140
wel zo gauw alles opzij had kunnen zetten. Meneer en mevrouw Dulvestein zullen haar wel erg dankbaar geweest zljn."
"Ze zijn het nog en zij zullen niet licht vergeten, wat zij aan haar verplicht zljn", verzekerde haar moeder. ,,'t Is hun grootste zorg op het ogenblik, hoe zIJ Annle hun dankbaarheid kunnen bewijzen. Maar zij zullen wel iets vinden. Meneer Duivestein is nogal vindingrijk op dit gebied. geloof ik." .
Mevrouw Timmers had gelijk, meneer Duivesteln had spoedig een middel gevonden om metterdaa.d te tonen, hoe erkentelijl
"Zijn straf?" vroeg meneer Duivestein verbluft.
"Ik hoor het al, uw plannetje is heel w8;t anders, dan wat ik
CIssy's ogen schitterden van blijdschap. "En wanneer kun-nen we dan wat weten, pa?"
"Ja, dat duurt nog wel even, minstens vijf, zes weken", ver-zekerde haar vader. ,. ~aar geduld is een schone zaak en als het gratieverzoek ingewilligd mocht worden, komt meneer Blonk toch nog drie maanden eerder thuis."
"Fijn zou dat zijn voor Annie", zei Cissy enthousiast. "Ach toe, mag ik het haar vertellen, pa? Vanmiddag komt ze toe-vallig hier. Lien en Nora ook."
"Neen, neen, doe dat liever niet", viel meneer Duivestein J.erlChr1kt ult. ,.Veronderstel, dat het yerzoek afgewezen wordtl
141
CISSY HEEFT EEN SCHITTEREND PLAN
De teleurstell1ng zou haar wekenlang pUn doen. Neen, laten we er niemand iets van zeggen, alleen moe. He zou toch neg kunn n uitlekk n, als het ecnm:1. I bultenshui is. Je VI et hoe een onvoorzichtig uitgespro en woo'd soms d grootste gehei-men verraadt."
Cissy moest haar vader gelijk geven. Het was beter te zwijgen, hoewel het haar moeite zou kosten. ooralomdat zij er zich reeds op verheugd had. Annie te verrassen met haar plannetje.
Een duidelijker blijk van haar erkentel~kheid zou zij haar n1euwe vriendin immers nooit kunnen tonen? ...
's Middags kwamen Annie, Lien en Nora haar een hal! uurtje gezelschap houden, langer bezoek had de dokter verboden.
Mevrouw Duivesteln presenteerde roedjak en gebak en daarbij overlaadde zij Annie met zoveel bewijzen van hartelijke gene-genheid, dat deze er verl gen onder werd. Het wa~ haar wer-kelijk een opluchting, toen Lien het sein gaf op te stappen.
"Laten we gaan, Annie, ik heb mevrouw al een paar maal naar de klok zien kijken", waarschuwde ze.
,,0, je hoeft geen haast te maken, hoor", glImlachte Clssy.
"Ik voel me nog niets moe."
,Maar je ziet er wel naar uit", merkte Llpn bezorgd op. "We gaan, voor we smadelijk verjaagd worden. Tot ziens, beste kind, zorg dat je gauw weer beter bent."
De meisjes namen hartelijk afscheid. Op de terugwe'g naar huis keek Lien de anderen eens aan. "Ik heb me verwonderd", viel zij uit. "Wat is die mevrouw Dulvestein veranderd! 't Is een verschil als tussen de nacht en de dag. Zo aardig en zacht heb ik haar nooit gekend. Het lijkt wel een wonder; als ik het niet zelf had meegemaakt, zou ik het nooit geloofd heb-ben."
Annle en Nora gaven er geen antwoord op. Alleen keken zij elkaar eens even aan. Zij wisten wat er aan het wonder vooraf was gegaan en de herinnering eraan was nog sterk genoeg, om hen onder de indruk te brengen. Thuis gaf Lien de post ar, die meneer Dulvestein haar meegegeven had. Toen meneer
CISSY HEEFT EEN SCHITTEREND PLAN
Timmers de brieven naar hun bestemming in de versch1llende enveloppen sloo , s aa de hij even met een ve baasde blik op hzt adres van den gouverneur-generaal. Plotseling gleed er een begrijpende glimlach ovcr zijn gel~at. HIJ had he geheim van die brie! geraden, maar zi'n mond bleef geslo en. Alleen kwam de bede in hem op, dat de hemel Cissy's plannetje mocht begunsUgen.
HOOFDSTUK XX
"HET NIEUWE VERTROUWEN"
e tijd snelde heen, ongevoelig voor menselijke verlangens, die zJjn loop wel zouden w1llen vertragen of versnellen. Voor hen die gebukt gingen onder verdriet, ofwel hoopvol naar een nieuw geluk uitzagen, ging hij veel te traag; zij echter, voor wie het heden een gelukkige betekenis had, betreurden zijn veel te snelle loop.
Annie behoorde tot hen die klaagden, dat de tijd voortkroop als een slak. Zij telde de dagen en uren, dIe haar nog scheidden van het weerzien van haar vader en soms werd zij er wanhopig onder, dat hun aantal zo groot bleef.
,,De tijd schijnt stil te staan", sputterde ze eens tegen Lien, met wie zij op een Zondag naar "Vredeoord" geweest was.
"Zei Ik je nou vorige week Zondag niet, dat het nog maar veertien weken duurde? Ik weet haast zeker van we1. En nou loop ik uit te rekenen, dat het er nog veertien zijn."
Lien lachte. "Dat komt omdat je verlangen de tijd minstens een week vooruItsnelt, beste meid. Vorige week waren het er vijftien en toen zei je tegen me: "als we elkaar weerzien, zijn het er nog maar veertIen. Lien." Dat laatste getal houdt je vast, maar daar moet je nog zeven dagen op wachten. En als dIe dan verstreken zijn valt het natuurlijk tegen, dat het aantal weken nog even groot is, als toen je af begon te tellen. Weet je wat je doen moet? Helemaal niet aan de tijd denken, dan Vliegt hij het snelst om."
"Ja, jij hebt gemakkelijk praten, jij zit nergens op te wach-ten", zuchtte Annle. En meteen stelde zij vast dat het, als Lien nu weer kwam, nog toa ar dertien weken duurde, voordat haar vader thuiskwam ...•
Ofschoon zij altijd klaagde over het trage verloop van de dagen, moest zij toch dankbaar erkennen, dat haar leven lang zo eentonig niet meer was als voorheen. Iedereen deed zijn best haar gedaohteu af te leiden van de ~ijd en van de lOf8C1
"HET NIEUWE
VERTROUWEN-voor de toekomst. Vertoonde zij zich een dag eens niet op de plaats, dan kon zij er vast op rekenen, de volgende dag Nora of mevrouw Timmers zelf te zien verschijnen, om naar de reden van haar wegblijven te informeren. ZeUs had
zU
mevrouw Duivestein al tweemaal op bezoek gehad, zodat zU waarlijk niet klagen kon over gebrek aan belangstell1ng.
Een andere, nog gJ;otere vreugde bereidden haar de opgewekte brieven van haar vader. De zwaarmoedige toon, die er vaak
In doorbrak, bracht soms wel eens de tranen in haar ogen.
maar over het geheel ~terkten zij haar met blijmoedig vertrou-wen. Haar edelmoedig besluit, toen Cissy in geva.ar verkeerde.
was haar vader natuurlijk niet verborgen gebleven. Meneer Dulvestein had het hem zelf geschreven in een brief, die over-vloeide van erkentelijkheid. En het vanzelfsprekend gevolg was geweest, dat zij op haar beurt weer een brief ontving van haar vader, waarvan de inhoud haar meer goed deed, dan de vurigste dankbetuigingen of de kostbaarste beloningen.
"Je bent het sprekend evenbeeld van je moeder, een dochter, haar dierbare nagedachtenis waardig. Edelmoedigheid en ver-gevensgezindheid waren haar sterkste en schoonste deugden, zij heeft het wel het beste aan mij bewezen, mijn kind .••• •t Deze loftuiging, uit haar vaders mond, verhief haar dagen-lang boven haar melancholieke stemming en deed haar zeUs de trage voortgang van de tijd vergeten.
Behalve Annie, was er ook nog Cissy die zich beklaagde, dat de weken zo langzaam verstreken. Met ongeduldig verlangen zag zij uit naar een dienstbrief uit Buitenzorg, die zich nu al zes weken llet wachten. In die lange tijd was zij bijna geheel hersteld, alleen gebruikte zij nog een stok voor haar loop-oefeningen. Doch weldra hoopte zij ook die te kunnen missen, waarna zij van plan was, zo spoedig mogelijk naar school terug te keren.
Op een avond zat zij met haar ouders in de Toorgalerij, toen geheel onverwachts meneer Timmers het erf opkwam.
~
"Dat
15 meu,"', nerde menew Dul,uteb1 omnlc1deUUk145
"HET NIEUWE VERTROUWEN"
overeind, een beetje ongerust, omdat meneer Timmers 's avonds nooit zIJn huls verliet, of er moest iets bijzonders aan de hand zIJn.
"Hemel, wat zal dat nog geven?", viel mevrouw Duivestein uIt, nIet minder bevreesd voor een of andere noodlottige tIJding.
WonderlIJk genoeg dacht op dit ogenblik niemand aan de brief
uIt Buitenzorg.
.. Tabé mevrouw.... Duivesteln.... jongedame, hoe gaat het?" trad meneer Timmers de voorgalerij in. ..Ik heb nieuws, een brief uit Batavia van den directeur van Justitie, Duive-steln. 'k Kom hem zelf maar even brengen, ik dacht dat Je wel nieuwsgierig zou zijn."
"Van Justitie.. . • inzake Blonk .... " stotterde meneer Dulvestein opgewonden. "Ik heb uit naam van Cissy een gratie-verzoek Ingediend; weet je ook wat erin staat?"
"Geen syllabe ervan. Om voor de waarheid uit te komen, heb ik de brief zelf gebracht In de hoop iets meer te horen.
Als er tenminste geen geheimen in staan, die me niet aan-gaan."
"Geen sprake van, wacht even, neem een zit", verzocht meneer Dulvestein in een adem door. HIJ wIlde de brief open-scheuren, doch bedacht zich en gaf hem aan Cissy. "Hier, kind, 't is jouw werk, jlJ het eerste genoegen."
"Of de eerste teleurstelllng", antwoordde Clssy, die evenals haar moeder geweldig In spanning zat. ZIJ opende het couvert en nam er een brief uit. Snel doorl1epen haar angstige ogen de weinige getypte regels. Plotseling zonk zlj achterover in haar l1gstoel en keek met een dwaze glimlach op.
"Vrij. . .• meneer Blonk komt vrij .... " bracht zij schor ult.
Er ging een drtevoudlge Juichkreet op in de voorgalerij.
Meneer Duivesteln nam de brief op, die Clssy had laten vallen en las hem halfluid door, hier en daar hele brokstukken weg-latend, die hem minder belangrijk leken. Toen hij hem ifelezen had, gaf hlj hem aan meneer Timmers.
"HET IEUWE
VERTROUWEN-,,'t Is in orde. maar er staat geen datum bij, w arop Blonk ontslagen mo t ~:orden", merkte hij te.E'urg teld op.
Meneer Timmer wees hem op een paar regel aan het slot van de brief. "De uitvoering van deze beschikking zal in handen worden gelegd van den directeur der strafgevangenis in
Medan", las hij. "Dat betekent, dat Blonk ontslagen wordt, zodra de directeur deze beschikking ontvangt."
..
Dus we kunnen hem misschien morgen al verwachten?""Neen, dat denk ik niet. Dat zou wel heel vlug zIJn, morgen is het Zaterdag. Zondag zal men hem ook wel niet ontslaan en dus zal het Maandag worden. Dan kan Blonk Dinsdagmiddag hier zUn."
Cissy vloog haar vader om de hals. "Dat moet Annie wet~n", zei ze, snikkend van blijdschap.
"Terstond!", viel meneer Duive tein haar enthousiast bij.
.. Ga je mee, vrouw, dan gaan we onmiddellijk naar de kampong."
Mevrouw DUlvestein schudde gllmlachend het hoofd. "Loop nu eens niet zo hard van stapel", vermaande zij ... Het plannetje is van Cissyen haar komt het genoegen toe. Annie de blijde tijding mee te delen. Naar de kampong kan zij echter niet en om Annle hier te halen is het te laat. Zie je niet, dat het bijna negen uur Is? Het kind ligt allang op bed, als we bij haar aan-komen. Waarom is het bovendien nodig. ons zo e haasten?
Of zIJ het nu een paar uren vroeger of later wee , \\'at komt het er op aan? Neen, dan heb ik een beter plan .... "
"Laat het dan maar gauw horen, moe", verzocht Cissy ongeduldig.
.. Wel, ik zou het aardig vinden, als we precies wisten welke dag we Annie's vader konden verwachten. Dat is ook voor Annie zelf veel prettiger. Meneer Timmers wil misschien wel zo goed zijn, vanavond nog nao.r N rocmonda te tel foneren om een doorverbinding naar <ladan met verzoek op de hoogte te worden gesteld met de datum van Blonk' ont lag. Daar kunnen w morgenmiddag telefonisch antwoord op hebben.
Verder wachten we bedaard op Annle', komst. Ze gaat
morgen-"HET NIEUWE VERTROUWEN"
verwekte zijn nieuwtje de grootste verbazing en vreugde."Welk een heerlijke verrassing voor Annie!", viel mevrouw Tlmmers uit. "Dat scheelt drie maanden; ach, wat zal dat eindelijk een vraag-en-antwoorden-spel had uitgedacht, dat Annie's spanning tot een torenboogte op moest voeren.
Meneer Blonk knikte. "Geleden, jawel, meneer Dulvesteln, veel geleden", gaf hij hees en verward ten antwoord. Aarzelend nam hij de aangeboden hand aan. "Gelukkig is dit voorbij", ging hij voort. "Ik heb in Medan gehoord, dat het gratieverzoek van u en uw dochtertje Is uitgegaan. 'k Ben u oprecht dank-, baar; wilt u uw meisje ook danken? Zeg haar, als u wUt, dat
het een heerlijke verrassing voor me was ...
Meneer Dulvestein had een lastige brok 10 zijn keel en moest onophoudelijk kuchen. De arme kerel zag er helemaal niet naar uIt, da.t hem een heerlijke verrassing ten deel gevallen wu, vond hij. Dat kwam natuurlijk omdat in de oude omgeving, waar hij zoveel gelukkige jaren met zIJn vrouw had doorge-bracht, al zIJn verdriet om haar verl1es weer opkwam. Arme kerel, dacht hij nogmaals. Zoveel leed had hij waarlijk niet verdiend, als straf voor zijn lichtzinnigheid ..••
Diep begaan strekte hij nogmaals zIJn hand uit. "Kom mee, Blonk, ik heb wat met je te bespreken", hernam hij hartelijk.
"Rust even bij me uit, je zult moe zIJn van de wandeling."
Annle's vader keek hem ge trotten aan, blijkbaar had hij
,zo'n hartelijke bejegening van zijn vroegeren patroon niet
ver-wacht. Tocb WMI hiJ d. u1~ af.
149
"HET NIE UWE VERTROUWEN"
,,Het spijt me, meneer Duivesteln, liever niet", zel hij met een stem, die hij niet geheel in bedwang had. "U begrijpt weL ... hm, 't is erg pijnlijk. En Ik verlang naar mijn kind, ik was op weg naar !(ampong Waglnl."
"Annle Is niet thuis", viel meneer Dulvestein haastig uit. "Ze
is naar het kerkhof, zij weet er nog niets van. We zouden het haar vanmiddag juist mededelen en nu ben je er zelf at"
"Dan zal Ik ook maar naar het kerkhof gaan", besloot Annie's va<.1er, maar meneer Duivesteln nam hem joviaal bij de arm.
"Kom mee, eerst even praten", zei hij dringend. "Dan kan je een verrassing meenemen voor je dochter, Niet tegenstrib-belen, anders word ik boos, hoor. En dan gaan we dadelijk samen naar "Vredehof", ik ben er nog nooit geweest, om je de waar-heid te zeggen .... "
HIJ trok Annie's vader bijna met geweld het erf op en deze gaf zIch eindelijk gewonnen. In de voorgalerij was alleen Cissy aanwezig, Mevrouw Duivestein was naar binnen gevlucht:
plotseling had haar de moed ontbroken onder de ogen te komen van den man, wiens gebroken ulterl1jk zo zichtbaar de sporen droeg van de harde slagen, dIe hem Mk door haar toe-doen zo wreed getroffen hadden ..••••
Annle ha<.1 die middag met Llen en Nora haar wekelijks be-zoek aan het graf van haar moeder gebracht. De meisjes had-den het grafheuveltje van het snel opschietende onkruid gezuiverd en de bloemen verzorgd en zaten nu in een melan-cholieke stemming even uit te rusten, voor zij naar de "Gouden Hoorn" zouden wandelen.
Met een bUk op haar horloge stond Lien eindelijk op. ,,'t Is drie uur, zouden we niet gaan, Annle? Of blijf je liever nog even?"
,,Neen, we 7.Ullen maar gaan", besloot Annie. Plotseling wendde zij het hoofd opzIJ. "Wacht eens even; hoor ik nu stemmen, Hollandse stemmen?" vroeg zij fluisterend.
Lien en Nora luisterden ook. "Meneer Duivestein", Viel Llen
"HET NIEUWE VER TROUWEN'
eensklaps uit, de stem herkennend. "P'ij komt zeker ook eens kijken; zullen we nu m ar even wachten, Annie?"
Annle knil~te en terstond daar p g'ncr de bam iocdeur In het staketsel open. Aan de Ingang vertoonde ;::c de geLogen gestalte van Annie's vader, achter hem stond mene3r Duivestein. Lien en Nora staarden den vreemden h er ver::>aa .. d aan, maar Annle begon plotseling te wankelen en grc' p ~i"h aan de grafsteen vast. Het volgende ogt:nb~ik hL. tel(~e Z,lJ ::ch, Zij snelde op de Ingang toe en viel haar vader om de hals.
"Vader .... vader .... ", snik te zij zachtj es.
"M'n lief. lief kind ... ,'t, klanl. lEt gebroken terug.
Lien en Nora s open haast g heen en voegden zich bij meneer Duivestein, die zich eveneen b sche;( (n t rug getrokken had.
Geen van drieën waren zij hun on; :oel! 1"' meester,
Op het kerkhof werd min' tel'13.n <T(' 11 woord gesproken. Het grote verdriet om het ~mart hj k v l' i " ('1 de vreugde van het weerzien kW(1.d'n aU"en tot u' i"1;; in de tra.nen, die vader en dochter schreiden. Eindelijk, cinr!elljk maakte Annie zich los uit de omhelzing. Zij n m hatr \'. d r bij de htlnd en leidde bern tot voor het graf. En weer werd er geen woord ge proken. Alle gedachten verwijlden bij hanr. di nier de eeuwige slaap was Ingegaan. verlost van ~m"rt('n en pijnen, ontketend aan de anrdse nacht en op~(' leven naar he licht van de Eeuwige Dag,
"ZIJ was een goed mens, de trouwste del' vrouv.-en en de liefste der moeders", sprak: Annie's vadel na een lange pauze met een gevoelige stem. "We zullen haar nooit vergeten en haar In dank-baarheid en liefde blijven gedenken. Maar het zou haa.r, die sterk was, niet waardig zijn als v.1,J ons zwak toonden en diep gebukt bleven gaan onder ons veldriet, Wij zullen 't in ons hart sluiten, Annlc, en niet gebogen, maar rechtop ons nieuwe pad door het leven zoeken. Zo zou moeder het gewild hebben en zo zullen we het doen, Lieve vrouw, rust In vrede. Ik beloof je dat ik in alles zal doen, alsof je nog bij me was, zodat ons kind zich nooit meer voor me zal hoeven schamen •••• "
:
"HET NIEUWE VERTROUWEN"
152
Diep ontroerd verl1eten vader en dochter het kerkhof. Aan de ingang wachtte meneer Duivestein hen op.
"Ik heb ook nog iets te zeggen", begon hij met een brok in zijn keel. ,,En dat zou ik graag hier willen doen, in het bijzijn van haar, jegens wie ook ik tekort geschoten ben in waardering, achting en menslievendheid. Wat we aan haar helaas niet meer kunnen goedmaken, kunnen we gelukkig nog doen aan hen, die zij l1e!had. Annie, dat je je vader zo onverwachts weerziet is aan een plannetje van Cissy te danken. Zij heeft je haar dankbaar-heid willen bewljzen, door je het liefste terug te geven wat je
nog op aarde bezit: je vader. En om u, meneer Blonk, onze erkenteUjkheid te tonen voor Annie's edelmoedige hulp, hebben mijn vrouwen ik een plannetje bedacht. Je hebt altijd naar een eIgen kebon verlangd: welnu, ik schenk je het "Verloren Land", 't Is geheel je eigendom. Het is weliswaar verwaarloosd, maar ik zal je volk geven, om het cultuurrijp te maken. Voorts zal ik
nog op aarde bezit: je vader. En om u, meneer Blonk, onze erkenteUjkheid te tonen voor Annie's edelmoedige hulp, hebben mijn vrouwen ik een plannetje bedacht. Je hebt altijd naar een eIgen kebon verlangd: welnu, ik schenk je het "Verloren Land", 't Is geheel je eigendom. Het is weliswaar verwaarloosd, maar ik zal je volk geven, om het cultuurrijp te maken. Voorts zal ik