Trends aan de aanbodzijde

Een aantal elementen hebben ertoe geleid dat het potentieel voor houtproductie de laatste decennia duidelijk is afgenomen, en nog verder afneemt :

- er is een netto afname van de beschikbare oppervlakte met houtproducerende functie : de laatste decennia was de bosbalans in Vlaanderen negatief (ontbossingen werden niet volledig gecompenseerd door nieuwe bebossingen). Zo nam de bosoppervlakte tussen 1990 en 2000 nog met ruim 6000 ha af (Van de Genachte et al., 2003). De laatste 10 jaar was de balans licht positief (gegevens ANB). Heel wat nieuwe bebossingen en spontane bosontwikkeling (die in deze balans vaak niet zijn opgenomen) hebben echter zelden een productieve finaliteit (recreatiebos resp. reservaatgebieden)

- door een meer ecologisch georiënteerd bosbeheer, en vitaliteitsproblemen bij bepaalde boomsoorten (roest bij populier, Brunchorstia bij Corsicaanse den) neemt de gemiddelde potentiële

houtoogst per oppervlakte-eenheid ook af : snelgroeiende homogene bosbestanden worden geleidelijk aan omgevormd tot gemengde, en meer structuurrijke bossen die weliswaar stabieler zijn en een meerwaarde betekenen voor andere ecosysteemdiensten (recreatie, beschermende functies) maar naar houtproductie over het algemeen lager scoren.

- veel landschappelijk groen (houtkanten, knotbomen,…) is de laatste decennia uit het landschap verdwenen.

Hoewel het ‘potentiële’ aanbod duidelijk afgenomen is, en blijft afnemen, lijkt er de laatste jaren toch een toename in het effectieve aanbod te bestaan.

Dit kan wellicht ten dele worden verklaard door een verhoogd groeipotentieel van de resterende bosbestanden. Verschillende bronnen (zie o.a. Rehfuss et al. 1999; Spiecker, 1999) hebben een globale toename van de gemiddelde groeikracht van bossen vastgesteld, en relateren deze aan toegenomen rijping van de bosbestanden, verhoogde CO2-concentratie in de lucht (carbon fertilization), langere groeiseizoen (gewijzigde fenologie), en depositie van nutriënten, in het bijzonder stikstof.

Een dergelijke verhoogd groeipotentieel kan voor Vlaanderen pas gekwantificeerd wanneer meerdere heropnames van de Vlaamse bosinventaris beschikbaar zijn. Dit is echter nog niet het geval. Voor Duitsland zijn dergelijke berekeningen wel mogelijk : daar is de netto aanwas toegenomen van 8 m³/ha/j ten tijde van de eerste NFI, naar 12 m³/ha/j bij de tweede inventaris (Mantau et al. 2010).

De doorslaggevende factor bij de verklaring van deze ogenschijnlijke tegenspraak tussen potentieel en effectief aanbod is echter wellicht eerder een toename in de benuttingsgraad. De vorige decennia werd terughoudend gekapt in onze bossen : het volume dat effectief geoogst werd, bedroeg wellicht minder dan de helft van de effectieve aanwas aan vermarktbaar hout (Van der Aa, 2010). Dit heeft geleid tot een sterke voorraadopbouw in onze bossen (wat de ESD koolstofopslag voor klimaatbuffering sterk ten goede komt). De laatste jaren lijkt de benuttingsgraad toe te nemen.

Voor openbare bossen zijn gegevens beschikbaar van de openbare houtverkopen. Waar dit volume in het verleden een licht stijgende trend vertoonde, en tot voor enkele jaren steeds schommelde rond 100.000 m³/jaar (Van der Aa, 2005; 2010), is dit cijfer de laatste 4-5 jaar sterk toegenomen. Dit lijkt te wijzen op een sterk toegenomen benutting, maar moet wel enigszins gerelativeerd worden. De laatste decennia is de oppervlakte domeinbos toegenomen, en sluiten ook steeds meer andere openbare boseigenaren aan bij de openbare houtverkopen. Een berekening van de gemiddelde oogstvolumes per ha zou hier een betere inschatting mogelijk maken maar is helaas niet beschikbaar. Ook de inschattingen van de volumes gebeuren op een beter gestandaardiseerde manier.

Figuur 11. Verkochte houtvolumes (m³) per jaar bij de openbare houtverkopen (hout uit

Een deel van de toename is ook toe te schrijven aan éénmalige vermarkting (ontbossingen en grootschalige intense omvormingen in kader van natuurontwikkeling). Ook deze mogen in principe niet worden meegenomen in de trendevaluatie.

Niettemin mag toch een licht stijgende trend worden vermoed, ten gevolge van efficiëntere vermarkting en activering van openbare besturen. Tenslotte wordt in de openbare bossen recent meer aandacht besteed aan bosbeheersystemen die een meer open bosstructuur en lagere voorraden vereisen, en wordt het jaarlijks kapkwantum in functie hiervan lokaal wat opgedreven. Voor private bossen is het nog moeilijker om een trend vast te stellen. Wat betreft de formele houtmarkt is er via de houtverkopen van de bosgroepen een stijgende trend vast te stellen. Waar deze markt ruim 15 jaar geleden onbestaande was is deze gestaag toegenomen naar ca. 25.000 m³ per jaar voor de periode 2000-2005, tot ruim 70.000 m³ per jaar de laatste jaren (gegevens Bosgroepen). Deze cijfers geven uiteraard een overschatting van deze trend omdat zij nu ook de houtverkopen omvatten die particulieren vroeger zelf rechtstreeks regelden.

Via de bosgroepen worden heel wat kleine boseigenaren, die tot nu toe heel weinig in hun bossen kapten, aangezet om meer actief hun bos te (laten) beheren.

De tendensen in de informele brandhoutmarkt zijn (uiteraard) veel moeilijker in te schatten. Uit de toegenomen consumptie, en het feit dat de import van brandhout vrij beperkt en constant blijft zou men kunnen afleiden dat ook het aanbod op deze informele brandhoutmarkt toeneemt.

We komen tot de (voorzichtige) conclusie dat ook het aangeboden volume hout (formele en informele markt) over de laatste decennia een stijgende trend vertoont. Deze conclusie ligt ook in de lijn van de gegevens die door Eurostat voor heel België worden gerapporteerd. (Volgens Eurostat is de totale houtproductie in België tussen 2000 en 2011 gestegen van 4,5 miljoen naar 5,2 miljoen m³).

Trend voor de toekomst :

Volgens Mantau et al (2010) worden de komende 20 jaar geen grote toenames verwacht in het aanbod van hout in België. De cijfers in Figuur 7 (zie onder 3.1) geven een geschatte productietoename van om en bij de 20% aan. Deze ‘productie’ omvat echter niet alleen de primaire productie, maar ook secundaire bronnen (afvalhout uit de houtverwerkingssector, recyclage-hout). De productietoename tegen 2030 zou vooral komen door meer hergebruik van hout (recovered-wood) en meer afvalhout uit de verwerkende industrie. De eigenlijke primaire productie voor België zou zo goed als ongewijzigd blijven.

Voor Vlaanderen is de actuele benuttingsgraad lager dan voor heel België (Van der Aa, 2010), en is er, zeker bij veel particuliere boseigenaren, nog marge voor verdere ‘activering’. Naar verwachting zal deze hogere benuttingsgraad in de eerste decennia de verliezen aan productiepotentieel (zie hoger) kunnen compenseren, waardoor het aanbod (formele en informele markt) constant tot licht stijgend kan blijven.

De confrontatie van de verwachte trends in vraag (sterkte toename) en aanbod (constant tot lichte toename) laat vermoeden dat op langere termijn (2030-2050) uiteindelijk toch een schaarste zal ontstaan. Deze situeert zich zowel op de internationale markt (gezien de voorspelde ontwikkelingen) als op de lokale markt. Ook deze kan immers onder druk komen wanneer de benuttingsgraad zijn (ecologisch en sociaal inpasbare) limiet heeft bereikt, en de vraag verder toeneemt, zeker wanner er ook toegenomen competitie voor de grondstof hout optreedt vanuit de sector van de energieproductie .

5. Drivers voor vraag en aanbod van de ESD