't Is vandaag feest voor ons, want het is de ze September en we zijn' den zen Juli geboren, dus we zijn nu precies twee maanden oud.
,,'t Is ook wat J Is dat nu een feest?" zult ge zeggen.
J
a, dat wil moeder zoo en die weet het wel."De menschen", zei ze van morgen, "vieren hun geboortedag om het jaar, maar daarom behoeven wij dat nog niet te doen. Denk eens aan een één-dagsvlieg of haft J Die wordt niet ouder dan één dag en daarom viert ze haar geboortedag om het uur. Dan is ze natuurlijk nog niet "jarig", maar wel "urig". Ze heeft gelijk, dat ze zoo doet, want anders had ze nooit eens een pretje.
't Is met jullie anders. Je wordt, zonder onge-lukken, veel ouder dan die vlieg, maar, als ik mij
JONGE LEEUWEN IN "ARTIS"
-niet bedr~t, zal men ons geen jaar bij elkander laten, ei. daarom is het maar het beste dat we jullie geboortedag elke maand vieren. Dus: \Volf, Dolf, Dora, ik f liciteer je wel met je tweeden
"vennaanddagl" Dolf, die onder ons gezegd, een echte mopp raar i , brOl de'
"Wat heb je aan zoo'n fee t?"
"lom, kom I" zeide Dora "., ... ee J(; dan niet meer w t een pret we op den 2cn ug ,:;t s gehad hebben ?"
,,'t Is ook watl" zeide Dolf met zijn zW'lTe stem.
"I'om Dolf, niet mopperenl" zeIde mt eder . . Deze
dag i ... Jeelem al voor de pret. VuUI Zeg jij 't n. ar!
W 'l! zullen we eers doen ?"
"SpelIe je,,!" z i i', W.l t daar wa ik dol op.
,.GO( d '" ze Je oc'der ,,),m In( I Juli e eer.
eens proheeren, wie het langst op zIJn -op t 'gcll de'l wand 'an g'J. n staan,"
Ddt von I L olf 0 ) ' cl aardig, vant hij i::st ,cl dat hij het boe on, omdat zijn kop \T.m ) \ '1
een beetje plat i Hij won het dan ook 'dil })( r l
n mij. Toen mocht hIj een nieuw spelletje o'pge~cll.
"Om h t mooist zingen!" zeide h.j.
loeder la h e even, ma r ze zeide toch: " 'ooruit dan maar!"
JONGE LEEUWEN IN "ARTIS" 39
Ik bulkte als een kalf Dolf knorde als een varken en Dora miauwde als een kat.
Moeder vond Dora's stem het mooist en zij mocht dus een nicuw sp lLetje opgeven. Maar plotseling hoorden wc buiten een gegons n een gebabbel va'} belang. Ge moet weten, dat we onze spelletje dede 1 in de achterkamer. Onze woning beva' twc:'C khmers en suite. Oe achterkamer is tamelijk dnnk<'r, want ze In et haar licht krijgen uit de vo ~k.lmcr door dc:' tusschendeur. Die staat wel den eeJc da o ( l en, maar toch is het arhtcr altij. ~dlcma
donker. '1 I' 'lIlders cn heerlijk ver rek. ~r li'J't ook ec 1 hoop stroo, waarop we ZO) lck"cr ec tukjc 'Ot nnen doen.
De v orkarner s heel ander.. Daar Fot g\.'en stroo~j op dcn vloer. Die vl()cr ~elt eL'I} )cl':je
Tl, ar vor I en I~ l0::> glad, d lt ;.10cder wcl h
,)1-derdma, 1 op een d'lg zegt:
,,1. s on! I3ice 0 je po ten niet!"
f "I Je voork3.nt is een Ijzeren traliel ek, zoo
~t(vig dal mocder het nog nooit heeft • nncn open make:!. Toch zal d t wel eens gebe ren. \V
lebben nu al afgesproken, dat we alle drie en moetJer er bij, als we groot zijn aan één tang zulle r ,.kken, en an zal je een wat zien! Ma r
40 JONGE LEEUWEN IN "ARTIS"
enfin J Zoo ver is het nog niet. In een hoek, tegen het hek aan, staat een lang bakje met koemelk.
Dat is voor ons bestemd en we proeven er wel eens van, maar moeder ziet dat niet graag. "Houd je maar bij 't voedsel, dat ik je geef", zegt ze. "Al word je dan wat mager, dat geeft niets. Als je veel koemelk drinkt, ga je op 't laatst nog gras eten, cn dat zou een eeuwige schande zijn voor de familie."
Achter de tralies is de menschenkamer, zooals wij zeggen; moeder zegt, dat we "galerij" moeten zeggen, maar dat is zoo'n moeilijk woord. Dora zegt telkens: "galderij ".
Daar wemelt het soms van menschen. Ik ben er nu een beetje aan gewoon, maar ik weet wel, dat ik ze de eerste maal foei·leelijk vond. Ze loopen altijd op hun achterpooten en alleen op hun kop hebben ze haar; daarom hebben ze hun naakte lichamen in lappen gewikkeld van allerlei kleur;
dat noemen ze ,kleeren". Daar zijn ze dikwijls nog grootsch op ook J Verbeeld je 1 Ze moeten ze dragen van armoe, omdat ze haar te kort komen, en nu hebben sommigen er nog meer voor over dan voor hun eten 1
Toch zijn zij in menig ander opzicht weer ver-bazend verstandig. Moeder zegt wel eens:
"Kin-JONGE LEEUWEN IN "ARTIS" 41
deren I Wordt zoo sterk als een leeuw, zoo gezond als een visch en zoo wijs als een mensch, en het zal je wel gaan I"
Ik zeide straks dat we in ons spel gestoord werden door een geweldig gegons en gebabbel.
Wij naar de voorkamer, om te kijken wat er gaande was!
Daar stonden achter de tralies wel vijftig men-schen, groot en klein, die dadelijk riepen, toen ze ons zagen:
"Daar heb je de jonkies! Och, hoe lief! Wat een snoepies 1 Net katjes I Wat een lieve diertjes!"
Moeder stond in de tusschendeur en keek naar ons, want, al kunnen de menschen niet bij ons komen, evenmin als wij bij hen, toch denkt ze altijd:
"Je kunt nooit weten!"
Dolf h d gauw genoeg van de bewondering en de lieve woordjes.
"Snert!" bromde hij en tusschen moeders voor-pooten door liep hij weer naar achteren.
Ik vond het wel aardig, dat er jui t op onzen feestdag zoovelen naar ons kwamen kijken, en om hun een pleizier te doen, stoeide ik een beetj~
met zus.
We beten elkaar in de ooren en lil de pooten,
42 JONGE LEEUWEN IN "ARTIS"
uit gekheid natuurlijk, en telkens rolden we omver door de gladheid van den vloer. "Pas op, Wolf, dat je Dora geen pijn doet", zei moeder, maar daar zorgde ik wel voor. De menschen genoten!
Vooral aan de oogje van de kleine menschen (ik Jelo f, d t ze di "kinderen" noemen) kon ik z'e , dat ze dolgraag met on mee gespeeld zouden he' b n, maar hun ouders wilden dat niet en mijn moeder mis chi . look niet.
Toe' Dora moe werd, hielden we op. Ik had er dor,t \':10 gekregen en liep naar het melkbakje, om te drinken.
T() f!" riep moeder, maar ik wa er bij cu tak 'r gre' ig de lippen in. "rom hier!" hoorde ik .leil er me <.:n meteen werd ik door moede.- met
d(' t.n 1" 1 in den nek gepakt en naar <. e
:lchter-kc mer gedragen.
,Lek cr P' zei Dolf.
Dor.l kwam uit zich zelf naar binnen.
Wc Ilet den de menschen veel plcizicr ge aan. Ik hourde 'len onder het weggaan nog zeggen:
,,\Vat hebben we ze fijn gezien! Wat rolden ze Ie . ker 0\1 er elkaar! W t hadden ze een Ie ' ke noeten! \V t droeg de leeuwin dat eene jong voor-zichtig weg '"
JONGE LEEUWEN IN "ARTIS" 43
-Ik vroeg moeder, hoe het kwam, dat het van-daag zoo druk was in de galerij. Vvisten de men-chen dat we , feest hadden en kw men ze om te feliciteeren?
Moeder zeide, ddt ik me dat ma:lr iet moest erbeelden.
"Neen'" zei ze, "die groote druk e komt Heen doord, t het Set)tember is. 't \Vas gi~leren immers ook zoo vo)! Zoo gaat het deze heelc maand door, en dlt komt, doord t alle Amstcl'l.Iammers in d Septcmberm l:t ld VI) r een kwar' je .. ocJ'lIlg hehben.
Ik zal blij wezen ,ti.., hct October i ; d n wordt het h icr weer eeT} be tj rustiger."
"Maar moe Ier", zeide ik. ,.die men dlcn doen toch gee 1 k \. ld C.l ie zegden, dat ... :j liev' dier-tjes zijn."
,.Je'
mijn khd, nu vinden ze Je lief. o1TIcL L jek~eill bent. Nu zouden ze met je willen spelen, om-cl 11 zij sterker zijn dan jullie, ma.lr () Wf'l', al
'I andersom i , Dcnk je, dat ik ooit i l11.md I eb hooren zegge 1. dat 'lij zo ciraag- met mij spelen wilde? N :>oil' Z )fs de 0PP 1 ser n:ct!"
,.1 oe kO.l kw ... ad bcnt 0
he! to h, moeder, dat u altijd zoo den oppas 'cr? I lij Lrengt u toch ckker vlee' -1 e hij ho d onze kamers schoon.
44 JONGE LEEUWEN IN "ARTIS"
En hij past zoo goed op ons. V erleden week stak een klein jongetje zijn wandelstokje tusschen de tralies door, om mij te plagen, en dadelijk kwam de oppasser er bij, hij nam het stokje af, brak het stuk en joeg den deugniet de menschenka... ik wil zeggen de galerij uit. En zoodra ziet u hem niet, of het is: ooren achteruit, brullen en tandenkner en.
Waarom dan toch?"
"Dat zal ik je vertellen, Wolf. Vleet je, hoe de menschen ons noemen?"
"Dat weet ik wel", zeide Dora, "jonkie, snoep ie, lekker dier."
"Goed", zei moeder, "maar hoe nog meer?"
"Welp ", zei ik, "en als we groot zijn leeuw."
"En nu nog anders?"
"Roofdier", zei Dolf.
,Zeker, maar ze noemen den leeuw ook: koning der dieren. Maar dan ben ik de koningin der dieren.
Daarom wil ik ook als koningin behandeld worden.
(Moeder begon hoe langer hoe harder te praten).
Daarom wil ik niet dat de oppasser, die veel zwak-ker is d nik, 'savonds tegen mij kan zeggen: ,,,,Ga in de achterkamer!"" En dat hij, als hij de achter-kamer wil opruimen, kan bevelen: "Ga in de voor-kamer! De tusschendeur moet dicht!" En ik wil
JONGE LEEUWEN IN "ARTIS" 45
niet, dat hij mij een stuk van een paard brengt naar zijn eigen verkiezing; ik wil een héél paard voor mij hebben, en dan zelf een stuk uitzoeken.
Versta je, dat wil ik. Ik, de koningin!" (Moeder schreeuwde het uit). Die wanden moeten weg! (Ze sprong tegen den muur op). Die tralies moeten stuk! (Ze rende naar voren en beet in het ijzer, zood at de menschen verschrikt achteruit stoven).
J k wil vrij I Ik wil vrij I 0, Afrika I Mij 11 Afrika I"
Moeder brulde verschrikkelijk. Dora begon te huilen. ik werd angstig en Dolf beet mij met een zuur gezicht in mijn staart, alsof hij ook kwaad was.
Langzamerhand kwam moeder tot bedaren. Toen haar woede heelemaal over wa , scheen ze er spijt van te hebben dat ze ons verschrikt had. Ze likte en liefkoosde ons nog meer dan anders.
Moes]' .. z i ik u sprak van Afrika. Wat is dat?"
" , J '"
o
heb ik dat woord genoemd? Dat spijt me." ,
Ja, kind daarvan zal ik je later wel meer vertellen.
Moeder heeft daar vroeger gewoond en ze heeft het daar heel goed gehad, zoodat het haar veel verdriet deed, toen ze er van moest scheiden. En wat het is? Ja, denk maar, dat het cen heel ruime leeuwenkooi is, zonder wanden, en goed voorzien van lekker eten."
JONGE LEEUWE I "ARTlS"
"Hè mo der I Gaan we nu we r spelcn?" vroeg Dora, ,,'t is mijn beurt, om te zeger n."
"Zeker kind I Dat is ook beler. Vl.' a t zullen we doen?"
"Staartje hangen!" zei Dora.
"De t. Vooruit maar! Eer t DolfI"
1\1 oeder ging staan, en liet haar staart zacht heen e~ weer slingercn. Dolf pakte de pluim met zijn vIer pooten vast, en daar zweefde hij boven den grond, terwijl moed r haar staart maar heen en weer liet gaan "Vie dat het langst kon volhouden
had het gewonnen. '
Daarna mocht n we op moeder rug paardrijden.
Ook gingen we ma.tklimmen in haar pooten.
Moeder had zelf zoo'n chik, dat ze ons beloofd heeft, vanmiddag al die spelletjes nog een met ons te doen, maar dan in de voork,tmcr I)an k
• c " " an
ledcreen zien, dat er vandaag ict bijzonder aan de hand is", zeide ze. "Wat lullen de menschcll oogen opzettenI"
Hè! Wat is d' Ie 2e van d e maand toch een prettige dag!
--~