Hoe komen de specifieke kuiltjes in onze poffertjespan eigenlijk tot stand?
Wat zijn hier de biologische processen, waardoor de een net iets andere kuiltjes aanmaakt dan de ander?
‘If they fire together, they wire together’
Ons zenuwstelsel (hersenen, ruggenmerg, zenuwbanen) ontvangt 24 uur per dag vanuit onze zintuigen een stroom van elektrochemische prikkels.
Als we iets proeven, horen, ruiken, voelen of zien, dan worden die sensaties in het betreffende zintuig zelf omgezet in elektrochemische prikkels en via zenuwbanen in onze hersenen afgeleverd. Die elektrochemische prikkel is de enige taal die onze hersenen kunnen verwerken. In de hersenen doen superkleine stroomstootjes bepaalde hersencellen oplichten en hun
boodschap in de vorm van chemische stofjes (neurotransmitters) doorgeven
Het concept van het innerlijk kind laat zich
concreet vertalen in biologische processen
in ons lichaam: de informatieverwerking
in onze hersenen, die de hormonale aansturing van onze reacties en de chemie
van onze emoties
beïnvloedt.
aan andere zenuwcellen. En als bepaalde hersencellen bij herhaling samen oplichten, dan vormen ze een neuraal netwerkje in onze hersenen. In termen van de poffertjespan: daar komt een kuiltje van. Of in het Engels: ‘if they fire together, they wire together’.
In een ‘split second’
Wanneer als we als baby’tje bijvoorbeeld de nabijheid van onze moeder bij herhaling als positief hebben ervaren, dan ontwikkelen we een ander netwerkje (kuiltje) van gedachten, gevoelens en gedrag dan wanneer we die nabijheid bij herhaling als negatief, bijvoorbeeld onveilig of
verwaarlozend, hebben ervaren. En hoe we zijn ‘bedraad’ (ge-wired) bepaalt mede hoe we volgende situaties beleven. Het netwerkje rond nabijheid kan ons dus in onze latere relaties en sociale leven in positieve of negatieve zin beïnvloeden. Hebben we een positieve inprenting over nabijheid dan ontwikkelen we ons bijvoorbeeld eerder tot een open en sociaal mens. We zijn waarschijnlijk goed van vertrouwen, maken makkelijk contact en houden van nature meer van delen en samenwerken. Hebben we een negatieve inprenting over nabijheid dan ontwikkel we ons misschien meer tot een solist die graag alles alleen doet, op onze eigen manier. We houden liever afstand en wantrouwen in eerste instantie iedereen die dichterbij komt. Latere situaties waarbij het betreffende neurale netwerkje wordt getriggerd, zullen ons reactie in een ‘split second’
activeren, want de elektrochemische prikkels worden door onze
zenuwbanen heen gestuurd met snelheden van wel meer dan 300 km/uur.
In het positieve geval trekt er in een oogwenk een meer ontspannen energie door ons systeem, in het negatieve geval ervaren we eerder stress en raken we op onze hoede.
Basisemoties als pakketjes energie om een onbalans te herstellen Ons innerlijk kind staat dus voor neurale netwerkjes waarin onverwerkte ervaringen uit onze vroege jeugd zijn vastgelegd en blijven ‘meepraten’.
Vaak betreft het onverwerkte emoties. Emoties op zich zijn volstrekt natuurlijk. Er zijn zes basisemoties die we bij geboorte meekrijgen: bang, blij, boos, bedroefd, beschaamd en walging. Het zijn pakketjes energie van Moeder Natuur om een onbalans in ons te herstellen. Boosheid dient om
een overschrijding van onze grenzen te herstellen door de indringer meer op afstand te zetten. Angst maakt ons kleiner (angst=eng=nauw) om minder kans te lopen getroffen te worden. We krijgen het schaamrood op onze kaken wanneer we ergens te ver in zijn gegaan. We tonen daarmee dat we dat beseffen zodat de omgeving ons niet nog eens extra hoeft te corrigeren. Walging dient om ziekteverwekkers buiten de deur te houden of andermans lichaamssappen of moreel verwerpelijke ideeën of personen.
Elke emotie heeft zijn specifieke balansherstellende functie. Een kind heeft al deze emoties van nature. Er ontstaat echter een probleem wanneer de beoogde balans niet hersteld wordt. Wanneer onze boosheid niet wordt geaccepteerd en de indringer (opvoeder) onze ruimte niet verlaat. Of wanneer we huilen van verdriet en onze omgeving ons blijft kwetsen. Dan worden onze natuurlijke emoties groter en raken ze gekoppeld aan een negatieve waarde. De tijdelijke stress van de onbalans wordt gaandeweg structureel. Ons brein slaat een drama op dat nog lang kan meebepalen hoe we de dagelijkse gebeurtenissen ervaren. Door weer contact te maken met de essentie van onze originele emoties, onze pure beweegredenen, helpen we het drama van onze emoties af te halen en hun zelfhelende werking weer terug te brengen.
Overleven door te vechten, te vluchten of te bevriezen
Een andere biologische kant van ons innerlijk kind zijn onze natuurlijke reflexen om te overleven. Op dit niveau zijn processen werkzaam, met de resten waarvan we in innerlijk kindwerk vaak te maken hebben. Wanneer we ons onveilig of bedreigd voelen, gaat ons biologisch systeem over op de alarmfase (het gaspedaal wordt extra ingedrukt). Dat is een complex aan lichamelijke processen die in een split second worden uitgevoerd om ons in een hogere staat van paraatheid te brengen. Onze hartslag en bloeddruk
Vragen
Ben je bekend met een of meer van je zes natuurlijke emoties?
Mogen ze er van jou zijn wanneer het nodig is om een onbalans te herstellen?
Hoe ga jij om met je emoties?
gaan omhoog, ogen en oren worden extra geactiveerd en er komt extra brandstof (adrenaline) in ons bloed om eventueel een buitengewone prestatie te kunnen leveren. Ons brein schat razendsnel in welke optie het meest succesvol zal zijn. De meest recent geëvolueerde optie en hoogste op de checklist is vechten. In dat geval zorgt ons zenuwstelsel voor extra oplading van armen en handen. De tweede en iets oudere optie is vluchten.
Dan krijgen onze benen en voeten vooral energie toegesluisd. De derde en oudste overlevingsstrategie van ons organisme is bevriezen. Als we een te hoog niveau van basisstress hebben dan bevindt ons innerlijk kind zich waarschijnlijk nog in een oude alarmfase die nooit is voorbijgegaan.
Ons innerlijk kind belichaamt de energie van onverwerkte emoties en ervaringen en de vele manieren waarop we met vechten, vluchten of bevriezen onszelf proberen te redden. Onze gekwetstheid en onze beschermlaag daaroverheen, ons ego, staat centraal in het volgende hoofdstuk.
Vragen
Herken je gevoelens van onrust in je armen/handen of benen/voeten?
Herken je alertheid bij het kijken (ogen) of luisteren (oren)?
Herken je soms momenten van gevoelloosheid wanneer er plotseling iets gebeurt?