UvA-DARE is a service provided by the library of the University of Amsterdam (https://dare.uva.nl)
Consequences of success in pediatrics: young adults with disability benefits as
a result of chronic conditions since childhood
Verhoof, E.J.A.
Publication date
2015
Document Version
Final published version
Link to publication
Citation for published version (APA):
Verhoof, E. J. A. (2015). Consequences of success in pediatrics: young adults with disability
benefits as a result of chronic conditions since childhood.
General rights
It is not permitted to download or to forward/distribute the text or part of it without the consent of the author(s)
and/or copyright holder(s), other than for strictly personal, individual use, unless the work is under an open
content license (like Creative Commons).
Disclaimer/Complaints regulations
If you believe that digital publication of certain material infringes any of your rights or (privacy) interests, please
let the Library know, stating your reasons. In case of a legitimate complaint, the Library will make the material
inaccessible and/or remove it from the website. Please Ask the Library: https://uba.uva.nl/en/contact, or a letter
to: Library of the University of Amsterdam, Secretariat, Singel 425, 1012 WP Amsterdam, The Netherlands. You
will be contacted as soon as possible.
‘Er komt een dag
dat ik volledig op
de zak van UWV
In maart 2010 kreeg ik de diagnose te horen. Pulmonale Hypertensie (PH). Wat is het? Een zeldzame ongeneeslijke longaandoe-ning. Vanaf die dag ben ik aan de medicij-nen gegaan en sindsdien is mijn leven ver-anderd. Een uitkering aanvragen. Maar, ik ben nog zo jong dacht ik. Ik moet nog 22 worden! Met veel moeite heb ik een Wajong aanvraagformulier ingevuld en opgestuurd. Kort erna ben ik uitgenodigd voor een gesprekje bij de arts. Ik heb alles meege-nomen naar die afspraak wat er in de brief stond. En, omdat PH een zeldzame ziekte is, dacht ik, dat het wel fijn zou zijn om een informatiefolder mee te nemen voor de arts. Aangekomen bij de arts heb ik alles (medicijnen, folders, kopie paspoort etc.) uitgestald op tafel. Ze keek me aan en ze wuifde met minachting haar hand en zei: “stop dat maar weer terug, dat heb ik niet nodig!” Ik gaf haar het foldertje over PH en weer kreeg ik een snauw van haar terug en binnen 15 min. stond ik weer buiten. Geen medische keuring, maar gewoon een klein gesprekje. En toch, ook al was ik opgelucht dat dit voorbij was, voelde ik me ontzettend rot. Hoe kan een vrouw die arts is voor het UWV zo ongeïnteresseerd zijn in verschil-lende ziektebeelden? Tuurlijk, ik snap wel dat zij heel veel aanvragen krijgen en dus veel mensen moeten keuren. Maar op deze manier vond ik dit gesprek, of wat eigen-lijk een medische keuring had moeten zijn, niet fijn. Ik dacht ook echt dat ik zou wor-den afgewezen, omdat het overkwam dat zij mij totaal niet geloofde. Tsja, wat wil je, ik ben onzichtbaar ziek. Eenmaal toch te horen gekregen dat ik in aanmerking kom
voor een Wajong uitkering. Blij, opgelucht en toch heel erg raar! Ik ben een student en ik krijg geld van UWV, omdat ik eigen-lijk gewoon nooit meer fulltime kan gaan werken. Uiteindelijk heb ik ook mijn stu-die moeten laten gaan. Ik kon het niet meer aan. En nu? Op zoek naar werk, want ook al ben ik ziek, thuis zitten is helemaal niet voor mij weggelegd! Op gesprek bij mijn arbeids-deskundige voor een kennismakingsge-sprek en ook eventueel kijken voor opties naar werk. Leuk, dacht ik. Vol goede moed en aangepast CV ben ik naar het werkbedrijf geweest. Samen met mijn arbeidsdeskun-dige liep ik naar haar kantoor en er zat toen een vrouw bij die alleen ging observeren. Ik had mijn CV al op tafel gelegd. Ze begon het gesprek en vroeg waarom ik gestopt was met mijn studie. Na dat uitgelegd te heb-ben, legde ze een stapel papieren voor mijn neus neer. Allemaal vacatures, en eigen-lijk allemaal callcenter werk. Ik legde haar uit dat ik niet op zoek was naar zo’n baan, want zo’n baan is niet van mijn niveau en ik kom dan nooit meer uit dat werk vandaan. Ik zou graag wat anders willen en had het op prijs gesteld als zij eerst mijn CV zou bekij-ken, voordat zij met allerlei vacatures aan kwam zetten. Ook dit gesprek was snel klaar en we hadden afgesproken dat zij voor mij op zoek ging naar iets passends. Uiteindelijk dus helemaal niks meer van haar gehoord. Toen ben ik bij Emma at Work terecht gekomen en snel gekoppeld naar mijn allereerste baantje bij een sieraden/kra-lenwinkel. Leuk om te doen, maar ik wilde meer. Want het was maar 1 dag in de week
en voor maar 2 uurtjes. Uiteindelijk kwam er een vacature vrij voor gastvrouw bij de een tuinbouw expo. Dit heb ik gedaan van april 2012 t/m oktober 2012. Met ple-zier gewerkt en ben daarna snel doorge-stroomd naar mijn volgende baan bij een grote bank, waar ik nu nog steeds werk-zaam ben. Snel in de eerste paar maan-den dat ik werkzaam was bij de bank, kreeg ik een brief van UWV. Ik moest geld terug-betalen. En het ging niet om een tientje, maar om honderden euro’s. Ik heb blijk-baar teveel uitgekeerd gekregen al die tijd dat ik bij de tuinbouw expo werkte, en dat geld wilde UWV terug. Sindsdien (ongeveer dec. 2012) ben ik constant bezig om geld terug te betalen. Mijn “schuld” van de tuin-bouw expo is nog steeds niet afbetaald en nu zijn er weer 2 schulden bijgekomen; van mijn werk bij de bank. Nu ben ik nog steeds bezig om maandelijks een bedrag terug te betalen aan UWV. Het doet me pijn, want de motivatie om minder te werken, of mis-schien wel helemaal niet meer te wer-ken, wordt steeds groter. Ik word constant tegengewerkt, het is zelfs zoveel geld wat ik moet terugbetalen, dat ik niet eens op mezelf kan wonen. Ik hou gewoon te weinig geld over om een appartementje te huren. En het enige response wat ik van UWV krijg is, als ik bel, “misschien is het handiger om 1 van de 2 baantjes op te geven. Dat is voor ons makkelijker rekenen.” Maar hoe kan een instantie die eigenlijk zo min moge-lijk uitkeringen wilt uitgeven, je zo demo-tiveren in de dingen die je leuk vindt? Ze zouden ons, de jongeren, moeten aanmoe-digen om juist te werken. Al heb je 3
baan-tjes, maar dat betekent voor het UWV dat zij minder geld hoeven uit te geven aan ons.
Ik ben blij dat ik een uitkering heb, want anders kwam ik helemaal niet rond, maar de manier waarop ik word tegengewerkt om iets goeds te doen is gewoon niet leuk. Voor wat werk ik dan? Ik hoop dat de schuld snel is afbetaald en dat zij niet nog eens een rekenfoutje maken, want mijn frustratie wordt alleen maar groter en mijn motivatie minder, ook al ben ik hier, bij de bank, helemaal op mijn plek. Maar werken om schulden af te betalen is nooit mijn insteek geweest, maar om mijn sociale contacten te behouden, verder te kunnen groeien en genieten van al deze momenten nu ik nog fit en stabiel genoeg ben om te gaan werken. Want er komt een dag, dat ik volledig op de zak van UWV kan en/of moet gaan teren, omdat ik dan niet meer in staat ben om zelf geld te verdienen.
