• No results found

augustus brengt ons naar Potsdam aan de rivier de Havel, de

hoofdstad van de deelstaat Brandenburg.

Ons bezoek begint met een wandeling in de tuinen van Sanssouci (zonder zorgen). De tuinen omgeven het Slot van Sanssouci.

Het was Frederik De Grote, de Pruisische koning, die het liet bouwen. Hij was op zijn zachtst uitgedrukt een bizarre kerel. Zo wou hij geen trappen naar zijn terras omdat hij niet graag trappenliep, liet een grote fontein onderaan het terras bouwen, die hij nooit heeft zien werken, want ze vonden geen manier om het water naar het hoogste punt van zijn domein te krijgen. Was niet gesteld op kerken, noch vrouwen. Liet op het terras van het kasteel een grafkeldertje bouwen voor hem en zijn geliefde honden.

We vervolgen onze wandeling naar Cecilienhof voor een korte wandeling rond het kasteel. Het Cecilienhof is bekend vanwege de Conferentie van Potsdam die

daar in 1945 plaatsvond en waar de geallieerden onderhandelden over de verdeling van het verslagen Derde Rijk. Het akkoord van Potsdam werd uiteindelijk ondertekend door Truman, Churchill en Stalin.

’s Avonds volgt het galabal van de kapitein met een heerlijk diner.

De volgende dag is onze laatste vaardag waar de MS Victor Hugo ’s middags aanmeert in Berlijn Spandau, onze eindbestemming. Het zicht over de omgeving vanaf het zonnedek van het cruiseschip is deze voormiddag adembenemend mooi. Iedereen is enthousiast.

Na het verjaardagsaperitief voor een collega en het middagmaal gaat het richting de Duitse hoofdstad Berlijn. Na het grootste paleis van Berlijn, Slot Charlottenburg dat stamt uit de tijd van de Pruisische vorsten, maken we kennis met het Reichstaggebouw (het Duitse parlementsgebouw).

Tot in 1933, toen het gebouw zwaar werd beschadigd door een brand, zetelde hier de Rijksdag, een voorganger van het huidige parlement, de Bondsdag. Het is toen dat Hitler de noodtoestand uitriep en zijn nazipartij de macht kon overnemen. Tijdens de oorlog werd het gebouw nog gebruikt als kraamkliniek. In 1945 werd er zwaar om het gebouw gevochten, aangezien beide strijdende partijen er een symbool van de macht over Duitsland in zagen. Na de splitsing van Berlijn werd de Rijksdag, dat in de Britse sector lag, al snel een symbool van de Duitse eenheid. Het gebouw, vervallen tot een ruïne, werd in de jaren '60 deels gerenoveerd. De Duitse Volksvertegenwoordiging, de Bondsdag, was van 1949 tot 1999 gevestigd in Bonn.

Na de Duitse hereniging besloot de Bondsdag om het Rijksdaggebouw weer in gebruik te nemen. Het bouwwerk werd grondig gerenoveerd en herbouwd met de constructie van een transparante koepel op het midden van het dak. Sinds de heropening in 1999 is de Rijksdag weer de zetel van het federale Duitse Parlement.

We trekken verder langs de zestig meter hoge Siegessäule (overwinningszuil) naar de enige, meest belangrijke, bewaard gebleven stadspoort van Berlijn, de Brandenburger Tor. Het was de stadsgrens van het centrum en deed dienst als tolpoort.

Ze werd tijdens de tweede WO zwaar beschadigd. In de jaren 60 van de 20e eeuw werd de Berlijnse Muur aan de westzijde langs deze poort gebouwd. Ze stond in de Russische sector en het was dertig jaar lang niet mogelijk om onder de poort door te lopen, ook niet vanuit oostelijke richting in verband met de toenmalige grensbeveiliging. Na de val van

de Berlijnse Muur werd de Brandenburger Tor gerenoveerd. Heden ten dage is de poort het symbool van de Duitse eenheid.

De loop van de Muur is met stenen in het wegdek aangegeven.

Vandaar gaat het via de moderne Alexanderplatz met zijn beroemde televisietoren en één van de bekendste pleinen van Berlijn, de Gendarmenmarkt, met zijn imposant concertgebouw omgeven door twee protestantse Domkerken (In een zijstraat bevindt zich de Belgische ambassade), naar de Bebelplatz.

Hier had in 1933 de boekenverbranding plaats door de Nazi’s. Ze werden verbrand omdat ze verwerpelijk werden geacht. Een monument ter nagedachtenis aan de feiten is nog in het midden van het plein in de grond ingewerkt (een ruimte met lege bibliotheekkasten).

Tot slot komen we aan bij de oudste grensovergang tussen de Russische en Amerikaanse zone, de toenmalige controlepost Checkpoint Charlie, ingesteld in 1961, een doorgang van de Berlijnse Muur. Het was de enige controlepost waar het corps diplomatique en overige

buitenlanders (iedereen behalve West-Berlijners, West-Duitsers en inwoners van de Geallieerde landen) via de weg Oost-Berlijn konden betreden. Kort na de opening van de muur in 1989 werd het checkpoint opgeheven.

Bij het vallen van de avond vertrekken we opnieuw richting centrum voor het andere gezicht van “Berlijn by night”. We bezoeken o.a. Potsdamer Platz, het futuristische Sony Center, het Centraal Station en de Brandenburger Tor.

De voorlaatste dag, donderdag 13 augustus, start met een bezoek aan Bernauer Strasse waar je grotendeels nog in originele staat, stukken van de 4 meter hoge Berlijnse Muur (het symbool bij uitstek van de Koude Oorlog) kunt bezichtigen en een van de plekken waar je het meest realistische beeld krijgt van hoe de Muur eruit heeft gezien, evenals een wachttoren welke nog intact is. Vanop het documentatiecentrum-gebouw is nog een stuk van het grensgebied en een oude wachttoren te zien. Op het terrein achter de muur is een “Fenster des Gedenkens”

aangebracht ter nagedachtenis van de 192 personen die hier om het leven kwamen bij hun vluchtpoging naar het Westen.

Nadien bezoeken we East Side Gallery, het meest bekende stuk van de Berlijnse Muur (met een lengte van meer dan 1 km), dat in 1990 door 118 kunstenaars uit verschillende landen met hun visie op vrijheid in graffiti werd geschilderd.

In de namiddag kregen we nog de kans om Berlijn verder vrij te verkennen. Bij één iemand was de verkenning zo groot dat hij de weg naar het cruiseschip niet meer kon terugvinden. Tot we na het avondeten op het punt stonden om “Child Focus” in te schakelen kwam hij moe, maar met een zak

“cowboy verhalen” in een taxi aangereden.

Tot laat in de avond deden ze menigeen schaterlachen.

Maar aan alle liedjes komt een eind, dus ook aan deze reis. Een cruise over een afstand van 974 km, langs binnenwateren met 24 sluizen zat erop. Een reis die gekenmerkt werd door corona, waarbij gelukkig niemand ziek is geworden, uitzonderlijk goed weer (12 dagen een hittegolf, we weten niet wie van de twee reisleiders eieren is gaan dragen bij de arme klaren om goed weer af te dwingen), een goed cruiseschip met een zeer goede keuken en een pluim voor de reisleiders.

Vrijdagmorgen om 10u00’ werd de helft van de groep aan het “Berlin Hautpbahnhof”, het centraal station, afgezet voor de terugreis met de TGV. De andere helft had gekozen voor terugkeer met het vliegtuig.

Ze hadden door het vertragen van hun vlucht nog een extra halve dag vrij ter beschikking. Met vertrek om 10u55’ en aankomst om 17u35’ stipt te Brussel (wie zegt dat de treinen niet stipt rijden) zwaaien wij elkaar uit..