselijk wereldbroe-derschap. Integendeel. Zeker in de jaren tachtig toen de massawerkloosheid en de opkomst van extreem-rechts een explosiefmengsel leken te vormen, was politieke correctheid bovenal een bezweringsmiddel. De idee had postgevat dat ‘de mensen in het land’ xenofoob waren. Daaraan moest men geen voeding geven. In plaats daar-van was er de volkspedagogiek daar-van ‘medelanders’ en ‘multicultureel Nederland als ultieme verrij-king’. Daarna leek het er even op dat dit land zich minder verkrampte debatten over cultureel ver-schil en aanpassing zou kunnen veroorloven, zonder in de duisternis van rechts-extremisme afte dalen, het noodlot van ons omringende lan-den. Nordholt, Bolkestein, Scheffer, Rottenbergs Akbarstraat: evenzovele pogingen tot normali-satie ofslechting van taboes. Evenwichtskunst tussen politieke correctheid en xenofobie. Sinds 6 maart ben ik van die balanceeract in Nederland, eerlijk gezegd, niet meer zeker. Sterker: het is allemaal vergeefs geweest. We zijn Vlamingen geworden. Oostenrijkers, Italianen, Denen. Wat een schandaal!
c o l u m n
3
We zijn Vlamingen geworden!
r e n é c u p e r u s
Redacteur S&D en medewerker wbs
