100
door ernstig je best te doen de leegte aan te vullen, die zij met haar heengaan In ons leven achterllet.
Wat je stoffelijke omstandigheden betreft, hoef je je geen zorgen te maken. Ik vernam van den directeur hier, dat de heer Timmers voornemens was, je zolang een plaats In zijn huis aan te bieden. Wees dankbaar voor cUe weldaad, Zij ont-heft me van heel veel zorgen. Mijn 11ef, lief kind, nu eindig Ik.
Wees sterk, ik zal het ook zijn. Gedenk onze engel In dank-bare liefde en vergeet ook je vader niet. In gedachten omhels Ik je en wens je het beste. Wees innig getroost van Je dlep-geschokte vader."
Annle's stem was allang In een gebroken gefiulster overge-gaan. De tranen verblindden haar ogen, zodat zij de lezing herhaaldelijk moest onderbreken. Nu besefte zij pas goed, wat dit verlies voor haar vader moest betekenen In de omstandig-heden, waarin hIJ verkeerde. Het moest verschrikkeliJk zijn, eenzaam opgesloten te zitten met zo'n groot verdriet en een hart vol wroeging. Het was een leed zo groot, dat het zelfs den onge\roeligsten mens moest aandoen. Haar hart vloeide over van medelijden.
"Arme, arme vader", snikte ze zachtjes.
Al haar gedachten gingen in een oogwenk naar hem ult. Het wanhopIg v~rdriet om het verlies van haar moeder bleef, maar het verplaatste zich meer naar de achtergrond. Lange tIJd bleef zij nadenken; over wat vader baar schreet en over de raad, die hij haar gaf. Zijn bemoedigende woorden sterkten haar en wierpen een enkel lichtstraaltje In de donkere toe-komst: zij dacht aan het weerzien ...•
Met een diepe zucht stond Zij eindelijk op. ZIJ had besloten bij haar voornemen te blijven en in het kamponghulsje te blijven wonen. WeIlswaar deed het haar zeer, dat zij daarmee tegen haar vader's wens handelde, maar zij was overtuigd, dat hIJ dit begrijpen en haar vergeven zou, als z.1J hem alles schreef.
AAN MOEDER'S GRAF
Met een laatste innige blik op het grat van haar moeder ver-liet zij het kerkhof. Thuis gebruikte zij haastig een sobere maaltijd en daarop ging zij met vlugge schreden de weg op naar de plaats. om haar vriendinnetjes te bedanken voor hun goede zorgen en om meneer Timmers te verzoeken, haar moe-der een rustplaats te willen geven, die haar waardig was.
HüOFDS rUK XI v
-
-VREDEHOF
een diepe zucht In de llgstoel neer, die meneer Timmers hem toeschoot.
"Zover gelopen?" vroeg deze lachend.
"Wij zijn de kebon (tuin) eens omgekuierd, 't is een heel eind, hoor, zeker wel drie uur lopen."
"Niet voor de poes, je moet ervan houden", zei meneer l'im-mers hootdschuddend. "Sapristi, daar valt me iets in, Duivesteln.
Weet je ook waar hier ergens he~ "Verloren Land" ligt?"
"Een grat voor haar moeder?" mengde mevrouw Dutvesteln zich uiterst verbaasd in het gesprek. "Maar zij Is toch alllllli begraven?"
,Zeker. maar helaas op het kampongkerkhot, tussen de arme Inlanders."
,.Welnu, en wat verlangt dat hoogmoedig schepseltje dan?"
vroeg mevrouw Dulvestein spottend. "Een plaats in een kathe-draal voor haar moeder?"
Het lag nu eenmaal in het onaangename karakter van me-vrouw Duive lein, dat zij noodwendig in botsing moest komen met men en, die het hart op de rechte plaats droegen.
"Er Is helemaal geen sprake van een plaats in een kathedraal", merkte meneer Timmers kalm op. "Het meisje eist de plaats op voor het stoffelIJk overschot van haar moeder, waarop zij aan-spraak kan doen gelden. Ik vind het
mnk
van haa.r, bet romlw!1n-delden, mevrouw", kaatste meneer Timmers terug. "Helaas zul-len de "verstandigen" wel nooit allemaal verdwijnen. Ik kanVR
EDEHUr-Land" en vond aan de gren danv::m inderdaad d€' oude begraaf-plaats terug. Een verb ijzeld en door kl!!:lplanten overwoe!;:erde grafsteen was het em" ~ voor';; rp. do. r.og a:\n d,~ vroege:-p- be-stemminr; van het ten' hcrÏ1.! elde; Ge enke!e gr. ftekenen, die
er hadden g(' ... ta~n, waren allantT ""~'molmd n verdwenen.
De volgende dagen werd de gehe;mzinnige stilte an het oer-woud verstoord door mcn~elij}:e stemmen en allerlei disha~mo. nlsche geluiden. Bomen werde 1 g :apt en weó!; sleept, wo"k
f-planten u:tgeroeid met . Ol'tcl en al i de wir var van doorpt'n-gestrengelde bamboe's en "t:ui, n werd enige ordening ge-bracht. Tenslotte bleef er een behoorlijke b('grnafplll.at.s over, een klein, maa' l.ee.lijk ru tg plekje'. ldylli"ch ge ~gen en door Moeder Natuur zl'lf al. het ware gC;"ij<i; Dl'O de hoogste vrede.
die het rume"rigC' I \" n keut. Een b .. r.lboC"t. k.t el maakte er een besloten uin van. terwijl de a, rl.,h lpend r'mooe voorlo;>lg onschacleJijl= e O!' .!1 1 L 1-"1'1:1 0 heen een brede stroo" grond open te kapp n.
Toen alles gereed \ as, bleek men~er Timmers hoogst voldaan, de mensen hadden eer V.ln hu. wer'~. Al nie W:J.3 niet minder te-vred"p.., he le,,~{ haar 10' lin toe, dat t smar'elljk verlil'S veel lichter tc dra6en was, nu zij de nage achtenis van haar moeder de eer kon be ;rij.; n. dIe dn raan toekwam.
Een paar dagen later !let zij haar d!erbare dode naar haar lal. ste rustD]' ats 0 'erbrengen. Zij volgde de baar van verre, dIep ontroerd, m~ar glcnszins wanhopig, De woorden uit vader's brIef had zij in haar hart gePl'en en zij wilde zich sterk en waardig make 1 voor de schone t. ak. die moeder haar nagelaten had; haar eIgen plaats in vaders leven in te nemen en hem het grote leed te doen vergeten, waaronder hij gebukt gIng.
Nora en h:1.ar moeder nn.men ook eleel aan de sobere plech-tl[;held. 1evrouw Tmlrners had het verzocht als een gunst, om het meisje metterdaad haar sympathie te tonen. En om na alle
.
onverdiende smaad. waarond r mevrou ' Blonk In haar leven geleden had, eerherstel te brengen aan haar nagedachtenis, had