UvA-DARE is a service provided by the library of the University of Amsterdam (https://dare.uva.nl)
UvA-DARE (Digital Academic Repository)
Consequences of success in pediatrics: young adults with disability benefits as
a result of chronic conditions since childhood
Verhoof, E.J.A.
Publication date
2015
Document Version
Final published version
Link to publication
Citation for published version (APA):
Verhoof, E. J. A. (2015). Consequences of success in pediatrics: young adults with disability
benefits as a result of chronic conditions since childhood.
General rights
It is not permitted to download or to forward/distribute the text or part of it without the consent of the author(s)
and/or copyright holder(s), other than for strictly personal, individual use, unless the work is under an open
content license (like Creative Commons).
Disclaimer/Complaints regulations
If you believe that digital publication of certain material infringes any of your rights or (privacy) interests, please
let the Library know, stating your reasons. In case of a legitimate complaint, the Library will make the material
inaccessible and/or remove it from the website. Please Ask the Library: https://uba.uva.nl/en/contact, or a letter
to: Library of the University of Amsterdam, Secretariat, Singel 425, 1012 WP Amsterdam, The Netherlands. You
will be contacted as soon as possible.
60 Stor y 2
‘Ik heb me helemaal
nooit in het wereldje
van gehandicapten
thuis gevoeld’
61
Anoniem
Ik was een te vroeg geboren baby met te weinig zuurstof in de hersenen. Ik heb daardoor een beperking aan mijn rechter been en ben spastisch. Mijn handicap heeft ook een naam maar die is voor mij altijd te moeilijk geweest om te onthou-den dat ik altijd zei dat ik gewoon moei-lijk te been was. In mijn jeugd was ik wel anders dan andere kinderen in de buurt. Ik droeg spalken aan mijn been en ik ging met een driewieler door de straat, omdat ik mijn evenwicht niet op een 2-wieler kon houden. Ook werd ik elke morgen opgehaald met een busje om naar school te gaan. Ik was altijd een vrolijk kind en toch had ik altijd vriendjes. Maar ik voelde me altijd wel anders en de drang mij voor alles te bewijzen was erg groot. Ik was altijd het zorgkindje wat ik erg irritand heb gevonden, want voor mijn gevoel was er niet veel aan de hand en was ik niet veel anders dan andere maar toch lieten mensen mij weten dat het wel zo was. Toen ik een jaar of zeven was brak ik mijn knie tijdens gym. De dokters zeiden dat het gekneust was en dat ik rust moest houden, maar het bleef maar zeer doen een jaar later bleek er toch wel wat op de fotos te zien te zijn en had ik een jaar lang op een gebroken knie gelopen. Natuurlijk had dat weer schade aangericht want ik probeerde in die jaar een manier te vinden om wel te kunnen blijven lopen waar door ik nu heel scheef loop. Waar ik me nog altijd voor schaam. Ik heb mijn handicap niet geaccepteerd, en dat merk ik door dat ik vaak doe alsof het er niet is maar ik er wel weer mee wordt geconfronteerd. Ik heb een eigen huis en
doe alles zelf onderhouden en regelen. Ik werk nu sinds februari en fiets zelfs op een 2wieler wel lage instap maar dat is nu tegenwoordig hip. Van mijn spastischheid merk ik eigenlijk niks meer, want ik had ook een lichte vorm had geen spraak gebrek en moest ook niet overal van schrikken. Ik heb me helemaal nooit in het wereldje van gehandicapte thuis gevoeld terwijl ik er wel veel vrienden heb gekregen en ik wel een hele fijne jeugd heb gehad. Soms als ik in de stad loop en mensen staren mij aan dan realiseer ik mij dat het komt door mijn been, dat was ik dan zelf even vergeten. Of als mensen me vragen wat ik heb, denk ik eerst wat bedoel je en daarna oja. Ik ben er gelukkig goed uit gekomen nog wel wat onzeker maar dat gaat ook steeds beter.
